De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Elpisto schreef op 07-07-2025 om 09:16:
[..]
Ik ben absoluut van mening dat als ik " de liefde van haar leven ben" zoals ze blijft roepen, dat ze dit allemaal niet gedaan had. Dat maakt dat ik niet meer hang aan die woorden, maar het vooral ergerlijk vind.
Ik kan er niet bij hoe iemand dat kan zeggen maar ondertussen wel met een ander gaat.
Je hebt t wellicht al aan haar gevraagd... als dat zo is, waarom ga je dan...?
Of ze zegt t alleen omdat ze ergens toch bang is om je helemaal kwijt te raken. Complex gedoe allemaal. Ik gun je alle rust!
Ik gun jou ook de rust om los van elkaar verder te gaan maar wel nog samen ouders te zijn van jullie kinderen. Dat jullie apart op vakantie gaan en binnenkort niet meer bij elkaar wonen is alleen maar goed. Liefde van je leven en dan telkens vreemdgaan en naar doen tot het weer uit is...zo ga je niet om met de liefde van je leven. Dat weet zij ook wel, ik denk dat het eerder een uiting van wanhoop en hulpeloosheid is, maar dat is niet meer jouw probleem. Daarvoor is er te veel gebeurd en heeft ze jou en de kinderen te veel pijn gedaan.
Op deze bladzijde van haar leven ben je misschien wel echt de liefde van haar leven, maar je weet nooit wanneer ze de bladzijden omslaat. En de verhalen laat ze niet doorlopen.
Als buitenstaander lijkt het er voor mij op dat sommige mensen hun partner meer als een ouder zien, die ze als springplank kunnen gebruiken om jezelf te ontwikkelen en los te maken, terwijl die toch als een vaste veilige basis van onvoorwaardelijke liefde in haar (of zijn) leven blijft. Maar daar is een partner natuurlijk niet voor.
Daar zijn ouders voor, of niet, als je de pech had dat je geen of niet zulke geweldige ouders had. Een partner kan die rol niet alsnog gaan vervullen, al zullen veel partners in hun liefde in eerste instantie wel een stuk mee gaan door liefdevol te ondersteunen en verdragen. Maar dat houdt een keer op en dan gaat het toch mis.
Of je het nou leuk vindt of niet, als je eenmaal volwassen bent dan kun je van je partner geen onvoorwaardelijke liefde verwachten. Iemand hier schreef dat ook over haar partner, en ik vond dat wel wijze woorden en een eye opener.
In een relatie moet er wederkerigheid zijn en gelijkwaardigheid. Kun je daar niet tegen, dan wordt het zeilen in zwaar weer. Voor beide partijen. Helaas ziet niet iedereen dat in en ik krijg de indruk uit je verhalen Elpisto dat dat voor jouw vrouw geldt. Dan houdt ze inderdaad van je, maar niet als een partner. Ze wil of kan jou niet bieden wat nodig is in een relatie.
JohanV76 schreef op 07-07-2025 om 10:39:
[..]
Ik kan er niet bij hoe iemand dat kan zeggen maar ondertussen wel met een ander gaat.
Je hebt t wellicht al aan haar gevraagd... als dat zo is, waarom ga je dan...?
Of ze zegt t alleen omdat ze ergens toch bang is om je helemaal kwijt te raken. Complex gedoe allemaal. Ik gun je alle rust!
Dat antwoord verschilt per welke staat ze is. Is ze verdrietig, dan krijg ik als antwoord " Ik begrijp dat zelf ook niet en ga daar hulp voor zoeken". Is ze boos, dan is het " Je hebt me 13 jaar als stront behandeld".
Overigens de grootste reden van het feit dat ik dit gewoon niet meer kon: Ik weet echt totaal niet of ik haar bij de kop of bij de kont vast heb, zeg maar.
