Co-papa is ziek

Hier ook

co-ouderschap week op week af, dochter van 12 en zoon van 10. In mijn geval zijn mijn kids vaak liever bij hun vader omdat daar alles mag en niets moet. Wij ruilen ook wel eens, meestal zonder problemen.

Ik heb geleerd te stoppen met proberen hem op een normale manier (mijn manier) te laten reageren en gedragen. Hij doet dat namelijk niet en of ik me nu wel of niet er aan erger, het veranderd niets aan zijn gedrag, sterker nog als ik laat merken dat hij mij irriteert, lacht hij in zijn vuistje.

Ik deal er gewoon mee, behalve als ik mijn leven op z'n kop moet zetten. Gebrek aan planning aan zijn kant, leid niet meer tot stress of spoed aan mijn kant.

Ik zou misschien wel zeggen, nee, ik kan ze nu niet hebben, rot dat je ziek bent, regel maar iemand die voor ze kookt ofzo.

Maar.... ik vind jouw kinderen als best op een leeftijd waar ze zelf ook dingen kunnen regelen en als jij het fijn vind dat ze dan toch (extra) bij jou zijn, zou ik het er lekker van nemenen en ze kunnen best zelf een boodschap halen en evt wat makkelijks koken als jij nog niet thuis bent, denk ik......

Agaatje

Agaatje:
"Ik heb geleerd te stoppen met proberen hem op een normale manier (mijn manier) te laten reageren en gedragen. Hij doet dat namelijk niet en of ik me nu wel of niet er aan erger, het veranderd niets aan zijn gedrag, sterker nog als ik laat merken dat hij mij irriteert, lacht hij in zijn vuistje. "
Inderdaad, ik zal zijn gedrag niet veranderen... maar ik heb hier natuurlijk voor het belang van de kinderen gekozen en toch erger ik me (maar dat heb ik naar hem toe niet laten blijken). Ik heb eerst gezegd dat ik een en ander moest bekijken en later heb ik hem pas teruggebeld. Zover ben ik al.
Maar het stoort me dat hij er dus nog steeds in slaagt om mijn leven in de war te maken. Ik probeer zoveel mogelijk thuis te zijn 's avonds in de kind-week en nu zal ik zowat elke avond later thuis zijn of later op de avond weer weg moeten. Die afspraken kan ik ook niet wijzigen, want ze zijn al ruim op voorhand vastgelegd. En dan dat argument "ik wil ze niet besmetten". Tsss!
Tuurlijk zijn mijn kinderen groot genoeg, en die praktische dingen zijn snel opgelost (ik heb altijd wel wat dingen in de diepvriezer), maar het is wel makkelijk voor hem.
Voor alle duidelijkheid: ik heb mijn kinderen graag bij mij, en zij komen graag, maar nu zullen ze drie weken naeen bij mij geweest zijn, en dan heb ik toch wel wat nood aan ademhalen. Ik steek veel tijd in er zijn voor hen, luisteren, praten, .... en dat vind ik vaak wel vermoeiend. Vooral omdat oudste al haar ergernissen over co-papa er bij mij uitgooit .....

Sus-anne

Ik heb nooit ex aangesproken op wat oudste mij vertelt, ook al zat ook ik tenenkrommend te luisteren. Ik vind idd dat ze oud en groot genoeg is om het zelf met hem op te lossen (wat volgens mij nooit gaat gebeuren, omdat hij zich naar haar net zo opstelt als destijds naar mij toe), en dat heb ik haar ook altijd gezegd. Maar ik wil natuurlijk wel luisteren en haar steunen. Daar kruipt wat mij betreft veel energie in: ik herken heel veel van wat mij destijds tot de scheiding heeft gedreven, en ik weet dat zij het zelf best oplost, maar dat haar nog veel verdriet staat te wachten. Ze kan al niet bij hem terecht, dus wil ik dat ze wel bij mij terecht kan.
Ik had nu natuurlijk "neen" kunnen zeggen en de kinderen naar hem laten gaan, maar ik weet zeker dat dat ook niet de goede oplossing zou zijn. Ik zou het achteraf nog vaak mogen horen, van hem dan, of viavia ... De kinderen konden nu bij mij blijven, ik heb alleen voor hen toegezegd.
Ik vind het gewoon een stom argument van hem, van ze niet willen besmetten, het zijn toch geen baby's meer! Het erge is dat hij zijn eigen uitvluchten ook steeds gelooft en ja, ik beken, dat ergert me nog altijd. Ik wilde ook niet met hem in discussie gaan, dat zou toch nergens toe geleid hebben.

