uitvliegen.... en mama valt in het beruchte zwarte gat
Hoi,
Ik wil zo graag niet zielig zijn, heb zelf veel moeite met mensen die het promoteam van Stichting Hoe-Lijd-Ik-Aan-Slachtoffergedrag zijn, maar nu vliegt het me aan.
Man met pensioen die graag een gat in de dag slaapt, ondanks zijn goede voornemens. Twee dochters met eigen leven en af en toe terugvliegen in het nest. Ik wil hen niet belasten met mijn 'hoe-nu-verder".
Ik kom erachter dat ik verdomd weinig vriendinnen heb. Mijn beste vriendinnen wonen ver weg, in andere provincies, ooit leren kennen tijdens een studieverblijf in Afrika. (Daar maak je zelf je familie en dat blijft.)
Hoe kijk ik naar mezelf: Ik
-vind mezelf geïnteresseerd in anderen. Ik krijg vaak complimenten dat ik op een positieve manier actief kan luisteren.
- doe graag dingen samen 'die er toe doen', bijvoorbeeld meewerken aan een project die de wereld een beetje mooier maken, maar ben geen initiator of leider. Laat me meedenken, maar laat me met anderen de kar trekken, maar wel heel gedreven om zaken goed te laten slagen.
- ben ook graag op mezelf, maar kan dan opeens me ook heel alleen voelen.
- ben het liefst in een 1 op 1 in vriendschappen. In groepjes voel ik me zelf snel onzeker en de 'sneue' van de groep. Ook een beetje "wat zien ze nou in mij?"-gedachte. Ik weet het. Dat is toxisch. Maar het idee 'dat je er eigenlijk niet echt bijhoort' speelt heel vaak op. Dat zal vast aan mij liggen.
- Ik zing graag, maar in de omgeving geen leuk popkoor waar ik me kan aansluiten. Djuuu.
- sportschool? Als ik iets 276 x geprobeerd heb en elke keer weer eenzaam terug naar huis keer, is het wel een sportschool. Ik wandel liever. (ja en daar komt ie.... soms het liefst alleen en soms met iemand anders.)
Het lijkt wel een sollicitatiebrief....
Wat ik samengevat wil aangeven: Wie herkent zich in dat ambivalente van mij? Dat je aan de ene kant graag samen bent met andere vrouwen en aan de andere kant tijdens een feestje of bijeenkomst opeens kan denken: "Ik wil naar huis met mijn pyjama op de bank".
Dat ik het eng vind om mezelf 'aan te bieden' en gezelschap leuk vind, maar wel wanneer ik het van te voren weet. Geen 'spontane' achterombezoekjes aub. En soms juist weer wel.
Pffffff.... heeft iemand zo'n zelfde onmogelijke gebruiksaanwijzing?
Maar waarom word ik dan nooit gevraagd. Waarom zijn al die andere leuke sociale mensen die altijd klaar staan voor een ander, vaak de mensen die nooit wat van een ander horen.
Ik heb hier over na gedacht, ik weet het niet goed, de vraag die hier achter ligt kan ik niet goed beantwoorden.
Maar ik weet wel dat veel hulp aanbieden niet helpt om goede vrienden te krijgen. Zo steekt het niet in elkaar. Het is inderdaad geen boekhouding. Het gaat toch om raakvlakken die je samen hebt. En een beetje vertrouwen in de mensheid hebben, achterdocht of boosheid of wantrouwen of 'het zal toch wel op niets uitlopen werkt vaak niet goed.
Ik ben ook een introvert. Heb wel vriendinnen. 3 hele goede die ik vanaf mij studie ken. Ik ken ook iemand die een leren/werken traject deed nu ook weinig vriendinnen heeft en dat is misschien toch anders, gelijk werken. Maar ik weet het ook niet. Studeren en een studenten vereniging en eindeloos praten over de diepere vragen dat smeed ook een band.
Overigens is het niet zo dat mensen met de grote monden altijd vooraan staan. Ik ken heel veel mensen die heel open en sociaal overkomen maar het niet zijn en mega mega mega onzeker zijn. Dat te zien heeft mij ook heel erg geholpen. En ook dat anderen zich meer ergeren aan die nogal luide mensen dan jij zelf denkt.