AnnaPollewop schreef op 07-07-2025 om 15:56:
Als buitenstaander lijkt het er voor mij op dat sommige mensen hun partner meer als een ouder zien, die ze als springplank kunnen gebruiken om jezelf te ontwikkelen en los te maken, terwijl die toch als een vaste veilige basis van onvoorwaardelijke liefde in haar (of zijn) leven blijft. Maar daar is een partner natuurlijk niet voor.
Daar zijn ouders voor, of niet, als je de pech had dat je geen of niet zulke geweldige ouders had. Een partner kan die rol niet alsnog gaan vervullen, al zullen veel partners in hun liefde in eerste instantie wel een stuk mee gaan door liefdevol te ondersteunen en verdragen. Maar dat houdt een keer op en dan gaat het toch mis.
Of je het nou leuk vindt of niet, als je eenmaal volwassen bent dan kun je van je partner geen onvoorwaardelijke liefde verwachten. Iemand hier schreef dat ook over haar partner, en ik vond dat wel wijze woorden en een eye opener.
In een relatie moet er wederkerigheid zijn en gelijkwaardigheid. Kun je daar niet tegen, dan wordt het zeilen in zwaar weer. Voor beide partijen. Helaas ziet niet iedereen dat in en ik krijg de indruk uit je verhalen Elpisto dat dat voor jouw vrouw geldt. Dan houdt ze inderdaad van je, maar niet als een partner. Ze wil of kan jou niet bieden wat nodig is in een relatie.
Ook lang over nagedacht inderdaad en ook besproken met haar en de mediator destijds. Omdat ik zelf ook misschien, zeker sinds haar ouders 3 jaar geleden uit beeld verdwenen, dat gevoel een beetje had.
Maar, ik denk dat de oorzaak meer in haar problematiek zit. Borderline met narcistische trekjes. Dat houd oprecht in, dat ze de ene dag de meest gelukkige persoon ter wereld is, en de andere dag kan besluiten dat ze niet meer verder wil. Naarmate ze ouder wordt ( en misschien heeft de Novasure behandeling daar ook aan mee geholpen qua hormonen) zijn die schommelingen steeds heftiger.
De tegenstrijdige dingen die ze roept zijn niet meer op 20 handen te tellen. En in periodes dat ze dan niet lekker zit, dan moet daar een reden voor zijn. En dan gaat het over iets wat ik niet goed gedaan heb, of iets wat ik niet helemaal goed aangepakt heb. Of zoals laatst, toen ze zei dat ik niet zo goed was " in de kleine dingetjes voor haar doen".
Het is echt een kwestie van: Ze zit niet lekker, moet daar uit komen, gaat domme dingen doen of vindt dat het allemaal anders moet en dan gaat het mis. De vorige keer vond ze dat ze een hippie wou worden. Daar moest ze een half jaar later gigantisch om lachen. Hoe had ze dat kunnen roepen. Maar op het moment dat ze dat roept, zit ze daar voor 110000% in. Net zoals ze deze keer alles liet bepalen door wat een medium aan gaf. Het is geen verantwoording willen nemen voor je acties.
En dat is niet altijd zo hoor. Want de appjes van eind januari/februari liegen er niet om, daar is ze schuldbewust en gaat het alleen maar over dat ze het niet snapt waarom ze op zulke momenten zo donker kijkt naar ons, dat het altijd zo fijn was, dat ik haar beste maatje ben, dat ik altijd alles voor haar over had. En 2/3 maand later is het allemaal het tegenovergestelde, was de relatie niet zo veel waard, heb ik haar teveel voor lief genomen en noem het maar op.
Dus ja, het stukje doorgronden hoeft van mij niet echt meer. Ik weet precies wie ze is en hoe ze doet en weet ook precies hoe dit gaat lopen. Ik voorspelde hier volgens mij al vrij vroeg dat ze weer aan de deur zou staan et Voila: Daar stond ze weer.
