Co ouderschap
Ik ben op een punt gekomen dat ik na 7 jaar co ouderschap niet meer weet hoe ik het rond moet breien. En ik moet een keuze maken. Ik weet alleen niet welke keuze.
Mijn kinderen zijn de ene week bij mij en de andere week bij hun vader. Deze regeling wilde ik niet in het begin omdat mijn ex veel werkt maar hij heeft vertelde dat hij de ene week meer ging werken dan de andere week en dus werd deze regeling getroffen.
Nu ben ik al 7 jaar aan het proberen alles op te vangen omdat mijn ex 50 uur in de week werkt. Ik ga naar school afspraken, regel sport, logopedie, coaching, bibliotheek, leestraining enz.
9 van de 10 Afspraken help ik hem herinneren vlak van te voren en meestal krijg ik te horen: dat kan ik op zo een korte termijn niet meer regelen. En dan sta ik er weer alleen voor. En dat terwijl ik alles met hem in overleg doe en alles ook nog in onze gezamenlijke Google agenda zet. Sinds hij een paar jaar geleden een eigen bedrijf begonnen is is het alleen maar erger geworden. Willen de kinderen iets lekkers eten moeten ze zelf naar de supermarkt en hij heeft geen idee meer wanneer of waar hij of de kinderen aanwezig moeten zijn. Regelmatig zegt hij van niets te weten en dan stuur ik weer een screenshot van onze app gesprekken waarin we alles hebben afgesproken. Ik probeer persoonlijk een gesprek met hem te regelen maar hij wil het niet. En hij zeg 9 van de 10 berichten van me ook niet te lezen. En als ik iets vraag duurt het dagen voordat ik antwoord heb. Ik probeer bij alles wat hij wel goed doet hem te complimenteren en negatief te negeren. Ik probeer niet meer te zeuren maar ik ben ten einde raad.
Net weer een heel gesprek gehad op de app waarbij hij geen idee heeft wat onze zoon bij de logopedie doet. Hij gaat dus al weken en de logopediste zet alles in een gezamenlijke app. Laatst stond ik er finaal voor lul toen ik iets kwam brengen en mijn zoon er dus niet was omdat zijn vader hem niet gestuurd had op tijd.
Mijn zoon van 10 jaar leeft een beetje in een eigen wereld. Net als zijn vader. En hem kan ik niet alleen de verantwoordelijkheid geven dat hij bij bepaalde activiteiten aanwezig moet zijn. Mijn dochter van 13 jaar regelt nu wel alles zelf. Dat gaat wel goed.
Maar ik weet het gewoon niet meer. Ik zit momenteel met de griep en mijn ex gaat het materiaal voor de logopedie vanmiddag niet regelen. Dus moet ik mezelf weer slepen. Normaal probeer ik activiteiten op maandag te plannen. Dan zijn de kinderen standaard bij mij. Maar omdat hun vader eigenwijs in Spanje op vakantie is gegaan (zonder overleg) en vervolgens niet terug kon komen vanwege een slechte corona test zijn de dagen even anders en zijn de kinderen bij hem.
Ik heb alles voor mijn kinderen over. En al die weekenden dat hun vader weer moest feesten ergens of voor werk naar het buitenland moest heb ik ze met liefde opgevangen. Maar ik begin een beetje op te raken. Ik heb ook gewoon een baan. En mijn huishouden. Ik wil best meer doen maar ik zie nu na 7 jaar in dat het niet gaat veranderen. En het stelt me verdrietig.
Moet ik alles laten vallen in zijn week? Moet ik niet zeuren en gewoon door lopen? Andere regeling aanvragen? Ik heb wel eens een advocaat gesproken maar die gaf aan dat een proces de kinderen meer gaat schaden dan het zo door laten sudderen. En de kinderen gaan nog steeds graag naar hem toe ook al geven ze aan dat hij er nooit is.
Hoe gaat bij jullie co ouderschap? Moet ik het anders inrichten denken jullie?
Ophouden de gaten dicht te lopen
Als ik het zo lees, zit er weinig anders op dan op te houden verantwoordelijkheid te nemen die niet bij jou hoort en dan te kijken wat er gebeurt. Nu is vader er kennelijk aan gewend dat jij de werkverdeling doet en het oplost als hij niet zegt te kunnen. Wat een luxe! Zo’n co-ouder wil ik ook wel! Die positie moet je kwijt zien te raken. En hoezo sta jij voor lul als hij vergeet jullie zoon te brengen? Zolang jij zo’n gevoel op je neemt, hoeft hij zich nergens voor te schamen. Jij bent immers altijd eindverantwoordelijk. Ga dus op je handen zitten. Pak niks meer op tenzij hij het met jou afstemt. Deel dat kort en zakelijk aan hem mee (dit werkt niet voor mij, zo ga ik het doen) En dan eerst maar eens even afwachten of zijn verantwoordelijkheidsgevoel wat aantrekt.
