Slechte biologische vader?
Beste lezer,
Alvast bedankt voor je tijd om dit te lezen.
Ik wil hier anoniem mijn verhaal kwijt en wat jullie gedachtes zijn.
Ik vind dit vrij lastig om mijn verhaal hier te plaatsen. Als er vragen zijn snap ik dat en zal ik proberen deze te beantwoorden.
Toen ik jong was kreeg ik vlinders in mijn buik en doe je stomme dingen. Iedereen herkend zich hier wel in. Alleen als je lichte vorm van autisme hebt is dat net even anders.
Mijn ex was toen ook gek op mij zover ik weet. Waarbij de moeder, want haar eigen pa was overleden op jonge leeftijd, op 15 jaar zwanger raakte. Voordat ze zwanger raakte vond haar moeder het niet erg dat wij wat hadden. Tot dat haar familie hoorde dat ze zwanger was. Door een heel circus en gedoe, waar ik lastig over durf te praten, zijn wij elkaar niet meer gezien en wist alleen dat ze een paar weken zwanger was. Ik zit toen in een hele lastige situatie en wist toen nog niet dat ik autistisch was. Door adviezen van andere heb ik gekozen voor afstand zodat het kind haar jongste jaren "normaal" maar zonder conflicten kan opgroeien. Ik wou niet dat het kind zou opgroeien waarbij er veel ruzie en gedoe zou komen.
Nu ben ik een aantal jaren verder en heb zelf geen kinderen. Maar al die jaren heb ik haar wel gevolgd op social media en heb haar altijd in gedachte gehad. En via haar oom en mijn zusje begreep ik dat ze mij zocht in het dorp wie ik ben. Maar woon er niet meer.
Door vele jaren en leren omgaan met mijn eigen autisme ben ik gegroeid en heb de foto's gezien en mensen die het weten zeggen dat ze op mij lijkt. Ik zie het niet. Mijn ouders hebben het er soms denk moeite mee maar vinden dat lastig. Maar mijn pa wat makkelijker en vraagt ook soms naar haar en of ik haar wilt zien.
Ik vind het als biologische vader lastig omdat ik het gevoel heb dat ik de foute vader ben. Maar ik echt vanuit mijn hart haar een goede opstart van de jeugd wilde geven. Ik ben bang dat haar moeder en familie niet mijn naar aan haar willen geven wie ik ben en hoe ik heet. Want anders had ze mij allang kunnen vinden op social media.
De laatste jaren vind ik het wel steeds moeilijker en wil graag mijn dochter de kans te geven als ze vragen heeft. Daar heeft ze recht op en zal niet haar ma aanvallen want dat heeft geen zin. Dat is het verleden.
Nu is ze 14 en zie ik dat ze op hockey zit en gek op paarden is. Veel vriendinnen heeft en ze al 2 stief vaders heeft gehad.
Ik wil haar niet ontmoeten omdat ik uit egoïstische reden haar wil zien maar om haar de vragen die ze heeft mij te stellen. Het een plekje te geven. En hiervoor ook instanties in te schakelen als er ontmoetingen komen. Als ze dat wilt dan wil ik dat heel langzaam opbouwen.
Moet ik wachten tot ze 18 is? Iemand ervaring mee? Iemand die juist het kind is en zelf zijn vader zoekt in de zelfde situatie?
Groeten van Anonieme biologische vader
Anoniemvoornu schreef op 30-04-2025 om 08:16:
[..]
To heeft meerdere keren aangegeven tot voor kort geen ruimte te hebben in zijn leven voor kind en dan moet moeder haar kind iedere keer aan blijven "bieden" met de vraag of papa er al anders over denkt ?? Nee dat lijkt me niet minder schadelijk....
Ik begrijp juist dat er ook vanuit de moeder en de familie daaromheen contact altijd afgehouden is. Er is juist niets aangeboden vanuit de moeder.
Bovendien is het lastig als je niet de kans krijgt om te groeien in het vaderschap. Het wordt dan een grote brok, zoals TO ook steeds zegt. Terwijl het in de praktijk kleine concrete stapjes zijn, waarin je langzaam groeit. Als je die kans niet krijgt wordt het iets heel groots 'vaderschap', beladen met verwachtingen, met ervaringen van je eigen vader, duizend kansen om het fout te doen en nauwelijks aanwijzingen over hoe je het goed kunt doen. Behalve dan geld geven natuurlijk.
