Zoon 20 vraagt soms nog zoveel aandacht

Zeker herkenbaar

Mijn dochter is 21 en kan ook enorm beslag op mij leggen. Nu met de lock-down gaat ze er helemaal aan onderdoor en ze vindt zichzelf het meest gedupeerd van iedereen. En dat moet regelmatig besproken worden, bij voorkeur ‘s avonds om 23.00 uur als ik daar echt geen zin meer in heb. Ik verzucht ook wel eens dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar levensgeluk of dagbesteding, of raad haar aan een baan te zoeken. Dan noemt ze mij een slechte moeder.
Geen idee of we minder goede moeders zijn dan de rest. Ik vind zelf dat ik erg mijn best heb gedaan, en het tijd is dat ze op zichzelf gaat. (Dat klinkt wel een beetje harteloos, maar ik ben echt altijd heel zorgzaam en dienstverlenend geweest als moeder).

zeer herkenbaar

Hier een kind met Asperger die 24/7 beslag op me legde, meteen een reactie van me eiste en zich anders diep ongelukkig en afgewezen voelde. Ik was alleenstaande ouder dus kon dit niet met een andere ouder samen doen. Ook hij was een MBO-dropout: talent en hersenen oké, samenwerken met anderen nul. Betaald werk was te hoog gegrepen maar hij was te goed voor wajong of aangepast werk, hij viel echt tussen wal en schip waardoor hij steeds meer het gevoel had een mislukking te zijn. En daardoor claimde hij me nog meer.

Ik werkte deels vanuit huis wat eigenlijk niet te combineren was met een claimend kind. Geduldig uitleggen dat ik veel van hem hield, maar dat het echt niet haalbaar was om 24/7 "aan" te kunnen staan en dat hij soms even moest wachten voelde als weer een afwijzing voor hem.

Precies wat Pop zegt: hij maakte mij verantwoordelijk voor zijn levensgeluk en dagbesteding. Een onmogelijke opgave.

Ik trok het niet meer, dreigde er aan onderdoor te gaan, raakte zwaar overbelast, ook al was er begeleiding die hem af en toe even op sleeptouw nam zodat ik een paar uurtjes in de week rust had. Kreeg burnoutverschijnselen, en dat lag niet aan mijn werk.

Vanwege zijn diagnose bleek een vorm van beschermd/begeleid wonen mogelijk te zijn. Hij was toen 18. De zorgen waren daarna niet voorbij, naast asperger bleek hij meer psychische problematiek te hebben, maar ik heb wat lucht gekregen en hoef niet meer 24/7 "aan" te staan. Ik heb me een tijd heel slecht gevoeld, alsof ik mijn kind uit huis had gezet om er zelf beter van te kunnen worden, maar ik realiseerde me wel dat het voor ons beiden beter was.

Maar het blijft een bron van zorg...

Net als Marga

'En dat moet regelmatig besproken worden, bij voorkeur ‘s avonds om 23.00 uur als ik daar echt geen zin meer in heb. '

Wat is er mis met 'lieve schat, ik wil daar met alle plezier met je over praten, maar niet nu. Morgenochtend ben je de eerste.'?

Fijn

Om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Soms denk ik ook, was hij maar het huis uit. Dan zie ik alleen nog maar zijn leuke kant, die hij ook heeft. Tijd afbakenen probeer ik ook, maar ja schuldgevoel zit diep. Hij heeft ook gekampt met depressies en jij wil niet dat hij zich ongewenst voelt, zeker niet door z’n moeder. Maar ja 24/7 aan staan lukt niet.

Geen contact

Beide kinderen hebben hier autisme en behoefte aan alleentijd. Dus de vraag naar alleentijd kan ik zelf ook stellen. Dat word begrepen.
Na een intensieve discussie, want o ja zoon hier houdt er ook wel van, stel ik zelf voor om weer te gaan 'landen' en elkaar met rust te laten.
En met rust betekent dan ook nul inbreken in de rust van een ander.
En soms komt dat niet zo goed uit. Maar je vergeeft elkaar.
En beide kinderen hebben gelukkig ook vrienden waar ze veel bij kwijt kunnen maar sommige dingen komen toch nog steeds bij mij terecht. Vanwege de realiteitstoetsing en het verwerken van hun jeugd. Maar het hebben van grenzen is hier wel bemiddelbaar. En ik heb ook een grens. Niemand hoeft zich op te offeren voor een ander.
Je gunt elkaar wat en je geniet van elkaar maar je neemt ook de ruimte die je nodig hebt om je goed te voelen.
En inderdaad, dan wil er een een gezellig gesprek maar ik zit net midden in een spannende film, dan zeg ik dat, of ik kondig het aan: over 20 minuten begint mijn detective! Nu kan het nog!
Maar het is ook andersom. In de ochtend laat ik zoon totaal met rust. Hij moet eerst tot zichzelf komen voor er van communicatie van wat voor soort dan ook sprake kan zijn.
En dat kan lastig zijn. Soms wil ik gewoon weten of hij die dag afspraken heeft waar ik rekening mee moet houden met de maaltijd of zo, of hij mee eet of dat hij vandaag even brood kan halen. Of het vuil wegbrengen.
Moeilijk, moeilijk. En dan toch maar even inhouden want zoon is echt niets in de ochtend hoeveel recht ik ook heb.
En dochter die zich niet fijn voelt in de woonkamer waardoor ik af en toe maar even inplan om af en toe een kopje thee op haar kamer te gaan drinken. En ja, soms wil ze ook meer aandacht dan ze krijgt. Dat gaat heen en weer.
Maar ik ben ook mezelf. Op is op.
Je moet thuis allemaal bij kunnen komen en niet op eieren hoeven lopen.
Als jij tijd voor jezelf neemt betekent dat het voor de kinderen ook normaal is om tijd voor jezelf te nemen.

