Vriendin met psychische problemen
hallo allemaal,
Mijn zoon heeft sinds kort een vriendin. Wat was ik blij voor hem, hij verlangde erna en is hoteldebotel.
Hij vertelde dat zij al een jaar psychiatrische hulp heeft gedurende de week, elke ochtend.
Ze heeft al paar keer geprobeerd om zelfmoord te plegen.
De reden waardoor verteld hij niet.
Ik vind het super erg voor haar, maar maak me ook zorgen om mijn zoon.
Het is een gevoelige jongen en maak me wel zorgen hoe hij hiermee kan omgaan.
verbieden is niet aan de orde, maar zou hem wel graag laten nadenken of dit degene is waarmee hij zijn leven wil delen.
Ze zijn pas net samen, wellicht lost het zich vanzelf weer. Maar wat zouden jullie doen? Gesprek aangaan, of maar eens even zo laten en als eerste knalverliefdheid eraf is, met hem praten?
Ik herken je verhaal grotendeels. Hier een zoon met ASS en ADD, nu bijna 23, en een vriendin met ADHD en (denkt ze zelf) iets in de richting van borderline. Ze had in ieder geval een getroubleerde jeugd (inclusief uithuisplaatsing) en is tot op heden depressief. Naast de nodige lichamelijke problemen. Dit is/was uiteraard ook niet de ideale vriendin voor onze zoon. Wij hadden hem ook een meer probleemloze relatie gegund, iemand aan wie hij zich op kon trekken. Ze leerden elkaar 3 jaar geleden kennen, en zijn na een jaar gaan samenwonen. In Coronatijd. Allebei gestopt met hun studie. Tja, wij snapten wel dat dat niet werkte, allebei thuis moeten studeren op een gezamelijke kamer. Ze zijn in die tijd ook nog 3 keer verhuisd, van hotelkamer naar een soort hospita-constructie naar een huisje van 25 m2. En er kwamen ook nog 2 katten. Ik heb er diverse draadjes aan gewijd, hoe wij zoon en vriendin het beste konden begeleiden.
Omdat het meisje een slechte relatie had met haar ouders zijn wij er vooral naast gaan staan. We hebben praktische hulp geboden (ze kwamen veel bij ons eten, we deden hun was, sprongen af en toe bij als ze door hun geld heen waren, we leenden de auto uit) en we waren steun en toeverlaat voor beiden. Wij zijn ervan uitgegaan dat ze elkaar wat te bieden hadden (herkenning en steun, maar ook elkaars tegenpool; zij enorm ongeremd door haar ADHD, hij heel rustig door zijn ASS; zij heel sociaal, hij teruggetrokken. Voor zoon was het heel prettig om in plaats van alleen bezig te zijn met zijn eigen problemen nu iemand te hebben die op hem leunde, die tegen hem opkeek. Dat begrepen wij ook heel goed). Ze hebben veel van elkaar geleerd. En ze hebben beiden veel over zichzelf geleerd. Dat was ook wat wij verwachtten. We hebben de relatie dus nooit verboden, we hebben zoon ook nooit 'gewaarschuwd' voor eventuele problemen. Wij vonden dat hij dat zelf moest ervaren en zelf moest beslissen met wie en wanneer en waar hij zijn leven wilde delen. Wij als ouders zijn wel altijd zijn (en haar) vangnet geweest. Misschien zijn we daar een beetje (te) ver in gegaan, maar we wilden ook dit meisje een goede start in het leven geven. We zijn wel ook altijd in contact gebleven met haar ouders. Die het lastig vonden dat wij zo'n grote rol in haar leven speelden, maar ook wel zagen dat wij meer voor elkaar kregen dan zij. En (denk ik) het ook wel fijn vonden dat ze zo'n fijne schoonfamilie had getroffen die haar echt accepteerden en hier en daar konden bijsturen.
