Zorgen om jongvolwassen zoon met psychische problemen

Mijn zoon (onlangs het huis uit, net klaar met eerste jaar uni) heeft al langer angstklachten. Hij is erbij tijdens de lockdown depressief geworden, uitte zich tijdens de afgelopen Kerstvakantie door een enorme paniekaanval, en kreeg uiteindelijk van de huisarts antidepressiva, die ook zouden helpen met de angstklachten.
Er is een duidelijke verbetering te zien: hij is minder angstig, zegt maar 1 à 2 keer per week last van angst te hebben, en is duidelijk minder depressief dan eerst. Hij doet dingen met zijn huisgenoten, heeft dus zijn eerste jaar afgerond met succes. Maar ik vind hem nog steeds niet helemaal ok. Hij lijkt soms
heel afwezig, in zichzelf gekeerd. De therapie laat op zich wachten, lange wachtlijsten.
Ik doe mijn best om hem te helpen door er te zijn, en het gesprek met hem aan te gaan. Maar ik blijk bang dat hij een keer iets doms doet: drugs gaat gebruiken, of erger een zwlfmoord poging doet, zoals de zoon van een collega die onder de trein sprong.
Ik heb dezelfde klachten als mijn zoon, al sinds mijn tienertijd, ik weet dus hoe ellendig hij zich kan voelen. Maar het balanceren tussen zorgzaam en overbezorgd is moeilijk. Hij is ook een jongeman die zijn leven wil opbouwen.
Wat kan ik doen om hem verder te helpen en hoe kan ik het voor mezelf een beetje loslaten.
Bluebell