Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Flanagan schreef op 17-09-2024 om 19:13:

[..]

Bij een teleurstelling was ik geneigd mij af te vragen waar ik de plank had misgeslagen; schuld bij mijzelf zoeken. Daar ben ik mee gestopt; ik neem de teleurstelling waar, trek die niet naar mij toe maar accepteer dat het een gebrek is van de ander die niet ziet wat er gebeurd door uitspraken of acties; geen brandjes van ander blussen.

Poeh hee, alsof iedereen maar bij iedereen in z'n hoofd moet kunnen kijken wat acties wel of niet teweeg kunnen brengen. 

Cat63 schreef op 12-09-2024 om 16:45:

Ik zou graag praten met ouders van kinderen die op plotsklaps het contact hebben verbroken

Cat63, op Facebook is er een groep voor ouders die door hun kinderen verstoten zijn. Gaat meestal wel om veel jongere kinderen. 'Ouderverstoting in Vlaanderen'. Misschien kun je daar steun vinden. 

Heel veel sterkte in elk geval.

Zelf worstel ik ook in het contact met mijn jongste 3 kinderen. Hun vader is een zeer conservatieve moslim. Mijn oudste en ik hebben afstand genomen van deze versie van de Islam, maar de andere 3 kinderen kunnen dat moeilijk verkroppen. Ik zie ze dus ook weinig. Soms is het heel gezellig wanneer ik ze zie. En dan opeens is er weer iets wat ze dwars zit. Ik weiger inmiddels mee te gaan in manipulatie (die door hun vader wordt aangestuurd) , maar ik weet eerlijk gezegd ook niet wat wijsheid is. Ik vind het in elk geval elke keer opnieuw weer moeilijk. Gelukkig is het contact tussen mij en mijn oudste dochter wel heel goed. 

Wilmamaa schreef op 21-09-2024 om 15:51:

Volgens mij waren het vroeger vooral jongeren uit probleemgezinnen die afstand namen. Tegenwoordig zijn het ook jongeren die een (vrij) gelukkige jeugd hadden. Ik had er laatst een gesprek over met een aantal vriendinnen. Drie van ons hadden het zelf meegemaakt - een zit er middenin - en de anderen kenden ook allemaal wel iemand waarbij het volwassen kind tijdelijk of langer afstand heeft genomen. Zonder dat ze mishandeld, verwaarloosd of incest slachtoffers waren. Integendeel zelfs. Geen perfecte gezinnen (bestaan die?) maar wel liefdevolle.

Daarna las ik een artikel over wat veel jongeren tegenwoordig van hun relaties verwachten. Ze hebben ideaalbeelden en twijfelen vaak of het gras ergens anders niet groener is. Ze willen niet echt investeren, zich niet echt verbinden en verbreken sneller een relatie op zoek naar iets beters.
Als ze er zo in staan, kan ik me voorstellen dat ze sneller het contact met ouders en broers/zussen verbreken als het niet lekker loopt. De gezamelijke geschieddnis en vroegere verbondenheid doet er dan minder toe.

Herkennen jullie hier iets in?

Ik denk dat er genoeg ouders zijn die vinden dat hun kinderen een gelukkige jeugd hebben gehad, maar wat de kinderen niet zo ervaren hebben.

