Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Er zit heel veel tussen het perfecte plaatje en een rotsituatie.
zeker. Maar de vraag is of er ook kinderen zijn die nu al om minder dan het perfecte plaatje uit contact treden met ouders en ik denk dat als dat gebeurt, dat idd zou passen bij hoe ik aankijk naar jongeren van nu. Het moet vooral goed en leuk zijn en als het dat even niet zo is, er sneller dan vroeger de stekker uit getrokken wordt. De verwachtingen van ouders zijn naar mijn idee niet altijd even realistisch en er wordt vaak vergeten dat dit ook 'maar' mensen zijn die leven met de beperkingen van het leven.
Ik zie dat mijn kinderen juist veel beter in staat zijn om grenzen te stellen en aan te geven dat zij iets in contact niet prettig vinden, maar juist op een gezonde manier. Juist niet dat ze relaties snel afkappen omdat het niet aan het perfecte plaatje voldoet, maar misschien wel eerder onderscheid maken tussen relaties die gezond en ongezond voor hen zijn. Ik kijk weleens met bewondering naar hoe zij al zo jong bepaalde dynamiek doorgronden. Daar had ik toch echt veel meer jaren voor nodig, voordat ik dat zag en welke invloed dat op mijn had.
Misschien komt dat doordat er veel meer aandacht is voor sociale relaties, hoe sociale dynamiek werkt, ook op social media. Meer kennis ook over je psyche en mentaal welzijn. Misschien dat een hele kleine groep daar wat in doorslaat, maar dat zullen uitzonderingen zijn vermoed ik. Ik zie dat echt niet als een trend, jongeren die zomaar relaties verbreken omdat het niet perfect is. Ik denk dat het jongeren tekort doet door hen zo te typeren.
kaatjecato schreef op 22-09-2024 om 23:04:
Ik zie dat mijn kinderen juist veel beter in staat zijn om grenzen te stellen en aan te geven dat zij iets in contact niet prettig vinden, maar juist op een gezonde manier. Juist niet dat ze relaties snel afkappen omdat het niet aan het perfecte plaatje voldoet, maar misschien wel eerder onderscheid maken tussen relaties die gezond en ongezond voor hen zijn. Ik kijk weleens met bewondering naar hoe zij al zo jong bepaalde dynamiek doorgronden. Daar had ik toch echt veel meer jaren voor nodig, voordat ik dat zag en welke invloed dat op mijn had.
Misschien komt dat doordat er veel meer aandacht is voor sociale relaties, hoe sociale dynamiek werkt, ook op social media. Meer kennis ook over je psyche en mentaal welzijn. Misschien dat een hele kleine groep daar wat in doorslaat, maar dat zullen uitzonderingen zijn vermoed ik. Ik zie dat echt niet als een trend, jongeren die zomaar relaties verbreken omdat het niet perfect is. Ik denk dat het jongeren tekort doet door hen zo te typeren.
Ik denk dat de jongeren van nu, doordat ze kennis hebben van sociale dynamiek en relaties, al zorgvuldiger te werk gaan als ze mensen zoeken om "iets" mee te hebben. Of dat nou een vriendschap is of een relatie. De klasgenoot met, voor mijn kind, irritant gedrag wordt niet gepest maar daar bouw je ook geen diepgaande vriendschap mee op.
De jongeren van nu hebben meer voorbeelden van het perfecte plaatje en hoe een goede relatie (met ouders) zou horen te zijn. Ze kunnen dus op tijd in gesprek gaan met ouders als gedragingen en verwachtingen van ouders niet voldoen aan wat de jongere verwacht. Iets wat mijn generatie (50 plus) en de generatie van mijn ouders (80 plus) zeker nog niet kon.
De wereld was veel kleiner toen en de sociale controle veel groter. Een gesprek aangaan over hoe je behandeld werd in het gezin en daarbuiten was not-done. Met een beetje pech kreeg je dan ook de rest van de famille, de buren en de kerk op je dak.
