Aanpassen alimentatie?

Engeltje schreef op 26-07-2022 om 13:22:

Ik zou enorme voorstander zijn van een psycholoog! Ik heb ook al verschillende keren zoiets voorgesteld aan ex. Of (en?) systeemtherapie. Maar daar ziet ex het nut niet van in, 'want er is niks mis'. Zoon ga ik daar niet eens mee lastig vallen, want die wil ik zeker niet het gevoel geven dat er iets mis zou zijn met hem. Dus nee, dat gaat 'm helaas niet worden.

<knip>

Ach, ik zal er wel nooit achter komen waarom ik als moeder, als mens, gediskwalificeerd ben. En met mij mijn hele familie. De helft van zijn wezen dus. Ik denk dat mensen zich dat niet voldoende realiseren. Dat je met het verbreken van het contact met een van je ouders je ook de helft van jezelf kwijtraakt. En ik zeg het maar weer, voor het halve forum over me heen valt, dat geldt natuurlijk niet als er sprake is van mishandeling of misbruik. Maar zolang ouders bij elkaar blijven hebben kinderen ook gewoon te dealen met ouders die ze te streng vinden, of wat dan ook...

Ik zou je aanraden om zelf in therapie te gaan. Je zoon kiest ervoor om nu bij zijn vader te gaan wonen (zoals je andere zoon bij jou woont).

En je vindt nu dat hij jou daarmee diskwalificeert als mens, als moeder en met jou je hele familie. In mijn oren klinkt dat wel wat overdreven. Daar zou je eens aan moeten werken, waarom je dit zo zwaar opvat.

Engeltje schreef op 26-07-2022 om 12:16:

[..]

Bij mijn oudste werkt dat dus wel, stellen dat hij contact moet opnemen met zijn vader. Hij snapt ook wel dat zijn vader toch altijd zijn vader blijft. En dat hij uiteindelijk ook de opa van zijn kinderen zal zijn. Hij ziet ook wel dat zijn vader dan misschien wat behoorlijk lullige dingen heeft gedaan, maar dat er ook wel goede kanten aan de man zitten. Sommige dingen hoeven niet 'leuk' te zijn. School is ook niet 'leuk' vaak. En ik vind werken ook niet 'leuk' per se. Maar het hoort er gewoon bij. Dat vindt iedereen de normaalste zaak van de wereld. Maar het IS niet normaal om geen contact te hebben met (een van) je ouders. Dat je als volwassene die beslissing neemt, met de levenservaring die je inmiddels hebt, dat is prima. Maar als puber, met je nog niet uitgerijpte brein, kun je geen weloverwogen beslissing nemen. Daar heb je je ouders voor. Je mag ook niet voor niets nog niet stemmen en autorijden!

Ik snap dat het voor jou ingewikkeld en misschien wel pijnlijk is om je dat te realiseren, want wellicht had je nu toch anders gekozen, of misschien mis je toch een moeder al is de band niet heel best, of misschien mis je toch een oma voor je kinderen, ik heb geen idee. Het is in ieder geval lastig om terug te komen op een besluit dat je als licht ontvlambare puber hebt genomen. Een mens is ontstellend goed in het voor zichzelf bevestigen dat hij het goed doet/heeft gedaan. Je wil nou eenmaal niet aan jezelf toe hoeven geven dat je er misschien naast zat.

Maar ik vind het echt kindermishandeling als de ene ouder een kind van 14 niet tegenhoudt, hem niet tegen zichzelf beschermt, en toestaat dat het contact met de andere ouder verbroken wordt. Dat vind ik oprecht. En niet alleen omdat het nu om mezelf gaat. Als het kind 2 jaar jonger was geweest was er ook geen rechter geweest die niet een omgangsregeling had opgelegd. Ik denk zelfs dat ik dat nu nog voor elkaar zou kunnen krijgen. Maar ik wil mijn kind niet blootstellen aan een rechtsgang. Hoe graag ik ook zou willen dat hij gewoon af en toe eens komt eten, of gewoon laat weten hoe het op school gaat.

Nee nu had ik nog steeds dezelfde keuze gemaakt als toen, ik heb mijn moeder inmiddels 17 jaar niet gezien, ben nu 32. Mijn zoon heeft ze nog nooit ontmoet en die twee meiden van mn zusje ook niet dus een oma voor de kleinkinderen wordt hier niet gemist. En ik vond dan niet dat ons pa ons mishandelde omdat hij er niet op stond dat wij verplicht mooi weer moesten spelen. 

'Ach, ik zal er wel nooit achter komen waarom ik als moeder, als mens, gediskwalificeerd ben. En met mij mijn hele familie.'
Het blijft ook onbegrijpelijk, maar het komt vaker voor dan je denkt. De zoon van een vriendin van mij verdween ook zomaar, ineens, nog net zijn middelbare school afgemaakt. Zij heeft hem later opgespoord, hij kwam op bezoek, alles goed, geen grote druk erop gelegd, en op een ochtend was hij weer zomaar verdwenen. Veel later heeft ze hem weer opgespoord, is naar hem toe gegaan, ontmoette daar de buurvrouw, die helemaal verrast was dat hij geen contact met haar had, want hij sprak altijd vol lof over zijn moeder.
Er is dus een vreemde kronkel mogelijk, waarin jij niet gediskwalificeerd wordt, maar hij toch geen contact zoekt. Wellicht vanuit een soort van vanzelfsprekendheid dat je er toch wel altijd zult zijn voor hem.

