Klacht tegen juf
Ik wil een klacht indienen tegen de juf van mijn jongste zoon van 5. Ze had al problemen met hem in de klas van bij de start, ze wilde hem er gewoon niet bij. Hij is doorverwezen naar een observatiegroep om te kijken wat hij nodig heeft maar de juf heeft die groep allemaal negatieve dingen over mij als moeder verteld. Dus nu kunnen we geen goede start maken en dat is echt haar schuld. Ook ze moet niet als juf allemaal oordelen over mij als moeder uitspreken en die niet met mij bespreken maar wel aan de nieuwe groep doorgeven, Dat is gewoon echt fout van haar. Daarom wil ik klacht indienen want dat is echt heel fout en zo zorgt ze er ook oor dat ik en mijn zoon niet een nieuwe start kunnen maken. Kunnen jullie me helpen hoe ik dat ken adoen Ik wil echt serieucs genomene worden dat die juf gewoon niet meer kan werken ofzo want ze maakt echt grote fouten
Het is net alsof ik een treinontsporing voor mijn ogen zie gebeuren. Het forum werkt samen om de trein weer op de rails te krijgen, maar of de machinist fit aan het stuur zit, weten we niet. Bovendien heeft die alleen negatief commentaar op iedereen die de train op de rails wil houden. Ondertussen zit er een kind in die trein, ergens. Die merkt het heus wel hoor, als de trein van de rails loopt.
ToetieToover schreef op 24-08-2025 om 08:55:
Het is net alsof ik een treinontsporing voor mijn ogen zie gebeuren. Het forum werkt samen om de trein weer op de rails te krijgen, maar of de machinist fit aan het stuur zit, weten we niet. Bovendien heeft die alleen negatief commentaar op iedereen die de train op de rails wil houden. Ondertussen zit er een kind in die trein, ergens. Die merkt het heus wel hoor, als de trein van de rails loopt.
Treffend geschreven!
Ik heb dit topic van begin tot eind gelezen. Met verbazing en bewondering.
Na de OP gingen instinctief mijn stekels overeind staan. Ik had dan ook een aantal pittige reacties verwacht maar ik las vooral compassie. Uit latere reacties begreep ik dat TO en haar achtergrond bekend was bij een aantal forummers (wellicht vandaar de milde reacties).
Er was begrip en bemoediging, van wildvreemden. Daar waar het ook heel makkelijk was geweest om TO even flink de les te lezen en alle frustratie over zoveel ‘slecht gedrag en onwil’ er even lekker anoniem uit gooien.
En dan een TO die terugkomt op haar gedrag. Open en eerlijk is over haar struggles.
Het forum is voor mij een ‘tijdverdrijf’ Het zorgt voor vermaak en geeft me vaak nieuwe inzichten en een stuk herkenning.
Maar dit topic bewijst maar weer eens dat het zoveel meer kan zijn. Als TO er voor open staat (en daar lijkt het wel op) dan kunnen de gegeven reacties haar misschien net dat zetje geven om weer op het rechte spoor te komen.
Hulde daarom voor iemand als TO die moedig genoeg is om hier haar sores te delen en ook weer het lef heeft om de kritiek te incasseren en strijdbaar blijft om het goede voor haar kinderen te doen.
En hulde voor alle forummers die hier zonder oordeel hun reactie geven. Die zorgvuldig hun woorden lijken te hebben gekozen en reageren vanuit compassie en naastenliefde.
Ik vind het ook heel knap van veel forummers dat ze zo kunnen reageren. Ik ben normaal een heel compassievol en empatisch iemand die iedereen wil helpen. Maar hier lukt me dat gewoon niet echt. Ik probeer het wel maar er komen veel gevoelens van ergernis boven. Dat heeft vooral te maken met de reacties van TO die calimerogedrag vertoont. Dit komt ook voor een groot deel door haar alcoholprobleem en wellicht andere psychische klachten. Dat maak ik in familie van nabij mee en dat triggert me te veel om me hier niet aan te ergeren.
Maar echt . Mijn complimenten voor iedereen die wel constructief en liefdevol kan reageren. En ik hoop ook uiteraard oprecht dat karen hieruit komt en de weg omhoog vindt.
de laatste reacties hierboven zijn ene hele goede samenvatting van dit hele topic. Ik 'volg' Karen ook al vanaf het begin. Ik heb niks anders meer te zeggen dan dat ik uiteindelijk trots ben op hoe ze het allemaal maar doet, gezien haar verleden en huidige omstandigheden.
