Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

yette schreef op 06-11-2024 om 11:09:

Uit een burnout komen, is gewoon ontzettend lastig. Ik hoop dat je dochter op een gegeven moment blij kan zijn voor haar vriendin zonder ook verdrietig te zijn om zichzelf.

Onze zoon krabbelt met kleine stapjes op. Maar ik durf niet te vroeg te juichen. Hij komt nu in elk geval meer buiten dankzij zijn hulpverlener en vriendinnen, is bezig met het bezoeken van open dagen en weet inmiddels bijna zeker welke studierichting het wordt. Ik vind het spannend. Zijn zus kon ik makkelijk loslaten toen ze de deur uit ging, maar bij een kind dat zó enorm depressief kan zijn, is dat toch anders.

Deze komt binnen. Wens alle ouders hier de energie om de rots in de branding te blijven. Het is voor jullie ook niet makkelijk.

Hier weer even een reactie van mij. Ik loop ergens  tegenaan.  En misschien  , waarschijnlijk, hebben jullie  hier geen last van want ik lees alleen maar acceptatie  maar ik hoop toch wat herkenning te vinden.

Uiteraard heb ik geaccepteerd  dat zoon nu dochter  is en verder als vrouw door het leven wil gaan. Met een heel andere naam zelfs  Als je kind maar gelukkig  is. Dat is het belangrijkste. 

Toch merk ik dat ik  het diep in mijn hart nog steeds af en toe moeilijk  vind en mijn zoon mis. Dat uitte zich vanmorgen  toen ik bij het opruimen  van de kerstboom  de kerstbal " baby's eerste kerst  "  met naam van zoon stuk liet vallen.  Zij wil deze bal uiteraard niet want heeft rigoureus  met haar verleden als manlijke persoon gebroken.

Voor mij was het of er na 26 jaar een stuk van mijn verleden  verloren ging door het kapot gaan van die kerstbal en ik barstte in huilen uit. De tranen lopen nog over mijn wangen nu ik dit schrijf.   En daar voel ik me dan ook weer schuldig over , want heb ik het dan wel echt geaccepteerd?   Wringt er diep in mij toch nog iets??

Of is het normaal dat je soms nog met weemoed aan het verleden terugdenkt en mag dit ook gewoon? Iemand herkenning?

yette schreef op 08-01-2025 om 08:50:

Ach Lientje

Ik heb eigenlijk bij al onze kinderen wel eens een soort weemoed naar toen ze nog onbevangen en zorgeloos waren. En bij degenen die het moeilijker hebben (gehad), is die gedachte nog verdrietiger. Of bedoel je iets anders?

Ik bedoel  deels dit. Maar ook deels Day ik zeg het geaccepteerd te hebben dat hij nu vrouw is geworden. Maar dat ik ( blijkbaar  ) het er diep in mijn hart toch nog moeilijk mee heb. En daar voel ik me dan weer rot en schuldig over.  

Van wat ik hier lees , lijkt het alsof iedereen  het" gewoon " geheel omarmd heeft. En ik heb het er nog af en toe moeilijk mee. Dat bewijst mijn huilbui om die stomme kerstbal ook wel voor mij. Ik voel me dan op een of andere manier  een slechte moeder. Haar geluk is het belangrijkste.  Waarom kan ik  mijn gevoelens  over haar verandering van zoon naar dochter dan niet opzij zetten  en het volledig, zonder voorbehoud, accepteren?  

Ik vind dat helemaal niet zo vreemd. Je hebt je kind vele jaren gekend als jongen. Die hele periode is niet opeens verdwenen of met terugwerkende kracht veranderd. Hoe zeer je ook NU accepteert dat je kind een vrouw is, er is ook altijd nog dat andere deel van haar leven. Juist die eerste levensjaren waarin je als ouder heel nauw verbonden ben met je kind, waar je ongetwijfeld veel mooie en fijne herinneringen aan hebt.

Ik snap ook wel dat een kind na een transitie het verleden liefst zoveel mogelijk wil vergeten, wil uitwissen, maar daarmee wordt natuurlijk ook gewoon heel veel moois 'weggegooid'. 

Misschien zit daar je verdriet wel vooral

Mugs schreef op 08-01-2025 om 09:19:

Ik vind dat helemaal niet zo vreemd. Je hebt je kind vele jaren gekend als jongen. Die hele periode is niet opeens verdwenen of met terugwerkende kracht veranderd. Hoe zeer je ook NU accepteert dat je kind een vrouw is, er is ook altijd nog dat andere deel van haar leven. Juist die eerste levensjaren waarin je als ouder heel nauw verbonden ben met je kind, waar je ongetwijfeld veel mooie en fijne herinneringen aan hebt.

