Wanhoop

En natuurlijk mag je hier jammeren

Want het is ook verschrikkelijk k.t als je kind er zo aan toe is. Mijn aansporing was in lijn met wat jackie zei. Als de dochter geen hulp nodig heeft is dat vervelend, maar jullie als gezin vragen daar wel om en willen dat wel. Dat zou je ook de vervangend huisarts duidelijk kunnen maken. Was ze wel met je eens dat het niet goed met je dochter gaat?

Heb je het over bemoeizorg gehad? Of ze zelf kunnen contacteren? Ik ben het met Tsjor eens, je blijft zoeken tot je iemand gevonden hebt die je gevoel van urgentie deelt en met je mee op zoek gaat maar een oplossing. Het eerste dat je daarvoor zoekt, en ik heb niet helemaal duidelijk of je dat nu hebt, is iemand die met je eens is dat dit een onhoudbare situatie voor het hele gezin is. Want als jullie het daarover eens zijn, jij en de huisarts of wie dan ook, dan kun je die arts daarna vragen mee te denken hoe dit tij te keren. Welke opties ziet zij om een veilig thuis voor je andere kinderen en jezelf te creeeren, en uiteindelijk in een latere fase je dochter te laten behandelen. Dan dwing je haar namelijk met je mee te denken in mogelijkheden ipv uitleggen waarom de door jou bedachte oplossingen niet werken.

En om bot af te sluiten; de blauwe plekken die je dochter oploopt als ze buiten op haar hoofd staat? Die zijn heel naar, maar een gevolg van haar daden. Laat die bij haar, en focus je op haar mentale gesteldheid want dat is waar je hulp bij zoekt. En die medicijnen; is het een idee om haar die meteen in te laten nemen bij de apotheek? Dan zit ze mogelijk nog in de ‘flow’ van het gesprek en is ze op dat vlak misschien makkelijker aan te sturen.

Oh Leonidas

Ik weet dat ik je helaas geen paradijs kan beloven, maar wat ben ik blij met deze stap. Het is in elk geval een begin van een hele lange weg.
Ik begrijp dat ze vrijwillig opgenomen is? Dat is wel van betekenis en ik denk dat ze slim genoeg is om te weten dat ze daarmee zelf nog aan zet is. Maar wie weet, wie weet wat er gaat gebeuren en wat er uit de observaties komt.
Heb je voor jezelf eventueel een overzicht van allerlei dingen die er zijn gebeurd en hulpverlening die wel of niet iets heeft gedaan? Anders is het een goed moment om een historische reconstructie te gaan maken, met kort de belangrijkste gegevens: wie wanneer wat.
Maar voorlopig hoop ik dat je met je gezin even rust kunt nemen. Even iets doen wat jullie al lang niet meer hebben gedaan. Even aandacht voor elkaar: hoe gaat het met jou?

Tsjor

Gelukkig Leonidas

Fijn dat je je hier gesteund hebt gevoeld en daardoor meer door ging zetten.
En ook fijn dat je dochter daar in mee is gegaan en zich vrijwillig heeft laten opnemen. Het kan een belangrijke stap blijken te zijn als er inderdaad onderzoek gedaan wordt en mogelijk/hopelijk advies voor een vervolg waar jij en je dochter echt wat aan hebben en mee in kunnen stemmen.
Inderdaad, alleen al fijn om toch weer even rust te hebben.

Och toch

Leonidas

Wat ontzettend goed dat je zo hebt aangedrongen. Wat voor soort plek is ze opgenomen?
En hoewel ik me zo kan voorstellen dat dit tegen je gevoel was en die gesloten opname je eigenlijk tegenstaat; je kunt nu de zorg voor je dochter delen.
Natuurlijk komen er nu geen gouden bergen of een Disney-moment waarop alles goed is, maar probeer nu even van de tijdelijke rust thuis gebruik te maken door bij te komen en tijd en ruimte voor je andere kinderen in te ruimen.

