Kinderwens als single egoïstisch?

Ina333 schreef op 03-09-2025 om 07:40:

[..]

Dankjewel voor je reactie, maar bij weekend- en vakantiepleegzorg zie je het kind veel minder, waardoor ik denk dat je er bijna geen band mee opbouwt.

Oei. Dat kun je echt niet zo zeggen (en het is ook nog eens niet waar). Helemaal eens met de vorige reacties: je geen pleegkinderen zodat jij een band met iemand kan opbouwen, je neemt pleegkinderen omdat je anderen wil helpen. 

Echt, ga eerst eens oefenen met gewoon contact leggen met andere mensen en een huisdier tegen de eenzaamheid als je zo wanhopig bent. 

Ina333 schreef op 03-09-2025 om 09:26:

[..]

Ik vind dat jullie wel zeer hard reageren. Ik geef duidelijk aan dat ik het beste wil voor een toekomstig (pleeg)kind. Ik ben helemaal niet onvolwassen. Al genoeg meegemaakt in het verleden waar ik niets over schrijf en iedereen die me kent of waar ik mee samen werk noemt me net zeer volwassen. Zo’n reacties zijn dan ook pijnlijk.

Zowel het deponeren van al die vragen over langere tijd als de inhoud van je posts zijn het bewijs van je onvolwassenheid

Ik heb steeds heel begripvol gereageerd en steeds weer advies gegeven, maar ik ga nu gewoon de waarheid zeggen.

Uit het verloop van je leven, maar vooral uit je kinderlijke vragen en antwoorden daarop blijkt dat jij emotioneel en praktisch nog een kind bent. Het lukt je niet eens de meest basale keuzes te maken. Zelfs een kind van 10 kiest zelf een hobby. Een jongvolwassene van 18 gaat het huis uit als er woonruimte beschikbaar is. Als 28-jarige met volop kansen mogelijkheden lukt dit jou niet. Je stelt hier al jaren dezelfde vragen en bent ondanks goede adviezen geen stap verder gekomen. Dan is er toch wel iets grondig mis.

Een volwassen persoon met jouw problematiek had allang bij een psycholoog gezeten. Die had de kansen om het huis uit te gaan al 3x aangegrepen. Had al jaren geleden al een hobby gekozen. Zou weten dat in je eentje een kind krijgen veel te zwaar is voor de meeste mensen en al helemaal voor jou, en zou inzien dat een kind krijgen met zo'n verknipte achtergrond (de slechte voorbeelden die je van je ouders gekregen hebt) desastreuze gevolgen zou hebben voor jezelf maar vooral voor het kind. 

Ik blijf bij mijn allereerste advies: word vrijwilliger of medewerker bij een of andere vorm van kinderopvang. Zet een eigen kind of pleegmoederschap uit je hoofd. Ik snap de wens, maar die is absoluut onrealistisch. 

Als je een band en liefde wilt, neem een hond. Die staat altijd voor je klaar.

IMI-x2 schreef op 03-09-2025 om 09:52:

Ik heb steeds heel begripvol gereageerd en steeds weer advies gegeven, maar ik ga nu gewoon de waarheid zeggen.

Uit het verloop van je leven, maar vooral uit je kinderlijke vragen en antwoorden daarop blijkt dat jij emotioneel en praktisch nog een kind bent. Het lukt je niet eens de meest basale keuzes te maken. Zelfs een kind van 10 kiest zelf een hobby. Een jongvolwassene van 18 gaat het huis uit als er woonruimte beschikbaar is. Als 28-jarige met volop kansen mogelijkheid lukt dit jou niet. Dan is er wel iets grondig mis.

Een volwassen persoon met jouw problematiek had allang bij een psycholoog gezeten. Die had de kansen om het huis uit te gaan al 3x aangegrepen. Had al jaren geleden al een hobby gekozen. Zou weten dat in je eentje een kind krijgen veel te zwaar is voor de meeste mensen en al helemaal voor jou, en zou inzien dat een kind krijgen met zo'n verknipte achtergrond (de slechte voorbeelden die je van je ouders gekregen hebt) desastreuze gevolgen zou hebben.

Ik blijf bij mijn allereerste advies: word vrijwilliger of medewerker bij een of andere vorm van kinderopvang. Zet een eigen kind of pleegmoederschap uit je hoofd. Ik snap de wens, maar die is absoluut onrealistisch.

Als je een band en liefde wilt, neem een hond. Die staat altijd voor je klaar.

