Woedeprobleem meerderjarig kind
Even heel kort de situatie zonder teveel details ivm herkenbaarheid.
Ik ben een alleenstaande moeder met 2 thuiswonende kinderen. Ex is jaren geleden vertrokken zonder enige verantwoordelijkheid voor de kinderen te willen nemen en er is dus ook geen omgangsregeling. Dit heeft er destijds behoorlijk ingehakt bij de kinderen, van de ene op de andere dag was vader verdwenen. Daarnaast heeft er nog een en ander gespeeld, waardoor oudste (18) flink getraumatiseerd is. School of werk is daardoor geen optie en dit heeft uiteraard ook invloed op zijn sociale leven (geen vrienden). Kortom hij zit behoorlijk met zichzelf in de knoop en af en toe resulteert dat in flinke woede-uitbarstingen die uit het niets kunnen komen. Daarover is hij niet voor rede vatbaar.
Hulp accepteert hij niet en ooit zal ik een grens moeten trekken. Dat vind ik een lastige, omdat hij me ook keihard nodig heeft. Geen idee of dat moment ooit gaat komen. We zien namelijk echt wel vooruitgang, maar na een dipje vraag ik me vandaag even af wat de opties zijn.
Ik heb aan ex gevraagd of hij iets voor zoon kan betekenen, maar dat is geen optie. Vrienden zijn er niet en hulpverlening accepteert hij niet. Familie heb ik niet. Door zoon uit huis te zetten, maak ik het probleem alleen groter, doordat hij dan letterlijk niemand heeft. Huisarts kan niets. Buurtteam zou een optie kunnen zijn. Maar misschien mis ik iets?
Natuurlijk hadden dingen in het verleden anders kunnen gaan, maar daar verander ik nu niets meer aan. En ja, er missen ongetwijfeld veel details, maar dat dus vanwege de herkenbaarheid.
Klote. Zijn die woedeaanvallen dan ook op jou gericht of op de ‘boze buitenwereld’?
Kan de "bemoeizorg" hier ook wat betekenen?
Klarabellaaaaa schreef op 02-10-2023 om 16:03:
Klote. Zijn die woedeaanvallen dan ook op jou gericht of op de ‘boze buitenwereld’?
Zoon is een paar jaar uit angst helemaal niet buiten geweest (ok, misschien maakt dat het herkenbaar, maar ik denk dat het te relevant is om niette vermelden). Hij is dus echt 24/7 binnen en het afreageren is dan dus ook hier binnen. Op broertje of mij of op spullen. Op ons niet fysiek, maar hij sloopt wel spullen. Soms lijkt hij iets te verzinnen om maar boos op mij te kunnen doen, maar ik heb de indruk dat hij dan meer een aanleiding zoekt, terwijl de echte frustratie op gewoon zijn leven is. Alleen het is gemakkelijker om dan boos te doen over iets kleins tegen mij, dan over het hele leven.
IMI-x2 schreef op 02-10-2023 om 16:07:
Kan de "bemoeizorg" hier ook wat betekenen?
Weet jij of iemand anders hier hoe die te werk gaan? Ik heb in het verleden vaker hulp ingeschakeld, dat ging gemakkelijker toen hij minderjarig was. Die hebben verschillende aanpakken geprobeerd. Bijvoorbeeld een psycholoog die eerst met mij praatte en op een gegeven moment is hij meegeweest tot de wachtkamer, maar hij blokkeerde dan volledig. Of iemand die hier thuis kwam, maar dan blokkeerde zoon zijn deur, gingen de mensen weer weg en zat ik daarna met de gebakken peren. Zoon was dan wel een week van slag.
Destijds was de conclusie dat hij vooral rust nodig had en tijd. Voor hem werkt dat nog het best, er zit echt wel vooruitgang in. Maar ik heb ook rekening te houden met broertje.
Is er hulpverlening in beeld voor jouzelf en zijn broertje?
Op een gegeven moment moet je toch echt voor je eigen, en zijn, veiligheid en welzijn kiezen. Heel cru gezegd, net als bij bijvoorbeeld een verslaafde, kan je als omgeving het gedrag faciliteren. En dan is de enige oplossing misschien toch om een heel harde grens te trekken. Geweld, of dat nu verbaal of fysiek is, tegen jou als persoon gericht of in de vorm van vernieling van jouw spullen, lijkt me zo'n grens.
Kun je hier met hem over spreken als hij rustig is? Of weigert hij dat ook?
Staat hij open voor een werktraject op een boerderij; opleiding tot bv hovenier?