Daarom heb ik deze keer, om mezelf te beschermen, er voor gezorgd dat ze weer in contact gekomen is met haar ouders. Dan hoop ik dat wanneer ze weer niet lekker zit, ze die shit lekker naar haar ouders brengt en niet naar mij. Al is vrijwel iedereen er wel redelijk van overtuigd dat de ellende nog lang niet ophoudt. Maar goed, daar maak ik me wel druk over op het moment dat dat moment daar is. Voor nu, ga ik lekker genieten, straks lekker op vakantie en daarna mijn eigen leven weer oppakken zoals ik dat deed voordat ze weer voor de deur stond. Dat beviel me namelijk prima.
Elpisto schreef op 07-07-2025 om 18:05:
[..]
Ook lang over nagedacht inderdaad en ook besproken met haar en de mediator destijds. Omdat ik zelf ook misschien, zeker sinds haar ouders 3 jaar geleden uit beeld verdwenen, dat gevoel een beetje had.
Maar, ik denk dat de oorzaak meer in haar problematiek zit. Borderline met narcistische trekjes. Dat houd oprecht in, dat ze de ene dag de meest gelukkige persoon ter wereld is, en de andere dag kan besluiten dat ze niet meer verder wil. Naarmate ze ouder wordt ( en misschien heeft de Novasure behandeling daar ook aan mee geholpen qua hormonen) zijn die schommelingen steeds heftiger.De tegenstrijdige dingen die ze roept zijn niet meer op 20 handen te tellen. En in periodes dat ze dan niet lekker zit, dan moet daar een reden voor zijn. En dan gaat het over iets wat ik niet goed gedaan heb, of iets wat ik niet helemaal goed aangepakt heb. Of zoals laatst, toen ze zei dat ik niet zo goed was " in de kleine dingetjes voor haar doen".
Het is echt een kwestie van: Ze zit niet lekker, moet daar uit komen, gaat domme dingen doen of vindt dat het allemaal anders moet en dan gaat het mis. De vorige keer vond ze dat ze een hippie wou worden. Daar moest ze een half jaar later gigantisch om lachen. Hoe had ze dat kunnen roepen. Maar op het moment dat ze dat roept, zit ze daar voor 110000% in. Net zoals ze deze keer alles liet bepalen door wat een medium aan gaf. Het is geen verantwoording willen nemen voor je acties.
En dat is niet altijd zo hoor. Want de appjes van eind januari/februari liegen er niet om, daar is ze schuldbewust en gaat het alleen maar over dat ze het niet snapt waarom ze op zulke momenten zo donker kijkt naar ons, dat het altijd zo fijn was, dat ik haar beste maatje ben, dat ik altijd alles voor haar over had. En 2/3 maand later is het allemaal het tegenovergestelde, was de relatie niet zo veel waard, heb ik haar teveel voor lief genomen en noem het maar op.
Dus ja, het stukje doorgronden hoeft van mij niet echt meer. Ik weet precies wie ze is en hoe ze doet en weet ook precies hoe dit gaat lopen. Ik voorspelde hier volgens mij al vrij vroeg dat ze weer aan de deur zou staan et Voila: Daar stond ze weer.
Daarom heb ik deze keer, om mezelf te beschermen, er voor gezorgd dat ze weer in contact gekomen is met haar ouders. Dan hoop ik dat wanneer ze weer niet lekker zit, ze die shit lekker naar haar ouders brengt en niet naar mij. Al is vrijwel iedereen er wel redelijk van overtuigd dat de ellende nog lang niet ophoudt. Maar goed, daar maak ik me wel druk over op het moment dat dat moment daar is. Voor nu, ga ik lekker genieten, straks lekker op vakantie en daarna mijn eigen leven weer oppakken zoals ik dat deed voordat ze weer voor de deur stond. Dat beviel me namelijk prima.
Los van alles; novasure heeft geen invloed op de hormonen. Het ouder worden wellicht wel.
Elpisto schreef op 07-07-2025 om 18:05:
[..]
