Wanhopig door afstandelijke zoon.

Tja, toen ik uit huis ging had ik de eerste jaren ook amper tijd voor mijn ouders.
Te druk met het leven ontdekken.
Is inderdaad goed gekomen hoor.
Anderzijds lijkt het mij ook vreselijk als mijn eigen kinderen straks zo'n afstand zouden houden.
Ik sta er dus dubbel in.

Dit is geen normaal gedrag. Het lijkt wel of hij boos is op jou. Ik zou eens een goed gesprek met hem aan gaan. Mijn zoon is sinds dit jaar ook het huis uit. Ik zie hem meerdere keren per week. Hij stuurt foto's als hij op vakantie is en ook als hij thuis is krijg ik regelmatig een app van hem. Ik denk echt dat jouw zoon iets dwars zit.

En als jij een keer bij hem op bezoek gaat?

Hoe was hij toen hij nog thuis woonde? Was het toen wel een sociale jongen?
Dat niet antwoorden op appjes herken ik wel, hun telefoon wordt overstroomd met appjes, mijn zoon zegt dan, bel gewoon. 
Ik snap dat het heel  verdrietig is, maar het is als een elastiekje: hoe meer jij aan hem trekt, hoe harder hij terug trekt. Stop maar eens met trekken,  en kijk dan wat er gebeurd.

Ipv claimen, heb je hem weleens gevraagd wat hij van jou als moeder graag zou willen als volwassen zoon? Bel jij hem weleens? Heb je hem weleens gevraagd naar de reden dat hij afstand neemt?

Ik denk namelijk dat de - jij moet - methode alleen werkt bij een kind dat niet volwassen is. 

Ik herken het van mijn zoon. Hij is 30+ en komt mss 4x per jaar langs. Anderzijds, wanneer ik bij hem op bezoek ga is hij heel joviaal. Maar eens een appje sturen of mij bellen? Bijna nooit. 
En ja, hij komt ook uit een liefdevol gezin. Vreemd toch? En best ook verdrietig...

Ik snap dat hij zijn eigen leven heeft en dat wil ontdekken. Zeker nu er na corona weer heel veel sociaals te doen is. Maar dit lijkt wel erg afstandelijk. Een gecondoleerd zou er toch wel vanaf moeten kunnen bij een sterfgeval. En bij bijvoorbeeld oma/opa zou ik ook verwachten dat hij op de uitvaart is. 
Bij een overdaad aan appjes snap ik het ergens ook wel. Vroeger, voor de mobiele telefoons, was het veel moeilijker om contact te hebben. En juist omdat het nu zo makkelijk is, ontstaat er een overdaad aan communicatie. Misschien is een vast belmoment/dag iets voor jullie?

Ik ben denk ik zoals jouw zoon naar mijn moeder toe. Niet omdat ik een hekel heb aan mijn moeder, maar omdat ze teveel van me wil. Als zij appt of belt mort er altijd wat gedaan worden. Het gaat bij bezoek altijd over haar. Ze onderbreekt je midden in een zin om over zichzelf te vertellen. 

Nu ken ik jou niet en weet niet hoe jullie band verder is. Maar neem gewoon even afstand. Een week of twee ofzo. Daarna als je nog niets gehoord hebt dan bel je en vraag je of hij gezellig komt eten. En dan ga je het niet hebben over het feit dat jij vind dat je te weinig aandacht krijgt, maar gewoon vragen hoe de vakantie was en hoe zijn studie gaat. 

Ik spreek uit mijn persoonlijke ervaring dat het niet prettig en zelfs afstand vergrotend is, als je continu het negatieve aanhaalt. Soms kun je ook als ouder teveel zijn.

Het klinkt alsof hij zich aan het afzetten is. Dat vind ik niet passend bij iemand van 23. 

Kan het zijn omdat het een jongen /man is? Wellicht wat kort door de bocht,  maar in mijn omgeving zie ik het ook.  Mijn schoonmoeder klaagt ook weleens dat ze weinig van haar jongens hoort. 
Hier hebben we ook het gezegde: een meid heb je voor altijd.

