Alimentatie aanpassen?
Moet de alimentatie aangepast worden als deze gebaseerd is op draagkracht maar de betaler gaat (tijdelijk) meer inkomsten krijgen?
Ik ben de betaler en verwacht niet dat mijn ex er zelf om gaat vragen maar zit naast een evt wettelijke verplichting met een paar morele afwegingen.
Ik loop eigenlijk mijn hele leven al op mijn tenen maar de laatste 15 jaar ging het steeds moeilijker, ik heb 2 werkgevers gehad die mij op allerlei manieren hebben geprobeerd te helpen en zelfs op afkeuring aangestuurd hebben maar van huisarts, GGZ, ARBO en UWV moest ik altijd door. Het was ook niet mogelijk omdat we als gezin financieel dan niet rond zouden komen. Wat er precies met mij aan de hand is weet ik niet, ik ben intelligent waardoor ik heel veel kan en stort mij overal vol op maar heb de energie oid niet om het vol te houden. Ik vermoed dat de instanties mijn worsteling niet zagen door de successen en werkgevers wilden mij niet kwijt door mijn intelligentie.
Ondertussen ben ik volledig ingestort waardoor de relatie gestrand is, ik nauwelijks zelfstandig kan wonen, uiteindelijk wel mijn werk kwijtgeraakt ben en momenteel volledig afgekeurd ben. Ik heb een giga angst dat er bij een herkeuring weer gekeken gaat worden wat ik altijd bereikt heb en een arts mij daar weer op gaat beoordelen maar zij kunnen niet zien hoeveel moeite mij dat altijd gekost heeft, GGZ beoordeelt mij nog steeds aan de hand van mijn successen en wilskracht. Het lukt mij alleen niet meer maar als een arts anders oordeelt raak ik mijn uitkering kwijt en dan is het wettelijk gezien mij verwijtbaar en dan mag de alimentatie wettelijk niet verlaagd worden.
Heb je al eens een open en goed gesprek met je huisarts hierover gehad, ook de angst die er nu zit? Daar zou ik zsm een afspraak voor maken.
Komt er op korte termijn weer een herkeuring aan?
Ik ben van huisarts gewisseld wat bij de betere keuzes van de laatste jaren hoort maar meer dan haar bevindingen doorgeven kan ze niet.
Wederom door mijn drive bestaat er een kans op een herkeuring, ik wil wat nuttigs doen maar heb dat op moeten opgeven en daar is al op gereageerd.
'Het lukt mij alleen niet meer maar als een arts anders oordeelt raak ik mijn uitkering kwijt en dan is het wettelijk gezien mij verwijtbaar en dan mag de alimentatie wettelijk niet verlaagd worden.'
Nou nee, zo donker is het gelukkig niet. Je bent momenteel volledig afgekeurd. Dat betekent dat je inkomen nu al lager is, dus op grond daarvan had je al verlaging van de alimentatie kunnen vragen. Als je nu toch onverhoopt goedgekeurd zou worden, dan ben je werkloos, heb je ook een lagere uitkering en kan de alimentatie alsnog verlaagd worden. Goedgekeurd worden is niet verwijtbaar werkloos zijn, toch?
Ik snap dat de spanning hoog is voor je herkeuring. Enig idee wanneer die plaats moet vinden?
Overigens herken ik je verhaal in het verhaal van iemand die gediagnostiseerd is met een stoornis in het autistisch spectrum. Hij werkt nu wel weer, mede dankzij een coach of mentor die hem hierin begeleidt.
Succes met alles, Tsjor
Er zijn inderdaad wel eens verdenkingen van autisme geweest maar ook van ADHD, ADD en vele andere diagnoses. Ondertussen heb ik een trauma van alle GGZ en diagnoses. Er is al vaker aangegeven dat ik dan in de WW kom maar ook definitieve afkeur met allerlei ingewikkelde wetten en formules maar op dit gebied vertrouw ik niets meer na >10 jaar van alles gehoord, bedreigd enz te zijn. Mijn voorkeur gaat uit naar volledige afkeur zoals ik nu heb, een bovenmodaal inkomen maar daarnaast alles mogen doen wat ik wil is ideaal als ik de energie en geen angst of onzekerheid heb.
