Advies gevraagd; kind 5 wil niet naar zijn vader
Ervaring/advies gevraagd om mijn situatie met mijn zoontje F.
Scheiding
F is net 5. Toen hij 1,5 jaar was zijn wij uit elkaar gegaan. In onze relatie ben ik naar zijn woonplaats verhuisd. Tijdens de geboorte van onze zoon zijn we terug gegaan naar mijn woonplaats. Na de scheiding is hij direct weer terug gegaan naar zijn woonplaats (op 132 km afstand van mijn woonadres). De afspraak qua omgang was destijds:
- 1x in de 2 weken komt zijn vader een dag bij F thuis.
- 1x in de 3 weken gaat F een weekend (2 nachten) logeren bij zijn thuis.
Mediation / omgangsregeling
In 2019 heeft er op mijn verzoek middels mediation een omgangsregeling plaatsgevonden.
De volgende afspraken zijn gemaakt.
- F gaat 1x in de 3 weeken een weekend (2 nachten) logeren bij zijn vader.
- 1 x in de 6 weken komt zijn vader naar ons toe en heeft een activiteit op een neutrale plek in de buurt van ons huis.
Inmiddels is het 2 jaar later en is de situatie als volgt. Nadat zijn vader hier 2 x is geweest voor een activiteit heeft hij besloten om niet meer te komen. En wat overblijft is dat mijn zoon nu 1x in de 3 weken bij z’n vader komt voor 2 nachtjes in het weekend.
Nieuwe situatie
De vader van F heeft een nieuwe vriendin waar ik blij mee ben want ze heeft in mijn beleving een positieve invloed op F en de gezinssituatie. Verder ken ik haar niet, heb haar een paar keer gezien en kort gesproken bij het ophalen. Sinds een half jaar heeft F een halfzusje. Voor dat het halfzusje was geboren ging hij niet met veel tegenzin maar ook zeker niet met veel plezier naar z’n vader. Nu zijn zusje is geboren is er is flinke weerstand. Hij is gespannen en dat uit zich in tics. Hij wil niet, het daadwerkelijke afscheid is een drama. En het reizen staat hem tegen. Hij heeft boze buien; roept, “ik heb geen papa, ik vindt papa stom”. En zegt “waarom moet ik wel en jij niet, dat is niet eerlijk”.
Sinds hij met haar samen is er een bijkomend nadeel namelijk dat hij met haar opnieuw verhuisd is, op 174 km afstand van mijn woonadres.
Karakter F
Ik maak me zorgen om F en de situatie met zijn vader. Dit in combinatie met zijn karakter (grote moeite om zijn emoties te tonen, maar wat kan je verwachten van iemand van net 5?). Hij is soms teruggetrokken, voelt zich niet snel veilig, en het ontbreekt hem aan zelfvertrouwen. Hij wil op mij na verder geen fysiek contact met anderen en praat zelden met volwassenen.
Wat te doen? hij heeft recht op z’n vader maar hij heeft nooit een band opgebouwd met zijn vader. Ik probeer objectief te kijken naar zijn vader maar het enige wat ik zie is onvermogen om een band op te bouwen en in stand te houden. De communicatie is moeizaam en heel oppervlakkig. Hij heeft geen interesse in F’s leefsituatie, zijn hobby’s sport of in de opvang/school. [neemt geen deel aan 10-minuten gesprekken op school). En komt in principe niet naar ons toe. Hij is recent één keer kort op school geweest op mijn verzoek.
Ik zoek graag hulp en advies, maar ben ook benieuwd naar soortgelijke ervaringen. En zou graag weten waar ik hiermee het beste terecht kan. Is het bij het consultatiebureau? Is het bij de mediation of bij een juritisch loket? Of eerst aankaarten bij mijn ex en zijn vriendin.
