Weinig hartelijkheid van mijn kinderen

Huiverig

Ik snap die huiverigheid heel goed. Hier ging het ook wel eens zo, dat dochter gezellig zat te ratelen over vakanties en uitjes en vriendjes tralala en dan wilde ik wat vertellen en dan had ik eigenlijk alleen maar zware onderwerpen om aan te snijden. Toch gaat het vaak vanzelf wel goed, je voelt het wel aan denk ik. Je vertelt wat je wilt vertellen en dan stap je zelf weer over op iets luchtigers. Zo ging het hier. Het is waarschijnlijk geen onwil van je dochter.

Het is ook fijn als je het concreet kunt maken. Hee wat een leuke foto, stuur die even naar oma, dat zal ze fijn vinden.

Het raakt mij

...wanneer er niets uit henzelf komt.
Inderdaad, een stukje sociaal contact met oma, tante, oom, etcetera. Al is het maar even een appje.
Of al zouden ze eens vragen: "Mam, hoe gaat het nou met jou?"
Ik mis het bij mijn kinderen. Ik heb het ze wel bijgebracht. Wij zijn altijd hartelijk geweest. Belangstellend en we zijn er voor ze als ze ons nodig hebben.
Vandaag Vaderdag bewust eens afgewacht of zij zelf initiatief zouden nemen om iets voor hun vader te doen. (Het gaat niet om een kadootje!) Gevolg was dat we de hele dag niets hoorden, tot om 17.00 u de deurbel ging. Is het van harte of is het etenstijd? Begrijp me niet verkeerd, bij ons kan altijd meegegeten worden. Maar je hoort ze niet, weet niets van hun plannen en dan staan ze er om 17 uur. Ik heb er dit keer iets over gezegd, over het feit dat ik een stukje betrokkenheid mis. Het viel helaas niet goed dat ik dat zei. Het maakt me enorm verdrietig...

twintigers

Je schrijft (Petri #33) dat je vandaag eens bewust hebt afgewacht of ze uit zichzelf iets aan vaderdag zouden doen. Het zijn twintigers, je kinderen en dus t/m vorig jaar nam jij nog initiatief hierin of nodigde je ze uit blijkbaar? Bij mijn partner kwamen de kinderen (20,18 en 15) uitzichzelf langs, (om 16.00 uur) met een cadeautje en ze bleven eten, gezellig juist!
Bij jou lees ik vaak toch wel wat negativiteit, nu komt je dochter uit zichzelf om 17.00 uur en beticht jij haar (tenminste zo lees ik het) van berekenend gedrag, want dan kan ze meteen mee-eten. Ik vind dat echt een negatief uitgangspunt. Je had ook kunnen denken, gezellig, nu kan ze meteen mee blijven eten.
Je doet mij denken aan een tante van ons, die weet ook bij alles wel een min punt te benoemen, en doet dat dan ook (of je ziet het haar denken) en die tante heeft ook altijd gedoe met haar dochters. Er is altijd wel wat te mopperen en ze vindt haar leven ook zwaar en haar kinderen zijn ontevreden.
Soms belt ze mij en ik wil dan, omdat ik haar sneu vind, echt even steunen, maar eigenlijk gaan mijn nekharen recht overeind staan, deze persoon is gewoon nooit tevreden te stellen, als je met zo'n blik de wereld in kijkt en de mensen bekijkt.
Dus ja, ik denk dat, door haar gedrag, haar dochters zelden langskomen, en als ze langskomen, ze maar kort blijven, of ze reageren kattig op iets. Dus tante heeft hierdoor ook echt wel wat te klagen, en zo wordt het een vicieuze cirkel waarin ze zitten.

ach... wat een misverstanden

'En belangstellend en er voor ze zijn zegt me niet zoveel. Mijn schoonouders kon je weinig vertellen, want die grepen dat dan meteen aan om iets voor ons te doen of te kopen. Vreselijk irritant was dat. Bv zondag een leeg plekje in onze tuin zien. Wij zeggen ja, we gaan volgende week wel.plantjes uitzoeken, en dan schoonouders dinsdag ineens komen met plantjes (heel ander soort dan wij wilden). Vreselijk. Die zouden dat ook omschreven hebben als belangstellend en altijd voor ons klaar staan, dus die termen zeggen me niet zoveel.'

