Bij elkaar blijven voor de kinderen

Lente

Jij mag je mening hebben en ik mag mijn mening hebben. Kinderachtig om het daar op te gooien. Je hoeft geen persoonlijke ervaring met dcheidingen te hebben om er een zinnige mening over te hebben. Geloof me je kunt een verdomde hoop leren door alleen dit forum te volgen en daarnaast heb ik net als sommige posters hierboven ervaring met vrienden en familie die uit elkaar gaan om flutredenen. Maar saar mah dat zeggen, maar owee als ik het doe.

I rest my case?
Gatverdamme wat een arrogante kutopmerking.
Dat verwijten jullie mij toch altijd?

Nog zo iemand met een mening

https://www.trouw.nl/opinie/-ik-vind-scheiden-een-nogal-slecht-idee-~a53cebca/

Een vrouw deze keer. Ik zou maar vast een brief naar Trouw gaan schrijven, Lente, waar ze het gore lef vandaan haalt om een (zo'n) mening te hebben.

Grappig Ad

dat jij nu juist mamavan1 aanhaalt als iemand die vecht voor haar relatie en aan wie het niet ligt dat er iets scheefloopt.

Ik volg dat draadje ook al een tijd en vind juist dat zij een zeer eenzijdig en onvolwassen beeld heeft van een relatie. Alles bij haar lijkt gericht op één ding en dat is het hebben van seks. Al haar pogingen om de relatie vlot te trekken lijken maar één doel te hebben en dat is hem te verleiden tot seks. Terwijl ik uit haar beschrijving een beeld van de relatie krijg waar het ontbreken van seks meer een symptoom is van dieperliggende probleem dan een eigenstandig probleem. Terwijl zij het gevoel lijkt te hebben dat het hebben van seks alles oplost.

Nu ben ik niet iemand die vindt dat seks onbelangrijk is in een relatie. Integendeel! Maar om te denken dat seks de enige manier is om intimiteit en verbondenheid te beleven, dat zie ik als een wat oppervlakkige opvatting over relaties.

En ja, er post nu weer iemand voor wie de scheiding uit de lucht komt vallen. Dat ziet er voor de buitenstaander idd uit als een relatie waar niet voor gevochten is. Daar heb je gelijk in. Tegelijkertijd weten we niet of de andere partij serieuze signalen heeft afgegeven dat ze iets miste in de relatie en dat hij ze niet heeft opgepakt. Ik speculeer daarover niet, want we weten het gewoon echt niet. En vechten voor een relatie moet door beide partijen gebeuren, anders is het doorgaans behoorlijk zinloos.

Aagje

Overigens Ad

Ben ik het in de grond erg eens met de stelling dat je in een relatie met kinderen nog meer de morele plicht hebt de boel op de rails te houden dan zonder. Kinderen verdienen een thuis met 2 ouders die goed voor hen en elkaar zijn. En dat dat niet vanzelf gaat, kan bijna iedereen in een relatie vertellen. En daar hebben mensen in mijn ogen hun stinkende best voor te doen.

Alleen, ik denk dat een aantal van de mensen die het uiteindelijk niet redden, dat ook doen zonder dat de buitenwereld daar zicht op heeft. En ze zijn niet verplicht hun problemen/inspanningen om de zaak te redden met de buitenwereld te delen. En dan kunnen jij en ik er zomaar een beeld van krijgen dat niet strookt met de werkelijkheid.

Aagje

lente (ot)

'Die zegt aan het eind van de zitting: Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen.'

Je loopt wat achter, de nieuwe Rijdende Rechter, sinds 1,5 jaar zegt: 'Dit is mijn uitspraak en zo zit het'.

Aagje

Wat mamavan1 betreft heb je wel een punt, maar het probleem blijft hetzelfde. Er gaat iets mis in de balans van de relatie en daar moet iets aan gebeuren. Je kan kwaad worden, onredelijke eisen stellen zolang je de communicatie maar op gang krijgt.

De draad is volgens mij bovendien interessant omdat veel van de scheidingsverhalen beginnen met 'sinds we kinderen hebben is mijn man zo veranderd', maar dan achteraf... Bij mamavan1 gebeurt het bijna 'live'.