Niet alleen de vader moet groeien in zijn vaderrol. De dochter moet groeien in het beeld dat ze van hem krijgt en de moeder moet groeien in de wetenschap dat er een vader is die gekend wordt.
Dat kan alleen maar als er openheid is en niet door steeds maar een stok vinden om mee te slaan. En dat wordt een langdurig proces.
tsjor schreef op 30-04-2025 om 08:29:
Bovendien is het lastig als je niet de kans krijgt om te groeien in het vaderschap. Het wordt dan een grote brok, zoals TO ook steeds zegt. Terwijl het in de praktijk kleine concrete stapjes zijn, waarin je langzaam groeit. Als je die kans niet krijgt wordt het iets heel groots 'vaderschap', beladen met verwachtingen, met ervaringen van je eigen vader, duizend kansen om het fout te doen en nauwelijks aanwijzingen over hoe je het goed kunt doen. Behalve dan geld geven natuurlijk.
Toen ik HOORDE dat ze haar vader zocht heeft mij wakker gemaakt en dit is al jaren terug. Maar toen was ik die tijd al aan fe betere hand. Heb eerst jaren dingen moeten ontdekken aan mij zelf en trajecten na trajecten.
Hij was er toen nog niet aan toe geeft hij zelf aan , hij is er nu na 14 jaar! aan toe om haar te leren kennen, dit is geen kwestie van niet de kans krijgen hij zegt zelf dat hij al teveel aan zichzelf had en het er niet bij kon hebben .
Meisje van 15 was er wel aan toe om moeder te worden? Dat ontwikkel je toch, stapje voor stapje, met steun van de omgeving? Maar die kans moet je wel krijgen.
Het gaat steeds over dat dochter jaren geleden haar vader zocht. Als het over jaren geleden gaat zou dat tenminste zo'n jaar of 5 geleden moeten zijn? Toen was dat kind 9 zeg! Kom op! Had TO toen ineens uit het niks tevoorschijn moeten springen? Dat had ik dan hooguit via moeder gedaan, maar als die niks gewild had dan was er ook niks.
Ik stel me zo voor dat ma een vriend had die door dochter niet gewaardeerd werd. Neemt aandacht van mama weg of bemoeit zich met de opvoeding. Kind boos en roept: ik ga mijn echte vader wel zoeken! Gaat op haar fiets het dorp in en 'zoeken'. Hoe had ze gedacht hem te vinden dan? Zonder naam, zonder idee van hoe hij eruit ziet?
Stimpie schreef op 30-04-2025 om 11:11:
Het gaat steeds over dat dochter jaren geleden haar vader zocht. Als het over jaren geleden gaat zou dat tenminste zo'n jaar of 5 geleden moeten zijn? Toen was dat kind 9 zeg! Kom op! Had TO toen ineens uit het niks tevoorschijn moeten springen? Dat had ik dan hooguit via moeder gedaan, maar als die niks gewild had dan was er ook niks.
Ik stel me zo voor dat ma een vriend had die door dochter niet gewaardeerd werd. Neemt aandacht van mama weg of bemoeit zich met de opvoeding. Kind boos en roept: ik ga mijn echte vader wel zoeken! Gaat op haar fiets het dorp in en 'zoeken'. Hoe had ze gedacht hem te vinden dan? Zonder naam, zonder idee van hoe hij eruit ziet?
Dat wil to zelf niet kwijt he hoeveel jaar geleden dat was , hetzelfde als zijn leeftijd toen zijn 15 jarige vriendin zwanger raakte , haar leeftijd vind hij dan wel weer relevant al is het zeker weer relevant of je zelf minderjarig was toen er afspraken op papier kwamen... allemaal vragen van mensen die echt wel mee willen denken aan wat to zou kunnen doen en nee niet alleen betalen voordat dat weer begint. Als iedereen weet wie de vader is is het echt niet ondenkbaar dat kind daar iets van opvangt en met die informatie op zoek gaat op social media of mischien was het wel heel kinderlijk en liep het kind wel in het dorp zoekend naar iemand die haar neus had want ze had gehoord dat die van haar op die van haar vader lijkt , beide mogelijk, beide even triest.