Ik snap ook wel dat een kind na een transitie het verleden liefst zoveel mogelijk wil vergeten, wil uitwissen, maar daarmee wordt natuurlijk ook gewoon heel veel moois 'weggegooid'.

Misschien zit daar je verdriet wel vooral

Ik denk ook dat dat het idd is Mugs. Voor haar wordt het gewoon uitgewist. Ze wil de foto's  van vroeger niet, het mooie babyboek van toen staat hier in de kast en wil ze niet meer zien enz. Alsof mijn zoon nooit bestaan heeft. Maar dat was het toch eerst echt. Waar we heel blij mee waren.  Het voelt gewoon raar. 

Ik kan het niet echt goed uitleggen waar het verdriet en de pijn bij me zit momenteel.  Lastig. Wel voel ik me dus ook schuldig dat ik dat stuk vroeger niet zo makkelijk los kan laten. Het lijkt alsof de schrijfsters hier daar helemaal  geen moeite mee hebben ( en dat is uiteraard een aanname van mij want ik ken jullie niet persoonlijk , puur op basis  van wat ik hier lees ) . En dan voel ik me daar dus rot over. Waarom heb ik er toch diep in mijn hart moeilijk mee? Voelt als een slechte moeder zijn. ( overigens krijgt dochter hier verder niks van mee hoor )

lientje69 schreef op 08-01-2025 om 07:38:

Hier weer even een reactie van mij. Ik loop ergens tegenaan. En misschien , waarschijnlijk, hebben jullie hier geen last van want ik lees alleen maar acceptatie maar ik hoop toch wat herkenning te vinden.

Uiteraard heb ik geaccepteerd dat zoon nu dochter is en verder als vrouw door het leven wil gaan. Met een heel andere naam zelfs Als je kind maar gelukkig is. Dat is het belangrijkste.

Toch merk ik dat ik het diep in mijn hart nog steeds af en toe moeilijk vind en mijn zoon mis. Dat uitte zich vanmorgen toen ik bij het opruimen van de kerstboom de kerstbal " baby's eerste kerst " met naam van zoon stuk liet vallen. Zij wil deze bal uiteraard niet want heeft rigoureus met haar verleden als manlijke persoon gebroken.

Voor mij was het of er na 26 jaar een stuk van mijn verleden verloren ging door het kapot gaan van die kerstbal en ik barstte in huilen uit. De tranen lopen nog over mijn wangen nu ik dit schrijf. En daar voel ik me dan ook weer schuldig over , want heb ik het dan wel echt geaccepteerd? Wringt er diep in mij toch nog iets??

Of is het normaal dat je soms nog met weemoed aan het verleden terugdenkt en mag dit ook gewoon? Iemand herkenning?

Hoi Lientje,

ik vind het lastig om hier twijfels en verdriet te posten. Dus dat je vooral positieve reacties leest kan ook bij anderen spelen wellicht, die ook liever geen twijfels posten. Je wil toch niet de anti-trans mensen voer geven, en ik vond het ook lastig dat hulp zoeken voor mijn eigen worsteling het traject van mijn kind in gevaar zou kunnen brengen. "Geen steun bij ouders" of "twijfel over motivatie bij ouders" wil je niet in het dossier hebben staan. 

Dus ik heb zelf maar afgewacht of het vanzelf zou zakken. Dat doet het helaas nog niet zo erg. Schuldig voelen doe ik me ook wel, maar ik probeer daar mee te stoppen - mijn emoties zijn er gewoon en me daar schuldig over voelen is niet nodig vind ik. Dat mijn kind mijn twijfels kent en merkt is wel akelig, maar het houdt een keer op tot welk niveau ik toneel kan en wil spelen. Dat ik dan geen perfecte moeder ben, dat klopt. Het zij zo. Ik kan niet beter.

lientje69 schreef op 08-01-2025 om 10:05:

[..]

Ik denk ook dat dat het idd is Mugs. Voor haar wordt het gewoon uitgewist. Ze wil de foto's van vroeger niet, het mooie babyboek van toen staat hier in de kast en wil ze niet meer zien enz. Alsof mijn zoon nooit bestaan heeft. Maar dat was het toch eerst echt. Waar we heel blij mee waren. Het voelt gewoon raar.

