Uitnodiging (geplaatst met toestemming van de redactie)

Papa en mama en 2 kids?

is de toegang alleen voor een standaard gezin met vader /moeder + kinderen?
of is een alleenstaande moeder met 3 kinderen ook welkom?
kortom,wanneer ben je een gezin?

Antwoord voor beemer

Je vroeg:"Aan welk beleid willen jullie een stem geven? En waar draagt volgens jullie het gezin een positieve bijdrage aan"?
Ons uitgangspunt is dat het beleid zich niet alleen moet richten op de plichten van de ouders maar ook op de rechten en de zeggenschap van ouders. De stem van de professional weegt steeds zwaarder, terwijl die professional buiten beeld is als het kind volwassen is en dus achteraf geen verantwoording kan afleggen, ook al zijn er verkeerde beslissingen genomen.
Daarnaast wordt de zeggenschap van ouders steeds kleiner. In schoolbesturen, waar de aanwezigheid van ouders ooit vanzelfsprekend was, is nu de aanwezigheid van ouders niet meer vanzelfsprekend.
Tijdens de openingsbijeenkomst van de Stichting Gezin (http://www.stichtinggezin.nl/) besteden we trouwens aandacht aan de rechten van ouders in het onderwijs.
Wat betreft de positieve bijdrage, ouders zorgen dat straks een nieuwe generatie mensen klaar staat. Ze investeren daar erg veel in (denk aan de zogenaamde inkomensdip).

Link Ouders Online

wat is jullie link/verbintenis met Ouders Online?

Beleid

Dag,

ik denk dat in deze discussie met beleid wordt bedoeld het overheidsbeleid. wat doet de overheid voor ons gezinnen? vroeger was het normaal om kinderen te krijgen en op te voeden, nu moeten we allemaal werken. Is dat wel goed beleid of vergeet de overheid ook iets? ze willen toch voorkomen dat kinderen in de jeugdzorg terecht komen?

Onze link naar Ouders Online

Wij willen graag zoveel mogelijk ouders uitnodigen voor het congres op 15 mei.
Via Ouders Online bereik je veel ouders, vandaar dat we aan de redactie gevraagd hebben of we het hier in het forum mogen plaatsen, en dat mocht.
Op het congres gaat het vooral over de rechten van ouders, met name in het onderwijs.
Vriendelijke groet.

Schoolbestuur

"Daarnaast wordt de zeggenschap van ouders steeds kleiner. In schoolbesturen, waar de aanwezigheid van ouders ooit vanzelfsprekend was, is nu de aanwezigheid van ouders niet meer vanzelfsprekend."
Op dit moment zit ik in het schoolbestuur van een christelijke school die dus een vereniging is. We runnen de school dus met ouders, die dat vrijwillig doen. Ik moet eerlijk zeggen dat dat niet meer van deze tijd is. Ten eerste kost het ontzettend veel tijd (naast eigen gezin en drukke baan) en ten tweede is het zo dat regels en wetgeving zo ontzettend ingewikkeld geworden zijn, dat je van behoorlijk goede huize moet komen wil je het allemaal kunnen volgen en toepassen. (het gaat de pet van ongeschoolde ouders te boven). Tot slot is het zo dat je naar vele bijeenkomsten moet, van bijv. besturenraad, cedin, gemeente. (je bent zo 16 uur per week kwijt aan schoolbestuur)
Daarbij is het zo dat het bestuur nogal wat verantwoordelijkheden kent, niet alleen financiëel, maar ook qua personeel. Het bestuur, stelletje ouders zónder onderwijskundige ervaring, stelt personeel aan en ontslaat personeel. Dat vind ik nogal wat voor amateurs.
Ik ben er dus behoorlijk hard voor aan het werk dat dit het laatste vrijwillige bestuur zal zijn van deze school. We moeten naar een professioneel bestuur. Dat is een stuk gezonder.
Ik snap werkelijk niet waarom Stichting Gezin vindt dat een schoolbestuur bestaande uit ouders, beter vindt. Wie dat vindt, kent de praktijk niet uit eigen ervaring.
Daarnaast hebben we een ouderraad en een MR, het lijkt me dat dat voor betrokken ouders voldoende kan zijn.

