Corona - Naar Frankrijk

lees even

de Franse maatregelen.
ze komen het land niet in of er niet uit en iedereen moet 15 dagen binnen blijven.
Dus ik denk dat het niet eens lukt én het getuigt van weinig respect voor jou en je zorgen.
gr Angela
ps je zoon is oud genoeg om zelf te beslissen dus als hij niet wil mag jij hem daarbij helpen (hij is namleijk ook wel weer jong genoeg dat je zijn belangen mag verdedigen)

het heeft geen enkele zin, drie wk is veel te weinig.

aleid

Het lijkt mij geen goede zet. Misschien wat dichterbij huis? De Ardennen? Zeeland? Ben je in ieder geval weer snel thuis. We hebben dit zelf ook overwogen, maar hebben toch gekozen voor ons comfortabele huis.

Vergeet niet dat je in Frankrijk een enge buitenlander bent, wat mogelijk agressie opwekt.

Misschien moet je meegaan.

"het heeft geen enkele zin, drie wk is veel te weinig."

Zeker waar. Blijf je toch gewoon langer?

Frankrijk is in oorlog

zegt Macron.
https://nos.nl/artikel/2327335-fransen-mogen-in-oorlog-met-corona-alleen-nog-met-speciaal-formulier-de-straat-op.html?fbclid=IwAR2t_O2A9NBqKKzKcBeV0gETMTFONLOd_rdqS1vOJw56qpsSK_sjJdLBhBc
Dus niet naar Frankrijk
wimb

grenzen

zijn niet dicht. Je kunt er dus wel in. En, volgens ex, in dit slaperige dorpje wordt écht niet gecontroleerd. Een wandeling in de uitgestrekte bossen kan best.

@ad hombre: Meegaan? Serieus? Met ex plus vriendin? Dacht het niet. Heeft ex ook voorgesteld. Want hij is de beroerdste niet. Het was zelfs zo dat hij aan zoon vroeg of die wel mee zou willen als ik mee zou gaan. Toen zoon dat bevestigend antwoordde kreeg ik vervolgens de schuld dat ik het feestje verpestte. Ik heb echter wat mensen om me heen waar ik een beetje voor zorg (boodschappen, koken) en bovendien werk ik (vrijwillig) in een hospice. Ik wil niet weg nu.

Ik hoop dat de wal het tij keert. En vind inderdaad dat er rekening met mij gehouden mag worden. Dat vergeet ik alleen steeds...

aleid

Zoals de Franse regering het zegt: het is oorlog

Je moet je eigen keuzes maken.

Laat ik het zo zeggen, als ik je man was deed ik misschien wel hetzelfde, alleen wat dichterbij dan Frankrijk. De man heeft groot gelijk.

Ik zou lekker contact houden via Facetime/skype of wat dan ook.
Misschien is het voor jou wel een fijn idee dat je zoon veilig is terwijl jij je op het slagveld begeeft. (waarvoor overigens groot respect) Als je je bedenkt stap je zo in de auto naar een gespreid bedje. Hou je opties open.

Leerprogramma

'Dat vergeet ik alleen steeds...' Nou, dat is ook een beetje slachtofferig. Objectief gezien: als je zoon 3 weken 'vakantie' zou kunnen houden heb jij meer tijd voor je zorg6taken, je wordt dan dus ontlast. En op zijn manier denkt je ex je zoon zo beter te kunnen beschermen tegen het virus.
Je hebt al meteen duidelijk gemaakt dat jij dat niet wil vanwege jouw zorgen. En je bent stellig over de redenen waarom jij niet mee wil gaan. Allemaal terecht, maar daarmee heb je wel duidelijk je eigen grenzen aangegeven.
Het probleem is alleen in hoeverre je ook mee wil gaan met de wens van je ex.
Beiden, over en weer, willen niet zomaar toegeven aan elkaars zorgen en wensen.
en dan is er nog de wens van je zoon, alhoewel dat ook lastig is wat niet op alle momenten zal hij bepalend kunnen zijn.
Heeft je zoon van 15 dan ondertussen geen thuisleerprogramma? En is de wifi wel goed genoeg op het platteland in Frankrijk om dat online te kunnen volgen? Dat is hier in de buitengebieden zelfs al een probleem soms.
Realiseert je ex wel, dat Frankrijk nu geen vakantieland is met gezellige terrasjes en restaurantjes?

Tsjor

Aleid

'zijn niet dicht. Je kunt er dus wel in. En, volgens ex, in dit slaperige dorpje wordt écht niet gecontroleerd. Een wandeling in de uitgestrekte bossen kan best.'

Macron heeft gezegd dat er 100.000 pilitieagenten worden ingezet om naleving van de lockdown te controleren. Bovendien, hoeveel wandelingen denkt je ex dat een puber wil maken?

