Een moeder-moeder of meer een loslaatmoeder?

"Vooral als ik een van die moeders hoor zeggen dat ze elke ochtend zo in tijdnood komt omdat ze haar zoon niet uit zijn bed krijgt, als hij naar zijn werk moet!?"

Lees ik dat goed? Vast wel. Ik ben dan een enorme loslaatmoeder: wekker zetten en anders maar te laat komen. Be-la-che-lijk dat ouders het zover laten komen.

Niet gezond

je zegt:Hun kind doet het liefst alles met moeder, thuis spelen zonder andere kinderen alleen met moeder, logeert het liefst niet, geen bso, gaat altijd samen met moeder dagje weg.

bovenstaande situatie is zowel voor moeder als voor het kind niet gezond,dus daar zou ik zeker niet jaloers op zijn!

Ooit eens hier gelezen

Ik ben geen van beide, geen moeder-moeder en geen loslaatmoeder. Iemand noemde zichzelf hier ooit eens een voorwaardescheppende moeder. Daar herken ik mezelf erg in. En voor mij is dat ook de goede mix tussen zorgen en loslaten.

Rode beuk,

Ik schrijf ook over mijzelf "Aan de ene kant ben ik jaloers dat die kinderen blijkbaar zo graag samen zijn met moeder. (En natuurlijk kan mijn kind ook close met mij zijn).
Aan de andere kant erger ik me omdat ik denk dat ze hun kind ook eens een zetje moeten durven geven."

Ik vroeg me ook af waarom mij dit zo opviel en ik denk dat dit komt omdat ik me soms te kort voel schieten. , jaloezie dus. Door omstandigheden kan ik niet meer doen dan dat ik nu doe. Ik heb een kind dat juist erg gericht is op andere kinderen, die mijn gezelschap ook als ik wel kan, toch vaak iets minder leuk vindt dan andere kinderen.

Foute benaming

'moeder-moeder' het suggereert dat je dan heel goed zou zijn als moeder. terwijl overdreven bezorgd of niet los kunnen laten of je kind belemmeren met anderen te spelen omdat je zelf graag wilt spelen met je kind, helemaal niet best is voor je kind. En ook niet voor jou.

Je beschrijving maakt het er niet duidelijker op door het ineens te hebben over een kind wat naar zijn werk moet. Want dan heb je het ineens over een moeder van een bijna-volwassene.

Ik ben een moeder die constant naar de juiste verhoudingen zoekt.
Ik herken me erin dat ik soms echt moet zorgen iets voor mezelf over te houden, en ook dat ik hem moeilijk los laat. Extra moeilijk omdat ik hem niet gemakkelijk inschat door zijn ADHD en geneigd ben het zekere voor het onzekere te nemen...
En soms heb ik allerlei plannen terwijl hij eigenlijk met vriendjes wil spelen. Hmmmm. Dat kan ook nog denk ik dan. We komen heel vaak op compromien uit. Ik pak ook makkelijk weer een momentje voor mezelf in dat geval. Flexibel zijn: dat is heel belangrijk!

Koentje

Ja, door het een moeder-moeder te noemen, noem ik het bijna een supermoeder. Tja, toch iets van die jaloersheid dat ik het niet kan.
Die moeder (die het als haar verantwoordelijkheid ziet om haar net volwassen zoon op tijd op zijn werk te krijgen) is een voorbeeld van een moeder waar ik mee te maken heb en die mij weer laat twijfelen over hoe ik het doe.
Bij jou komt het dus door de beperkingen van je zoon, begrijp ik. Bij mij door mijn beperkingen en het karakter van mijn kind.

Vasthoudmoeder

De tegenstelling vasthoudmoeder en loslaatmoeder lijkt me wel een duidelijke. Daarin ben ik absoluut een vasthoudmoeder. Nadat ik minstens een jaar aan mijn baby vastgeplakt heb gezeten (toen ik om gezondheidsredenen niet kon werken, dus extra veel gelegenheid daartoe had) vond en vind ik het nog steeds erg moeilijk om mijn dochter los te laten. Ze is nu negen. Mijn redding is ten eerste dat ik het zelf heel goed weet en het niet gezond vind om haar al te veel vast te houden, dus ik beheers me, en ten tweede dat dochter duidelijk aangeeft waar ze aan toe is. Ik observeer haar, zie wat ze inmiddels zelf kan en laat haar dat dat ook doen. Ik ben dan ook echt trots op haar, maar die neiging tot willen vasthouden bestaat gewoon ook, tegelijkertijd.