Ik denk ook dat ze op dit moment aan het planfond zit kwa 'leervermogen' en flexibiliteit. Soms moeten wij in dit geval accepteren dat dit voor nu het maximaal haabare is en Karen de tijd geven en gunnen om op langere termijn aan haar problemen te werken.
Iemand die de spiegel niet ziet kun je niet verplichten nog 's beter in de spiegel te kijken.
Als het niet goed gaat met je kind is het voor elke ouder heel frustrerend dat daar allemaal oordelen over komen. Over jezelf hoe je het doet als ouder, en ook over je kind.
Laat staan als het met jezelf ook al niet goed gaat, en je zoveel ballen omhoog te houden hebt.
Dat helpt wat mij betreft ook op begrip te hebben.
lientje69 schreef op 24-08-2025 om 10:21:
Ik vind het ook heel knap van veel forummers dat ze zo kunnen reageren.
(...)
Maar echt . Mijn complimenten voor iedereen die wel constructief en liefdevol kan reageren. En ik hoop ook uiteraard oprecht dat karen hieruit komt en de weg omhoog vindt.
Ik kan inderdaad alleen maar denken: dat arme kind.
Karen, je zegt jezelf er niet in te herkennen maar je hoeft alleen je eigen reacties op dit topic maar terug te lezen. Pak alsjeblieft alle hulp aan die jij en je kind kunnen krijgen. Niet eens voor jezelf, maar vooral ook voor hem.
TwoThirds schreef op 24-08-2025 om 12:57:
[..]
Ik kan inderdaad alleen maar denken: dat arme kind.
Karen, je zegt jezelf er niet in te herkennen maar je hoeft alleen je eigen reacties op dit topic maar terug te lezen. Pak alsjeblieft alle hulp aan die jij en je kind kunnen krijgen. Niet eens voor jezelf, maar vooral ook voor hem.
Dat doet ze al. Het kost gewoon tijd, en die kapotte rem op alcohol gaat helaas nooit meer werken, die blijft kapot voor de rest van haar leven. Dus moet ze andere manieren vinden om met spanningen om te gaan.
In eerdere draadjes heeft Karen geschreven dat ze ze naar therapie gaat en ze medicatie neemt, ondanks dat ze het doodeng vindt. Dat zijn al gigantische stappen die ze gezet heeft!
Het enige wat daarnaast echt nog kan helpen, is naar de AA gaan zodat ze een buddy krijgt om dit soort moeilijke momenten door te komen. Zo ver is Karen nu nog niet, maar ik voel aan mijn grote teen dat dat moment binnenkort wel komt. ☺️
@ Karen, je schrijft dat je tijdens een moeilijk gesprek op een gegeven moment niets meer binnen kreeg. Daar hebben meer mensen last van. Op allerlei redenen. Ik ook. Het is niet raar (goed juist!) om daar rekening mee te houden. Daar wordt de communicatie en kennisoverdracht alleen maar beter van.
Wat mij helpt, zijn 2 dingen:
- De overload voorkomen. Op het moment dat ik merk dat het teveel wordt, geef ik aan dat ik het gesprek graag wil beëindigen (en eventueel een andere keer voortzetten) omdat ik merk dat ik te vol zit met alle nieuwe informatie/inzichten om op dat moment nòg meer op te nemen. Daar is altijd heel begripvol op gereageerd. Als jij het niet goed aan voelt komen, kan je therapeut je er wel mee helpen. Sterker nog, misschien kan je oefenen tijdens therapie
want daar kan je hoofd ook ineens tè vol zitten! - Soms vraag ik om een samenvatting per mail, zodat ik er thuis nog eens rustig over na kan denken en eventuele afspraken zwart op wit heb. De meeste professionals schrijven voor zichzelf kort op wat er is besproken. Kleine moeite om dat door te sturen.
Hoop dat je hier wat aan hebt. Iedereen snapt dat een gesprek voortzetten weinig zin heeft op het moment dat een van de deelnemers het niet meer allemaal op kan slaan. En sommige gesprekken zijn zó belangrijk dat je er op dat moment zelf een eind aan moet breien zodat je een volgende keer weer fris verder kan.
Karen, zou je met je therapeut of (misschien beter) de huisarts kunnen bespreken of je iets van ondersteuning kan krijgen voor praktische zaken? Iets als een maatschappelijk werker ofzo?