Phryne

Simpel te omzeilen door even in een private window te openen maar hier kun je het ook lezen. Zelfde thema:

https://pastebin.com/qVicDHwA

Nog iemand met een mening

Dan heb ik toch een vraag Ad: waarom heb jij het eigenlijk zo nodig om een polemiek te voeren over scheiden? Het heeft nogal een evangelisch karakter en sorry, maar dat maakt me wantrouwend. Niet eens om het half blinde religieuze (je snelt koppen zonder diepgang. Je hebt Alain de Botton helemaal niet begrepen, Elke Geurts heeft het over iets anders).

De keren dat ik getuige was van zinloos mening-gemeld over scheiden, liep dat steevast af met een scheiding door de polemist in kwestie. Zoals Joost Zwagerman zijn leven lang het evangelie tegen zelfmoord verkondigde en er uiteindelijk vlekkeloos uitvoering aan gaf.

Ruzie maken met al die vrouwen op dit Forum levert je natuurlijk een stoomcursus op voor als het er echt op aan komt.

Doe wat moet man. Er zijn duizenden redenen om wel te scheiden of een relatie te beëindigen.
Maar dat hoeft niet met ruzie.
Je kinderen gaan als het goed is ook eens bij je weg. Je hoopt dat ze dat zonder polemieken en ruziezoeker doen. Dat kunnen ze beter als je ze dat voorleeft.

Geen dwaling maar verlegenheid

Ad Hombre, eerder noemde je Button: 'Een moderne filosoof, die in tegenstelling tot de meeste van zijn vakbroeders, probeert zijn filosofie toe te passen op de echte wereld.'
Ik snap dat je snakt naar een wetenschap die de morele lijnen weer kan uitzetten en dat je daarom waardering hebt voor filosofen die filosofie proberen toe te passen op de echte wereld.
Maar filosofie is vooral juist niet dat, het is vooral een zeer serieus gedachtenspel, waarbij hypotheses en uitgangspunten tot in het oneindige door worden beredeneerd op hun consequenties; om vervolgens evenzovele tegenovergestelde redeneringen op te kunnen zetten. Zeer waardevol om je geest scherp te houden: je blijft voortdurend kritisch. Maar nutteloos als het gaat om het uitzetten van nieuwe morele richtlijnen, want dan zou er één ware en juiste filosofie moeten bestaan.
Ik zou de term 'morele dwaling' niet gebruiken. Het is eerder een moeras, waarin we gekomen zijn op basis van enkele verworvenheden waar we zeer aan gehecht zijn; zoals het individualisme en het secularisme. Economische onafhankelijkheid van partners ten opzichte van elkaar is ook zo'n verworvenheid. En ja, het maakt het gemakkelijker om te gaan scheiden. Maar zou jij willen dat je partner bij je bleef vanwege financiële afhankelijkheid (als een soort lijfeigene dus)? Het stelt wel nieuwe eisen aan de relatie, zeker. Dat is geen dwaling, maar een soort verlegenheid: hoe gaan we daar goed mee om?

Tsjor

Ik zeg niet hetzelfde als jij.
Ik ben het alleen niet eens met de, hier veel verkondigde, stelling dat mensen vast 'erg ongelukkig zijn' voordat ze gaan scheiden.
Ik heb daar verder geen oordeel over.
Ook niet in de gevallen, die ik echt wel ken, waarbij ik zeker weet dat mensen er echt niet gelukkiger op zijn geworden, ook niet jaren na scheiding. Dat vind ik hoogstens wat sneu voor ze. Maar het is zoals het is. Je maakt keuzes en moet het daarmee doen. Je kunt niet in toekomst kijken.
Ik vind het ook helemaal niet 'goed' van mezelf dat ik wél doorgeploeterd heb. Het is gewoon een keuze van me. Die ook gewoon bij me past, ik houd wel van vertrouwd etc.
Ikzelf geloof dat het verder niet zo heel belangrijk is. We kennen te groot belang toe aan relaties en de keuzes die we daarin maken. Blijven, of niet. Het maakt niet zoveel uit. Uiteindelijk moet je altijd verder met jezelf en de uitdagingen die dat opwerpt.

Saar

Allemaal prachtig, maar dat verandert als er kinderen zijn. Daar komt mijn 'evangelisme' vandaan. Er wordt hier vaak veel te gemakkelijk over scheiding gesproken. Mensen laten om de kleinzieligste redenen hun relatie naar de knoppen gaan, vaak met applaus van omstanders. Ik vind dat zeer kwalijk.

