Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Gingergirl schreef op 24-07-2024 om 10:55:
[..]
Ik vind dat je wel erg makkelijk redeneert in dit alles. Natuurlijk hoeven ouders niet perfect te zijn, niemand is perfect. En soms komen er dingen op je levenspad, zoals bv ziekte, waar je geen invloed op hebt maar die van grote invloed kunnen zijn op het gezinsleven. Maar verder heb je als ouders gekozen voor kinderen en daardoor de verantwoordelijkheid om ze een goed en geliefd leven te geven. En daar gaat het bij sommigen mis met als ( logisch) gevolg dat kinderen vervolgens de keuze maken het contact op een laag pitje zetten of te verbreken.
Natuurlijk heb je als ouder die verantwoordelijkheid. Maar ik begrijp niet waarom het inzichtgevende stuk alleen van ouders af moet komen. En nee, dan heb ik het niet over 20 jarigen. Maar ruime volwassenen. Wat is er mis mee om het gesprek met ouders aan te gaan? Kijken hoe je je pijn een plekje kunt geven? Waar komt de behoefte voort uit het verstoten van diezelfde ouders? Want door ze zo te weren uit je leven, komt dat min of meer neer op ze verstoten. Het komt op mij idd soms over alsof er verwacht wordt dat ouders wél perfect zijn, omdat ze niet vergeven kunnen worden. En dan zelfs niet eens voor omstandigheden waar ze amper invloed op hadden. Dan hebben ze dat erkend (als je dan als kind idd ook uitspreekt waar je moeite mee hebt gehad, want dat lijkt me wel handig dat je je uitspreekt) en sorry gezegd. Kun je dan ook verder? Kun je dat accepteren? Of blijf je dan ouders wegduwen uit je leven? En als dat laatste het geval is, waarom? Ik begrijp dat niet, maar dat lijkt me onderhand wel duidelijk dat ik dat niet begrijp.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 24-07-2024 om 10:21:
[..]
Een dergelijke houding (opgeteld bij eerdere standpunten die je innam in dit topic) illustreert duidelijk waarom sommige kinderen afstand nemen van hun ouders.
Ik vind je reactie erg storend en heb dit ook gemeld. Dit is op de man spelen pur sang, omdat je mijn reactie op een drammerige post van Voornu aangrijpt als vergelijk met mijn kinderen. Aangeven dat -omdat ik niet wens om op iemand in te gaan- dit illustreert waarom mensen het contact met kinderen kwijtraken.
Nee, dat is het niet. Mijn reactie op een bepaalde forummer staat helemaal los van mijn relatie met mijn kinderen. Wil je dat soort insinuaties dan ook bij jezelf houden?
Diyer schreef op 24-07-2024 om 09:56:
Ik denk dat mijn reflectieve houding aangeeft dat ik prima kan inleven dat opgroeien niet zwart wit is en dat je als kind beschadigingen oploopt. Maar dat maakt nog steeds niet dat ik kan begrijpen dat dit tot gevolg heeft dat je je ouders dan niet of amper wil zien. Ik denk dat dit ook voor ouders traumatisch kan zijn. Ik begrijp de afwijzing dan nog steeds niet. Ik zou juist denken dat je dit ook met elkaar kunt verwerken. Ouders kunnen soms ook weinig anders. En dan is het nodig dat je als ouder je kind begrijpt. Maar het zou imo ook wenselijk zijn als een kind op een bepaald punt komt en kan zien dat ouders ook maar gewoon roeiden met de riemen die ze hadden.
Soms zijn die beschadigingen gewoon te erg. Of word je steeds weer getriggerd door bepaald gedrag.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 09:50:
joh anoniemvoornu, lijkt me toch wel helder dat ik geen zin heb in uitleg. Dan begrijp je het niet. Leer er mee leven ofzo.
Ik kan je verschillende posts eerlijk gezegd niet goed met elkaar rijmen, Diyer. In de ene post reageer je heel genuanceerd, en dan haal je weer heel hard en onvriendelijk uit.
Misschien dat Anoniemvoornu wat gevoelig is en het niet van zich af kan laten glijden, maar ze stelt zich kwetsbaar op en vraagt om duiding. Wat is de moeite om haar die duiding te geven?
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:16:
[..]