Ik ben altijd blij met de contacten met mijn volwassen kinderen. Vandaag toevallig een heel mooi gesprek met mijn dochter, via facetime, precies over de punten die jij wilmama hier aanhaalt.
Dochter (26) en vriendje (27) zijn nu in Mallorca. Ze hebben besloten een tijdsslot in te stellen op social media, max. een half uur. En ze hebben allebei een boek bij zich dat gaat over zelfontwikkeling, dilemma's van twintigers, zoiets. Dus liggen ze op het strand een boek te lezen en als ze iets interessants tegenkomen lezen ze het elkaar voor.
Ze hebben het prima voor elkaar, beiden goede baan, koophuis, trouwplannen in het vooruitzicht en genoeg tijd en geld om dit soort reizen te maken. Niets mis mee. Maar toch....
Mijn dochter wijdt veel van de problemen van haar generatie aan social media: alles is daar mooier, beter, gezelliger, geslaagder. Een tijdje scrollen laat een leeg gevoel achter. Je hebt de angst om iets te missen, dat drijft je om door te gaan. Je hebt ook de angst dat het ergens beter, mooier is en dat je dat dan mist. Zoals mijn dochter zei:"Ik heb heel veel strandjes uitgezocht, tot we zeiden: dit strandje is mooi genoeg, we gaan niet naar het volgende."
De generatie van mijn ouders maakte keuzes voor het leven, in de relaties, in het werk, de woonplaats ook vaak. Mijn generatie leeft drie levens: jong, gezin, na de scheiding. Wij realiseren ons ook dat werk wat je op je 18de kiest 40 jaar later niet meer kan bestaan of er heel anders uit ziet. De generatie van mijn dochter maakt keuzes, zoals mijn dochter nu zegt, voor projecten: iets wat een jaar of twee jaar duurt, en daarna zien ze wel weer verder.
Er is overigens nog een verschil met mijn generatie: wij waren veel meer bezig met de wereld, Vietnam, kernbewapening, kruisraketten, socialisme, kapitalisme, feminisme. Wij zouden de wereld veranderen. Mijn dochter en haar vriendje kijken al heel lang geen nieuws meer, te negatief, ze zoeken naar positieve dingen. De gedachte dat je het negatieve om zou kunnen buigen als je je daar samen voor in gaat zetten is blijkbaar niet aan deze generatie besteed, of nu nog niet.
Naar aanleiding van haar boek sprak ze ook over geloven met mij. Ik ben wel gelovig, zij niet. We hadden het over zingeving, maar geloven is volgens mij niet de vervanging voor zingeving. Geloven is vooral een beslissing om iets wat je 'God' noemt toe te laten in je leven, omdat je je leven ervaart als groter dan jezelf, omdat je dankbaar bent voor al het goede, omdat je je realiseert dat je afhankelijk bent van zoveel. Het grappige is dat zij met haar vriendje blijkbaar net besloten hadden om elke keer als ze samen eten vooraf eerst iets te noemen waar je dankbaar voor bent. "Je hoeft niet gelovig te zijn om dankbaar te zijn", zei ze. Nee, natuurlijk niet.

Zo'n mooi gesprek, nog voordat we allebei het ontbijt op hadden. Gisteravond een uur met middelste zoon aan de telefoon, ook over van alles wat er in het leven zoals voorbij komt.

Ik ben heel erg dankbaar met mijn volwassen kinderen en hun partners en geniet volop van de contacten met hen.

Tsjor

Wilmamaa schreef op 21-09-2024 om 15:51:

Volgens mij waren het vroeger vooral jongeren uit probleemgezinnen die afstand namen. Tegenwoordig zijn het ook jongeren die een (vrij) gelukkige jeugd hadden. Ik had er laatst een gesprek over met een aantal vriendinnen. Drie van ons hadden het zelf meegemaakt - een zit er middenin - en de anderen kenden ook allemaal wel iemand waarbij het volwassen kind tijdelijk of langer afstand heeft genomen. Zonder dat ze mishandeld, verwaarloosd of incest slachtoffers waren. Integendeel zelfs. Geen perfecte gezinnen (bestaan die?) maar wel liefdevolle.

Daarna las ik een artikel over wat veel jongeren tegenwoordig van hun relaties verwachten. Ze hebben ideaalbeelden en twijfelen vaak of het gras ergens anders niet groener is. Ze willen niet echt investeren, zich niet echt verbinden en verbreken sneller een relatie op zoek naar iets beters.
Als ze er zo in staan, kan ik me voorstellen dat ze sneller het contact met ouders en broers/zussen verbreken als het niet lekker loopt. De gezamelijke geschieddnis en vroegere verbondenheid doet er dan minder toe.

Herkennen jullie hier iets in?

Nee dat herken ik niet. Hooguit dat bepaalde onderwerpen tegenwoordig meer bespreekbaar zijn, waardoor je er meer over hoort.

