Klacht tegen juf
Ik wil een klacht indienen tegen de juf van mijn jongste zoon van 5. Ze had al problemen met hem in de klas van bij de start, ze wilde hem er gewoon niet bij. Hij is doorverwezen naar een observatiegroep om te kijken wat hij nodig heeft maar de juf heeft die groep allemaal negatieve dingen over mij als moeder verteld. Dus nu kunnen we geen goede start maken en dat is echt haar schuld. Ook ze moet niet als juf allemaal oordelen over mij als moeder uitspreken en die niet met mij bespreken maar wel aan de nieuwe groep doorgeven, Dat is gewoon echt fout van haar. Daarom wil ik klacht indienen want dat is echt heel fout en zo zorgt ze er ook oor dat ik en mijn zoon niet een nieuwe start kunnen maken. Kunnen jullie me helpen hoe ik dat ken adoen Ik wil echt serieucs genomene worden dat die juf gewoon niet meer kan werken ofzo want ze maakt echt grote fouten
Broadway schreef op 26-08-2025 om 08:48:
[..]
jij denkt dat de invloed van de omgeving van die jongen niet belangrijk is?
Maar als het gaat over zijn gedrag op school is de omgeving de school. Dus dan moet die juf overdracht doen over haar eigen gedrag en niet over mij. Ik ben er niet bij op school.
IMI-x2 schreef op 26-08-2025 om 08:59:
Karen, je zoon zit nu in een observatiegroep. Dat is hun taak: observeren. Dus zelf kijken. Een jaar lang. Ze nemen heus de mail van de vorige juf niet zomaar voor waarheid aan, want dan zou zo'n observatie helemaal niet nodig zijn.
Dus maak je geen zorgen, je zoon krijgt echt wel een eerlijke kans.
En jij krijgt een eerlijke kans om de nieuwe Karen te laten zien.
Je kunt dit. 💪
Bedankt voor je steun. Ja ze komen ook wel echt professioneel over vind ik, dat is waar. Ik probeer om daar op te vertrouwen dat ze hem wel een eerlijke kans gaan geven omdat dat hun werk is.
Schoondochter schreef op 26-08-2025 om 11:19:
Karen, wat jou misschien kan helpen is dat van je kinderen houden en een goede moeder zijn twee verschillende dingen zijn. Als mensen zeggen dat je het niet altijd handig aanpakt met je kinderen (wat hier ook gebeurt, en wat de juf misschien ook bedoelde) dan zeggen ze NIET dat jij niet van je kinderen houdt of niet het beste met ze voor hebt. Iedereen kan zien dat jij van je kinderen houdt, en dat je alles voor ze wil proberen. Dat laat je hier namelijk ook zien: je vindt de operatieklas lastig, maar gaat er wel mee door omdat je weet dat het goed kan zijn voor je zoontje. Je vindt het contact met de juffen lastig, maar zet door en vraagt hulp omdat dat goed is voor je kinderen.
Maar misschien zie je later, als je terugkijkt, dat je dingen wel anders had kunnen aanpakken. Dat hebben heel veel mensen, en betekent niet dat je dus volledig niets goed deed. Dat lijk je hier wel een beetje te denken, dat kritiek op een stukje van iemand direct als kritiek op de hele persoon bedoeld is. Als iemand niet alles goed doet, perfect, dan is die persoon gewoon fout. En zo is de wereld niet, zo zien mensen jou niet. Ik hoop dat je dat verschil kunt zien en ook kunt gaan voelen.
Ja ik snap wat je bedoelt. Ik kan heel slecht tegen kritiek, mijn emotie neemt dan over en dan kan ik niet meer nadenken. En dan voel ik me meteen helemaal waardeloos. En dan ga ik verdoven of aanvallen. Dat is ook een van de doelen in de therapie die ik nu heb om daarmee anders te leren omgaan. Maar ik vind wel dat het dan eerlijke kritiek moet zijn.
