2de plaats
Ik ben een gescheiden vrouw met 3 kinderen, ik heb nu 4 jaar een lange afstandsrelatie waarbij de ex en dochter een grote rol spelen, ik heb het gevoel dat ik in een driehoeksrelatie beland ben. Ze hebben een week week regeling maar over het algemeen is de dochter het meest van de tijd bij hem, heb ik geen probleem mee ook maar dat als ik er dan ben ze tientallen berichten stuurt en uiteindelijk met haar dochter op de stoep staat en onze plannen opzij geschoven worden daar heb ik wel een probleem mee. Er wordt ook niet overlegd met mij wat ik er van vindt, ik moet het maar aanvaarden dat het zo is. Als ik er nu wel of niet ben staat ze dagelijks op de stoep , blijft daar eten alsof het de normaalste zaak is en belt ze hem op om karweitjes bij haar thuis op te knappen. Als ik hem daarover aanspreek zegt hij dat hij dit allemaal doet voor zijn dochter, als de kamer niet geschilderd is dan heeft zijn dochter geen mooie kamer, als er een lamp vervangen moet worden dan doet hij dit zodat zij´ dochter licht heeft, enz enz .. zo belde ze eens terwijl wij plannen hadden om uit te gaan met de vraag of hij kon babysitten op zijn dochter en haar zoon want ze moest fitnessen, onze plannen zonder overleg aan de kant geschoven en hij gaan babysitten, moest het nu nog iets dringends geweest zijn dan kon ik dat wel begrijpen maar om te gaan fitnessen ? Ook heeft zijn tienerdochter ondertussen een karaktertje gekregen waarbij ze haar stem mag verheffen en mij op mijn plaats zetten zonder dat er daar iets op gezegd wordt. Ik heb er meer en meer moeite mee om er mee om te gaan. Wat moet ik doen ?
Uitmaken.
Wegrennen.
Accepteren.
Het gesprek aangaan.
Maar dat ex-gezin is er nu eenmaal geweest en zolang ze jong zijn, blijft er vaak meer contact. Soms gaan mensen goed uit elkaar, ik ben er zo eentje; met name dankzij mijn inspanningen.
Ik vond dat we dat aan onze kinderen verplicht waren.
Als een nieuwe relatie ( ook aan mijn kant) daar moeite mee zou hebben, zou ik het gesprek aangaan.
Ik ben niet voor niets gescheiden, ik hoef niets meer van hem, maar we zijn nog wel samen ouders.
Nu de kinderen zelfstandig wonen is dat minder geworden, maar we vieren de feestdagen, verjaardagen nog steeds met iedereen erbij en is er hulp of advies nodig, dan is er contact. Gewoon als "familie", niet als partners.
Wat stoort je precies, bang dat hij teruggaat of iets anders?
Zijn dochter is puber, het is vrij normaal dat die in verzet komt.
Je partner heeft een verleden, jij ook, dat is nu eenmaal zo met relaties na scheidingen. Met ergernis ga je verwijdering scheppen, want van zijn kind(eren) ga je het niet winnen en dat met ook niet.
Wel kun je in gesprek gaan en overleggen wat je dwarszit, waarom dat zo is en wat je graag zou willen. En dan is het aan hem wat hij doet. En daarna aan jou of jij dat voldoende vindt.
Ik snap je wel, naar het is een ongelijke strijd en ik denk dat je die niet moet aangaan, zeker niet met het kind er tussen.
Wat zegt je partner nu over "babysitten" op een tienerdochter als zijn ex gaat fitnessen? Als hij het probleem niet ziet moet jij heel snel afscheid nemen van deze relatie. Nee hij hoeft geen kamers te schilderen, lampen op te hangen en op te passen als jij bij hem bent. Als hij dat niet ziet dan ben jij niks voor hem. Veel lager nog dan de tweede plaats. Bespreek dit met hem en geef hem 2 maanden om dit op te lossen met zijn ex en te laten zien dat hij zich hier aan houdt. Anders wegwezen.
Max88 schreef op 24-10-2022 om 01:42:
Uitmaken.
Wegrennen.
Accepteren.
Het gesprek aangaan.
Maar dat ex-gezin is er nu eenmaal geweest en zolang ze jong zijn, blijft er vaak meer contact. Soms gaan mensen goed uit elkaar, ik ben er zo eentje; met name dankzij mijn inspanningen.
Ik vond dat we dat aan onze kinderen verplicht waren.
Als een nieuwe relatie ( ook aan mijn kant) daar moeite mee zou hebben, zou ik het gesprek aangaan.
