Doe ik mijn kinderen tekort?
Vorig jaar winter ben ik enorm depressief geworden, en dit heeft oa geleidt tot mijn echtscheiding die afgelopen zomer plaatsvond. Het was een erg gelovig huwelijk en ik heb gedurende 4 jaar heel geïsoleerd geleefd. In het begin van ons huwelijk was ik al heel eenzaam, maar met de komst van ons eerste kindje was dat helemaal weg. Ik vond het geweldig, mijn eigen kleine mensje. Ik was huismoeder en kon dus enorm veel tijd met hem doorbrengen. Ik had toen echt het gevoel dat ik een enorm hechte band had met mijn zoontje en een hele goede moeder was, omdat ik mijn kind zoveel liefde gaf en zoveel tijd met hem doorbracht. Ik vond het moederzijn zo fijn, dat ik al snel een tweede wilde. Ik werd ook erg snel zwanger, mijn zoontjes schelen precies 2 jaar.
Hun vader en mijn ex schoonmoeder hadden echter erg veel op te merken aan mijn manier van opvoeden. Ik was niet streng en voorzichtig genoeg. Ik was veel te gemakzuchtig mbt zijn veiligheid, gaf hem niet genoeg te eten (hij is een enorm moeilijke eter, net als ik vroeger, en doe niet moeilijk als hij niet wilt weten. Als hij honger heeft eet hij vanzelf wel), en ook deed ik niet genoeg educatiefs met hem. Ik moest meer motorische spelletjes doen, ik moest leren een schema aan te houden en ik moest aan mijn ex appen wat ik hem allemaal te eten gaf gedurende de dag.
Terwijl ik zwanger was van de tweede zijn wij verhuisd. We woonden eerst nog in bij mijn schoonmoeder, maar omdat de situatie niet te houden was hebben we ons eigen plekje gezocht. In een nieuwe stad in de buurt van mijn ex zijn nieuwe werk. Ik had verwacht dat ik makkelijk zou kunnen aarden omdat ik altijd heel makkelijk vriendinnen heb kunnen maken, maar na ongeveer een halfjaar viel dat dik tegen. Het lukte me totaal niet om vriendinnen te maken waar het mee klikte. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds niet echt vriendinnen kunnen maken. Toen ik uiteindelijk depressief werd hielp dat natuurlijk ook helemaal niet mee.
Ik werd eenzamer, mijn ex is het hele huwelijk al afstandelijk geweest en dit nam alleen maar toe naarmate ik depressiever werd. Qua opvoeding werd hij ook steeds controlerender. Ik deed vrijwel niks meer uit mezelf, alles moest volgens schemas en youtube mamas. De muren kwamen op me af en ik wilde gaan werken om iets voor mezelf te hebben. Dat vond mijn ex niet goed. Onze kinderen zouden niet naar een kinderopvang gaan en wij hadden geen bekenden die op konden passen. Ik mocht werken wanneer hij thuis was; in het weekend, vroeg in de ochtend of laat in de avond. Dat heb ik natuurlijk afgewezen, ik genoot van onze weekenden samen omdat ik dan eindelijk niet meer alleen was. Ook studeren was geen optie. Hoe dan ook, ik zou een thuismoeder blijven.
Uiteindelijk heeft mijn man de echtscheiding aangevraagd. Hij kon niet meer met mijn depressie leven. Toen mocht ik wél gaan werken, want de advocatenkosten vielen veel hoger uit dan hij had verwacht. Ik werken, kids naar de opvang 3 dagen in de week. Ik vond het heeerlijk, en nog steeds. Ik geniet als ik mag gaan werken. Ala ik vrij was kon ik niet wachten om weer aan het werk te gaan. Echter was ik nog steeds heel eenzaam en had gebrek aan liefde, en leerde iemand kennen. Dit is nu ook mijn huidige situatie. In de weekenden ben ik bij mijn vriend, en doordeweeks werk ik 2,5 dagen. Dan zijn ze dus met hun vader.