En over die gezinstherapie; ik ben het met Anne eens. Kijk of dat nu zinvol is, of dat je liever eerst kijkt wat de zorgverleners van deze opname aanraden.
En, indachtig wat Tsjor zei, het is slim om een historisch overzicht te maken. Ik deed dat zelf ooit als een soort dagboek - in de hoop dat ik dat kon delen als de betreffende helemaal beter zou zijn. Maar het blijkt daarvoor al heel zinvol voor zorgverleners om te helpen de anamnese op te stellen, dus om te bepalen wat er aan de hand is.

Sterkte, want het is vast niet ineens makkelijk!

Wat 'goed'!!

Wat heb je je sterk gemaakt voor je kind! Echt heel goed. Fijn ook dat je dochter toen het puntje bij paaltje kwam heeft meegewerkt.

In een situatie in mijn omgeving hebben de ouders vrij snel na de opname van hun zoon tegen de behandelaars gezegd (en keer op keer herhaald) dat terug naar huis geen optie was. Dat klinkt heel hard maar het heeft ervoor gezorgd dat kind met hulp van behandelaars op een andere oplossing moest aansturen. Dat is begeleid kamer wonen geworden. Het heeft het kind een goede impuls gegeven: hij is zich veel bewuster geworden dat hij zelf verantwoordelijk is. De ouders, en ook de broer, zaten er echt helemaal doorheen en hebben door de afstand weer een leven gekregen. En de relatie tussen ouders en kind is voorzichtig weer op gang gekomen. De psychiatrische problematiek is er nog en het zal ook nog wel weer eens opnieuw moeilijk worden. Maar dit leven is voor dit moment voor iedereen beter dan het leven voor de opname.

Ik hoop dat deze opname voor jullie allemaal ook zo'n kans is op een beter leven. Sterkte!!

Groet,
Jo Hanna

Leonidas

Hoe gaat het nu?

Ik hoop toch zo dat ze je dochter kunnen helpen en je dochter zich laat helpen.

Ik denk het ook

' Dat was waarschijnlijk beter geweest...zeggen dat terug naar huis geen optie was...' Ik denk ook dat dat beter was geweest. Weer een leerpunt voor de volgende keer.
Is ze in die vier dagen wel iets vooruit gegaan, of zijn er onderzoeken geweest?
Maandag in elk geval weer een andere vorm van hulp in huis.

Tsjor

Deur bonken

Soms krijg ik de indruk dat op de deur bonken alleen tot iets leidt wanneer je je kind voor de deur van de instantie neer zet en er gauw vandoor gaat. Ongelooflijk triest dat je voor elk somatisch probleem relatief snel terecht kan maar als iemand mentaal in een crisis is dan kom je op een wachtlijst voor een intake voor een zorgplan en wie weet komt er dan een keer een constultant beschikbaar om een inschatting van de zorgvraag te maken zodat...

Enfin.

Tussen de oren is het er nog wel

Waar we vanaf moeten is dat ‘pijn tussen oren’ Betekent dat de pijn niet echt is. Dat is nl niet zo. Ze zal die pijn echt voelen, alleen is de oorzaak hoogstwaarschijnlijk geen lichamelijk mankement maar iets anders. En wat dat is, daar heeft ze hulp bij nodig.

Maar goed, ik denk dat het jullie niet lukt om dat haar uit te leggen. Ik denk ook dat het niet helpt als je dreigt met een gedwongen opname, want met boze mensen raak je niet in gesprek, en ala dat een angst van haar is, zal bet haar alleen maar meer pijn bezorgen. Die spoedhulp, is dat ook een soort van bemoeizorg, als in dat ze later deze week gewoon weer terugkomen? Of is het ambulante begeleiding geweest die nu weer stopt, omdat de patiënt aangeeft geen behoefte te hebben?

Wat wel helpt is naar de rest van je gezin kijken. Redden die het, dat de dochter met glazen gooit als iemand haar tegenspreekt? Of zijn ze al afgehaakt? Je weet nl nu van jezelf dat je geen goede maatstaf bent; Je houdt het te lang vol en denkt te snel dat ze het thuis beter zal hebben. Dat is overigens geen verwijt (want dat is wat moeders doen), maar is wel iets waardoor zorgverleners al snel denken dat het wel goed komt of niet doorhebben hoe vervelend het voor de rest van het gezin is. Het is bovendien ook de reden dat je de rest van je gezin wellicht te kort doet.

