Dochter (10) accepteert mijn relatie niet. Meegeven of niet?

Veel te vroeg

Eerlijk gezegd, vind ik dat je veel te hard van stapel loopt met twee vaste dagen in de week dat je vriend er is als ook je ook dochter er is. Jullie kennen elkaar notabene nog maar een half jaar.

Wat dat betreft, omdat jullie ook een co-ouderschap voeren, is er genoeg tijd voor jou en je je vriend samen, zonder je dochter al verplicht met hem op te zadelen.

Dat jij (misschien) je vriend onderdeel wil laten maken van een nieuw gezin, zo lees ik het tenminste, wil niet zeggen dat je dochter hier ook al klaar voor is. Ik kan me heel goed haar opstandigheid voorstellen. Misschien meer vanuit haar kijken en minder vanuit jezelf?

Ook kan je dochter misschien niet herinneren dat jij en haar vader ooit samen zijn geweest. Ze heeft je wel heel lang alleen gehad, en als er dan opeens een andere man in het leven van mama komt, kan dat best beangstigend voor haar zijn.

geen vaste dagen

Ik zou inderdaad voorlopig je vriend alleen zien in de tijd dat je dochter bij haar vader is. En dan na een poosje misschien een enkel keertje (eens in de paar weken) iets samen doen met vriend erbij. Vooral niet meteen een hele dag en al helemaal niet met blijven slapen. Gewoon even een paar uurtjes met z'n drieën een uitstapje maken of samen wat eten.

Als dat goed gaat, dan kan je een stapje verder. Eerder zou ik dat echt niet doen.

Ik sluit me aan bij de anderen

Hou je relatie een beetje weg bij je dochter. Twee avonden per week is echt veel na een half jaar. Mijn vriend kwam hier 1x per week en dat kon niet anders omdat mijn dochter 24/7 bij mij is. Ze was 15 en het heeft 3 jaar geduurd voordat ze een beetje gewend was. Zijn dochter zag ik helemaal nooit, die was bij zijn ex als ik bij hem was. Ze kende me wel. Zijn ex heeft ook heel veel problemen gehad met de nieuwe relatie. Het heeft erg lang geduurd voordat zowel de ex als de dochters hun draai konden vinden.
Vergeet ook niet hoe ongemakkelijk het voor jezelf is een nieuw "gezin" te willen terwijl de anderen helemaal niet meedoen. Dein een beetje mee in de situatie, dat levert je uiteindelijk het meeste op.

Tuurlijk geef je haar haar zin

Rare woordkeuze trouwens. Ik zou het noemen; je luistert naar je dochter en doet wat er in je macht ligt om haar te helpen op te groeien in een omgeving waar ze zich prettig voelt. Je hebt ruim tijd om je vriend te zien als ze bij papa is, dus je hoeft geen offers te doen. Stop met het opdringen van jouw vriend aan haar, jij bent haar basis, hij hoort daar (voorlopig nog) niet bij.
Voor de context, ik ben zelf stiefmoeder van luierfase tot op kamers 50/50 regeling gehad en ik heb heel vaak mogen schakelen in mijn rol en waar ik sta tov stiefkind. Soms moest ik echt even slikken maar het gaat/ging daarin niet in de eerste plaats om mij, ik had keuzemogelijkheden, mijn stiefkind niet (echt).

Voorzichtig

Hier vader van twee kinderen. Mijn ervaring is ook dat kinderen echt gehecht zijn aan tijd met de ouders. Hier is mijn eerste relatie ook op stuk gelopen. Mijn toenmalige partner wilde het liefst al na een halfjaar samenwonen met haar twee kinderen in dezelfde leeftijd. Ook al vinden de kinderen het misschien leuk, ze kunnen niet overzien wat de impact is. Dus creëer ruimte en bewustwording voor je dochter, praat er veel met haar over. En geef har voorbeelden om inlevingsvermogen te geven. Kinderen zien over het algemeen gezien het liefst papa en mama weer samen, vergeet dat niet. Maar je kan bijvoorbeeld er naartoe werken dat het voor mama alleen ook niet altijd leuk is en dat mama weer van iemand anders kan houden en papa ook.

Voldoende???

