Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
DeOnbekende schreef op 23-06-2025 om 09:51:
[..]
Nou, nee. Als er al over gevoel wordt gepraat, zou dat over het gevoel van de kinderen moeten zijn.
Ja. Ik opper dit natuurlijk de sfeer van verwijten te doorbreken. Gelukkig gaan wij er niet over en is 'moeten' van de ene of andere partij, zeker niet helpend imho. Dat maakt de oppositie tussen vader en kinderen alleen maar groter.
DeOnbekende schreef op 23-06-2025 om 09:51:
[..]
Nou, nee. Als er al over gevoel wordt gepraat, zou dat over het gevoel van de kinderen moeten zijn.
Precies. En ik denk dat het niet goed zou gaan;
- ik voel me alleen staan terwijl ik jullie alles heb gegeven.
- Ik voel me verdrietig en ik heb nog wel altijd zoveel geld uitgegeven aan jullie.
- Ik ben boos want jullie moeder kan er niks aan doen dat ze ziek is.
Dit soort 'gevoelsuitingen' verwacht ik. En dat gaat echt niks herstellen hier. Ik denk dat het beter is om gevoel even te laten voor wat het is tussen deze vader en kinderen. En oppervlakkig positief contact te hebben waar mogelijk. Dus op een vakantiefoto reageren met; mooi idd! Fijne vakantie jongen! Met kerst een 'fijne feestdagen!' (en dus niet; je moeder mist je, waarom kom je nu niet langs oid), op de verjaardag gewoon feliciteren (en niet; als we langs mochten komen kreeg je geld). Misschien een keer afspreken voor een kop koffie buitenshuis, zonder moeder. En dan vooral naar de kinderen informeren; hoe gaat het? Hoe gaat het op werk, thuis? Nog op vakantie geweest? Doe je nog aan voetbal? Hoe is het met je partner? enz.
Meesje schreef op 23-06-2025 om 09:59:
[..]
Precies. En ik denk dat het niet goed zou gaan;
- ik voel me alleen staan terwijl ik jullie alles heb gegeven.
- Ik voel me verdrietig en ik heb nog wel altijd zoveel geld uitgegeven aan jullie.
- Ik ben boos want jullie moeder kan er niks aan doen dat ze ziek is.
Dit soort 'gevoelsuitingen' verwacht ik. En dat gaat echt niks herstellen hier. Ik denk dat het beter is om gevoel even te laten voor wat het is tussen deze vader en kinderen. En oppervlakkig positief contact te hebben waar mogelijk. Dus op een vakantiefoto reageren met; mooi idd! Fijne vakantie jongen! Met kerst een 'fijne feestdagen!' (en dus niet; je moeder mist je, waarom kom je nu niet langs oid), op de verjaardag gewoon feliciteren (en niet; als we langs mochten komen kreeg je geld). Misschien een keer afspreken voor een kop koffie buitenshuis, zonder moeder. En dan vooral naar de kinderen informeren; hoe gaat het? Hoe gaat het op werk, thuis? Nog op vakantie geweest? Doe je nog aan voetbal? Hoe is het met je partner? enz.
bold1 Ja maar dat zijn weer verwijten. En het kan he, dat TS zo zou praten, dus ben het zeker eens met je suggestie (bold2) van oppervlakkig positief contact om te beginnen. Het was dat ik een eenzame man dacht te zien die zijn frustratie daarover uit in verwijten naar zijn kinderen, wat niemand helpt in deze situatie
Lexus schreef op 23-06-2025 om 10:07:
[..]
bold1 Ja maar dat zijn weer verwijten. En het kan he, dat TS zo zou praten, dus ben het zeker eens met je suggestie (bold2) van oppervlakkig positief contact om te beginnen. Het was dat ik een eenzame man dacht te zien die zijn frustratie daarover uit in verwijten naar zijn kinderen, wat niemand helpt in deze situatie
Klopt. Mijn eerste reactie zou ook zijn zoals die van jou hoor. En ik voel ook het verdriet en de eenzaamheid door de berichten heen. Maar dit topic loopt al een tijd. En ondanks alle reacties hier blijft zich dat verdriet uiten in verwijten en onbegrip. Vandaar mijn reactie. Ik heb een moeder die ook niet goed over haar gevoelens kan praten. Die zou ook al snel weer vervallen in verwijten. Niet een 'ik voel me eenzaam' of 'ik mis je ik hou van je' maar een 'ik vind dat jij langs had moeten komen'. Daarnaast vrees ik bij deze kinderen dat een ik mis je of ik ben eenzaam ook zal worden gevoeld als een claim.
Meesje schreef op 23-06-2025 om 10:12:
[..]