Valeria, ik snap wat je bedoelt. Op wat voor manier mogen mensen voor jouw gevoel belangstellend zijn en voor de ander klaar staan?

Ik zal vast wel eens iets voor mijn volwassen kinderen meebrengen wat hun eerste keus niet is, al probeer ik altijd aan te voelen wat ze waarderen en wat niet. Mijn moeder bracht geregeld goedbedoelde dingen mee waarvan ik dacht 'moet dat nou' : gekookte stoofpeertjes, zelfgemaakte appelmoes. Maar nu besef ik dat ze graag iets voor me wilde betekenen. Het helpt enorm als je oog hebt voor wat er achter een bepaalde actie zit.
(Je schoonouders kunnen gedacht hebben - ze hebben het te druk om plantjes te halen, dan doen wij graag voor hen. Tja, dat het dan in jouw ogen de verkeerde zijn...)

Als er totaal geen acties zijn (zoals die jongvolwassen kinderen geen blijk van belangstelling geven) - wat zit daar dan achter? Desinteresse? Te druk? Vrienden zijn belangrijker? Familie zeurt? Ruzie? Claimgedrag? Vervelende herinneringen? Afkeer van tradities? Luisteren zal veel verhelderen.

Valeria

Ik vind jouw berichtje zo koud, kil en weinig empathies overkomen. Tis bij jou nooit goed als ik dat zo lees. Volgens mij had TS al gezegd dat dochter en oma best close zijn en een goede band hebben. Volgens mij ligt het allemaal een stuk genuanceerder en is het niet zo zwart wit als jij het stelt

Wilgenkatje, zon

W: Iets van overleg, of iets minder jouwtuinismijntuin? Dat is al een stuk beter. Nu kwam het zo wanhopig over, meteen op een ingebeelde nood duiken. Na 1 keer denk je, aardig, maar na meerdere keren wordt het raar. Als iemand toevallig plantjes meeneemt, prima, maar meteen naar de winkel rijden expres voordat we dat zelf kunnen doen, da's gewoon niet leuk. En dat was met alles zo.

Z: ik leef me in in het kind mijn moeder verwachtte minder, maar alsnog teveel en te onuitgesproken. Ik vind juist dat de dochter van ts negatief wordt neergezet, vooral door haar moeder.

Ik ben

niet zoals jouw schoonouders Valeria of zoals Merels tante. Belangstelling houdt in mijn ogen niet in dat je steeds maar vanalles snel wilt kopen voor je kinderen. Misschien kom ik negatief over, maar ik probeer uit te leggen dat ik weinig hartelijkheid zie bij mijn kinderen.
Wanneer bijvoorbeeld een tante altijd aan hen denkt met een verjaardagskaart of een onbeantwoord telefoontje, dan zou je toch op zijn minst een bedankje terug kunnen geven.
Het stekelige is soms echt onnodig. Ik besef dat ze het druk hebben en niet altijd zin hebben in ons. Waarschijnlijk moet ik het loslaten, en zelf even afstand nemen.

verjaardagskaartjes

Oh inderdaad, dat doet die tante ook, iedereen verjaardagskaartjes sturen, waardoor ik me bijna verplicht voel dat dan ook terug te doen, terwijl ik dat niet wil.
Dus ik heb dat geloof ik één keer gedaan en daarna niet meer. Zíj wil kaartjes sturen, ik niet, dus je moet dat niet terug verwachten, zo zet je anderen aan tot jouw zelf bedachte verplichtingen.
Hier neemt mijn dochter, die niet meer thuis woont. Soms contact op met oma, soms niet. Ik bemoei me daar verder niet mee.

