Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Maar Patrick, begrijp je dan écht niet waarom je kinderen het contact met hun moeder uit de weg gaan en aangezien jij het volledig voor haar opneemt en niet de realiteit wenst te zien, is er met hun vader ook geen normaal gesprek mogelijk. Die vader ontkent nl. de realiteit.
Jij bent misschien horende doof en ziende blind geworden voor je vrouw om er maar mee om te kunnen gaan. Maar alle anderen zien wél wat er gaande is, nl. een nogal onaangenaam persoon zonder zelfinzicht en schofferend gedrag. Wil je daar werkelijk kerst mee doorbrengen? Nee toch?
En nu je wat eerlijker durft te zijn, schrijf je eigenlijk dat je vrouw ook al vóór haar aandoening nogal een moeilijk persoon was. Het nest wat jij gezin noemt heeft in jouw blik een hele andere kleur, omdat jij dingen niet wil zien. Je staat in de ontkenningsstand. Maar jouw oudste niet (meer). Alleen is hij zijn vader ook nog kwijt, aangezien deze geen enkele kritiek aankan op zijn vrouw en in sprookjes blijft geloven.
Dan kun je simpelweg geen volwassen relatie hebben met je kinderen. Je ontkent hun realiteit omdat het jou confronteert met hoe pijnlijk en eenzaam je leven wérkelijk is (geworden).
Steek je hand uit naar je kinderen en luister gewoon eens. Zonder in de verdediging te schieten. Want ik denk dat hun pijn eigenlijk ook gewoon jouw pijn is. Het is alleen verdrietig om dat na zoveel jaar hard werken onder ogen te moeten komen.
Diyer schreef op 14-12-2024 om 23:37:
Maar Patrick, begrijp je dan écht niet waarom je kinderen het contact met hun moeder uit de weg gaan en aangezien jij het volledig voor haar opneemt en niet de realiteit wenst te zien, is er met hun vader ook geen normaal gesprek mogelijk. Die vader ontkent nl. de realiteit.
Jij bent misschien horende doof en ziende blind geworden voor je vrouw om er maar mee om te kunnen gaan. Maar alle anderen zien wél wat er gaande is, nl. een nogal onaangenaam persoon zonder zelfinzicht en schofferend gedrag. Wil je daar werkelijk kerst mee doorbrengen? Nee toch?
En nu je wat eerlijker durft te zijn, schrijf je eigenlijk dat je vrouw ook al vóór haar aandoening nogal een moeilijk persoon was. Het nest wat jij gezin noemt heeft in jouw blik een hele andere kleur, omdat jij dingen niet wil zien. Je staat in de ontkenningsstand. Maar jouw oudste niet (meer). Alleen is hij zijn vader ook nog kwijt, aangezien deze geen enkele kritiek aankan op zijn vrouw en in sprookjes blijft geloven.
Dan kun je simpelweg geen volwassen relatie hebben met je kinderen. Je ontkent hun realiteit omdat het jou confronteert met hoe pijnlijk en eenzaam je leven wérkelijk is (geworden).
Steek je hand uit naar je kinderen en luister gewoon eens. Zonder in de verdediging te schieten. Want ik denk dat hun pijn eigenlijk ook gewoon jouw pijn is. Het is alleen verdrietig om dat na zoveel jaar hard werken onder ogen te moeten komen.
Ik denk dat vetgedrukte de spijker op zn kop is!
Beste mensen,
Na een lange periode nog eens het topic opgerakeld. Er is veel gebeurd sinds half december 2024. Tijdens de feestdagen voelde mijn vrouw zich niet goed altijd moe, kortademigheid. Na verschillende bezeoeken aan de huisarts gaande van een bronchitis tot een zware longontsteking heb ik ze op 2 januari via spoed naar het ziekenhuis gebracht. Haar linker long was op de rx niet meer te zien. Longvliezen zaten vol vocht na een viertal puncties hebben ze er 7 l vocht uitgehaald. Diagnose....vocht zat vol metastasen na verder onderzoek bleek ze eierstokkanker te hebben. We zijn nu 16 chemo's ver nog 2 te gaan daarna operatie dan terug 9 chemo's als alles goed verloopt nog een aantal onderhoudsdosissen en later chemopillen vooruitzicht tot mei 2026.
De kinderen reageren er eerder koel op het leven gaat voor hun gewoon verder. De oudste zoon heb ik eenmaal gesproken in februari haar toestand uitgelegd zijn reactie was eerder onverschillig. Verleden week een post van hem gezien zat met de motor in Oostenrijk op gereageerd hem een goeie reis gewenst. Via messenger een berichtje teruggekregen ' weet je nog in Galtur...het is hier nog even mooi' ik heb gereageerd met de woorden ' toen het leven nog eenvoudig was....' Geen woord over moeder niks nada nothing. Door haar ziekte is de drankzucht wat op de achtergrond getreden. 2 dagen per week naar het ziekenhuis na de chemo 2 tot 3 dagen misselijk. Ik ben bijna continue bij haar de enige tijd die ik voor me uittrek is mijn dagelijkse wandeling van een 2 a 3 uurtjes die ik meestal doe als ze overdag een slaapje doet. De scherpe kantjes van haar karakter zijn er een klein beetje af mede door gebrek aan drank of de huidige situatie ? Als er bezoek komt is het wel opletten geblazen Er wordt dan al snel een flesje geopend en .. de gelegenheid maakt de dief.