Ik ben dus erg vaak weg en ben doodmoe als ik met de kinderen ben. Ik haal het huishouden in wat ik dus al die dagen niet heb kunnen doen en heb nauwelijks energie om met de kinderen te spelen. Ik klets wel met ze en knuffel ze, maar echt spelen met ze doe ik niet. Ik merk dat ze enorm veel naar hun vader zijn getrokken sinds ik zoveel weg ben. Hij is ook echt een supervader. Speelt met ze, knutselt met ze, zijn hele wereld draait om zijn kinderen. En dan heb je mij, die nuawelijks tijd met ze doorbrengt en geen idee heeft wat ik met ze moet doen als ik thuis ben met ze. Ik mis ze wel en ik voel me zo enorm schuldig als ik ze thuis weer achterlaat om in het weekend leuke dingen te gaan doen met mijn vriend.
Ik zou graag jullie mening willen weten.. kom ik mijn kinderen tekort? Zou ik meer tijd met ze moeten doorbrengen of is het normaal dat ik nu meer tijd in mijn eentje wil doorbrengen? Wat vinden jullie van deze situatie en mijn rol als moeder?
Moeilijk
Het lijkt erop dat je leven lang is geregeld en geducteerd door je ex. Je hebt een zware tijd achter de rug en probeert nu voor jezelf wat plezier en geluk te krijgen. En dat mag ook, want het klinkt erg heftig allemaal. Alleen, begrijp ik nou goed dat je jongens alle weekends en drie dagen per week bij hun vader zijn? Want zo klinkt het wel: jij bent de weekends met je nieuwe vriend. En ja, dan vind ik wel dat je je kinderen tekort doet, en jezelf ook. Je hoeft echt niet de hele tijd met je kinderen te spelen (dat hun vader daar tijd voor heeft, heeft die geen baan en huishouden?) maar gewoon tijd met ze doorbrengen is wel belangrijk. Je kinderen moeten echt wel voor je nieuwe vriend gaan, vind ik. Maar dat is mijn mening, anderen hebben er misschien een wat mildere kijk op.
Eens
Je kunt niet ineens verleren hoe je bij ze kunt zijn en wat je met ze doet toch?
En de weekeinden, waarom ben je dan alleen met je vriend en niet alleen met je kinderen of met je vriend bij je kinderen?
Ik ben wat verwonderd hoe je over dingen denkt, maar misschien verwoord je het anders dan je bedoelt.
Dat je het niet makkelijk had geloof ik meteen, maar het lijkt of je wat doorslaat naar precies de andere kant met je reacties daarop.
Tekort?
"ik ben dus erg vaak weg en ben doodmoe als ik met de kinderen".... Wat als je eens wat minder weg bent, zodat je minder moe bent?
"Zou ik meer tijd met ze moeten doorbrengen of is het normaal dat ik nu meer tijd in mijn eentje wil doorbrengen?... Dat je tijd alleen wil, snap ik. Vind ik iig de meest prettige omstandigheid van gescheiden zijn. Dat je de vraag stelt of je meer tijd met ze MOET doorbrengen. Alle weekenden met je vriend en niet met je kinderen, dat is natuurlijk een keuze. Een keuze die ik anders zou doen.
Wat vinden jullie van deze situatie en mijn rol als moeder?"... Hier vind iedereen wat van, vanuit eigen perspectief. Het gaat erom wat jezelf vind. Dat je de vraag stelt, zegt wellicht al iets?
Vragen
Het is duidelijk dat we niet precies weten hoeveel tijd je de kinderen hebt en hoeveel tijd je met ze doorbrengt en wat je anders met ze doet. Het is alleen duidelijk dat ze opvang hebben als je werkt.
Kan je eens precies beschrijven hoe jullie regeling is?
Is hij 50-50?
En kan je beschrijven wat je de tijd doet dat je niet werkt?
Welke dagen/uren werk je en heb je opvang?
Welke dagen/uren ben je vrij en wat doe je dan zelf en wat doe je dan met hen?
En weet je waarom je zo moe bent dat je geen energie hebt voor je kinderen op die dagen/uren dat je samen met hen vrij bent?