Een eerlijk en respectvol bericht, desalniettemin! 

Ina333 schreef op 03-09-2025 om 09:26:

[..]

Ik vind dat jullie wel zeer hard reageren. Ik geef duidelijk aan dat ik het beste wil voor een toekomstig (pleeg)kind. Ik ben helemaal niet onvolwassen. Al genoeg meegemaakt in het verleden waar ik niets over schrijf en iedereen die me kent of waar ik mee samen werk noemt me net zeer volwassen. Zo’n reacties zijn dan ook pijnlijk.

Een maand of wat geleden woonde je nog thuis, heb je nu een eigen woning? Kinderen van 15 kunnen al vakkenvullen, werken staat niet gelijk aan volwassen zijn. Zelfs je antwoord klinkt kinderlijk

Met iedereen waarmee je regelmatig contact hebt bouw je een band op. Ik denk dat weekendpleegouders meer een band opbouwen dan mensen die alleen crisisopvang doen. Dan blijft een kind maar heel kort. Dat zijn dingen waar je je op in moet stellen.
Ouders met co-ouderschap of een weekendregeling zien hun kinderen ook niet elke dag en toch hebben ze er wel een band mee.
Een sporttrainer heeft ook een bepaalde band met de kinderen die hij/zij training geeft. Dat is een hele andere band dan ouders/familie, maar wel degelijk een band. Ook al is dat maar een paar uurtjes per week. Het voelt uiteraard niet als een eigen kind, maar dat hoeft ook niet. Die kinderen bestaan ook niet om jouw behoeften te vervullen. 

De volledige zorg voor een kind is zwaar als je alleen bent zonder netwerk. Daar moet je ook over nadenken. Je kunt er niet zomaar mee stoppen zoals je kunt stoppen als pleegouder of vrijwilliger/werknemer/trainer. 

Ik zou zeggen als je er echt alleen voor wil gaan dan ga er echt voor. Start dan ook met het zetten van echte stappen. Probeer een eigen woning te vinden. Niemand weet waar hij of zij aan begint voor de kinderen er zijn. Dat weet je pas als ze er zijn en je het ervaart. Komt tijd komt raad. Niemand is perfect en je hoeft ook niet perfect te zijn om kinderen te mogen krijgen. Zorg er wel voor dat je zo snel mogelijk doet wat je kan doen om een zo goed mogelijke basis te hebben (proberen eigen woning te vinden, proberen werk met flexibele werktijden te vinden, een partner/donor vinden of een traject daarvoor opstarten). Probeer als je eenmaal kind hebt of tijdens de zwangerschap ook een kennissenkring op te bouwen. Kan altijd handig zijn. Als je echt wil ga ervoor!

Jorni schreef op 03-09-2025 om 12:12:

Ik zou zeggen als je er echt alleen voor wil gaan dan ga er echt voor. Start dan ook met het zetten van echte stappen. Probeer een eigen woning te vinden. Niemand weet waar hij of zij aan begint voor de kinderen er zijn. Dat weet je pas als ze er zijn en je het ervaart. Komt tijd komt raad. Niemand is perfect en je hoeft ook niet perfect te zijn om kinderen te mogen krijgen. Zorg er wel voor dat je zo snel mogelijk doet wat je kan doen om een zo goed mogelijke basis te hebben (proberen eigen woning te vinden, proberen werk met flexibele werktijden te vinden, een partner/donor vinden of een traject daarvoor opstarten). Probeer als je eenmaal kind hebt of tijdens de zwangerschap ook een kennissenkring op te bouwen. Kan altijd handig zijn. Als je echt wil ga ervoor!

Jorni, heb je de vorige draadjes van Annemerel/Ina333/enz wel gelezen? Ik vermoed het niet en ik vraag me af of je dit dan nog steeds zou schrijven. 

Deze persoon kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor een kind. Ze heeft geen netwerk, alleen haar zieke ouders, en kan geen vriendschappen maken en onderhouden. Ze heeft zelf thuis geen goede voorbeelden gekregen over hoe je liefdevol met elkaar omgaat en conflicten oplost (dat deden ouders én dochter met gillen en geweld). In zo'n geval is bom-moederschap een heel slecht idee. Dan weten we vrij zeker dat er binnenkort een kind extra in de jeugd/pleegzorg zit.

