Kinderwens als single egoïstisch?
ik ben een 30 jarige vrouw en al verschillende jaren single. Toch heb ik een kinderwens en ben ik de mogelijkheden aan het onderzoeken.
ik heb alleen een zeer beperkt netwerk. Ik ben enig kind en heb enkel nog mijn ouders als familie. Ze zijn gescheiden. Mijn moeder heeft MS en een hartaandoening. Beiden gelukkig wel redelijk stabiel. Mijn vader heeft parkinson, vooral neurologische klachten en minder fysiek en heeft enkele jaren geleden ook een kleine beroerte gehad, maar is nog redelijk goed.
ik heb ook niet veel vriendinnen. Ik heb eigenlijk maar 1 vriendin die ik max. 4 keer per jaar zie. Zij heeft ook al een eigen gezin.
Nu mijn opties die ik aan het bekijken ben. Ik zou bewust alleenstaande moeder kunnen worden, maar vind het moeilijk dat ik mijn kind een vader ontzeg én al zo’n kleine familie heb.
Een andere optie die ik overweeg is pleegzorg, maar mij lijkt het ontzettend moeilijk als het kind na x aantal jaren terug naar de ouders gaat. Ook zal het nooit je eigen kindje worden.
Ik wil een goede, doordachte keuze maken en het beste voor een (toekomstig) kind.
Maar de gedachte dat het mogelijk is dat ik nooit moeder zal worden doet zo’n pijn.
Anoniemvoornu schreef op 31-08-2025 om 20:15:
[..]
Ik snap deze even niet , jeugdtrauma delen met een broertje/zusje , dat is toch geen reden voor een extra kind of zelfs iets wat je een ander toewenst imo.
Nou, TO is in haar eentje, zo'n beetje alleen op de wereld. Als je maar 1 kind hebt, is dat kind ook weer alleen. Dat zou ik vanuit mijn ervaring geen kind toewensen nee.
Het komt ook wel veel voor hoor, enige kinderen die later moeite hebben met het ontbreken van broers of zussen bij enerzijds mantelzorg voor de ouders en anderzijds het kunnen delen van jeugdherinneringen. Ik denk juist dat je in het geval van een jeugdtrauma heel veel kunt hebben aan het delen met broer of zus. Maar ook leuke herinneringen om met iemand te kunnen ophalen lijkt me fijn. Tuurlijk heb je geen garantie op een goede band tussen broer en zussen, maar als ze er niet zijn is die band er sowieso niet.
troelahoep schreef op 31-08-2025 om 23:12:
[..]
Nou, TO is in haar eentje, zo'n beetje alleen op de wereld. Als je maar 1 kind hebt, is dat kind ook weer alleen. Dat zou ik vanuit mijn ervaring geen kind toewensen nee.
Het komt ook wel veel voor hoor, enige kinderen die later moeite hebben met het ontbreken van broers of zussen bij enerzijds mantelzorg voor de ouders en anderzijds het kunnen delen van jeugdherinneringen. Ik denk juist dat je in het geval van een jeugdtrauma heel veel kunt hebben aan het delen met broer of zus. Maar ook leuke herinneringen om met iemand te kunnen ophalen lijkt me fijn. Tuurlijk heb je geen garantie op een goede band tussen broer en zussen, maar als ze er niet zijn is die band er sowieso niet.
Ik heb broers en zussen en veel. Die band kun je net zo goed met vrienden hebben, mijn man is enigskind maar heeft een beste vriend vanaf de basisschool en hun hebben een net zo hechte band als bijv ik en een deel van mijn siblings , zelf kom ik uit een groot onstabiel gezin en mijn ervaring is dat mantelzorg ook echt niet altijd gedeeld wordt hetzelfde als herinneringen , zeker als de jeugd erg verschilt , zo heb ik een "zus" relatie met een vriendin uit een internaat waar ik verbleef toen het thuis niet veilig was voor me. Mijn eigen (bloed)zusje die nooit een tik gekregen heeft deelt niet dezelfde herinneringen en gepraat wordt er al helemaal niet over. Zij heeft nog ontzettend veel verdriet van het overlijden van onze moeder waar ik vooral veel opluchting voelde. En vaak voelt het alsof we kennissen zijn ipv van zussen.
Anoniemvoornu schreef op 01-09-2025 om 09:51:
[..]
Ik heb broers en zussen en veel. Die band kun je net zo goed met vrienden hebben, mijn man is enigskind maar heeft een beste vriend vanaf de basisschool en hun hebben een net zo hechte band als bijv ik en een deel van mijn siblings , zelf kom ik uit een groot onstabiel gezin en mijn ervaring is dat mantelzorg ook echt niet altijd gedeeld wordt hetzelfde als herinneringen , zeker als de jeugd erg verschilt , zo heb ik een "zus" relatie met een vriendin uit een internaat waar ik verbleef toen het thuis niet veilig was voor me. Mijn eigen (bloed)zusje die nooit een tik gekregen heeft deelt niet dezelfde herinneringen en gepraat wordt er al helemaal niet over. Zij heeft nog ontzettend veel verdriet van het overlijden van onze moeder waar ik vooral veel opluchting voelde. En vaak voelt het alsof we kennissen zijn ipv van zussen.
