Co-ouderschap en afstand
Mijn ex en ik liggen sinds mei in scheiding en zijn inmiddels bij de advocaat beland omdat de verstandhouding onderling niet al te best is. (gaat sinds we beiden een advocaat hebben iets beter)
Het lijkt er nu op dat we wat stappen bereiken, maar op 1 gebied hebben we een totaal verschillende visie. Ik ben heel benieuwd naar jullie mening.
We hebben 3 kinderen, 1 van 8 en 2 van 12.
De oudste 2 gaan naar de middelbare school. De scholen van alle drie de kinderen bevinden zich in hetzelfde dorp als waar wij wonen (5 minuten fietsen voor de jongste en 1 van de oudste, kwartier fietsen voor de andere).
Ze weten niet beter dan dat ze altijd dichtbij school en vriendjes hebben gewoond.
Mijn ex heeft een nieuwe vriendin (hierdoor is de relatie ook over gegaan) en zij woont hier op een half uur reisafstand vandaan met de auto.
In het ouderschapsplan wil ik graag vast laten leggen dat co-ouderschap in principe alleen mogelijk is als beide ouders in (of in de directe omgeving) van de huidige woonplaats wonen.
Ik vind een maximale fietsafstand van een half uur tussen beide woningen toch eigenlijk wel het maximale, helemaal omdat de oudste 2 ook steeds meer een eigen leven krijgen en na school nog met vriendinnen willen afspreken, hun sport hebben hier etc.
Mijn ex wil echter laten vastleggen dat een half uur reisafstand met de auto ook prima is. Hij zorgt er dan zelf wel voor dat de kinderen op school, sport etc komen. Daar hoef ik me verder niet mee te bemoeien want dat is zijn verantwoordelijkheid.
Ik ben het hier niet mee eens. Ten eerste gaan ze alle drie naar een andere school met verschillende schooltijden. Daarnaast willen ze dus na school wel eens afspreken of sporten etc en ook vind ik dat bij een co-ouderschap de kinderen de mogelijkheid moeten hebben om zelfstandig van het ene naar het andere huis te kunnen als ze eens spullen vergeten zijn oid (in ieder geval de oudsten).
Wat vinden jullie, ben ik te veeleisend?
Je kunt dat niet eisen
Maar als ex echt een half uur verderop gaat wonen reken er dan maar op dat je de pubers meer dan de helft van de tijd bij jou hebt. Dat past zich vanzelf wel aan.
Eisen kan niet
maar je kunt natuurlijk heel goed niet akkoord gaan met co-ouderschap als je ex nu al weet dat hij een half uur verderop gaat wonen. Dan zou het een klassieke weekend-regeling worden (een weekend per 2 weken) of iets dergelijks. Maar ik denk inderdaad niet dat het realistisch is om te verwachten dat co-ouderschap over zo'n afstand echt prettig is voor de kinderen. Ik zou dus overleggen met je advocaat, en zelf een voorstel doen voor een verdeling.
Het is heel triest voor de kinderen als ze hun vader minder zien, maar het is wel de consequentie van zijn keuze. Als ze ouder worden, wordt het alleen nog maar lastiger. Want dan hebben ze ook nog baantjes en willen ze uit. Dan wordt een bezoek aan papa lastig, in plaats van leuk. Ik hoop dat hij zich dat realiseert (en dat hij dat erg vindt!).
Tegenvoorstel
Ik zou een tegenvoorstel doen. Weekend om de week inclusief halen en brengen en in het weekend zelf zonodig chauffeuren naar afspraken, clubs, sport e.d. en mogelijke baantjes van de kinderen.
In de andere week een keer ophalen om te komen eten en dan naar huis brengen.
Of op een vaste tijd, iedere week halen en brengen van 1 kind van en naar muziek, sport oid. met blijven eten.
Dan kunnen de kinderen door de week zich zelfstandig voortbewegen.
Maar ze vader en kinderen zien elkaar ook regelmatig.
Lena
Hoelang is het echt fietsen? Soms is fietsen bijna net zo snel als rijden met de auto, zeker in de spits. Of wil hij wel voor de tieners elektrische fietsen regelen. Kunnen ze wel zelfstandig op en neer in hun eigen tijd. En hoe zit het met het openbaar vervoer?