En, tsjor, geef me geen college over filosofie alsjeblieft. Dat is betweterig vliegen afvangen. Hou je bij de inhoud.

Saar

Ook niet in de gevallen, die ik echt wel ken, waarbij ik zeker weet dat mensen er echt niet gelukkiger op zijn geworden, ook niet jaren na scheiding. Dat vind ik hoogstens wat sneu voor ze. Maar het is zoals het is. Je maakt keuzes en moet het daarmee doen. Je kunt niet in toekomst kijken."

Klopt helemaal. Mijn enige wens in het leven is houden van en van gehouden worden. Dat heb ik na de scheiding nog niet gekregen. Wat dat betreft is het van "eenzaam in een huwelijk" naar "eenzaam alleen". Maar wel vrij en met een kans op geluk.
Voor mij was "de kans op" belangrijker dan zeker weten dat het nooit meer zou komen. Inderdaad maak je een keuze en kies je daarmee voor de gevolgen.

Het een of t ander

Ik heb inmiddels wel een idee hoe de topicstarter dit ziet; de oppervlakkige uitleg die hij hoort waarom stellen gaan scheiden en zich onbewust van het feit dat je dan niet te horen krijgt wat de echte reden is. Dat werd hier al geopperd.
En twee: ALS je dan de echte reden hoort en die kan behoorlijk heftig zijn, dan doe je gewoon net of die reden verzonnen is. Want iemand die t slachtoffer is van huiselijk geweld en dat ook zegt die verzint het altijd. Zo is het toch Ad?
Voor diegene die het gemist hebben; ik ben gescheiden omdat ik mijn huwelijk ontvlucht ben. Zuiver en alleen om in leven te blijven. En Ad vond het nodig om hier te verkondigen dat dit allemaal uit mijn duim gezogen is. En dat hij altijd gelijk heeft.
Leuke discussie.

Verhuiswagen

"En Ad vond het nodig om hier te verkondigen dat dit allemaal uit mijn duim gezogen is"

Wedden van niet? Hoogstens dat ik twijfelde aan het waarheidsgehalte, het is nl. wel een heel weird verhaal dat je te vertellen hebt.

"En dat hij altijd gelijk heeft."

Link? Citaat? Blijkbaar vind je (en daar ben je niet alleen in) het nodig om mijn woorden te verdraaien en uit de context te trekken. Alles om Ad te beschadigen, he?

"Leuke discussie."

Dat je me nu wraakzuchtig in andere draadjes gaat achtervolgengaat achtervolgen in allerlei draadjes past geheel in mijn beeld van je.

Nog meer dames met een 'axe to grind'?

mijn filosofie

Is dat hetgeen je oproept bij anderen altijd en vooral iets over jezelf zegt.

Dat mensen steeds weer tegen dezelfde reacties en problemen oplopen (in werk, relaties, contacten enz) en steeds dezelfde soort 'types' (als collega, partner, op een anonieme forum...) tegenkomen, net zolang tot ze inzien dat dit alles meer zegt over henzelf dan over (al) die ander(en). Dat het leven vol zit met 'types' maar dat alles uiteindelijk toch alleen maar draait om hoe je zelf reageert (of niet) op anderen. En dat je altijd een keuze hebt daarin.

Ooit had ik een vriend die op één of andere dure cursus had geleerd dat je altijd naar je eigen gedrag moest kijken als er iets niet goed liep. Kort na de cursus hadden we een meningsverschil en riep hij tegen mij: dat zou jij ook eens moeten doen!

Zo zie je dan weer dat dergelijke lessen niet aan iedereen besteed zijn

Jippox

Zeg je nu iets over mij Jippox
Als alle ad hominems zo waren...

Ad Hombre

" Mensen laten om de kleinzieligste redenen hun relatie naar de knoppen gaan, vaak met applaus van omstanders. Ik vind dat zeer kwalijk."

Wat zou je oplossing zijn Ad? Dat mensen zoals ik - die het verhaal over het hoe en waarom van het mislukken van hun relatie niet op schoolplein of op OO vertellen - eigenlijk niet mogen scheiden. Eerst maar eens aan een rechter moeten uitleggen of de redenen wel erg genoeg zijn. Tegen hun zin de rest van hun leven bij een partner moeten blijven. Zich enorm schuldig moeten voelen. Moeten zien hoe mensen zoals jij hun vooroordelen vrijelijk mogen spuien.
Wat is jouw oplossing?

moet je jezelf wegcijferen...