Annaniem2023 schreef op 26-08-2025 om 12:31:
Karin, ik vind het al heel goed dat je nu denkt dat je je niet meer moet bezig houden met de oude juf en wat ze heeft gezegd. Jouw focus is de toekomst, niet het verleden en wat er is mis gegaan en wat je is aangedaan. dat kan altijd later nog aangepakt worden.
en dat je van de week alcohol gedronken had. Ja, stom, maar gedane zaken nemen geen keer. Vanaf nu drink je niet meer. In het begin van het draadje kun je teruglezen hoe je bent als je dronken bent: TIJDELIJK niet zo aardig. Met de nadruk op tijdelijk. Wij vinden je dus niet altijd niet aardig, alleen als je gedronken hebt.
ga alsjeblieft naar het gesprek en zeg gewoon bij binnenkomst dat je zenuwachtig bent over het gesprek. Dat snappen ze echt, het gaat tenslotte om de toekomst van iets dat je het allerdierbaarst is.
sterkte! Je kan het! Wij denken aan je en helpen je vooruit.
Ja ik ga dat gesprek doen, bedankt voor jullie steun. Ik ga geen klacht meer neerleggen tegen die oude juf. Jullie hebben gelijk dat ik dat beter kan loslaten. Ik heb er ook geen energie voor.
yette schreef op 26-08-2025 om 13:32:
Waarschuwing: lang verhaal! (ik heb gebrekkig internet en typ gewoon door tot ik weer 5G heb
) ...
Als je naar dat gesprek gaat, vertel dan vantevoren dat je er tegenop ziet. Leg kort (!) uit dat je op de vorige school, tijdens gesprekken over het moeilijke gedrag van je zoontje, vaak het idee kreeg dat ze hem niet aardig vonden. Dat ze hem zagen als een probleem in plaats van als een kind met een probleem. Dat raakte jou enorm. Het voelde alsof je een hele lading kritiek over je heen kreeg. Spreek de hoop uit dat ze je kind hier wèl begrijpen omdat het belangrijk is dat hij de goede begeleiding krijgt. Geef aan dat je hoopt op een goede samenwerking.
Op die manier zullen ze rekening houden met je kwetsbaarheid èn heb je meteen op een nette manier verteld hoe je de omgang op de vorige school ervaarde.
Mocht het gesprek je desalniettemin teveel worden, vertel dat dan meteen. Wat ik al eerder schreef, het is niet raar om te vragen of jullie het gesprek een andere keer voort kunnen zetten omdat je merkt dat het teveel informatie voor je wordt.
Verder zou ik het helemaal niet meer hebben over die vorige school! Over en sluiten. Vanaf nu kan je samen met mensen die ervaring hebben met kinderen met problemen, focussen op wat je zoon nodig heeft.
Ga uit van de goede wil en deskundigheid van deze schakelvoorziening. Geef ze een kans. Probeer te begrijpen dat jijzelf dingen soms niet helemaal juist interpreteert, maar dat het benoemen van de problemen gewoon noodzakelijk is. Ook deze mensen zullen dat doen. Maar het is geen aanval. Je moet samen duidelijk krijgen tegen welke problemen je kind aanloopt en hoe jullie hem daar het beste mee kunnen helpen.
Ik heb overigens positieve ervaringen met een schakelvoorziening. Onze jongste liep tijdens de reguliere brugklas vast vanwege zijn afwijkende gedrag. Hij kwam op een schakelvoorziening terecht. Daar werd hij gezien. Ze begrepen waar zijn soms drukke, verstorende, buitengewoon uitdagende en irritante gedrag vandaan kwam en boden hem andere manieren om met lastige situaties en zijn eigen emoties om te gaan. Natuurlijk was dat een heel proces. Maar hij was op speciaal onderwijs niet langer die ene moeilijke jongen in de klas. Ze waren allemaal leuk, maar hadden het ook allemaal zo hun problemen. Hij werd begrepen. Dat gaf hem de rust om te groeien.
Na de schakelklas heeft hij op dezelfde school voor speciaal onderwijs, mavo gedaan. In klassen van +/- 10 kinderen. Daarnaast kreeg hij een paar keer per week buiten school extra begeleiding voor oa huiswerk en specifieke sociale aandachtspunten op een groep voor kinderen met autisme.