En ik tob ook nog wel eens, ik ben niet goed in een "praatje pot" zomaar voor de vuist weg een praatje beginnen. Lastig is dat wel.
Ik zou wel proberen aan je zelfbeeld te werken als je blijft afvragen "ben ik niet raar en gek en wie wil mij nu"
Makkelijker gezegd dan gedaan, ik denk het ook nog wel eens. Maar als dat de overheersende gevoelens zijn zou ik daar eerst naar kijken.
En als je je echt verveeld kun je altijd vrijwilligerswerk gaan doen, er is zoveel vraag naar.
Of doe eens een keer echt iets wat helemaal buiten je comfort zone ligt. Niet gelijk zeggen dat je dat als introvert niet kan, want het kan wel. In mijn eentje naar het buitenland gaan voor een opleiding. Grote griebels dat wás eng. Maar toen dat lukte heeft mij dat ook heel veel zelfvertrouwen gegeven.
" Waarom moet alles spontaan zijn? Waarom zou dat meer waard zijn dan niet spontaan?"
Op een bronzen plaque, wat mij betreft. Of een tegeltje. Spontaniteit is ernstig overschat 
Ysenda schreef op 06-02-2023 om 14:30:
[..]
Er op voorbereiden is misschien niet spontaan, maar zorgt er, althans bij mij, voor dat ik ook echt lol beleef aan de afspraak. Want dan kan ik de dagen er omheen rekening met die afspraak houden, want die afspraak kost meer energie dan je denkt. En die energie reserveer ik dan ook echt voor die afspraak. Zo belangrijk is het dan wel.
Waarom moet alles spontaan zijn? Waarom zou dat meer waard zijn dan niet spontaan?
Ik denk niet in meer of minder waarde, meer in losser en gemakkelijker. Maar dat is persoonlijk.
Flanagan schreef op 06-02-2023 om 16:17:
[..]
Ik denk niet in meer of minder waarde, meer in losser en gemakkelijker. Maar dat is persoonlijk.
Losser staat voor mij niet voor gemakkelijker, juist niet, omdat de naweeën dan voor afspraken (met anderen of met jezelf) erna zijn. En dat wil je juist voorkomen. Als introvert weet ik dat van mezelf, maar ik weet ook dat ik gezelschap ook leuk vind en dat ik een groep ook kan handelen maar niet 2 dagen achter elkaar, of na een hele intensieve werkdag.
Flanagan schreef op 06-02-2023 om 16:17:
[..]
Ik denk niet in meer of minder waarde, meer in losser en gemakkelijker. Maar dat is persoonlijk.
Hier sluit ik me volledig bij aan!
Ik vind dat het topic nu ook steeds meer een andere wending krijgt, in de zin van mensen in bepaalde hokjes stoppen ofzo, extravert versus introvert. Ik vind dat ook niet nodig, want er bestaat niets feitelijks als 1 extravert of 1 introvert. En wie bepaald of iets meer of minder waarde heeft? Het gaat vooral om een bepaald verwachtingspatroon en juist dát is heel persoonlijk en ligt compleet bij jezelf als individu.
Ook lees ik bij sommigen een soort van misplaatst slachtoffergedrag, ‘waarom word ik nooit gezien’ of ‘waarom word ik nooit teruggevraagd’, maar ook dat heeft vaak te maken met verwachtingen die iemand heeft en je jezelf oplegt.
Ook bij extraverte personen is alles niet vanzelfsprekend komen aanwaaien hoor, zij hebben wellicht met exact dezelfde onzekerheden of ‘angsten’ te dealen of ooit gedeald.
Ik ben bijv in NIETS meer de persoon die ik ooit als tiener/jong volwassene was, maar daar heb ik heel wat zelfontplooiingen voor moeten doormaken en cirkels van angsten moeten doorbreken. Vele ups&downs gekend (zowel privé als zakelijk) waarbij het voor mezelf op dat moment mss een stuk makkelijker was er aan toe te geven/in te blijven hangen, maar ik juíst voor die moeilijke(re) weg voor het onbekende koos, omdat het mij zoveel sterker zou maken als persoon. Doodeng soms, maar wel heel leerzaam!