Mijn zus en ik hebben ook meer contact met onze moeder dan mijn broer.  Hun gezin trekt weer meer naar schoonzus haar familie toe. 

Brienne schreef op 28-08-2022 om 11:24:

Kan het zijn omdat het een jongen /man is? Wellicht wat kort door de bocht, maar in mijn omgeving zie ik het ook. Mijn schoonmoeder klaagt ook weleens dat ze weinig van haar jongens hoort.
Hier hebben we ook het gezegde: een meid heb je voor altijd.

Mijn zus en ik hebben ook meer contact met onze moeder dan mijn broer. Hun gezin trekt weer meer naar schoonzus haar familie toe.

Ben ik het niet perse mee eens. Het kan ook gewoon geen karakter match zijn. Daardoor val ikzelf bijvoorbeeld redelijk buiten de norm van ons gezin. Ik ben heel kritisch en oplossinggericht. De rest blijft hangen in de negativiteit. Vooral mijn moeder, die maakt zich al druk om nutteloze zaken voordat ze ertoe doen. 

Bijvoorbeeld afgelopen dinsdag mij vragen of ik haar bank vast wil verplaatsen zodat ze komende dinsdag bij het bezorgen van de nieuwe deze direct op de juiste plaats kunnen zetten. Sorry doe ik niet. Zet maar op marktplaats met melding uiterlijk maandag ophalen. En als hij maandag niet weg is dan kom ik helpen. Bank wordt straks opgehaald, dus probleem is al opgelost voor het überhaupt een probleem was. 

Zolang we niets weten over de relatie tussen moeder en zoon en het gedrag van moeder, kunnen we dus eigenlijk ook weinig advies geven. Dus tot Zolang zullen we moeten blijven gissen.

Dezyi schreef op 28-08-2022 om 11:15:

Het klinkt alsof hij zich aan het afzetten is. Dat vind ik niet passend bij iemand van 23.

Dat deed ik ook pas rond die leeftijd omdat ik pas laat volwassen was en toen pas los kwam van het kortgehouden worden. Ging op mezelf en wilde alles 180 graden anders dan hoe het was.

Tja lastig, ik snap dat jij het lastig vindt, dit is wel weinig contact. Je schrijft dat hij op kamers woont, studeert hij ook nog? Misschien gaat hij heel erg op in het studentenleven?
Wie was er overleden? Was het iemand met wie hij een hechte band had?

 Hoe vervelend ook, hij is volwassen en mag zelf weten hoe vaak hij met familie om wil gaan. Niet iedereen is familiar.

Brienne schreef op 28-08-2022 om 11:24:

Kan het zijn omdat het een jongen /man is? Wellicht wat kort door de bocht, maar in mijn omgeving zie ik het ook. Mijn schoonmoeder klaagt ook weleens dat ze weinig van haar jongens hoort.
Hier hebben we ook het gezegde: een meid heb je voor altijd.

Mijn zus en ik hebben ook meer contact met onze moeder dan mijn broer. Hun gezin trekt weer meer naar schoonzus haar familie toe.

Ik weet niet of het per definitie zo is dat moeders een goede (betere) band hebben met hun dochters tov hun zonen.

Met mijn oudste (zoon) heb ik een bijzondere band, hij is uit huis, maar hebben regelmatig contact, al is het maar elkaar gekke filmpjes sturen op Insta. Hij loopt de deur niet plat bij ons, maar is er altijd met verjaardagen etc.

Met mijn middelste (zoon) gaat het allemaal veel moeizamer, hij woont nog thuis, maar zet zich enorm tegen ons af. Wil liever zo weinig mogelijk met ons bemoeien (er ligt hier wel een hele geschiedenis aan ten grondslag). Ik denk ook als hij eenmaal de deur uit is, dat ik m niet meer zal zien.

Met mijn jongste (dochter) heb ik een hele goede band, ook hebben we onze issues, maar ik denk toch wanneer zij op zichzelf gaat wonen, dat het contact goed zal blijven.

Ik kan me je wanhoop voorstellen TO.