Permissie

De Fransen moeten vanaf 12 uur vandaag een legitieme reden hebben (met formulier) om de straat op te gaan.
Wij hebben zaterdagavond ons weekje bij vrienden in Frankrijk (vertrek zondagochtend vroeg) afgezegd.
Daar zijn we nu heel blij om.
De dochter zou na ons komen en had haar vlucht naar eind deze week kunnen verzetten. Die komt er niet meer in.

Slachtofferig

of niet (dank Tsjor voor het onmiddellijk hebben van een oordeel, daar heb ik echt wat aan), het klopt dat we het niet met elkaar eens zijn. Ik zet mijn vraag hier neer omdat ik de verschillende kanten zie en niet helemaal zeker ben/was wat mijn inzet moest zijn. Dat wordt nu wel helderder met alle verschillende meningen. Waarvoor dank!

Aleid

https://nos.nl/artikel/2327335-fransen-mogen-in-oorlog-met-corona-alleen-nog-met-speciaal-formulier-de-straat-op.html

Niet naar Frankrijk nu zeg

1) je mag alleen op straat met een formulier van de overheid.
2) er wordt gecontroleerd in de buurt van de winkels..
3) de winkels zijn niet goed bevorraad lijkt het (mijn moeder greep vanochtend mis bij veel producten)
4) mocht je ziek worden moet je je redden in het Frans. Kan je ex goed Frans??

Ik zou het zelfs als Francaise nu niet doen.
Sini

Niet

Hij gaat niet, ook vanwege het recente negatieve reisadvies. Maar natuurlijk is het nu mijn schuld dat hij niet gaat. Want omdat ik niet mee wilde, wilde zoon ook niet. En hij is gebleven voor zoon. En nu kan het niet meer.

Snap jij het?

Ach

Trek je wat minder aan van wat je ex vindt. Maak je je ook druk als hij vindt dat de aarde plat is? Laat gaan....

Schouders ophalen en gewoon doorgaan.

Probleem

waar ik nu mee moet dealen is dat zoon nu bij ex is volgens schema. Maar ex is zo panisch (wat ik ook zie als blijk van grote liefde voor zoon) dat zoon zelfs niet meer naar de supermarkt mag. Ex heeft gehamsterd dus eten is er wel. Maar geen lekkere dingen waar puber behoefte aan heeft. Hij is ook zo bezig met de toestand dat hij er niet aan denkt zoon eens een kop thee te brengen tijdens het leren bv. Verder vertelt ex bv tijdens het eten de nieuwste horrorverhalen aan zoon.
Alles samen maakt dat zoon zich op dit moment ongelukkig voelt. Voor iedereen, maar zeker voor pubers is dit een moeilijke situatie. Opeens weer hele dagen thuis, niet je vrienden 'live' zien. En dan een vader die in zijn angst niet zoveel compassie lijkt te hebben met zoon.Ik heb hem gister een paar keer huilend aan de telefoon gehad. Ook met de vraag of hii asjeblieft naar hier mag.

Ik vind het lastig ermee om te gaan. Ik heb zoon verteld dat zn vader heel bang is dat zoon ziek wordt en dat dat laat zien dat hij veel van hem houdt. Dat voorop. En verder probeer ik met zoon te kijken wat hij zelf kan doen om de situatie draaglijker te maken. En te kijken naar manieren om op een constructieve manier met zn vader te praten.
Hoop dat het hem lukt.

Met vader praten heeft geen zin. Die is op dit moment niet in staat te reflecteren. Kort gezegd: ik mag me er niet mee bemoeien. Wat ik normaal ook zeker niet (meer) doe. Zijn woorden verder: zoon is ook bepaald niet mals naar hem dus die moet zich eerst maar eens leren gedragen.

Hebben jullie nog tips of ideeen?

"Misschien is het voor jou wel een fijn idee dat je zoon veilig is terwijl jij je op het slagveld begeeft. (waarvoor overigens groot respect) Als je je bedenkt stap je zo in de auto naar een gespreid bedje. Hou je opties open"
Heb je al een plan hoe jullie straks als gezin verder gaan Ad? Als driekwart van Nederland dood op straat ligt en jullie over 6 maanden als een van de weinigen nog gezond in een desolate wereld stappen?

Alkes

Het is nu niet zozeer een fase van plannen maken, maar een fase van opties openhouden.

Wie dan leeft wie dan zorgt.

Zoon

Je zoon zal zijn vader zelf duidelijk moeten maken dat hij heel ongelukkig wordt van die horrorverhalen. Het bekende zinnetje: Als jij x doet, voel ik me y. Gewoon elke keer zeggen. Hij moet leren zijn grenzen aan te geven.

Geen lekkers en zelf thee halen... geen ramp. Loslaten.