De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Pippeltje schreef op 16-08-2022 om 10:20:
Elpisto,
het klinkt misschien raar maar als ik jou zo lees dan krijg ik soms het idee dat jouw vrouw een soort behoefte heeft om vernederd te worden. Ze zoekt notabene iemand op waarvan ze zeker weet dat hij haar tot op het bot zal vernederen en jou wijst ze steeds af... tot jij haar afwijst want dan ineens wil ze bij je zijn. Smeekt ze om je aandacht.
Mogelijk zijn dit tekenen van een diepgeworteld minderwaardigheidscomplex; een diep geloof dat zij het niet waard is en -zoals ze gewend is van vroeger- vernederd te worden om dat goed te voelen?
Het is in elk geval erg borderlineachtig en giftig: ik zou een eind maken aan de relatie en haar dringend adviseren hulp te zoeken.
Ik heb werkelijk geen idee. Het is alsof ze niet helemaal goed bij der verstand is. Ze is er heilig van overtuigd dat ik haar 10 jaar lang als een voetveeg heb gebruikt en dat ze 10 jaar lang achter mijn, om in haar woorden te blijven, vette reet heeft aangelopen. Nou werkelijk. Ik kom van het verstand. En dat doet overigens ook gewoon zeer. Dat ze 10 jaar gelukkig zijn af doet als een masker ofzo. Ze was 2 dagen heel erg berouwvol, maar daar is inmiddels alweer niks van over. Gisteren vond ze dat ik deed alsof dit voorval alles overschaduwde, maar dat het toch vooral moest gaan over hoe ik me gedragen heb.
Maar werkelijk, buiten 3/4 situaties waarin ik inderdaad vervelend gedaan heb, is er nooit iets voor gevallen. En laten we wel zijn: zelfs bij die ruzies waren het vaak 2 kanten. De voorbeelden die ze aanhaalt, zijn ineens ook heel anders als dat ik ze mij herinner. Nou wil ik niet direct een waarde oordeel daar aan geven, maar het is heel opvallend. En als ik dan angeef dat dat volgens mij niet zo ging destijds, heb ik oorlog.
Naja, ik denk inmiddels wel dat we hier niet uit gaan komen. Ergens is ze er de afgelopen weken in gaan geloven dat alles ongelooflijk kut was de afgelopen tijd. En daar praat ik haar absoluut niet vanaf. Inmiddels is die telefoon weer meer in beeld, dus ik vermoed dat het weer hetzelfde verhaal wordt. Maar ik doe het niet meer. Ze doet maar wat ze niet laten kan. Thuis gaan we afstand nemen en ik in elk geval hulp zoeken.
Hoe graag ik het ook zou willen ontkennen, ik heb hier een vreselijke knauw van over gehouden. Ik wil ook gewoon weg. Weg van vakantie, nar mijn vrienden. Naar mijn moeder. Even ongenegeneerd vertellen wat dit met me doet. Maar goed, voor de kids moet ik nog een week. Die gaan we volmaken. En dan kan ik me achteraf in de spiegel aan kijken.
Wat verdrietig voor je. Misschien wat eerder naar huis? En ja deel het met een dierbare zoals je moeder.
Dat de telefoon weer haar beste vriendje is, is ook naar.
Ik snap je boosheid, je onbegrip. Ze duwt je van haar af.
Sterkte.
Anna Cara schreef op 16-08-2022 om 16:57:
Wat verdrietig voor je. Misschien wat eerder naar huis? En ja deel het met een dierbare zoals je moeder.
Dat de telefoon weer haar beste vriendje is, is ook naar.
Ik snap je boosheid, je onbegrip. Ze duwt je van haar af.
Sterkte.
We gaan zowiezo altijd wat eerder als we gepland hebben. Meestal de donderdag. Zoals het nu lijkt, word dat de woensdag. Dus het is even een week aardig doen en leuk doen met de kinderen. Wat daarna komt is latere zorg.
Nogmaals neem de leiding en laat niet met je sollen. Wees een echte man. Heeft hier ook gewerkt. Neem de tips serieus. Zeg dat je wil scheiden en ze zoekt zelf maar woonruimte. Jij gaat niet meer voor haar denken. Je geeft aan dat je van haar houd maar dat je dit niet trekt. Ze heeft geen plan en zal in paniek raken.
Ruud, hoezo wees een echte man? Wat bedoel je dan te zeggen? Wat heeft bij jou goed gewerkt? Wat gebeurde er toen?
Oprechte vraag.
Ruud1971! schreef op 17-08-2022 om 07:32:
Nogmaals neem de leiding en laat niet met je sollen. Wees een echte man. Heeft hier ook gewerkt. Neem de tips serieus. Zeg dat je wil scheiden en ze zoekt zelf maar woonruimte. Jij gaat niet meer voor haar denken. Je geeft aan dat je van haar houd maar dat je dit niet trekt. Ze heeft geen plan en zal in paniek raken.