Ouders en schoolbestuur

Je schrijft: "Ik snap werkelijk niet waarom Stichting Gezin vindt dat een schoolbestuur bestaande uit ouders, beter vindt. Wie dat vindt, kent de praktijk niet uit eigen ervaring."
Dat snappen wij ook niet, en dat vinden wij ook niet. Wat we wel vinden is dat de stem van ouders relevant is, ofwel: "In schoolbesturen, waar de aanwezigheid van ouders ooit vanzelfsprekend was, is nu de aanwezigheid van ouders niet meer vanzelfsprekend."
Idealiter werken ouders en school samen aan (een deel van) de opvoeding van de kinderen. Ouders blijven de eindverantwoordelijken voor de opvoeding.
Doordat scholen in steeds grotere verbanden gaan samenwerken, onder één overkoepelend bestuur, is de zeggenschap van ouders heel erg gereduceerd. De afstand tussen ouders en het overkoepelend bestuur is veel te groot. Met Ouderraad en MR los je dat niet op, in zulke grote verbanden ben je als ouder maar een heel kleine schakel.
Het gevolg is dat de ouder de eindverantwoordelijkheid van de opvoeding niet meer volledig kan dragen. Wat dat betekent merk je wanneer je een verschil van inzicht hebt over de manier van aanpak. Of wanneer je van school wilt veranderen bij problemen.

Oneens

Een school besturen raakt de opvoeding van je kind niet. Behalve dan dat je meer avonden van week van huis bent dan leuk voor je kind is. En de eindverantwoordelijkheid over de opvoeding draag je altijd voor de volle 100%, tenzij er sprake is van een (gezins-)voogd. Mijn functie in het schoolbestuur moet ik ook zo gescheiden mogelijk houden van de rol als ouder. Wanneer er problemen zijn op school met mijn kind, los ik dat op als ouder. Pas wanneer er (officiële) vergelijkbare klachten komen van andere ouders, kan ik er iets mee in het schoolbestuur. En dat ontslaat mij nog niet van mijn taak als ouder. Nog steeds zal ik als ouder met de desbetreffende leerkracht om de tafel moeten gaan zitten om te praten. En geloof me, dat is een heel ander gesprek dan wanneer de leerkracht door het schoolbestuur op het matje wordt geroepen. Serieus, een schoolbestuur runt de school = een bedrijf runnen. En dat staat tamelijk ver van de opvoeding van je eigen kind.
Stel dat de directie een formatieplan opstelt waarbij het toevallig zo uitkomt dat mijn kind precies bij de juf in de klas komt die hij niet zo aardig vindt. Dan nog moet ik het formatieplan vooral zakelijk bekijken, goed berekenen of het financieel uit kan, vervolgens bekijken vanuit het team, is het werkbaar? Zit iedereen op een goede plek? Tot slot kijken we naar de kinderen, zouden zij zich thuis voelen bij die leerkracht? Maar dat laatste is slechts in vogelvlucht: zijn er precedenten waardoor we echte problemen verwachten? Zo nee, dan geven we toestemming voor de formatie, en dan heeft mijn kind pech dat hij die juf minder aardig vindt.
Natuurlijk ben ik het er mee eens dat een schoolbestuur dat dichtbij de school staat, vermoedelijk op sommige vlakken beter functioneert dan een schoolbestuur op grote afstand (fysiek/ emotioneel). En toch moet je de nadelen van een vrijwillig ouder-schoolbestuur niet onderschatten. En vooral de voordelen niet overschatten. Dat laatste is ook erg belangrijk. Want er speelt bij een vrijwillig ouderbestuur in een dorp meer mee dan je lief is. Als een bestuur bijv. iemand ontslaat, kan dat zelfs voor een tweedeling in het dorp zorgen, waarbij de gemoederen zeer hoog kunnen oplopen. Waardoor zelfs de school leegstroomt omdat ze niks meer met die mensen van het bestuur te maken willen hebben. (meegemaakt). Of, door schade en schande wijs geworden, we kunnen om die reden iemand niet ontslaan van een bepaalde taak, terwijl diegene toch echt een hoop verziekt. Een onafhankelijk bestuur, buiten de dorpsgemeenschap, kan veel zakelijker handelen. En het is als dorp veel makkelijker boos te worden op iets van buitenaf, dan op je eigen buren.