Echt hoor, je wil niet weten wat er op speciaal onderwijs allemaal mogelijk is om bijzondere kinderen de begeleiding te geven die ze nodig hebben. Ze hebben meer expertise, tijd en geld dan regulier onderwijs. Zijn ook stukken flexibeler. Kortom: ik vond het een fijne school.
Inmiddels is hij 20 en doet hij een MBO opleiding. Gaat super! Volgend jaar wil hij HBO gaan doen. Hij heeft een vaste bijbaan in de evenementen-sector, een gezellig sociaal leven, dikke verkering ... gewoon een fijne vent
En dat begon allemaal met die schakelvoorziening!
Bedankt voor je verhaal. Ik denk ook wel dat deze observatiegroep deskundig is. Ik hoop dat mijn zoon er ook kan wennen en dat ze hem dan echt kunnen helpen. Ik vind het heel goed dat ze jouw zoon wel echt goed geholpen hebben en dat hij het nu zo goed doet. Ik hoop dat mijn zoon dat ook allemaal heeft als hij 20 is. Als daarvoor speciaal onderwijs nodig is en als dat hem echt het beste kan helpen dan sta ik daar ook voor open.
Ook bedankt voor je tips voor dat gesprek. Ik ga proberen zo te beginnen inderdaad en het voor de zekerheid ook opschrijven, want vaak ben ik al heel gespannen aan het begin. Ik merk het zelf niet wanneer ik niet meer kan luisteren en dichtklap. Dat krijg ik pas achteraf door als ik probeer te bedenken wat er juist gezegd is en wat ik zelf gezegd heb.
Karen: petje af! Je doet het toch maar allemaal! Goed bezig. Respect voor jou
yette schreef op 26-08-2025 om 14:12:
[..]
Hé hooo!
Ik zeg nergens dat je 'gewoon' even aangeeft dat je blokkeert. Daarvoor moet je wel in staat zijn om zelf de eerste signalen op te pikken. Maar het valt te leren. Het begin is er, want TO signaleert dat dit gebeurt. Alleen is het dan te laat. Zaak dus om te bedenken òf er bij haar eerste signalen zijn en hoe die eruit zien.
Ik heb dit bij revalidatie (voor nah) geleerd. Bij mij lijkt het begin van blokkeren op knikkebollen. Dus als ik merk dat ik een paar keer ff 'weg' ben, is het tijd om te stoppen. Bij een mede-patient begon het met negatieve gedachten (wat een gezeik/bla bla bla/flikker een eind op). Zo zullen er nog wel meer signalen zijn.
Mocht je die signalen niet hebben of (nog) niet herkennen, dan kan het handig zijn om vantevoren een eindtijd af te spreken. Dat je het bij bijv. 30 minuten wil houden omdat je ervaring is dat je bij langere gesprekken door omstandigheden een overload ervaart - waarna het gesprek voortzetten weinig zin meer heeft.
Martje80 schreef op 26-08-2025 om 14:19: [..] Ik denk dat een mentale overload in je hersenen anders werkt dan een traumarespons hebben. Zoals ik jou begrijp lopen je hersenen in de loop van de tijd vol. Een traumarespons kan je hersenen/lichaam binnen een milliseconde overnemen, ook als je nog maar 5 minuten bezig ben. (Wel weet ik uit eigen ervaring dat hoe moeier ik ben, hoe meer gevoelig ik word voor trauma triggers). We zijn het er wel over eens dat het te leren/trainen is.
Ja bij mij gaat dat ook heel snel. In de therapie heb ik het ook vaak en dan laat de therapeut me met een balletje gooien of soms een glas water drinken. Maar dat kan moeilijk in een gesprek op school natuurlijk. Maar de therapeut denkt ook wel dat ik dat kan leren om zelf de signalen te herkennen. De eerste stap is achteraf herkennen dat het weer gebeurd is en mezelf dan kalmeren voor ik beslis wat ik verder ga doen. Niet reageren vanuit traumarespons. Dat is vrijdag ook echt niet goed gegaan maar ik heb me wel herpakt. Bedankt voor jullie steun op het forum want die heeft ook geholpen.