Dus ook nu weer; ga staan. Als het niet meer gaat, meldt aan de behandelaars dat je je vergist hebt. Dat gegooide glazen niet veilig zijn en dat je op zoek bent naar een andere oplossing. Bijvoorbeeld dat ze teruggaat naar waar ze opgenomen was. Je zei dat ze dat niet eens heel erg vond? Benadruk je inschattingsfout en het risico voor de rest van het gezin en bevestig naar je dochter dat er daar goed voor haar gezorgd wordt.

En naast die mogelijke opname of ambulante hulp, start vast een traject om haar elders (beschermd) te laten wonen. Ik weet hoe lastig het is om dat voor elkaar te krijgen (heb net zelf eindelijk een familielid naar begeleid wonen kunnen krijgen), maar mogelijk helpen instanties je nu mee omdat je de crisisdienst aan je zijde hebt.
Sterkte.

Voor Wendelmoed

Je schreef ‘Soms krijg ik de indruk dat op de deur bonken alleen tot iets leidt wanneer je je kind voor de deur van de instantie neer zet en er gauw vandoor gaat.‘ die verzuchting heb ik ook wel eens gehad. Als ik een ding heb geleerd, is dat we als ouders heel vaak niet duidelijk genoeg zijn. Meestal uit liefde, omdat we denken dat we de jongeren benadelen als we eerlijk zijn, of omdat we gewend zijn aan bepaald gedrag en niet zo snel zien dat het echt destructief is.

Tel dat op bij de ervaring van zorgverleners dat hulp pas helpt als iemand er om vraagt, en je krijgt dat pas bij (voor je gevoel) echt opspelen er opgeschakeld wordt naar daadwerkelijke hulp. Vandaar dat we leonidas hier ook zo stimuleren om te gaan staan, en te laten kijken naar hoe heftig het echt is.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over wachtlijsten en werkdruk in de hele ggz, want dat helpt ook niet.

Hulpverleningstraject

' Ze zal die pijn echt voelen, alleen is de oorzaak hoogstwaarschijnlijk geen lichamelijk mankement maar iets anders.' Hoogstwaarschijnlijk. Maar ik vind het ook altijd riskant om daar op voorhand al van uit te gaan, ook al wordt er ogenschijnlijk niets gevonden. Ik heb er ook dramatische dingen van gezien, juist bij GGZ-patiënten.

'Die man begon eigenlijk wel idd meteen te praten over dat de pijn tussen haar oren zit. ' Enig idee waar hij dat op baseerde en dan ook vooral: enig idee wat hij dan dacht daaraan te kunnen doen (waar hij niet aan toe gekomen is)? Ik zou in gesprek gaan met de man (eventueel gewoon bij jou thuis, tegen dochter zeggen dat het gesprek voor jou van belang is, niet voor dochter, ze mag erbij blijven als ze wil) en hem vragen waarop hij die visie baseerde en wat hij dan dacht als hulpverlener om daaraan te gaan doen. Vooral ook omdat jij nu in feite haar enige hulpverlener bent, dus niet als bezorgde moeder, maar als iemand die met een patiënt zit. Hij kan ook zijn rapport of verslag meenemen. en je kunt vragen wat nu het vervolg is vanuit zijn organisatie gezien. Na 10 minuten je biezen pakken onder het motto: 'zij wil niet', dan maak je het jezelf wel erg gemakkelijk. Er zijn organisaties die zo een lijst vol cliënten verzamelen.

Ondertussen kun je wel een ernstig gesprek met je dochter voeren: het kan zijn dat ze pijn heeft en boos is op de man, maar met glas gooien is niet acceptabel en als ze dat normaal vindt is dat een groot probleem voor haar, want daarop is dan eventueel een gedwongen opname gebaseerd. Niet op de pijn.

En dan kun je ook een stap terug zetten: de pijn is haar probleem en daar wil ze wel hulp bij.

Eventueel: doorverwijzing naar een pijnpoli in het ziekenhuis?
Of zal ik het adres voor je opvragen van een osteopaat, die mijn vriendin van onbegrepen rugpijn en andere vage klachten afgeholpen heeft? (oorzaak lag in de darmen).