Natuurlijk heb je als ouder die verantwoordelijkheid. Maar ik begrijp niet waarom het inzichtgevende stuk alleen van ouders af moet komen. En nee, dan heb ik het niet over 20 jarigen. Maar ruime volwassenen. Wat is er mis mee om het gesprek met ouders aan te gaan? Kijken hoe je je pijn een plekje kunt geven? Waar komt de behoefte voort uit het verstoten van diezelfde ouders? Want door ze zo te weren uit je leven, komt dat min of meer neer op ze verstoten. Het komt op mij idd soms over alsof er verwacht wordt dat ouders wél perfect zijn, omdat ze niet vergeven kunnen worden. En dan zelfs niet eens voor omstandigheden waar ze amper invloed op hadden. Dan hebben ze dat erkend (als je dan als kind idd ook uitspreekt waar je moeite mee hebt gehad, want dat lijkt me wel handig dat je je uitspreekt) en sorry gezegd. Kun je dan ook verder? Kun je dat accepteren? Of blijf je dan ouders wegduwen uit je leven? En als dat laatste het geval is, waarom? Ik begrijp dat niet, maar dat lijkt me onderhand wel duidelijk dat ik dat niet begrijp.
Ouders die elk gesprek afkappen, omdat zij toen, nu en tot ver in de toekomst vinden dat ze goed gehandeld hebben en niet willen horen dat de kinderen er moeite mee hadden. Als je het 10-15 keer geprobeerd hebt als ruim volwassen kind duw je ze eerst van je af, het contact wordt minder en als er nog contact is blijft het oppervlakkig. Je weet dat je niet bij ze terecht kunt met emoties over vroeger maar ook niet meer emoties over het heden. Dat duurt een aantal jaar en dan wordt je "overvallen" door mildheid en gooi je je principes overboord. Je gaat verder met een oppervlakkig contact wat voor jou nauwelijks meer inhoud heeft maar wat voor de ouders nog als waardevol ervaren wordt.
Zusterclivia schreef op 24-07-2024 om 11:23:
[..]
Soms zijn die beschadigingen gewoon te erg. Of word je steeds weer getriggerd door bepaald gedrag.
Dit ja. Heb je net je eigen gemiste/ fout gelopen puberteit verwerkt als man laat in de 20/ begin 30 en dan beginnen je ouders opnieuw met dat waardeloze gedrag tegen je kinderen die (in mijn ogen ogen heel mild) in de peuterpuberteit zijn aangeland. Dan roept dat gedrag je verwerkte emoties weer op. En moet je weer afstand nemen om je kinderen te beschermen.
Ik vind dat vooral erg treurig voor ouders. Voor ouders die daarmee verliezen wat ze het allerliefste hebben in de wereld, contact of een relatie met hun kinderen. En ouders zullen het respecteren. Want wat kunnen ouders anders doen. Verreweg de meeste ouders zullen dit accepteren, respecteren en hopen dat de keuze die hun kinderen maken, hen brengt wat ze nodig hebben. Maar dit gaat bij de meeste ouders wel als een zwaard door hun hart en geeft veel verdriet. En dat stukje verdriet is waar dit topic over ging. Niet om maar altijd onder alle omstandigheden begrip te hebben voor kinderen, maar om ruimte te vragen voor het eigen verdriet. Dat er ook gewoon mag zijn, want dat is wel de andere kant van de medaille van de keuze die kinderen maken. En dan kun je hier collectief als kind wel blijven opeisen dat je daar maar gewoon begrip voor moet hebben. Maar dat hoeft, neem ik aan, niet in een topic als dit. Hier gaat het eens een keer niet over het standpunt van het kind. Ook ouders kunnen verdriet hebben. Mag dat, zonder altijd maar begrip te moeten hebben? Dat doen ze wel als ze hun kinderen spreken. Ik zal nl. nooit uitspreken naar jongste wat verdriet doet. Ten eerste heeft ze daar de leeftijd (nog) niet voor, ten tweede spelen er etiketjes waardoor ik rekening heb te houden met het vermogen dit te begrijpen, ten derde speelt er middelen gebruik en ten vierde weet ik niet. Maar ik vind het niet nodig om haar daarmee te belasten.
Nietemin heb ik geen zin om onder alle omstandigheden maar een boetekleed aan te trekken omdat er een paar kinderen vinden dat er alle begrip moet zijn voor hún standpunt, hún leven, hún trauma, hún verdriet. Ga weg joh, stop daar gewoon mee. Ik hóef even geen begrip te hebben voor jouw kind trauma. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik spreek hier niet namens de kindrol (die ik zelf ook heb, want ben uiteraard ook kind van, maar de ouderrol die een plekje wil krijgen).
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:16:
[..]