Of iemand een (vrij) gelukkige jeugd heeft gehad is niet aan buitenstaanders om te bepalen. Bovendien kun je ook helemaal niet stellen/ beweren of oordelen dat iemand niet verwaarloosd/ mishandeld/ sexueel misbruikt is, je was er immers niet bij. En lang niet alles is zichtbaar; psychische mishandeling is bijvoorbeeld al heel moeilijk te bewijzen maar wil niet zeggen dat het niet heeft plaatsgevonden. Incest idem; want hoe vaak gebeurd het niet dat als het slachtoffer er mee naar buiten komt, het niet geloofd en voor leugenaar uitgemaakt. 

Ik vermoed eerder dat het van alle tijden is dat veel ouders niet naar hun eigen rol in het geheel willen en kunnen kijken of ( als het niet te ontkennen valt) met allerlei redenen aankomen om hun gedrag goed te praten. Mijn ouders hebben mij ook zeer slecht behandeld maar voor de buitenwereld was dat niet zichtbaar, sterker nog zij deden hun uiterste best om over te komen als het perfecte gezinnetje dus voor velen waren we dat ook. En wat je niet ziet bestaat niet is het dan al snel in de praktijk. Er zijn maar weinig ouders die eerlijk toegeven dat ze hun kind slecht behandeld hebben.

Op het moment dat het kind het contact verbreekt zie je vaak het patroon van " wij snappen er helemaal niks van", terwijl het ze vaak al uitgelegd is maar ze willen het niet horen, het kwartje valt soms gewoon niet. 

En natuurlijk zijn er onredelijke kinderen dat zal ik ook niet ontkennen. Maar of de groep die zomaar zonder enkele reden het contact verbreekt steeds groter wordt zou ik niet zo met zekerheid durven stellen.

Voor wie meer wil weten over bv psychische mishandeling is het boek; mama liegt niet van Maria - Rene een aanrader.

Wilmamaa schreef op 21-09-2024 om 15:51:

Volgens mij waren het vroeger vooral jongeren uit probleemgezinnen die afstand namen. Tegenwoordig zijn het ook jongeren die een (vrij) gelukkige jeugd hadden. Ik had er laatst een gesprek over met een aantal vriendinnen. Drie van ons hadden het zelf meegemaakt - een zit er middenin - en de anderen kenden ook allemaal wel iemand waarbij het volwassen kind tijdelijk of langer afstand heeft genomen. Zonder dat ze mishandeld, verwaarloosd of incest slachtoffers waren. Integendeel zelfs. Geen perfecte gezinnen (bestaan die?) maar wel liefdevolle.

Daarna las ik een artikel over wat veel jongeren tegenwoordig van hun relaties verwachten. Ze hebben ideaalbeelden en twijfelen vaak of het gras ergens anders niet groener is. Ze willen niet echt investeren, zich niet echt verbinden en verbreken sneller een relatie op zoek naar iets beters.
Als ze er zo in staan, kan ik me voorstellen dat ze sneller het contact met ouders en broers/zussen verbreken als het niet lekker loopt. De gezamelijke geschieddnis en vroegere verbondenheid doet er dan minder toe.

Herkennen jullie hier iets in?

Ja, mijn ouders hebben een aantal kinderen die het contact verbroken hebben. Ik vind dat overdreven en heb er geen begrip voor. Ik respecteer het en we praten er onderling niet over. Mijn ouders deden ook hun best net zoals ik nu doe met mijn kinderen. Het is een van mijn ergste nachtmerries om na alle liefde, bloed, zweet en tranen verstoten te worden door mijn eigen kindjes. Al die moeite voor niks, voor een naar, verdrietig, vreselijk gevoel. 

Wilmamaa schreef op 21-09-2024 om 15:51:

Volgens mij waren het vroeger vooral jongeren uit probleemgezinnen die afstand namen. Tegenwoordig zijn het ook jongeren die een (vrij) gelukkige jeugd hadden. Ik had er laatst een gesprek over met een aantal vriendinnen. Drie van ons hadden het zelf meegemaakt - een zit er middenin - en de anderen kenden ook allemaal wel iemand waarbij het volwassen kind tijdelijk of langer afstand heeft genomen. Zonder dat ze mishandeld, verwaarloosd of incest slachtoffers waren. Integendeel zelfs. Geen perfecte gezinnen (bestaan die?) maar wel liefdevolle.