Ze loopt nu bijvoorbeeld sinds kort alleen naar school. Het is heel dichtbij maar er zit wel een lastige oversteek tussen ons huis en de school. Ze weet waar ze veilig kan oversteken en ik weet dat ze voorzichtig is. Dus: prima! Het initiatief gaat soms van haar uit, en soms van mij. Het was haar idee om eens per week samen met het overbuurmeisje naar school te lopen, en vervolgens was het mijn voorstel dat ze op andere dagen ook wel alleen kon gaan. Terwijl ik haar het liefst iedere dag breng. Eigenlijk.

Wat ook helpt trouwens is dat man en ik allebei werken en dochter twee dagen per week naar de bso gaat en een dag per week wordt verzorgd door oma. Gelukkig gaat dit allemaal heel goed. Zo heb ik geleerd dat ik echt echt echt niet alles zelf hoef te doen.

Ik ben trouwens op geen van beide soorten moeders jaloers: ik zou het wel graag makkelijker willen vinden om los te laten maar dat is alles.

Wat mij wel eens verbaast...

... en ik hoor dat toch best veel, zijn moeders die aangeven dat ze invakanties zo moe worden omdat ze hun kind altijd moeten bezighouden. Dingen met ze doen, naar de film, knutselen, dagje naar het Archeon, aan het eind van de vakantie zijn ze dan blij als de school weer begint.
Vakantie voor mij is vooral ontspannen, kinderen gaan hun eigen gang, ik ga heus wel eens een dagje uit met ze soms (niet eens iedere vakantie), maar voor de rest zoeken ze het maar lekker uit. Ik wilde dat eigenlijk gewoon zo laten

Starry en izar

Zouden jullie kunnen aangeven rond welke leeftijd dat jezelf-lekker-vermaken-in-de-vakantie ongeveer begint? Dochter hier (3,5) is eigenlijk alleen echt gelukkig als ze buiten is. Ik kan dus lezen in de speeltuin (doe ik ook), maar verder ben ik zo'n beetje continu met haar bezig. Vandaag bijvoorbeeld: zwemmen - boodschappen doen - lunch - speeltuin - bibliotheek met speciaal voorleesfeest en knutseluur - nog wat speeltuin - koken (dochter kijkt naar een filmpje) - badje - boekje - bed. Het was een heerlijke dag, trouwens, ik klaag absoluut niet, maar het lijkt me heerlijk om ooit weer zomaar mijn eigen gangetje te kunnen gaan.
Groetjes
Massi

O ja, on topic

Ik vind dat er zo rond de derde verjaardag (of iets eerder/later) een verschuiving optreedt in je moederschap van 'er continu bovenop zitten' naar 'iets meer armslag'. Kind kan bijvoorbeeld in de speeltuin losgelaten worden zonder zoek te raken, vindt zelf aansluiting met andere kinderen (was voor die tijd meer een einzelganger), kan zelfstandig naar de wc, kan even alleen gelaten worden in bad (met alle deuren tegen elkaar open, wij wonen gelijkvloers), kortom: ik zie hoe we wat minder aan elkaar vastgeroest zitten. En dat is lekker. Ik ga/ging er altijd vanuit dat dit proces zich min of meer vanzelf voltrekt, afhankelijk van karakters, omstandigheden, mogelijkheden, beperkingen. Loslaten is moeilijk, helemaal mee eens, maar ik zie het ook als een bevrijding. Ik voel heel duidelijk die twee kanten.
Ik denk dat wurggreepmoeders die hun volwassen zoon nog uit bed sleuren voor zijn werk dat bevrijdende gevoel niet kennen. Misschien is hun verantwoordelijkheidsgevoel of betuttelingsdrang of angst of vul-maar-in dermate groot dat ze niet in staat zijn om de moederband als knellend te ervaren en blij te zijn als die riem een tandje losser mag.
Groetjes
Massi
PS: Misschien dat het bovenstaande overkomt alsof ik de eerste drie jaren van dochters leven heb ervaren als een wurgende beklemming. Verre zij het van mij om die kostbare tijd zo te beschrijven. Ik ben echter wel egoistisch genoeg om heel dankbaar te zijn dat we het luierverhaal, het flesjesverhaal, het 'snachtswakkerverhaal en het mamasbeenismijnbestevriendverhaal inmiddels achter ons hebben gelaten .

Plakmoeders en flutmoeders

Ik vind deze termen altijd wel grappig. Nooit heel serieus genomen tot je opeens door hebt dat die twee soorten moeders er ook echt zijn! Nou ja, soort van dan he?
Zelf zit ik meer aan de flut-kant. Maar toen de eerste jaren toen ik net moeder was, toen was ik echt een plakmoeder

Klein voorbeeld: dochter van bijna 9 gaat naar blokfluitles. Ik haal haar en vriendin op en wacht buiten tot ze een keer komen. De andere ouders gaan naar binnen om de kinderen in het lokaal te begroeten. Dat soort dingen dus.
En ik ben 's ochtends ook niet langer dan 6 minuten bezig om mijn kinderen in hun klassen te krijgen. Oudste regelt dat zelf, jongste breng ik even, kus, zwaaien en ik ben weg.