Anonymized User

Elke fase van het ouderschap vraagt een andere aanpak. De babyfase vraagt om voedsel en knuffels (bij wijze van spreken), de middelbare school om coaching en begrenzing. Met als eindresultaat (hoop je) gezonde, stabiele volwassenen met een opleiding die op eigen benen kunnen staan.
Inmiddels is je zoon 20 en heeft hij echt een andere 'opvoeding' nodig van jou dan een 6-jarige die de wereld aan het verkennen is, of een 14-jarige die voor een profielkeuze staat.

Ik chargeer een beetje, maar een 20-jarige heeft er niets aan als hij 'nu komt even niet uit' verbindt met afwijzing van hem als persoon. Hij heeft er meer aan om te leren zichzelf bestaansrecht te geven en daarvoor minder afhankelijk te zijn van zijn moeder. Aan jou de schone taak om hem op dát pad te helpen.

emotionele leeftijd

Loopt zijn emotionele leeftijd wel gelijk met zijn kalenderleeftijd? Mijn zoon van 13 is anderhalf in zijn hoofd en heeft heel veel nabijheid nodig om zich veilig te voelen. Die kan je dus nooit twee tellen alleen laten.
Misschien dat jouw zoon dit ook in (zeer) lichte mate heeft. Maar later moet hij ook wachten, zijn begeleiders, collega's, vrienden, vriendin etc. zijn ook niet 24/24 beschikbaar.
Dit moet hij dus leren, stap voor stap.
Je kan duidelijke afspraken maken, met dingen die 'rood' zijn (de melk kookt over, je fiets wordt gestolen) waarbij hij je altijd mag storen. En de dingen die kunnen wachten (gespreksonderwerpen die in hem opkomen terwijl hij de krant leest) kan hij opschrijven en er later over hebben. Zo vergeet hij niet waar hij het over wil hebben.
Ik verzin maar wat. Om te beginnen moet je duidelijk je grenzen durven aan te geven.

Dat klinkt zo makkelijk maar niet alle 20-jarigen zijn al even ‘af’ als volwassenen. Autisme is een ontwikkelingsstoornis, dus ondanks hoge intelligentie werkt het brein niet altijd zoals bij de meeste jongeren. Mijn dochter heeft (daarnaast) de neiging tot somberheid en betrekt alles wat haar in het leven overkomt op zichzelf. Een wankel evenwicht, en ik zal daar vast niet altijd goed mee omgaan. Je zegt niet zomaar dat ze morgen de eerste is als ze ‘s avonds als een zielig vogeltje instort. Als ik niet in de buurt ben redt ze het ook, dus meestal doe ik dat toch.
Het is vooral nu gewoon heel lastig. Ik werk fulltime thuis, en we zitten dus flink op elkaars lip. Soms gaat ze wel naar haar vader, een paar uur, maar ook dat moet na thuiskomst besproken worden omdat er dan weer van alles is gebeurd waar ze mee zit.
Voor begeleid wonen is ze ‘te goed’. Helaas, want dat biedt meer kansen dan de reguliere woonmarkt voor studenten. We sukkelen dus maar voort en ik moet accepteren dat mijn actieve ouderschap wat langer duurt dan normaal.

Pop

Ik heb ooit een boek over autisme gelezen van volgens mij Rita Kohnstamm. Zij omschreef heel mooi dat mensen met autisme op verschillende niveaus kunnen functioneren. Dus iemand kan nog cognitief sterk zijn maar sociaal emotioneel op een lager niveau functioneren.

Dit inzicht hielp mij om gedrag beter te begrijpen en dus ook te accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan.

Sterkte met het acceptatieproces voor jezelf