We zullen dan beide woonruimte moeten zoeken. Ik kan de woning niet houden helaas.
Overigens steekt dat ook wat. 8 maand lang elk vrij uurtje In die woning gestopt, elke avond zaterdag en zondag. Recent het laatste project afgerond en we zouden alleen nog de bestrating aan pakken en dan eindelijk kunnen genieten. En dan dit. Moet ik hem verkopen. Leuk hoor, 100k de man winst. Maar daar heb ik het niet voor gedaan
Overigens ben ik niet van plan dit zo aan te pakken. Ja ik ben boos, ja ik ben verdrietig. Absoluut. Ja ik vind dit een vreselijke kutactie. Maar ik win hier niks meer mee.
Ruud...Wees een echte man.... 
Serieus?
Mannen blijven mannen... Een man zal minder snel zijn vreemdgaande vrouw een kans geven, een vrouw zal haar vreemdgaande man denk ik toch iets makkelijker een kans geven. Het is gewoon zo. Maar elpisto geloof me wij vrouwen vinden mannen die er voor open staan om hun vrouw nog een kans te geven echte mannen hoor. Maar ja weet je dat krijg je er bij de meeste mannen denk ik toch niet in...
Iedereen maakt fouten, vrouwen en mannen.
Nu ben je gewoon heel boos en gebroken dus is 't logisch dat je het nu allemaal zwart inziet en jezelf beschermd ook.
Ik zag ook m'n toekomst in duigen vallen, je denkt aan de kids hun Hartjes, je huis idd, alles waar je zo hard voor gewerkt hebt samen valt opeens uit een. Geef 't even tijd. Als je thuis bent negeer haar, zeg enkel 't hoognodige en ga bv een paar dagen naar je moeder ofzo of een hotel. Dan zal zij ook beseffen oei het is menens want zij leeft nu in haar eigen wereld en denkt dat ze nu alles aan kan, ze heeft om 't ff hard te zeggen schijt aan jou. Maar ze zal nog wel beseffen hoeveel moois ze nu weg gooit. En dan kun je altijd nog kijken of jij haar een kans wil geven. Volg je hart zou ik zeggen en hou even vol. Geef haar tijd en ruimte. Alsof ze nu opeens serieus met die slechte ex ervan door gaat... En die man heeft ook een gezin... Lijkt me van niet. Ik hoop 't igg niet voor jou. Sterkte!
Max88 schreef op 15-08-2022 om 17:51:
Pennenstreek:"Maar wat ik mezelf altijd voor ogen heb gehouden is dat wat mijn man deed (en in jouw geval wat jouw vrouw nu doet) niet bedoeld was om mij te raken. Jouw vrouw is er niet op uit om jou pijn te doen. Ze zit duidelijk met zichzelf in de knoop. Ze voelt zich niet goed, depressief, last van haar trauma, zeg het maar. Maar naar zichzelf kijken is pijnlijk, dus ze zoekt een andere uitweg. De een gaat aan de drank, de ander aan de drugs, een volgende gaat gokken, en een heel groot deel gaat vreemd. Want dát is waar ze naar op zoek is, verlichting van haar pijn, afleiding, een kick. Dat verliefde gevoel zorgt namelijk voor endorfinen, waardoor je je goed voelt. Even je sores vergeet. Alleen is de harde werkelijkheid dat geen enkele verslaving, ook vreemdgaan, nooit een oplossing is en alleen maar meer problemen veroorzaakt. Echt, het is niet tegen jou gericht."
Dat zou voor mij nooit geen excuus zijn of reden om dat uit te zoeken of me tegen te houden weg te gaan. Je geeft de vreemdganger daar een, in mijn ogen, drogreden mee om achterlijk gedrag, onacceptabel gedrag, primair en lustbevredigend zijn/haar hormonen en behoeftes achterna te lopen te doen en daar kan ik echt niks mee. Het interesseert mij persoonlijk ook niet wat er achterzit.
Ik heb geen zin in een levenlang wantrouwen, periodes waarin het boven komt, jeukende littekens.
Ben ik bij mijn partner vanaf de start duidelijk over geweest: je mag me alles vertellen, maar vreemdgaan is einde oefening. En dat wil niet zeggen dat ik een macho ben of dat het stoer is om te scheiden of stoerder is om te blijven. Maar niet ten koste van jezelf.
Ik vind het altijd wel verfrissend dat Pennestreek als een van de weinigen een andere mening heeft over vreemdgaande mannen. De meesten hier zijn van het vreemdgaan=scheiden-model. Haar hele wel-scheiden-niet-scheidenproces hebben we twee jaar lang hier gevolgd en ik ben nog steeds verbaasd dat ze niet gescheiden is, maar vind het wel mooi dat ze anders denkt.