Zonnetje

Je formuleert het heel duidelijk Daarom heb ik het hier ook gepost, omdat ik zelf niet altijd zie wat en hoe, omdat ik er te dicht bij sta. Een buitenstaander ziet vaak meer en beter. "Volgende keer beter" inderdaad; dan zal ik aan dit draadje terugdenken. Het is vaak vervelend omdat je snel moet beslissen en antwoorden. Net zoals je in andere situaties niet steeds ad rem bent en achteraf de beste antwoorden kan bedenken
Ik heb dus optie 2 gekozen, keuze van de kinderen.
En ja, ik voel me vervelend ivm die invloed op mijn leven. Grrr! Hoorde daarnet dat hij maar een gewone viral infectie van de bovenste luchtwegen heeft. Tuurlijk, dat was te verwachten! Was het niet zo geweest dat de kinderen deze keer - omwille van de krokusvakantie - als op zaterdag bij me kwamen, dan had ik wellicht neen gezegd. Nou ja, voor hen is het wel fijn om bij mij te zijn, en ze snappen het wel dat ik er deze week minder zal zijn. Hopelijk vinden ze hun vader maar een mietje (denk ik dan diep van binnen)!
Dochter vindt het al helemaal fijn om bij mij te zijn; gaf zelfs onlangs aan dat "als hij haar nog zo'n paar streken leverde", ze misschien wel helemaal bij mij kwam wonen. Wat haar oa tegenhoudt is haar loyauteit naar hem toe en haar vriendinnen en jeugdbeweging in het andere dorp, bij vader, waar ze met de fiets op 5 à 10 minuten naartoe kan. Van bij mij is het al gauw een half uur rijden; is doenbaar, maar 's avonds en bij regenweer niet altijd zo handig.

Ook boos op mezelf

omdat ik me er ergens toch ingeluisd voel door ex....
Ik vind het moeilijk om beslissingen te nemen die voor de kinderen vervelend of nadelig zijn, merk ik.
Zo moet de schoolagenda van zoon (13) elke week door de ouder(s) ondertekend worden. Op een bepaald moment bleek dat de papa-weken nooit ondertekend werden. Ik heb ze toen ondertekend en zoon gezegd dat ik vanaf nu niet meer zou tekenen voor de week dat hij bij zijn vader is: ofwel moet hij zijn agenda maar onder papa's neus duwen en aandringen om te tekenen, ofwel moet papa er maar om vragen. Krijgt zoon een opmerking of school omdat er niet ondertekend werd, dan is dat jammer. "Zeg dan maar dat je papa het vergeten is". Ik vind dit niet leuk, maar wil ook niet steeds voor ex de klusjes opknappen.

En Zonnetje, dochter snapt wel dat ik niet altijd thuis ben, hoor. Ik ben nu ook wel eens weg 's avonds (heb idd mijn eigen leven), maar ik probeer het te beperken als de kinderen er zijn.
Trouwens, dochter zegt wel eens dat ze bij papa thuis "met twee pubers zit opgescheept: haar vader en haar broer" ..... Dat doet me ook wel pijn, om die pijn van haar te voelen ...