Ik ben niet voor niets gescheiden, ik hoef niets meer van hem, maar we zijn nog wel samen ouders.
Nu de kinderen zelfstandig wonen is dat minder geworden, maar we vieren de feestdagen, verjaardagen nog steeds met iedereen erbij en is er hulp of advies nodig, dan is er contact. Gewoon als "familie", niet als partners.
Wat stoort je precies, bang dat hij teruggaat of iets anders?
Zijn dochter is puber, het is vrij normaal dat die in verzet komt.
Je partner heeft een verleden, jij ook, dat is nu eenmaal zo met relaties na scheidingen. Met ergernis ga je verwijdering scheppen, want van zijn kind(eren) ga je het niet winnen en dat met ook niet.
Wel kun je in gesprek gaan en overleggen wat je dwarszit, waarom dat zo is en wat je graag zou willen. En dan is het aan hem wat hij doet. En daarna aan jou of jij dat voldoende vindt.
Ik snap je wel, naar het is een ongelijke strijd en ik denk dat je die niet moet aangaan, zeker niet met het kind er tussen.
Ik snap wel dat je dat er contact moet zijn met de ex, zeker als er kinderen zijn, ik heb ook nog een goed contact met mijn ex , maar hij staat hier niet dagelijks aan de deur, of stuurt geen 10tallen berichten op een dag. We hebben elk ons eigen leven, is er iets met de kinderen dan praten wij ook of komen wij ook samen. Als er bij mij een lamp vervangen moet worden, ga ik mijn ex niet bellen, kan ik zelf wel. En wat er mij precies stoort is niet dat ik bang ben dat hij naar haar terug gaat, het stoort mij dat er geen rekening gehouden wordt met mij als ik daar ben, ben ik er niet dan doet hij wat hij wil maar ik hoef niet iedere avond met zijn ex aan tafel te zitten om te eten .
Jouw vriend kan zeker af en toe iets voor zijn dochter doen, maar dit gaat wel heel erg ver. Veel te ver, inmijn ogen. Zoals jij het beschrijft, vindt hij zijn ex belangrijker dan jou. Haar belangen gaan immers voor de jouwe. Dat zou ik met hem bespreken. Wil hij toch op deze manier doorgaan, dan is het aan jou om te beslissen of jij daarmee kunt en wilt leven.
Drie opties: de situatie kan veranderen, jij accepteert het, jij maakt het uit. Voor het eerste zul je met hem moeten praten en je gevoel van er minder toe doen met hem bespreken. Dat gevoel vind ik terecht, want er lijkt wel heel erg over jouw wensen en belangen heengewalst te worden. Blijft de situatie zo omdat hij het niet kan of wil veranderen dan zul je moeten beslissen of dit is hoe jij je leven wil leiden.
Normaal gesproken ga je niet scheiden omdat je elkaar nog steeds zo gezellig vindt en behoefte hebt om dagelijks contact met elkaar te hebben. Een goed nahuwelijk is heel waardevol, zeker voor de kinderen. Maar dagelijks bij je ex (met nieuwe partner) aan de deur staan, mee-eten, etc. gaat echt veel te ver. En als je vriend haar wil helpen met een lamp of schilderen helemaal prima, maar dan plan je daarvoor een moment dat het iedereen uitkomt. Als jullie hebben afgesproken een avondje uit te gaan, uit eten, of gewoon samen thuis te zijn, dan kan die lamp ook wel later. Daarmee zegt hij niet tegen zijn dochter dat ze niet belangrijk voor hem is, maar dat hij op dat moment een andere afspraak heeft. Dan toont hij zich in feite juist betrouwbaar. Als hij voor haar andere afspraken zomaar kan afzeggen om à la minute te komen opdraven, kan hij dat voor een ander ook als hem dat beter uitkomt. In dit opzicht is hij nu voor jou niet betrouwbaar.
Je kunt hier zeker wel wat van zeggen.
MamaE:"Maar dagelijks bij je ex (met nieuwe partner) aan de deur staan, mee-eten, etc. gaat echt veel te ver."
Dat is wat jij er van vindt, dat snap ik. Maar denk dat ingesleten gewoontes slecht te veranderen zijn. Ik denk dat het probleem wat dieper zit en dat is, dat misschien mede door de afstand en niet samenwonen, er te weinig druk is dat te veranderen waardoor de huidige partner zich niet nummer 1 voelt.
Daarom moet ze in gesprek, maar dan zonder verwijten, want je wint het misschien wel van de ex, maar ( terecht) niet van een kind. En dat kind brengt ze er wel tussen nu en dat hoor ik best vaak bij stiefouders.
