5 jaar na de bom.... waar ben je dan?
Lieve forummers, 5 jaar geleden heb ik op deze plek (oude stijl 
ongelooflijk veel steun gehad aan jullie. Mijn toen nog man trok totaal onverwacht de stekker uit ons gezin met 4 kinderen, vertrok na een blurry periode tussen hoop en vrees naar zijn truus en dat was dan dat. Ik was ten einde raad, mede door een berg aan schulden, de zorg voor 4 (bijna) puberende kinderen en hele hoop emotionele ellende van de kinderen en mij. Ik heb heel veel gepost hier, in die periode. Op sommige plekken op dit forum is mijn naam nog weleens gevallen, met de vraag: Hoe zou het nu zijn?
Daarom... de update.
5 jaar later is er rust. En het gaat ontzettend goed met mijn kinderen en met mij. We zijn door een helse tijd gegaan en de verhoudingen zijn voorgoed veranderd - en verslechterd helaas. Maar het leven is verder gegaan en we hebben een nieuw evenwicht bereikt. Ik heb zo ongelooflijk veel geleerd over relaties, over mezelf, had ik het maar eerder geweten...
Dat is ook de reden dat ik hier nu post. Om al die vrouwen en een enkele man gerust te stellen die nu in het oog van de storm zitten. Het wordt beter, maar of en hoe dat gaat gebeuren heb je voor een deel zelf in de hand. Ik geef mijn ervaringen en lessen graag hier door. Zit je in een crisis, is er een truus m/v in de race, is je partner de weg kwijt, zomaar vertrokken, midlife, whatever en ben je toe aan een hart onder de riem? Kom maar op met je vragen 
miss1984 schreef op 24-03-2021 om 12:52:
Hoi moederziel,
Dat ben ik inderdaad. Na de ontrouw stuitte ik in mijn zoektocht op dit forum, ik zocht vooral naar eye openers, goede raad, herkenning en erkenning in mijn pijn. En ik ben blijven plakken
Ik kan me nog herinneren dat je best wel af gebrand werd toen der tijd op het einde... niet leuk.
Ik heb toch even een tijdje over je vraag na moeten denken omdat ik niet direct het antwoord wist.
Maar wat ik anders had willen doen is dat ik minder zijn rots in de branding was geweest, altijd paraat, altijd hulpzaam. Ik loste alles op. Er ging geen dag voorbij wanneer ik dit niet deed, van de gootsteen repareren tot de auto naar de garage brengen. Het was ook heel gemakkelijk voor mij om dit te doen, omdat ik niet anders wist. ( opvoeding, dominante moeder en een vader die emotioneel niet beschikbaar is. Het gekke is dus eigenlijk dat mijn man een combinatie is van mijn ouders, het was dus ook niet zo gek dat ik als puber als een blok voor hem viel)Ik stond altijd klaar tijdens onze relatie 1.0 en tijdens deze nieuwe weg die we samen afgelegd hebben heb ik geleerd mezelf voorop te zetten. Een empatisch vermogen hebben is fijn, maar mij heeft het echt belemmerd in mijn relatie, vriendschappen, het altijd maar de miss die alles oploste, mensen troosten, overal begrip voor had en ik dus eigenlijk helemaal niet meer naar mijn eigen buik & hart luisterde, alleen nog maar naar mijn hoofd. Want daarin had ik het mooi verdraait. En dat was natuurlijk erg gemakkelijk voor mijn man. Hij heeft daar goed (mis)gebruik van gemaakt.We zijn nog samen maar ik ben ontzettend veel veranderd. Ik denk voortaan eerst aan mezelf en daarna aan de rest. Heb geleerd om eerst te zeggen: ik ga hier over nadenken. Voordat ik weer ergens in duik en zeg, ohhhh dat doe ik wel even! Ik had gewild dat ik assertiever was geweest en minder bang, en dat ik naar mijn buik had geluisterd. Ik was goed in het wegwuiven en ontkennen.
Ondanks dat het gigantisch veel ellende gebracht heeft deze ervaring, heeft het mij alleen maar mijn ogen doen openen. In dat ik mezelf overal mee naar toe neem en ik zelf het belangrijkste ben om goed voor te zorgen ( en kind natuurlijk!!)
Want jou verhaal heeft toen ook echt wat met mij gedaan, en zelfs daar denk ik nog wel eens aan. Dat je zo aan de kant gezet kan worden als oudvuil. Ik was me er gewoon nooit zo bewust van dat er zoveel mensen op deze aardkloot rondlopen die andere bedoelingen hebben dan ik hier. Hoe is jou vertrouwen naar andere mensen en mannen? Na jou ervaring?
Fijn je weer terug te zien hier, moederziel!
Wat herkenbaar dit. Vooral dat je in je hart weet dat er iets niet klopt en er toch voor gaat. En dat er werkelijk mensen zijn die doelbewust misbruik maken van je goede wil en een wolf in schaapskleding spelen.
Hier heb ik zo lang met ongeloof naar zitten kijken in mijn huwelijk. Hoe mensen harteloos kunnen zijn.
Maar heb vooral geleerd hoe ik in elkaar zit en dat mijn gedrag( naïef, behulpzaam,geen grenzen trekken) invloed heeft op anderen en dat alleen ik voor mijn eigen geluk kan gaan.
Helaas ben ik al verder in de relatie, met 3 prachtkinderen, en is een scheiding echt ontwrichtend. Durf dit nog niet aan, maar het komt er zeker.