Ik kan het niet echt goed uitleggen waar het verdriet en de pijn bij me zit momenteel. Lastig. Wel voel ik me dus ook schuldig dat ik dat stuk vroeger niet zo makkelijk los kan laten. Het lijkt alsof de schrijfsters hier daar helemaal geen moeite mee hebben ( en dat is uiteraard een aanname van mij want ik ken jullie niet persoonlijk , puur op basis van wat ik hier lees ) . En dan voel ik me daar dus rot over. Waarom heb ik er toch diep in mijn hart moeilijk mee? Voelt als een slechte moeder zijn. ( overigens krijgt dochter hier verder niks van mee hoor )

Is het niet pure rauw? Want als iemand van wie je houdt overlijdt, dan ben je intens verdrietig en mis je diegene heelerg om wie hij was als persoon en alles wat je samen hebt meegemaakt. Maar er is in deze situatie natuurlijk ook een belangrijk deel wat die persoon voor jou betekende 'anders' en 'verledentijd' en 'weg' en dat komt natuurlijk net als bij 'rauw' opzetten op de meest gekke momenten, zoals waar symbolisch de kerstbal voor staat, of dat fotoboek en ook elke keer als je elkaar ziet....de verschijning is ook anders. Dit is jou ook maar overkomen en je moet ermee omgaan, maar dat betekent niet dat je geen pijn mag hebben en verdriet. Dat hoort bij de verwerking. Geef jezelf ook die ruimte en accepteer maar eerst, dat ook jij, die supermoeder gewoon verdriet mag hebben, daar ben je mens voor toch? 

AnnaPollewop schreef op 08-01-2025 om 10:34:

[..]

Hoi Lientje,

ik vind het lastig om hier twijfels en verdriet te posten. Dus dat je vooral positieve reacties leest kan ook bij anderen spelen wellicht, die ook liever geen twijfels posten. Je wil toch niet de anti-trans mensen voer geven, en ik vond het ook lastig dat hulp zoeken voor mijn eigen worsteling het traject van mijn kind in gevaar zou kunnen brengen. "Geen steun bij ouders" of "twijfel over motivatie bij ouders" wil je niet in het dossier hebben staan.

Dus ik heb zelf maar afgewacht of het vanzelf zou zakken. Dat doet het helaas nog niet zo erg. Schuldig voelen doe ik me ook wel, maar ik probeer daar mee te stoppen - mijn emoties zijn er gewoon en me daar schuldig over voelen is niet nodig vind ik. Dat mijn kind mijn twijfels kent en merkt is wel akelig, maar het houdt een keer op tot welk niveau ik toneel kan en wil spelen. Dat ik dan geen perfecte moeder ben, dat klopt. Het zij zo. Ik kan niet beter.

Dank je voor je reactie  Annapollewop. Fijn dat je reageert , dat maakt dat ik me minder  alleen  voel. Ik praat er soms ook over met dochter.  Maar dan meer in de zin van:  weet je het echt zeker? Ben je nu echt gelukkiger dan  vroeger? 

Misschien  is het ook wel goed dat ik dit gepost heb. Het  brengt discussie op gang. En zorgt voor meer begrip. Voelt ook minder  eenzaam  dan.

Ik vind het ook nog steeds lastig te zien. Mijn zoon wordt wel steeds meer jongen, maar qua rol in het gezin klopt dat nog niet lekker (dat gaat bij de andere jongens toch echt anders, die gaan met het ouder worden de strijd met hun vader aan, terwijl dit kind zich nog altijd op mijn positie richt) en het voelt daarom voor mij nog wat onecht. Daarom worstel ik er nog wel mee, het voelt alsof ik gedwongen word mee te doen aan een toneelstukje waar ik zelf niet helemaal in geloof. 
Dat gun ik iemand op zich wel (waarom zou ik expres niet mee doen als het hem gelukkig maakt, alleen omdat ik het lastig vind) maar dit kind is meestal vrij dwingend en dan ergert het me ergens toch dat ik me in bochten moet wringen. Nouja, een kind dat niet meer ongelukkig is is natuurlijk best veel waard. Toch allemaal van die onderstromen in de relatie die het ingewikkeld maken.
Het puberen is daarom ook lastig vind ik, het is normaal dat kinderen aan de poten van je troon gaan zagen maar niet dat een zoon dat bij moeder doet en tegelijk alle vrouwelijks afwijst; dat voelt dus gek, ik kan me er eigenlijk niet tegen verweren. Ik kan het lastig uitleggen merk ik. Maar die roze wolk die ik bij sommige moeders van transkinderen zie, dat overlopen van begrip en fijn samen optrekken, ik red dat van geen kanten. Ik blijf een onbegripvolle achterlopende cishet...