Max88 schreef op 24-10-2022 om 11:20:
MamaE:"Maar dagelijks bij je ex (met nieuwe partner) aan de deur staan, mee-eten, etc. gaat echt veel te ver."
Dat is wat jij er van vindt, dat snap ik. Maar denk dat ingesleten gewoontes slecht te veranderen zijn. Ik denk dat het probleem wat dieper zit en dat is, dat misschien mede door de afstand en niet samenwonen, er te weinig druk is dat te veranderen waardoor de huidige partner zich niet nummer 1 voelt.
Daarom moet ze in gesprek, maar dan zonder verwijten, want je wint het misschien wel van de ex, maar ( terecht) niet van een kind. En dat kind brengt ze er wel tussen nu en dat hoor ik best vaak bij stiefouders.
Als je echt nog graag dagelijks samen eet en zo vaak bij elkaar over de vloer komt, had je toch niet hoeven te scheiden? Zeker niet als je afspraken met je nieuwe partner ervoor afzegt en bij elke gil binnen vijf minuten op de stoep staat.
Tuurlijk staat dat kind op één, maar het zijn geen levensbedreigende zaken, dus het kan ook best een dag wachten. Ik bel ook wel eens mijn vader, maar verwacht dan echt niet dat hij vijf minuten later op de stoep staat. Mensen hebben ook een eigen leven en andere afspraken.
MamaE schreef op 24-10-2022 om 11:33:
[..]
Als je echt nog graag dagelijks samen eet en zo vaak bij elkaar over de vloer komt, had je toch niet hoeven te scheiden? Zeker niet als je afspraken met je nieuwe partner ervoor afzegt en bij elke gil binnen vijf minuten op de stoep staat.
Tuurlijk staat dat kind op één, maar het zijn geen levensbedreigende zaken, dus het kan ook best een dag wachten. Ik bel ook wel eens mijn vader, maar verwacht dan echt niet dat hij vijf minuten later op de stoep staat. Mensen hebben ook een eigen leven en andere afspraken.
Ja die hoor ik ook vaak, dat ik dan niet had hoeven scheiden. Maar daar heeft niemand genoeg informatie voor om dat van een ander te kunnen zeggen.
Begrijp me goed, dagelijks is veel, ex zal er best gebruik van maken, maar dan moet TO, zoals ik zei: weggaan, accepteren, of gewoon simpelweg het gesprek aangaan. Maar niet dat meisje er tussen zetten.
Heb je dit al besproken met je partner? Wat zegt hij er zelf over?
Max88 schreef op 24-10-2022 om 11:20:
MamaE:"Maar dagelijks bij je ex (met nieuwe partner) aan de deur staan, mee-eten, etc. gaat echt veel te ver."
Dat is wat jij er van vindt, dat snap ik. Maar denk dat ingesleten gewoontes slecht te veranderen zijn. Ik denk dat het probleem wat dieper zit en dat is, dat misschien mede door de afstand en niet samenwonen, er te weinig druk is dat te veranderen waardoor de huidige partner zich niet nummer 1 voelt.
Daarom moet ze in gesprek, maar dan zonder verwijten, want je wint het misschien wel van de ex, maar ( terecht) niet van een kind. En dat kind brengt ze er wel tussen nu en dat hoor ik best vaak bij stiefouders.
Ik heb ook wel geprobeerd om in gesprek te gaan zonder verwijten te gooien, het enige antwoord dat ik krijg is dat ik het maar moet aanvaarden, dat ik hem doe kiezen tussen mij en zijn dochter wat helemaal niet de bedoeling is. Hij hoeft niet te kiezen tussen zijn dochter en mij. Het enige dat ik vraag is dat hij wat rekening houdt met mij als ik daar ben. En als ik zijn dochter er tussen breng zoals je zegt is het omdat ik niet gewoon ben om zonder respect behandeld te worden van een kind. Ik heb zelf tieners en ik weet ook wel dat de hormonen daar een rol in spelen maar mijn zonen zullen nooit zo roepen tegen mij, of tegen hem en als ze dat zouden doen zou ik er wel op spreken dat dit niet hoort, ik ga nu niet beweren dat mijn zonen engeltjes zijn, die hebben ook hun momentjes maar op uw plaats gezet worden van een kind zonder dat er daar enige reden toe is en zonder dat de papa er iets op zegt is een andere zaak . Ik heb helemaal niets tegen haar, integendeel zelfs, ik heb in de tijd gekozen voor haar en haar papa niet voor de mama
Dytrikai1812 schreef op 24-10-2022 om 12:04:
[..]