Quote

'Dat er als er jaren later dan een scheiding volgt dan is dat een logisch gevolg van een relatie die beide partijen in feite allang geleden hebben laten doodbloeden (ook al is er 'plotseling' een ander). En daar bewijzen ze met name hun kinderen een zeer slechte dienst mee.'

Unquote

Ik val er halverwege in, dus neem me niet kwalijk wanneer ik niet alles letterlijk in me opgenomen heb. Deze zin kwam naar voren en heb ik op mijn eigen situatie beoordeeld.

Tuurlijk, voor kinderen is het niets fijner wanneer ouders bij elkaar blijven. Dat mensen uit elkaar gaan, gaat inderdaad niet zomaar van de ene dag op de andere. En daar gaat idd een langer proces aan vooraf.

Mijn kinderen voelden de spanning in huis, merkten ook dat papa steeds maar laat thuis kwam en ja, mama dit dan maar ook wegwuifde onder het mom van werk, om ze zo niet teveel ervan mee te laten krijgen.
Aangezien er geen verandering in kwam, en nu na vier jaar mijn ex nog hetzelfde leven leidt, met als verschil dat zijn nieuwe vriendin dit nu allemaal mag dragen en ik niet, geeft mij het gevoel dat het voor mij de juiste keuze is geweest niet verder te gaan in de relatie.

Ondanks dat je wilt dat het goed gaat met je kinderen, mag je je eigen geluk ook niet ontzeggen. De koek was op... wanneer je geen hap meer door je keel krijgt, dramatisch afvalt, dan moet je bij jezelf te rade gaan... en dat heb ik gedaan. Tuurlijk hoop ik dat mijn kids er ook meer de rust erin krijgen en langzaamaan komt dat ook. Ik had dit voor hen ook niet voor ogen, maar ik had ook mijn toekomst anders voor ogen.
Ongelukkige ouders die bij elkaar blijven omwille van de ouders; ik denk uiteindelijk dat je de kinderen daar ook niet happy mee maakt, omdat ze de spanningen wel degelijk aanvoelen.

Maar dat is hoe ik er tegenaan kijk, gezien mijn situatie.
Voor een ieder is het anders.

Veroordeeld

Ad, het probleem dat ik heb met jouw veroordelende uitspraken is dat ik me onschuldig veroordeeld voel. Ik vond en vind ook dat mijn man nogal makkelijk 27 jaar huwelijk weggooide. En ik was en ben woest dat hij bereid was zonder er echt voor te vechten de handdoek meteen in de ring te gooien. Maar ik kon niet anders dan met hem meegaan in die scheiding, want je kunt in je eentje niet getrouwd zijn of blijven. En dan kom jij op dit forum even verkondigen dat er zoveel mensen veel te makkelijk kiezen voor scheiden. Ja, misschien wel mee eens, maar je velt wel even makkelijk vanachter je toetsenbordje een oordeel over heel veel mensen. Want ik denk dat in veel gevallen de ene partner nog wel wil vechten, maar de ander niet. Ik denk dat dat in de meerderheid van de gevallen zo is. En die partners die nog wel willen vechten voor hun relatie, die worden óók door jou weggezet als zwakkelingen. Onterecht. Nog los van dat je inderdaad niet weet wat er zich achter de voordeur afspeelt.
Hij die zonder zonde is.... En dat jij al 30 jaar geen noemenswaardige crises in je relatie hebt gehad is zeker niet hetzelfde als zonder zonde zijn.

omwille van de kinderen....

en dan lees je terug en zie een fout formulering...
maar denk dat wel duidelijk is dat ik eigen bedoel...
ouders die samen blijven omwille van de kinderen.

Alkes

Wie de schoen past trekke hem aan.

Zoals ik al regelmatig heb aangegeven erken ik dat er situaties zijn dat het echt niet anders kan al vind ik dan nog steeds dat je je eigen partner hebt uitgekozen, dus helemaal vrij te pleiten ben je niet. Daar zul je mee moeten leven. Je kinderen een gebroken gezin bieden is een van de ergste dingen die je ze kunt aandoen. De verkeerde partner kiezen is ongeveer de grootste fout die je kunt maken in het leven.

