communicatie / afstemmingsproblemen
Eind 2018 besloten mijn toenmalige partner en ik (op dat moment nog) in goed overleg een punt te zetten achter onze 12 jarige relatie. Onze twee kinderen raakten vanaf dat moment verzeild in een scheiding die zich gek genoeg in de loop van tijd pas ontwikkelde in een 'vechtscheiding'.
Bizar, als ik terugkijk naar de voorbije jaren, hoe waanzinnig veel er is gebeurd. En hoe lastig het is om het zo goed mogelijk te doen, met name voor de kids. Keer op keer weer, lopen we bij elkaar tegen muren op. We hebben twee maal mediation gehad, hebben al tot twee keer toe een ouderschapsplan (her)schreven onder begeleiding. Helaas is er ook al hulp ingeschakeld voor de kinderen. Ik zeg wel helaas, maar het heeft ook veel opgeleverd, zo kan de oudste nu heel goed verwoorden waar hij tegenaan loopt en kunnen we hem gerichter helpen.
Papa is binnen een jaar gaan samenwonen met zijn nieuwe partner en haar drie dochters. Voor onze kinderen betekent dit de helft van de tijd opgroeien in een samengesteld gezin van 7. Het betekende ook verhuizen naar een andere stad, 25km verderop. Dus wonen in een onbekende omgeving, ver weg van school, clubjes en vriendjes.
Zelf heb ik inmiddels ook zo'n 3 jaar een nieuwe relatie. Mijn vriend heeft zelf ook 2 kinderen, wij hebben een LAT relatie. Zo zijn we doordeweeks tijdens het schoolritme gewoon beiden op onze eigen plek met onze eigen kinderen. Het geeft ons enorm veel rust en ook ruimte om enorm van elkaar te genieten zodra we samen zijn, met zn tweetjes of met zn zessen.
Tot zover een beetje onze situatie.
Maar nu waar ik nu weer tegen aanloop....... omdat ik benieuwd ben naar reacties van anderen. De situatie is als volgt.
In ons ouderschapsplan hebben wij staan dat we in de herfstvakantie in principe ons reguliere schema volgen. Ma/di bij papa, woe/do/vrij bij mij. Maar natuurlijk is het ook mogelijk om op vakantie te gaan met de kinderen, daarvoor hebben we afwisselend een eerste keus om aan te geven of je in die week de kinderen extra dagen bij je wilt hebben.
Nou, papa heeft dit jaar die eerste keus en laat mij dus vandeweek via de app weten dat hij de kinderen in de herfstvakantie wil hebben vanaf de woensdagochtend. Hij geeft ook aan dat dat dus automatisch betekent dat ik de kinderen daaraan voorafgaand een volledige week heb. Heel nobel van hem, maar praktisch komt het er dus op neer dat hij verwacht dat ik de kinderen opvang op de maandag en dinsdag, terwijl dat voor mij vaste werkdagen zijn.
Ligt het nou aan mij dat ik hier zo slecht op ga? Moet ik niet moeilijk doen en nu in de actiemodus schieten om te kijken of ik BSO opvang voor de kinderen kan regelen? En mijn concertkaartjes voor de dinsdagavond door te verkopen?
Ik heb teruggegeven dat als het zijn wens is om die week het schema om te gooien dat ik het dan op prijs had gesteld als hij even met mij had afgestemd of dit voor mij wel een optie was, in plaats van nu te stellen dat we het zo dus gaan doen.
Ik word er moedeloos van, want exact ditzelfde probleem hebben we een jaar geleden ook gehad, toen ging het om de meivakantie. Waar hij over aangaf dat hij de kinderen de volledige eerste week wou hebben en de tweede week dus volledig voor mij was.
Die tweede week viel samen met 1 mei, de start van mijn nieuwe baan, dus ik gaf aan dat die tweede week wat mij betreft gewoon regulier ging zijn. In je eerste werkweek is er geen ruimte om verlof op te nemen. Nou dat is destijds een enorm conflict geworden, zelfs met een mediator erbij die bleef benadrukken dat mijn ex het plan verkeerd interpreteerde. Hij kan mij niet verplichten een week verlof op te nemen buiten onze reguliere regeling om.
En nu, maanden later, belanden we weer op exact hetzelfde punt.... Hoe krijg ik dit ooit beter? Hoe krijg ik onze 'relatie' weer op het niveau van elkaar vinden voor overleg/ afstemming? Door gewoon maar te stellen hoe we zaken inrichten stoot je altijd de ander voor het hoofd, krijgen we nooit een situatie van elkaar willen helpen en wordt alles van kwaad tot erger.