Het is nog niet bekend dat ik een herkeuring krijg maar ze zijn er al wel over aangeslagen dat ik opgaf wat te gaan doen.
een mens lijdt het meest....
Gr Angela
Angela1967 schreef op 21-05-2023 om 23:07:
een mens lijdt het meest....
Ik denk ook dat dit jouw grote valkuil is Nobody, waarom je nu al zo ontzettend in de stress werken over zaken die totaal nog niet zeker zijn. ‘What if’?
Nobody schreef op 21-05-2023 om 22:31:
Er zijn inderdaad wel eens verdenkingen van autisme geweest maar ook van ADHD, ADD en vele andere diagnoses. Ondertussen heb ik een trauma van alle GGZ en diagnoses. Er is al vaker aangegeven dat ik dan in de WW kom maar ook definitieve afkeur met allerlei ingewikkelde wetten en formules maar op dit gebied vertrouw ik niets meer na >10 jaar van alles gehoord, bedreigd enz te zijn. Mijn voorkeur gaat uit naar volledige afkeur zoals ik nu heb, een bovenmodaal inkomen maar daarnaast alles mogen doen wat ik wil is ideaal als ik de energie en geen angst of onzekerheid heb.
Het is nog niet bekend dat ik een herkeuring krijg maar ze zijn er al wel over aangeslagen dat ik opgaf wat te gaan doen.
Toch snap ik die angst en onrust wel voor wat je mógelijk te wachten staat.
Ik denk dat als je al worstelt met zaken, het leven zelf, dat je het bijna niet meer kunt opbrengen om dat zwaard van Damocles nuchter te benaderen. Je zit niet voor niets in dat schuitje. Je denkt rust te krijgen met een afkeuring, maar de dreiging houdt niet op. Zo'n keuring of gesprek rakelt van alles op.
Ter illustratie: Drie jaar geleden eindelijk afgekeurd, nu heb ik ze ook weer achter me aan. Alsof je constant je onvermogen moet bewijzen. Die druk en onzekerheid is echt moordend.
@Nobody
Misschien stomme vraag, maar heb jij zelf al wel geaccepteerd dat je volledig bent afgekeurd? Ligt daar niet jouw stuggeling?
Vroeger was ik niet zo van wat als, ik was meer van het onbezonnene en zelfs best wel onverantwoordelijk. Mijn ex was het tegenovergestelde, door haar en GGZ ben ik doorgeslagen naar de andere kant. Jaren geleden heb ik 1x een bedrijfsarts gehad die op afkeuring oid aan wilde sturen maar dat mocht niet van GGZ en ex.
Bij mij zal de vlag uitgaan als ik afgekeurd wordt, niet omdat ik niet wil werken maar omdat ik het niet kan. Ik doe al een tijdje vrijwilligerswerk maar ook dat gaat niet goed, ik had mij voorgenomen mijn grenzen te bewaken maar trek toch weer veel teveel naar mij toe wat ik mentaal helemaal niet aankan. Deze drive is vaak als sterke kant gezien en daar werd ik op beoordeeld, mijn angst is dat dit zich gaat herhalen.
Voordat ik weer kan werken moet ik mijn privéleven, zelfvertrouwen, grenzen bewaken enz in orde hebben, momenteel zit daar weinig vooruitgang in omdat het laatste GGZ traject aan alle kanten de kenmerken heeft van een traumatische ervaring. Ook daar is het fout gegaan door mijn drive, ben ik voorbijgegaan aan mijzelf en ben ik verkeerd beoordeeld door de therapeuten doordat zij mijn binnenkant niet zagen.