Uiteindelijk heeft zoon 2 maanden terug de relatie verbroken. Zij legde teveel beslag op hem. En hij heeft heel wat met haar meegemaakt. Dronken rijden, zelfmoordpoging, blowen, tig banen, ruzie met vrienden en familie, scheldpartijen, noem het maar op. Hij voelde zich erg verantwoordelijk, en ze had/heeft natuurlijk ook heel veel positieve kanten. Hij was echt heel gek op haar. Maar het was teveel. Hij had geen tijd en ruimte voor zichzelf die hij als ASS-er natuurlijk wel hard nodig had. Hij heeft haar veel teveel ruimte gegeven.
Hij is weer hier thuis komen wonen. Nu doen wij ons best om haar 'zacht te laten landen'. Ze heeft het heel zwaar gehad, en nog steeds. We bouwen de ondersteuning nu langzaam af. We laten haar niet zomaar vallen. Zoon betaalt nog steeds de huur want zij kan (nog) niet fulltime werken. Daar gaan we deze week afspraken over maken, want dat moet natuurlijk afgebouwd worden. Maar we willen haar ook niet forceren. Zoon wil in september weer terug naar school en is nu bezig met een coach en psycholoog om zich daarop voor te bereiden. Ik denk dat ze allebei veel geleerd hebben. En dat is winst. Ik ben ook terugkijkend blij dat we het hebben aangepakt zoals we hebben gedaan. We hebben zoon en zijn vriendin volledig geaccepteerd met al hun problemen en makken. Ik hoop dat ze allebei een waardevolle les hebben geleerd over hun eigen wensen en grenzen, over wat ze in een relatie zoeken en te bieden hebben, en dat ze nu allebei iemand kunnen vinden die echt bij ze past. Het waren ingewikkelde maar leerzame jaren, ook voor ons. Dat zal voor jouw zoon ook zo zijn. Je kunt je kinderen niet behoeden voor pijn en verdriet, je kunt ze alleen maar je volle vertrouwen geven en zorgen dat je er bent om ze op te vangen en te steunen als ze dat nodig hebben.
Ik snap beide wel. Dat je je zorgen maakt of de problemen van de vriendin niet teveel beslag leggen op je zoon, maar in de openingspost staat tegelijk een keihard oordeel over iemand met psychische problemen. Dus dat is enorm tegen het zere been van mensen die niet zo stabiel zijn.
Je kunt je ook afvragen waarom je zoon op zo'n kwetsbaar meisje valt. Je schrijft dat hij erg gevoelig is; misschien is hij zelf ook wat psychisch instabiel en vinden zij elkaar op dat punt, alhoewel haar problemen waarschijnlijk (naar wat ik opmaak uit je post) veel groter zijn dan de zijne?
Wow Jonagold, wat mooi.
Toch vind ik dat je als ouder wel je bezorgdheid mag uiten of wat vragen mag stellen. Ik heb in een ingewikkelde relatie gezeten. Mijn ouders zagen dat ook wel. Ze hebben mijn vriend gewoon geaccepteerd en nooit iets gezegd van zijn soms, ook voor hen, vervelende gedrag. Zij vonden vast: haar relatie, haar keuze, dus welkom.
Maar toch... een of twee keer vragen naar hoe gelukkig hij me eigenlijk maakte, of de hoeveelheid gedoe opwoog tegen de gelukkige momenten... het had me misschien eerder de ogen geopend.
Meander schreef op 13-12-2022 om 06:51:
Wow Jonagold, wat mooi.
Maar toch... een of twee keer vragen naar hoe gelukkig hij me eigenlijk maakte, of de hoeveelheid gedoe opwoog tegen de gelukkige momenten... het had me misschien eerder de ogen geopend.
