Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
NIVEA. Niet Invullen Voor Een Ander. En dat is zo ontzettend lastig. Het is enorm moeilijk je echt in te leven in iemand anders. Je zit jezelf zo gauw in de weg.
Het is een zware discussie geworden, deze draad.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 17:13:
Sorry hoor, maar dat schreef ik niet. Nergens niet. En geeft maar weer eens aan dat lezen echt een kunst is en eigen invulling en interpretatie erg voor de hand ligt. En ik denk ook dat veel mensen lezen wat ze willen lezen. Geeft niet, zal ik ongetwijfeld zelf ook last van hebben. Maar dat maakt gesprekken dan wel onmogelijk als je zo overtuigd bent van dit (eigen) gelijk hoe jij dénkt dat het is of hoe jij dénkt dat ik iets bedoel of hoe jij dénkt dat mijn kinderen iets voelden of hoe jij dénkt dat het vroeger bij ons thuis ging. Het is vooral veel aannames op dingen die ik niet schrijf, maar jij dénkt te lezen tussen de regels door.
Diyer, ik ga niet met jou wedijveren over hoe het echt is. Het is jouw verhaal, niet het mijne. Ik reageer op jouw post waar jij dat wel degelijk zegt. Je mag voor jezelf invullen hoe jij vindt hoe het wel of niet is. Maar mij triggert echt iets in jouw post en m.i. ligt daar de kern van het probleem met je kinderen. Niet in die zin dat jij jezelf iets zou moeten verwijten, maar wel iets wat je zou moeten leren inzien en vanuit daar verder.
@Diyer
Ik was even een middagje weg. Mooie kwetsbare post heb je geschreven. Nu je aangeeft dat je je nauwelijks kunt inleven in het verdriet van de ander snap ik beter waarom je zo fel reageert en steeds maar terugkomt met dat get over it. Ik beloof je dat ik je niet meer steeds zal tegenspreken op dit punt en er ook niet meer over oordelen.
Dan vraag ik aan jou om anderen die zich kwetsbaar opstellen en openheid geven hoe het bij hun zit niet meer zo fel aan te spreken en te oordelen.
Jij hebt je redenen om erover te denken zoals je doet en anderen zitten er anders in. Je hoeft het niet te begrijpen maar kunt toch op zijn minst de andere mening lezen zonder de andere mening te veroordelen.
Bakblik schreef op 24-07-2024 om 17:50:
Nu je aangeeft dat je je nauwelijks kunt inleven in het verdriet van de ander
weer zo'n inkleuring
Diyer schreef op 24-07-2024 om 17:54:
[..]
weer zo'n inkleuring
Ik kan het wijzigen in niet als je dat liever hebt. Dat staat in je eigen post. Ik wilde het niet zelf inkleuren maar heb een verkeerd woord gekozen.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 17:54:
[..]
weer zo'n inkleuring
Je wilde zelf liever niet dat de post gequoted werd , dus logisch dat mensen niet precies jouw woorden gebruiken
nog een kleine aanvulling Diyer: Jouw nare jeugd is duidelijk en iedereen begrijpt dat dat invloed op je heeft. Maar wees je er ook van bewust dat ook zonder echter traumatische toestanden iemand, een individu, dus ook jouw kinderen, zich verre van gelukkig kunnen voelen. Gewoon omdat je je zo voelt. En vaak maakt het dat nog veel lastiger, omdat je niet iets de ‘schuld’ kan geven. Denk er gewoon eens over na.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 16:46:
Zonder jouw beleving geweld aan te willen doen, want ik begrijp goed dat het zich voor jou zo ontwikkeld heeft en jouw gevoel op afstand is komen te staan.
Maar even van een afstand bekeken, relaties kunnen zich ook weer opnieuw uitdiepen. Soms sta je wat verder van elkaar en soms groei je weer naar elkaar toe. Soms kost het wat meer investeren, soms wat minder. Waar ik maar mee wil zeggen dat iets niet definitief zo hoeft te zijn toch? Tenzij je echt heel duidelijk weerzin voelt tegen het idee van een relatie uitdiepen.
Relaties kunnen inderdaad weer verdiept worden. Als er op een bepaald moment wederzijdse behoefte en instemming hierover is. Helaas is de insteek telkens vanuit de behoefte van mijn moeder en haar verwachtingen hieromtrent en voel ik de behoefte niet. Weerzin ook niet; dat woord zou te fel zijn. Wat ik te geven heb, geef ik en het is niet dat er nul contact is.
Is het zelfbescherming ? Is het deels mijn egoïsme? Zal ik er later ooit spijt van hebben ? Die vragen overdenk en doorvoel ik wel eens. Maar in de praktijk is het nu wat het is. En voor mij is het voldoende zo.
Anoniemvoornu schreef op 24-07-2024 om 17:59:
[..]
Je wilde zelf liever niet dat de post gequoted werd , dus logisch dat mensen niet precies jouw woorden gebruiken
Dit ja ik moest steeds teruglezen op een ander tabblad dan kies je soms niet letterlijk de woorden die degene waar je op reageert heeft gebruikt.