Waarom spreek je niet alleen met de man in kwestie af als kind er niet is bv bij vader of op school?

Als dochter slaapt kan je ook nog wel facetimen (zachtjes) en appen.

Is dit niet voldoende?

De heilige moeder?

Ik verbaas me echt over de ronduit afwijzende reacties die impliceren dat moeder in de tijd met dochter geen andere rol zou mogen vervullen dan die van moeder. Je kunt het over de frequentie hebben, over het tempo, in hoeverre dochter gezellig moet meedoen, of je wel gezinnetje moet willen lijken, hoe je dochter zou kunnen begeleiden maar ik vind in beginsel wel dat een alleenstaande moeder ook een plek als vrouw mag innemen, ook als dat iets vraagt van haar kind. Als dat echt niet haalbaar is omdat het kind er helemaal op blokkeert, zelfs al heb je aanpassingen geprobeerd, dan is dat voor mij wat anders.

Dat gezegd hebbend: ik zou niet kiezen voor twee avonden per week, met avondeten met z’n drieën en dat vriend er dan de rest van de avond is. Ik zou er dan eerder voor kiezen dat vriend komt rond of na bedtijd en dat hij dan ‘s avonds weer gaat of bijvoorbeeld niet met jullie aan tafel eet ‘s ochtends. Ik zou juist af en toe een uitje doen, naar van die kinderdingen waar voor een volwassene niks aan is zonder volwassen gezelschap, zoals een binnenspeeltuin. Of voor kind ook een vriendjeEn ik zou eerder kiezen voor af en toe en dan niet zo lang, dan voor een hele avond en structureel. Dat lijkt me voor een kind minder bedreigend.

Als er dingen aan de oppervlakte komen die haar vader zegt, kun je in mijn ogen best iets zeggen als: ik begrijp best dat papa het een beetje moeilijk vindt, of, ik kan me voorstellen dat papa niet wil dat het voor jou vervelend is, hoe is dat voor jou? Ik zou ook aan mijn kind vragen: ok, dit vind je niet fijn, hoe zou het voor jou wel kunnen?

Ik zou dus gaan ‘bewegen’ en kijken of er een vorm te vinden is die wel werkt, voor ons allebei. En voor vriend natuurlijk.

??

Geen andere rol dan moeder??

Waar staat dat? Moeder is inde tussentijd ook (bv) zus dochter buurvrouw en werknemer.

Maar een vriend 2 avonden per week vind ik inbreuk op t gezinsleven. Ik zou dat nooit doen bij mijn kind.

Luister naar je dochter

Wat fijn dat je een nieuwe relatie hebt en het tussen jullie zo goed gaat, zou ik ook wel willen. Dat jouw dochter er moeite mee heeft snap ik ook wel en dan heeft het misschien niet direct te maken met het niet accepteren van jouw nieuwe vriend maar met de inbreuk op haar leven. Ik zou het eerlijk gezegd ook niet zo fijn vinden als de partner van een van mijn kinderen zomaar 2 dagen per week mijn leven in zou komen en op de bank aan zou schuiven, al begrijp ik dat dat kan gebeuren en zal gaan wennen. Verplaats je in haar. Ze ziet je de helft van de tijd en moet er aan wennen dat er in die tijd vaak ook iemand anders is. Ze voelt zich niet fijn en geeft gelukkig aan wat je er aan kan doen, dan heb je niet zo veel keus zou ik denken.
Iemand hierboven noemt vakantie, als ik een tip mag geven blijf af en toe alleen met haar gaan. Mijn kinderen gaan altijd met hun vader, zijn nieuwe partner en haar kinderen op vakantie en vinden dat leuk maar snakken naar tijd alleen met hun vader en hebben behoefte om ook mee te bepalen of vakantie in te vullen zoals ze dat voorheen deden en fijn vonden.

