Burnout
Ik (man) werkte boven mijn kunnen en ben de laatste jaren regelmatig overspannen geweest maar had geen mogelijkheid om een stapje terug te doen vanwege de financiële verplichtingen. Mijn vrouw werkte niet en ik heb haar gevraagd te gaan werken zodat ik een stapje terug kon doen maar dat wilde zij niet. Een jaar geleden heeft mijn werkgever dringend verzocht ander werk te zoeken nadat ik voor de zoveelste keer langdurig in de ziektewet zat en überhaupt steeds slechter ging functioneren. Ik heb ander werk gevonden maar door de financiële eisen uiteraard weer in een vergelijkbare functie, hier ging het ook niet en ben ik ook in de ziektewet gekomen en is mijn contract niet verlengd. Nu is er een burn out vast gesteld. Thuis liepen de spanningen ook steeds verder en ik heb besloten te scheiden. Uiteraard is mijn inkomen nu gedaald en ik heb geen idee waar dit de komende jaren naar toe gaat, ik vrees dat ik uiteindelijk in de bijstand kom. Het huis zal verkocht moeten worden. Nu verwijt mijn vrouw maar ook een deel van de omgeving dat ik harder mijn best moet doen in het belang van de kinderen en mijn aanstaande ex, ik heb jarenlang mijn best gedaan maar het lukt niet meer. Ik heb jarenlang mijn best heb gedaan maar het lukt niet meer. Toch heb ik een schuldgevoel en weet daar niet mee om te gaan. Heeft iemand tips?
Maar als je al maanden niet meer thuis bent en zelfs dakloos bent dan ben je toch de facto al gescheiden? Je bent niet voor niks weggegaan. Niemand gaat voor zijn lol buiten of in de daklozenopvang slapen. Als je dat doet is teruggaan echt geen optie lijkt me. Dus neem dat huis met beide handen. Want het alternatief is echt geen optie.
En natuurlijk geeft een scheiding verdriet, maar dat geldt voor jou net zo goed.
Nobody, dit lijkt me een heilloze weg. Daklozenopvang is nooit een goeie plek, maar zeker niet als je zo kwetsbaar bent als jij op dit moment. Die route moet je niet willen. En ook scheiden om aan een huis te kunnen komen lijkt me de verkeerde weg. Bovendien is het zelfstandig gaan wonen als je al zo labiel bent volgens mij ook niet helemaal zonder (gezondheids)risico's.
Als ik het zo van de zijlijn bekijk, raad ik je aan het gesprek aan te gaan met je vrouw. Zij zegt niet te willen scheiden. Dus ze zal er wat voor over (moeten) hebben om je terug te krijgen. Dus stel voor dat je terugkomt, dan heb je in ieder geval een dak boven je hoofd en contact met je kinderen. Maar wel met een aantal randvoorwaarden. De eerste is dat je voorlopig thuis kunt blijven. Werken is voorlopig niet aan de orde. Je bent voorlopig nergens toe in staat, ook niet het huishouden. Zij zal moeten laten zien dat ze alle ballen hoog kan en wil houden voorlopig. Dan lijkt me verder dat jullie voorlopig nog niet terug kunnen naar een 'gewone' relatie. Dus ieder een eigen bed en voorlopig een beetje als broer en zus door het leven.
Ga zelf zsm in therapie. Om te beginnen om uit die burn out te komen, en om zelf (weer) stabieler te worden. Binnen jullie relatie zul jij veel meer ruimte in moeten gaan nemen. Veel meer gelijkwaardig worden aan je vrouw als het gaat om tijd, ruimte, aandacht. Jij kunt niet meer alleen verantwoordelijk zijn voor het inkomen. Sterker nog, voorlopig is zij dat.
Als jij verandert, verandert vanzelf ook je relatie, dat zul je zien. Als er ergens nog wat liefde zit tussen jullie, kan je dat vlammetje best weer aanwakkeren. Maar ik denk dat jouw prioriteit moet liggen bij herstel van jezelf. En als je vrouw (nog) van je houdt, ligt daar ook haar prioriteit.
Maar als je vrouw geen sjoege geeft, niet bereid is mee te denken/werken, dan zou ik dat huis met beide handen aangrijpen. En dan van daaruit proberen weer op te bouwen. Want als het al jaren voornamelijk kommer en kwel is, dan is het huwelijk gewoon op. Kun je zelf objectief inschatten of je vrouw JOU niet wil laten gaan, of wil de haar KOSTWINNAAR niet laten gaan? Ik denk dat in het beantwoorden van die vraag de juiste route besloten ligt.
Succes!