Hebben jullie bijv nooit een reünie meegemaakt vd middelbare school? Dat het op dat soort evenementen zo opviel dat die zgn ‘populaire en stoere chicks’ van toen 15/20/25 jaar later totaal niet meer ‘populair en stoer’ bleken te zijn, maar een stelletje uitgebluste ‘moekes’ van middelbare leeftijd? Of dat ‘muurbloempje’ van toen toch wel ontpopt was tot een hele leuke gezellige en spontane ambitieuze vrouw?
Wat ik er eigenlijk mee bedoel te zeggen (zonder dat ik iemand hier persoonlijk bedoel of aanval!), als je iets wilt veranderen aan het maken van contacten, vrienden of wat dan ook, ga dan met jezelf aan de slag ipv het bij anderen te leggen. Ja, dat is niet makkelijk en ook eng, maar door alleen dat te blijven zeggen ipv te doen zal er ook niets veranderen.
Vertrouwen moet je opbouwen, dat geldt voor iedereen, maar het begint met ‘durven’ vertrouwen ipv te blijven hangen in mss nare ervaringen uit het verleden. Als je durft te falen, zul je ook steeds makkelijker iets durven, ga je steeds beter leren relativeren en dat is niet leeftijdsgebonden.
Zo ben ik 11x verhuisd tussen mijn 25-55e, zelfs met 100 km ertussen, maar is dit nooit ten koste gegaan van mijn dierbare vriendschappen. Mijn langste vriendschap duurt zelfs al 43 jaar (zus van mijn 1e verkering haha), echt maatjes voor het leven.
En is mijn leven dan 1 groot feest als extravert persoon zijnde, nee hoor, helemaal niet. Ieder persoon heeft zijn eigen sores en bezigheden, maar het maakt wel een groot verschil in hoe je er zelf mee omgaat denk ik.
De vraag is hoeveel behoefte je hebt aan vriendschappen en de intensiteit er van.
Ik heb een vriendin die ik heel weinig zie, maar met wie het wel altijd goed is. Ze woont ruim 100 km verderop en zij heeft buiten haar werk ongeveer 1-2 keer per maand iemand met wie ze afspreekt. En dat kan ook zijn dat een collega een keer komt eten of zo.
Voor daginvulling zou ik zoeken naar bepaalde structurele dingen. Vrijwilligerswerk, een vereniging waar je iets leuks kunt doen en misschien ook niet iets van een commissie of zo. Zo leer een clubje vaste mensen kennen met dezelfde interesse.
En als je graag dingen in je eentje onderneemt...niks mis mee, gewoon doen. Ga een stad bezoeken, naar een museum, ergens wat drinken, maak een wandeling. Als je man mee wil, kan hij mee en als hij niet wil laat je hem lekker thuis.
Kersje schreef op 06-02-2023 om 17:20:
[..]
Hier sluit ik me volledig bij aan!
Ik vind dat het topic nu ook steeds meer een andere wending krijgt, in de zin van mensen in bepaalde hokjes stoppen ofzo, extravert versus introvert. Ik vind dat ook niet nodig, want er bestaat niets feitelijks als 1 extravert of 1 introvert. En wie bepaald of iets meer of minder waarde heeft? Het gaat vooral om een bepaald verwachtingspatroon en juist dát is heel persoonlijk en ligt compleet bij jezelf als individu.
Ook lees ik bij sommigen een soort van misplaatst slachtoffergedrag, ‘waarom word ik nooit gezien’ of ‘waarom word ik nooit teruggevraagd’, maar ook dat heeft vaak te maken met verwachtingen die iemand heeft en je jezelf oplegt.
Ook bij extraverte personen is alles niet vanzelfsprekend komen aanwaaien hoor, zij hebben wellicht met exact dezelfde onzekerheden of ‘angsten’ te dealen of ooit gedeald.
Ik ben bijv in NIETS meer de persoon die ik ooit als tiener/jong volwassene was, maar daar heb ik heel wat zelfontplooiingen voor moeten doormaken en cirkels van angsten moeten doorbreken. Vele ups&downs gekend (zowel privé als zakelijk) waarbij het voor mezelf op dat moment mss een stuk makkelijker was er aan toe te geven/in te blijven hangen, maar ik juíst voor die moeilijke(re) weg voor het onbekende koos, omdat het mij zoveel sterker zou maken als persoon. Doodeng soms, maar wel heel leerzaam!