Dat deze man nu zo kwaad is op zijn vrouw snap ik goed. Volgens mij zijn mensen altijd het kwaadst over het liegen en ontkennen en niet eens zozeer over de tien minuten seks met een ander.
Rhonda schreef op 17-08-2022 om 14:43:
[..]
Ik vind het altijd wel verfrissend dat Pennestreek als een van de weinigen een andere mening heeft over vreemdgaande mannen. De meesten hier zijn van het vreemdgaan=scheiden-model. Haar hele wel-scheiden-niet-scheidenproces hebben we twee jaar lang hier gevolgd en ik ben nog steeds verbaasd dat ze niet gescheiden is, maar vind het wel mooi dat ze anders denkt.
Dat deze man nu zo kwaad is op zijn vrouw snap ik goed. Volgens mij zijn mensen altijd het kwaadst over het liegen en ontkennen en niet eens zozeer over de tien minuten seks met een ander.
Klopt, in 't begin ben je boos omdat er een ander was, ik was kwaad en gekwetst omdat hij met haar heeft geslapen en gelachen en noem maar op maar nu ben ik enkel nog boos om de leugens en 't bedrog. Ik had liever gehad dat hij toen gewoon had gezegd ik wil even uit mekaar en dan was t niet vreemdgaan geweest en had ik niet zoveel pijn, dan was zij gewoon een niets zeggende ex van hem maja helaas zo gaat 't natuurlijk nooit.
Ik denk dat je pas kunt zeggen of vreemdgaan scheiden betekend, als je er zelf mee te maken krijgt. Iemand die nooit in deze situatie heeft gezeten kan geen objectief antwoord geven. Ik denk zelfs dat het per relatie kan verschillen. Je kunt bijvoorbeeld 10 jaar in een relatie zitten en je partner eruit schoppen bij vreemdgaan, maar in een andere relatie het vreemdgaan vergeven.
Je kunt pas met zekerheid zeggen wat je op zo'n moment doet als het er echt toe doet.
Bijtje82 schreef op 17-08-2022 om 15:52:
Ik denk dat je pas kunt zeggen of vreemdgaan scheiden betekend, als je er zelf mee te maken krijgt. Iemand die nooit in deze situatie heeft gezeten kan geen objectief antwoord geven. Ik denk zelfs dat het per relatie kan verschillen. Je kunt bijvoorbeeld 10 jaar in een relatie zitten en je partner eruit schoppen bij vreemdgaan, maar in een andere relatie het vreemdgaan vergeven.
Je kunt pas met zekerheid zeggen wat je op zo'n moment doet als het er echt toe doet.
Klopt, al denk ik dat veel mensen wel aanvoelen wat ze willen doen. Ik had de ervaring liever niet gehad.
Max88 schreef op 17-08-2022 om 15:58:
[..]
Klopt, al denk ik dat veel mensen wel aanvoelen wat ze willen doen. Ik had de ervaring liever niet gehad.
Nee snap ik, niemand wil dat meemaken denk ik. Toen mijn ex vreemdging ben ik ook bij hem gebleven. Tot hij weer vreemdging een heel stuk dichter bij huis.
Hij was toen mijn eerste echte vriendje. Achteraf gezien was het ook niet echt een gezonde relatie. Hebben nog steeds contact heel af en toe. Hij appte laatst dat ie wilde afspreken omdat ie graag wilde praten want hij is heel veel dingen kwijt. Prima, kom maar..
Maar denk dat hij die vraag inmiddels ook alweer vergeten is 🤣
weet je, als het alleen dit voorval was dan had het ook nog anders geweest. Maar er is nu zoveel om te verwerken, dat ik niet eens weet waar te beginnen. Wat niet mee helpt, is dat ze zelf ook gewoon heel erg heen en weer swingt. De ochtend nadat ik haar betrapt had vertelde ze dat ze mij en alles wat we hebben echt niet kwijt wil, 2 dagen later hadden we een ruzie en mocht het tekoop bord al in de tuin. De afgelopen 2 dagen is het weer meer neutraal. Af en toe een ik hou van je, af en toe een knuffel. Dat soort dingen. Dat maakt me nog het meeste gek. Blijkbaar weet ze zelf niet wat ze wel en wat ze niet wil, maar dat constante geswing zorgt ervoor dat ik steeds tussen die emoties heen gegooid word. Net op het moment dat ik de boel een beetje bij elkaar raap bijvoorbeeld, wil ze de hele nacht in m'n armen liggen. En eigenlijk wil ik dan sterk genoeg zijn en nee zeggen. Maar dat is me nog niet gelukt.
Heb je intussen al met haar ouders en die van jou gepraat?