Ik denk dat dat zo niet werkt. We leren allemaal alleen maar van onze eigen fouten. We hebben wel aangegeven wat ons verbaasde, dat ze altijd samen waren terwijl wij van hem wisten dat hij ook alleentijd nodig heeft om op te laden en te ontprikkelen. En dat we ons er zorgen over maakten dat hij die ruimte niet kreeg én niet nam. Dat wij vonden dat hij meer gaf dan ontving in de relatie en dat wij zelf geleerd hebben dat dat op de lange duur niet werkt. We hebben veel gesprekken met zijn vieren gehad over dat soort zaken. Dus niet met zoon alleen als waarschuwing maar als gesprek tussen 4 volwassenen over wat een relatie een goede relatie maakt. Meer konden en wilden we in hun relatie niet ‘sturen’.
Jonagold schreef op 13-12-2022 om 07:49:
[..]
Ik denk dat dat zo niet werkt.
Bij mij heeft het wel zo gewerkt.
Maar hoe je het ook doet, het belangrijkste is je kind te laten weten dat je er altijd voor hem/haar/hen zult zijn, zonder oordeel.
Chantalle74 schreef op 12-12-2022 om 19:23:
[..]
Zij is 21 en hij 22 jaar.
Dan hoop ik vooral dat je je zoon veel zelfliefde, zelfvertrouwen en het vermogen om grenzen te stellen hebt meegegeven. In mijn ogen heb je daar een extra portie van nodig om naast iemand met psychische problemen te leven.
En je kan aanbieden hierbij nog te ondersteunen. Een luisterend oor zijn.
Huh?
Maar wat heb je aan familie/vrienden als alles maar leuk en goed gevonden wordt?
Soms kan een kritische vraag of opmerking voor een ander ook behulpzaam zijn.
Sterker nog, een lief een luisterend ook kan een schadelijke relatie juist in stand
houden.
Verbieden kan en moet natuurlijk niet, maar bij sommige mensen kun je beter uit de buurt blijven.
kopjekoffie schreef op 13-12-2022 om 17:10:
Huh?
Maar wat heb je aan familie/vrienden als alles maar leuk en goed gevonden wordt?
Soms kan een kritische vraag of opmerking voor een ander ook behulpzaam zijn.
Sterker nog, een lief een luisterend ook kan een schadelijke relatie juist in stand
houden.
Verbieden kan en moet natuurlijk niet, maar bij sommige mensen kun je beter uit de buurt blijven.
Ik begrijp je reactie niet zo. Ik geef aan dat we met beiden besproken hebben wat ons opviel en waar volgens ons risico’s zaten. En ik heb nergens beweerd dat de relatie schadelijk was voor een van beiden. Dat is misschien als er sprake is van mishandeling of verslaving aan middelen, maar dat was hier niet het geval.
Jij kan misschien vinden dat iemand beter bij een ander uit de buurt kan blijven, maar over het algemeen werkt zo’n opmerking averechts bij jongeren. Zeg eens eerlijk, zou jij geluisterd hebben als jouw ouders je een bepaalde richting op hadden willen duwen? Denk het niet. En wij wilden dat absoluut niet voor onze zoon. Hij is heel lang echt stapelgek op haar geweest. Daar ga ik echt niet tussen (proberen te) komen met ook nog eens het risico dat we dan de relatie met onze zoon op het spel zouden zetten.
Zusterclivia schreef op 12-12-2022 om 21:48:
Ik begrijp de zorgen van TO wel. Ik bedoel, je wilt dat de relatie van je kind leuk en makkelijk is.
Ik zou het best heftig vinden als ik hoor dat mijn kind (sibling of goede vriend enz) een relatie heeft met iemand die zo diep zat dat er zelfs zelfmoordpogingen geweest zijn en nu nog dagelijks therapie heeft. Dat staat los van het feit dat ze misschien wel super leuk is, keihard aan zichzelf werkt, kind er weinig last van heb en zij en ik het misschien wel super goed kunnen vinden. Je schrikt er gewoon even van.