En wat moederziel zegt. In een foute film zitten. Man o man. Ik durf die van mij niet te vertellen omdat dit gewoon ongeloofwaardig klinkt. Een soap is t gewoon. Bah!
Ik ben benieuwd naar je oude topics, moederziel. En deze blijf ik volgen. Heb veel te leren nog, praktisch en emotioneel.
Hi Moederziel, ik begrijp soms ook niet dat hier soms hard wordt geoordeeld.
En ja vertrouwen in nieuwe relatie, snap ik goed, denk dat ik dat ook nooit meer zal kunnen (vol vertrouwen hebben).
Is het voor jou fijn dat mensen om je heen je pijn begrijpen?
M1984: vertel gerust je verhaal. Je klinkt of je wel een luisterend oor kunt gebruiken? Je zegt te willen scheiden maar nu nog niet? Dat lijkt mij heel dubbel. Ben benieuwd naar jouw verhaal.
Moederziel, hoe is het met je? En de kinderen?
@M1984, lees net je reactie pas. Wat aardig dat je me zo las. Hoop dat je er echt wat aan hebt. En weet je wat het is m1984 ( zelfde geboortejaar als mij?) Ik vraag mezelf steeds weer af in situaties, wat wil mij dit leren?
Tegenwoordig voel ik al vrij snel een antwoord. En een nieuw ontwikkelt mechanische is : weerstand. Als ik het niet wil, doe ik het niet meer. En zelfs zonder dat ik me rot of schuldig voel. Zn verademing en voel me luchtiger in het leven staan. En mijn intuïtie klopt echt altijd, dat heb ik afgelopen week maar weer ervaren.
Wat maakt voor jou dat je weet dat je tot een scheiding gaat komen? Wacht je tot de kinderen ouder zijn? Doel je daarop?
Voor mij zou dat op dit moment niets toevoegen, scheiden. Ik leef echt mijn leven en mijn man mag mee varen op de boot. Heeft één van de twee er geen zin meer in, is het ook goed. Het zal mij zeker pijn doen, maar nooit meer zoveel als ik ooit ervaren heb. Omdat ik dat niet meer wil. Ik ervaar het leven niet als maakbaar. Maar wel op keuzes. Keuzes die we steeds zelf maken. Die ik steeds maak.
Je bent vrij om je verhaal te delen, mocht je daar alsnog behoefte aan hebben. Je kunt het ook bij doorgaan na ontrouw posten. Meestal is de sfeer daar warm en begripvol. Ook al heeft je ervaring daar misschien niets mee te maken.
Kijk maar, het is altijd goed. En sterkte met je situatie xxx
AnnaCara, ja, zeker, in de eerste periode was het ontzettend belangrijk voor me om mensen om me heen te hebben die me begrepen, ook al waren de gebeurtenissen zo bizar soms. Ik had moeite om de werkelijkheid in volle omvang te kunnen aanvaarden en de mensen die ik om me heen had hielpen me letterlijk vol te houden. Door er te zijn, me vast te houden en voor me te zorgen. De een bracht eten, de andere luisterde uren. Zij waren echt mijn redding.
Helaas waren er ook vrienden die het lastig vonden en stilletjes afhaakten. De meerderheid eigenlijk. Het is logisch denk ik, je bent als gezin bevriend met andere gezinnen, als stel met andere stellen. Maar het voelde ook als een extra straf: ik was niet alleen ongewild mijn gezin kwijt maar ook mijn vorheen actieve en (dacht ik) warme sociale kring. Heel pijnlijk. De paar vrienden die zijn gebleven zijn mij misschien wel extra dierbaar nu. En de vriendschap is verdiept en verrijkt. Zoals alles eigenlijk 
M1984, ik ben bang dat de oude topics niet meer te vinden zijn. Ik heb zelf ook gezocht maar ze zijn nog verschenen op het forum oude stijl en wellicht niet meeverhuisd naar dit nieuwe forum.
Je schrijft zelf een paar dingen die mij wel triggeren, zoals dat een scheiding nu té ontwrichtend zou zijn. Ik denk dat een scheiding altijd ontwrichtend is. Er is domweg geen goed moment. Zelfs als er sprake is van hele heftige problemen, is het wegvallen van de vaste gezinsstructuur ontwrichtend. Bovenop de rest.
Ik ben zelf opgegroeid in een (zoals dat zo mooi heet) disfunctioneel gezin. Traumatisch, weet ik nu. Maar de scheiding van mijn ouders heeft dat trauma niet voorkomen of verminderd. Het heeft hooguit de duur van de ellende ingekort, maar het kwaad bij ons als kinderen was allang geschied. In mijn eigen huwelijk was achteraf gezien een scheiding te voorkomen geweest, als we de moed hadden gehad om de échte problemen bij ieder van ons beiden aan te pakken. Maar soms kiezen mensen eerder voor ontwrichting dan voor een oplossing die een hoop graafwerk in je ziel vereist.
Mijn advies is wel: er verandert alleen iets in je langdurige relatie als je er ongelooflijk grondig samen werk van maakt. Dat vraagt moed, veel energie, vertrouwen en liefde om dat avontuur samen aan te gaan. In veel gevallen ontbreekt het daar aan en blijft ieder in zijn/haar eigen kringetje ronddraaien. Tot er iets (of iemand) langskomt dat alles overhoop gooit. En de ontwrichting misschien groter is dan zou hoeven.
Hey moederziel, hoe gaat het nu met je? 😊
Veel groetjes