Tot slot: is het in jouw werk evt te regelen dat je op de dagen dat je kinderen bij je ex zijn, je meer werkt en dat je minder werkt op de dagen dat ze bij jou zijn?
Achteraf
Achteraf is het makkelijk oordelen. Achteraf gezien had je bijvoorbeeld wel in het weekend kunnen gaan werken. Kinderen bij hun vader en jij onder de mensen. Maar dat is niet gebeurd. Nu eerk je wel. Hoe is je werkweek? Wanneer werk je tujdens die 2,5 dag? Ik vind dat trouwens best weinig voor een alleenstaande moeder. Hoe wordt je inkomen aangevuld? En hoe kan het dat ex dan wel vrij heeft?
Als je last hebt van schuldgevoelens als je met je vriend leuke dingen gaat doen, vraag ik me wel af waarom je dan toch gaat. Natuurlijk heb je recht op geluk en ontspanning, maar niet ten koste van je kinderen. Hun geluk moet zwaarder wegen dan het jouwe. Zie het als investering in hoe zij in het leven zullen staan als puber en volwassenen en jouw band met hen. Grofweg 18 jaar van jullie gezinsleven zal bepalend zijn voor hun toekomst en jouw band met hen als ouder van volwassen mensen.
Dus ja, je "mag" best met je vriend weg, maar niet om de haverklap. Dat voelt als "ten koste" van de kinderen. Bovendien, welk signaal krijgt je ex hierdoor? Als hij al zo'n (gelovige) controlefreak is, geef hem dan geen munitie.
Ga iets meer werken en zoek goede opvang los van ex.
Gebukt gaan
Het lijkt alsof je erg gebukt bent gegaan onder de opvattingen van je echtgenoot en zijn moeder. en het lijkt alsof je nauwelijks tijd hebt gekregen om uit te vinden hoe je zelf als moeder wil zijn. Nu ben je vooral moe en wil je eigenlijk ook vooral weg van de kinderen, juist vanwege die opgelegde pedagogische eisen van vader en zijn moeder. jouw kinderen herinneren jou eraan hoe zij vinden dat jij het moet doen. Dat wordt nog eens versterkt doordat vader het nu wel zo lijkt te doen (met hulp van zijn moeder?)
Ik denk dat je voor jezelf de tijd moet nemen om te ontdekken hoe jij zelf ouder wil zijn. Dat begint niet met een ideaalbeeld, maar met praktijk. Wat krijg je wel nog voor elkaar als je moe thuis bent? Daar liggen blijkbaar dan jouw prioriteiten. Als je daar onvrede bij hebt, ga dan na wat je liever nog meer zou willen doen, waarom het niet lukt en wat je daarvoor in de plaats op een ander moment wel kunt doen.
Kinderen zijn erg tolerant. Dat het nu ogenschijnlijk leuker is bij vader dan bij jou kan een gegeven zijn. Dat is niet erg. Kinderen leren wel dat ieder het op eigen wijze doet en als daar oprechte liefde in zit, dan waarderen ze dat uiteindelijk wel degelijk.
Eerlijk gezegd was ik eigenlijk niet gaan werken omdat de kosten van de advocaat voor hem zo duur waren. Ieder mens kan weten dat huisvrouw zijn geen geld in het laatje brengt. Dus dat had hij toch echt mooi zelf kunnen ophoesten. Of je na de scheiding wel of niet was gaan werken was aan jou, dan heb je je eigen leven terug.
Ik denk dat je nog heel wat hebt om je van te bevrijden en ik denk eigenlijk dat je vooral nog tijd nodig hebt. Of een vriend daarbij helpt weet ik niet. Hij 'eist' nu ook weer veel van je tijd op, terwijl je die tijd nog nodig hebt om jezelf weer te ontdekken en jezelf te worden. Je huwelijk heeft je behoorlijk vervreemd van jezelf (zoals jij het nu beschrijft). Pas op dat je met het volgende liefdesbootje niet weer verdwaalt. Let goed op jezelf, dan komt het met je kinderen ook wel goed.
Tsjor