TO, het is sowieso fijn dat jouw zoon dit met jou deelt. Je kunt hem alleen een luisterend oor bieden als het nodig is.
Ja, ik denk er precies zo over. Zou willen dat dochter een vriend krijgt zonder zo'n heftige problemen.
Martje80 schreef op 13-12-2022 om 09:29:
[..]
Dan hoop ik vooral dat je je zoon veel zelfliefde, zelfvertrouwen en het vermogen om grenzen te stellen hebt meegegeven. In mijn ogen heb je daar een extra portie van nodig om naast iemand met psychische problemen te leven.
En je kan aanbieden hierbij nog te ondersteunen. Een luisterend oor zijn.
Dat is ook t gene waar ik me zorgen om maak. Hij is laatste tijd heel emotioneel over t feit dat zijn biologische vader hem afwijst en zich niks van hem aantrekt.
Hij vertelde dat hij daardoor ook een relatie aangaan lastig vindt. Bang om gekwetst te worden. Alleen gelaten te worden.
Zelfliefde en zelfvertrouwen is hierdoor wel geknakt bij hem en hij heeft hulp van POH GGZ.
Maar tijd zal t leren, blijf in gesprek en wie weet loopt t allemaal los in de toekomst.
Jonagold schreef op 12-12-2022 om 23:33:
Ik herken je verhaal grotendeels. Hier een zoon met ASS en ADD, nu bijna 23, en een vriendin met ADHD en (denkt ze zelf) iets in de richting van borderline. Ze had in ieder geval een getroubleerde jeugd (inclusief uithuisplaatsing) en is tot op heden depressief. Naast de nodige lichamelijke problemen. Dit is/was uiteraard ook niet de ideale vriendin voor onze zoon. Wij hadden hem ook een meer probleemloze relatie gegund, iemand aan wie hij zich op kon trekken. Ze leerden elkaar 3 jaar geleden kennen, en zijn na een jaar gaan samenwonen. In Coronatijd. Allebei gestopt met hun studie. Tja, wij snapten wel dat dat niet werkte, allebei thuis moeten studeren op een gezamelijke kamer. Ze zijn in die tijd ook nog 3 keer verhuisd, van hotelkamer naar een soort hospita-constructie naar een huisje van 25 m2. En er kwamen ook nog 2 katten. Ik heb er diverse draadjes aan gewijd, hoe wij zoon en vriendin het beste konden begeleiden.
Omdat het meisje een slechte relatie had met haar ouders zijn wij er vooral naast gaan staan. We hebben praktische hulp geboden (ze kwamen veel bij ons eten, we deden hun was, sprongen af en toe bij als ze door hun geld heen waren, we leenden de auto uit) en we waren steun en toeverlaat voor beiden. Wij zijn ervan uitgegaan dat ze elkaar wat te bieden hadden (herkenning en steun, maar ook elkaars tegenpool; zij enorm ongeremd door haar ADHD, hij heel rustig door zijn ASS; zij heel sociaal, hij teruggetrokken. Voor zoon was het heel prettig om in plaats van alleen bezig te zijn met zijn eigen problemen nu iemand te hebben die op hem leunde, die tegen hem opkeek. Dat begrepen wij ook heel goed). Ze hebben veel van elkaar geleerd. En ze hebben beiden veel over zichzelf geleerd. Dat was ook wat wij verwachtten. We hebben de relatie dus nooit verboden, we hebben zoon ook nooit 'gewaarschuwd' voor eventuele problemen. Wij vonden dat hij dat zelf moest ervaren en zelf moest beslissen met wie en wanneer en waar hij zijn leven wilde delen. Wij als ouders zijn wel altijd zijn (en haar) vangnet geweest. Misschien zijn we daar een beetje (te) ver in gegaan, maar we wilden ook dit meisje een goede start in het leven geven. We zijn wel ook altijd in contact gebleven met haar ouders. Die het lastig vonden dat wij zo'n grote rol in haar leven speelden, maar ook wel zagen dat wij meer voor elkaar kregen dan zij. En (denk ik) het ook wel fijn vonden dat ze zo'n fijne schoonfamilie had getroffen die haar echt accepteerden en hier en daar konden bijsturen.