Op mijn toilet heb ik een spreuk hangen van Thomas Edison: 'Ik heb niet gefaald. Ik heb alleen 10.000 manieren gevonden die niet werken.' En toch stug blijven volhouden en proberen. Tot je het licht ziet.

Ik wens je veel sterkte toe.

Tsjor

Duidelijkheid

'Als ik een ding heb geleerd, is dat we als ouders heel vaak niet duidelijk genoeg zijn.' Biebel, als daarmee het probleem van hulpweigerende patiënten en hun familie was opgelost, dan zou dat een gouden sleutel zijn. Maar als iemand volwassen is (en ook vaak daarvoor) dan tellen ouders en familie niet mee als het gaat om hulp vragen. Zie Malek F en de duidelijkheid van zijn familie. Als de dochter van Leonidas het glas gegooid had in een vol café, of naar de hulpverlener, dan was er een ander traject gekomen. Maar het glas gooien in huiselijke kring, naar de moeder, dat is niets. Tenzij de familieleden aangifte doen. Het eventuele justitiële traject kan er dan voor zorgen dat er hulp komt, niet de hulpvraag van ouders. Hoe duidelijk die ook is. Dat is wat wringt, want je wil eigenlijk niet het justitiële traject in en het blijft in je hoofd onbegrijpelijk dat dat de weg is die je zou moeten bewandelen.

Tsjor

Tsjor, we zijn het eens

Want de juridische weg is wat niemand wil en iedereen wil voorkomen. En het is eigenlijk te gek voor woorden dat je als ouders zo op je tandvlees moet lopen voor het zichtbaar is, of dat er zelfs misdaden nodig zijn. Maar helaas is er geen gouden sleutel en zag ik bij mezelf, lees ik nu bij leonidas en zie ik in mijn omgeving dat we toch vaak positief willen kijken, naar wat goed gaat en dat het nog wel gaat.
Volgens mij is daar, naast het wegwerken van wachtlijsten, winst te behalen. Dat er beter naar ouders of omstanders geluisterd wordt en signalen worden opgepakt. Dat als leonidas bij de huisarts zit zonder dochter, maar toch zegt ach - we doen het er maar mee- de dokter door vraagt, en ziet wat er voor de dochter nodig is. Ik snap dat we niet willen naar een tijd waar je voor een ‘dwarszittende scheet’ al naar een instituut werd gestuurd, maar nu lijken we door te schieten naar de andere kant.
Het enige wat ik daarom geleerd heb; Zolang zorgverleners niet zo goed zijn in subtiele signalen opvangen, is het aan ons om nog duidelijker te zijn. Helaas.

Vanaf puberleeftijd.

Haar psychische problemen begonnen in de pubertijd. Je vermoed iets van een ernstige stoornis, maar voor haar 14e was daar eigenlijk niets van te merken. Dus iets heeft haar psychische gedrag getriggerd. De puberleeftijd is ook vaak de leeftijd waarop bijvoorbeeld anorexia ontstaat of zelf pijnigen.

Hormonen? Anti-conceptie?

Maar ook dit stukje uit je eerste posting blijft mij bij:

"Mijn man heeft ook issues en dat heeft zeker ook bijgedragen aan de situatie (N aantal agressieve handelingen binnen het gezin, waarvoor hij hulp heeft gezocht maar hij zal altijd n moeilijke kant hebben). Dat is ook uitgesproken naar haar toe..."

Hoe erg was de agressie en hoe heeft je dochter dat ervaren? Het is uitgesproken naar je dochter maar heeft ze het ook verwerkt? Hoe moeilijk is haar vaders moeilijke kant? Is ze bang voor hem, loopt ze op haar tenen? Kan ze hierover praten met jullie of wordt het gedrag van je man een beetje "in de doofpot" gestopt?

Vit. D

Van een vitamine D-tekort kun je zwaar depressief worden. Wat wordt er gedaan aan haar tekort? Want een paar pilletjes slikken doet niets bij een stevig tekort. Gaat ze een stootkuur krijgen (een paar maanden lang wekelijks ampullen of injecties)?