Tsjor

Engeltje schreef op 26-07-2022 om 13:53:

[..]

Het gaat niet om verplicht mooi weer moeten spelen. Ik ben jouw moeder niet. Ik heb verdomme al die jaren alle gaten dichtgelopen die mijn ex liet vallen. Ik heb me in 1000 bochten gewrongen om de kinderen niets tekort te laten komen. En ik wil met alle liefde mijn zoon bij zijn vader laten wonen als hij dat liever heeft. Maar zolang er geen sprake is van verwaarlozing, mishandeling of iets in die richting vind ik dat het schadelijk is voor een kind om geen contact meer te hebben met de andere ouder. Omdat je een deel van jezelf kwijtraakt. Hij is ook 50 % mijn DNA. En het gaat er niet om dat ik vind dat ik recht heb op contact, het gaat erom dat ik vind dat op het moment dat er niet een minimum aan contact is, je die kloof onoverbrugbaar maakt. En ik vind dat niet alleen, zie het Nederlands en Belgisch recht (en het geldt vast voor meer landen, maar dat weet ik niet precies) waarin na een scheiding standaard een omgangsregeling met BEIDE ouders ingesteld wordt. Er moeten rechtszaken aan te pas komen met mishandeling als reden wil dat anders kunnen.

Maar ik hou ermee op mezelf uit te leggen en te verdedigen. Ik vind het diep triest dat mensen hier het oké vinden om iemand (niet alleen mij) die duidelijk lijdt onder een situatie ook nog eens na te trappen.

Ik wens jullie van harte toe dat jullie nooit in deze situatie terecht komen. Maar mocht dat wel het geval zijn, dan mag je van mij hier komen uithuilen. En dan zal ik echt niet zeggen 'eigen schuld, dikke bult'. Want zo werkt het niet. Was het maar zo simpel. Dan kon ik er misschien nog wat aan doen

Maar je hebt toch contact? Misschien niet helemaal zoals jij graag zou zien maar het is dus niet dat de deur al volledig dicht is, hij stuurt zelfs een bericht dat hij niet mee op vakantie gaat dit jaar.

Ik weet het niet Engeltje, ik zou denk ik zelf wel mijn puberkind stimuleren naar zijn vader te gaan, maar om nu te stellen dat het mishandeling is om niet te pushen vind ik echt ver gaan. 
Je ex maakt hierin andere keuzes dan jij, ik zou proberen dat te respecteren. 
Snap dat dat lastig is, je voelt je afhankelijk van hem. 
Maar 14 jaar is echt wel een leeftijd om (tijdelijk) los te komen van ouders, hoe dan ook. 
Bij een intact kerngezin heeft een puber geen keuze dus als een puber dan tabak heeft van een ouder (of er gewoon geen ruimte voor heeft) dan rest puber niets anders dan klieren, afzetten of zich laten verzorgen. 
Het lijkt me inherent aan het groot aantal scheidingen dat een deel vd kinderen daar ge-/misbruik van maakt. 
(en er, puur door de scheiding, wellicht ook meer behoefte aan heeft) 
Naar voor jou, snap ik. Maar naar je kind toe maak je het wel heel zwaar door er zo groots over te doen. (Of je dat nu wel of niet probeert te verbergen) 
Ik zou daar wel mee aan de slag gaan. 

Excuses, laatste berichten gemist.

Engeltje schreef op 26-07-2022 om 13:22:

Ik zou enorme voorstander zijn van een psycholoog! Ik heb ook al verschillende keren zoiets voorgesteld aan ex. Of (en?) systeemtherapie. Maar daar ziet ex het nut niet van in, 'want er is niks mis'. Zoon ga ik daar niet eens mee lastig vallen, want die wil ik zeker niet het gevoel geven dat er iets mis zou zijn met hem. Dus nee, dat gaat 'm helaas niet worden.

Ik krijg van noch van zoon nog van ex iets te horen over het waarom. Hij heeft gewoon 'geen zin'. Tja. Daar kan ik zo weinig mee. En als dat echt het geval zou zijn, alleen maar geen zin, dan vind ik dus dat vader er meer energie in zou moeten steken.

Ik snap heus wel dat het zoon stress oplevert. Je ouder teleurstellen, pijn doen, natuurlijk levert dat stress op. En contact opnemen met degene waarvan je weet dat je die pijn doet is natuurlijk ook lastig. Maar volgens mij ervaart hij geen stress als hij eens hier is (was), of bij familie (met verjaardagen van op en oma komt hij gelukkig nog wel mee). Dan is het hartstikke gezellig. De dagen erna komen er dan ook steeds een paar appjes, maar dat houdt dan weer op.