Uiteindelijk heeft zoon 2 maanden terug de relatie verbroken. Zij legde teveel beslag op hem. En hij heeft heel wat met haar meegemaakt. Dronken rijden, zelfmoordpoging, blowen, tig banen, ruzie met vrienden en familie, scheldpartijen, noem het maar op. Hij voelde zich erg verantwoordelijk, en ze had/heeft natuurlijk ook heel veel positieve kanten. Hij was echt heel gek op haar. Maar het was teveel. Hij had geen tijd en ruimte voor zichzelf die hij als ASS-er natuurlijk wel hard nodig had. Hij heeft haar veel teveel ruimte gegeven.
Hij is weer hier thuis komen wonen. Nu doen wij ons best om haar 'zacht te laten landen'. Ze heeft het heel zwaar gehad, en nog steeds. We bouwen de ondersteuning nu langzaam af. We laten haar niet zomaar vallen. Zoon betaalt nog steeds de huur want zij kan (nog) niet fulltime werken. Daar gaan we deze week afspraken over
Lief dat je je verhaal hier deelt, ik vind t best lastig, maar respect voor dr manier waarop jullie dit hebben aangepakt.
Ga het zeker meenemen mocht het nodig zijn, om naast hen te staan. Meekijken van een afstand.
troelahoep schreef op 13-12-2022 om 00:57:
Ik snap beide wel. Dat je je zorgen maakt of de problemen van de vriendin niet teveel beslag leggen op je zoon, maar in de openingspost staat tegelijk een keihard oordeel over iemand met psychische problemen. Dus dat is enorm tegen het zere been van mensen die niet zo stabiel zijn.
Je kunt je ook afvragen waarom je zoon op zo'n kwetsbaar meisje valt. Je schrijft dat hij erg gevoelig is; misschien is hij zelf ook wat psychisch instabiel en vinden zij elkaar op dat punt, alhoewel haar problemen waarschijnlijk (naar wat ik opmaak uit je post) veel groter zijn dan de zijne?
Helemaal geen oordeel over iemand met psychische problemen. Dat is laatste wat ik wil, alle respect voor mensen die in deze situatie zitten. Maar denk dat een relatie met iemand zonder deze toch wel heftige problematiek, makkelijker is. En dan wil ik helemaal niet oordelen over het meisje, want haar ‘problemen’ hoeven niet te beteken dat ze niet lief is en dat ze het niet fijn kunnen hebben.
Maar denk hierbij alleen aan mijn eigen kind.
Het is toch meer dan logisch dat je je zorgen maakt. Je wilt dat je kind gelukkig is en een relatie zonder teveel “gedoe” is uiteraard makkelijker. Ik hoop oprecht dat ze er samen uit komen en dat je zoon inderdaad bij problemen blijft aankloppen bij jou.
paar weken later ondertussen en wilde jullie toch even op de hoogte houden.
Vandaag heeft vriendin aangegeven dat ze nog niet toe is aan een relatie. Haar herstelproces vergt zoveel van haar en ze wil hem niet steeds teleurstellen door afspraken af te zeggen dat enz.
Mijn zoon is er verdrietig over. Begon wel te vertellen over wat er nu echt speelde bij haar.
Ik ben er wel van geschrokken.
In verleden anorexia, diagnose borderline, automutilatie, veel somatische klachten gerelateerd aan stress.
Eigenlijk wel opgelucht dat zij deze keuze heeft gemaakt. Heb gezegd dat ik het heel lief van haar vindt dat ze er eerlijk in is en hem niet aan het lijntje houdt.
En dat de toekomst zal uitwijzen of ze voor elkaar ‘bestemd’ zijn.