Dit alles om de situatie te schetsen de oudste geeft geen zier om zijn moeder ook al heeft ze de ergste, vervelenste en dodelijkste ziekte die een mens kan overkomen. Een moederdag heeft hij haar niet gewenst haar komende verjaardag zal ook terug vergeten worden net als kerst en nieuwjaar. De andere twee komen wel eens langs als je ze uitnodigd om te eten, als ze iets nodig hebben of als er op hun hond moet gepast worden.
We krijgen meer bezoek van onze vrienden dan van onze kinderen. De vrienden zijn dan ook de enigen die nog oprecht vragen hoe het er mee gaat en of ze iets kunnen doen voor ons.
Je hebt dan 3 kinderen die mogen studeren hebben, alles werdt voor hen betaald, ze hebben geen eurocent moeten afgeven en zijn respectievelijk tot hun 25, 26 en 27 thuis blijven wonen dus zo slecht kon het hier toch niet zijn. Vriendjes en vriendinnen kwamen in de weekends logeren eten en drinken op niets werdt er gekeken of commentaar gegeven. Je ziet maar hoe snel de huidige generatie kinderen hun ouders vergeten....behalve als ze ze nodig hebben!
Wat ontzettend verdrietig dat je vrouw zo ziek is. Heel veel sterkte met de situatie.
Ik snap dat het je pijn doet dat je 0 steun krijgt vanuit je kinderen. Toch denk ik dat dit voor je kinderen ook lastig is, eigenlijk verwacht je iets van ze wat ze eigenlijk gewoon niet meer aankunnen. Er is teveel gebeurd. En als ik het goed lees ook al voor hun moeder nah had. De band is zo beschadigd dat ze niet meer kunnen, of in ieder geval je oudste. Waarschijnlijk beschermd hij zichzelf op deze manier. Dat jullie dan alles betaald hebben en dat ze alles kregen is materieel geweest. Uiteindelijk is er echt voor je kind zijn zoveel belangrijker. Je voorbeelden klinken als sociaal- emotionele verwaarlozing of zelfs mishandeling.
Je zoon houdt de deur voor jou nog wel open. Ik zou dat proberen te koesteren.
Dit haalt niet weg dat de hele situatie heel verdrietig is en ontzettend zwaar voor jou. Knap dat het je lukt om er voor je vrouw te zijn. Hou je in de gaten dat je zelf niet omvalt? Sterkte
Dat laatste klopt niet . Niet alle volwassen kinderen laten ouders in de steek.
Jullie kinderen doen dat wel
En daar heb jij geen invloed op . Jij hebt alleen invloed op jezelf en op jouw keuzes. Jij koos voor je vrouw.
Heb jij ondersteuning zodat jij op de been blijft ?
Ik lees vooral dat je vindt dat jullie kinderen contact moeten zoeken (zeker nu ze ziek is), verwachtingen hebt over reacties op appjes of bepaalde dagen. Als je nu eens stopt daarmee? Je kinderen moeten niks. Een aantal van jullie kinderen heeft uiteindelijk nadat ze 30 of 40+ waren bewust gekozen om geen contact meer te willen met (vooral) jouw vrouw. Dat doet iemand niet zo maar. Dat zij ziek is geworden maakt niet dat alles vergeven en vergeten hoeft te worden.
Het is natuurlijk verdrietig. Maar je lijkt te blijven hangen in wat jij vindt dat hoort. Of wil. En daar boos over bent en blijft.
Je schrijft dat jouw vrouw karakter en drank (zelfs nu) wel echt een issue is. Jullie zijn 2 personen. Jij kunt ook zonder je vrouw contact hebben. Het feit ligt er. Je zou het graag anders zien. Laat het los. Via messenger even mooi contact gehad? Koester dat.
Ik zou trouwens de schenking aan jongste zoon wel doen. Alleen al omdat dit los staat van elkaar zien. Maar ook omdat de 2 andere kinderen kiezen voor weigering. Hun keuze. Hoeft ander kind niet dwars te zitten. En schenken bij leven is veel slimmer.
Jouw vrouw is geen leuke moeder voor hen en jij hebt daarin nooit een grens gesteld. Dan kun je van alles voor je kinderen betalen, maar een veilige basis is niet te koop. Ze zijn jullie niet vergeten, ze willen jullie niet in hun leven.
Erg dat je vrouw ziek is, maar het zou nogal hypocriet zijn als ze nu ineens telkens voor de deur stonden. Stop met zwegen in zelfmedelijden - jullie hebben voor elkaar gekozen en zullen het met elkaar moeten doen.
Overigens vind ik een appje als "toen het leven nog eenvoudig was..." op een leuke foto heel typerend voor hoe je je opstelt. "Wauw jongen, geniet ervan! Het is je gegund" was leuker geweest, nu geef je dat kleine beetje contact meteen weer een zware lading.