Daarna las ik een artikel over wat veel jongeren tegenwoordig van hun relaties verwachten. Ze hebben ideaalbeelden en twijfelen vaak of het gras ergens anders niet groener is. Ze willen niet echt investeren, zich niet echt verbinden en verbreken sneller een relatie op zoek naar iets beters.
Als ze er zo in staan, kan ik me voorstellen dat ze sneller het contact met ouders en broers/zussen verbreken als het niet lekker loopt. De gezamelijke geschieddnis en vroegere verbondenheid doet er dan minder toe.

Herkennen jullie hier iets in?

Nou, ik vind dat wel een interessante vraag en ik herken er wel iets in. Ik denk dat de tolerantie van mensen voor ongelukkige relaties/situaties minder groot is geworden en ik denk ook dat dit positieve kanten heeft, maar dat minder verbondenheid als gevolg zeker een nadeel is. 

Een voorbeeld van mezelf dan maar: mijn ouders hebben een bar slecht huwelijk met heel heel veel negativiteit. Ik kan daar wel over uitweiden maar kort gezegd scheiden mensen voor véél minder.

Wij gaan er niet graag heen. Alleen ga ik al helemaal niet meer heen want dan is hun negatieve gedrag erger. Ik ben dan een paar dagen verdrietig om hun ellendige leven, dat het niet goed met ze gaat, denk ik terug aan mijn eigen geïsoleerde jeugd waarin ik  veel gemist heb, dat soort ellende. Ben ik echt mishandeld..... mwah. Mijn ouders hebben gehandeld uit angst en met goede bedoelingen, maar ik zou tegenwoordig een gezin dat geen contact heeft met andere mensen, vaak verhuizen, met kinderen die op geen enkel clubje zitten en bijna geen vriendjes mogen hebben wel zorgelijk vinden. 

Het contact verbreken is me net te gek, maar ik ben wel afgestapt van elke maand daar op bezoek gaan (ze wonen op 1,5 uur rijden). Is dat goed voor de verbondenheid en het onderlinge contact: nee. Ik ken wel mensen die wat traditioneler/plichtsgetrouwer zijn ingesteld en wel om het weekend bij pa en ma op bezoek gaan waar ze ook niet blij van worden, maar ik wil mezelf daar niet meer mee kwellen. Enerzijds ben ik ook weer verdrietig dat het contact (nog) minder is, anderzijds denk ik dat het nog erger zou zijn als ik ze wel vaak zou zien. 

Vroeger werden kinderen natuurlijk ook nog gewoon geslagen en dat werd toen nog niet gezien als mishandeling. Ik vraag me wel eens af of de huidige ouderen van grofweg 65 jaar en ouder niet massaal jeugdtrauma's hebben of dat trauma een soort van cultuurgebonden is. 

troelahoep schreef op 21-09-2024 om 19:17:

[..]

Nou, ik vind dat wel een interessante vraag en ik herken er wel iets in. Ik denk dat de tolerantie van mensen voor ongelukkige relaties/situaties minder groot is geworden en ik denk ook dat dit positieve kanten heeft, maar dat minder verbondenheid als gevolg zeker een nadeel is.

Een voorbeeld van mezelf dan maar: mijn ouders hebben een bar slecht huwelijk met heel heel veel negativiteit. Ik kan daar wel over uitweiden maar kort gezegd scheiden mensen voor véél minder.

Wij gaan er niet graag heen. Alleen ga ik al helemaal niet meer heen want dan is hun negatieve gedrag erger. Ik ben dan een paar dagen verdrietig om hun ellendige leven, dat het niet goed met ze gaat, denk ik terug aan mijn eigen geïsoleerde jeugd waarin ik veel gemist heb, dat soort ellende. Ben ik echt mishandeld..... mwah. Mijn ouders hebben gehandeld uit angst en met goede bedoelingen, maar ik zou tegenwoordig een gezin dat geen contact heeft met andere mensen, vaak verhuizen, met kinderen die op geen enkel clubje zitten en bijna geen vriendjes mogen hebben wel zorgelijk vinden.