Triestig maar een band opbouwen met 172km er tussen is ook lastig lijkt me. Waarom hebben jullie toendertijd niet besloten om dichterbij elkaar te gaan wonen? Jij had bijv ook dichter naar zijn woonplaats kunnen gaan of allebei richting de helft. Is er contact via Facetime bijv? Lijkt me logisch dat hij ook meer aan jou gehecht is als hij zijn vader vanaf 1.5 maar 1x in de 3 weken ziet.
Wat wil je verder bereiken met juridisch loket of mediation? Dat punt snap ik niet zo goed.
Eerst een vraag: waarom gaat hij zo weinig naar z’n vader? 1x per 3 weken is echt heel minimaal om een band op te bouwen. Is er over gesproken om vaker te gaan, bijvoorbeeld elk weekend of 3x per maand? En is er daarnaast nog ander contact? FaceTime? Bellen? hoe worden de vakanties verdeeld?
ik ken zo’n periode wel van mijn dochter. Ondanks dat haar vader op 500 meter afstand woont en we een 50-50 regeling hadden. Wat uiteindelijk bleek is dat ze het heel erg vond om haar vader achter te laten (en niet naar mij wilde) omdat ze hem eenzaam vond en hem niet achter alleen wilde laten. Dat was ie overigens niet, maar ze wist niet goed hoe hij zijn tijd invulde als zij er niet was. Van mij wist ze dat meestal wel.
Hoe is het contact met jou en je ex? Kunnen jullie dit samen bespreken? Je schrijft dat het het nog niet hebt aangekaart met je ex (vriendin zou ik erbuiten houden). Als het contact slecht is is medication wellicht een idee. Juridisch advies verbaast me als denkrichting wel wat. Wat zou dat kunnen oplossen volgens jou?
En ook: hoe vader een band heeft en dat invult is niet aan jou. Jij hebt je eigen normen natuurlijk en manier van contact maken. Vader kan zo z’n eigen manier hebben. Je klinkt minder objectief dan je zelf wellicht denkt?
Tot slot zou ik je zorgen om je zoon en z’n gedrag proberen los te koppelen van z’n vader. Heeft dat werkelijk met elkaar te maken, is het echt enkelvoudig op hun band en/of de bezoekregeling of speelt er misschien meer? Met zorgen om zijn gedrag kun je natuurlijk in de eerste instantie langs de huisarts.
De afstand is inderdaad erg groot en eens per drie weken naar papa erg weinig om echt een band op te kunnen bouwen.
Kan hij aangeven wat hij bij papa niet leuk vindt?
Logeert hij ook wel eens bij bijvoorbeeld opa en oma? Vindt hij dat wel leuk?
Dat hij zich alleen bij jou veilig voelt en vrijwel niet met volwassenen praat vind ik wel zorgelijk. Ik zou vooral werken aan zijn zelfvertrouwen en gevoel van veiligheid op het moment dat jij niet in de buurt bent. En uiteraard met de vader bespreken dat hij sinds enige tijd niet meer graag wil gaan terwijl hij er eerder geen probleem mee had. Als je zoontje zelf kan aangeven wat hij bij papa niet leuk vindt, dan kan papa daar rekening mee houden.
Ik zou overigens zelf niet gaan verhuizen. In die omgeving heb je waarschijnlijk nul sociale contacten, geen netwerk, geen baan, vrienden, hobby's etc. Dat is een enorm offer voor jezelf en het lijkt het me niet waard aangezien je geen enkele garantie hebt dat het dan beter gaat. Daarbij is je ex degene die ervoor koos om zover van zijn zoon vandaan te wonen, niet jij.
Libertine, heb jij zoveel energie? Ieder weekend 2 of 4x 175 km rijden, ik word al doodmoe bij het idee. Lijkt me niet te doen. Zeker niet bij een kind dat nu al de reis zwaar vindt. Maar zelf zou ik het ook niet kunnen opbrengen.