Natuurlijk heb je als ouder die verantwoordelijkheid. Maar ik begrijp niet waarom het inzichtgevende stuk alleen van ouders af moet komen. En nee, dan heb ik het niet over 20 jarigen. Maar ruime volwassenen. Wat is er mis mee om het gesprek met ouders aan te gaan? Kijken hoe je je pijn een plekje kunt geven? Waar komt de behoefte voort uit het verstoten van diezelfde ouders? Want door ze zo te weren uit je leven, komt dat min of meer neer op ze verstoten. Het komt op mij idd soms over alsof er verwacht wordt dat ouders wél perfect zijn, omdat ze niet vergeven kunnen worden. En dan zelfs niet eens voor omstandigheden waar ze amper invloed op hadden. Dan hebben ze dat erkend (als je dan als kind idd ook uitspreekt waar je moeite mee hebt gehad, want dat lijkt me wel handig dat je je uitspreekt) en sorry gezegd. Kun je dan ook verder? Kun je dat accepteren? Of blijf je dan ouders wegduwen uit je leven? En als dat laatste het geval is, waarom? Ik begrijp dat niet, maar dat lijkt me onderhand wel duidelijk dat ik dat niet begrijp.
Eh.....heb je het topic wel gelezen? Er valt in veel situaties geen gesprek aan te gaan met de betreffende ouders. Dat is nu juist het hele probleem, ouders die ontkennen dat er dingen zijn mis gegaan, meteen in de verdediging schieten en zeggen dat ze het zo goed bedoeld hebben. Van dergelijk gedrag mag je als volwassen kind prima afstand nemen, je bent je ouders daarin niets verschuldigd. Die ouders hebben er zelf voor gekozen om de verbintenis aan te gaan door ouder te worden. Kinderen hebben nergens om gevraagd.
kaatjecato schreef op 24-07-2024 om 11:26:
[..]
Misschien dat Anoniemvoornu wat gevoelig is en het niet van zich af kan laten glijden, maar ze stelt zich kwetsbaar op en vraagt om duiding. Wat is de moeite om haar die duiding te geven?
Omdat ik niet met een specifieke forummer bezig wil zijn, daarover terug moet lezen wat de context was, uitleg wil geven, vervolgens in discussie moet gaan of dat wat ik vond terecht was of niet, etc.
Ik heb gezegd dat ik een bepaalde opmerking van haar een sneer vond en is ze het daarmee niet eens, ook best. Snapt ze dat niet, ook prima. Maar laat het gaan.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:20:
[..]
Ik vind je reactie erg storend en heb dit ook gemeld. Dit is op de man spelen pur sang, omdat je mijn reactie op een drammerige post van Voornu aangrijpt als vergelijk met mijn kinderen. Aangeven dat -omdat ik niet wens om op iemand in te gaan- dit illustreert waarom mensen het contact met kinderen kwijtraken.
Nee, dat is het niet. Mijn reactie op een bepaalde forummer staat helemaal los van mijn relatie met mijn kinderen. Wil je dat soort insinuaties dan ook bij jezelf houden?
Hier gebeurd precies wat ik al voorspelde : Je neemt een klein stukje uit een tekst en haalt fel uit, daarmee blokkeer je elke mogelijkheid tot discussie of toenadering. Je neemt de boven-positie om de ander monddood te maken. Plus je kiest er in je verontwaardiging voor de boodschap totaal anders uit te leggen dan wat er staat.
Heb je de rest van mijn stukje niet gelezen? Ik probeer daar uit te leggen dat je een dergelijke dynamiek vaak terug ziet bij ouders met een moeizaam contact met hun volwassen kinderen. Je stipt nog even aan dat het niet over jou contact met jou kinderen gaat in je reacties, maar de laatste alinea van je tekst om 11.33 en eerdere reacties doen toch anders vermoeden hoor.
Voortbordurend op je tekst over het verdriet van ouders : Het onbegrip en de weerstand, zelfs slachtofferschap spat ervan af. En aan het einde weer een sneer. Ik begrijp de kinderen wel met ouders die ook zo kunnen reageren. Vermoedelijk vanuit hun eigen pijn, beschadigingen of beperkingen. In de spiegel kijken is voor deze ouders onmogelijk. Het is onbegonnen werk.
Ontzettend verdrietig en jammer dat het mensen niet lukt om nader tot elkaar te komen, hoe hard de partijen het ook proberen. Nogmaals, dan zit er niets anders op dan met veel (steeds terugkerend) verdriet accepteren, of afstand nemen. Ik vind de kinderen overigens vaak een stuk wijzer en empathischer dan de ouders.
Door ouder te worden verdien je niet automatisch het respect van je kinderen. Je kinderen zijn jarenlang volledig van jou als ouder afhankelijk, ze hebben je nodig om onafhankelijke weerbare volwassenen te worden.
Het gaat daarbij niet om het welzijn en de genoegdoening van jou als ouder, het is je taak als je voor kinderen kiest.