Je bent je nu helemaal alleen door allerlei narigheid heen aan het worstelen. Helaas heb je nu niks aan je familie, en als ik het goed heb begrepen heb je verder ook amper een netwerk. En dat maakt het allemaal nog eens extra zwaar. Ik denk dat je enorm geholpen zou zijn als er iemand naast je kon staan met wie je gewoon in een persoonlijk gesprek kan sparren over dit soort dingen, en die je ook zou kunnen bijstaan bij lastige gesprekken. Een soort vertrouwenspersoon. Zodat je het niet allemaal alleen hoeft te dragen, waardoor je dan weer extra in de stress raakt met als risico dat je toch weer naar de fles grijpt. Iemand hier had het al over een mentor van de AA, maar iemand van buiten de AA zou ook helemaal prima zijn. Als er maar iemand is om je te steunen, want die lijk je nu niet te hebben.
Heb je al WMO aangevraagd? Als ik zo lees hoeveel je voor je kiezen krijgt met je kinderen en dat je eigen functioneren daarnaast ook beïnvloed wordt door je verleden en je aandoening, is het de moeite waard om eens te kijken welke hulp er voor jullie beschikbaar is. Het WMO loket van je gemeente of het sociale wijkteam kan je hiermee helpen.
Hier thuis is vooral de ambulante hulp heel waardevol, die hebben we gehad op naam van een paar kinderen (wegens ASS) en op naam van mezelf (geheugenproblemen en soms erg chaotisch door epilepsie). Ik vond het aanvragen voor mezelf aanvankelijk heel lastig, omdat ik mezelf niet zag als 'hulpbehoevend'. Had moeite om te erkennen dat ik ondanks dat ik op veel gebieden goed functioneer, op andere gebieden wel iets mankeer. Ik kan, zeg maar, best zwemmen, maar met de hulp van zwemvleugeltjes lukt het beter en word ik minder snel moe 
Mijn ambulante hulp komt 2x per week. Ze heeft verstand van autisme en epilepsie. Ik kan mijn verhaal bij haar kwijt, ze ondersteunt in dingen die ik moet regelen, geeft tips, en gaat (als ik wil) mee naar gesprekken met bijv. school/dagbesteding/andere hulpverleners.
Helaas is erkennen dat het niet goed gaat en daarbij hulp vragen, niet makkelijk. Maar je faalt niet. Het is niet sneu. Integendeel. Die zwemvleugeltjes omdoen zodat je beter en makkelijker zwemt, dus hulp accepteren om het beter te kunnen doen, is verantwoordelijkheid nemen. Het is namelijk niet de bedoeling dat je zelf verzuipt terwijl je je kind moet leren zwemmen.
wat een mooie post Yette
vraagje aan TO: ben je wel eens in bijzijn van juf erg boos geworden, omdat ze het heeft over heftige emoties? Kan je achteraf nadenkend een situatie bedenken waarin dit is voorgevallen op school? Of extreem emotioneel geworden om niks?
karenm2 schreef op 22-08-2025 om 19:29:
[..]
Ja jij doet ook gewoon dom. Als het zo makkelijk was had ik het al wel gedaan
Stop met mensen dom noemen en ze te haten omdat ze het niet met jou eens zijn.
Niet iedereen in de wereld is het met iedereen eens. Dat betekent niet dat iedereen elkaar haat of dom is.
Als iemand iets zegt of doet wat jij niet leuk vindt, betekent niet meteen dat ze jou haten.
Stop alsjeblieft ook met drinken. Je lijkt er niet rustig van te worden, maar vooral juist bozer.
karenm2 schreef op 23-08-2025 om 21:19:
[..]
Het gaat niet goed. Vanbinnen veel paniek. Ik weet dat alcohol geen oplossing is en dat ik gisteren een fout heb gemaakt door toch te drinken. Maar ik voel me nu ook heel slecht. Wel minder opgefokt maar meer angstig.
Sommige reacties hier maken het ook nog erger en laten me nog meer waardeloos voelen. En het klopt ook niet wat ze schrijven. Maar ik zie ook wel dat ik zelf fout was gisteren en dat ik zo de verkeerde indruk geef. Ik had flink veel wijn op dan kom ik onstabiel over dat zie ik nu ook als ik het terug lees.
Dat je nu angstig bent, komt hoogstwaarschijnlijk ook door de alcohol.
Alcohol helpt sommige mensen even te ontspannen (bij jou blijkbaar niet want het maakt je bozer), maar de dag daarna is je lichaam aangeslagen en worden mensen met angst vaak nog veel angstiger.
Stop met die alcohol echt. Zoek hulp bij het stoppen.
Die alcohol is geen medicijn, maar maakt jou waarschijnlijk zo boos en dan weer angstig.
