Kinderwens als single egoïstisch?
ik ben een 30 jarige vrouw en al verschillende jaren single. Toch heb ik een kinderwens en ben ik de mogelijkheden aan het onderzoeken.
ik heb alleen een zeer beperkt netwerk. Ik ben enig kind en heb enkel nog mijn ouders als familie. Ze zijn gescheiden. Mijn moeder heeft MS en een hartaandoening. Beiden gelukkig wel redelijk stabiel. Mijn vader heeft parkinson, vooral neurologische klachten en minder fysiek en heeft enkele jaren geleden ook een kleine beroerte gehad, maar is nog redelijk goed.
ik heb ook niet veel vriendinnen. Ik heb eigenlijk maar 1 vriendin die ik max. 4 keer per jaar zie. Zij heeft ook al een eigen gezin.
Nu mijn opties die ik aan het bekijken ben. Ik zou bewust alleenstaande moeder kunnen worden, maar vind het moeilijk dat ik mijn kind een vader ontzeg én al zo’n kleine familie heb.
Een andere optie die ik overweeg is pleegzorg, maar mij lijkt het ontzettend moeilijk als het kind na x aantal jaren terug naar de ouders gaat. Ook zal het nooit je eigen kindje worden.
Ik wil een goede, doordachte keuze maken en het beste voor een (toekomstig) kind.
Maar de gedachte dat het mogelijk is dat ik nooit moeder zal worden doet zo’n pijn.
Ina333 schreef op 03-09-2025 om 18:42:
[..]
Ik vind het heel heftig dat je me zo maar een label geeft zonder me te kennen. Ik heb zelf een vriendin met autisme dus ik kom daar ook in aanraking mee. Ik ben afgelopen jaren al naar 2 psychologen geweest met klachten die ook in het beeld van autisme zouden kunnen passen maar ook 1001 andere dingen. Geen één van deze 2 heeft die diagnose of een vermoeden ooit genoemd. Als ik het al zou hebben, dan toch wel in een lichte vorm.
Ik was degene die in je andere draadje begon over mogelijk autisme. Ik geef je niet zomaar een label, ik vermoed dat je iets hebt wat jou in de weg zit en ik doe een suggestie wat ik denk dat het zou kunnen zijn. Ik lees al een tijdje mee in al je draadjes en ik zie daarin iemand die heel graag iets anders wil, maar dat niet voor elkaar krijgt. Iemand die geen keuzes kan maken, die blijft hangen in bepaald gedrag. En ik gun je wat beters. Maar ik vermoed dat je op een bepaalde manier afhankelijk bent van je ouders. Dat het lastig voor je is om een andere route te kiezen dan degene die je altijd loopt en dat je onbewust toch blijft hangen in het bekende. Daarom hoop ik dat je hulp gaat zoeken, in real life. Niet (alleen) hier op het forum. Je hebt naar mijn idee iemand nodig die jou los kan weken van je ouders en de ongezonde dynamiek in jullie gezin. Dat lijkt me de eerste stap die je moet zetten. Niet een hobby zoeken, maar op jezelf gaan wonen en aan jezelf en je ontwikkeling gaan werken.
Een ‘label’ hebben is alleen maar erg als je niet weet welk label. Een label is een grove gebruiksaanwijzing van jezelf. Je wordt er alleen maar gelukkiger van als je zelf weet hoe jij werkt. Andersom: niets maakt ongelukkiger dan jezelf in een ‘gewoon’ keurslijf willen dwingen als je daar niet in past. Je wil zelfstandig worden, afstand nemen van je ouders, vrienden en een relatie en een kind. Allemaal hele normale wensen. Maar blijkbaar lukt het jou niet om dat op de ‘normale’ manier voor elkaar te krijgen. Zoek dus uit hoe dat bij jou wel werkt. Welke stappen jij moet zetten om dat te bereiken. En dat doe je naar mijn idee door iemand mee te laten kijken die weet heeft van labels en de bijbehorende gebruiksaanwijzingen. Als jij de gebruiksaanwijzing van een televisie probeert toe te passen op een computer kom je nergens…
Ina333 schreef op 03-09-2025 om 07:40:
[..]
Dankjewel voor je reactie, maar bij weekend- en vakantiepleegzorg zie je het kind veel minder, waardoor ik denk dat je er bijna geen band mee opbouwt.