En die loyaliteit

Als vader sterk negatief praat over jou en je vriend, voedt hij haar angst. Als hij met haar praat alsof haar onrecht wordt aangedaan, zal zij dat gemakkelijk overnemen als ze toch al bang is. Ik toon vrijwel altijd begrip voor wat vader zegt over mij, al is het nog zo idioot. Ik erken zijn verdriet, zijn pijn, zijn onzekerheid, wat het dan ook is. Ik spreek hem alleen tegen als mijn kinderen om uitleg vragen. In feite toon ik voor mijn kinderen op die manier loyaliteit aan hem, ook als hij dat niet aan mij toont. Als ik laat zien zorg voor hem te hebben, begrip voor hem te hebben, hoeven zij dat minder te hebben. Dan leggen ze die verantwoordelijkheid bij mij als volwassene neer. Wel buig ik boodschappen soms om. Als kind komt met een boodschap waaruit ik opmaak dat hij gezegd heeft dat ik kind onrecht aandoe, behandel ik dat als dat ex onrecht ervaart en ik dat begrijp en vervelend voor hem vind. En dan zou ik met mijn kind verder praten over hoe dat voor haar is. Ik word niet openlijk boos over wat ex zegt. Ik beaam dat je van kwetsingen lang pijn kunt hebben. Ik zeg soms wel dat het niet goed is dat hij het op die manier met hen bespreekt, dat het niet hun probleem zou moeten zijn.

Ik weet natuurlijk helemaal niet hoe dat bij jullie gaat maar als zij verweven lijkt te zijn met de pijn van vader, zou ik daar in je eigen communicatie wel wat mee doen, zonder dat rechtstreeks aan te willen pakken. Dat werkt volgens mij niet.

m40+

Over dat werk gesproken: stel dat de dochter zou protesteren dat moeder naar het werk gaat en er niet is als ze uit school thuis komt, moet moeder dan ook zonder morren haar werktijden aanpassen? Of is dat anders?

Zo denk ik

Ik neem aan dat moeder moet werken omdat ze anders financieel onderuit gaat. Het is iets wat moet.

Mijn zoin baalt ook weleens als ik moet werken maar zonder werk geen geld en dus ook geen leuke dingen eten onderdak. Hij snapt dat dat helaas niet anders is

Een man aan tafel is andere koek. Zeker als hij regelmatig naar zn vader zou gaan en ik dus vaak genoeg met hem af kan spreken. En als hij op bed ligt kan ik bellen en appen.

Ik zou t niet voor mn zoon willen.

M40+ en JoHanna

Natuurlijk ben je meer dan een moeder, je bent ook een vrouw. En het is goed als je je kinderen dat meegeeft!
Voor mij was het een paar jaar echt schipperen tussen de rol van moeder en die van vrouw. Je houdt vanzelfsprekend rekening met de gevoelens van je kind, zelfs met die van de andere dochter en/of de ex. Maar ik heb ook wel eens tegen mijn dochter gezegd dat ze ook wel op haar kamer mag gaan zitten die ene avond in de week dat vriend bij ons is. Zij hoeft ook niet de hele tijd naast mij mijn hand vast te houden en dan net een chagrijnig gezicht hem weg te kijken.
Het kwam ook doordat er geen keus was bij ons: geen vader waar ze de helft van de rijd kon zijn. Echt 24/7 bij mij. Je kind mag zeker weten dat je een relatie hebt!
Het helpt, soms draaide ze wat bij, soms deed ik dat. Maar altijd: rustig aan en meedoen met hoe de situatie zich voordoet.

Zo zie ik t voor mezelf

Een moeder is toch een vrouw? Ik snap je hele punt niet. Ik voel me echt wel een vrouw als ik bij mn zoon ben maar ook als ik niet bij hem heb.

Dat heeft er echt niks mee te maken dat ik niet vind kunnen (voor mezelf dan) om ern nieuwe vriend in huis te halen als mijn zoon er is. Dat heeft werkelijk niks te maken met wel of geen vrouw zijn of voelen want dat ben en voel ik 24/7.

Ik vind dat als ik dan al de liefde van mn leven ben tegengekomen en mn zoon woont nog thuis ik de gezellige praatjes en momentjes mey die man mooi doe als mn zoon er niet is.