Hebben jullie bijv nooit een reünie meegemaakt vd middelbare school? Dat het op dat soort evenementen zo opviel dat die zgn ‘populaire en stoere chicks’ van toen 15/20/25 jaar later totaal niet meer ‘populair en stoer’ bleken te zijn, maar een stelletje uitgebluste ‘moekes’ van middelbare leeftijd? Of dat ‘muurbloempje’ van toen toch wel ontpopt was tot een hele leuke gezellige en spontane ambitieuze vrouw?
Wat ik er eigenlijk mee bedoel te zeggen (zonder dat ik iemand hier persoonlijk bedoel of aanval!), als je iets wilt veranderen aan het maken van contacten, vrienden of wat dan ook, ga dan met jezelf aan de slag ipv het bij anderen te leggen. Ja, dat is niet makkelijk en ook eng, maar door alleen dat te blijven zeggen ipv te doen zal er ook niets veranderen.
Vertrouwen moet je opbouwen, dat geldt voor iedereen, maar het begint met ‘durven’ vertrouwen ipv te blijven hangen in mss nare ervaringen uit het verleden. Als je durft te falen, zul je ook steeds makkelijker iets durven, ga je steeds beter leren relativeren en dat is niet leeftijdsgebonden.
Zo ben ik 11x verhuisd tussen mijn 25-55e, zelfs met 100 km ertussen, maar is dit nooit ten koste gegaan van mijn dierbare vriendschappen. Mijn langste vriendschap duurt zelfs al 43 jaar (zus van mijn 1e verkering haha), echt maatjes voor het leven.
En is mijn leven dan 1 groot feest als extravert persoon zijnde, nee hoor, helemaal niet. Ieder persoon heeft zijn eigen sores en bezigheden, maar het maakt wel een groot verschil in hoe je er zelf mee omgaat denk ik.
Niet alles is maakbaar hoor. Ik heb me de pestpokken gewerkt en I itiatief genomen en gedaan en noem maar ondanks alle inspanning ben ik nu behoorlijk alleen. Mensen zeggen "je moet blij zijn met wat je krijgt/hebt". Ik heb vooral de kruimeltje gekregen en daar heb ik langzamerhand behoo, daar kan je blij mee zijn, maar de honger gaat er niet mee weg. En op gegeven moment is het wel naar om te beseffen dat je dus niet meer waard bent dan een paar kruimeltjes. 🤷
Bijtje82 schreef op 06-02-2023 om 08:58:
[..]
Of zoals ik hier wel vaker lees..
Je kunt het toch gewoon vragen? Gewoon ff contact leggen met de ouders van je kinderen. Alsof je een brood haalt in de supermarkt.
Ik zal niet snel als eerste het contact leggen hoor. Of grenzen aangeven hulp vragen etc.
Stomme is dat als men hulp vraagt, ik dat dan wel makkelijker aanpak. Zal nooit iemand laten stikken. Maar heb nog nooit iemand spontaan mij zien helpen terwijl ze zien dat ik verzuip.
Dat is best frustrerend hoor, niet gezien worden.
Sorry dat ik het zeg, maar dit vind ik dus ook wel een beetje slachtoffergedrag. Alsof die andere mensen er iets aan kunnen doen dat jij nooit spontaan wordt geholpen als jij verzuipt?
Die verantwoordelijkheid kun je toch niet bij anderen neerleggen? Ga dan zelf bijv hulp zoeken bij een coach of cursus om assertiever te leren worden. Helpt jou zowel bij grenzen stellen (nee zeggen) als hulp vragen (als je dat wenst of nodig hebt). Je kunt nu eenmaal niemand anders verantwoordelijk stellen voor je eigen geluk.
elledoris schreef op 06-02-2023 om 18:28:
[..]