Veel minder valt wel mee. Juist in een weekend is er geen school en clubje en dergelijke. Je hebt dan letterlijk de volle tijd samen, net zoals in de vakanties. Juist doordat je dat langdurig doet bouw je samen wat op. En je hebt ook tijd om af te schakelen na het desbetreffende weekend, te reflecteren wat fijn verliep, wat beter kon en je zelf grip op hebt en waar je info of hulp nodig hebt. Doordat je (veelal) te maken hebt met biologische ouders en vrijwillig kader of andere pleegouders heeft het kind daarnaast een netwerk en krijg jij dat mogelijk ook rondom dat kind. Ook jouw wereld wordt mogelijk groter waardoor wederkerigheid ontstaat. Door open te staan daarvoor en samen te werken met het netwerk leer je, maak je echt verschil.
Ina333 schreef op 03-09-2025 om 18:42:
[..]
Ik vind het heel heftig dat je me zo maar een label geeft zonder me te kennen. Ik heb zelf een vriendin met autisme dus ik kom daar ook in aanraking mee. Ik ben afgelopen jaren al naar 2 psychologen geweest met klachten die ook in het beeld van autisme zouden kunnen passen maar ook 1001 andere dingen. Geen één van deze 2 heeft die diagnose of een vermoeden ooit genoemd. Als ik het al zou hebben, dan toch wel in een lichte vorm.
Lieve Ina/Annemerel, lees mijn bericht nou nog eens. Ik geef je geen label. Ik geef je een denkrichting, gebaseerd mijn mijn tientallen jaren ervaring met ASS.
Er is IETS met je, dat lijkt me duidelijk. Ik schrijf ook dat geen twee mensen met ASS hetzelfde zijn. Dus dat je jezelf niet herkent in je autistische vriendin, dat betekent niet automatisch dat jij het niet hebt. Het feit dat je een vriendin met ASS hebt, is voor mij weer een vinkje, want neurodiverse mensen zoeken elkaar vaak op. Je brein werkt immers anders gemiddeld en vaak vind je wat herkenning bij elkaar.
Ik raad je toch aan dat boek eens te gaan lezen. Al was het maar om je vriendin wat beter te begrijpen.
Ik gun je gewoon een zelfstandig en veel gelukkiger leven. Als je blijft trappelen waar je nu staat, gaat dat niet gebeuren. Je moet in actie komen.
Jonagold zeg ook veel zinnige dingen hierover. Dus lees de stappen die zij voorstelt en ga ermee aan de slag.
Ina333 schreef op 03-09-2025 om 18:42:
[..]
. Ik ben afgelopen jaren al naar 2 psychologen geweest met klachten die ook in het beeld van autisme zouden kunnen passen maar ook 1001 andere dingen. Geen één van deze 2 heeft die diagnose of een vermoeden ooit genoemd. Als ik het al zou hebben, dan toch wel in een lichte vorm.
Ik heb meerdere psychologen en therapeuten gezien en geen enkele sprak het vermoeden adhd uit. Toen ik zelf aan de bel trok, bleek ik het toch echt te hebben en kwam dat duidelijk uit de test.
Dat deze er niks over zeiden, zegt niet dat het niet uit diagnostiek zou komen.
Bijzonder al die opgelegde diagnoses en oordelen over of iemand wel of geen kind mag krijgen.
Niemand diagnosticeert of verbiedt iets. Dat kunnen we niet. TO vraag voor de minimaal 5e keer advies over hetzelfde. Wij adviseren.
MMcGonagall schreef op 04-09-2025 om 12:03:
Bijzonder al die opgelegde diagnoses en oordelen over of iemand wel of geen kind mag krijgen.
TO vraagt zelf om een oordeel over haar kinderwens. Ik denk dat de vraag niet oprecht is, maar dat ze bevestiging zoekt van haar gevoel. Dat neemt niet weg dat het dan niet gek is dat mensen hun oordeel geven.
MMcGonagall schreef op 04-09-2025 om 12:03:
Bijzonder al die opgelegde diagnoses en oordelen over of iemand wel of geen kind mag krijgen.
Er zit een patroon in de vragen die TO, onder diverse steeds veranderende nicks, keer op keer stelt en de manier waarop ze erop reageert.
En er zijn forummen die aanslaan op patronen en die dingen herkennen in die patronen en daarop gebaseerd een advies geven asn TO om dingen eens verder te onderzoeken.
Dat is geen diagnose stellen.