Klopt. Mijn eerste reactie zou ook zijn zoals die van jou hoor. En ik voel ook het verdriet en de eenzaamheid door de berichten heen. Maar dit topic loopt al een tijd. En ondanks alle reacties hier blijft zich dat verdriet uiten in verwijten en onbegrip. Vandaar mijn reactie. Ik heb een moeder die ook niet goed over haar gevoelens kan praten. Die zou ook al snel weer vervallen in verwijten. Niet een 'ik voel me eenzaam' of 'ik mis je ik hou van je' maar een 'ik vind dat jij langs had moeten komen'. Daarnaast vrees ik bij deze kinderen dat een ik mis je of ik ben eenzaam ook zal worden gevoeld als een claim.
Ja ik vrees dat je gelijk hebt. En claimgedrag en verwijten werkt natuurlijk niet.
Meesje schreef op 23-06-2025 om 10:12:
[..]
En ik voel ook het verdriet en de eenzaamheid door de berichten heen.
Ik voel daar dan weer helemaal niks van. De kinderen geven niet genoeg terug voor wat ze allemaal hebben gekregen. Dat lees ik erin. Maar ik lees helemaal niets over dat hij in ze geïnteresseerd is als personen, dat hij belangstelling toont, meeleeft (hij spreekt ook heel afstandelijk over ze: "de oudste zoon" alsof hij het over een zoon van iemand anders heeft). Eenzaamheid lees ik ook niet. Hij heeft die vrouw en er zijn vrienden. Twee van de drie kinderen komen zelfs langs als ze worden uitgenodigd. Of hij dan ook initiatief neemt om ze zelf te bezoeken of bellen, staat er dan weer niet. Maar ik denk dat we mogen concluderen van niet, anders had er wel iets gestaan als 'ik ga iedere week bij ze langs en ze komen nooit bij ons'.
Iedereen lijkt te vergeten of te miskennen dat mijn vrouw een tien jaar geleden een hersenletsel gekregen heeft en dat daardoor haar persoonlijkheid en karakter sterk gewijzigd is. de kinderen waren toen allemaal al dik in de twintig. Vroeger was ze een liefdevolle moeder die het onderste uit de kan haalde voor het welzijn van haar kinderen. Die steeds het beste met hun voorhad en hun door alle moeilijke situaties loodste. Ze heeft ook niet gekozen om te zijn wat er van haar geworden is. De kinderen hebben haar gekend in goede tijden en zijn pas als volwassenen met haar ziektebeeld in aanraking geweest. Voor mij voelt de huidige situatie een beetje aan als de consumptiemaatschappij: we kunnen je niet meer gebruiken, je bent geen nut meer voor ons, we hebben enkel nog last met jou dus we moeten van je af, je wordt gedumpt.
Waar is de loyaliteit. Ik heb 40j geleden gekozen voor mijn vrouw, we hebben inclusief de kinderen 30 fantastische jaren gehad. Door een stomme aandoening is de laatste 10 jaar alles vergald. Ik probeer er het beste van te maken, ik wordt heen en weer geslingerd tussen alle partijen probeer potten te lijmen waar er scherven gevallen zijn. De diplomaat tijdens conflicten en de advocaat van de duivel als ik stuit op een muur van onbegrip. We hebben beiden geen familie meer enkel onze kinderen. Al mijn tijd gaat op aan het huishouden, de tuin en de zorg voor mijn vrouw. Het enige plezier dat ik mezelf nog gun is een dagelijkse wandeling in de natuur als een soort van therapie om enkele uren te ontsnappen uit de sleur en de problemen en eventjes vrij te zijn van alle beslommeringen.
Niet de problemen met mijn vrouw wegen het zwaarst. Het onbegrip van de kinderen tov haar weegt nog veel zwaarder door.
Dan hebben jullie dus 3 vreselijke egoïstische kinderen geproduceerd.
Sterkte daarmee.
En ook sterkte met je vrouw. Mantelzorg is erg zwaar. Blijf op de been.
Heb je thuiszorg of hulp ??
DeOnbekende schreef op 23-06-2025 om 07:36:
Overigens vind ik een appje als "toen het leven nog eenvoudig was..." op een leuke foto heel typerend voor hoe je je opstelt. "Wauw jongen, geniet ervan! Het is je gegund" was leuker geweest, nu geef je dat kleine beetje contact meteen weer een zware lading.
Eens.
Patrik, je hebt hiermee de zeer fragiele band die er een beetje weer begon te ontstaan weer een grote deuk doen oplopen.
Je bereikt er ook echt helemaal niks mee. Het enige resultaat is dat zoon zich waarschijnlijk afvraagt wat voor zin het nog heeft om contact te hebben met jullie of er misschien helemaal mee stopt.
Je kan het blijkbaar niet laten en dus heb je zoon weer verder van je weggejaagd.