Niet alles is maakbaar hoor. Ik heb me de pestpokken gewerkt en I itiatief genomen en gedaan en noem maar ondanks alle inspanning ben ik nu behoorlijk alleen. Mensen zeggen "je moet blij zijn met wat je krijgt/hebt". Ik heb vooral de kruimeltje gekregen en daar heb ik langzamerhand behoo, daar kan je blij mee zijn, maar de honger gaat er niet mee weg. En op gegeven moment is het wel naar om te beseffen dat je dus niet meer waard bent dan een paar kruimeltjes. 🤷
Ik zeg toch ook niet dat het leven maakbaar is, verre van zelfs zoals je in mijn gequote post kunt lezen, maar je kunt niemand anders verantwoordelijk maken voor jouw geluk. Soms moet je keuzes maken, hoe eng en buiten je comfortzone deze soms ook zijn.
Hetzelfde als bijvoorbeeld een single iemand zegt graag een partner te willen, omdat hij je dan gelukkig maakt. Zorg eerst dat je voldoende van jezelf houdt ipv iemand anders die verantwoordelijkheid te geven, zo ook met vriendschappen.
Kersje schreef op 06-02-2023 om 17:20:
[..]
Hier sluit ik me volledig bij aan!
Ik vind dat het topic nu ook steeds meer een andere wending krijgt, in de zin van mensen in bepaalde hokjes stoppen ofzo, extravert versus introvert. Ik vind dat ook niet nodig, want er bestaat niets feitelijks als 1 extravert of 1 introvert. En wie bepaald of iets meer of minder waarde heeft? Het gaat vooral om een bepaald verwachtingspatroon en juist dát is heel persoonlijk en ligt compleet bij jezelf als individu.
Ook lees ik bij sommigen een soort van misplaatst slachtoffergedrag, ‘waarom word ik nooit gezien’ of ‘waarom word ik nooit teruggevraagd’, maar ook dat heeft vaak te maken met verwachtingen die iemand heeft en je jezelf oplegt.
Ook bij extraverte personen is alles niet vanzelfsprekend komen aanwaaien hoor, zij hebben wellicht met exact dezelfde onzekerheden of ‘angsten’ te dealen of ooit gedeald.
Ik ben bijv in NIETS meer de persoon die ik ooit als tiener/jong volwassene was, maar daar heb ik heel wat zelfontplooiingen voor moeten doormaken en cirkels van angsten moeten doorbreken. Vele ups&downs gekend (zowel privé als zakelijk) waarbij het voor mezelf op dat moment mss een stuk makkelijker was er aan toe te geven/in te blijven hangen, maar ik juíst voor die moeilijke(re) weg voor het onbekende koos, omdat het mij zoveel sterker zou maken als persoon. Doodeng soms, maar wel heel leerzaam!
Hebben jullie bijv nooit een reünie meegemaakt vd middelbare school? Dat het op dat soort evenementen zo opviel dat die zgn ‘populaire en stoere chicks’ van toen 15/20/25 jaar later totaal niet meer ‘populair en stoer’ bleken te zijn, maar een stelletje uitgebluste ‘moekes’ van middelbare leeftijd? Of dat ‘muurbloempje’ van toen toch wel ontpopt was tot een hele leuke gezellige en spontane ambitieuze vrouw?
Wat ik er eigenlijk mee bedoel te zeggen (zonder dat ik iemand hier persoonlijk bedoel of aanval!), als je iets wilt veranderen aan het maken van contacten, vrienden of wat dan ook, ga dan met jezelf aan de slag ipv het bij anderen te leggen. Ja, dat is niet makkelijk en ook eng, maar door alleen dat te blijven zeggen ipv te doen zal er ook niets veranderen.
Vertrouwen moet je opbouwen, dat geldt voor iedereen, maar het begint met ‘durven’ vertrouwen ipv te blijven hangen in mss nare ervaringen uit het verleden. Als je durft te falen, zul je ook steeds makkelijker iets durven, ga je steeds beter leren relativeren en dat is niet leeftijdsgebonden.
Zo ben ik 11x verhuisd tussen mijn 25-55e, zelfs met 100 km ertussen, maar is dit nooit ten koste gegaan van mijn dierbare vriendschappen. Mijn langste vriendschap duurt zelfs al 43 jaar (zus van mijn 1e verkering haha), echt maatjes voor het leven.
