Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 20:18:
dank voor jullie reacties.
Ik was bezig haar schulden af te lossen toen ze een geheimzinnige rijke vriend kreeg, dit alles was toen ze nog in Nederland woonde. Ze kreeg allemaal dure spullen, ik heb daar iets van gezegd. Het was voor haar aanleiding om niets meer te laten horen en om zonder afscheid te nemen in Dubai te gaan wonen. Ze heeft me niet laten weten zwanger te zijn en een kind gekregen. Ik ben er door toeval achter gekomen. Het heeft me zo’n dreun gegeven, ik ben ziek thuis inmiddels. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Als een geslagen hond proberen in contact te blijven of ook niets laten horen.
Wat heftig! 
Sterkte, lijkt me heel moeilijk, ook eens met tsjor.
Als je er door toeval achter komt dat je dochter een kind heeft gekregen, heb je geen contact. Heb je dan wel een adres om een kaartje aan te sturen?
Heel veel sterkte Cat...
ik herken heel sterk het gevoel "om dan zelf ook maar niets meer te laten horen." Daar worstel ik nog steeds met regelmaat mee. Toch ben ik het helemaal eens met het advies van tsjor en de anderen om het wél te doen.
Ik merkte (achteraf) bij mijn eigen dochter dat ze toch niet helemaal onverschillig tegenover haar ouders staat. Dat er ook iets speelt van angst voor ons oordeel over haar keuzes. Mogelijk is dat bij jouw dochter ook zo, Cat. Met een neutraal appje/kaartje neem je iets van die spanning weg. Al is het maar zodat ze weet dat jouw deur open blijft staan.
Wij zijn dat ook altijd blijven doen. En uiteindelijk ging hij van lieverlee heel voorzichtig toch regelmatig terugappen. Heel kort en steeds een heel klein beetje langer. Af en toe he!
Nu is het nog steeds zo dat we appen. Zeker wekelijks, maar soms dus echt heel kort. Wij zien hem bijna niet. Afspraken komen heel moeilijk tot stand. Uiteindelijk komt het er op neer dat we hem 1 of 2 keer per jaar zien.
Telefoon neemt hij niet op. Als ik hem echt zou moeten bellen met iets acuuts kan ik het best eerst zijn vriend bellen en de situatie uitleggen. Dan komt hij misschien zelf aan de telefoon.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 22:10:
[..]
Maar het is gewoon niet waar kinderen van die leeftijd mee bezig zijn. Ik was toen ik tussen de dertig en veertig jaar was ook echt niet bezig met hoe het met mijn ouders ging. Die waren er gewoon. Nooit bij stilgestaan verder.
🤓😅🥲
Mijn ouders zijn overleden toen ik 29/30 jaar oud was, allebei na wat jaren ernstig ziek geweest te zijn (kanker). Mijn oudste heeft nu de leeftijd dat ik met zieke ouders zat. Ik hoop dat wij als ouders er nog lang voor onze kinderen zijn en hoop ook dat ze zich minder zorgen over ons hoeven maken.
En ook dat mijn beide kinderen gezond blijven, ook niet vanzelfsprekend.
En dan vind ik weinig contact wel eens lastig, maar dat is mijn probleem, niet het hunne.
Ik ben zo’n kind dat het contact verbrak. Voor hen plotseling, voor mezelf niet plotseling. Ik gaf al die jaren meer dan goed voor mij was. Veel meer. Ik was al die jaren de lieve, rustige, zachtaardige dochter. Ze wisten wel dat mijn jeugd ruk was. Dat werd door een van beiden ook beaamd. En toch wanen ze zich in volledig onbegrip. Onbegrip dat ik deze keuze heb gemaakt. Niet over 1 nacht ijs en niet van vandaag op morgen. Ze hebben me onderuit zien gaan. Letterlijk ziek was ik. En ik koos voor mijn eigen gezin.
Ik ben er heilig van overtuigd dat een kind dergelijke keuze niet zomaar maakt.
Idtew schreef op 05-09-2024 om 17:35:
ik herken dit echt wel. Mijn twee volwassen dochters en mijn man en ik doen echt wel moeite om elkaar te bereiken en te begrijpen, maar het contact blijft vaak zo oppervlakkig. Ik moet vaak echt trekken om er iets uit te krijgen en een serieus gesprek wordt afgekapt. Ik voel me na contact vaak een beetje een loser (‘weer niet gelukt’).
Ik loop hier al een paar dagen op te "kauwen". Waarom moet contact met de kinderen altijd serieus zijn en voelt iemand met oppervlakkig contact zich een loser?