Beemer

Ik heb bedenktijd gevraagd en met de kinderen overlegd. En toch voel ik me er niet lekker bij, voel ik me weer maar eens bedot. Bah, dat vind ik nog het vervelendst, niet dat de kinderen nu deze week bij mij zijn. Ook al omdat hij deze week al andere dingen gedaan heeft die me/ons op de zenuwen werken (beloven iets te zullen klaarzetten dat dochter nodig heeft;neen dus, hij blijkt zelfs niet thuis te zijn; gelukkig kan dochter binnen in zijn huis, maar het voelt toch vervelend).
Hij kon vroeger ook altijd zeuren als hij ziek was...Stom van mij dat ik er weer inloop, denk ik dan, maar ja, ik denk aan het belang van de kinderen. Pff, lastig om steeds maar weer ermee af te rekenen te krijgen. Misschien moet ik maar niet zo streng voor mezelf zijn en een volgende keer gewoon neen zeggen, ook al is dat voor de kinderen niet zo leuk. Elke keer als het goed gaat, denk ik : hoera! maar daarna gaat het weer minder goed.... zal het ooit wennen?

Ja, zonnetje

Je schrijft heel rake dingen. Is wel goed voor mij, merk ik. Ik weet dat ik mijn ex niet kan veranderen (ooit, toen ik jong en naief was, dacht ik van wel ROFL), maar ik ben het zolang gewend geweest om alles te regelen en de boel draaiend te houden, dat het moeilijk is om het niet te doen. Zeker als ik weet dat de kinderen er de gevolgen zullen van dragen. Af en toe lukt het me wel, maar zeker nog niet altijd. We kunnen vaak wel goede afspraken maken, maar elke keer weer slaagt hij er toch weer in om de afspraken niet na te komen, of maar gedeeltelijk, en altijd weer heeft hij er een uitleg voor (die voor niemand zinnig lijkt, behalve voor hemzelf). Nou ja, onder meer daarom ben ik ook weggegaan. Ik heb het vermoeden dat hij een of andere ASS of ADD of wat dan ook heeft, maar eigenlijk wil ik dat allemaal niet meer weten, omdat ik met mijn leven verder wil. Maar af en toe krijg ik er natuurlijk wel mee te maken.....
Zonnetje schrijft:
"als jij het liefst ervoor kiest om de zorg voor je kinderen die je ex laat vallen (agenda tekenen, etc) op te pakken omdat je het belangrijker vindt dat het op jouw manier gebeurt dan dat je kinderen leren om het zelf met hun vader op te lossen, blijf het dan zo doen en voel je er goed bij. En stop met verwachten dat je ex het alsnog gaat doen, waarom zou hij, jij doet het toch als hij geen zin heeft? "
Die is raak, alleen zie ik dat zelf dus niet altijd. Nu is het niet zo dat ik wil dat het op mijn manier gebeurt; ik zou al blij zijn dát het gebeurt. En ja, mijn kinderen moeten leren het zelf met hem op te lossen, ook dat moet ik leren loslaten. Zoals het nu gaat, voel ik me er niet goed bij...
Zonnetje schrijft:
"Dat je dochter klaagt over het pubergedrag van je ex, ik zou zeggen: neem haar gevoel serieus, maar laat ze daar maar met haar vader naar een oplossing voor zoeken. Jouw oplossing is haar in huis nemen. Hoeven je dochter en je ex weer niet met hun probleem aan de slag."
Nou, ik zou mijn dochter niet meteen in huis nemen, tenzij het voor haar niet meer vol te houden is bij haar vader. Ze is 18 en meerderjarig, dus kan ze eigenlijk kiezen. Ik neem haar gevoel zeker serieus, en dat weet ze ook wel, maar het doet me vaak pijn om haar te horen vertellen. (Ik had nooit van mezelf gedacht dat ik toch zo'n "moeder" was...)
Haha, jouw voorbeeld van het preventieve klusje: zo herkenbaar! Je verwoordt het helemaal zoals ik het ken. Geweldig!
Mijn dochter heeft zo eens een hoop vuile was meegebracht om bij mij te doen omdat haar vader de was laat ophopen én omdat ze hem haar kledij niet toevertrouwt. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling kon zijn. Dan moet ze vader maar duidelijk maken dat hij moet wassen. Maar dan zegt hij natuurlijk: nou, dan doe je toch maar zelf de was?
Zo had ze ook eens (tot 3 maar toe) inlegkruisjes op zijn boodschappenlijst geschreven en toen ze na de kerstvakantie na twee weken weer bij hem was, had hij het nog steeds niet meegebracht. Ze wordt er razend van en hij legt het naast zich neer (hij zou wel eens de verkeerde kunnen meebrengen, zegt hij, maar ze had de lege verpakking er naast gelegd).
Ach, zo kan ik uren doorgaan. En ja, dan is dit "ziektegeval" er dus teveel aan.
Duidelijker zijn naar hem toe, ja, het lukt soms, maar soms laat ik het versloffen, of ben ik te moe en niet alert genoeg en dan is het weer te laat. Ook daarvan word ik moe.
Sorry, is beetje warrig misschien....