Veel sterkte Leonidas, ik leef met je mee.

Als Wil40

Ik heb nog niet gereageerd in dit draadje, leef wel met je mee. Zwaar!
Vanaf het begin hield me dezelfde info bezig die Wil40 benoemt.
Soms kiest een lid vh gezin, vaak een kind, de rol op zich waaruit de hele problematiek van het gezin in tot uitdrukking komt.
Ik weet niet meer zeker of jullie ook al systeemtherapie hebben gehad, zoja dan weet je vast enigzins waar ik het over heb.

Mijn eerste ingeving was kun je niet een poos met haar weg of een tijd met haar alleen gaan wonen.
Niet bepaald standaard oplossing, snap ik, reden ook dat ik twijfelde om te reageren.
Ik snap dat mensen kiezen voor meer gangbare wegen zoals opname. Punt is wel dat het wrs voor de rest van gezin veel oplevert, maar voor je dochter is de kans klein.
Als er niets lichamelijk gevonden gaat worden dan lijkt eea op hysterie, misschien ook wel iets van convulsies.
Tragische is dat er binnen de psychiatrische wereld vaak nog minder begrip/acceptatie heerst tav dit soort gedrag als erbuiten.
Ik zeg dit niet om je te beïnvloeden of bang te maken, wel goed lijkt me om te weten om goed keuzes af te wegen.

Ook dit.

". Mijn man is zelf vaak pessimistisch maar hierover zegt hij juist ach ze moet gewoon dit of ze moet gewoon dat...alsof hij de ernst niet wil zien. Bij zowel mijn man als dochter heeft de GGZ adhv n aantal gesprekken t vermoeden van autisme uitgesproken maar ja wat moet ik ermee. Ze willen geen officiële test laten doen pfff ik heb er echt genoeg van."

Vooral omdat je man misschien een rol in het geheel heeft maar uit je verhaal niet echt naar voren komt als steun en toeverlaat. "Ik" maak me zorgen om ons kind, "ik" weet het niet meer, "ik" zou haar liever opgenomen hebben. Ik lees eigenlijk nergens een "wij als ouders". Je man ziet ook de ernst niet in als je dochter agressief met glazen gaat gooien e.d.? Als jij wanhopig bent?
Praten jullie samen wel goed over de problematiek in jullie gezin?

De twee broers reageren totaal verschillend, de ene broer vraagt of zus naar het gekkenhuis kan, de ander sluit zich af. Ik lees niet alleen problemen bij je dochter....is er een gezellige, veilige thuissituatie? Komt het gedrag van je dochter uit het niets op 14 jarige leeftijd of is er veel onverwerkt verdriet en boosheid?
En bij jou? Ben je gelukkig met je echtgenoot?
Als ik jouw verhaal lees lijkt het net of je over allemaal losse mensen praat die toevallig in één huis wonen, niet een gezellig hecht gezin.

Verdeeldheid

Wil40, maar omgekeerd kan zo'n moeilijke situatie met 1 kind ook voor verdeeldheid zorgen. Je gaat niet gezellig met zijn allen ganzenborden als er een kind krimpend van de pijn op de grond ligt.
Ik ben het met Biebel eens: je moet als ouder de problemen keihard voorstellen en dat is lastig: nee, ze kan niet meer naar huis, want dat redden we thuis niet.
Ik ben supervoorzichtig met 'trauma's' of onverwerkte dingen als verklarende grond geven van extreem gedrag, omdat het zelden tot een goede oplossing leidt en eerder tot meer verdeeldheid (het komt door jouw agressie, vader). Of systeemtherapie (moet ik in therapie, omdat zij zo gek doet?).
Het kind geeft aan dat ze pijn heeft. Dan is dat de eerste insteek. Het kan best zijn dat die pijn niet begrepen wordt, maar daarmee hoeft het nog niet psychisch te zijn. Je kunt de 'normale' medische wetenschap uitputtend bezoeken. Je kunt het alternatieve circuit in gaan. Ik zou eerst beginnen met de oppervlakte (pijn) voordat je het onbewuste onverwerkte verleden in duikt.