Ina/Annemerel, een hond zou je ook nog nieuwe contacten en dus vrienden kunnen opleveren. Eerst via de hondentraining (en als je wilt, kun je van agility een echte hobby maken). Daarnaast ontmoet je andere hondenliefhebbers tijdens je dagelijkse wandelingen. Bij het hondenterrein hier in het park staan altijd groepjes mensen te kletsen terwijl de honden spelen. Jong en oud door elkaar, het ziet er echt gezellig uit.

Ga eens kijken met welke hond het klikt in het asiel waar je vrijwilligerswerk doet. Mag je dan niet wat extra wandelen met die hond zodat je hem/haar beter leert kennen? En eens een weekend op proef mee naar huis nemen?

In een van je andere draadjes suggereerde iemand dat je misschien ASS (autisme) zou kunnen hebben. Ik vermoed ook al lang dat je op het spectrum zit, mede daarom heb ik al zo lang zo geduldig geantwoord op je vragen.

Er zit veel autisme in mijn familie, mijn zoon heeft het, mijn nichtjes, en een van mijn collega's. Leuke, slimme, originele mensen, maar... vaak hebben ze wel wat hulp nodig. Iedereen weer op een ander vlak. Ik zie dat het sociale vlak en zelfstandigheid bij jou problematisch zijn. Misschien zijn er meer vlakken.

Heb je ooit al wat over ASS bij vrouwen gelezen? Dit ziet er vaak heel anders uit dan mannen. Daarbij: geen twee mensen met autisme zijn hetzelfde.

Leestip: "Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit", door Bianca Toeps.
Het leest lekker weg en geeft voorbeelden van wat je kunt merken en tegenkomen als vrouw met ASS. Het is de ervaring van één vrouw, en natuurlijk heeft ze andere gevoeligheden en problemen dan jij. Maar ik vermoed dat je ook veel zult herkennen en dat er puzzelstukjes op hun plaats zullen vallen.

Lees het eens. Er zijn ook best veel YouTube-filmpjes over dit onderwerp.

Ina333 schreef op 03-09-2025 om 18:42:

[..]

Ik vind het heel heftig dat je me zo maar een label geeft zonder me te kennen. Ik heb zelf een vriendin met autisme dus ik kom daar ook in aanraking mee. Ik ben afgelopen jaren al naar 2 psychologen geweest met klachten die ook in het beeld van autisme zouden kunnen passen maar ook 1001 andere dingen. Geen één van deze 2 heeft die diagnose of een vermoeden ooit genoemd. Als ik het al zou hebben, dan toch wel in een lichte vorm.

Ze geeft je geen label maar wel een suggestie om eens in die hoek te kijken.

En mijn ervaring met diagnoses krijgen is dat ook veel psychologen nog een verouderd beeld van autisme bij vrouwen hebben. En dan heel vervelend maar vooral  wat oudere mannelijke psychologen.

Waardoor mijn moeder meerdere keren opgenomen is geweest bij een ggz instelling en pas toen ze een jongere vrouwelijke psychiater kreeg er op haar 76e een diagnose kwam. Sindsdien gaat het een stuk beter met haar. 

En dat is iets wat we jou ook gunnen, dat het beter gaat met jou. 

Ina333 schreef op 03-09-2025 om 18:42:

[..]

Ik vind het heel heftig dat je me zo maar een label geeft zonder me te kennen. Ik heb zelf een vriendin met autisme dus ik kom daar ook in aanraking mee. Ik ben afgelopen jaren al naar 2 psychologen geweest met klachten die ook in het beeld van autisme zouden kunnen passen maar ook 1001 andere dingen. Geen één van deze 2 heeft die diagnose of een vermoeden ooit genoemd. Als ik het al zou hebben, dan toch wel in een lichte vorm.

En wat vindt je van de rest van haar reacties?

Ina333 schreef op 03-09-2025 om 18:42:

[..]

Ik vind het heel heftig dat je me zo maar een label geeft zonder me te kennen. Ik heb zelf een vriendin met autisme dus ik kom daar ook in aanraking mee. Ik ben afgelopen jaren al naar 2 psychologen geweest met klachten die ook in het beeld van autisme zouden kunnen passen maar ook 1001 andere dingen. Geen één van deze 2 heeft die diagnose of een vermoeden ooit genoemd. Als ik het al zou hebben, dan toch wel in een lichte vorm.

Als iemand op het internet die een vriendelijke en respectvolle suggestie doet door jou als 'heftig' wordt ervaren dan denk ik dat een pleegkind met een slechte bui niet iets is dat jij wil opzoeken in je leven. Je bent enorm reactief en defensief in je reacties, zie je dat zelf als je het terugleest?