Mijn moeder heeft zo'n jeugd gehad en een dito relatie met broers en zussen als jij (of nog minder: momenteel helemaal geen contact met familie) en wilde daarom maar 1 kind. De verhalen ken ik maar al te goed. Ik wil het hebben van broers en zussen helemaal niet idealiseren, maar ik voel me op het gebied van familiebanden buiten mijn man en kinderen erg eenzaam. Het is voor mij de reden geweest om het niet bij 1 kind te houden.
troelahoep schreef op 01-09-2025 om 16:35:
[..]
Mijn moeder heeft zo'n jeugd gehad en een dito relatie met broers en zussen als jij (of nog minder: momenteel helemaal geen contact met familie) en wilde daarom maar 1 kind. De verhalen ken ik maar al te goed. Ik wil het hebben van broers en zussen helemaal niet idealiseren, maar ik voel me op het gebied van familiebanden buiten mijn man en kinderen erg eenzaam. Het is voor mij de reden geweest om het niet bij 1 kind te houden.
De reden? Maar als je kinderen dus niet die beoogde band krijgen? Je kind heeft best een verantwoording als de reden dat je bestaat is omdat je broer of zus zich niet alleen mag voelen..
Anoniemvoornu schreef op 01-09-2025 om 19:00:
[..]
De reden? Maar als je kinderen dus niet die beoogde band krijgen? Je kind heeft best een verantwoording als de reden dat je bestaat is omdat je broer of zus zich niet alleen mag voelen..
Zo ontzettend met je eens! Mijn allerliefste vriendin (al zo’n 40+ jaar) is hiervan een goed voorbeeld, zij heeft 1 broer en 2 zussen, ouders beiden al jaren overleden en gunnen elkaar geen blik waardig. Zij heeft al 3x een soort van reünie georganiseerd, omdat zij dat contact zo mist, en dan is het heel gezellig (incl kinderen van), maar daarna komt er nooit een vervolg vanuit háár siblings.
Inmiddels probeert ze het te accepteren, maar zo simpel is het allemaal niet. Ondertussen is zij door mijn familie totaal opgenomen en noemen mijn ouders haar ook ‘hun extra kind’, maar ik begrijp haar verdriet wel, zéker omdat wij als gezin enorm hecht zijn.
Meerdere zussen/broers hebben geeft totaal geen garanties en als dat contact uitblijft, zoals bij mijn vriendin, misschien wel extra verdriet zelfs.
Anoniemvoornu schreef op 01-09-2025 om 19:00:
[..]
De reden? Maar als je kinderen dus niet die beoogde band krijgen? Je kind heeft best een verantwoording als de reden dat je bestaat is omdat je broer of zus zich niet alleen mag voelen..
Eh ja? Niet zo heel vreemd toch? Hele volksstammen die meer dan 1 kind krijgen omdat de kinderen dan niet alleen zijn en wat aan elkaar hebben.
deze discussie of je wel of niet wat aan broers en zussen hebt, begint nogal een eigen leven te leiden.
De ouders hebben er in de jeugd wat aan, omdat de kinderen elkaar bezig houden. Als het meezit. En het kind zelf heeft er later steun aan, als het meezit. En anders niet. Dat is het leven.
Ik zou voltijd pleegzorg afraden. Ik ben pleegouder. Deze kinderen hebben een hele geschiedenis, vaak trauma’s en er speelt veel gedrags- en ontwikkelingsproblematiek. Dat als verzorger goed begeleiden vraagt veel, juist dan is een netwerk belangrijk. It takes a village en je moet op adem komen. Weekend en vakantiezorg is juist wel een mooie optie, problematiek vaak net iets anders, vaak vrijwillig kader met de ouders of je ontlast juist pleegouders. Dan ontwikkel je zeker ook een band. Nadeel van netwerk speelt dan minder.
het krijgen van een kind, alleenstaand of niet, 1 of meerdere is altijd een egoïstische daad.
Het aanstaande kind en de aanwezige kinderen hebben geen inspraak.
Als vrouw is jouw positie een stuk sterker dan dat van een man. Als vrouw heb je slechts zaad nodig, van een man of een rietje om toch een kind te krijgen of je blijft anticonceptie gebruiken om ze juist niet te krijgen. Daar heeft een man betrekkelijk weinig invloed op.
Als man heb je een vrouw nodig om een kind te krijgen want een kunstbaarmoeder is er 'nog' niet.
Ik zou moeder worden sterk afraden, Ina/Annemerel.
Het lukt je nog niet eens om zorg voor jezelf te regelen. Het lukt je niet om in een al beschikbaar appartement te gaan wonen. Het lukt je niet om vriendschappen op te bouwen en te behouden.
Als moeder is het jouw taak een kind op te voeden tot een gezonde, zelfredzame volwassene. Maar dat ben je zelf niet eens. Dat kan dus alleen maar een ramp worden.
Zeespiegel schreef op 02-09-2025 om 06:25:
deze discussie of je wel of niet wat aan broers en zussen hebt, begint nogal een eigen leven te leiden.
De ouders hebben er in de jeugd wat aan, omdat de kinderen elkaar bezig houden. Als het meezit. En het kind zelf heeft er later steun aan, als het meezit. En anders niet. Dat is het leven.
Ik vind het een leuke discussie. Een eigen topic waardig.