Omgedraaid: Ik heb ook een dochter en als ze later geen contact of weinig contact.l met me zou willen hebben, zou me dat ook veel verdriet doen.
Ik hoop dat ik er dan op zou vertrouwen dat ze wel naar me toe zal komen als zij er behoefte aan heeft. Niet dat ze zou komen vanuit mijn behoefte.
Uit de optiek: mijn kind is mij niets verschuldigd.
Roos55 schreef op 15-07-2024 om 15:36:
Ik denk oprecht dat het goed komt AnnaPollewop
Dank je Roos, ik denk dat ook, het is moeilijk en we worstelen maar de basis is liefde en al begrijpen mijn kind en ik elkaar vaak niet en botsen we veel, we geven ook veel om elkaar. Als dat maar zo blijft dan komt het vast goed.
Ik denk dat de verwarring komt doordat Diyer (als ik het goed begrijp) aangeeft dat ze soms weinig empathie kan opbrengen voor mensen die erg zwaar tillen aan ervaringen die in haar ogen niet zo erg zijn. Dat is iets anders dan überhaupt geen empathie kunnen opbrengen voor anderen.
Ik heb zoiets zelf ook wel eens, op een heel ander vlak. Het was voor mij nogal een drama om een kind te krijgen. Denk aan meerjarige trajecten, veel miskramen die ook nog met complicaties verliepen, etc. Rationeel weet ik ik dat leed moeilijk te vergelijken is.Als ik dan iemand zie die er helemaal doorheen zit omdat het al acht maanden niet lukt om een kind te krijgen, wéét ik dat dat écht heel zwaar kan zijn voor diegene, maar goed meevoelen en het heel erg vinden lukt me niet echt. Dat maakt mij niet opeens een niet-empathisch persoon.
En nog een parallel met Diyer: ik zou dat waarschijnlijk niet tegen diegene zelf zeggen, maar mogelijk wel op een forum als dit.
Ik vind dat een boel mensen erg zwart wit zijn in het lezen van tekst. Ik schrijf dat mij een stukje ontbreekt en meteen wordt dat letterlijk genomen dat dit dus een ding is dat er uberhaupt niet is. Terwijl ik ook heb proberen te omschrijven wat er wél is. Het stukje dat er dan niet is, kun je dan ook lezen als een ontbrekend stukje onder bepaalde voorwaarden. Maar die nuance lijken de posters, die de behoefte voelen mij op inhoud lessen mee te willen geven, niet op te pikken.
Meteen kan ik iets nauwelijks, ontbreekt mij empathie, en ga maar door. Het wordt door mijn inhoudelijke reacties een grote ego rant en dat is eigenlijk ook mijn bedoeling niet. Maar ik voel me echt in een hoek gedrukt door jullie inkleuren, omdat het op geen enkele wijze recht doet aan de verhoudingen die ik heb met anderen, laat staan mijn kinderen. En dat vind ik erg storend, gezien mijn openheid. Dat voelt alsof mijn openheid misbruikt wordt voor nog sterkere eigen interpretaties. Het enige goedbedoelde wat ik er nog achterna kan krijgen is, "kan je ook niks aan doen met je gekwetste ego, met een soort aai over mijn bol."
Ik heb de behoefte om me te verdedigen (waarom vraag ik me af, want ik raak zo geërgerd hiervan, dat ik er tegelijk bij denk laat toch lekker zitten, de kool is de sop niet waard). Maar vooruit, het is sterker dan mijzelf.
Geen empathie kun je vertalen naar prima empathie, alleen niet op het staartje. Dus inleven, invoelen, verdriet voelen voor die ander, plezier voelen voor die ander, zijn gewoon onaangetast aanwezig. Ik heb vaak genoeg pijn, teleurstelling of verdriet van mijn kinderen gevoeld en die kan ik prima invoelen, ervaren, beleven, meeleven, troosten etc. Dat is niet aangetast. En ook zonder maar een flard van vergelijk. Want mijn jeugd speelt doorgaans geen enkele rol in mijn gedachte of waarneming en ik was op geen enkele manier bezig met bedenken of de tranen van mijn kleutertje wel in verhouding stond met wat ik als kind meemaakte. Het idee alleen al.
Dat zijn alleen gedachten die ik heb gehad in retrospectief op mijn hele boze dochter die geen contact wilde als 16 jarige en jeugdhulp aangaf dat ze het zo zwaar had en ik mezelf op dat vlak werkelijk probeerde in te leven, maar merkte dat ik toen wel beperkt was in mijn inleven en ook ging vergelijken, want "HOEZO"? Ik weet het, niet fraai. Het is in alle gevallen nooit uitgesproken en heb dit soort gedachten alleen met haar vader gedeeld. So shoot me.
Waar het is aangetast, is op de staartjes. De eindstukjes. De punten waar ik het niet (meer) kan invoelen, omdat ze me op dat punt kwijtraken. Omdat ik op een bepaald eindpunt overschakel naar ratio.