Probeer wat meer naar oplossingen te kijken zodat co-ouderschap mogelijk wordt. Er zijn genoeg kinderen die ver moeten reizen voor school. Ik heb hier één kind dat een uur met OV moet reizen voor haar middelbare school en een ander dat een uur fietst naar een andere school (terwijl er 2 goede scholen zijn in de directe omgeving, maar ze kozen voor scholen verder weg).
Het gaat er denk ik met name om of ze zelfstandig naar school kunnen of niet. Dat de afstand nu groter wordt (mits wel haalbaar) zou op zichzelf niet erg zijn.
Afstand
Pas nog een draadje gehad hier op OOL waar een zoon weer bij vader in de stad ging wonen omdat hij het gefiets naar school, en o zeker nog een paar dingen in het dorp waar hij niemand kende, heel erg zat was.
Twee huizen is al lastig genoeg. En het is wel erg als je het anders gewend bent. Tenzij een noodgeval valt het echt niet mee.
Tegenvoorstel
Ik ben blij te lezen dat de meeste reacties wel in lijn liggen met hoe ik erover denk.
@mutsje, hij woont nu al tijdelijk bij zijn vriendin in en de afstand is ongeveer 45 kilometer. Dat lijkt me ook met een elektrische fiets veel te ver.
Het kan best zijn dat ze uiteindelijk ergens tussenin gaan wonen trouwens, maar hij wil die maximale reisafstand die er nu al is van een half uur wel vast laten leggen in het plan.
Maar de kinderen vinden het momenteel al niet leuk als ze op maandag pas weer naar mij gaan omdat ze dan een half uur eerder hun bed uit moeten (daarom komen ze nu altijd op zondagavond terug, er is sprake van een voorlopige regeling zolang hij bij haar in woont in een 2 kamer woning) dus ik ben bang dat dat in de toekomst alleen maar vervelender wordt als ze elke dag zo lang moeten reizen.
Ik heb al een tegenvoorstel gedaan trouwens tijdens het laatste gesprek. Als hij daadwerkelijk verder weg gaat wonen om er een ruime weekendregeling van maken. Dus niet om de week van vrijdagmiddag tot zondagavond maar van donderdagmiddag tot maandag. 4 dagen bij hem, 10 dagen bij mij.
Maar dat wil hij ook niet, hij wil 50/50.
Binnenkort hebben we als het goed is weer een 4 gesprek met de advocaten, ik twijfel of ik misschien te veeleisend ben dus ben blij met meerdere inzichten hier.
hij merkt het vanzelf
De kinderen accepteren het blijkbaar nu al niet. Dus die passen dat vanzelf aan. (ik blijf vannacht bij mama slapen want ik moest nog met X aan een project werken, ik blijf vannacht bij mama slapen want ik heb een feestje, ik blijf bij mama slapen want heel druk voor de toetsweek etc. etc. ).
eisen
@V@@s
Ik durf dat risico niet te nemen bij mijn ex.
Hij is nogal dwingend dus zal zijn rechten opeisen. Dus als een dochter niet meer zo vaak heen wil dan zal hij daar niet zo maar mee akkoord gaan.
Dan neem ik liever van tevoren maatregelen dan achteraf met de gebakken peren zitten 
vergeet niet
Dat hij om het af te dwingen terug naar de rechter moet. Die zal de kinderen ook horen.
die oudsten
Die oudsten mogen gehoord worden en zelf hun zegje doen bij een eventuele rechtzaak als jullie als ouders er niet uitkomen. Je kunt ze ook vragen hun wensen op papier te zetten en dat bij de mediator neer te leggen als voorschot daarop.
Ik merk het aan mijn 14 jarige, die gaat haar vader ook zo zeggen dat ze volgende week donderdag niet naar hem gaat met een smoes, want ze wil leren voor de toetsweek, maar niet bij hem.
Die communicatie mag / moet ze zelf doen, haar beslissing. Mijn ex woont op 45 auto minuten zonder file.