(misschien met een heel makkelijk baantje ofzo, als ik veel energie over zou hebben)
Ik zou er ook, iei, vanuit gaan dat het een fase is. Proberen concreet te krijgen wat er speelt. (Kan iets, in onze ogen, kleins zijn)
En is het een idee om een keer met hem mee te gaan, jij bijv in een hotel zodat het weekend wat gebroken kan worden met een kleine activiteit met jou.
Pinokkio schreef op 05-01-2022 om 00:19:
Libertine, heb jij zoveel energie? Ieder weekend 2 of 4x 175 km rijden, ik word al doodmoe bij het idee. Lijkt me niet te doen. Zeker niet bij een kind dat nu al de reis zwaar vindt. Maar zelf zou ik het ook niet kunnen opbrengen.
(misschien met een heel makkelijk baantje ofzo, als ik veel energie over zou hebben)
Zeker intens, die autorit. Maar het is wat het is. Misschien dat moeder een deel van de ritjes op zich kan nemen en af en toe wil brengen of halen? Kan me voorstellen dat het ook helpend kan zijn voor het kind als moeder daar een kopje koffie blijft drinken bijvoorbeeld.
Ook is mijn ervaring dat autoritten bij uitstek geschikt zijn om een beetje te kletsen met een kind en zo contact te maken. Maar ook voor het zingen van liedjes, samen naar een luisterboek luisteren, ik zie ik zie spelletjes doen etc. Onderweg misschien nog iets lekkers halen. Er is best wat van te maken.
Bovendien, 172 om rijden voor een tien minuten gesprek, of om de nu 6 weken kort je kind kunnen zien op een neutrale (?) plek lijkt mij veel intenser.
Zijn er ook nog opa’s en oma’s die af en toe een ritje zouden willen doen?
Libertine schreef op 05-01-2022 om 08:36:
[..]
Zeker intens, die autorit. Maar het is wat het is. Misschien dat moeder een deel van de ritjes op zich kan nemen en af en toe wil brengen of halen? Kan me voorstellen dat het ook helpend kan zijn voor het kind als moeder daar een kopje koffie blijft drinken bijvoorbeeld.
Ook is mijn ervaring dat autoritten bij uitstek geschikt zijn om een beetje te kletsen met een kind en zo contact te maken. Maar ook voor het zingen van liedjes, samen naar een luisterboek luisteren, ik zie ik zie spelletjes doen etc. Onderweg misschien nog iets lekkers halen. Er is best wat van te maken.
Bovendien, 172 om rijden voor een tien minuten gesprek, of om de nu 6 weken kort je kind kunnen zien op een neutrale (?) plek lijkt mij veel intenser.
Zijn er ook nog opa’s en oma’s die af en toe een ritje zouden willen doen?
Je doet er nogal gemakkelijk over. Heb je er ervaring mee? De vader van mijn kinderen woont 100 km bij ons vandaan. Dat was, toen we nog moesten rijden, al een zware belasting voor zowel kinderen, vader als mij. Nu zijn ze ouder, gaan ze minder en doen ze het met het OV. TO’s kind is pas vijf. Die heeft nog vele jaren te gaan.
Net als jij denk ik wel: dat die ‘tussendoor-momenten’ niet lukten, is logisch. Je gaat nou eenmaal geen 350 km rijden voor een uitje van een paar uur. En voor een tienminuten gesprek rijd je op die afstand al helemaal niet op en neer. Dat moet pragmatisch opgelost worden.
Natuurlijk kan een man wel vader zijn als hij op afstand is. Hij is gewoon de vader. Er zijn vaders die varen, of op buitenlandse missie gaan. Ik las laatst een verhaal over een vader die zelf in GB woonde en een kind in de VS heeft. Die is heus ook echt vader. In zulke situaties moet je uitgaan van wat er wel mogelijk is, niet van de beperkingen. In het verhaal van TO lijkt de lauwe houding van vader mij een groter probleem dan de afstand.