Het contact verbreken is me net te gek, maar ik ben wel afgestapt van elke maand daar op bezoek gaan (ze wonen op 1,5 uur rijden). Is dat goed voor de verbondenheid en het onderlinge contact: nee. Ik ken wel mensen die wat traditioneler/plichtsgetrouwer zijn ingesteld en wel om het weekend bij pa en ma op bezoek gaan waar ze ook niet blij van worden, maar ik wil mezelf daar niet meer mee kwellen. Enerzijds ben ik ook weer verdrietig dat het contact (nog) minder is, anderzijds denk ik dat het nog erger zou zijn als ik ze wel vaak zou zien.

Vroeger werden kinderen natuurlijk ook nog gewoon geslagen en dat werd toen nog niet gezien als mishandeling. Ik vraag me wel eens af of de huidige ouderen van grofweg 65 jaar en ouder niet massaal jeugdtrauma's hebben of dat trauma een soort van cultuurgebonden is.

Daar behoor ik toe. Wij groeiden op met een "nieuwe" psychologische stroming : alles wat r mis kon zijn met een mens was de schuld van de opvoeding, de ouders. Ik nam mijn ouders heel veel kwalijk. Achteraf waren zij ook maar "slachtoffer" van verander de tijden. Zij gingen naar kostschool bij de nonnen en de paters en daar was gewoon géén aandacht voor een individuele mens. Werden geslagen door hun ouders want wie zijn kinderen liefheeft kasteid hen. En dan komen er ineens hippies met blote borsten en flower power. Enfin, afgezien daarvan, er was ook voor mij een mijn zussen geen warmte, geen hulp. Ik heb echt wel in de kou gestaan. Niet geleerd hoe je een stabiele gelijkwaardige relatie opbouwt, niet geleerd hoe je op een positieve manier voor jezelf kan opkomen, niet geleerd hoe je over dingen kan praten. Ik heb op gegeven moment ook het contact verbroken. Zal achteraf vreselijk voor hen zijn geweest maar ik zag geen andere manier om uit het pratoon te komen. Toen ik daar voor mezelf goenoeg uitwas, ben ik weer langs gegaan. We hebben nooit kunnen praten erover 

Wilmamaa schreef op 21-09-2024 om 20:38:

[..]

Mischa en Gingergirl, Ik denk dat ik mijn vraag anders had moeten stellen. Het stuk over wel/niet mishandeld zijn had ik weg moeten laten.

Blijft over het deel:

Daarna las ik een artikel over wat veel jongeren tegenwoordig van hun relaties verwachten. Ze hebben ideaalbeelden en twijfelen vaak of het gras ergens anders niet groener is. Ze willen niet echt investeren, zich niet echt verbinden en verbreken sneller een relatie op zoek naar iets beters.
Als ze er zo in staan, kan ik me voorstellen dat ze sneller het contact met ouders en broers/zussen verbreken als het niet lekker loopt. De gezamelijke geschieddnis en vroegere verbondenheid doet er dan minder toe.

Zo'n artikel is niet meteen een wet van meden en perzen natuurlijk. Er is tegenwoordig altijd wel ergens een artikel te vinden wat goed in iemands straatje past om zijn gelijk aan te tonen of het idee aan te geven dat het misschien zo is.

Ik denk wel dat meespeeld dat er tegenwoordig opener over zaken gepraat wordt, je hoort dan meer dan vroeger. Ook zijn de inzichten anders; vroeger was bv een pak slaag krijgen normaal, nu denken we daar anders over om maar een voorbeeld te noemen. 

En er is meer vrijheid tegenwoordig; vroeger was het een schande als je contact met je ouders verbrak ondanks wat ze je hadden aangedaan, "eert uw vader en moeder", dat soort dingen. Nu zien jongeren dat het ook anders kan en dat ze keuzes hebben. Ik denk dat ze juist wel investeren alleen op een andere manier. Voorheen bleven mensen langer hangen in een vast patroon; scheiden was een schande, met je ouders breken was een schande, als je geen goede band had bleef je met je familie omgaan want " het hoorde" zo. Dat is nu anders, juist door kritischer te zijn investeren ze juist meer in hun eigen leven. Vroegere verbondenheid en gezamenlijke geschiedenis tellen nog steeds mee zeker als dat liefdevol was, maar we durven er nu meer over te praten en andere keuzes in te maken als die vroegere verbondenheid helemaal niet goed was. 