Ja, hier ook zo'n ex/ andere keuze gemaakt

Haha, zouden we met dezelfde getrouwd zijn geweest? Mijn dochter was pas anderhalf toen we uit elkaar gingen. Dochter moest het vaak met één luier per dag stellen omdat hij geen zin had om te verschonen. Inmiddels is dochter 11 en gaat ze nog maar heel zelden naar haar vader. Die doet namelijk letterlijk niks, behalve computeren en tv kijken. Ligt het grootste deel van de dag op de bank. Hij heeft inmiddels een vrouw die hem verzorgt (ongelofelijk vind ik dat, maar het gaat mij verder niet aan) maar ook toen hij die vrouw nog niet had, deed hij niks. Eten liet hij komen (pizza) en de lege dozen gooide hij naast de bank.
Ik heb, ook naar aanleiding van criminele vrienden van hem die bij hem thuis met wapens rondliepen, op een dag de omgang stopgezet. Ik was veel te bang dat zo'n verslaafde gek ineens een pistool op dochters kostbare hoofdje zou zetten. Ex vond het wel best.
Natuurlijk baal ik wel eens dat ik alles alleen moet opknappen, zonder kinderalimentatie (ex werkt niet, dus heeft geen cent). Hij is niet eens geïnteresseerd in haar schoolkeuze! Aan de andere kant, en nu kom ik aan de moraal van dit verhaal, ik verwacht ook helemaal niks van hem, dus áls hij wat doet, zijn we allemaal reuze blij. Door al dat computeren is hij enorm handig met computers, dus als er hier iets mis is, komt hij braaf opdraven.
Ik heb er bewust voor gekozen om de zorg dan maar helemaal naar me toe te trekken, ik wil mijn kind graag door haar jeugd heen krijgen zonder een verrot gebit door het niet poetsen van tanden. En het liefst ook een beetje gezond, niet dat de enige groente die ze ziet de tomatensaus op een pizza is. Nu dochter 11 is laat ik het wat meer gaan, die enkele keer dat ze daar is komt ze met buikpijn terug, maar ze is oud genoeg om te beseffen hoe dat komt dus eigen schuld.
Ik heb me kapot geërgerd toen dochter klein was aan de manier waarop het er bij hem aan toeging: zonder kinderzitje in de auto vervoeren, slecht eten, laat naar bed, veel tv. Iedere keer was ik weer een paar dagen bezig het kind op te laten knappen, ze zat voortdurend verstopt door gebrek aan vezels en drinken, was uit haar slaapritme, had ongepoetste tanden enz. De zorg helemaal overnemen is dan ook een keuze. Je ex veranderen lukt niet, dat moet je meteen vergeten.