T@sje schreef op 26-08-2025 om 20:32:
ik ben hulpverlener en heb ook lang gewerkt in een observatieklas.
In jouw geval, Karen, lijkt er sprake van een pittige thuissituatie. Jij bent een moeder die zelf een lastige jeugd had, je hebt ook nu nog stevige uitdagingen, maar je houdt heel veel van je kind en wilt alles voor hem doen. En je bent keihard aan het werken aan jezelf, om je kind te geven wat ie nodig heeft (rust, regelmaat en stabiliteit). Daar kunnen andere mensen alleen maar respect voor hebben.
Ik denk zelf dat het heel belangrijk is dat je anderen laat zien dat je bereid bent om eerlijk naar jezelf en je gedrag te kijken, dat je wilt veranderen wat nu nog niet goed gaat en daarbij wil samenwerken met professionals die óók (net als jij) het beste willen voor je kind.
Als het je lukt om erop te vertrouwen dat jij en de mensen van de observatieklas precies hetzelfde belang hebben (namelijk dat het goed gaat met je kind en dat hij terechtkomt op een plekje waar hij past) dan is er een stevige basis om daar MET ELKAAR aan te gaan werken.
En dat jij dan, door je eigen problematiek, soms even een uitglijder hebt of uit de bocht vliegt is echt niet erg. Fouten maken mag. En met alle uitdagingen die jij hebt is het logisch dat dat af en toe gebeurt. Zolang je je weer herpakt als je gekalmeerd bent, en dan de samenwerking weer zoekt hoeft dat geen probleem te zijn.
Mijn adviezen:
- wees eerlijk over je kwetsbaarheden,
- spreek duidelijk uit hoeveel je van je kind houdt en dat je alles wilt doen wat goed is voor hem,
- probeer tips en adviezen niet te zien als aanval, maar juist als kans om het anders -beter- te doen een volgende keer. Ga ervanuit dat de ander goede bedoelingen heeft als je een tip krijgt,
- blijf naar je therapeut gaan om aan jezelf te werken. Ook als dat je heel zwaar valt.
- wees trots op wat je al bereikt hebt! Je bent hartstikke goed bezig en daar mag je echt trots op zijn!!
Bedankt voor je advies. Ik wil ook echt met hun samenwerken. Ik geloof ook wel dat ze het beste met hem voor hebben en ze komen ook echt bekwaam over.
Had jij als hulpverlener in die observatieklas contact met jeugdzorg? Als een kind niet goed kan wennen daar of er blijven problemen ook in die klas, werd jeugdzorg er dan bij gehaald?
karenm2 schreef op 28-08-2025 om 22:56:
[..]
Alleen dat vertellen van de therapie daar vind ik geen goed idee. Het gaat niet over mijn problemen maar over mijn zoon. Ik wil niet dat ze dat weten want het heeft niks met elkaar te maken.
Wat fijn om al je berichten te lezen. Het klinkt of de therapeut je echt kan helpen je leven wat lichter te maken. Het is je zó gegund.
Ik vind je sterk en verstandig overkomen.
Bij bovenstaand stukje dat je schrijft twijfel ik. Ik zou denken dat jouw problemen en het gedrag van je zoontje mogelijk wel -tenminste een beetje- met elkaar te maken hebben. Je bent soms erg emotioneel en wat labiel, je ligt soms lang in bed als je helaas toch gedronken hebt. Het zou kunnen dat je zoontje daar toch soms last van heeft.