En in vakanties kan ik ook prima een boek lezen Kinderen vermaken zich prima zonder mij. Maar ook heel goed met mij. We zoeken altijd gezellig de balans op.

Starry

" kinderen gaan hun eigen gang" Ja. ik neem aan dat jij geen moeder met een enig kind op een bovenhuis in een drukke binnenstad bent? Want dan moet je toch echt wel dingen voor je kind organiseren. Dat ben je aan ze verplicht vind ik.

Martina

Gespleten persoonlijkheid

de een vermaakt zich prima zonder moeder, de ander totaal niet. De een vertelt me op 6-jarige leeftijd dat ik me er me er echt niet hoef te bemoeien met het ochtendritueel, de ander is bijna 10 en zal waarschijnlijk nog jaren aansporing nodig hebben.
Klop jezelf niet te snel op je borst, voor sommige kinderen is het echt honderd keer moeilijker om zichzelf te vermaken in de vakantie en om zelf op tijd klaar te zijn voor school/werk.

Meer een loslaat moeder geloof ik

Ik ben me vanaf de geboorte bewust van het tijdelijke van het verblijf in ons huis van onze kinderen. Je weet dat dat zo rond de 20 jaar op zal houden. Elke stap richting die zelfstandigheid moedig ik dus aan. Logeren, bij anderen spelen, op een clubje als kind dat leuk vindt, e.d.. Omgekeerd vond ik het prima als vriendinnetjes bij ons bleven slapen en spelen. Ik heb daar amper het initiatief in genomen, dat regelden ze meestal zelf. Daarnaast ben ik helaas nooit een moeder geweest die de kinderen entertainde met spelletjes, knutselen en uren in speeltuintjes zitten. Dat deed ik wel, maar op verzoek, een énkele keer als verrassing en niet te vaak. Ik was meer van het samen lezen voor het slapen, kletsen, gastvrouw zijn voor de vriendinnen (het was in die jaren een zoete inval hier). Ik heb er nooit problemen door gezien. Ze vermaakten zich prima met hun vriendinnetjes en nog steeds is hun sociale leven prima en zijn ze behoorlijk zelfstandig. Daartegenover staat dat ik het heerlijk vind als ze af en toe laten merken mijn hulp toch ergens bij nodig te hebben. De dokter bellen, omdat dat een beetje eng is bijvoorbeeld. Nou dat doe ik dan
Als moeder-moeder inhoudt dat je je kinderen tot in de volwassenheid uit bed trommelt en hun schoolbrood maakt ben ik een moeder moeder en mijn man vader-vader, maar ik zie dat niet zozeer als 'moederen' maar als iets wat je voor elk gezinslid doet als dat nodig is.

Tja, vergelijken...

maar waarmee vergelijk je? dat weet je altijd maar half. Ik vind dit een beetje een vreemd draadje, het doet me denken aan die meewarende blikken in de supermarkt als jou kind brullend op de grond ligt, en de commentaren "tsss...als dat er eentje van mij was".
Punt is: het is er geentje van jou en je hebt eigenlijk geen flauw idee wat er gebeurd, je ziet een moment opname. Misschien is het kind ziek, overprikkeld, is er net nog iets anders gebeurd waardoor hij overstuur is... ik word altijd een beetje misselijk van dat soort commentaren.
Om toch even antwoord te geven op de beginvraag; ik ben veel meer moeder-moeder dan ik ooit van mezelf had gedacht voordat ik kinderen had, maar mijn kinderen vragen daar ook om! het gaat hier (helaas) niet allemaal vanzelf. En dus komt hier de moeder die ellelang borstvoeding geeft, kindjes draagt op buik en rug, mee kruipt en speelt in de speeltuin, kortom, heel veel met haar kinderen bezig is. Intussen zijn ze wat groter, en ik merk ook wel dat dat stukje bij beetje verandert nu ze wat groter worden (7 en 9) Hierboven werd het al genoemd, een voorwaarden scheppende moeder, en dat vind ik wel een mooie uitdrukking! Mijn kinderen hebben nog steeds meer zorg en aandacht nodig dan gemiddeld, ze komen niet spontaan met ideeen over welke clubjes of sport ze lopen de deur niet plat met vriendjes, en ze vragen veel structuur en geregeld rustmomenten in een dag. DAT moet ik voor ze regelen. En dus plen ik wel uitstapjes, maar nooit de hele dag, stimuleer ik het om bij een vriendje te gaan spelen (of vriendje hier) maar niet meer dan twee tegelijk, ik bremg ze naar school, maar laat geregeld "los" bij de poort, ze moeten wel zelf naar binnen. En zo kan ik nog heel wat voorbeelden opnoemen.
Voor de buitenwereld zal ik er nog steeds uitzien als een overbezorgde moederkloek, voor mijn kinderen is dit al heel wat aan zelfstandigheid, en ik ga ook geregeld tot aan het randje van wat ze aankunnen. En ja, dat is niet wat het gemiddelde kind kan. Mijn kinderen zijn trouwens niet raar of dom of overbeschermd, ze hebben allebei autisme, maar ze zijn bovenal ook gewoon kind! en ik als moeder probeer de balans te vinden die goed is voor ons gezin, dat probeert iedereen op zijn manier, maar soms pakt het anders uit dan je van te voren dacht. En dan zit je niet op een oordeel of een etiketje te wachten.
groetjes, Tess