Individuele rechten

Kaatje heeft een punt. Een belangrijk punt wat mij betreft. Het is eigenlijk de kern van het probleem van vertegenwoordiging door een belangengroep in de vorm van een stichting of een vereniging.
Het is de reden waarom de vakbond steeds verder af is komen te staan van werknemers.
Dergelijke vertegenwoordiging doet niets voor of aan of af aan individuele verantwoordelijkheden of het mogelijk in de knel komen van individuele rechten.
De afweging die ze beschrijft met als voorbeeld een formatieplan, laat precies de hiërarchie zien; eerst geld, dan personeel (draagvlak) en dan pas lln/ouders. Bij die laatsten geldt draagvlak niet eens als criterium. Wel de precedenten die Kaatje noemt, de vraag of er jurisprudentie is die een ouder in het gelijk stelt en de school op kosten jaagt.
Die hiërarchie en de marginale afweging van belangen van ouders en leerlingen verandert niet bij een klein schoolbestuur. Ouders als bestuurders kunnen geen ander beslismodel hanteren dan professionals als bestuurders. Grote besturen doen het niet anders dan kleine.
Het enige effect van 'klein' is dat een individueel ouder- of kindbelang verhoudingsgewijs een groter gewicht in de schaal kan leggen.
De rol van een ouder (individueel) is niet inwisselbaar met de rol van een bestuurder. Een school besturen heeft niks met opvoeden te maken.
De vrijheid van opvoeding is een individueel recht. Dat recht dek je niet af met een collectief dat voor de belangen van ouders in het algemeen opkomt. De belangen van ouders botsen nu eenmaal.
De een zal met een beroep op dat recht hechten aan het naar een reguliere school mogen sturen van het eigen gehandicapte kind, de ander zal hechten aan een klas vrij van moeilijke gevallen, waardoor er voor het eigen kind meer percentage leerkracht overblijft.
Het collectief (de roddel, de ouderraad, de mr, het bestuur, of alles samen), zal zich eerder richten naar dat laatste belang dan naar dat eerste.
Wat dan wel?
Nee, ouders hoeven niet in het bestuur. Wat wel prettig zou zijn is als er voor scholen naar de ouders en leerlingen toe openbaarheid van bestuur zou gelden. Dat je de stukken kunt vinden.
Jujube is in Ouders en School een draadje gestart over de ouderbijdrage. In de tekst die haar is toegestuurd staat een gewichtig "zal ondergetekende de daarvoor door het Bestuur van de Vereniging voor Christelijk Voortgezet Onderwijs bepaalde ouderbijdrage voldoen"
Ze weet niet wie die club is, waar die beslissing of vaststelling vandaan komt en hoe dat is gegaan.
Kon ze het maar nazoeken. Dat zou wellicht een berg verontwaardiging kunnen schelen. Omgekeerd: een bestuur komt met verplichte openbaarheid van bestuur, niet zo makkelijk tot het gebruiken van dit soort teksten als er geen correct besluit aan deze move ten grondslag ligt.
Angel heeft net een discussie in de mr achter de rug over zittenblijven. Het leverde haar ontnuchterende kennis op. "De aap kwam uit de mouw. Eigenlijk is de school er niet op ingericht kinderen door te laten stromen die er wellicht nog niet helemaal volgens alle (vage) school regels aan toe zouden zijn, omdat dit betekent dat er meer begeleiding in groep 3 moet komen voor deze kinderen en daar is geen 'tijd' voor."
Dit raakt wat Kaatje eerder beschreef over het beslisproces: eerst het geld.
De directie die een doorstroomplan dat op deze basis is gestoeld aan het bestuur stuurt, zal daarvoor toestemming krijgen van dat bestuur. Het is betaalbaar.
De directie die komt met een ander plan, alle leerlingen stromen door maar dat betekent wel dat we 1,5 fte per klas nodig hebben, krijgt die toestemming niet. Geen geld.
Het individuele probleem zit niet zozeer in de werkelijke achtergrond van het doorstroommodel, maar in de manier waarop dat naar individuele ouders en leerlingen gebracht wordt. Alsof niet geld een probleem is, maar er iets mis is met hun kind. Een probleem dat zo groot is dat het het in kamerstukken benoemde recht om je startkwalificatie binnen de leerplicht te kunen halen, te niet doet.
Zou er sprake zijn van openbaarheid van bestuur, dan zou de werkelijke achtergrond van zittenblijven allang helder zijn. Die achtergrond geeft ouders bovendien de kans om een precedent te scheppen. Zou de rechter net zo makkelijk het belang van de school (geld) voor het belang van het kind laten gaan?
Josje startte eerder een draadje over haar vmbo-t kind dat graag door wil naar havo op dezelfde school. Kind is na een volkome ondoorzichtige procedure geweigerd vanwege motivatie. Er staat ook nog bij dat de beslissing onherroepelijk is.
Dat is in strijd met de wet. Openbaarheid van bestuur zal dat soort constructies niet uitbannen. Het biedt individuele ouders wel de kans om een dergelijk beslisproces op te merken en aan te kaarten bij andere ouders. Issue mobilisatie van juist niet MR- of bestuursleden.
Wat dan met die stichting gezin?
Ik ben geen fan van koepelorganisaties of belangenclubs. Tegelijkertijd zit ons politieke landschap nu eenmaal zo in elkaar dat dat soort partijen het eerst gehoord worden. Het kan dus helpen.
Maar alleen als de Stichting Gezin iets doet wat eigenlijk tamelijk ongewoon is: namelijk een consistent onderscheid maken tussen 'ouders' als verzameling (ouders van de school, ouders in de MR, ouders in het bestuur) en individuele ouders.
Groet,
Miriam Lavell