Als je alle door jouzelf geregelde afspraken en verplichtingen (sport, bijles, etc.) even negeert, hoeveel tijd vang jij de kinderen op op momenten dat je ex ze zou moeten hebben?
Als dat gemiddeld meer dan één dag per week is, dan kan het zin hebben om (met bewijs) naar de rechter te gaan, en de bezoekregeling te laten aanpassen. Dat kan zin hebben als je daardoor recht op (meer) kinderalimentatie gaat krijgen. En die kun je dan weer gebruiken om kinderopvang te betalen.
Voor wat betreft de afspraken en verplichtingen in vader's tijd, stop daar gewoon mee. Ga geen verplichtingen aan in vader's tijd. Als dingen eens in de twee weken ingepland kunnen worden, doe dat voortaan. Als dat niet kan, zeg die sportclub dan maar op. Jammer, maar zodra het kind oud genoeg is om zelf dergelijke afspraken na te komen dan kan het weer, maar nu even niet.
Voel je je belast door de zorg voor de kinderen, of door de communicatie met vader? Als je de kinderen officieel alle doordeweekse dagen zou hebben, zou je dan extra belast of juist ontlast voelen?
Anyway, je kunt vader nergens toe dwingen. Als de zorg voor de kinderen een last is voor jou, moet je dat op een andere manier oplossen. Grootouders, netwerkgezin, bso, etc.
Eens met bovenstaande, ga geen dingen oplossen in vaders tijd! Zo raakt hij er inderdaad aan gewend dat jij het toch wel doet. Misschien is het ook een idee om een agenda mee te geven aan je jongste? Kan hij eventueel alleen naar die afspraken of moet er altijd een ouder mee?
Ik zou zeker de omgangsregeling niet aanpassen, de kinderen gaan graag naar hun vader zeg je. Zo lijkt het meer een soort straf omdat hij de kinderen niet naar de afspraken brengt.
Ik zou er inderdaad nog een gesprek aan wijden. Niet over de app, maar life. Een gesprek waarin je aangeeft dat je jezelf in een fuik gewerkt hebt, door zelf alle ballen hoog te willen houden, terwijl hij dat ook kan. Dus dat je vanaf nu niet meer achter regelingen aangaat, dat je hooguit een kopie meegeeft aan je kind als daar een afspraak op staat voor een of ander, dat je aan hemzelf overlaat of hij wel of niet ergens komt en hoe hij ervoor zorg draagt dat kind op de afspraken komt. Dat betekent ook dat je hem niet meer gaat appen. Niet omdat je boos bent, maar omdat je ziet dat je zelf teveel op je schouders hebt genomen, zonder dat iemand erom heeft gevraagd. Je wil in een ander patroon stappen en jezelf ertoe dwingen om het echt anders te doen.
Daarna zal het gegarandeerd nog wel eens fout gaan. Als je gebeld wordt in de tijd dat de kinderen bij jou zijn geef je het telefoonnummer van vader door. Je gaat daar ook niet boos over doen of zo, het is gewoon zijn manier van doen en hij moet zelf kunnen beslissen welke kastanjes hij uit het vuur wil halen. Er zullen er wel een paar in het vuur blijven liggen, maar de vraag is inderdaad hoe ernstig dat zal zijn.
Tsjor
Wat lastig zeg. Ik vind dat je wel mag, kan en moet kunnen verwachten dat er voor je kinderen gezorgd wordt in zekere mate als ze bij hem zijn. Je schrijft dat hij nooit thuis is. Is hij er ook 's avonds en 's nachts niet? Moeten je kinderen zelf eten kopen en koken? Want dat vind ik wel een verantwoordelijkheid van de ouder. Tuurlijk kunnen ze best een keer (helpen met) koken, maar een volledig huishouden runnen zou op die leeftijd niet aan de orde moeten zijn.
Kan jouw zoon zelf zorgen dat hij op tijd bij afspraken als logopedie en sport is? Is het een mogelijkheid om logopedie om de week te plannen?
Ik zou sowieso mijn handen aftrekken van het regelen van dingen in zijn week. Hij is ook ouder. Hij moet ook dingen regelen en verantwoordelijkheid nemen. Het is heel makkelijk als hij weet dat jij het wel doet. Belt de logopedist waar je zoon blijft, dan zeg je 'hij is deze week bij vader, bel hem maar'. En de rekening voor no-show kan ook naar hem want het was zijn verantwoordelijkheid dat je zoon kwam.