Het is evident dat er in *sommige* gevallen te snel wordt gescheiden. Man gaat een keertje vreemd? Hopla, blaas je hele huwelijk op en het leven van je kinderen erbij. Half OO staat erbij te juichen (nu sterk zijn, noemen ze dat). Ik vind dat walgelijk.

Dat zijn geen vooroordelen, dat zijn feiten. Het zou een vooroordeel zijn als ik zonder de details van jouw scheiding te weten zou stellen dat jij te makkelijk bent gescheiden. Dat doe ik dus niet. En als je dat vor je wilt houden, prima. Maar als ik in algemene termen schrijf zijn mensen geneigd dat op zichzelf te betrekken. Hun probleem, beter lezen en gelieve me geen uitspraken in de mond te leggen die ik niet heb gedaan.

Het lijkt wel of ik hier in mijn eentje sta met mijn mening, maar ik zie hierboven en in andere draadjes regelmatig mensen die mijn indruk dat er soms/vaak te snel wordt gescheiden beamen. Ik zie mensen die - met moeite - toch bij elkaar blijven vanwege de kinderen en proberen en nog wat van te maken. Ik zie deze mensen als medestanders. Maar goed, als ik als bliksemafleider moet fungeren, dan moet dat maar weer.

En weet je, wat mij betreft scheiden jullie bij iedere scheet, maar wat ik immoreel vind is om lichtvaardig te scheiden als er kinderen bij betrokken zijn. Net zo immoreel als dat vanaf de zijlijn te staan aanmoedigen.

Dat vind ik.

verkeerde partner gekozen; eigen schuld?

Ik zal het in dit geval ook deze keer op mezelf betrekken en kijk nimmer naar een ander. Dus iedereen mag hierin ook zijn/haar mening hebben.

In mijn geval was ik 16 jaar; tot over mijn oren verliefd en zeker van oordeel mijn perfecte partner gevonden te hebben en heb heel mijn leventje op hem ingericht; alles draaide om hem. Ik dacht dat wij ook het perfecte leventje hadden zo met onze kinderen.

Wanneer je na lange tijd moet ontdekken dat je perfecte partner toch qua gedrag niet zo perfect is, door daarnaast zowat de gehele relatie met mij ook nog zijn vertier bij anderen te zoeken... zijn leven dus niet op mij en de kinderen ingericht was.
Dus dat het mijn fout is de verkeerde partner te hebben uitgekozen?
Mijn 'perfecte' partner heeft ervoor gekozen de fout in te gaan en zou dit dan ook door mij komen?

Ik vind het behoorljk zwart/wit.
Het is heel spijtig en zeker voor de kinderen dat het allemaal zo gelopen is, maar soms is een situatie onhoudbaar.

schade

"Je kinderen een gebroken gezin bieden is een van de ergste dingen die je ze kunt aandoen."

Ja, Ad ik geloof dat je gelijk hebt. Het is mijn drive geweest om -ondanks grote moeilijkheden- bij mijn man te blijven en m'n schouders eronder te zetten.
Ik vraag me ook wel af of scheiden in veel gevallen de beste oplossing is. Ik heb moeite met het feit dat geluk van ouders voorgaan op het welzijn van kinderen.

En toch.... vind ik dat ik niet mag oordelen over de beslissing van de ander omdat ik niet in zijn/haar schoenen loop. Ik weet niet wat de ander meemaakt (net als dat praktisch niemand weet wat ik meemaak) en kan daar dus geen oordeel over vormen. Zoals Pennestreek beschrijft; je hebt er 2 nodig om getrouwd te blijven- scheiden kan je in die zin ook "overkomen'.

Ik vind er niks mis mee dat je tegenwicht geeft aan de algemene tendens dat je ten alle tijde uiteindelijk voor je eigen geluk moet gaan. Ik zie ook dat kinderen hier onder lijden en dat dat heel veel gevolgen heeft. Als ik met gescheiden ouders praat (beroepsmatig) zeggen ze allemaal dat hun kinderen er uiteindelijk goed uitgekomen zijn. De wens is de vader van de gedachte denk ik dan. Ik zie wel degelijk veel kinderen die gebukt gaan onder de scheiding van hun ouders.