Loslaten moeilijk

Zonnetje schrijft: “Misschien was je dochter wel veel jonger toen, maar het lijkt mij toch een logische (en helemaal niet ongezonde) stap om dan maar zelf je was te doen en je eigen inlegkruisjes te kopen. In plaats van zinloos te blijven zeuren over wat je vader allemaal vergeet.”
Ja, maar dat is natuurlijk haar stuk. Dat zal ze dan zelf moeten beslissen. Ze wil dat niet omdat ze bang is dat het hele huishouden dan op haar schouders terecht komt, en die schrik is niet ongegrond. Ze doet wel dingen, zoals de kamer schoonmaken, omdat het haar af en toe te veel wordt, maar een dankjewel krijgt ze er niet voor; hij vindt het maar normaal.
Wat dingen kopen betreft, is het ook wat ingewikkeld: we hebben geen alimentatie maar een systeem waarbij we elk een maandelijks bedrag storten op een gemeenschappelijke rekening die enkel gebruikt wordt voor uitgaven voor de kinderen (school, dokterskosten, kapper, …) De gewone kosten (eten, onderhoud, ...) betalen we elk voor onszelf. Aangezien de kinderen even vaak bij mij zijn als bij hem, is dat in verhouding. Als dochter dingen koopt die hij eigenlijk moet betalen, zou hij haar dat moeten terugbetalen en dat doet hij ook niet. Of ik zou het moeten regelen via die kindrekening, maar dat wil ik dan ook weer niet, omdat dat weer makkelijk is voor hem, want zo zijn de afspraken niet. Of ze zou hoger zakgeld moeten krijgen, om die dingen ook zelf te kunnen betalen, maar dat wil hij ook niet. Hij betaalt trouwens elke maand zijn bijdrage veel te laat. Zo zei hij vorige week dat hij het morgen zou betalen. Nou, die morgen moet nog altijd komen!
En al die dingen vindt dochter nog niet het ergste, maar wel dat hij er niet is voor haar, haar niet serieus neemt en haar voortdurend vergelijkt met haar HB broertje. Toen ze haar semestriële resultaten van haar eerste jaar hogere studies had, was zijn antwoord “het zou beter kunnen”. Ze heeft keihard gewerkt en een behoorlijk resultaat gehaald, bij hem was het vroeger altijd hakken over de sloot. Hij is wel druk in de weer met zijn bevliegingen (boot opknappen; modelbootje bouwen, …), daar maakt hij wel tijd voor. Ach, ik snap haar frustraties wel, ze wil zo graag een vader die haar “ziet”.
Stoepkrijt schrijft: “Haha, zouden we met dezelfde getrouwd zijn geweest?”
Nou, ik denk het niet want wapens heb ik toch nog nooit gezien! Mijn ex is ook niet echt lui, hij is voortdurend in de weer als een kip zonder kop, maar hoe druk hij ook is, er gebeurt niets. Een nieuwe vriendin heeft hij ook niet, want – zo vertelt hij aan de kinderen – “daar heeft hij geen tijd voor
Ik zal het allemaal nog wat tijd moeten geven. De relatie duurde 29 jaar, maar we zijn nog maar 2 jaar uit elkaar.

Dochter

Hoi Co-mamma,

Vind je het niet een beetje zorgelijk dat je dochter zo gefocust is op het gedrag van haar vader? Een gemiddeld 18 jarig meisje heeft het meestal te druk met rommel maken, uitgaan, bijbaantjes, school, vriendjes etc. Ouders zijn maar een lastig bijverschijnsel waar je je tot richt als je geld nodig hebt. En wat kost een pak inlegkruizen nou helemaal, om daar zo een zaak van te maken is een beetje genant. Ik denk dat het goed is als ze over dat soort dingen klaagt gewoon niet te reageren, misschien dat je onwillekeurig bepaald gedrag bij je dochter bevestigd, zonder dat je dat wil overigens.