Hier 2 jongvolwassen kinderen thuis en op sommige dagen leven we bijna langs elkaar heen. De een is al weg voordat de ander wakker is en in de avond lopen we elkaar ook mis. Dan in het weekend wel een gezamenlijk eetmoment en dan alleen maar grappen en grollen, omdat ze bij hun serieuze studies helemaal geen zin hebben in serieus gepraat met hun ouders.
Dan genieten we maar van de lol en proberen er aan mee te doen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat die serieuze gesprekken later wel (weer) komen. Toen jongste ernstig ziek was hebben we die gesprekken wel gehad op het niveau van een 12 en 15 jarige uiteraard.
Ik denk dat het al dan niet voeren van serieuze gesprekken met je ouders ook een onderdeel is van het losmakingsproces.
Bakblik schreef op 17-09-2024 om 13:52:
[..]
Ik loop hier al een paar dagen op te "kauwen". Waarom moet contact met de kinderen altijd serieus zijn en voelt iemand met oppervlakkig contact zich een loser?
Hier 2 jongvolwassen kinderen thuis en op sommige dagen leven we bijna langs elkaar heen. De een is al weg voordat de ander wakker is en in de avond lopen we elkaar ook mis. Dan in het weekend wel een gezamenlijk eetmoment en dan alleen maar grappen en grollen, omdat ze bij hun serieuze studies helemaal geen zin hebben in serieus gepraat met hun ouders.
Dan genieten we maar van de lol en proberen er aan mee te doen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat die serieuze gesprekken later wel (weer) komen. Toen jongste ernstig ziek was hebben we die gesprekken wel gehad op het niveau van een 12 en 15 jarige uiteraard.
Ik denk dat het al dan niet voeren van serieuze gesprekken met je ouders ook een onderdeel is van het losmakingsproces.
Ja maar dat is toch niet helemaal oppervlakkig. Er is nog wel wekelijkse gezamenlijke lol aan tafel en niet alleen wat koetjes en kalfjes die je ook kunt hebben met een vage kennis.
Vanuit mijn eigen ervaring kan ik me zo voorstellen dat de kinderen die serieuze gesprekken van hun ouders afhouden ook kunnen denken dat ouders vinden dat ze het toch niet goed doen, of dat de ouders te bezorgd zijn over de verkeerde dingen. Ik vertel mijn ouders ook niks meer, want zij maken er vaak een heel drama van en het glas is altijd half leeg. Wijzen ze op hoe het beter had gekund (goedbedoelde adviezen vast) en wat er allemaal voor ergs er verder zou kunnen gebeuren. Niet dat dit het geval hoeft te zijn bij jou of andere ouders in dit draadje natuurlijk.
Flanagan schreef op 12-09-2024 om 20:36:
[..]
Ik ben ook tegen teleurstellingen aangelopen waarbij ik mij afvroeg waar ik dat aan te danken had. Maar het waren niet mijn keuzes of beslissingen; ik heb de teleurstellingen ook bij degenen neergelegd die ze gemaakt hadden. Ik ben niet verantwoordelijk voor de wijze waarop een ander mij behandeld heeft. Het helpt mij bij de acceptatie dat een ander fouten kan maken.
Hier snap ik helemaal niks van. Hoe leg je de teleurstelling neer bij degene die ze gemaakt heeft? Teleurstellingen zijn verwachtingen of verlangens waar niet aan voldaan wordt. Die heb je toch echt zelf.
Euphoria schreef op 17-09-2024 om 06:28:
Ik ben zo’n kind dat het contact verbrak. Voor hen plotseling, voor mezelf niet plotseling. Ik gaf al die jaren meer dan goed voor mij was. Veel meer. Ik was al die jaren de lieve, rustige, zachtaardige dochter. Ze wisten wel dat mijn jeugd ruk was. Dat werd door een van beiden ook beaamd. En toch wanen ze zich in volledig onbegrip. Onbegrip dat ik deze keuze heb gemaakt. Niet over 1 nacht ijs en niet van vandaag op morgen. Ze hebben me onderuit zien gaan. Letterlijk ziek was ik. En ik koos voor mijn eigen gezin.
Ik ben er heilig van overtuigd dat een kind dergelijke keuze niet zomaar maakt.
Dat geloof ik zeker Euphoria. Maar mag ik toch vragen wat er met jouw ervaringen niet goed zat bij jouw ouders, waarom je deze rigoreuze beslissing hebt genomen? Waarmee ik nogmaals geen oordeel heb, maar je ouders begrijpen het niet. Krijgen blijkbaar de puzzelstukjes van 1 + 1 = 2 niet bij elkaar. Ik neem aan dat je het zelf wél begrijpt? Heb je dat ooit proberen uit te leggen aan ze waarom contact voor jou niet goed voelde?
Bakblik schreef op 17-09-2024 om 13:52:
[..]