Ina333 schreef op 03-09-2025 om 09:26:
[..]
Ik vind dat jullie wel zeer hard reageren. Ik geef duidelijk aan dat ik het beste wil voor een toekomstig (pleeg)kind. Ik ben helemaal niet onvolwassen. Al genoeg meegemaakt in het verleden waar ik niets over schrijf en iedereen die me kent of waar ik mee samen werk noemt me net zeer volwassen. Zo’n reacties zijn dan ook pijnlijk.
Zijn er echt allemaal mensen in jouw omgeving en op je werk die zeggen dat je zeer volwassen bent? Dat is toch wonderlijk? Met je 30 jaar bén je immers gewoon volwassen, dus dan is je volwassen gedragen toch niet noemenswaardig? Je gedraagt je dan passend bij je leeftijd. Vind je dat niet vervelend als ze dat zeggen? Op mij zou het namelijk wat betuttelend overkomen als iemand ineens zou benoemen dat ik zo volwassen ben. Alsof ze iets anders zouden verwachten van een volwassen vrouw.
Ina333 schreef op 03-09-2025 om 07:40:
[..]
Dankjewel voor je reactie, maar bij weekend- en vakantiepleegzorg zie je het kind veel minder, waardoor ik denk dat je er bijna geen band mee opbouwt.
Mijn ervaring in mijn netwerk is echt anders. Met het kind dat alleen in de weekeinden kwam is een band ontstaan die ook als volwassene en toen er kleinkinderen kwamen nog heel hecht is. Het hangt ervan af wat je er zelf in stopt denk ik ook. Juist ook voor een weekendpleegkind kun jij de stabiele factor zijn.
Daglichtlamp schreef op 04-09-2025 om 16:39:
[..]
Mijn ervaring in mijn netwerk is echt anders. Met het kind dat alleen in de weekeinden kwam is een band ontstaan die ook als volwassene en toen er kleinkinderen kwamen nog heel hecht is. Het hangt ervan af wat je er zelf in stopt denk ik ook. Juist ook voor een weekendpleegkind kun jij de stabiele factor zijn.
Hangt er ook vanaf hoe vaak het kind kwam. Elk weekend, om de 14 dagen of om de 3 weken zal een groot verschil maken.
Ina333 schreef op 04-09-2025 om 18:29:
[..]
Hangt er ook vanaf hoe vaak het kind kwam. Elk weekend, om de 14 dagen of om de 3 weken zal een groot verschil maken.
Echt zet (pleeg)kinderen uit je hoofd , je hebt een heel oppervlakkige manier van denken over relaties en hoe je die opbouwt en kan absoluut niet aan hun behoeften voldoen.
Daglichtlamp schreef op 04-09-2025 om 16:39:
[..]
Mijn ervaring in mijn netwerk is echt anders. Met het kind dat alleen in de weekeinden kwam is een band ontstaan die ook als volwassene en toen er kleinkinderen kwamen nog heel hecht is. Het hangt ervan af wat je er zelf in stopt denk ik ook. Juist ook voor een weekendpleegkind kun jij de stabiele factor zijn.
je kan alleen een stabiele factor voor een pleegkind zijn als je zelf stabiel bent. Dat werkt niet als jij en je ouders elkaar in de haren vliegen, en je een volwassen kind bent zoals TO zichzelf noemt, die perse thuis wilt wonen ondanks het beschikken over eigen appartementen. Ik denk nogmaals dat TO echt hulp moet gaan zoeken professioneel voor haar issues en deze topics moet laten.
Ik denk dat jij het pleegkind-vraagstuk voor nu los moet laten.
Ik denk namelijk dat je er (nu) niet voor in aanmerking komt. Omdat jij geen stabiele situatie kan bieden, omdat je geen eigen huishouden hebt. Huisbezoeken horen namelijk bij het protocol. Maar ook omdat de Raad van de Kinderbescherming een screening doet voor een VGB (verklaring van geen bezwaar).
En aangezien jij en je ouders al een paar keer de politie aan de deur hebt gehad en er sprake was van fysiek geweld, kun je er donder op zeggen dat dat vastgelegd is.
Ik vind het zeer spijtig dat een vraag over een kinderwens op een forum voor ouders zoveel negatieve reacties met zich meebrengt maar goed. Ik begrijp wel jullie bezorgdheden en feedback en neem deze zeker mee in mijn beslissing.