Wat verschrikkelijk dat ze nu zo ziek is.
probeer het eens vanuit je kinderen te bekijken. er is dus blijkbaar zoveel misgegaan in de relatie met hun moeder dat zelfs deze ziekte geen reden is om weer terug te komen.
ondanks dat jij keer op keer actief voor je vrouw koos en niet voor je kinderen rijkt je oudste zoon je de hand en in plaats van die hand aannemen maak je er wéér iets zwaars van. was toch in die herinnering meegegaan als je contact wil! stap uit die slachtofferrol en besef dat je ;en een relatie met je vrouw mag hebben en compleet los daarvan met je kinderen.
DeOnbekende schreef op 23-06-2025 om 07:36:
Overigens vind ik een appje als "toen het leven nog eenvoudig was..." op een leuke foto heel typerend voor hoe je je opstelt. "Wauw jongen, geniet ervan! Het is je gegund" was leuker geweest, nu geef je dat kleine beetje contact meteen weer een zware lading.
Eens! Inspelen op schuldgevoelens. Doet mijn moeder precies zo en het dan gek vinden dat ik bijna geen contact zoek.
Broadway schreef op 23-06-2025 om 07:50:
Wat verschrikkelijk dat ze nu zo ziek is.
probeer het eens vanuit je kinderen te bekijken. er is dus blijkbaar zoveel misgegaan in de relatie met hun moeder dat zelfs deze ziekte geen reden is om weer terug te komen.
ondanks dat jij keer op keer actief voor je vrouw koos en niet voor je kinderen rijkt je oudste zoon je de hand en in plaats van die hand aannemen maak je er wéér iets zwaars van. was toch in die herinnering meegegaan als je contact wil! stap uit die slachtofferrol en besef dat je ;en een relatie met je vrouw mag hebben en compleet los daarvan met je kinderen.
Na 12 pagina's en een half jaar denk ik niet dat er bij hem nog inzicht gaat komen.
En dat vind ik vooral triest voor de kinderen die niet hun ouders vergéten, maar ze infeite gewoon niet hébben.
Valeria schreef op 23-06-2025 om 08:43:
[..]
Na 12 pagina's en een half jaar denk ik niet dat er bij hem nog inzicht gaat komen.
En dat vind ik vooral triest voor de kinderen die niet hun ouders vergéten, maar ze infeite gewoon niet hébben.
en in het verleden niet hebben gehad.
Het is heel verdrietig dat je vrouw zo ziek is. ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het traject waar jullie in zitten. Dat stuk wat je schrijft over dat er dan snel een flesje opengaat, dat snap ik niet. Zou het met haar medische geschiedenis en huidige situatie niet beter zijn om geen alcohol meer te drinken? Dan worstelt ze ook niet met het niet kunnen stoppen.
Wat je schrijft over je kinderen klopt waarschijnlijk niet. Ik gok dat ze heel veel om hun moeder, of de moeder die ze hadden, geven. En dat zij op moederdag, verjaardagen en feestdagen met een knoop in hun maag zitten omdat ze enerzijds grenzen stellen en anderzijds zich schuldig voelen omdat ze hun kind-rol niet goed vervullen.
Wat ik zeer kwalijk vind is dat je grote verwachtingen hebt van je kinderen, omdat jij aan jouw ouder-rol hebt voldaan toen zij thuis woonden. Hetgeen jij gedaan hebt is de verplichting die je hebt als ouder. Jullie wilden kinderen, dus daar moet je dan voor zorgen. Dat leidt er nooit toe dat kinderen de ouders nog iets schuldig zijn. Ik snap ook niet dat je verwacht dat het ziek zijn van je vrouw iets verandert aan de betrokkenheid of zorg die je kinderen op zich nemen. Zij hebben al lang afstand gedaan, in betere tijden. Maar ziek zijn is niet hetgeen dat dat verandert. Jullie hadden het beter moeten doen in goede tijden, dan creëer je iets om op terug te vallen. Niet andersom.
Ik hoop dat je kinderen zichzelf in bescherming blijven nemen en streven naar gezonde relaties met de mensen die ze om zich heen hebben. En ik hoop dat jij en je vrouw je hier doorheen weten te slepen. Nogmaals sterkte gewenst.
Patrik, wat rot voor je: je vrouw zo ziek en je kinderen geven geen contact. Het moet erg eenzaam voelen. Misschien dat het helpt als je laat zien hoe je je voelt in plaats van verwijten maken? Ik denk dat zij het ook wel anders gewild zouden hebben.
Lexus schreef op 23-06-2025 om 09:34:
Patrik, wat rot voor je: je vrouw zo ziek en je kinderen geven geen contact. Het moet erg eenzaam voelen. Misschien dat het helpt als je laat zien hoe je je voelt in plaats van verwijten maken? Ik denk dat zij het ook wel anders gewild zouden hebben.
Nou, nee. Als er al over gevoel wordt gepraat, zou dat over het gevoel van de kinderen moeten zijn.