Ik loop hier al een paar dagen op te "kauwen". Waarom moet contact met de kinderen altijd serieus zijn en voelt iemand met oppervlakkig contact zich een loser?
Hier 2 jongvolwassen kinderen thuis en op sommige dagen leven we bijna langs elkaar heen. De een is al weg voordat de ander wakker is en in de avond lopen we elkaar ook mis. Dan in het weekend wel een gezamenlijk eetmoment en dan alleen maar grappen en grollen, omdat ze bij hun serieuze studies helemaal geen zin hebben in serieus gepraat met hun ouders.
Dan genieten we maar van de lol en proberen er aan mee te doen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat die serieuze gesprekken later wel (weer) komen. Toen jongste ernstig ziek was hebben we die gesprekken wel gehad op het niveau van een 12 en 15 jarige uiteraard.
Ik denk dat het al dan niet voeren van serieuze gesprekken met je ouders ook een onderdeel is van het losmakingsproces.
Ik weet niet hoe de poster het bedoelt qua elkaar begrijpen en bereiken. Ook in grappen en grollen kun je diepgaande verbinding ervaren. Daarvoor hoeven niet per se serieuze gesprekken gevoerd te worden. Ik neem aan dat ze iets anders bedoelt met elkaar bereiken. Dat het zo vluchtig ervaren wordt, dat het nauwelijks iets om het lijf heeft, meer automatische piloot en standaard antwoorden, zonder dat je iets deelt (al is dat samen lachen, wat ik persoonlijk heel waardevol vind)
Bakblik schreef op 17-09-2024 om 13:52:
[..]
Ik loop hier al een paar dagen op te "kauwen". Waarom moet contact met de kinderen altijd serieus zijn en voelt iemand met oppervlakkig contact zich een loser?
Hier 2 jongvolwassen kinderen thuis en op sommige dagen leven we bijna langs elkaar heen. De een is al weg voordat de ander wakker is en in de avond lopen we elkaar ook mis. Dan in het weekend wel een gezamenlijk eetmoment en dan alleen maar grappen en grollen, omdat ze bij hun serieuze studies helemaal geen zin hebben in serieus gepraat met hun ouders.
Dan genieten we maar van de lol en proberen er aan mee te doen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat die serieuze gesprekken later wel (weer) komen. Toen jongste ernstig ziek was hebben we die gesprekken wel gehad op het niveau van een 12 en 15 jarige uiteraard.
Ik denk dat het al dan niet voeren van serieuze gesprekken met je ouders ook een onderdeel is van het losmakingsproces.
Dat is helemaal prima lijkt mij. Serieuzere gesprekken hebben ze in die fase vast met evt partner en vrienden en dat meer in hun belevingswereld passend bij hun leeftijd
Diyer schreef op 17-09-2024 om 17:21:
[..]
Ik weet niet hoe de poster het bedoelt qua elkaar begrijpen en bereiken. Ook in grappen en grollen kun je diepgaande verbinding ervaren. Daarvoor hoeven niet per se serieuze gesprekken gevoerd te worden. Ik neem aan dat ze iets anders bedoelt met elkaar bereiken. Dat het zo vluchtig ervaren wordt, dat het nauwelijks iets om het lijf heeft, meer automatische piloot en standaard antwoorden, zonder dat je iets deelt (al is dat samen lachen, wat ik persoonlijk heel waardevol vind)
Ze zegt dat ze moet trekken om er iets uit te krijgen en dat serieuze gesprekken worden afgekapt. Dan hebben de kinderen op dat moment gewoon even geen behoefte aan serieus en diepgang met hun ouders. Dat zoeken ze dan elders.
Volgens mij moet je daar als ouder dan even in meegaan en het luchtig houden. Koetjes en kalfjes en mooi weer vandaag is dan genoeg. Als je geforceerd blijft zoeken naar diepgang en dat perse wil bereiken dan duw je ze weg.
Accepteren en niet proberen om tot die diepere gesprekken te komen. Dat is dan gewoon even niet aan de orde maar dan ben je als ouder geen loser.
elledoris schreef op 17-09-2024 om 16:08:
[..]
Hier snap ik helemaal niks van. Hoe leg je de teleurstelling neer bij degene die ze gemaakt heeft? Teleurstellingen zijn verwachtingen of verlangens waar niet aan voldaan wordt. Die heb je toch echt zelf.
Bij een teleurstelling was ik geneigd mij af te vragen waar ik de plank had misgeslagen; schuld bij mijzelf zoeken. Daar ben ik mee gestopt; ik neem de teleurstelling waar, trek die niet naar mij toe maar accepteer dat het een gebrek is van de ander die niet ziet wat er gebeurd door uitspraken of acties; geen brandjes van ander blussen.