En is mijn leven dan 1 groot feest als extravert persoon zijnde, nee hoor, helemaal niet. Ieder persoon heeft zijn eigen sores en bezigheden, maar het maakt wel een groot verschil in hoe je er zelf mee omgaat denk ik.
Bravo. "Ik heb het ook niet makkelijk, maar ik heb aan mijzelf gewerkt dus jij mag niet klagen" Daar zijn de mensen die jij nu becommentarieert toch niet echt mee geholpen? Wat wil je nu eigenlijk zeggen?
Ik geloof niet dat er hier allemaal mensen zijn die klagen over hun introversie maar een verband denken te zien tussen het hebben van (weinig) vriendschappen en introvert zijn. En daarnaast (dus) aan zichzelf twijfelen, of ze wel leuk genoeg zijn etc.
Ik zit er half-half in. Sommige mensen denken dat ik extravert ben, maar dat ben ik niet altijd. Tijdens mijn werk moet ik (voor mij onbekende) mensen spreken en dat gaat heel makkelijk, ik ben dan gezellig en onderhoudend maar dat komt omdat ik dan gespreksstof heb en weet waar ik het over hebben moet, ook de tussendoor-prietpraatjes.
Maar in een andere situatie kan ik dan ineens 'dichtslaan' omdat ik denk ik dan niet goed weet wie de ander is, dan moet ik echt nog even aftasten.
En met een vriendin heb ik onlangs enorm moeten lachen. Zij zei ineens, 'weet je, soms ben ik in een restaurant, of bij een vergadering/ iig een plek waar je even wat zeggen/vragen wil en ze zegt, dan ziet niemand mij, allerlei mensen gaan vóór hun beurt en ze kijken gewoon over me heen' en dat herkende ik enorm. Net of ik onzichtbaar ben. En het is niet altijd zo hoor, maar echt, soms kijk ik rond en de ene na de ander wordt gezien (bij het doen van een bestelling of willen afrekenen) en ik zit daar maar oogcontact te leggen en een beetje te zwaaien (vermoedelijk dus niet luidruchtig en oplichtig genoeg). Niet dat ik me dan zielig vind hoor, want als het me te lang duurt dan loop ik wel even naar de barman/kassa, maar apart vind ik het wel, en zij had dat ook dus dat was wel een herkenning.
troelahoep schreef op 06-02-2023 om 19:51:
[..]
Bravo. "Ik heb het ook niet makkelijk, maar ik heb aan mijzelf gewerkt dus jij mag niet klagen" Daar zijn de mensen die jij nu becommentarieert toch niet echt mee geholpen? Wat wil je nu eigenlijk zeggen?
.
Als dat hetgeen is wat jij eruit haalt, misschien nog een keer doorlezen?
Kersje schreef op 06-02-2023 om 20:17:
[..]
Als dat hetgeen is wat jij eruit haalt, misschien nog een keer doorlezen?
Nou,nee. Ik vraag dus, wat wil je hiermee zeggen?
Maria1611 schreef op 06-02-2023 om 10:43:
Wie van jullie durft het aan om, via facetime, contact te leggen? Gewoon eenmalig en zonder verplichting, gepush of verwachtingen.
Of vlieg ik nu uit de bocht?
(ook dat is een dingetje van mij: impulsief)
Voor facetimen heb ik niet het juiste hoofd. Maar je lijkt me wel een ontzettend leuk mens, dus ik sta zeker open voor contact!
Kersje schreef op 06-02-2023 om 18:33:
[..]
Sorry dat ik het zeg, maar dit vind ik dus ook wel een beetje slachtoffergedrag. Alsof die andere mensen er iets aan kunnen doen dat jij nooit spontaan wordt geholpen als jij verzuipt?
Die verantwoordelijkheid kun je toch niet bij anderen neerleggen? Ga dan zelf bijv hulp zoeken bij een coach of cursus om assertiever te leren worden. Helpt jou zowel bij grenzen stellen (nee zeggen) als hulp vragen (als je dat wenst of nodig hebt). Je kunt nu eenmaal niemand anders verantwoordelijk stellen voor je eigen geluk.
Het is geen slachtoffergedrag. Ik ben absoluut niet zielig.
Maar hoe moeilijk is het om een ander te helpen als die amder ook altijd voor jou klaar staat?
Vind dat het geven en nemen is.