Tsjor

PIjn bestrijden

En al zou het alleen maar symptoombestrijding zijn ik zou de pijn ook bestrijden.

Stoppen met verwijten maken.

Jullie hebben zware jaren gehad als gezin terwijl de kinderen opgroeiden. Ze verwerken dit allemaal op hun eigen manier en kijken, nu ze ouder zijn, hier op hun manier op terug.
Het erkennen dat het niet allemaal koek en ei was, dat je dochter hier (waarschijnlijk) zwaar onder geleden heeft kan al helpen. Haar nu uit huis plaatsen lijkt mij juist voor haar weer een bevestiging:"mama steunt mij niet, kiest voor papa".
Zou je samen met je dochter hier over kunnen praten, open en eerlijk? Misschien met iemand erbij die jullie vertrouwen, haar angst en verdriet erkennen en haar steunen? Een maatschappelijk werker, een psycholoog of een coach? Elkaar verwijten maken over de opvoeding gaat niet helpen. De opvoeding is klaar, je dochter is een volwassen vrouw. Maar eigenlijk is ze van binnen nog dat kleine angstige meisje, gevoelig voor de sfeer in huis, altijd bang om in jullie ogen iets verkeerd te doen en bang voor haar vaders oordeel en reactie.

Of jij in de toekomst verder wil met je man is jouw keuze, je man is niet meer agressief en alleen jij kan bepalen of je samen oud wilt worden.

Voor nu zou ik de band met de kinderen proberen te versterken. Dat ze bij jou terecht kunnen met hun gevoelens, dat er begrip is, hun plannen voor de toekomst en hun steunen. Dat jij los komt van altijd op je tenen lopen, schipperen tussen kinderen en man. Ik denk dat jij daar zelf ook sterker door wordt, minder wanhopig, meer zelfvertrouwen, ik denk dat je een fantastische moeder bent, wat je man ook zegt of anderen in je omgeving.

los van je dochter: kom ook voor jezelf op

Als ik je tekst lees, lees ik dat je vroeger je relatie hebt doorgezet, ondanks dat je eigenlijk niet wilde. Dat je nu is het klaar zei, en je toch bij je man bleef.

Datzelfde doe je eigenlijk nu ook bij je dochter. Je hebt al regelmatig gezegd dat het klaar is, maar toch mag ze terugkomen, en neemt ze al je energie op. Je bent van binnen woest op je man, omdat hij je verwijt dat de kinderen zo zijn, je bent ongerust en misschien wel boos op je dochter dat ze zich zo ziek voelt, en wie weet wat je je andere zoons kwalijk neemt.

Los van dat je voor je dochter moet gaan staan, klinkt het haast alsof je voor jezelf moet gaan staan. Wanneer is het voor jou nu eens genoeg? Wanneer trek jíj de lijn, en geef je uiting aan je inwendige boosheid, aan dat je grens is bereikt? En dan bedoel ik niet dat je moet ontploffen of ook boos worden, maar wel ruimte geven voor je eigen frustraties en irritaties. Dat je niet alleen denkt dat je het beu bent, maar daar ook actie aan verbindt, door je dochter consequent bij de hulpverlening onder de aandacht te brengen en te melden dat thuiswonen geen optie meer is. Dat je, als je man zo negatief doet, hem meldt dat hij net zo veel bijgedragen heeft aan de opvoeding en dat jullie het óf samen doen, of dat hij zijn mond houdt?

Als je dat zelf niet lukt, kun je daarvoor hulp zoeken. En wie weet - ben je door open te gooien dat je je eigen grenzen niet bewaakt, wel een heel mooi voorbeeld voor je dochter. En laat je aan je man en je zoon ('ze moet naar het gekkenhuis'- dat vind ik echt geen leuke opmerking!) zien hoe dat moet, praten over je gevoelens en ernaar handelen, ipv wegstoppen en/of agressief doen.

Voor de goede orde: dit is geen 'geef de schuld maar aan de moeder'. Nadrukkelijk niet. Het is echt alleen een reactie op wat ik lees, en wat je - naast wat je allemaal al doet - zou kunnen doen om jezelf, en daarmee misschien ook wel je boodschap aan iedereen om je heen, krachtiger te maken.