Dubbel

het is een beetje een dubbel gevoel, aan de ene kant vind ik de opsomming van Stichting Gezin wel plausibel, aan de andere kant snap ik ook Kaatje en Miriam....Kijk, als ik even naar het bedrijf waar ik zelf werk kijk, dan irriteert het me altijd mateloos dat er hogerop allerlei beslissingen genomen worden die dan op de werkvloer uitgevoerd moeten worden maar wat gewoon niet werkt....zoiets zie ik dus ook voor me als er in zo'n bestuur alleen nog maar hoge piefjes zitten die totaal geen verstand van lesgeven e.d. hebben....En dat frustreert dan weer op de scholen en uiteindelijk ook weer bij ons, de ouders....

Samen aan de slag

Nasha:"Kijk, als ik even naar het bedrijf waar ik zelf werk kijk, dan irriteert het me altijd mateloos dat er hogerop allerlei beslissingen genomen worden die dan op de werkvloer uitgevoerd moeten worden maar wat gewoon niet werkt"
Dat snap ik volkomen. Maar stel nou dat op jouw werk op die manier over jouw huishouden gesproken en besloten zou worden. Op je werk heb je het over je werk. En hoe handig dat voor het werk en de bedrijfsresultaten ook zou zijn, het kan niet gaan over jouw huishouden, zelfs niet als het op een andere manier voeren van jouw huishouden beter zou zijn voor het werk (neem een werkster, dan kom je uitgeruster op de zaak).
Ouders kunnen in een schoolbestuur plaatsnemen of via een MR inspraak hebben omdat ze wat zinnigs te melden hebben op beleids- of uitvoeringsniveau. Maar dat mag natuurlijk niet over opvoeden gaan. Want dan gebeurt precies waar de Stichting terecht over klaagt, namelijk dat individuele ouders de zeggenschap over hun eigen opvoeding verliezen.
"zoiets zie ik dus ook voor me als er in zo\'n bestuur alleen nog maar hoge piefjes zitten die totaal geen verstand van lesgeven e.d. hebben..."
Het beslismodel is leidend voor de uitkomst. Eerst het geld, dan het personeel en daarna (marginaal) de ouders. Om dat beslismodel te vereenvoudigen wordt ook het personeel meer en meer gemarginaliseerd. Ja, het bestuur komt steeds verder van de mensen af te staan.
De vraag is hoe je dat oplost. 'Mensen' (ouders) in het bestuur zetten gaat niet helpen. Daar zitten al mensen en die zijn ook ouders.
Het beslismodel beinvloeden door de rechten van ouders en leerlingen beter te verankeren en de mogelijkheden tot het scheppen van precedenten uit te breiden, dat gaat wel helpen.
Kan Stichting Gezin op dat front wat betekenen? Ja, dat denk ik wel. Hoe zeer ik dit soort initiatieven ook met kromme tenen volg, er straalt toch hoop uit. Een mogelijkheid. Het kan... misschien. Proberen maar.