Het jonge meisje van nu zou het niet meer accepteren als ouders zouden zeggen dat ze niet verder mag leren na de mavo, omdat ze moet helpen in het gezin. De ochtend vullen met een baantje buitenshuis en de middag bij moeder helpen het gezin draaiende te houden. Iets wat halverwege de jaren 50 nog heel vaak het lot was van oudste meisjes in een gezin. Mijn moeder, haar vriendinnen en nichten het overkwam velen, en omdat dat de enige voorbeelden waren die mijn moeder had klom ze niet op de barricades maar ging ze er in mee.
Als mijn moeder nu jong zou zijn zou ze het niet meer accepteren, toen heeft ze zich geschikt in haar lot en heeft ze altijd voor haar ouders gezorgd naast haar eigen gezin.
Kijkend naar de mogelijkheden en kansen die jongeren nu hebben en grijpen bespeur ik soms wat jaloezie bij haar maar kan ze het wel accepteren dat het zo geweest is.
Als ik niet voldoe aan het ideaalbeeld van mijn kinderen dan praten we daar al jaren eerlijk en open over een sturen bij waar nodig. Ook in hun relatie met de grootouders hebben wij de kinderen altijd gesteund om te zorgen dat (vooral de ouders van mijn man) niet over de grenzen van onze kinderen heen gingen. Vandaag het moment dat jongste woorden had om aan te geven: Ik niet oma kus geven hebben we hem daarin gesteund. Iets wat mijn ouders en grootouders niet gedaan hebben voor hun kinderen. Ik ben altijd gedwongen tot die kus en mijn ouders ook. Het was ook heel normaal dat grootouders hun boosheid om "onacceptabel" gedrag van kleinkinderen direct uitten tegen die kleinkinderen.
Terugkijkend en wetend hoe de sociale verhoudingen toen waren kan ik begrijpen waarom mijn ouders deden wat ze deden en kijk ik er met mildheid naar, "ze wisten niet beter". Voor mijn eigen kinderen heb ik een grens getrokken. Opa en oma dwingen hen kussen af en richten hun boosheid niet direct tot mijn kinderen. Geleerd door vele discussies als deze op het forum van ouders online. Dat ben ik nog altijd blij mee. Het komt de relatie met mijn kinderen ten goede. Internet heeft best goede kanten. 😬
troelahoep schreef op 22-09-2024 om 21:53:
[..]
Kom op, dat betwijfel ik hoor! Volgens mij kunnen jongere generaties beter voor zichzelf opkomen. Waarom zou je van je ouders wel accepteren dat ze je als een stuk vuil behandelen en niet van je partner of baas? Sterker nog, mensen die 'tolerant' zijn accepteren misschien veel te veel rottigheid in het algemeen, laten zich misbruiken, juist omdat ze grenzeloos zijn behandeld of opgevoed door hun ouders.
Ik denk dat de jongere generatie ook veel meer woorden ter beschikking heeft om situaties (context), gevoelens en effecten te benoemen. Er zijn aardig wat muurtjes gesloopt waardoor taboes meer openbaar worden. Mensen praten over wat er speelt thuis en leren dat het niet normaal noch oké is. Ik geloof dat vroeger zaken meer achter gesloten deuren afspeelden en dat het door afhankelijkheden veel minder een optie was om afstand te nemen. Het voordeel van de individualisatie is ook dat men minder afhankelijk is van ouders/partners en dus vaker voor zichzelf kunnen kiezen.
Ik vind het een goede ontwikkeling.
En ik denk dat we, na een trendbeweging van individualisatie ook weer een trendbeweging naar 'samen' zullen gaan zien. Maar dan niet 'samen' met bloedbanden, maar met mensen naar keuze.
Lieveheersbeest schreef op 23-09-2024 om 09:21:
[..]
Ik denk dat de jongere generatie ook veel meer woorden ter beschikking heeft om situaties (context), gevoelens en effecten te benoemen. Er zijn aardig wat muurtjes gesloopt waardoor taboes meer openbaar worden. Mensen praten over wat er speelt thuis en leren dat het niet normaal noch oké is. Ik geloof dat vroeger zaken meer achter gesloten deuren afspeelden en dat het door afhankelijkheden veel minder een optie was om afstand te nemen. Het voordeel van de individualisatie is ook dat men minder afhankelijk is van ouders/partners en dus vaker voor zichzelf kunnen kiezen.