En ik kan me heel goed voorstellen dat er stress ontstaat als je het gevoel hebt als kind dat je moet kiezen. Maar de grap is natuurlijk dat hij dat helemaal niet hoeft. Ik schreef al dat we eerst de weekendregeling omdraaiden, en dan ieder weekend bij mij. En toen eens in de 2 weekenden. En toen is hij officieel bij vader gaan wonen. Vond ik pijnlijk, maar als zoon dat wil, prima. Het was alleen dat vader zonder mijn medeweten en zonder overleg zoon daar had ingeschreven. Moest ik achter komen doordat de SVB liet weten dat ik geen KB meer zou krijgen... Kijk, dáár heb ik toen dus wel flink moeite mee gehad. Maar dat ging me vooral om de manier waarop.

Ach, ik zal er wel nooit achter komen waarom ik als moeder, als mens, gediskwalificeerd ben. En met mij mijn hele familie. De helft van zijn wezen dus. Ik denk dat mensen zich dat niet voldoende realiseren. Dat je met het verbreken van het contact met een van je ouders je ook de helft van jezelf kwijtraakt. En ik zeg het maar weer, voor het halve forum over me heen valt, dat geldt natuurlijk niet als er sprake is van mishandeling of misbruik. Maar zolang ouders bij elkaar blijven hebben kinderen ook gewoon te dealen met ouders die ze te streng vinden, of wat dan ook...

Engeltje, je leest niet goed wat er geschreven wordt door meerderen;

Je bent als ik het goed heb inmiddels al een paar jaar gescheiden. Je blijft ex zwart maken in je posts en vooral hem overal de schuld van geven. Het zal ongetwijfeld een oetlul zijn en zijn manier van handelen zoals bij de inschrijving van zoon verdient geen schoonheidsprijs, maar probeer ook eens in te zien dat het de relatie met ex en zoon natuurlijk niet ten goede komt.

 In  jouw beleving is het alleen maar gerechtvaardigd dat een kind de andere ouder niet ziet bij misbruik of mishandeling. Zoals je stelt dat kinderen waarvan de ouders samenblijven ook met beide ouders te maken hebben; dat is ook vaak niet zo, die kinderen hebben ook vaak allerhande problematiek, gaan bij iemand anders wonen etc.

" Ik snap heus wel dat het zoon stress oplevert. Je ouder teleurstellen, pijn doen, natuurlijk levert dat stress op. En contact opnemen met degene waarvan je weet dat je die pijn doet is natuurlijk ook lastig".

Lees dit stukje nou eens....als jij er zo over denkt en praat....denk je dan echt dat een puber het leuk vindt om bij je te zijn? Je zit wel heel erg in een slachtofferrol waar zoon deels de schuld van is volgens jou; hij doet jou van alles aan.

 Probeer je eens in te leven waarom hij liever bij je ex is en zij enkel " geen zin" als reden geven. Jouw denkwijze zou daar ook de reden van kunnen zijn. Misschien dat ex daarom ook geen therapie wil, je bent zo halstarrig in je mening en denkwijze. Je moet ook wel open staan voor de ander. Msschien krijgt zoon wel stress van jou...

"Ach, ik zal er wel nooit achter komen waarom ik als moeder, als mens, gediskwalificeerd ben. En met mij mijn hele familie. De helft van zijn wezen dus. Ik denk dat mensen zich dat niet voldoende realiseren. Dat je met het verbreken van het contact met een van je ouders je ook de helft van jezelf kwijtraakt"  

Dat hij hierdoor ook geen contact heeft met jouw familie, kan ik me voorstellen dat het voor jou zuur en verdrietig is. Maar ook daar; dat is iets wat jij zo voelt en wat een ander niet zo hoeft te voelen. Er zijn zoveel mensen die niet of nauwelijks contact hebben met hun familie of ze slechts zien om een bruiloft of begrafenis. Niet omdat er ruzie is maar heel simpel; omdat ze er geen behoefte aan hebben. Niet iedereen voelt dat als een gemis ook niet als ze volwassen zijn. 

Niemand wil je een trap nageven, alleen is niet iedereen het met je eens. Probeer ook eens open te staan voor de suggesties en ervaringen van anderen ipv halstarrig in je eigen denkwijze te blijven hangen en dat als enige mogelijkheid te zien.

Ik ben wel verbaasd over sommige reacties. Het gaat om een jongen van 14! Niet om een volwassen persoon.
Natuurlijk is het belangrijk voor de jongen om contact met beide ouders te hebben. Je laat een kind van 14 ook niet beslissen om niet naar school te gaan. Dan ga je ook met de jongen in gesprek en stimuleer je hem om toch naar school te gaan. 
Juist de houding van veel mensen hier geeft een ouder de mogelijkheid om een kind te vervreemden van de andere ouder, met alle gevolgen van dien. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat het vaak geen bewust proces is, maar juist de subtiele dingen als het geven van een bepaalde reactie als kind terugkomt van de andere ouder maakt het voor een kind heel lastig. De oorzaak leggen bij de ouder die aan de kant geschoven wordt door het kind vind ik wel heel erg kort door de bocht.
 

Engeltje, hoe gaat het nu?