Aanpassing van de regeling kun je overwegen, maar wat willen je kinderen zelf?
'Ik vind dat je wel mag, kan en moet kunnen verwachten dat er voor je kinderen gezorgd wordt in zekere mate als ze bij hem zijn.'
Dat wordt lastig op het moment dat je het gaat inkleuren. Wat is zorgen voor? Moet je dan zelf koken, of mag je je kinderen een pizza laten halen in de supermarkt? En hoe vaak mag dat dan? Wie houdt dat dan bij en wie bepaalt of het teveel is?
Het co-ouderschap duurt nu al 7 jaar. De kinderen zijn van resp. 3 en 6 naar 10 en 13 jaar oud geworden. Ergens zullen ze toch wel door gegroeid zijn. De kinderen hebben er verder geen probleem mee. Kinderen worden ook zelfstandiger naarmate je ze meer ruimte geeft. Misschien ervaren ze het wel positief. Ik was persoonlijk in elk geval heel blij dat mijn moeder niet thuis met de theepot zat te wachten, zeker niet in mijn puberteit. Terwijl ze toch aanwezig, attent en liefdevol was.
Tsjor
Het probleem is dat kinderen met de gebakken peren komen te zitten als vader het af laat weten.
Echter ze zijn nu zo groot dat ik er ook als het niet jou week is voor zou kiezen om de kinderen zelf hun afspraken te laten opvolgen. Dmv een sms of whatsapp bericht herinneren en zonodig vader vragen als ze hem daarbij nodig hebben.
En als het akkoord is kun je ook nog vader waarschuwen. Natuurlijk is het een geweldige boost voor de emancipatie: geef vader de kans! maar als dat niet goed uitpakt kun je ook op afstand wat regelen, zeker met oudere kinderen.
En wat er niet inzit komt er ook niet uit. Als dat niet helpt laat je het los, dan heb je er alles aan gedaan. Maar bijvoorbeeld zo'n afspraak bij de logopedist verhoud zich heel goed met een whatsappberichtje in de vroege ochtend en zonodig een herhaling later.
Na zeven jaar heb je vader echt wel genoeg de kans gegeven!
Een kopie meegeven met de gemaakte afspraak en dat ex mag zorgen dat de kinderen naar de gemaakte afspraak gaan, zou hier niet werken. Wij zijn niet gescheiden, van co ouderschap is dus nooit sprake geweest, maar evengoed zouden wij beide niet blij zijn met deze werkwijze.
Als mijn man zo chaotisch zou zijn dan zou ik de afspraken alleen plannen wanneer ik zelf kan en ook verzetten als ik weet dat kind de afspraak niet na gaat komen. Een herinnering sturen als het zaken zijn waar vader ook wordt verwacht en het verder loslaten. De irritatie zou mij meer energie kosten dan de afspraak zelf.
In aanvulling op bovenstaande posters: er zijn vast mensen die dit niet netjes vinden, maar ik zou bijvoorbeeld de logopedist wel van tevoren even inlichten over een koerswijziging. Dus aangeven dat je voorheen altijd alles hebt geprobeerd op te pakken wat vader liet liggen, maar dat je daar nu mee ophoudt. Want het idee dat moeder alles wel regelt en dat zij dus ook altijd gebeld moet worden als er iets is, is nogal hardnekkig in de Nederlandse samenleving, dus waarschijnlijk moet niet alleen je ex wennen aan de nieuwe werkelijkheid, maar de verschillende andere betrokkenen ook.
Groeten,
Temet
Heel erg bedankt voor de reacties. Ik vind het verschrikkelijk maar ik trek mijn handen terug van de activiteiten die er zijn in vader zijn tijd.
Vanochtend vader nog een keer helpen herinneren dat zoonlief naar de logopediste moet in de middag en dat daar spulletjes voor geregeld moeten worden. Hij zei dat hij de spulletjes niet meer kon regelen. Dus ik heb net de spulletjes gebracht bij de logopediste. Maar mijn zoon was nergens te bekennen. De logopediste heeft nog een bericht gestuurd maar hij reageert niet. Ik heb geprobeerd een afspraak te maken bij het gemeentehuis voor het verlengen van mijn zoon zijn id. Maar zijn vader kwam niet opdagen. Daarna heb ik gezegd dat hij het zelf maar moest regelen. Dat was 3 weken geleden en morgen verloopt het id.