En natuurlijk zeggen wat je ervan vindt. Dat is ook belangrijk voor de richting die de stichting kiest.
Groet,
Miriam Lavell

Procesgericht

Stichting gezin:
"Op het congres gaat het vooral over de rechten van ouders, met name in het onderwijs."
Ja, maar ouders in het schoolbestuur is nou niet bepaald een concreet recht. Of beter gezegd, het is een recht gericht op het proces, niet op de uitkomst. En het is een recht waar in de praktijk niet iedereen wat aan heeft, omdat ouders geen samenhangende homogene groep zijn.
Het zou dus beter zijn, als Stichting Gezin zich niet rciht op CDA-gedachtes over 'meedoen aan het maatschappelijk middenveld', maar concreet opkomt voor praktische problemen. In dit verband (onderwijs):
-afschaffen pseudo-vrijwillige ouderbijdrages
-school krijgt opvangplicht + fusie school en NSO
daar hebben ouders wat aan, en vooral als die niet per school (via een schoolbestuur) bevochten hoeven te worden, maar landelijk, via wetgeving die scholen gewoon dwingt. Zodat ouders geen tijd en geld aan die strijd hoeven te besteden, maar gewoon leuke dingen met hun kinderen kunnen doen.

Gelijkwaardig partnerschap

De volgende twee punten komen in deze discussie naar voren:
1. Het gaat niet zozeer om mee te besturen, maar wel om erop toe te zien dat bij beslissingen de rechten van leerlingen en ouders beschermd worden.
2. Het streven naar een gelijkwaardig partnerschap Ouders - School.
Met een stichting heb je betere mogelijkheden om dit soort dingen te bereiken. Bijvoorbeeld door dat beslismodel te beïnvloeden zoals Miriam dat aangeeft.
Het streven naar gelijkwaardig partnerschap is niet alleen van belang in de relatie ouders - scholen, maar op vele fronten waar ouders met professionals (moeten) samenwerken.

Herkenbaar

Stichting Gezin: "Het gaat niet zozeer om mee te besturen, maar wel om erop toe te zien dat bij beslissingen de rechten van leerlingen en ouders beschermd worden."
Ja, met die insteek treden veel nieuwe ouders als bestuurslid toe. Om vervolgens zeer gefrustreerd eruit te stappen. Het is marginaal namelijk wat je daarin kunt doen. Op het eerder genoemde beslismodel heb je geen andere invloed als ouder dan als professioneel bestuurslid. Je kunt/ mag niet het kapitaal van de school erdoorheen draaien om je eigen kind een betere plek binnen de school te geven.

Wat ouders willen

Onlangs hebben wij een enquete gehouden onder de ouders en leerlingen. Daaruit bleek dat wat ouders willen vaak heel tegengesteld kan zijn. (even een onbeduidend voorbeeld: "de regels zijn veel te streng" en "de regels moeten veel strakker toegepast worden".)
"De ouder" bestaat niet, "de ouder" kent geen eenduidig doel of belang.