Minke, beetje bijstellen

Minke schrijft:
"Vind je het niet een beetje zorgelijk dat je dochter zo gefocust is op het gedrag van haar vader? Een gemiddeld 18 jarig meisje heeft het meestal te druk met rommel maken, uitgaan, bijbaantjes, school, vriendjes etc. Ouders zijn maar een lastig bijverschijnsel waar je je tot richt als je geld nodig hebt."
Euh, dan is mijn dochter geen gemiddeld 18-jarig meisje!
Minke schrijft:
"En wat kost een pak inlegkruizen nou helemaal, om daar zo een zaak van te maken is een beetje genant. Ik denk dat het goed is als ze over dat soort dingen klaagt gewoon niet te reageren, misschien dat je onwillekeurig bepaald gedrag bij je dochter bevestigd, zonder dat je dat wil overigens."
Als je mijn bijdragen leest, denk je misschien dat ze dit allemaal opblaast, maar het zijn maar een paar voorbeelden. Het zijn vaak net die kleinigheden die de druppel zijn die de emmer doen overlopen. Als de afspraak is dat hij dit en dat betaalt, dan moet hij dat gewoon doen. Punt. En anders moeten er nieuwe afspraken gemaakt worden, maar dat wil hij ook niet.
Ik reageer ook niet echt als mijn dochter komt klagen, maar ik snap wel dat ze af en toe wat stoom wil afblazen en dan luister ik gewoon. Ze vraagt ook geen oplossing aan mij, ze wil gewoon haar verhaal kunnen doen.

Zonnetje, dankjewel

Aan je bijdragen heb ik veel. Je schrijft het net goed neer. Het doet me ook goed dat je vb schrijft "Dat je zelf al worstelt met het gedrag van je ex en je je dochter er ook weer mee ziet worstelen." Dat is idd gewoon lastig. En "Kennelijk is hij net zomin de vader die zij nodig heeft als de man die jij nodig had." Mooi zo, dit had ik even nodig, een bevestiging dat ik de goede beslissing genomen heb door bij hem weg te gaan (dat zeggen de kinderen trouwens ook!). Dankjewel!
Ik probeer zijn stuk niet te gaan overcompenseren, maar dat lukt natuurlijk niet altijd.
"Met haar meedenken over praktische oplossingen kan wel natuurlijk." Precies, dat doen we dan ook. Ik ben trouwens erg blij dat ze met haar problemen bij mij komt en ze niet voor me wegstopt.
"Nou ja, ik weet het ook niet. Rot voor je dochter, maar fijn dat jij haar wel \'ziet\'. Meer kan je misschien niet doen. " Ook hiervoor dankjewel. Ik voel me meteen veel beter!