Ik vind het een goede ontwikkeling.
En ik denk dat we, na een trendbeweging van individualisatie ook weer een trendbeweging naar 'samen' zullen gaan zien. Maar dan niet 'samen' met bloedbanden, maar met mensen naar keuze.
Precies dit; elke tijd heeft ook weer andere gewoonten en maakt verandering door wat geaccepteerd wordt en wat vroeger gebruikelijk of gewoon was en nu niet meer is zoals Bakblik ook in haar post beschrijft. Er is meer oog voor het welzijn van het kind.
We kunnen wel zeggen dat het allemaal zo "individualistisch is" maar feitelijk is dat ook zo: je leeft maar een keer en daarin zijn je eigen individualistische keuzes van groot belang hoe je dat leven doorkomt. Dat jongvolwassenen makkelijker contact zouden verbreken omdat alles aan een ideaal plaatje van bv sociale media moet voldoen geloof ik niet zo in: juist als je ziet hoe leuk het is bij andere families en jij dat ook graag zou willen, ben je juist veel verder van dat plaatje af als je het contact verbreekt. Wel zien velen doordat de informatie voorziening door media groot is, hoe het ook anders kan maar vooral: de situatie waar ik in zit is/was niet normaal.
Toen ik de basisschoolleeftijd had in de jaren 80 en mijn tienerjaren begin jaren 90 was er veel minder informatie dan nu. Ik wist wel dat mijn ouders geen normaal gedrag hadden naar mij toe maar ik kon er toen heel weinig mee, er werd over veel dingen niet gesproken en er werd ook niks aan je gevraagd. Op school in de hal hing bij ons een poster van de kindertelefoon van een klein meisje met een blauw oog erop en toen ik in de brugklas zat was de Eper - incestzaak veel op het nieuws en daardoor een keer ter sprake geweest op school. Verder hoorde ik er nooit veel over en al helemaal niet over zaken als psychische mishandeling, verwaarlozing, je onveilig voelen en dat je daar met iemand over moest praten etc. Daar is nu gelukkig meer over bekend, meer oog voor en worden zaken minder geaccepteerd. Een simpel voorbeeld: mijn ouders konden extreem heftig ruzie maken, dat moeten de buren op ons portiek gehoord hebben maar nooit deed iemand wat: de algemene regel was dat je je niet met elkaars problemen bemoeide hooguit dat als je het teveel lawaai vond worden je een keer op de muren bonkte van wees eens stil. Hier in de straat heeft een tijdje terug een stel gewoond wat ook zo erg ruzie maakte en dan belde minstens 10 buren de politie als dat gebeurde.
Ik lees dit topic vanaf het begin mee en ik snap ook de andere kant van het verhaal, hoe moeilijk het is voor ouders als er weinig tot geen contact is of contact verbroken is. Wel lees ik hier ook veel; het zijn kinderen uit liefdevolle gezinnen....kun je helemaal niet weten want wat jij ziet geeft niet weer hoe het er op andere momenten aan toe gaat binnen zo'n gezin waar je niet bij bent. Of opmerkingen van ja is natuurlijk niet altijd leuk geweest voor mijn kind maar; wij zijn nou eenmaal ook niet perfect/ in ieders leven gebeurd nou eenmaal wel iets / ouders maken ook fouten / ik heb zelf een naar leven gehad/ er zijn toch excuses gemaakt etc etc. En dat is ook allemaal zo maar......n.i.v.e.a. oftewel niet invullen voor een ander. Je kunt niet oordelen dat omdat jij het allemaal niet erg genoeg vindt om contact te verbreken of contact op een laag pitje te zetten, je kind er ook zo over denkt. Het kind heeft hetgeen wat er gebeurd is misschien wel heel anders ervaren dan jij en maakt er daarom ook andere keuzes in dan jij.