En natuurlijk; bij fysiek /psychisch / seksueel geweld is een scheiding nodig ter bescherming van ouders en kind. Laat dat duidelijk zijn.

Maar elke relatie kent z'n ups en downs. En dat kan heel veel 'up' zijn en heel veel 'down'. En sleur en miscommunicatie kunnen ontstaan. Je kunt elkaar kwijt raken door de jaren heen. Je kunt enorm teleurgesteld raken in elkaar. Mooie bodem voor vreemdgaan. En natuurlijk is t gras groener aan de overkant en is het leven zoveel mooier als je verliefd bent. Ik zie hier ook draadjes voorbij komen waarvan ik echt denk; akelig dat je zo teleurgesteld bent maar vind je weg erin zonder je kinderen hierin te belasten.

En toch is beider eerste verantwoordelijkheid het welzijn van de kinderen. En ook ik ben er van overtuigd dat onze kinderen niet mogen lijden onder de problemen van man en mij. En dat maakt dat scheiden, mijns inziens, eigenlijk geen optie is. Wat een ander in zijn situatie besluit is zijn verantwoordelijkheid. Daar kan ik geen oordeel over hebben.

Dat Ad hier het belang van de kinderen onderstreept vind ik mooi- tegenwicht aan ouders die soms toch het belang van kinderen ondergeschikt maken aan hun eigen belang.

Wie de schoen past trekke hem aan denk ik dan.

Als het niet past op jouw situatie kun je t laten liggen toch? Een ieder weet zelf wat z'n motieven zijn.

stip

Je omschrijft het inderdaad heel goed.

Maar wat je ook zegt; iedere situatie is anders.
Al jaren een lach op je gezicht houden, zeggen dat alles goed gaat, maar diep van binnen je machteloos voelen in je relatie, zeker omdat je je kinderen geen verdriet aan wilt doen. Ik heb 11 jaar zo geleefd. Afvragende waar je partner is tot diep in de nacht en wanneer je ernaar vroeg; je beren op de weg zag en anders maar gewoon op moest rotten...

Ik vind fijn voor mensen die erin slagen alles opzij te zetten.
Of het kop in het zand steken is of dat ze er werkelijk overheen kunnen stappen en alles weer koek en eis is of simpelweg berusten in wat is.... dit is ook een keuze en die veroordeel ik ook niet. Want ieder zijn situatie is ook anders.

Maar ik was op en dat kregen mijn kinderen ook mee. Je kunt je leven lang niet mooi weer blijven spelen, terwijl je diep van binnen al weet hoe de vork werkelijk in de steel steekt.

Pennestreek

Ik ben geen rechter. Ik ben dit draadje niet begonnen om te oordelen over individuele gevallen. Ik kan je veroordelen nog vrijpleiten. Daarnaast zeg ik vaak dat je met schuldgevoel niets opschiet. Dus hoe je het ook gedaan hebt. Of je nou een verkeerde partner gekozen hebt of mischien nog een poging had kunnen doen de zaak te redden, het is gebeurd. Richt je op de toekomst en niet op het verleden.

Het zou mooi zijn als mensen zich in een vroeger stadium samen bewust waren van de fragiliteit van hun (van iedere) relatie en van de beginstadia van vervreemding. Misschien moeten mensen minder snel aan kinderen beginnen. Zet de relatie onder druk, geef het wat tijd voordat je die echte commitment maakt.

Wij zijn laat aan kinderen begonnen. Bijna te laat. Ik zeg niet dat dat de manier is, maar na bijna 20 jaar samen en dan nog een jaar lang 24u per dag op elkaars lip tijdens een wereldreis hadden we wel enig vertrouwen dat we het aan zouden kunnen. En dan nog, kinderen krijgen is een enorme aanslag op je leven zoals je dat gewend bent. Het wordt nooit meer hetzelfde.

Met al die ellende mogen 'we' misschien nog best tevreden zijn met die 2/3 van de huwelijken die het wel halen tit aan de eindstreep.

Nou...

Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven voor de kinderen. Echt alleen doordat mijn moeder zo grootmoedig was zichzelf weg te cijferen en het liegende, bedriegende gedrag van mijn vader (vreemdgaan, gokken, soms heel agressief schreeuwen) door de ogen te zien. Allemaal omwille van ons, haar bloedjes van kinderen. Drie meisjes en een jongen.
Oh wat zeggen mijn zussen vaak tegen elkaar "had ze dat maar niet gedaan". En ook toen we klein waren, wilden we al dat ze uit elkaar gingen. Ik spreek dan van 10, 11, 12 jaar oud. Nou zitten wij, de zussen met een zelfbeeld/ vrouwbeeld van jezelf moeten wegcijferen, no matter what. Gaan jaren van therapie in zitten. Broer is zelfde gedrag als pa gaan vertonen: schoonzus is diepongelukkig en gaat bij ons te rade. Wil bij elkaar blijven voor de kinderen. Pff, wat zeg je dan?

toch Stip

Klinkt ook in jouw mening, en dat is wat het is, het oordeel door.
Ook ik zie beroepsmatig veel gescheiden ouders en hun kinderen.
Wat mij juist opvalt is hoe kinderen lijden kunnen onder een slecht huwelijk en hoe ze soms opbloeien als die spanning er af is.
Zo zal iedereen in zijn of haar straatje praten en kijken met een eigen blik.
Er zullen mensen zijn met 6 partners, met 1, zonder, met 3 of 2.
Mijn kinderen zijn goed terecht gekomen en dat is zoals het is.
Dat jij ook anders ziet, betekent niet dat het onmogelijk is.
Zijn mijn kinderen ongeschonden uit alles gekomen?
Vast niet.
De jouwe omdat je jaren bezig bent te repareren?
Vast niet.
Zijn ongescheiden ouders dan de perfecte ouders?
Welnee.
Zijn jij en ik of anderen daarmee fout of denken we niet aan onze kinderen?
Natuurlijk niet.
Mijn kinderen zijn de reden dat ik zo lang ben gebleven.
En wat ik al zei, ze vinden dat het stomste dat ik ooit heb gedaan.
Ik val niet in jouw categorieen om te mogen scheiden. Wel ben ik verwaarloosd, niet gezien, is er geen rekening met me gehouden en ben ik nooit geliefd geweest of aantrekkelijk bevonden, is er tegen me gelogen tientallen jaren lang.
Maar gelukkig hebben we elkaars toestemming niet nodig.
Elkaars oordeel of veroordeling echter ook niet en hoe goed je het ook zult bedoelen en hoe erg je je eigen visie daarop mag hebben, wees toch voorzichtig met wat je zegt. Jij kon door, ik niet, want voor een relatie zijn er 2 nodig.

ik zou mijn kinderen niet willen missen...

maar wat je zegt Ad...achteraf, en dat is een koe in z'n kont kijken, had het vanuit oogpunt van mijn ex-partner eerlijk geweest wanneer we niet aan kinderen waren begonnen. Maar je leeft op dat moment en op dat moment maak je de beslissingen; dat ik daarna hoor (uiteraard met een borrel op) dat ik de kinderen wilde, maar hij niet... is inderdaad door mijn hoofd geschoten... had me toen een schop gegeven en doorgegaan met je leven.
Hij ging al vreemd op moment dat ik zwanger was van mijn oudste, 18 jaar geleden. Ik snap de keuze dan niet van zijn kant; zou hij het dan alleen maar voor mij gedaan hebben.
Een kind is niet een aanschaf, het is een aanvulling voor het leven.

Het voelt voor mij allemaal als oneerlijk dat ik nu afgerekend wordt om het feit dat ik dit mijn kinderen allemaal heb aangedaan. En daar bedoel ik mijn ex mee hoor; hij is totaal aan het feit voorbij gegaan dat hij de grote zet heeft gegeven aan het beeindigen van de relatie en legt alles bij mij neer.
Narcisme heet zoiets, maar dat ik weer een heel andere topic.

Ik probeer alles beetje los te laten, maar dit soort topics maken dan emoties bij me los. Tuurlijk is het goed dat soort verhalen/zienswijze ook wel eens te lezen, maar in mijn geval denk ik ja... het is beter zo en doe mijn stinkende best er op alle fronten voor mijn kinderen te zijn.

Margaret....

Dan zeg je "nee'...toch? Gelukkig heeft zij begripvolle schoonzussen die gewend zijn zichzelf weg te cijferen, dus daar kan ze op rekenen....
Serieus. Moet rot zijn als je ziet hoe de situatie zich daar herhaalt.