Tijd geven

Zonnetje: "Maar ik ben het trouwens ook wel met Minke eens, dat het vreemd overkomt dat je dochter nog met haar vader strijd voert over dat soort dingen. Het zou voor haar ook handiger zijn om in te zien dat dat geen zin heeft en een manier te vinden om te krijgen wat ze nodig heeft zonder dat ze haar vader hoeft te veranderen (wat niet kan). Maar misschien doet ze dat al en baalt ze er gewoon van dat het niet anders kan."
Het is redelijk nieuw voor haar. We zijn nog maar een tweetal jaar echt gescheiden en toen we de scheiding aankondigden, was zij in eerste instantie erg boos op mij, wat ik best wel snap. Het is een gevoelig kind en ze wilde gewoon dat we bijeen bleven. Ze nam het mij kwalijk dat ik weg wilde, want ik liet die arme papa in de steek. Zo moet het voor haar gevoeld hebben. Ze was toen 15. Nu is ze ouder en snapt ze waarom ik ben weggegaan. Ze heeft intussen ook een vriendje en heeft ook meer inzicht in relaties gekregen. Ik heb - denk ik - altijd erg veel opgevangen om de sfeer in huis te bewaren, en om de kinderen niet teveel met negatieve dingen te belasten. Nu ik er niet meer ben in dat andere huis, vallen haar meer en meer de dingen op bij haar vader die er vroeger ook al waren, maar die nu dus niet meer door mij opgevangen worden. Haar strijd met haar vader is dus relatief jong. Ze vindt hem ook vaak maar zwak en kinderachtig. Door met hem in strijd te gaan, hoopt ze kennelijk dat hij zich krachtiger opstelt, meer mannelijk, meer vader, maar ik weet al dat dat nooit zal gebeuren.... integendeel.
"Maar het klinkt inderdaad een beetje alsof ze bij haar vader in huis in de val van jouw oude rol gelopen is, misschien ook door het leeftijdsverschil met haar broertje. Zich verantwoordelijk voelt voor dat alles daar goed gaat, maar niet de bijbehorende mogelijkheden heeft (huishoudgeld bijvoorbeeld). Ook daarom is het voor haar goed als jij een ander voorbeeld geeft! " Haar vader duwt haar ook een beetje in die rol, maar let wel, ze laat zich niet doen hoor! Ze neemt zeker niet het huishouden over, maar wijst hem wel op zijn verantwoordelijkheden. Anderzijds, ik ben er ook niet bij en ik hoor natuurlijk alleen maar haar kant van het verhaal.
Ik luister en probeer oplossingen aan te reiken, of met haar mee te denken dat ze zelf oplossingen vindt. Ik durf soms ook wel zeggen dat ze hem niet zal veranderen, en dat ze aan zichzelf moet denken, dat zij over x aantal jaren het huis uitgaat en haar eigen leven zal leiden. Ze ziet mij nu ook als een zelfstandige vrouw die haar eigen boontjes dopt, haar eigen huis heeft en zich niet afhankelijk van een man opstelt. Ik heb wel een vriend, maar die woont heel ver weg en die zie ik maar om de veertien dagen.

Co mama

Ik kan me toch niet aan de indruk ontrekken dat er vanuit jou ook iets niet helemaal zuiver zit. En dan denk ik aan iets in de trant van; je kinderen klein houden en niet hun zelf verantwoordelijk te zijn.

Ik begrijp heel goed dat co-papa geen inlegkruisjes meeneemt met de boodschappen. laat ze dat lekker zelf regelen!
En tegen je zoon van 13 zeg je;'Je moet maar zeggen dat je papa dat vergeten is'' Praat jij zo tegen je zoon van 13?

Koentje

Ik ben een tijdje niet op het forum geweest.
Koentje, je schrijft: "En dan denk ik aan iets in de trant van; je kinderen klein houden en niet hun zelf verantwoordelijk te zijn."
Geef ik die indruk? Misschien komt dat zo over, maar ik denk het toch niet, hoor. Wat wel zo is, is dat de co-papa geen verantwoordelijkheid opneemt.
Koentje:"En tegen je zoon van 13 zeg je;\'Je moet maar zeggen dat je papa dat vergeten is\'\' Praat jij zo tegen je zoon van 13?"
Euh, wat is hier het probleem? Ik vind niet dat ik het moet oplossen als co-papa iets vergeten regelen is. Ik heb het lang genoeg gedaan om zijn zaakjes op te lossen. Wat zou jij dan doen in zo'n situatie? Anderzijds zeg ik wel aan mijn zoon dat hij maar met zijn agenda bij papa moet gaan als die er zelf niet om vraagt. Is dat dan ook niet leren verantwoordelijkheid te nemen?
Ik vind je reactie nogal tegenstrijdig.

Zie het probleem niet

Het is juist fijn als het, in dergelijke gevallen zoals ziekte, mogelijk is om van het schema af te kunnen wijken. Dit moet dan natuurlijk van beide kanten komen en mogelijk zijn ivm afspraken. Dus als jij ziek bent is het prettig dat de kinderen bij je ex kunnen zijn en andersom. Ik vind het juist logisch om het zo te regelen. Wel blijft het in dit geval natuurlijk de verantwoordelijkheid van je ex. Kan jij dus niet dan moet hij het maar anders regelen. Al vind ik excusses als geen boodschappen of het moeten koken voor je kinderen een beetje zwak.