Ik ben een aangeklampte moeder

Ik had het opvoedidee dat ik de kinderen zou loslaten als zij dat daar om vroegen. Maar ik ervaar dat de kinderen maar mondjesmaat los willen. En dus, haal ik mijn dochter van 11 nog regelmatig van school, omdat ze dat fijn vindt. Ook 's ochtends ben ik nog regelmatig op school te vinden. Zoonlief vroeg wat benauwd, in groep 8 of ik hem dan niet naar de middelbare school bracht. Tot voor kort smeerde ik het brood van zoon van 13, en dochter komt dagelijks regelmatig een knuffel van me eisen. Verder is mijn dochter niet zo'n vriendinnetjeskind. Ze is daardoor veel thuis, verveelt zich dan, en wie is er dan de klos? Ikke dus. Ik heb behoefte aan vrijheid, en verlies mijn geduld daardoor wel eens. Een vasthoudmoeder dus, maar niet altijd even vrijwillig.

Massi

Dat is natuurlijk per situatie anders: wij hebben een goed afgesloten tuin, waarin mijn zoon al vanaf dat hij heel klein was uren kon doorbrengen met de zandbak, maar ook met slakjes, duizendpoten en mieren.
Overigens ben ik als biebmiep erg blij met moeders als jij Als iedereen was zoals ik, dan kwamen er niet veel mensen op de door mijzelf georganiseerde activiteiten af... Ik heb dat zelf gewoon niet zo, en mijn kinderen ook niet. Die hebben bijvoorbeeld ook niks met campings met kinderanimatie. Ze vinden het zelden leuk georganiseerd en onder leiding van iemand bezig te zijn.
Overigens begon het al toen ze héél klein waren. Als om half 7 zondagochtend een dreumes wakker werd, dan wandelde ik slaapdronken naar hun kamer en wierp wat speelgoed en boekjes in het ledikant. Dat hielden ze dan zeker wel een uurtje vol
Maar goed: als je een buitenkind hebt en geen tuin, dan is het natuurlijk veel lastiger.

Martina

"Ja. ik neem aan dat jij geen moeder met een enig kind op een bovenhuis in een drukke binnenstad bent?"
Klopt. Hoewel ik niet kan zeggen dat mijn kinderen constant met elkaar optrekken thuis (zo heeft mijn dochter een zelfontworpen kaartje aan haar slaapkamerdeur hangen waarop samengevat vermeld wordt dat iedereen welkom is, behalve haar broer), hebben ze wel degelijk steun aan elkaar in tijden van verveling. Met name in de vakanties (op reis dus) merken we dat: dan groeien ze heel erg naar elkaar toe.
En zoals ik aan Massi al aangaf: als je geen tuin hebt en een heel klein kind, dan zul je inderdaad wel moeten.

Overigens...

(deel 3, sorry
Overigens kan het verkeren. Ik ben namelijk óók een moeder die haar dertienjarige 's morgens uit bed haalt en haar lunchpakket klaarmaakt. En al haar boeken heb gekaft... Dus waar die scheidingslijn nou precies loopt tussen de moeder-moeder en de loslaat-moeder weet ik ook niet

Verschilt per kind

Sommige kinderen moeten heel lang ana de hand geouden worden, andere niet. Je moet inspelen op wat dít kind nodig heeft. Mijn zelfstandigste kind durft één ding niet: alleen naar een vreemde WC. Tja, dan ga ik nog maar mee, maar over een paar jaar echt niet meer.

Starry (ot)

Animatiecampings lijken mij vreselijk (alleen het woord al, ik krijg een link met animeermeisjes, brr). De reden dat dochter bijna elke woensdagmiddag trouw in de bieb zit bij het voorlees- en knutseluur is omdat het op school lijkt. Dit heeft dochter zelf besloten.
Groetjes
Massi