Ik denk echt, ben er van overtuigd, dat het sterk is dat op school aangeeft dat je therapie hebt om sterker te worden, aan je eigen issues werkt. Zonder te vertellen wat dat dan inhoudt, dat gaat ze niets aan. Naar therapie gaan is toch alleen maar positief? Een moeder die inziet dat ze wat hulp kan gebruiken? Zoveel mensen hebben wat hulp nodig in hun leven. Deze juffen geven zelf hulp. Zij zijn dus alleen maar vóór hulpvragers 🙂. Dus mochten zij denken dat jouw persoonlijke uitdagingen er wel wat mee te maken hebben, dan weten ze dat je daar aan werkt. Echt, dat is alleen maar positief voor jou. Dat geeft een goede, sterke indruk. Een moeder die er aan werkt om dingen te verbeteren, voor haarzelf en voor haar kinderen. Samen met anderen; hulp durft en kan accepteren.
Je geeft niet op als het moeilijk wordt en gaat je uitdagingen dapper aan. Je weet je te herpakken als het even minder ging. Respect voor jou.
karenm2 schreef op 28-08-2025 om 22:45:
[..]
Ja jullie hebben wel gelijk dat het beter is dat ik dat gesprek wel gewoon doe. Ik heb de orthopedagoog nog even gesproken erover en die zei dat inderdaad dat er niet een mail is. Dat heb ik dan verkeerd gehoord. Maar het stond wel in de overdracht en die willen ze niet doorsturen maar wel in gesprek met mij bespreken. Dus dat is gepland voor volgende week. Maar ik heb veel stress en ik vind het ook vervelend dat ze het niet gewoon willen doorsturen zodat ik me al kan voorbereiden.
Met de jongste gaat het ook nog helemaal niet zo goed in de nieuwe groep. Hij is veel boos. Ze hebben ook een soort kamer voor kinderen om tot rust te komen en hij zit ook veel daar. Ze laten hem daar niet alleen en ik heb de kamer gezien en het is ook niet een enge ruimte ofzo, en hij doet er ook soms werkjes als hij wat rustiger is. Maar toch vind ik dat wel erg voor hem dat hij niet gewoon met de groep mee kan doen en dan twijfel ik of dit wel een goede plek is voor hem en of hij er wel kan wennen en of ik de goede keuze gemaakt heb. Maar de nieuwe juf komt wel aardig en professioneel over, ze doet niet of het aan mij ligt en ze praat ook helemaal niet negatief over hem. Dat vind ik erg goed, dat is heel anders dan zijn oude juf. Maar ik pieker toch veel of dit wel goed is voor hem. Overdag h eb ik veel afleiding met werk en de jongens maar als die slapen is het heel lastig.
Als ouder wil je het beste voor jóuw kind en dat is logisch. De juffen willen ook het beste voor jouw kind en tegelijkertijd ook het beste voor de andere kinderen. Ze willen ook dat alle kinderen in één groep kunnen werken. Soms lukt dat niet doordat een kind boos is. Juist dat kind moet dan even uit de situatie gehaald worden zodat de rest van de groep er zo min mogelijk last van heeft. Het liefst ook voordat de andere kinderen ook boos of juist bang worden. Al die andere kinderen zitten daar ook omdat er iets niet helemaal vanzelf goed gaat op school. En als juf wil je dan niet dat ze elkaars boze bui overnemen of versterken of er angstig van worden.
Keuzes voor individuele kinderen worden op school altijd gemaakt met de hele groep in gedachten. Wat is goed voor dit kind, wat is goed voor de groep?
Probeer te begrijpen dat het op school niet alleen om jouw zoon gaat, maar ook om de andere kinderen. En dat er soms beslissingen worden genomen die niet helemaal ideaal zijn voor die van jou.
Kampeerder schreef op 29-08-2025 om 05:54:
[..]
Als ouder wil je het beste voor jóuw kind en dat is logisch. De juffen willen ook het beste voor jouw kind en tegelijkertijd ook het beste voor de andere kinderen. Ze willen ook dat alle kinderen in één groep kunnen werken. Soms lukt dat niet doordat een kind boos is. Juist dat kind moet dan even uit de situatie gehaald worden zodat de rest van de groep er zo min mogelijk last van heeft. Het liefst ook voordat de andere kinderen ook boos of juist bang worden. Al die andere kinderen zitten daar ook omdat er iets niet helemaal vanzelf goed gaat op school. En als juf wil je dan niet dat ze elkaars boze bui overnemen of versterken of er angstig van worden.