Wilmamaa schreef op 21-09-2024 om 15:51:

Volgens mij waren het vroeger vooral jongeren uit probleemgezinnen die afstand namen. Tegenwoordig zijn het ook jongeren die een (vrij) gelukkige jeugd hadden. Ik had er laatst een gesprek over met een aantal vriendinnen. Drie van ons hadden het zelf meegemaakt - een zit er middenin - en de anderen kenden ook allemaal wel iemand waarbij het volwassen kind tijdelijk of langer afstand heeft genomen. Zonder dat ze mishandeld, verwaarloosd of incest slachtoffers waren. Integendeel zelfs. Geen perfecte gezinnen (bestaan die?) maar wel liefdevolle.

Daarna las ik een artikel over wat veel jongeren tegenwoordig van hun relaties verwachten. Ze hebben ideaalbeelden en twijfelen vaak of het gras ergens anders niet groener is. Ze willen niet echt investeren, zich niet echt verbinden en verbreken sneller een relatie op zoek naar iets beters.
Als ze er zo in staan, kan ik me voorstellen dat ze sneller het contact met ouders en broers/zussen verbreken als het niet lekker loopt. De gezamelijke geschieddnis en vroegere verbondenheid doet er dan minder toe.

Herkennen jullie hier iets in?

Ik herken er in zoverre iets in dat een relatie gezien wordt als een wat oppervlakkiger return on investment. Een investering die wat moet opleveren. Vooral leuk moet zijn. Echt dingen willen laten voor een relatie is minder snel de moeite waard. Wat op zich te begrijpen is als je (familie) relaties bekijkt in het licht van vroeger, waarbij je de (brede) famillie als geheel nodig had als vangnet. Er zijn eeuwen geweest waarbij kinderen ook werden doorgeschoven naar ooms of tantes of opa's en oma's om daar een tijdje te wonen. Als er iets was met de ouders, als het met een kind thuis niet lekker liep of als het ziek was. Dan kon je bij de broer van je vader op de boerderij wat aansterken. Kreeg je buitenlucht en verse melk ofzo.
Hoe dan ook, familie was in brede zin belangrijk, je hielp elkaar er doorheen. En dan tolereerde je ook wat meer van elkaar.

Dat is niet een tijd waarin ik zelf ben opgegroeid, maar kom er wel vlak achteraan. Waarbij het sentiment toch nog meer was dat familie (heel) belangrijk was. Dat herken ik nu niet meer zo terug. Relaties heb je minder voor de veiligheid en meer voor de fun. Zo ervaar ik het iig. En dan is een diepte investering ook minder belangrijk. Je wisselt eea wat makkelijker in. Waarbij ik (en jij en andere ouders hier) toch wat meer uit een generatie kom waar het wat minder individualistisch is en wat je er allemaal zelf uithaalt. Het belang van behoud van de relatie is voor onze generatie wat groter dan de jongere generatie. Wij zijn toch wat meer opgevoed met algemeen nut, pleasen, rust bewaren en familie niet ten schande brengen.

Maar ook -denk ik- met net wat minder oordeel naar een ander als dat niet lukt. Ik denk dat onze generatie gemiddeld genomen wat toleranter is als het op dat soort fronten niet altijd succesvol is. En waarom toleranter? Omdat we misschien wat minder geloven in het perfecte insta plaatje en wat meer in de realiteit staan van de niet altijd zo maakbare relatie en omgeving.

Diyer schreef op 17-09-2024 om 17:17:

[..]