Lena
Als hij inderdaad bereid is om die 45 km per auto te overbruggen, zou dat moeten kunnen. Ik ben wel benieuwd hoe lang hij dat volhoudt als er eentje iets vergeten is (boeken blijven soms in het kluisje op school liggen) of er mer klasgenoten samen aan een opdracht moet worden gewerkt (dan kan hij twee keer rijden).
kinderen zelf
De vraag is of de kinderen zelf zin hebben om iedere keer 45 km in de auto te zitten.
risico
@Sydney,
Ik lees helaas te vaak dat het erg moeilijk is om een co-ouderschapsregeling terug te draaien als het uiteindelijk niet loopt zoals het moet.
Dus dat bv de vader de kinderen niet de ruimte geeft om iets te ondernemen met vrienden na school in de week dat ze bij hem zijn.
En ik heb dan geen poot op te staan als ze zelf niet tegen hem in durven te gaan (hij heeft nu al geen al te beste relatie met 1 van de 2 oudsten en neemt haar behoeftes vaak niet serieus)
Ik ben dus erg bang om het maar te proberen met het risico dat het helemaal niet gaat en het voor de kinderen erg lastig gaat worden.
Beter voorkomen dan genezen toch?
Ik heb sowieso al aangegeven dat ik vind dat er een proeftijd moet zijn als er een wat meer gelijkwaardige regeling komt en dat de kinderen dan ook mogen aangeven wat ze ervan vinden.
Maar eigenlijk hoop ik dat het niet zo ver hoeft te komen en hij in de buurt gaat wonen of anders afziet van co-ouderschap.
Eens Flavia
Dat is ook het eerste wat ik dacht; vanaf 12 jaar mag je aangeven wat je wil. Ik zou iig rekening houden met de wensen van de kinderen en niet direct akkoord gaan met een 50/50 regeling waarbij de reisafstand zo groot is. Hij kan wel van alles willen, maar het heeft het meeste impact op het leven van de kinderen.
Je hebt gelijk
Lena, je hebt groot gelijk met dat "voorkomen is beter dan genezen". Het lijkt mij een recept voor een hoop narigheid en kwaad bloed als je nu bij je volle verstand akkoord gaat met een regeling die niet gaat werken, in de hoop dat dan vader straks zich bij alles neerlegt (yeah, right) of de rechter jou gelijk geeft vanwege de verklaring vd kinderen. Alsof dat dan allemaal zo'n lolletje is, zo'n procedure. Je moet nu inzetten op een regeling waarvan je kan verwachten dat die min of meer toekomstbestendig is.
Snapt je ex dat de kinderen niet voor de scheiding gekozen hebben? Om over de nieuwe vlam nog maar te zwijgen.
Groeten,
Temet
Ouderschapsplan
Ouderschapsplan is echt een wassen neus. Mijn advies is geen co-ouderschap aan te gaan met een onredelijke dwingende ex. Terug draaien is namelijk onmogelijk tenzij er sprake is van mishandeling oid. Mijn ex heeft inmiddels in 2 jaar 57 keer de afspraken uit het ouderschapsplan aan de zogenoemde laars gelapt en tot dusver heeft dat nog geen enkele verandering opgebracht. Ook niet met hulp instanties, advocaten en rechters. Ik weet de helft van de tijd niet eens door wie ons kind verzorgt wordt en soms niet eens waar ons kind is (welk land) en terugbrengen op afgesproken dagen is ook regelmatig niet gebeurd. Maar nog steeds co-ouderschap ondanks het feit dat dochter ook bij instanties aangeeft niet teveel nachten naar andere ouder te willen. Stem van kind heeft geen enkele waarde....dus ik zou zeggen weiger co-ouderschapsplan op papier en geef kinderen de ruimte om naar vader te gaan. Maar dan kan je ex je nergens dwingen en houd je de touwtjes zelf in handen. mijn tip aan jou is ook om toestemming voor vakanties op te nemen ergens. Mij wordt het leven zuur gemaakt door handtekeningen te weigeren en geen toestemming te geven om op pad te gaan naar het buitenland (en dan heb ik het over de Ardennen of winterberg, niet over Afghanistan). Sterkte!