Het lijkt mij wel dat dit de consequentie is als je stelt dat een van de twee de eerste keus heeft.
En... het is vorig jaar ook gebeurt en nu weer: dit had je toch ook een beetje kunnen zien aankomen?
Hoe dan ook: de oplossing. Je kunt hem vragen die dagen op te vangen of bijv. alleen de dinsdagavond zodat je gewoon naar je avondje uit kan. En anders even rustig nadenken hoe je die dagen op kan lossen. Tenslotte heb je nog even toch?
Ik zou ook die negatieve gedachtes proberen los te laten ; 'ligt het nou aan mij dat ik hier zo slecht op ga'. Het valt niet mee om alles goed te regelen na de scheiding, maar probeer het een beetje positief te benaderen. Als er een vechtscheiding aan de orde is, heb jij zeker 50 % van de schuld daarvan; besef dat. Niet om je schuldig te voelen want dat heeft geen zin, maar wel om te kijken; "Hoe kan dit anders en beter?".
Ik zou de regeling aanpassen: je hebt eerste keus, maar je houd de verantwoordelijkheid voor de oorspronkelijke dagen, je kunt dan niet zomaar zeggen: dus jij neemt die dagen ter compensatie.
Als het kan kunnen zijn 'extra' dagen gecompenseerd worden bij jou, maar anders zijn de kinderen gewoon zijn verantwoording. Hetzelfde als jij een week weg zou willen, dan kunnen de extra dagen dat ze bij jou zijn gecompenseerd worden als het binnen zijn schema past, maar anders blijf jij verantwoordelijk voor de opvang op die dagen.
Eens met Pippeltje; dit lijkt me een gevolg van de afspraak die jullie hebben. Heeft hij nu eerste keus , de volgende keer heb jij die eerste keus en zal hij een oplossing moeten bedenken als de kinderen op jouw dagen bij hem zijn met alles wat daarbij komt kijken wat betreft werk en andere afspraken.
Waarom zou je de concertkaartjes verkopen; tijd zat op voor die dinsdagavond een oppas te regelen. Niet zo dramatisch doen, het is nog 2,5 maanden weg. Ik snap best dat je zegt dat je gewenst had dat hij het eerst met jou had af moeten stemmen maar "eerste keus hebben" is iets anders dan eerst toestemming aan jou moeten vragen of het wel kan. Die overleg/ afstemmings afspraak zie ik bij vele gescheiden ouders om mij heen en dat werkt ook zelden, want " in overleg" betekent dan ook dat het volgens de ander meestal niet kan. Als het echt niet werkt ziuden jullie de afspraken kunnen wijzigen naar het systeem zoals Ysenda beschrijft.
Een vechtscheiding zit je samen in; probeer er luchtiger mee om te gaan. Ook hoe je zijn gezinssituatie beschrijft zit zo'n waarde oirdeel in, alsof het een beter is dan het ander. Niet doen, daar worden de verhoudingen niet beter op.
Hoe oud zijn je kinderen?
Ik zou zeggen: pick your battles. Als dit alles is... Je hebt nog tijd om iets te regelen rondom die dinsdagavond. Vraag je ex of ze dan (toch) bij hem kunnen, en terwijl je het vraagt blijf je gewoon je lieve, blije zelf. Niet voor hem, maar voor je kinderen. Jij bent onderdeel van die 'vechtscheiding', zorg dat je dat niet meer bent. 
Eens met de rest. Dit soort irritaties levert overigens naar mijn idee nog geen vechtscheiding op.
De afspraken geven ruimte voor wat hij doet. En ik vind dat hij het in zoverreheel netjes doet dat hij ruim van tevoren al aankondigt welke keus hij maakt. Ik zou me hier niet zo druk om proberen te maken en een oppas regelen.
Sowieso lijkt het me een goed idee om een oppas (of meerdere) achter de hand te hebben voor als de kinderen een keer buiten de vaste dagen bij jou moeten zijn.
Courage schreef op 03-08-2023 om 17:28:
Hoe oud zijn je kinderen?
Ik zou zeggen: pick your battles. Als dit alles is... Je hebt nog tijd om iets te regelen rondom die dinsdagavond. Vraag je ex of ze dan (toch) bij hem kunnen, en terwijl je het vraagt blijf je gewoon je lieve, blije zelf. Niet voor hem, maar voor je kinderen. Jij bent onderdeel van die 'vechtscheiding', zorg dat je dat niet meer bent.
De kinderen zijn 6 en 10. Helaas is dit niet alles.... er speelt heel wat meer. De herfstvakantie is gewoon een voorbeeld die deze week oplaait.