Let beter op de uitkomst

Leesvoer: http://www.onderwijsraad.nl/upload/publicaties/571/documenten/ouders-als-
partners.pdf
Hoofdstuk 2 beschrijft de rechten van ouders. In de tekst kun je lezen hoe ook de Onderwijsraad voortdurend van perspectief verschuift. Het ene moment gaat het om individuele rechten (recht op onderwijs bijvoorbeeld), het andere moment om collectieve rechten (inspraak in de MR, zitting in bestuur). Die twee worden door elkaar gehaald alsof je via inspraak in de MR alsnog je individuele recht op onderwijs zou kunnen afdwingen.
Er wordt zelfs een soort van bewijs van deze constructie aangevoerd bij het opeisen van het recht op minimumkwaliteit.
"Ouders en rechten op (minimum)kwaliteit en overleg/informatie
Tot slot is voor wat betreft de individuele rechten van ouders in het primair onderwijs op te merken dat ouders aanspraak hebben op ‘basisrecht’ aan kwalitatief goed onderwijs. Indien een schoolbestuur aantoonbaar over een reeks van jaren tekortschiet in zijn inspanningen (bij-
voorbeeld door personeelstekort grote gaten laat vallen in het lesprogramma), dan hebben ouders mogelijk recht op schadevergoeding"
Oplettende lezertjes herkennen hier meteen de zaak van Karina Schaapman. Daar verwijst de noot ook naar. Maar wie haar boek heeft gelezen weet dat het voor haar juist volstrekt onmogelijk was om iets te doen aan de slechte onderwijskwaliteit via de MR of het bestuur.
Ze moest - in haar eentje en tegen de wil van de meeste overige ouders in - naar de rechter om dat recht op te eisen en dat recht werd dan ook niet in onderwijs uitgekeerd (daar was het om begonnen natuurlijk), maar in schadevergoeding voor het inhuren van bijles.
Ja, dat kan je doen (niet eenvoudig). Maar daarmee is er nog niks veranderd op school.
De samenvatting
"Samenvatting: juridische positie niet verankerd, wel geborgd
Opvallend is dat de rechten van ouders op onderwijs in de Nederlandse (Grond)wet niet expliciet zijn verankerd, in tegenstelling tot verdragen als het EVRM, waar ouders wel expliciet zijn genoemd. De Nederlandse systematiek gaat uit van de rechten van de onderwijsgever (het bevoegd gezag), niet van de onderwijsontvanger. Er bestaat buiten de garantie van openbaar onderwijs geen recht op toegang tot een bepaalde instelling. In de sectorwetten worden wel de rechten van de ouders geborgd, zoals ten aanzien van informatie of van overleg ten aanzien van besluiten over het kind. Ook heeft de oudergeleding van de mr instemmings- en adviesrechten. Ouders hebben krachtens het Burgerlijk Wetboek en de Leerplichtwet ook plichten te vervullen, waarbij het belang van het kind voorop staat."
Opvallend in dit stukje is vooral het woord opvallend in de eerste zin. Deze situatie is bepaald niet nieuw maar bestaat al zo sinds 1848. Opeenvolgende kabinetten hebben op elk verzoek om aan deze situatie wat te doen telkens negatief geantwoord.
De Onderwijsraad doet dat nu ook weer. Ook de Onderwijsraad meent dat ouders maar meer 'betrokken' moeten raken bij de inspraak en het bestuur. Er wordt een soort Amerikaanse community achtige omgeving voorgespiegeld waarin ouders het met elkaar fijn zouden hebben en de school naar hun persoonlijke hand zouden kunnen zetten.
Lees het boek van Karina Schaapman hoe gezellig dat is als er echt wat aan de hand is.
"Met een stichting heb je betere mogelijkheden om dit soort dingen te bereiken. Bijvoorbeeld door dat beslismodel te beïnvloeden zoals Miriam dat aangeeft. "