Daarom heb ik deze keer, om mezelf te beschermen, er voor gezorgd dat ze weer in contact gekomen is met haar ouders. Dan hoop ik dat wanneer ze weer niet lekker zit, ze die shit lekker naar haar ouders brengt en niet naar mij. Al is vrijwel iedereen er wel redelijk van overtuigd dat de ellende nog lang niet ophoudt. Maar goed, daar maak ik me wel druk over op het moment dat dat moment daar is. Voor nu, ga ik lekker genieten, straks lekker op vakantie en daarna mijn eigen leven weer oppakken zoals ik dat deed voordat ze weer voor de deur stond. Dat beviel me namelijk prima.
Dat is denk ik een hele slimme zet. Het moet voor haar duidelijk zijn dat ze straks niet meer bij jou hoeft aan te kloppen. Nu denkt ze dat ze alleen nog bij jou terecht kan met al haar sores maar hopelijk gaat ze dan straks naar haar ouders en wordt jij niet telkens geconfronteerd met haar ellende. Ze zal het denk ik nog wel een keer of wat proberen en ik denk dat je haar dan geen ruimte moet geven maar direct naar haar ouders moet verwijzen.
Ik haal ook uit dit stuk dat jij er ook weer positief in staat en vooruit kijkt. Een scheiding is het einde van een tijdperk maar ook een nieuw begin. Zo heb ik het zelf ook ervaren. De scheiding zelf was een hel met een ex die over lijken ging om zoveel mogelijk geld eruit te slepen en een partijdige mediator waarvan ik meerdere keren fouten (bewust of onbewust) in mijn nadeel heb moeten corrigeren. Toen alles rond was en het huis op mijn naam stond kwam er rust en met de kennis van nu had ik zelf al jaren eerder de stap gezet om te scheiden.
Dat het een goede stap is geweest om te scheiden (was eigenlijk geen keus) wordt me extra duidelijk gemaakt als de kinderen (18, 16, 16) bij mij zijn en klagen dat hun moeder altijd om alles (niks) boos wordt en van elk klein dingetje een enorm probleem maakt. Dat herken ik heel erg en god wat ben ik blij dat ik daar vanaf ben 
JohanV76 schreef op 08-07-2025 om 09:43:
[..]
Dat is denk ik een hele slimme zet. Het moet voor haar duidelijk zijn dat ze straks niet meer bij jou hoeft aan te kloppen. Nu denkt ze dat ze alleen nog bij jou terecht kan met al haar sores maar hopelijk gaat ze dan straks naar haar ouders en wordt jij niet telkens geconfronteerd met haar ellende. Ze zal het denk ik nog wel een keer of wat proberen en ik denk dat je haar dan geen ruimte moet geven maar direct naar haar ouders moet verwijzen.
Ik haal ook uit dit stuk dat jij er ook weer positief in staat en vooruit kijkt. Een scheiding is het einde van een tijdperk maar ook een nieuw begin. Zo heb ik het zelf ook ervaren. De scheiding zelf was een hel met een ex die over lijken ging om zoveel mogelijk geld eruit te slepen en een partijdige mediator waarvan ik meerdere keren fouten (bewust of onbewust) in mijn nadeel heb moeten corrigeren. Toen alles rond was en het huis op mijn naam stond kwam er rust en met de kennis van nu had ik zelf al jaren eerder de stap gezet om te scheiden.