Lastigste punt is dat de kinderen vastlopen bij papa in huis, met name onze oudste, die onlangs gediagnosticeerd is met ASS. Hij loopt vast omdat hij niet begrepen, niet gezien en gehoord wordt. Geen eigen plekje in huis heeft waar hij even af kan schakelen, hij raakt dus volledig overprikkeld in een groot huishouden. Daarbij mogen ze bij papa in huis niet over mama praten. Beide kinderen zijn bang voor de woede uitbarstingen van papa's nieuwe vriendin, als mijn dochtertje zegt "dit stickervelletje hebben we bij mama ook' is dat al reden om uit de slof te schieten. En zo zijn er jammer genoeg nog heel veel andere voorbeelden.
Ik weet dat er 2 nodig zijn voor een vechtscheiding, maar ik weet ook dat ik in mijn eentje niet in staat ben om dit te draaien. Geloof me, ik heb echt al vanalles geprobeerd, maar mezelf steeds op de laatste plaats zetten en alles maar accepteren is ook geen houdbare situatie.
Ysenda schreef op 03-08-2023 om 17:15:
Ik zou de regeling aanpassen: je hebt eerste keus, maar je houd de verantwoordelijkheid voor de oorspronkelijke dagen, je kunt dan niet zomaar zeggen: dus jij neemt die dagen ter compensatie.
Als het kan kunnen zijn 'extra' dagen gecompenseerd worden bij jou, maar anders zijn de kinderen gewoon zijn verantwoording. Hetzelfde als jij een week weg zou willen, dan kunnen de extra dagen dat ze bij jou zijn gecompenseerd worden als het binnen zijn schema past, maar anders blijf jij verantwoordelijk voor de opvang op die dagen.
Dat is juist het probleem, want dat is ook exact de regeling die wij nu hebben.
En eens, ik kijk ook zeker mee naar waar ik wel kan opvangen, heb al aangegeven dat ik de maandag kan opvangen (mits er voor die dag BSO is). Dan kan ik de kinderen na het werk ophalen en kunnen ze bij mij slapen. Maar op de dinsdag loop ik vast. Maar ipv dat dat gezien wordt als meehelpen, krijg ik allerlei verwijten dat er met mij niet te praten valt.
Terwijl het daar voor mij juist in zit, hij is niet in de lucht gekomen om te overleggen wat de mogelijkheden zijn. Hij moet uiterlijk 1 aug laten weten of hij de kinderen extra dagen wil hebben in de herfstvakantie, en ipv af te stemmen omdat hij alle dagen om wil gooien wat ook gevlgen heeft voor mij omt dan de mededeling 'dat we het zo gaan doen'
Ik weet dat er 2 nodig zijn voor een vechtscheiding, maar ik weet ook dat ik in mijn eentje niet in staat ben om dit te draaien. Geloof me, ik heb echt al vanalles geprobeerd, maar mezelf steeds op de laatste plaats zetten en alles maar accepteren is ook geen houdbare situatie.
Ja nou dat geloof ik al jaren niet meer hoor. Je kan toch volkomen flexibel zijn, of juist standvastig, op tijd je mond houden, je battles heel slim pikken, je grenzen goed aangeven, al je moeite doen voor goede communicatie, meebewegen en op de juiste manier standvastig zijn enz enz: als de ander kwaad wil, kom je nergens. Ik denk dat er wel degelijk één partij te vechtscheiding kan entameren en in stand kan houden.
Het probleem is dat er tegenwoordig al heel snel wordt geroepen dat iets een vechtscheiding is, alleen maar omdat er conflicten zijn.
Vervelend gevolg daarvan is, zo krijg ik de indruk, dat veel mensen eindeloos blijven aanmodderen in een poging om 'er gezamenlijk uit te komen', en vooral maar niet ieder een eigen advocaat nemen, want we moeten toch in goede harmonie uit elkaar kunnen gaan, we willen toch geen vechtscheiding. Met een hoop onnodig gedoe, vertraging en frustratie tot gevolg.
loves1982 schreef op 04-08-2023 om 08:52:
[..]
Dat is juist het probleem, want dat is ook exact de regeling die wij nu hebben.
En eens, ik kijk ook zeker mee naar waar ik wel kan opvangen, heb al aangegeven dat ik de maandag kan opvangen (mits er voor die dag BSO is). Dan kan ik de kinderen na het werk ophalen en kunnen ze bij mij slapen. Maar op de dinsdag loop ik vast. Maar ipv dat dat gezien wordt als meehelpen, krijg ik allerlei verwijten dat er met mij niet te praten valt.