Probleem (pje)

An, het is ook niet echt een "probleem", maar eigenlijk wilde ik mijn ergernis ventileren.
In mijn beginposting stel ik dat wisselen meestal geen probleem is, maar de laatste tijd begint ex weer een hoop afspraken aan zijn laars te lappen,of liever: naar zijn hand te zetten, en op een bepaald moment zit het mij dan wel hoog.
Voor een zware verkoudheid hoeft hij volgens mij geen week te wisselen.
Als je dan ook nog weet dat hij afspraken maakt met de kinderen zonder mij erin te betrekken, en dat ik vorige week op een avond thuis kwam en hij daar doodleuk de PS3-speler van mijn zoon zat te installeren (Mijn zoon had hem binnengelaten), kan je je misschien voorstellen dat dit akkefietje van zijn ziek zijn de druppel is die de emmer doet overlopen. Ook dit voorval had al een aanloop gehad, waardoor ik nu helemaal niet blij was. Hij was dan nog verontwaardigd toen ik zei dat ik niet wil dat hij in mijn huis binnenkomt als ik er niet ben. Ik mag dan mijn grenzen stellen, hij marcheert er gewoon overheen.

En toch

Ik vind je berichten aardig confronterend, herken er veel van. Zowel van partner als van mezelf. En wij (jij en ik!) maken het leven ook wel zwaar! Vind het lastig te lezen over je dochter, en dat is iets dat me ook aan het denken zet, want ik denk wel dat dat aan ´ons` ligt.
Wij zijn hier niet gescheiden, maar ik kan zo mezelf horen als ik me voorstel dat ik gescheiden ben en nog steeds niet los kan laten. Van de ene kant denk ik, goh, daar ga je toch ook voor scheiden, lijkt me heerlijk er niet meer mee bezig te hoeven zijn! Van de andere kant voel ik zelf juist meer noodzaak eens los te gaan laten, want we zitten hier steeds met elkaar opgescheept en de kinderen krijgen dus veel meer mee, en hebben er meer last van.
Ik probeer hier steeds maar weer het over de afspraken-boeg te gooien. Ik heb dat sterk nodig, maar partner gaat daar maar niet in mee. Maar iid, zoals al eerder gezegd, het valt ook veel eerder op als iets mis gaat dan wanneer het goed gaat. Verder heeft partner veel kwaliteiten die nu ondergesneeuwd raken. Is dat bij je ex niet ook zo?
Ik zou je dochter leren te lachen over een voorval over inlegkruisjes. Mij lijkt dat een betere les dan haar meegeven dat het ernstig is. (en als ik me niet heel erg vergis geef je haar zeker die les, ook al wil je het misschien niet) En een posting van iemand die beschrijft hoe het bij háár ex ging, met wapens etc, zou ik niet zomaar naast me neer leggen. Zo kan het dus ook. En zo gaat het bij jouw ex dus niet. Jouw ex heeft het alleen niet zo op afspraken, hoe erg is dat? Dat hangt af denk ik van de mate waarin je zelf wilt meeveren. Hoe belangrijk zijn de afspraken voor jou? In hoeverre kun je ze loslaten? Misschien is een super strak schema voor de kinderen helemaal niet meer zo nodig, op deze leeftijd. Zeker als je zelf toch al moeilijk kunt loslaten, en de zorg voor je kinderen graag naar je toe trekt. (je vindt het prima als je kinderen daar slapen etc, maar voelt je geheel verantwoordelijk voor de morele steun, want dat kan vader niet naar jouw idee) Wat maakt het dan nog uit?
Bah, is voor mij flink confronterend hoor, ook hier (dochter is pas 6!) weet ik zeker dat dochter het zielig voor papa zou vinden als we uit elkaar gingen. Ik roep altijd heel hard dat papa zich in een slachtofferrol plaatst, maar dat doe ik waarschijnlijk ook.