Lena
Mocht je nou in de situatie zitten dat vader niet luistert naar de kinderen (of omdat hij gewoon niet luistert, of omdat hij denkt dat jij ze dingen hebt ingefluisterd) dan zouden jullie misschien ook nog je licht kunnen opsteken bij Villa Pinedo of bij de Kindbehartigers. Ik weet niet wat die allemaal precies doen, om eerlijk te zijn, maar het zijn twee clubs die specifiek opkomen voor de belangen van kinderen in een scheidingssituatie, het is misschien een idee om er iemand van buiten bij te betrekken die niet voor éen van de ouders opkomt. Je zou eens op de betreffende sites kunnen kijken of ze je nuttig lijken.
Groeten,
Temet
Maar
Ik snap dat dit voor de kinderen niet ideaal is. Maar het is toch niet zo dat bij een scheiding kinderen ineens als prinsjes en prinsesjes van suikergoed behandeld hoeven worden? Er zijn wel meer gezinnen waar sprake is van grote reisafstanden (bijzonder onderwijs), niet altijd kunnen afspreken na school, niet mee kunnen doen met wedstrijden van de sport. Ook bij gezinnen die nog intact zijn.
Maar Sydney
Dat is toch geen reden om het nu niet proberen goed te regelen waarbij ieders belang, en met name dat van de kinderen, wordt meegewogen? Dat heeft niks te maken met vorstelijkheden, maar alles met respect. Scheiden is sowieso al niet leuk, zacht uitgedrukt.
Werkt niet
Ik vind dat je gelijk hebt. Hier is er een weekend per 2 weken regeling en dat is al moeilijk. Kinderen zitten veel in de auto en missen hun vrijheid in het weekend. Was niet mijn idee maar ex ging verhuizen ondanks afspraak in de buurt te blijven wonen. Om me heen zie ik co-ouderschap van gezinnen die dicht bij elkaar wonen en dat is zo veel fijner voor alle partijen.
Lena
Jullie geval doet me denken aan de scheiding van mijn vriendin met haar ex. Toen ze scheidden, was haar dochter net 12 jaar geworden. Haar vader wilde absoluut co-ouderschap, maar dat zag de dochter zelf niet zitten. Er werd voor haar een onderhoud met de rechter geregeld, die haar onder 4 ogen sprak en haar standpunt volgde. Het werden 2 weekends per maand, tot grote ergernis van de vader. De argumentatie dat werd gebruik : de vader woonde op 20min rij-afstand en ze kon daardoor niet meer met de fiets naar school, en ze zag het niet zitten om met de nieuwe vriendin van haar vader samen te wonen (vanaf dag één tijdens de scheiding trok hij bij zijn minnares in).
Het wordt geval per geval bekeken, en het hangt natuurlijk van de rechter af die er zich mee bezighoudt. De rechter toetst vooral af of het kind een ingefluisterd verhaaltje vertelt, of wel degelijk zelf die mening is toegedaan en overtuigd is.
Sydney
Nee de kinderen zijn geen prinsjes of prinsesjes geworden. Maar ze hebben wel te dealen met een scheiding van hun ouders. En dat is voor de meeste kinderen wel een behoorlijke tegenslag, teleurstelling en verdriet. Om daarnaast ook van de kinderen te verlangen dat ze lange reistijden hebben, uit hun sociale/school omgeving worden gehaald, is best een dingetje. En dat maakt een vergelijking met kinderen in een intact gezin een oneigenlijke.
Leeftijd
De leeftijd van de kinderen op het moment van scheiden is ook heel bepalend. Een dreumes kan aan veel dingen wennen, dan is het normaal want weet niet beter.
Maar bijna pubers hebben al een eigen leven en routines opgebouwd dat wil je zo veel mogelijk in stand houden.
Zo'n omgangsregeling moet je toch steeds weer aanpassen aan nieuwe fases in het leven van zowel kinderen als ouders. Ze gaan eens een andere sport doen, bij een andere club trainen, extra training of juist minder. Ouders krijgen nieuwe relaties, moeten verhuizen voor hun werk. Het is goed om een basis te hebben maar die moet je ook steeds tegen het licht houden en is zeker niet gegoten in beton. Mogelijk dat het zelfs straks 3 regelingen worden voor elk kind 1 afhankelijk van de behoeften van het kind.