Dat geloof ik zeker Euphoria. Maar mag ik toch vragen wat er met jouw ervaringen niet goed zat bij jouw ouders, waarom je deze rigoreuze beslissing hebt genomen? Waarmee ik nogmaals geen oordeel heb, maar je ouders begrijpen het niet. Krijgen blijkbaar de puzzelstukjes van 1 + 1 = 2 niet bij elkaar. Ik neem aan dat je het zelf wél begrijpt? Heb je dat ooit proberen uit te leggen aan ze waarom contact voor jou niet goed voelde?

Ja, ze weten wat er aan de hand is. Het is benoemd. Niet zo to the point als in therapie, maar ze weten dat mijn jeugd zwaar was. En dat hun gedrag en acties niet overeenkomen met hetgeen je van een ouder zou mogen en moeten verwachten.En dan praat ik over verslaving, agressie en emotionele mishandeling en geweld.

Ik heb het lang vol gehouden. Vanuit loyaliteit en verantwoordelijkheidsgevoel was ik de ideale dochter. Tot dat niet meer lukte. En toen heb ik het contact dus verbroken.

Zij vinden het vreemd dat ik dat na al die jaren deed. Het was immers toch altijd goed tussen ons? Er was toch contact? Er was toch geen ruzie tussen hen en mij? Hoe kan het dat dat er niet was en ik nu het contact verbrak? Dat strookt niet met hun zienswijze.

Diyer schreef op 21-09-2024 om 21:05:

[..]

Ik herken er in zoverre iets in dat een relatie gezien wordt als een wat oppervlakkiger return on investment. Een investering die wat moet opleveren. Vooral leuk moet zijn. Echt dingen willen laten voor een relatie is minder snel de moeite waard. Wat op zich te begrijpen is als je (familie) relaties bekijkt in het licht van vroeger, waarbij je de (brede) famillie als geheel nodig had als vangnet. Er zijn eeuwen geweest waarbij kinderen ook werden doorgeschoven naar ooms of tantes of opa's en oma's om daar een tijdje te wonen. Als er iets was met de ouders, als het met een kind thuis niet lekker liep of als het ziek was. Dan kon je bij de broer van je vader op de boerderij wat aansterken. Kreeg je buitenlucht en verse melk ofzo.
Hoe dan ook, familie was in brede zin belangrijk, je hielp elkaar er doorheen. En dan tolereerde je ook wat meer van elkaar.

Dat is niet een tijd waarin ik zelf ben opgegroeid, maar kom er wel vlak achteraan. Waarbij het sentiment toch nog meer was dat familie (heel) belangrijk was. Dat herken ik nu niet meer zo terug. Relaties heb je minder voor de veiligheid en meer voor de fun. Zo ervaar ik het iig. En dan is een diepte investering ook minder belangrijk. Je wisselt eea wat makkelijker in. Waarbij ik (en jij en andere ouders hier) toch wat meer uit een generatie kom waar het wat minder individualistisch is en wat je er allemaal zelf uithaalt. Het belang van behoud van de relatie is voor onze generatie wat groter dan de jongere generatie. Wij zijn toch wat meer opgevoed met algemeen nut, pleasen, rust bewaren en familie niet ten schande brengen.

Maar ook -denk ik- met net wat minder oordeel naar een ander als dat niet lukt. Ik denk dat onze generatie gemiddeld genomen wat toleranter is als het op dat soort fronten niet altijd succesvol is. En waarom toleranter? Omdat we misschien wat minder geloven in het perfecte insta plaatje en wat meer in de realiteit staan van de niet altijd zo maakbare relatie en omgeving.

Kom op, dat betwijfel ik hoor! Volgens mij kunnen jongere generaties beter voor zichzelf opkomen. Waarom zou je van je ouders wel accepteren dat ze je als een stuk vuil behandelen en niet van je partner of baas? Sterker nog, mensen die 'tolerant' zijn accepteren misschien veel te veel rottigheid in het algemeen, laten zich misbruiken, juist omdat ze grenzeloos zijn behandeld of opgevoed door hun ouders.

 Ik geef toe dat ik ook niet geheel vrij ben van 'eert uw vader en moeder' dus ik zou niet al mijn ongenoegen over hen uiten, maar ik pik zeker niet alles (meer). Er zit heel veel tussen het perfecte plaatje en een rotsituatie.