Keuzes voor individuele kinderen worden op school altijd gemaakt met de hele groep in gedachten. Wat is goed voor dit kind, wat is goed voor de groep?
Probeer te begrijpen dat het op school niet alleen om jouw zoon gaat, maar ook om de andere kinderen. En dat er soms beslissingen worden genomen die niet helemaal ideaal zijn voor die van jou.
Klopt dat ze naar de hele groep kijken maar ook voor zoontje is het waarschijnlijk wel fijn om naar die ruimte te mogen als hij boos is. Hij is niet alleen daar en krijgt de tijd om rustig te worden, zonder al die andere kinderen die toekijken. Zonder prikkels van de rest van de klas. Zie het niet als straf maar als een middel om hem te helpen.
karenm2 schreef op 28-08-2025 om 22:57:
[..]
Maar als het gaat over zijn gedrag op school is de omgeving de school. Dus dan moet die juf overdracht doen over haar eigen gedrag en niet over mij. Ik ben er niet bij op school.
Alles is onderdeel van zijn omgeving. de thuissituatie-invloed stopt niet als hij de voordeur dichttrekt.
mijn vader was een overspannen alcoholist en mijn moeder deed haar best de ballen in de lucht te houden. dat geeft spanningen thuis hoe hard ze beiden ook probeerden ons een normale jeugd te geven. dat ettert door op school en in de rest van het leven. dat beseffen is stap 1.
Wat fijn om te lezen dat je naar dat gesprek gaat, Karen!
Ik denk dat ik begrijp waarom ouders een overdracht niet te lezen krijgen, maar dat die wèl wordt besproken. Het gaat namelijk niet meer over hoe zijn vorige school hem zag, maar over hoe deze mensen hem zien. Ze hebben ervaring met het interpreteren van overdrachten en zullen die niet letterlijk overnemen, maar vanuit hun eigen expertise interpreteren en vervolgens irl bekijken hoe zij het zelf zien. Dus als ik jou was, zou ik focussen op wat zij te vertellen hebben en hoe zij je zoon kunnen helpen.
Een nieuwe start dus! Succes
karenm2 schreef op 28-08-2025 om 23:29:
[..]
[..]
Ja bij mij gaat dat ook heel snel. In de therapie heb ik het ook vaak en dan laat de therapeut me met een balletje gooien of soms een glas water drinken. Maar dat kan moeilijk in een gesprek op school natuurlijk. Maar de therapeut denkt ook wel dat ik dat kan leren om zelf de signalen te herkennen. De eerste stap is achteraf herkennen dat het weer gebeurd is en mezelf dan kalmeren voor ik beslis wat ik verder ga doen. Niet reageren vanuit traumarespons. Dat is vrijdag ook echt niet goed gegaan maar ik heb me wel herpakt. Bedankt voor jullie steun op het forum want die heeft ook geholpen.
Ja je hebt jezelf zeker herpakt. Goed gedaan. Steeds een stapje naar voren en soms even terug.
karenm2 schreef op 28-08-2025 om 22:56:
[..]
Je hebt gelijk dat ik therapie nodig heb. Ik ben ook gegaan gisteren. Het was een lastig gesprek wat hij is goed in confronteren en soms echt streng en zet ook soms teveel druk vind ik, maar ik weet ook wel dat hij me steunt. Dat ik blijf komen naar de afspraken deze keer en dat ik niet de therapie stopzet als het lastig is is al best een grote verandering, zei de therapeut ook. Dat geeft me wel moed om het vol te houden en maakt die stemmen die zeggen dat ik moet opgeven/verstoppen ook wel stiller.
Karen, wat een grote stappen zet je! Dit bericht toverde een heel grote lach op mijn gezicht. Ik ben zooo trots op je.
Het is niet makkelijk, maar je doet het toch maar mooi. Mijn dag kan al niet meer stuk.