Tja

"...dat ik niet vind kunnen (voor mezelf dan) om ern nieuwe vriend in huis te halen als mijn zoon er is"

Jaja, dat heb ik ook altijd gezegd toen ik alleen was met mijn dochter. Totdat je een keer echt verliefd wordt en je geen kant op kunt omdat er altijd een kind om je heen dreutelt. Dan heb je veel zelfbeheersing en relativeringsvermogen nodig en een heeeeele goeie partner

Een kennis van mij heeft drie jaar lang een relatie gehad zonder medeweten van haar kinderen want die waren die dagen bij hun vader. Reden: bang voor een confrontatie. Dat vind ik (voor mezelf dan) niet kunnen. Ik zou not amused zijn als ik daar als kind na al die jaren achter zou komen.

Voor mij is de enige manier: schipperen, relativeren, rekening houden met je kind, relaistisch en trouw blijven aan jezelf. En veel praten met partner

Ik niet

Ik heb t altijd geroepen en zal t ook blijven roepen de komende jaren

En ik ben ook zeer verliefd geweest en heb 2 jaar n relatie gehad. Maar niet waar mn zoon bij was.

Kennelijk wil jij het niet m40+

Het is natuurlijk prima als het jouw wens is om kind en liefde gescheiden te houden. Maar TS wil dat niet. Dat werk ‘moet’ en een liefdesrelatie een soort extraatje lijkt is voor mij een weerspiegeling van de normen waaraan een alleenstaande vrouw door sommigen wordt gebonden. Ik verzet me daartegen. Overigens ben ik zelf ook alleenstaand ouder, zonder partner. Maar ik zou niet bereid zijn me zonder blikken of blozen langdurig te voegen naar het vermeende belang van mijn kind het alleenrecht op mij te hebben. Ik heb net zo min als mijn kind gekozen voor deze gezinsvorm en ik ben geen gebruiksvoorwerp. Ik ben wel helemaal voor schipperen en communiceren in relaties met mensen van wie ik houd.

Huh?

'En ik ben ook zeer verliefd geweest en heb 2 jaar n relatie gehad. Maar niet waar mn zoon bij was.'

Jij was toch op zoek naar een vriend want je wilde een tweede kindje?

De heilige moeder?

‘ Ik verbaas me echt over de ronduit afwijzende reacties die impliceren dat moeder in de tijd met dochter geen andere rol zou mogen vervullen dan die van moeder. ’

Kom op Jo Hannah, die implicatie zit in jouw hoofd, dat staat nergens. Ts heeft het zelf helemaal niet over wel of geen andere rol vervullen dan moeder. Haar argument is dat ze haar dochter niet haar zin wil geven..... het zal bij eenieder anders zijn maar als ik het heb over een kind wel of niet zijn zin geven gaat het over snoepen voor het eten of later thuis komen dan ik wenselijk vind. Niet over twee dagen per week met een ongenode gast opgescheept zitten in de beperkte tijd dat je met je moeder bent. Als ts haar oudtante zo vaak langs liet komen (voor de gezelligheid) en haar dochter had daar onwijze moeite mee was mijn advies hetzelfde geweest.
In de situaties dat er geen vader in beeld is en kind fulltime bij moeder is snap ik je argument maar ts kan 50% van de tijd ‘vrouw zijn’ zonder dat haar dochter van de rel raakt dus tis nou niet dat we haar veroordelen dat eeuwige drooglegging

Vraag

Ik vraag me gewoon af waarom moeder niet voldoende gezeligheid qua vriend kan halen uit de tijd dat dochter er niet is. Kinderen zijn er vaak niet omdat ze bij n vriendje zijn of bij vader of op school. En als n kind slaapt kan er geappt worden. Waarom is dit niet voldoende?