Toevallig had ik het er nu over met mijn moeder, dat een andere schoonzus nooit contact opneemt met haar, dus mijn moeder wilde haar appen van "geen bericht, goed bericht, maar ZO is het ook niet de bedoeling" (of iets in die trant wilde ze schrijven) ik gaf aan dat dat best negatief overkwam, ze kan toch ook schrijven, "hoi, hoe gaat het ermee, heb je zin om binnenkort eens een kopje thee te komen drinken?". Zo had mijn moeder het nog niet gezien, én zei ik, jullie hebben elkaar al tijden niet gesproken, daar was jij zelf toch ook bij, jij kan toch ook het initiatief nemen, hoeft toch niet alleen van schoonzus uit te komen?

Eindeloze discussie

En het draait niet eens om: zij sturen een kaart, dus moeten zij er ook eentje terugsturen. Nee!
Het gaat erom dat mensen met hen begaan zijn of wat voor een manier dan ook. Maar dat de hartelijkheid ervan niet gezien wordt door mijn kindere en zij het niet koesteren. Het gaat niet om geven en nemen en dan ook weer vice versa.
Ik stop met deze draad.

Dank voor de mensen die me wel wat mee hebben gegeven.

Petri

je legt het goed uit. Het gaat je niet om verplichte uitwisseling van het een of ander, maar om de hartelijke belangstelling voor elkaar.

Tja, hoe komt die belangstelling tot bloei? Ik denk dat het tussen mensen kan gaan zoals het ook in de tuin gebeurt. Jaargetijden verschillen van elkaar. De tuin heeft onderhoud nodig. Sommige planten redden het vanzelf. anderen hebben meer aandacht nodig van de beheerder van de tuin.

Petri, ik denk dat je gelijk hebt met het nu wat afstand nemen. Er komen vast weer andere tijden. Blijven luisteren, ook naar wat niet gezegd wordt. En geduld hebben.

Ik snap er

nog steeds niks, van, sorry...
Je mist betrokkenheid maar ze staan spontaan op de stoep met vaderdag???
Ik zal wel gek wezen maar ik snap echt niet wat je dan nog meer wilt..

Kijk, dat je graag wilt weten hoe laat ze komen, dat kan. Communiceer dat dan!!!!
Ben je zelf wel geïnteresseerd in hen? Weet je wat er speelt, hoe hun leven eruit ziet, wat ze willen, wat ze nodig hebben van jou??

Sorrie, allergie...
Ik ben zelf zo vaak op het matje geroepen door anderen vanwege mijn onattente gedrag..
Terwijl ik gewoon een ander idee heb van attent gedrag dan die ander.

Ik denk dat jij ook jouw normen tav hartelijkheid op wil dringen aan de ander.
Zo zonde, want nu zijn er alleen maar verliezers.

Op het matje roepen helpt niet

Daar wordt een mens alleen maar kriegel van. Als je iemand weer eens wilt zien, gooi een balletje op en nodig diegene uit om iets te gaan doen. Wandelen, fietsen, down memory lane naar iets waar je allebei wat speciaals beleefde. Ga samen wat eten, naar een museum, ijs eten, weet ik wat. Maak er wat van ! Ga niet zitten wachten...

Petri

'Vandaag Vaderdag bewust eens afgewacht of zij zelf initiatief zouden nemen om iets voor hun vader te doen. (Het gaat niet om een kadootje!) Gevolg was dat we de hele dag niets hoorden, tot om 17.00 u de deurbel ging. Is het van harte of is het etenstijd?'

Verdenk je je kinderen er echt van dat ze alleen langs komen voor een gratis maaltijd? De brandstofkosten zijn waarschijnlijk hoger ...