Ja. Maar dat ligt er wel aan waar je je op richt. Er is geen enkele maatschappelijke noodzaak om een beweging te mobiliseren die meer zeggenschap van ouders in MR of bestuur wil. Dat geluid is er al en wordt gehoord en heeft de absolute voorkeur van de politieke mainstream. Juist omdat binnen zo'n model de individuele rechten vanzelf getemperd raken.
Citaat "De school en leerlingen met gedragsproblemen (2010) komt naar voren dat volwas-
senen (ouders) zich te weinig bezighouden met opvoeden, waardoor gedragsproblemen kunnen ontstaan en groeien. In die zin vindt de raad dat er bij sommige ouders te veel tolerantie is ten aanzien van het gedrag van de eigen kinderen. Vooral al te assertieve hoogopgeleide ouders kunnen wellicht wat begrip tonen voor de positie van leraren en scholen. De organisatie en begeleiding van die kinderen kunnen confl icteren met de inspanning die geleverd moet worden voor kinderen die niet in dat ‘speciale’ traject vallen. In die zin moeten ook verwachtingen van ouders realistisch zijn: individueel maatwerk voor elke leerling is maar tot op zekere hoogte organiseerbaar, zeker gezien het beperkte budget."
Er is ruimte voor een beweging die de pijlen richt op het bestuurlijke beslismodel: eerst het geld, dan het personeel, dan pas marginaal de betrokken burgers.
Dat gaat veel verder dan onderwijs trouwens.
Even ter opfrissing: In de beoordeling over het gedrag van Zalm bij de DSB was de DNB positief en bleef daarbij dicht bij het standaard beslismodel. De AFM was negatief. Dat is logisch, want de AFM heeft een belangrijke rol bij het toetsen van de uitkomst, de gevolgen voor burgers. Scheltema koos in deze discussie voor de kant van Zalm en dat eigenlijk alleen maar omdat er nooit bestuurders veroordeeld worden die dat beslismodel hanteren, zelfs niet als de uitkomst daarvan slecht is (volendam, enschede). AFM laat een nieuw geluid horen en dat verdient ondersteuning.
Een stichting voor ouders in het onderwijs zou dat andere geluid kunnen laten horen: let beter op de uitkomst.
Dat vereist wel wetswijziging. Ouders, kaatje, kunnen niet met elkaar ineens een ander beslismodel gaan hanteren. Daar is botweg geen geld voor. Bovendien is een bestuur een controlerende organisatie, geen initiatiefnemer. Alle voorstellen die binnenkomen rusten op dat oude model en vragen om een positief of negatief oordeel, niet om een alternatief.
Veel van die voorstellen komen in feite van de landelijke overheid. Het zijn bijvoorbeeld de leerplichtambtenaren die scholen aanzetten om de Wet Bescherming Persoonsgegens naast zich neer te leggen als het om verzuimregistratie gaat.
De toetsing van de belangen van ouders en leerlingen is te marginaal. Bovendien is er uiteindelijk altijd nog die gang naar de rechter mogelijk: de individuele ouder die het vervelend vindt, die stapt maar naar de rechter.
Dat kost geld.
Een stichting zou geld daarvoor kunnen verzamelen. En een stichting zou in al die gevallen dat een gang naar de rechter bij voorbaat zinloos is, de vinger op de zere plek kunnen leggen.
Ja, ik ben wel voor een stichting, met die uitkomst.
Groet,
Miriam Lavell

Dat is het, miriam!

Bedankt Miriam,
Duidelijker zouden wij het niet hebben kunnen verwoorden. Daarom hebben we op het programma van de opening ook een advocaat staan die gespecialiseerd is in de rechten van ouders binnen het onderwijs (zie http://www.stichtinggezin.nl/opening.php).
Miriam heeft al een aantal voorbeelden gegeven. Maar denk ook aan de gevallen waarin de ouders de gang naar de rechter maakten, en vervolgens merken dat de rechten van de school perfect geregeld zijn, maar die van ouders niet. Een voorbeeld is veiligheid op school. Vervolgens blijven de ouders dan zitten met een fikse kostenpost voor de rechtszaak.
Vriendelijke groet.