Terwijl het daar voor mij juist in zit, hij is niet in de lucht gekomen om te overleggen wat de mogelijkheden zijn. Hij moet uiterlijk 1 aug laten weten of hij de kinderen extra dagen wil hebben in de herfstvakantie, en ipv af te stemmen omdat hij alle dagen om wil gooien wat ook gevlgen heeft voor mij omt dan de mededeling 'dat we het zo gaan doen'
Als dat de regeling is, dan snap ik het helemaal niet meer.
Ik snap sowieso niet waarom het zo moeilijk is (oké ik heb geen recht van spreken); af toe heeft iemand de kinderen een paar dagen extra. Dan laat je het daar toch bij?
Dus: ex zegt (waartoe hij eerste keus heeft): ik wil de kinderen graag deze herfstvakantie extra. Wil jij die dagen gecompenseerd hebben (in x tijd rondom de herfstvakantie) of laten we het daarbij? En als het jou niet uitkomt, dan zijn ze nu gewoon een paar dagen extra bij ex. Een andere keer is dat weer anders. Of niet.
Er zijn toch geen twee weken herfstvakantie?
"Hij geeft ook aan dat dat dus automatisch betekent dat ik de kinderen daaraan voorafgaand een volledige week heb." Is dat ook zo? Want dat vind ik dat dus een rare afspraak omdat de een dan beschikt/bepaalt over de niet-kinderen-tijd van de ander.
'Ik heb teruggegeven dat als het zijn wens is om die week het schema om te gooien dat ik het dan op prijs had gesteld als hij even met mij had afgestemd of dit voor mij wel een optie was, in plaats van nu te stellen dat we het zo dus gaan doen.'
Je had gewoon moeten zeggen: nee, dat kan niet. Eventueel toevoegen: buiten de vakanties houden we de gewone regeling aan.
Nu noem je het 'zijn wens om die week het schema om te gooien', maar het was niet 'zijn wens' het was jullie afspraak en hij heeft zich daaraan gehouden. In het belang van de kinderen, zodat die ook een keer een week vakantie kunnen hebben, hetzij met vader of met moeder.
De wens om 'even af te stemmen met mij' is geen slimme wens, in feit doet hij dat ook. Maar afstemmen is niet hetzelfde als goed- of afkeuren.
Nu ben je toch gaan schipperen (maandag kan wel, maar dinsdag... en dan dat concert 's avonds, dat vindt hij nooit een goede reden - ik denk dat je zo denkt), terwijl je tegelijkertijd boos ben op jezelf (of op hem?) dat je altijd schippert. simpel, dan moet je dat niet meer doen. Vriendelijk zeggen: die regeling rond de vakanties is prima, maar we moeten de andere regelingen laten zoals ze zijn en niet gaan veranderen.
Problemen rond je kindje met ASS, wellicht merkt hij zelf daar ook iets van of valt het wel mee. Wat kinderen tegen de andere ouder vertellen heeft is altijd een beetje twijfelachtig in de zin van: het kan ook iets anders willen zeggen. Als hij ook regelmatig meegaat naar behandelaars, therapie etc. zal hij zelf wel een eigen manier van omgaan ermee kunnen vinden.
Tsjor
ik geloof dat mijn punt niet helemaal begrepen wordt als ik de reacties zo lees. Het gaat er bijvoorbeeld niet om dat de ene ouder eens een keer de kinderen extra dagen heeft. Tuurlijk, logisch. Waar het hierom gaat is dat we 1 week herfstvakantie hebben, dat mijn ex dit jaar de keuze heeft om aan te geven of hij in die herfstvakantie dit keer de kinderen extra wilt hebben op zijn niet reguliere dagen. Zijn niet reguliere dagen zijn de woensdag, donderdag en vrijdag. Daar val ik niet over, hij heeft die keuze dit jaar, hij wil die dagen met de kinderen weg, dus natuurlijk kan dat!
Waar het hierom gaat is dat hij nu aan mij mede deelt dat dat voor mij dus betekent dat ik de kinderen die week op de maandag en dinsdag heb, terwijl dat nooit mijn dagen zijn. Ik heb dan werk en andere verplichtingen. Ik kan altijd meedenken in oplossingen, maar vraag dan op zn minst of er aan mijn kant iets te regelen valt voor die dagen. Maar hij legt het nu bij mij neer alszijnde mijn probleem.