gisteren

Dochter moest vandaag hier in de buurt zijn en kwam gistermiddag al. Gezellig! Met dit draadje in mijn achterhoofd heb ik haar gezellig even mee de stad ingenomen voor een terrasje. Ik heb haar tussen neus en lippen verteld dat ik dacht dat oma het wel leuk zou vinden om eens een foto of zo te krijgen, en of ze dat eens in overweging wilde nemen. Ze maakte meteen een selfie van ons twee op het terras en appte die aan oma. Oma reageerde enthousiast, dus dat was leuk.
Vanmorgen bracht ik haar naar het station en daar gaat het dan toch weer mis. We waren ruim op tijd, maar toen ik nog iets nietszeggends zei als 'veel plezier' of zoiets (expres geen vraag of iets dat ook maar claimend zou kunnen overkomen), snibde ze dat ze moest gaan en liep zonder nog iets te zeggen of om te kijken het station in.
Ik ben heel even blijven zitten in de auto om gewoon te voelen wat ik nou voelde. Het leek in eerste instantie irritatie, maar later was het toch meer het gevoel dat je wel goed genoeg bent om de prinses naar het station te rijden (en elke maand geld te storten), maar dat je vooral niet iets moet zeggen wat op dat moment even niet welgevallig is (ook al is het maar 'veel plezier'). Een beetje zo'n sloofjes gevoel. En ik heb toch echt geen zin om in mijn eigen huis of mijn eigen auto, terwijl ik bezig ben de prinses een plezier te doen, ook nog op mijn woorden te moeten letten.
Zelfs al zit ze met haar hoofd alweer in haar eigen leventje, dan kan ze nog best even gedag zeggen. Ik ben geen bediende of zo (niet dat ik die zo zou behandelen).
Ik ben erg dol op haar, maar ik vind haar niet heel aardig op het moment. Nou ja, ze is weer weg, we kunnen weer even afstand nemen.

...

Ja ik zou wel wat meer afstand nemen

@ Evenzo

Misschien had ze, terwijl jij haar naar het station reed, een appje gehad waar zij zich boos over maakte en dat op jou afgereageerd.

Ik ben gestopt met denken dat alle reacties van mijn dochter persoonlijk zijn.

Geniet na van de leuke dag die jullie samen hebben gehad en zoek niet te veel achter haar gedrag. Het gedrag van je dochter is niet uniek. Sterker nog ik weet wel zeker dat het overgrote deel van de meiden zich zo tegen hun alleenstaande moeder gedraagt.

nee hoor

Ik ben er niet de hele dag mee bezig hoor. Het was dat we het er hier over hadden, dat ik me er iets meer van bewust was. Ik heb zeker genoten van de gezellige middag in de stad, het waren een paar ontspannen uren.
Jo, denk je dat dochters zich tegen alleenstaande moeders anders gedragen dan tegen getrouwde ouders? Waarom zou dat zijn? Ik heb er juist altijd voor gezorgd dat dochter niet mijn hele leven werd. Ik heb genoeg vriendinnen waarmee ik leuke dingen doe, ook al toen ze nog thuis woonde. Ze hoeft zich echt niet los te scheuren van haar claimende moeder of zo.
Nou ja, laat los het los, laat het gaan!

Evenzo

Niet persé dat dochters zich anders gedragen.
Wel dat je geen partner hebt die het voor jou opneemt en zegt tegen zijn dochter dat ze op haar woorden en gedrag moet letten.

De grenzen van het toelaatbare worden hiermee verlegd tot het over het randje gaat.
Hoe dat kan? Omdat je haar moeder bent en (tot nu toe) onvoorwaardelijk voor haar bent.

Lijkt je dochter qua karakter op jou?
De mijne wel op mij. Maar in alles is ze net wat feller dan ik.

niet echt

Dochter lijkt niet echt op mij qua karakter. Ze lijkt erg op mijn broer. Op zich veel rustiger en bedachtzamer dan ik, maar als ze iets in haar kop heeft moet het ook gebeuren ook en wel op de manier die zij heeft bedacht. Dat heeft zeker voordelen, ze weet ook in haar studie wat ze wil bereiken en ik twijfel er niet aan dat het haar gaat lukken. Maar het kan ook wat star en onbuigzaam overkomen, ze is niet bereid water bij de wijn te doen als een ander het net iets anders wil. Mijn broer woont aan de andere kant van het land, maar heeft in het verleden wel kunnen uitleggen waarom dochter reageert zoals ze reageert, omdat hij dat van zichzelf goed kent. Toen wij zelf die leeftijd hadden waren we allebei al lang het huis uit, dus ik weet eigenlijk niet zo goed hoe het tussen mijn broer en mijn ouders ging.