Dat het een goede stap is geweest om te scheiden (was eigenlijk geen keus) wordt me extra duidelijk gemaakt als de kinderen (18, 16, 16) bij mij zijn en klagen dat hun moeder altijd om alles (niks) boos wordt en van elk klein dingetje een enorm probleem maakt. Dat herken ik heel erg en god wat ben ik blij dat ik daar vanaf ben
Ik stond er al best een tijdje vrij positief in op zich. Ik had het liever anders gezien en zeker niet op deze manier. Maar het is wat het is. Ik heb er in die zin een fijne partner aan gehad, met hier en daar wat gedoe. het einde ( de laatste 2-3 jaar) wordt echter wel echt overschaduwt door wat er gebeurd is. Maar ik kan dat wel nemen voor wat het is. Het lag niet aan mij, in die zin. Ik heb er niet voor gezorgd dat ze vreemd ging, 2 keer. En dat ze er richting de kids zon teringzooi van maakt. Ik heb het al eerder gezegd: Het enige wat me nog echt boeit, is of ik een goede papa voor mijn kindjes ben en een goede vriend voor mijn maten. Beide boxjes vink ik wat mij betreft redelijk af. En ik kan mezelf in de ochtend in de spiegel aan kijken. Meer ben ik niet nodig.
Er komt vast een tijd dat ik weer kan vasthouden aan hoe het was, in de zin van dat ik mijn ergernis en boosheid kwijt raak als ik in haar buurt ben. Maar tot die tijd wil ik het contact gewoon graag zo minimaal mogelijk houden. Waarschijnlijk zal ik haar daar voor moeten blokkeren, want van de week gaf ze al weer aan dat ze vind dat wij altijd moeten praten, we zijn ja immers elkaars beste vrienden? Ik moet dan altijd heel erg slikken om niet te reageren, want dat laat wel zien dat ze echt 0,0 snapt van wat ze aangericht heeft.
Sinds gistermiddag, 14:10 om exact te zijn, ben ik voor 100% eigenaar van mijn woning. Dus ook die stap is nu genomen. Nu enkel wachten tot ex de sleutel krijgt de 21e en dan zal ik haar met wat klusjes helpen en dan gaat ze er definitief en voorgoed uit.
gefeliciteerd met je huis Elpisto!
Gefeliciteerd man hopelijk krijg je nu rust en kun je weer verder. Ook fijn dat je daar nog even helpt en mag helpen, had dit ook graag gedaan want de helft van de tijd zijn de kids toch daar.
Gefeliciteerd en ook sterkte met een stuk rouw dat er vast ook wel bij komt kijken. Ook al doe je er goed aan.
Fijne stap voor nu! Toch ook bijna bizar hoe een relatie met veel houden van, in een korte rollercoaster van daar naar blijdschap gaat om een eigen huis te hebben en uit te kijken naar haar definitieve vertrek. Het is wat het is. Juli 2025 wordt in ieder geval een maand met echte veranderingen voor jou (en ex).
Anna Cara schreef op 12-07-2025 om 07:19:
Fijne stap voor nu! Toch ook bijna bizar hoe een relatie met veel houden van, in een korte rollercoaster van daar naar blijdschap gaat om een eigen huis te hebben en uit te kijken naar haar definitieve vertrek. Het is wat het is. Juli 2025 wordt in ieder geval een maand met echte veranderingen voor jou (en ex).
Ik denk dat ik het stukje bizar wel al voorbij ben. Maar inderdaad, het is wat het is. Ik hoop dat ze in elk geval voor zichzelf ergens rust vindt en de hulp gaat vinden die ze nodig is om voor zichzelf bepaalde dingen ook een plek te geven, zodat ze de volgende keer niet weer op eenzelfde manier alles en iedereen, inclusief onze kinderen, aan de kant zet.
Ik begreep van haar dat ze inmiddels een doorverwijzing naar de psycholoog gekregen heeft. Dit alles nadat die fijne ex-gekkie van haar afgelopen donderdag haar lastig gevallen heeft in de stad en haar vrijdag in de auto achtervolgt heeft.
Ik kan dat nu wel goed loslaten en heb niet meer de neiging om bepaalde dingen voor haar op te lossen. Nu haar ouders er weer zijn merk ik ook dat ik een stuk minder "lastig" gevallen wordt, dus wat dat betreft gaat het op dit moment vrij goed. Hopelijk blijft dit zo.