Ik heb ook wel geprobeerd om in gesprek te gaan zonder verwijten te gooien, het enige antwoord dat ik krijg is dat ik het maar moet aanvaarden, dat ik hem doe kiezen tussen mij en zijn dochter wat helemaal niet de bedoeling is. Hij hoeft niet te kiezen tussen zijn dochter en mij. Het enige dat ik vraag is dat hij wat rekening houdt met mij als ik daar ben. En als ik zijn dochter er tussen breng zoals je zegt is het omdat ik niet gewoon ben om zonder respect behandeld te worden van een kind. Ik heb zelf tieners en ik weet ook wel dat de hormonen daar een rol in spelen maar mijn zonen zullen nooit zo roepen tegen mij, of tegen hem en als ze dat zouden doen zou ik er wel op spreken dat dit niet hoort, ik ga nu niet beweren dat mijn zonen engeltjes zijn, die hebben ook hun momentjes maar op uw plaats gezet worden van een kind zonder dat er daar enige reden toe is en zonder dat de papa er iets op zegt is een andere zaak . Ik heb helemaal niets tegen haar, integendeel zelfs, ik heb in de tijd gekozen voor haar en haar papa niet voor de mama
Nee hij moet niet kiezen tussen jou en zijn dochter maar tussen jou en zijn EX! Mijn hemel, als hij dat verschil al niet zien kan ik echt maar één ding roepen: wegwezen!
Je kunt gewoon je grenzen aangeven. Bijvoorbeeld: als je dochter wil komen eten is ze hartelijk welkom. Maar ik wil niet meer dat onze plannen opzij geschoven worden. Je gaat maar klusjes doen bij je ex op dagen waarop wij niet samen zijn. En ik wens niet vaker dan 2x per jaar met jouw ex te eten (dat biedt ruimte voor de verjaardag van dochter en nog 1 andere speciale gelegenheid).
Kan hij daar niet mee leven, dan weet je genoeg.
Het lijkt me heel gecompliceerd om tegelijkertijd vader en opa te zijn. Ik zie niet iets heel geks in hoe hij opa is. Het combineert alleen nogal beroerd met het vaderschap. Het zijn twee totaal andere rollen, al is het kind dan ongeveer even oud.
Ik denk dat je een beetje moet uitkijken hem fout te maken. Je zit met hem in een uitzonderlijke situatie en je zult hem wat ruimte moeten geven de beide rollen tegelijkertijd te vervullen en ook uit te vogelen hoe dat het best kan. Over grenzen en gevoel van: wat is eerlijk tegenover de beide kinderen, kun je niet zo gemakkelijk een objectief standpunt innemen. Daar zul je het samen over moeten hebben. Maar dan helpt het niet als je begint met het hem te verwijten.
IMI-x2 schreef op 24-10-2022 om 12:39:
Je kunt gewoon je grenzen aangeven. Bijvoorbeeld: als je dochter wil komen eten is ze hartelijk welkom. Maar ik wil niet meer dat onze plannen opzij geschoven worden. Je gaat maar klusjes doen bij je ex op dagen waarop wij niet samen zijn. En ik wens niet vaker dan 2x per jaar met jouw ex te eten (dat biedt ruimte voor de verjaardag van dochter en nog 1 andere speciale gelegenheid).
Kan hij daar niet mee leven, dan weet je genoeg.
Ja dit dus. Ik kan voor een ander niet beoordelen of de scheiding een goede keuze was, maar het is wel een keuze en die heeft dus consequenties. Zoals dat je niet bij elkaar woont, niet elke dag samen eet en niet binnen vijf minuten paraat staat om een klusje te doen. Als dat is wat beide partijen willen en van elkaar verwachten, heb je feitelijk nog gewoon een relatie.
Ik vind het zelf nogal belangrijk dat mensen afspraken nakomen. Ik ben geen speelbal. Je hebt een afspraak met mij gemaakt, ik reserveer mijn tijd voor jou, door dan telkens af te zeggen, zeg je eigenlijk dat ik niet belangrijk ben, of in ieder geval minder belangrijk dan een ander.
Voor kind geldt hetzelfde. Als hij met kind iets heeft afgesproken en jij vraagt zullen we dit of dat gaan doen, dan zegt hij 'nee, want ik ga met kind iets doen'. Dat is prima en vooraf duidelijk. Jij kunt dan nog iemand anders vragen om iets te gaan doen.
Je hoeft niet altijd direct beschikbaar te zijn, ook niet voor je kind. Spoedgevallen uitgezonderd uiteraard.