maar evenzo

Merkt ze wel eens dat je baalt van sommig gedrag? Niet dat je nu direct moet gaan verwijten, dat zal niet opschieten, maar je mag best een beetje bozig en stug doen zodat zij ook merkt dat het niet goed valt.
Teleurgesteld en verdrietig doen is iets waar kinderen van die leeftijd slechter tegen kunnen denk ik

ja hoor

Ik doe nooit teleurgesteld of verdrietig, daar ben ik zelf ook allergisch voor. Soms zeg ik wel eens "zo hee, dat komt er vast beroerder uit dan je het bedoelt" of "en nu nog een keer, maar dan aardiger". Maar vaak zijn het van die momenten zoals gisteren, dat zij nog even wat snauwt en zich dan omdraait en wegloopt. Dan ga ik haar niks naroepen of zo, maar ik blijf wel met dat gevoel zitten.

Jee

Wat maak je het groot.
Dus ze zegt je niet (netjes en fatsoenlijk, zoals jij wilt) gedag en dan voel je je gedegradeerd tot geldschieter en sloof.
Star en onbuigzaam, herken je dat niet tav je eigen sociale normen?
Het moet gaan zoals zij wil, maar moet het niet ook gaan zoals jij wil?

(ik ben ook introvert en heb een ENORME hekel aan strikte sociale regels en ik doe dus wel mijn best daarin maar het kost me veel energie en als mijn hoofd al overloopt kost het me echt te veel want ik krijg er meestal geen energie van, itt mensen zoals jij wrs. Ik krijg het echt niet opgebracht om in mijn kleine veilige circel ook nog steeds me aan regeltjes te houden.
Met mijn kinderen gaat dat prima want ze zijn hierin nog erger dan ik. Het eerste dat mijn dochter vaak tegen me zegt is: praat alsjeblieft niet tegen me.
Met partner loopt dat minder soepel want hij verwacht wel die 'vriendelijke, glimlachende, beleefde, attente' houding steeds.
Terwijl ik mezelf veel socialer dan hem vind haha.

Zie het als de onoverbrugbare kloof tussen mensen die zich rot rennen om te vroeg te komen en mensen die sloffend te laat komen. Begrijpen zul je elkaar misschien nooit. Maar maak niet de fout door te denken dat het te laat komen van een persoon iets met jou te maken heeft.

Te laat

"Denk niet dat het te laat komen iets met jou te maken heeft". Nou daar dacht mijn zwager als psychotherapeut altijd anders over. Hij analyseerde dat juist en beweerde dat op tijd, dan wel te laat komen met meer of minder behoefte aan autonomie te maken had. Dus te laat komen is niets persoonlijks, alleen als je in psychotherapie gaat moet je er even op letten welke indruk je wilt maken

Annie

Ze zegt helemaal niet gedag...
Ze kletst wel de hele dag tegen haar vriendinnen, dus zo introvert is ze niet. Rustig en bedachtzaam is niet gelijk aan introvert.
Maar als je het zelf ook moeilijk vindt om de moeite te nemen gedag te zeggen, zullen wij elkaar waarschijnlijk nooit begrijpen. Ik vind het echt asociaal om wel iemand te vragen je naar het station te brengen, om vervolgens uit te stappen zonder ook maar doei te zeggen. Dat ze dat doet zegt misschien niets over mij, maar wel over hoe zij denkt dat ze met me om kan gaan.
Over dat te laat komen, ik ken mensen die bij hun vrienden altijd te laat komen maar op hun werk wel op tijd komen. Ik zou me dan als vriend toch gaan afvragen waarom de baas belangrijker is dan ik als het om afspraken gaat.