Lees link:
https://buitenkansmiddelaar.nl/schooluitval-voorkomen/
Mogelijk dat bij jullie in de buurt iets vergelijkbaars bestaat. Onder de mensen komen en zien dat iets uit je handen komt, kan hem rust geven. Werktraject als een soort afleiding van de frustratie ipv veel gesprekken met psychologen.
Volwassen kind hier heeft een coach vanuit de WMO, maar ook daarvoor moet de aanvraag door kind zelf gedaan worden. Coach ondersteunt bij dagelijkse dingen die zonder hulp niet lukken. Wellicht voor jouw kind acceptabeler dan hulpverlening vanuit de ggz hoek die gericht is op behandeling.
Nu is hier geen hulp aanvaarden voor mij nooit een acceptabele optie geweest, maar als kindlief echt alles geweigerd had weet ik ook niet wat ik gedaan had.
Klinkt als hikikomori. Dit is een club in Maastricht die daar wat mee doet. Wellicht zijn die er in de rest van Nederland ook? Zelf zou ik ze bellen en gewoon eens informeren en vragen naar hun netwerk in Nederland. Ik denk dat het bij jou moet beginnen want je zoon zal niet 1-2-3 zelf initiatief gaan nemen of zelfs gaan meewerken aan initiatieven van anderen.
https://lefteam.nl/12-2/
Ja, ik heb ook hulp voor jongste en mijzelf ingeschakeld. Alleen is vanuit die hoek het advies dus anders dan wat jij beschrijft: ik moet juist niet die grens trekken richting oudste. Hij heeft niets of niemand en als ik hem laat vallen, verdwijnt zijn laatste houvast. En dat terwijl de problemen juist zijn ontstaan doordat zijn houvast weg viel.
In de openingspost gaf ik al aan dat ik mogelijk ooit ergens een grens zou moeten trekken, maar dat zou op dit moment dus wel de nekslag voor oudste zijn. Kortom een vervelende spagaat en niet helemaal vergelijkbaar met een verslaafde. Bij een verslaafde lijkt het immers in de eerste instantie misschien wel een klap als je die grens trekt, maar je helpt hem er uiteindelijk wel mee.
Toen zoon thuis kwam te zitten van school is de optie van een zorgboerderij bijvoorbeeld ook al besproken, maar dat was toen en is nu nog een brug te ver.
En geen hulp accepteren was voor mij ook nooit een optie. Geloof me, ik heb jaren alles gedaan. Maar wat kun je doen als een psycholoog en andere hulpverleners het zelf opgeven, omdat ze hem gewoon niet kunnen bereiken? Misschien dat iemand daar nu een antwoord op heeft, maar toen had gewoon niemand een antwoord. Je kunt een puber niet meesleuren achterop de fiets. Die angst zat gewoon te diep.
In de 'gewone' hulpverlening zit een vooronderstelling dat iemand de hulp zelf moet willen en dat die zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn hulpvraag. Dat is op zich ook wel te begrijpen maar als het probleem van een jongere is dat juist dát niet lukt/gebeurt, is er geen aanbod meer en haken ze af. Ik zou dus echt naar een organisatie zoeken die dit probleem kent en begrijpt dat er geduldig verbinding moet worden gezocht, op onorthodoxe manieren, voordat er stappen met iemand kunnen worden gemaakt. Ik heb geen idee hoe moeilijk of makkelijk het is om zo'n organisatie te vinden. Ik hoop dat het je lukt want je zit in een hartverscheurende situatie.
Mija schreef op 02-10-2023 om 16:42:
Klinkt als hikikomori. Dit is een club in Maastricht die daar wat mee doet. Wellicht zijn die er in de rest van Nederland ook? Zelf zou ik ze bellen en gewoon eens informeren en vragen naar hun netwerk in Nederland. Ik denk dat het bij jou moet beginnen want je zoon zal niet 1-2-3 zelf initiatief gaan nemen of zelfs gaan meewerken aan initiatieven van anderen.
https://lefteam.nl/12-2/
Wow… dat kende ik niet, maar die site beschrijft precies hoe ik het ervaar. En eigenlijk ook hoe we het aanpakken. Inderdaad die marathon en niet die sprint. En zeker afgelopen jaar al heel veel kleine en grotere succesjes kunnen vieren. Het gaat echt al wel een heel stuk beter dan 2 jaar geleden, maar het is gewoon zo slopend. En ook de impact op jongste gaat me aan het hart. En als er dan even een terugval is, maakt dat toch ook meteen weer oude wonden bij ons open.