AnnaPollewop schreef op 10-01-2025 om 13:42:

Ik vind het ook nog steeds lastig te zien. Mijn zoon wordt wel steeds meer jongen, maar qua rol in het gezin klopt dat nog niet lekker (dat gaat bij de andere jongens toch echt anders, die gaan met het ouder worden de strijd met hun vader aan, terwijl dit kind zich nog altijd op mijn positie richt) en het voelt daarom voor mij nog wat onecht. Daarom worstel ik er nog wel mee, het voelt alsof ik gedwongen word mee te doen aan een toneelstukje waar ik zelf niet helemaal in geloof.
Dat gun ik iemand op zich wel (waarom zou ik expres niet mee doen als het hem gelukkig maakt, alleen omdat ik het lastig vind) maar dit kind is meestal vrij dwingend en dan ergert het me ergens toch dat ik me in bochten moet wringen. Nouja, een kind dat niet meer ongelukkig is is natuurlijk best veel waard. Toch allemaal van die onderstromen in de relatie die het ingewikkeld maken.
Het puberen is daarom ook lastig vind ik, het is normaal dat kinderen aan de poten van je troon gaan zagen maar niet dat een zoon dat bij moeder doet en tegelijk alle vrouwelijks afwijst; dat voelt dus gek, ik kan me er eigenlijk niet tegen verweren. Ik kan het lastig uitleggen merk ik. Maar die roze wolk die ik bij sommige moeders van transkinderen zie, dat overlopen van begrip en fijn samen optrekken, ik red dat van geen kanten. Ik blijf een onbegripvolle achterlopende cishet...

Maar het is toch heel logisch dat hij zich zo opstelt, hij is immers vrouwelijk geconditioneerd? Dus inprenting is volgens de vrouwelijke dynamiek gegaan, en daar verzet hij zich nu tegen. Dat hij zich wel tegen jou verzet maar tegelijkertijd al het vrouwelijke (wat is dat?) afwijst en dat dat niet samen gaat vind ik eigenlijk ook een stretch. Waarom zou dat nou in tegenspraak zijn? Het komt mij voor als een projectie van jouw eigen biologistische opvattingen over gender (ik weet het een aanname). Misschien zou je eens in kunnen voelen hoe dat zit. Want een toneelstukje moeten spelen voelt natuurlijk niet goed. 

@AnnaPollowop

Mijn broer, cis hetero, deed het ook juist bij mijn moeder. Gewoon omdat hij veel op elkaar leken en beide een erg sterke en koppige persoonlijkheid hadden. Terwijl mijn vader veel Zachter en meegaander was en is qua karakter

Dus dat kan echt prima samen gaan hoor

Ik snap het moeilijke gevoel Annapollewop.  Maar denk ook dat het een stukje karakter ook is. Het ene kind is immers het andere niet en reageert ook weer anders. De een is meegaand, de ander gaat vol de strijd aan.
Het is lastig en gecompliceerd.  Niet uit te leggen idd. Iets dat je voelt en diep in je zit. En ja . Dat is een stukje toneelspelen  ook wellicht.  Zal niet iedereen begrijpen.

Lexus schreef op 10-01-2025 om 13:52:

[..]

Maar het is toch heel logisch dat hij zich zo opstelt, hij is immers vrouwelijk geconditioneerd? Dus inprenting is volgens de vrouwelijke dynamiek gegaan, en daar verzet hij zich nu tegen. Dat hij zich wel tegen jou verzet maar tegelijkertijd al het vrouwelijke (wat is dat?) afwijst en dat dat niet samen gaat vind ik eigenlijk ook een stretch. Waarom zou dat nou in tegenspraak zijn? Het komt mij voor als een projectie van jouw eigen biologistische opvattingen over gender (ik weet het een aanname). Misschien zou je eens in kunnen voelen hoe dat zit. Want een toneelstukje moeten spelen voelt natuurlijk niet goed.

Ik vroeg niet om wat jij ervan vindt Lexus, ik deel iets over mijn emoties. Dat jij dat vervolgens graag van een oordeel voorziet laat ik bij jou. En ik ga er ook niks mee doen, dank je wel. 

Ik kijk voortaan wel weer uit om hier iets over te delen.

Ja ik besef me ineens dat voor mij natuurlijk ook meespeelt dat mijn zoon het al zo vroeg (2,5 jaar) aangaf. Daarna hebben we van beide genders speelgoed,  kleding etc aangeboden, gewoon om te kijken wat hij koos en om hem de optie te geven. En hij was duidelijk in zijn keuze. Dat is natuurlijk anders als je kind tot haar 13e of zo (ik weet niet hoe oud hij bij jou was AP?) zich volgen éen gender heeft gedragen en plots zegt zich de andere gender te voelen. Lijkt me lastig voor een moeder of vader