Niet groeten is raar

Heb je nog gevraagd waarom het zo verliep? Ik-boodschap volgens Thomas Gorden? Je bent niet haar dienstwillige dienaresse, hoeveel boeiender personen haar ook net op dat moment appen of zo.

nee

Ik heb haar niet meer gesproken. Komt wel weer. Als ze lopend naar het station moet, hahahaha. Nee hoor, dat was een geintje.

Vandaag

Kwam mijn dochter, die in de buurt was, even aanwaaien. Pakt een blikje limonade uit de koelkast.
Heel ff zitten kletsen en vervolgens begint ze te appen op haar telefoon.

Ze is maximaal een half uurtje gebleven toen ze plots weg moest. O ja, mijn naaibox had ze ook nog even nodig.

Ze heeft vorige week haar kleding uit gezocht. Gevolg: 5 big shoppers met kleding die ze niet meer past. Een vriendin van een nichtje van haar collega wiens moeder er alleen voor staat appte of ze vandaag bij mijn dochter langs mocht komen om de kleding (gratis) op te halen (ze schijnt al eerder kleding van mijn dochter gehad te hebben). Op zo'n moment ben ik echt trots op mijn dochter. Ze heeft een groot hart.... en na al die moeilijke jaren is er ook weer plek voor mij.

Even zo

Sorry maar ik vind echt dat je je eigen inlevingsvermogen eens onder de loep moet gaan nemen.

Ik ben zelf geen te-laat-komer.
Maar als mensen bij hun baas niet te laat komen maar bij vrienden wel dan ga ik ervan uit dat het (bijv) gaat om iemand die erg veel moeite heeft met op tijd komen. En dat op zijn werk wel 'moet'.
En het dan dus wel kan, omdat het moet. Maar dat het die persoon erg veel moeite kost, veel energie.
En dat die persoon het niet opgebracht krijgt dat ook nog eens in zijn vrije tijd te doen, dat kost simpelweg te veel energie.
Het hoeft natuurlijk niet zo te zijn maar ik kan me er heel wat bij voorstellen.

Ik heb bijv zelf een lastige lichamelijke kwaal waar ik erg veel last van kan hebben. Maar je ziet er niks van, en je hoeft er ook helemaal niks van te merken. Veel mensen weten er ook niks van. Ik kan in principe ook gewoon alles.
Maar......ik kan lang niet altijd alles doen. Dat kan wel, voor even. Maar doe ik bepaalde dingen te lang of te vaak, dan krijg ik daarna heel veel pijn. Het draait dus altijd om balans. Een balans waar ik zelf vaak genoeg mee worstel en ook niet altijd snap, dus voor andere mensen is dit al helemaal niet te snappen.
Maar als mensen hier oprecht naar vragen leg ik graag uit.
Misschien je dochter ook wel?

Waar ik nou benieuwd naar ben...(algemeen & Evenzo)

...is dit (weinig hartelijk gedrag en plotselinge snibbigheid) ook iets dat tijdens de puberteit vooral bij een moeder-dochterrelatie hoort? Ik ben daar erg benieuwd naar, ik heb zelf 2 zoons (nog geen pubers). Doen jongens het wellicht anders? Qua hartelijkheid verwacht ik van niet, maar misschien is er minder snibbigheid?

En Evenzo, is het misschien mogelijk dat jouw dochter bang is dat je wat emotioneel reageert bij het afscheid, ook al is dat wat jou betreft helemaal niet aan de orde? Dat ze het gevoel heeft dat ze meer terug moet zeggen dan ze op het moment eigenlijk wil bij jouw welgemeende 'veel plezier'?
Ik snap volledig dat het een domper is op de gezellige dagen die je samen had. Niks geks aan. Het is wat sociaal onhandig van haar om ineens out of the blue zo kort te reageren. Het lijkt bijna alsof ze geen verwachtingen wil wekken bij je. Niet leuk, maar net als sommige anderen denk ik dat het tijdelijk gedrag is dat van jou een tijdelijke olifantenhuid vergt. Niet makkelijk. Maar beter om zelf een lieve moeder en rots in de branding te blijven, dan keert ze ook makkelijker bij je terug zodra de ergste mist is opgetrokken.