TO, ik begrijp eigenlijk niet goed wat je allemaal overhoop wil halen met bijvoorbeeld nieuwe mediation of juridische actie. Het zal voor je zoon heus niet gemakkelijk zijn om in het nieuwe gezin van zijn vader te komen na de geboorte van zijn zusje maar wat wil je eraan doen? Ik zou hooguit bij vader aangeven dat zoon het taai heeft met de verandering en dat het handig is als hij wat meer met kind alleen doet. Naar kind toe is ‘hij is je vader’ voldoende verklaring voor driewekelijks een weekendbezoek: zo is het nou eenmaal. Natuurlijk mag hij uiten wat hij moeilijk vindt maar niet gaan is geen optie is.
Je kind heeft gescheiden ouders die ook nog eens heel ver uit elkaar wonen. Dat is niet ideaal en je krijgt het ook niet ideaal. Tenzij er hele onverkwikkelijke dingen gebeuren, is dit kennelijk het best haalbare, wat er via mediation en praktijk uitrolt.
Doen ze niet regelmatig aan videowhatsapp of zo?
En inderdaad wel het probleem aankaarten en vragen of hij weet hoe hij de autoritten een beetje leuk kan maken? Maar vooral ook de tijd daar misschien wat meer een op een aandacht?
Het zou fijn zijn als vader laat merken dat hij het vervelend vindt dat zoon niet naar hem toe wil gaan en dat hij wil kijken wat er anders kan.
Regelmatig videobellen is wel een goed idee inderdaad. Overigens is het natuurlijk absurd om 350 kilometer te gaan rijden en een halve dag te verdoen voor een 10-minutengesprek op school. Voor een activiteit van een uur of twee is het ook erg ver. Logisch dat vader dat niet doet of dat het simpelweg qua tijdsinvestering niet kan. Maar in deze tijd zou vader wel online kunnen aanhaken bij een gesprek op school. Dan toon je ook betrokkenheid en we hebben de afgelopen twee jaar geleerd dat dat zonder al te veel moeite mogelijk is.
Ik zou wel het opvallende gedrag van je zoon met vader bespreken als iets waar jij je zorgen om maakt. Misschien speelt dat bij vader niet, ook goed om te weten.
Tsjor
Je zoon ziet zijn vader te weinig waardoor er inderdaad geen emotionele band op te bouwen is. Gaat hij in de vakantie wel langer? Zeker voor zulke jonge kinderen is het belangrijk dat ze beide ouders met regelmaat blijven zien, waarbij zelfs afgeraden wordt hier langer dan een week tussen te laten.
Dan heb je bovenstaande dus al als gecreëerd probleem. De afstand is niet ideaal idd, dus daar zal een oplossing voor moeten worden gevonden. Wat hierboven geroepen wordt is natuurlijk onzin. Alsof het zo makkelijk is om maar ff te verhuizen. Dat doe je niet ff.. Je hebt natuurlijk te maken met werk, school, sociale contacten en vooral niet te vergeten.. De huidige woningmarkt.
Kijk of er andere mogelijkheden zijn om vaker contact te hebben tussen vader en zoon. Fysiek contact!
Aanraking is key in dit soort situaties, dat los je niet op met FaceTime.
En dan heb je nog een bijkomend probleem.. Je zoon heeft er een zusje bij.
Hoe leuk dat ook is, het krijgen van broertjes en zusjes in 'normale' gezinnen is vaak al een aanslag op de aandacht voor de overige gezinsleden. Als jouw zoon daar dan eindelijk is, dan moet hij ook nog eens vechten om aandacht van papa. Dus het is niet zo raar dat hij zich op een bepaalde manier niet gewenst voelt.
Kun je het bespreekbaar maken met zijn vader? En dan niet met termen als je moet dit en je moet dat. Maar echt een constructief gesprek zonder verwijten. Want vader zal het vast niet bewust doen, een baby vereist nu eenmaal meer aandacht.
Misschien kun je hem vragen of ze hem een beetje bij de zorg kunnen betrekken, zodat hij zich nuttig en nodig voelt.