Ik ga hier zeker eens verder naar kijken en het ook bespreken met hulpverlening.
Als je het volhoudt zou ik het nog flink proberen vol te houden, absoluut.
Ik geloof absoluut niet in op de bek laten gaan. (Zie daar ook veel akelige gevolgen van en ik zie het helaas nooit werken al zit dat geloof hieromheen diep verankert)
Zeker als je aangeeft dat je vooruitgang ziet!
Ik zou dan ook vooral insteken op: hoe houd ik het zelf beter vol.
Ik zou dat getal van 18 ook niet te serieus nemen. Ja, voor de wet is hij meerderjarig maar emotioneel vast nog lang niet. Dat is goed nieuws, dat biedt nog flink perspectief.
Anoniemst schreef op 02-10-2023 om 16:50:
Ja, ik heb ook hulp voor jongste en mijzelf ingeschakeld. Alleen is vanuit die hoek het advies dus anders dan wat jij beschrijft: ik moet juist niet die grens trekken richting oudste. Hij heeft niets of niemand en als ik hem laat vallen, verdwijnt zijn laatste houvast. En dat terwijl de problemen juist zijn ontstaan doordat zijn houvast weg viel.
In de openingspost gaf ik al aan dat ik mogelijk ooit ergens een grens zou moeten trekken, maar dat zou op dit moment dus wel de nekslag voor oudste zijn. Kortom een vervelende spagaat en niet helemaal vergelijkbaar met een verslaafde. Bij een verslaafde lijkt het immers in de eerste instantie misschien wel een klap als je die grens trekt, maar je helpt hem er uiteindelijk wel mee.
Toen zoon thuis kwam te zitten van school is de optie van een zorgboerderij bijvoorbeeld ook al besproken, maar dat was toen en is nu nog een brug te ver.
En geen hulp accepteren was voor mij ook nooit een optie. Geloof me, ik heb jaren alles gedaan. Maar wat kun je doen als een psycholoog en andere hulpverleners het zelf opgeven, omdat ze hem gewoon niet kunnen bereiken? Misschien dat iemand daar nu een antwoord op heeft, maar toen had gewoon niemand een antwoord. Je kunt een puber niet meesleuren achterop de fiets. Die angst zat gewoon te diep.
Het is heel moeilijk om hiermee om te gaan lijkt me. Soms moet iemand alle houvast verkiezen om hulp van profs te accepteren. Maar dat is nu denk ik te vroeg. Wat zegt hij achteraf, na zo'n woedeuitbarsting?
Als hij spullen sloopt in huis en er een stapel trauma's en misschien nog één of andere diagnose onder zit ... kan hij gedwongen opgenomen worden? Al was het dus maar om een betere diagnose te stellen en jullie handvaten te reiken?
Valt er op een rustiger moment wel te praten hoe hij zelf de rest van zijn leven ziet? Wat zijn zijn dromen nog?
Is er een plan B moest jij ooit niet meer kunnen voorzien in opvang, huisvesting en geld? (Ik wens het je niet toe, maar stel je wordt zelf zwaar ziek?)
Achteraf ligt het nooit aan hem, maar aan iets heel stoms. Dat is wat hij zegt tenminste, maar je ziet aan zijn gedrag dat hij er juist heel erg mee zit. Wat ik denk te zien, is dat hij echt wel erg zijn best doet om zich te beheersen. Alles meer en meer opkropt, tot hij explodeert. En dan baalt hij daar zelf zo van, dat hij alleen maar bozer wordt, want dan is het toch al gebeurd. Dat is inderdaad misschien ook een goede om bij een totaal ander onderwerp eens te benoemen. Als ik dat over dit onderwerp doe, kan hij het niet hebben.
En nu ik zo zit te schrijven, bedenk ik me dat ik misschien ook iets om te sporten in huis kan halen. Zelf ga ik graag naar de sportschool om mijn hoofd leeg te maken, dat zou hij ook graag doen, maar is dus weer betere ver. Ik heb hier al eerder over gedacht, maar ga hier toch weer eens over denken.
En dat gamen was het eerst ook bij hem, maar dat heeft hij voor een groot deel losgelaten. En ik zie dus echt wel vooruitgang. Hij is jaren helemaal niet buiten geweest, maar gaat inmiddels weer af en toe mee. Hij heeft weer meer interesses en kan zelfs alleen blijven als ik een paar dagen met jongste weg ga. Misschien dat ook weer wat vaker proberen te doen, zodat we allemaal even kunnen ademen.