Neem je voor om alleen positief te reageren. Je bereikt daar echt veel meer mee.
Roos57 schreef op 24-06-2025 om 09:24:
Dan hebben jullie dus 3 vreselijke egoïstische kinderen geproduceerd.
Sterkte daarmee.
En ook sterkte met je vrouw. Mantelzorg is erg zwaar. Blijf op de been.
Heb je thuiszorg of hulp ??
Nou als de kinderen toen al minstens twintig waren en pas na het hersenletsel deze opstelling hebben gekregen, hebben zij daar toch zelf voor gekozen?
Lexus schreef op 24-06-2025 om 09:49:
[..]
Nou als de kinderen toen al minstens twintig waren en pas na het hersenletsel deze opstelling hebben gekregen, hebben zij daar toch zelf voor gekozen?
Zeker maar dat zit erin .
Mijn 3 kinderen zullen dit niet doen als ik nú hersenletsel zou krijgen.
Honderd procent
Roos57 schreef op 24-06-2025 om 09:24:
Dan hebben jullie dus 3 vreselijke egoïstische kinderen geproduceerd.
Sterkte daarmee.
En ook sterkte met je vrouw. Mantelzorg is erg zwaar. Blijf op de been.
Heb je thuiszorg of hulp ??
Nou als de kinderen toen al minstens twintig waren en pas na het hersenletsel deze opstelling hebben gekregen, hebben zij daar toch zelf voor gekozen?
Roos57 schreef op 24-06-2025 om 09:50:
[..]
Zeker maar dat zit erin .
Mijn 3 kinderen zullen dit niet doen als ik nú hersenletsel zou krijgen.
Honderd procent
mwoah, egoïstische opstelling is niet altijd de schuld van de ouders hoor. We weten niet hoe het precies zit. Ik denk ook zoals velen dat de opstelling van Patrik niet helpt. Hij klinkt eisend en verbolgen tegenover de kinderen. Dat helpt niet inderdaad. Maar intussen zit hij wel in een behoorlijk zware situatie. Het zou dan de kinderen sieren door het gedrag van vader en moeder heen te kijken en een helpend handje te bieden.
Patrik schreef op 14-12-2024 om 11:39:
Dat is het hem juist, na 2 jaar onderzoek en 1,5 jaar cognitieve gedragstherapie is ze ontslagen uit het uz gent. Voor haar was dit het signaal 'ik ben genezen'. Ze ziet gewoon niet in wat haar problemen zijn. Ze was vroeger al een vrouw die niet open stond voor kritiek en weinig relativeringsvermogen had ook had ze geen zin voor humor. Deze dingen komen nu ook meer en meer tot uiting. Deze week een ganse week met haar doorgebracht, geen hete hangijzers aangesneden, niet over de kinderen gepraat, niet over haar gedrag gepraat een paar keer gaan uit eten, wat naar tv gekeken naar programma's die ze graag zag, ze heeft niet gedronken en alles is normaal verlopen. Maar als er ergens iets mis gaat, als ze zich mentaal niet goed voelt, als ze vind dat ze niet genoeg aandacht krijgt of dat er met haar gesold of gelachen wordt of zovele andere dingen die een trigger kunnen zijn en waar een normale mens zijn schouders voor optrekt en relativeerd.....dan kan dit een totale omslag te weeg brengen in haar gedrag. Het zijn net 2 personen die erg zwart wit zijn. Gaat het goed en voelt ze zich goed in haar vel dan is de meegaande persoon met het goede karakter en gedrag aanwezig. Zijn er prikkels aanwezig die op haar inwerken dan komt de persoon met het slechte karakter en gedrag naar boven. En dit wil ze zelf niet inzien. Alle gesprekken over haar toestand worden uit de weg gegaan en afgeblokt en resulteren in ongepast gedrag, koppigheid,verwijten en drankmisbruik.
Ik lees dit even terug.
Het is dus niet alleen het drankgebruik van de afgelopen 10 jaar.
Er was veel meer aan de hand en ook al veel eerder dan 10 jaar terug.
BeesAreCool schreef op 24-06-2025 om 09:58:
[..]
Ik lees dit even terug.
Het is dus niet alleen het drankgebruik van de afgelopen 10 jaar.
Er was veel meer aan de hand en ook al veel eerder dan 10 jaar terug.
Ja
En daarnaast hebben de kinderen alles gekregen en zijn ze thuis gebleven tot hun 28 ste.
Zieke gezins dynamiek
Ach wat verdrietig Patrik. Je zit echt in een lastig parket. Van je kinderen hoef je (terecht of onterecht) weinig meer te verwachten. Heb je verder wel steun uit je omgeving? Ik wens je heel veel sterkte toe; moet als een uitputtingsslag voelen op deze manier.