Iemand zei ooit: kinderen krijg je te leen om ze vervolgens weer los te laten, ze zijn niet jouw bezit. Wanneer je die verwachtingen wel hebt, kun je beter geen ouder worden.
Als je je dat als ouder voldoende realiseert en open staat voor eventuele feedback van je kinderen is de kans groot dat je ook als ze volwassen zijn, je als ouder kunt genieten van een goede band met je kinderen gebaseerd op gelijkwaardigheid.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 24-07-2024 om 11:40:
[..]
Hier gebeurd precies wat ik al voorspelde : Je neemt een klein stukje uit een tekst en haalt fel uit, daarmee blokkeer je elke mogelijkheid tot discussie of toenadering. Je stelt neemt de boven-positie om de ander monddood te maken. Plus je kiest er in je verontwaardiging voor de boodschap totaal anders uit te leggen dan wat er staat.
Heb je de rest van mijn stukje niet gelezen? Een dergelijke dynamiek zie je vaak terug bij ouders met een moeizaam contact met hun volwassen kinderen.
Vind jouw reactie op de man maar reageert vervolgens zelf zo ... daarnaast noemde ik haar opmerking een sneer niet andersom maargoed het is terug te lezen allemaal ik snap nog steeds niet wat ze bedoelde
Bgdrrejnxs53226 schreef op 24-07-2024 om 11:40:
[..]
Hier gebeurd precies wat ik al voorspelde : Je neemt een klein stukje uit een tekst en haalt fel uit, daarmee blokkeer je elke mogelijkheid tot discussie of toenadering. Je stelt neemt de boven-positie om de ander monddood te maken. Plus je kiest er in je verontwaardiging voor de boodschap totaal anders uit te leggen dan wat er staat.
Heb je de rest van mijn stukje niet gelezen? Een dergelijke dynamiek zie je vaak terug bij ouders met een moeizaam contact met hun volwassen kinderen.
Ook jou stukje van 11.33, over het verdriet van ouders. Het onbegrip en de weerstand, zelfs slachtofferschap straalt ervan af. En aan het einde weer een sneer. Ik begrijp de kinderen wel met ouders die ook zo kunnen reageren. Vermoedelijk vanuit hun eigen pijn, beschadigingen of beperkingen. In de spiegel kijken is voor deze ouders blijkbaar onmogelijk. Het is onbegonnen werk.
Ontzettend verdrietig en jammer dat het mensen niet lukt om nader tot elkaar te komen, hoe hard de partijen het ook proberen. Nogmaals, dan zit er niets anders op dan met veel (steeds terugkerend) verdriet accepteren, of afstand nemen. Ik vind de kinderen overigens vaak veel wijzer en empathischer dan de ouders.
Helemaal eens met al jouw posts. Heftig om te lezen hoe een dergelijke dynamiek ontstaat, juist van een forummer die zelf moeite heeft met het contact met haar volwassen kinderen. Voortdurend de verantwoordelijkheid bij die kinderen legt en weinig in staat lijkt tot introspectie. Kinderen moeten er maar over heen stappen.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:33:
Nietemin heb ik geen zin om onder alle omstandigheden maar een boetekleed aan te trekken omdat er een paar kinderen vinden dat er alle begrip moet zijn voor hún standpunt, hún leven, hún trauma, hún verdriet. Ga weg joh, stop daar gewoon mee. Ik hóef even geen begrip te hebben voor jouw kind trauma. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik spreek hier niet namens de kindrol (die ik zelf ook heb, want ben uiteraard ook kind van, maar de ouderrol die een plekje wil krijgen).
Ik denk dat dit stukje heel goed laat zien waarom je niet begrijpt dat kinderen soms afstand van ouders nemen. En ik hoop dat je het op een bepaald moment zelf ook kunt zien. Dat er soms echte ingevoelde aandacht en compassie nodig is voor de beleving van het kind, ondanks dat de ouder het niet zo bedoeld heeft en er misschien helemaal geen schuldvraag is. Het besef dat een kind iets als traumatisch of schadelijk heeft ervaren terwijl de ouder niet anders kon of het de juiste aanpak leek. Zolang die compassie en inlevingsvermogen er vanuit de ouder niet is, en er alleen een defensieve reactie komt, zal het volwassen kind niet tot die verwerking komen, niet in staat zijn te zien wat de intentie van de ouder was en dus een bepaalde mate van afstand nemen van de ouder.
Weet je wat, ik trek me terug uit deze discussie. Het is mij duidelijk dat de kinderen graag dit topic overnemen vanuit hun niet gezien worden en dat dit geen plek is voor ouders die hier hun eigen plekje dachten te kunnen vinden. Fout gedacht.