Ik ga niet meer trekken aan een dood paard. Onze zoon heeft de logopedie nodig vanwege een eetprobleem. Hij is ook dyslectisch waardoor hij veel moet blijven oefenen. Maar ik kan niet mezelf voorbij lopen.
ik vind met name de communicatie met mijn ex stressvol, niet het opvoeden van de kinderen. Ik heb geen controle als hij 9 van de 10 berichten niet beantwoord of de gezamenlijke agenda niet inkijkt of mijn telefoontjes niet opneemt of bij alles zegt 'ga ik doen' en doet het vervolgens niet.
Het is een volwassen man met een goedlopend eigen bedrijf. Ik heb hem te veel gepamperd en de kinderen beschermd. Dat is klaar nu. Ik ga nog 1 gesprek aan en dan hoop ik dat hij het oppakt.
Ik heb 5 jaar lang ook steeds toegezegd dat als hij naar met buitenland moest, hij een feestje had of een weekend weg wilde ik de kinderen opving. Op een gegeven moment werd het als vanzelfsprekend gezien en begon hij me te manipuleren als ik eens nee zei. Toen was ik er klaar mee. Na een tijdje vroeg hij niet meer en ging hij zijn tijd anders in te delen waardoor hij er meer was voor de kinderen. Dus heel goed mogelijk dat als ik stop met regelen dat hij dingen gaat oppakken.
Ga geen laatste gesprek aan. Het helpt niet. Geen energie meer in communicatie steken. Je hebt tijd nodig om alle afspraken naar tweewekelijks te zetten. Lat logopedie een dubbele afspraak maken en 1 keer online in de andere week.
gr Angela
En voor het id hoeft hij niet mee, verklaring en kopie id zijn voldoende, er hoeft maar 1 ouder mee bij aanvragen en boven de 12 mogen ze 'm zonder ouder ophalen.
Angela1967 schreef op 17-05-2021 om 17:13:
Ga geen laatste gesprek aan. Het helpt niet. Geen energie meer in communicatie steken. Je hebt tijd nodig om alle afspraken naar tweewekelijks te zetten. Lat logopedie een dubbele afspraak maken en 1 keer online in de andere week.
gr Angela
Ik zou wel dat gesprek voeren, zoals Tsjor het beschrijft. En zeker niet meteen alle verplichtingen weghalen door ze naar tweewekelijks te zetten. TS beschrijft dat vader in de kwestie van de buitenland-reizen uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid heeft genomen. Ik zou hem zeker de kans geven dat nu ook te gaan doen. Op dit moment zit de aap nog niet echt op zijn schouder. Dat gesprek en het daaropvolgende (niet-)handelen van Ballenbak gaan bij hem gaandeweg voelbaar maken dat het echt aan hem is. Mocht dan blijken dat er echt grote dingen misgaan, kan ze altijd nog besluiten pragmatisch aanpassingen te doen. Maar voorlopig zou ik alle regeldingen in zijn week ergens netjes bijhouden, dat in de overdracht benoemen en vervolgens als er problemen zijn naar hem verwijzen. Als hij bepaalde activiteiten echt niet nodig vindt of niet wil doen, heb je een ander probleem. Maar dat lees ik hier nog niet. Het is gewoon nog te gemakkelijk voor hem om het op Ballenbak af te schuiven en het is nu überhaupt niet nodig voor hem om na te denken over hoe belangrijk het eigenlijk is. Hij vindt het vast wel gemakkelijk zo. En dat is het natuurlijk ook. Als je 50+ uur werkt, is het natuurlijk hartstikke lastig allemaal. Maar het gaat gewoon niet meer zo voor Ballenbak en ze zal grenzen moeten stellen aan haar bereidheid om voor hem ‘in te vallen’. Hij zal dan actief prioriteiten moeten gaan stellen. Het kan zijn dat die niet in alle gevallen overeen komen met die van Ballenbak. Dat kan nog wel moeilijk zijn om te accepteren.
Hij hoeft het niet te accepteren, het is gewoon zoals het is en het gaat zoals het gaat. Dus een vriendelijk gesprek, waarin je uitlegt wat er voor jou gaat veranderen en waarom dat voor jou belangrijk is (dat zijn toch die ik-boodschappen), ik vind dat je dat wel moet doen, want zomaar knorrig plotseling dingen niet gaan doen en dan denken dat de ander dat dan wel snapt, dat werkt zeker niet.
Tsjor
Dat is ook wel zo. Ik ga wel een gesprek met hem aan.
Maar ik merk de afgelopen jaren hoe hij steeds minder naar zichzelf kijkt. Vorige week kreeg onze zoon op zijn kop van hem dat hij niet naar het sporten te motiveren was. Vandaag heeft mijn zoon een spraakbericht naar de logopediste moeten sturen met de mededeling dat het hem erg spijt dat hij de afspraak van de logopedie vergeten was. Dan breekt mijn moederhart als ik dat hoor.