Ik heb al aangegeven iets te kunnen regelen voor de maandag en dinsdag tot uiterlijk 18.00u op de dinsdag. Maar hij geeft nu aan dat hij de kinderen dan niet kan hebben vanwege werk. Dus…. De dinsdag altijd(al 5 jaar lang) zijn verantwoordelijkheid, maar omdat deze dinsdag toevallig in de herfstvakantie valt waar hij eerste keus heeft ben ik nu volgens hem degene die zijn werkavond moet opvangen. En daar wringt het voor mij, want dit gaat helemaal niet over de kinderen, dit gaat over zijn werk.
Jesse_1 schreef op 04-08-2023 om 13:29:
[..]
Als dat de regeling is, dan snap ik het helemaal niet meer.
Ik snap sowieso niet waarom het zo moeilijk is (oké ik heb geen recht van spreken); af toe heeft iemand de kinderen een paar dagen extra. Dan laat je het daar toch bij?
Dus: ex zegt (waartoe hij eerste keus heeft): ik wil de kinderen graag deze herfstvakantie extra. Wil jij die dagen gecompenseerd hebben (in x tijd rondom de herfstvakantie) of laten we het daarbij? En als het jou niet uitkomt, dan zijn ze nu gewoon een paar dagen extra bij ex. Een andere keer is dat weer anders. Of niet.
Er zijn toch geen twee weken herfstvakantie?
"Hij geeft ook aan dat dat dus automatisch betekent dat ik de kinderen daaraan voorafgaand een volledige week heb." Is dat ook zo? Want dat vind ik dat dus een rare afspraak omdat de een dan beschikt/bepaalt over de niet-kinderen-tijd van de ander.
Exact dat is het punt. Als hij de kinderen extra wilt om vakantie te kunnen vieren is dat zijn goed recht en zal ik echt niet tegenwerken. Maar wat hier gebeurt is dat er voor mij wordt bepaald dat ik verlof zal moeten gaan indienen om de kinderen op te vangen in de tijd die helemaal geen kindertijd voor mij is.
Eerste keus is er om aan te geven wanneer je de kinderen wel wilt, maar mijn ex geeft ook vooral aan wanneer hij ze niet wilt. En als dat voor mij dan werkdagen betreft, is dat niet zo eenvoudig te organiseren.
En inderdaad de herfstvakantie is maar 1 week. Als je als ouder de keuze maakt om de kinderen dan de volledige week te hebben is dat je eigen keuze in mijn ogen maar betekent het niet dat de andere ouder dan dus een week voorafgaand of achteraf zal moeten gaan compenseren.
MRI schreef op 04-08-2023 om 13:14:
[..]
Ja nou dat geloof ik al jaren niet meer hoor. Je kan toch volkomen flexibel zijn, of juist standvastig, op tijd je mond houden, je battles heel slim pikken, je grenzen goed aangeven, al je moeite doen voor goede communicatie, meebewegen en op de juiste manier standvastig zijn enz enz: als de ander kwaad wil, kom je nergens. Ik denk dat er wel degelijk één partij te vechtscheiding kan entameren en in stand kan houden.
Ben ik met je eens, in ieder geval het gegeven dat 1 persoon dit alles zo in stand kan houden. Je krijgt dit in je eentje never nooit niet opgelost, hoe graag ik dat ook zou willen.
Ik krijg door alle hulp die we inmiddels krijgen wel steeds meer inzicht in dat mijn ex ook niet in staat is om zich echt goed in te leven, open te communiceren, aan een relatie te werken…. Dat maakt enerzijds dat ik steeds beter kan accepteren dat het tussen ons niet heeft kunnen werken. Maar de realisatie dat er nooit verbetering in zal komen is gewoon heel erg lastig. En zal ik zelf ergens los moeten zien te laten. Maar goed, daar wordt aan gewerkt, daar krijg ik al wat fijne hulp bij.
Wat aan jou is, is om die enorme lading die jij legt op dit 'probleem' los te laten. Je zit er veel te emotioneel in. Je noemt dit een vechtscheiding terwijl dat het helemaal niet is. Vraag eens aan mensen die écht in een vechtscheiding zitten, waar zij mee te maken krijgen...
Ja, je bent niet blij met hoe hij de zaken regelt, soit, laat het los. Bekijk het praktisch of geef hem terug: 'joh, die maandag en dinsdag gaat niet lukken hoor' - en wacht dan af wat er gebeurt.
Over hoe het thuis bij hen gaat: je bent er niet bij, dus je weet helemaal niet of er boosheid is over die stickervellen. De ASS is nog maar net geconstateerd, misschien is je ex nog bezig om naar aanpassingen te kijken of gedraagt je kind zich daar anders dan bij jou. De vader is net zo goed opvoeder als jij, met evenveel rechten. Jij doet jou ding, hij het zijne.