Alkes
Maar blijkbaar is het geen probleem om van de kinderen te verwachten dat ze hun vader voortaan nog maar om de week zien? Want het is altijd de moeder die ze bij zich wil houden 'omdat dat beter is'.
Tja
Blijkbaar zijn het nog steeds de moeders die de meeste vanzelfsprekende zorg voor de kinderen dragen. Vader is alvast bij zijn vriendin ingetrokken. Moeders doen dat niet zo snel of ze nemen de kinderen mee naar nieuwe vriend.
Dan is het ook best logisch dat bij de verdeling vader zijn los erbij hangende vaderschap op eenzelfde manier voortzet. Beetje cynisch wel, maar zo is het nou eenmaal. En dan om co ouderschap vragen terwijl je nooit hebt laten zien dat je evenredig bij draagt.
Blijft raar
'Vader is alvast bij zijn vriendin ingetrokken. Moeders doen dat niet zo snel of ze nemen de kinderen mee naar nieuwe vriend.'
Als moeder de kinderen meeneemt naar het adres van de nieuwe vriend, raken de kinderen ook hun vriendjes, school, sport kwijt. Maar dan is het ineens helemaal niet erg voor de kinderen.
Klopt Sydney
Ik ken dan ook geen een vader die dan eist dat de kinderen bij hem blijven wonen. Dat is toch vaak een gehaal en getrek onder voorwaarden waardoor er op vader niet te rekenen valt. Terwijl van moeders verwacht wordt en dat ook meestal de realiteit is dat je altijd beschikbaar bent zelfs als vader het laat afweten. Andersom zie je dat toch weinig.
Natuurlijk wel als vader de 'zorgvader' zou zijn. Dan zie ik hem in staat om per kerende post de kinderen weer mee naar huis te nemen.
Maar ja, zo zijn de verhoudingen meestal niet.
Zijn zaak
"Maar blijkbaar is het geen probleem om van de kinderen te verwachten dat ze hun vader voortaan nog maar om de week zien? "
Nou ja, er is mee te leven. Maar eh... het is hún keus niet dat hij de deur uit gaat en 45 km verderop gaat wonen.
"Want het is altijd de moeder die ze bij zich wil houden 'omdat dat beter is'."
Niet per definitie, maar in dit geval wel. De kinderen blijven wonen waar ze wonen en hoeven niet van school te wisselen.
Als vader het belangrijk vindt om een rol te spelen in het leven van zijn kinderen, dan moet ie dichterbij gaan wonen.
Daar
gaat het toch niet over? Het is aan de vader om te kiezen, want hij wil verhuizen. Dan kan hij óf dichtbij blijven wonen en dan is co-ouderschap mogelijk. Of hij kan verder weg blijven wonen. Dan is co-ouderschap niet mogelijk. Waarom zouden de kinderen de gevolgen moeten dragen als de vader wil verhuizen? Het gaat niet alleen over school, maar ook over afspreken - waarbij de afstand misschien nog groter is, als de vrienden/vriendinnen niet wonen in het dorp waar de school staat, maar ook niet de kant op waar vader gaat wonen. En over sport. Keer drie kinderen. En drie scholen. En verschillende sportverenigingen? Vader gaat dat niet redden. Dus kunnen de kinderen niet sporten. En niet afspreken. De hele week.
M lavell en Renate
'Nou ja, er is mee te leven.'
Dat geldt dan ook als de vader verhuist en co-ouderschap wil.
'Waarom zouden de kinderen de gevolgen moeten dragen als de vader wil verhuizen?'
Omdat dat nou eenmaal altijd zo is bij beslissingen die ouders nemen. Emigratie, lid zijn van een kerk, midden in de stad wonen of juist op het platteland, tweetalig opvoeden, vegetarisch koken, pianolessen of youtube. Maar omdat in dit geval de vader 'slecht' is omdat hij wilde scheiden, is elke beslissing ineens kindermishandeling. Hij is nog steeds hun vader en heeft net zo veel rechten als de moeder. Is er een keer een vader die 50 % van de zorg wil dragen, is het nog niet goed. Omdat het niet gaat zoals de moeder dat wil.