MamaE schreef op 13-12-2021 om 16:15:
Maar als je al maanden niet meer thuis bent en zelfs dakloos bent dan ben je toch de facto al gescheiden? Je bent niet voor niks weggegaan. Niemand gaat voor zijn lol buiten of in de daklozenopvang slapen. Als je dat doet is teruggaan echt geen optie lijkt me. Dus neem dat huis met beide handen. Want het alternatief is echt geen optie.
En natuurlijk geeft een scheiding verdriet, maar dat geldt voor jou net zo goed.
Jij beschrijft precies hoe ik er rationeel over denk maar het is zo vreselijk moeilijk dit ook gevoelsmatig (naar hun) te doen en de knoop door te hakken.
Verwijderd op verzoek van TO.
Ik sta op de wachtlijst voor therapie van mijn onderliggende problematiek maar mag daar niet mee starten vanuit de opvang. Ik had graag klinische behandeling/therapie gehad maar kom daar niet voor in aanmerking.
O ja, over wel of niet werken heb ik zelf weinig te zeggen, het UWV heeft beoordeeld dat ik het wel kan en dus zal ik het weer moeten gaan proberen. Dit levert ook weer extra stress op waardoor ik bang ben dat het weer escaleert en dan moet ik niet thuis zijn. Mijn vrouw werkt nu wel maar zij kan niet genoeg verdienen om de vaste lasten op te brengen zodat ik mij vrijwillig los maak van het UWV etc, het huis zal dus überhaupt verkocht moeten worden.
Nobody schreef op 13-12-2021 om 16:07:
Gelukkig nog maar 1 of 2 keer fysiek? Dat klinkt niet goed.
Nobody schreef op 13-12-2021 om 19:09:
[..]
Bedoel je dat je echt stemmen hoort? In dat geval moet je denk ik toch snel contact opnemen met de hulpverlening.
Bolmieke schreef op 13-12-2021 om 19:20:
[..]
Bedoel je dat je echt stemmen hoort? In dat geval moet je denk ik toch snel contact opnemen met de hulpverlening.
Daar loop ik al jaren en volgens hen zijn het geen stemmen vandaar tussen aanhalingstekens, volgens hen moet ik de uitspraken gewoon vergeten maar dat lukt mij helaas nauwelijks tot niet. Het advies was om oa mijn vrouw haar zin te geven en mij te focussen op werk etc.
Dus je vrouw wil je wel terug, maar als er hulp bij komt kijken dan zet ze je doodleuk weer buiten? Klinkt niet als iemand die oprecht van je houdt om wie jij bent.
Hoe verdrietig ook maar als je een daklozenopvang een beter alternatief vond dan thuis zijn dan zit er echt iets fundamenteel mis in je relatie. Daarbij, escalaties waarbij het fysiek wordt (ook al is het maar 1 of 2 keer) zijn ook echt wel een rode vlag.
MamaE schreef op 13-12-2021 om 20:18:
Verwijderd op verzoek van TO.
Nobody schreef op 13-12-2021 om 21:05:
[..]
Dan denk ik echt dat jullie beiden beter af zijn zonder elkaar en dat jullie los van elkaar jullie trauma's moeten gaan verwerken.
Je mocht niet thuiskomen destijds. Waarom nu dan wel?
Zij wil niet scheiden, maar ze wilde je ook niet meer thuis uit vrees voor fysiek geweld (begrijpelijk, zeker gezien je jezelf niet in de hand hebt). Maar wat wil ze dan? Getrouwd blijven op papier zodat jij dakloos blijft?
Het huis kan ze sowieso niet alleen betalen en jij hebt nu geen werk dus dat moet sowieso verkocht worden. Rest de vraag waarom scheiden meer schade zou brengen in het geheel dan apart wonen en elkaar niet zien maar op papier wel nog getrouwd blijven waardoor jullie beiden geen aanspraak kunnen maken op een woning (want als jij moet scheiden voor een woning, geldt dat voor haar toch net zo goed?).
Nobody schreef op 13-12-2021 om 16:07:
Het is natuurlijk geen beslissing die je zomaar even neemt dus ik begrijp je gevoelens ook wel. Je wil dat je vrouw en kinderen zo min mogelijk eronder lijden.
Nobody schreef op 13-12-2021 om 16:07:
Je bent zover heen dat je dakloosheid en daklozenopvang hebt geaccepteerd om maar thuis weg te komen. Dan is teruggaan alleen uit schuldgevoel in ieder geval geen optie.
Waar ik nog wel benieuwd naar ben: waarom vinden jouw behandelaren dat je niet moet scheiden?