Daar zijn we het over eens Ely

Het gaat om schipperen, rekening houden met, veel praten, je kind de ruimte geven: streven naar een harmonieus leven met je meest dierbaren.
Wij hebben vroeger een hele nare oudtante in huis gehad, maar mijn moeder bleef voor mij wie ze was. Een nieuwe geliefde is veel dichter bij de ouder en dat kan voor een kind ontzettend bedreigend zijn, juíst en óók als je een goeie band hebt met je kind. Daar gaan jaren van schipperen ed. overheen. En dat mag, je leeft je kinderen vóór. Binnen een half jaar twee avonden per week is erg veel en snel in de weinige tijd die je hebt met je kind. De relatie helemaal weghouden is het andere uiterste en dat.heeft niet mijn voorkeur. Ik denk dat JoHanna dat ook bedoelt. Ik wil geen dubbelleven omdat mijn kind of de omgeving of wie dan ook (?) vindt dat ik dan een ontaarde moeder zou zijn. Mijn dochter mag mij zien zoals ik ben: een moeder, een buuf, een docent (krijgt ze meer dan genoeg van mee tegenwoordig haha , een geliefde van..., een vriendin van...etc. En ja, daar moet je soms flink in investeren. Ik ben er min of meer toe gedwongen omdat mijn dochter 24/7 bij mij is en het is allemaal een soort schipperende snelkookpan geweest. Ik ben ook wel erg blij dat mijn vriend die investering deed bij zijn dochter en ex. Het betaalt zich nu, na bijna 4 jaar, terug.
Een blij samengesteld gezin zullen we nooit worden en dat kan ook niet met twee inmiddels volwassen dochters. Maar we komen van heel ver en er zijn geen spanningen. Het is zelfs gezellig als we met z'n drieën aan tafel zitten. Met z'n vieren gaat dat nog even niet gebeuren.

Mamaveertigplus

" En als n kind slaapt kan er geappt worden. Waarom is dit niet voldoende?"

Omdat het niet voldoende is.

Voor jou misschien wel, dat kan. Mijn buurvrouw mopperde ook wel eens op mij: je hebt een geweldig kind, een eigen huis, een prima baan, een auto, een paar vriendinnen. Moet je nou ook nog een man? En ja dat wilde ik graag. Sommige mensen willen dat allemaal, ik ben er ook zo één.

Prio

Je haalt nu alleen t woordje appen eruit. Maar 50 procent van de tijd is kind bij vader kind zit op school kind sport kind zit bij vriendinnetjes. Is dat dan niet voldoende..

Kennelijk niet en wil je van de dafen dat kind bij jou is ook nog 2 avonden en nachten bij vriend zijn.

Mijn keus zou t niet zijn maar ieder zijn prio.

Ja dat is flauw

Maar de strekking blijft: voor mij geen dubbelleven. Kind ziet wie ik ben en dat is goed voor mij. Er is ook iets tussen de twee avonden per week en het helemaal weghouden in. Het zou fijn zijn als je daar ook eens op in gaat.

Zo denk ik

Ok ik zie t echt niet als dubbelleven.

Dubbelleven

En dat andere, van die tussenweg. Kan je je daar iets bij voorstellen?

Ja hoor

Ja hoor man zien slapen sex etc als kind erniet is. Als kind er wel is dan niet en als kind op bed ligt kan je bellen of appen. En uiteraard ook tussendoor.

Zo zou ik t doen

Ik vind dat er vaak, te vaak gedacht wordt door gescheiden ouders: nou ben ik aan de beurt, ik ben verliefd, kind moet maar bijdraaien en zich aanpassen.
Hoe alleen moet het voelen, vooral als je enig kind bent, als er een verliefd stel op de bank zit waarvan je de ene heel goed kent en de ander totaal niet?

Ik heb gewacht totdat mijn kinderen boven de twaalf waren tot ik ging daten en toen ik eenmaal verkering kreeg, heb ik die de eerste jaren alleen maar gezien als de kinderen er niet waren. Heel langzaam introduceren daarna Op de thee, paar weken later pas samen eten. Op die manier.

Ik ben het -deze keer- dus met MVP eens. Kies voor de kinderen.

Nee

Er zijn wat mij betreft geen regels hiervoor.
Je kunt denk ik prima een nieuwe relatie opstarten waarbij iedereen happy blijft.
Maar goed, in dit geval is dochter overduidelijk niet happy.
Dan is er iets in de afstemming niet helemaal soepel verlopen.
Voor mij zou dat een duidelijk signaal zijn even een flinke stap terug te gaan.

Hetgeen overigens zeer tijdelijk kan blijken te zijn.
Hetzij omdat je wel een ingang vindt (maak vooral de ontmoetingen voor haar extra leuk) hetzij omdat ze haar eigen leven begint op te bouwen en je voor jezelf meer ruimte krijgt.