Maar dat is in 95% van het leven niet het geval. Dat is op de uiterste puntjes het geval. De uiterste puntjes waarbij kinderen wel vaker het gevoel hebben niet begrepen te zijn door hun ouder, omdat de ouder op dat punt niet kan invoelen wat het kind voelt. En dat ís ook lastig. Je bént immers niet de ander. Je voelt niet wat de ander voelt.
Qua emoties kon ik gewoon meeleven met mijn kinderen. Maar niet op punten waar ik zelf geen context meer voor had. Als ik dan zonder die context probeerde om te begrijpen wat er speelde, zodat ik mijn kind kon steunen, alles heb proberen te doen om een bepaalde emotie te begrijpen, door te onderzoeken waar iets vandaan zou kunnen komen en ik kreeg het antwoord niet boven tafel. Onderzoekend bij mezelf, haar vader, in gesprek op school, met de juf, de BSO begeleiding, maar mijn kind ging als een malle tekeer met driftbuien en kon niet zeggen wat er dan aan de hand was, behalve dat ze niet naar de BSO wilde als ik moest werken. Ze lag op de grond en we kregen haar met geen tien paarden klaar voor de schooldag. We hebben problemen, slechte sfeer, pesten, seksueel misbruik (sorry, dat ging toch als alarm door mijn hoofd) en de hele riedel proberen te achterhalen en ik bleef al die tijd thuis. Maar niks van dat alles bleek het geval. Dat machteloze gevoel, niet wetende wat of waarom. Op een bepaald punt werd ik daar boos over. Dan waren we wel al weken verder. Was dat de beste oplossing? Nee. Maar ik wist werkelijk niet wat ik verder nog kon doen. Voldeed ik op dat specifieke punt aan inlevendheid? Nee. Was mijn reactie de beste? Nee. Maar dan hebben we het door de bank genomen toch wel over de excessen in gedrag.
Naar wat mijn dochter vorig jaar teruggaf, was de reden dat ze de juf niet leuk vond, want die stelde zoveel vragen (hoe was dit, hoe was dat, hoe was het op school, wat heb je gedaan?). Blijkt dat mijn dochter -waarschijnlijk door etiketje- vreselijk veel moeite heeft met waarom vragen en daar grote stress van krijgt. Maar dat wisten wij toen nog helemaal niet.
Kortom, als ik aangeef dat ik iets niet kan, wil dat niet zeggen dat ik iets niet kan onder elke gegeven omstandigheid. Maar dat er punten komen in de dynamiek waarbij ik dat moeilijker vind. En dat bevindt zich aan het eind, niet aan het begin. Ik zou het fijn vinden als mijn teksten dan ook niet vrij geinterpreteerd worden als zodanig, want dat maakt dat elk stukje openheid vervolgens als munitie ingezet kan worden, omdat het zo makkelijk is om maar eventjes een paar losse woordjes zo te interpreteren zoals jij dat lezen wilt.
Paardenbloemetjes schreef op 24-07-2024 om 18:26:
Ik denk dat de verwarring komt doordat Diyer (als ik het goed begrijp) aangeeft dat ze soms weinig empathie kan opbrengen voor mensen die erg zwaar tillen aan ervaringen die in haar ogen niet zo erg zijn. Dat is iets anders dan überhaupt geen empathie kunnen opbrengen voor andere.
En nog een parallel met Diyer: ik zou dat waarschijnlijk niet tegen diegene zelf zeggen, maar mogelijk wel op een forum als dit. .
He dank je, jij kan in 3 zinnen zeggen waar ik ongeveer anderhalve A4 voor nodig heb
Paardenbloemetjes schreef op 24-07-2024 om 18:26:
Ik denk dat de verwarring komt doordat Diyer (als ik het goed begrijp) aangeeft dat ze soms weinig empathie kan opbrengen voor mensen die erg zwaar tillen aan ervaringen die in haar ogen niet zo erg zijn. Dat is iets anders dan überhaupt geen empathie kunnen opbrengen voor anderen.
Ik heb zoiets zelf ook wel eens, op een heel ander vlak. Het was voor mij nogal een drama om een kind te krijgen. Denk aan meerjarige trajecten, veel miskramen die ook nog met complicaties verliepen, etc. Rationeel weet ik ik dat leed moeilijk te vergelijken is.Als ik dan iemand zie die er helemaal doorheen zit omdat het al acht maanden niet lukt om een kind te krijgen, wéét ik dat dat écht heel zwaar kan zijn voor diegene, maar goed meevoelen en het heel erg vinden lukt me niet echt. Dat maakt mij niet opeens een niet-empathisch persoon.
En nog een parallel met Diyer: ik zou dat waarschijnlijk niet tegen diegene zelf zeggen, maar mogelijk wel op een forum als dit.
Maar zou je er ook zo over denken als het je eigen kind is dat dus worstelt met de angst om niet zwanger te worden? Want angst is niet redelijk en ook al is ze pas 8 maanden bezig , als het jouw kind is dat bang is