Ex man alcohol en suïcidepoging

niet afpakken

Het gaat toch niet om afpakken? Kinderen hebben twee ouders.
Het gaat er nu om waar het voor de kinderen het veiligst is. Je zus kan m.i. beter in alle rust werken aan haar herstel en dan lijkt me logisch dat de rollen nu omgedraaid zijn. Ik neem aan dat er nog wel een bezoekregeling kan zijn, waardoor ze contact kan houden met de kinderen. Heel veel sterkte.

Tuurlijk

Tuurlijk. Snap ik helemaal. Alleen is de situatie volgens de psychiater en psycholoog niet gevaarlijk voor de kinderen. Deze onderstreept zelfs een normale situatie naar een rustperiode van 2 weken. De kinderen gaan dan weer naar school maar het ziet er naar uit dat de vader zonder overleg deze periode wil verlengen en de kinderen bij zich wil houden. De nieuwe partner van mijn zus (ze woont samen) is ook gewoon thuis en alles vormt een stabiel geheel.
Wat als de vader blijft weigeren ? Dat er eerst om rust te verkrijgen een bezoekregeling is begrijp ik maar het kan dus ook dat de vader dus gewoon zelf kan besluiten dat de situatie onveilig is ?

Nee.

Sorry, maar een alcoholverslaving en een suïcidepoging is geen stabiel geheel.

Ik ben opgevoed door een moeder die in zo’n systeem is opgegroeid plus de ex van mijn partner voldoet ook volledig aan dit beeld. Ik zie aan mijn stiefkinderen dat het hen echt schaadt. En ik kan je vanuit die ervaring (en mijn pedagogische achtergrond) echt met zekerheid zeggen dat dit geen stabiel geheel is voor kinderen.

Geen van de ouders mag de kinderen gebruiken hun gelijk te krijgen. Vader niet om ze bij zich te houden, maar ook moeder niet door te verlangen dat de kinderen terugkomen om te voorkomen dat ze helemaal instort.

Is er iemand in de omgeving van vader én moeder die hier objectief in zou kunnen adviseren wat voorlopig het beste zou zijn voor de kinderen? Met de nadruk op voorlopig.

Groet Pom

Begeleiding

'De nieuwe partner van mijn zus (ze woont samen) is ook gewoon thuis en alles vormt een stabiel geheel.' Met alle respect, maar daar lijkt de gebeurtenis van 3 weken geleden die je beschrijft niet op.

Wonen ex en je zus zo dicht bij elkaar dat kinderen bijvoorbeeld naar dezelfde school (als die open is) weer kunnen gaan en dezelfde clubjes?
Heeft ex een nieuwe partner?
Je zus krijgt begeleiding van een psycholoog en psychiater. Betrekken zij ex daarbij? Of is er een andere vorm van begeleiding mogelijk?
Komen de kinderen wel nog in het weekend bijvoorbeeld?
Heeft je zus nog iets anders om handen, werk of zo?

Veel vragen, jawel.

Je kunt de juridische weg proberen (naar de rechter stappen), maar je zus loopt dan ook het risico dat ex alles op tafel gooit. Ik denk dat de verklaring (het komt door vader en broer) voor de rechter geen afdoend excuus zal zijn. Ik denk dat het beter is om te accepteren dat de situatie nu, 3 weken na het incident, zo is, de verstandhouding met ex zo goed mogelijk houden, omgang regelmatig te laten gebeuren en zo langzaam weer bij iedereen het vertrouwen opbouwen, dat ze het weer aankan.

Ik kan me voorstellen dat het echt heftig is voor jou als zus om dit te moeten zien gebeuren. Helaas, de kinderen zijn er niet om te voorkomen dat je zus instort. Ik hoop dat je haar kunt helpen om zelf weer sterk genoeg te worden.

Tsjor

Eens met Pom en Tsjor

Probeer je eens voor te stellen dat de situatie omgekeerd was. Dus je ex-zwager is aan de alcohol en heeft een zelfmoordpoging gedaan. Zou je dan de kinderen van je zus met een gerust hart daar laten verblijven, pas 3 weken na die poging? Ik denk het toch echt niet.

Help je zus weer stabiel en geestelijk gezond te worden, dan kan ze van daaruit het zorgen voor haar kinderen weer op gaan bouwen. En inderdaad, wat Tsjor zegt, zij is er om voor haar kinderen te zorgen, haar kinderen zijn er niet om haar te behoeden voor instorten. Dat zal ze echt zelf moeten doen, met behulp van haar psychiater en psycholoog. Ik snap niet dat die adviseren om de kinderen weer bij haar te laten verblijven. Is misschien voor je zus wel goed, maar voor de kinderen absoluut niet! Die verantwoordelijkheid kun je niet, nooit! bij kinderen neerleggen.

Misschien kun je helpen in het contact met haar ex, maar dat hangt af van hoe goed jouw contact met hem is en was. Dan kun je voorstellen om de regeling om te draaien, dus hoofdverblijf bij vader en bezoekregeling bij haar, en dan in het begin ook nog met begeleiding (van jou?). En ik zou heel blij zijn dat ze bij vader terecht kunnen nu. En je zus helpen zich dat te realiseren. Ze hebben een goede, veilige plek waar ze terecht kunnen terwijl je zus herstelt. Dat is het allerbelangrijkste, dat de kinderen veilig zijn.

die psycholoog en psychiater

De kinderen moeten naar moeder omdat je denkt dat moeder anders instort en zichzelf alsnog van het leven berooft.

En het lijkt je in het belang van de kinderen om ze met die verantwoordelijkheid op te zadelen?

De psycholoog en psychiater hebben de kinderen niet onderzocht en kunnen geen uitspraken doen over wat in het belang van de kinderen is.

Moeder heeft een zelfmoordpoging gedaan tijdens de afwezigheid van de kinderen. De kinderen zijn niet dom, die voelen dondersgoed aan dat moeder een zelfmoordpoging heeft gedaan VANWEGE hun afwezigheid. Of minimaal DANKZIJ. Dat verschil maakt voor een kind niets uit. Het gaat erom dat ze het mogelijk hadden kunnen voorkomen door aanwezig te zijn. Dat is een enorme last.

De juiste route voor vader zou zijn om een kort geding aan te spannen om de bezoekregeling aan te passen. En om ondertussen de kinderen zo snel mogelijk een vertrouwenspersoon/psycholoog/whatever te geven om over de situatie te praten.

De juiste route voor moeder zou zijn om het contact op te bouwen vanuit beeldbellen, contact onder supervisie, etc. De juiste route voor moeder zou zijn om er alles aan te doen om de kinderen het gevoel te geven dat de zelfmoordpoging niets maar dan ook niets met hun aan- of afwezigheid te maken heeft, om er alles aan te doen de kinderen het gevoel te geven dat moeder "veilig" is en niet door hen bewaakt hoeft te worden, en dat hun aanwezigheid op geen enkele manier "nodig" is voor haar herstel.

nou

mijn moeder heeft ook een suicide poging gedaan, en toen was ik ruim volwassen en ik moet eerlijk zeggen dat de hele omgeving inclusief hulpverleners en zij zelf zeggen dat ze het niet meer zal doen maar nu 7 jaar later geloof ik dat nog steeds niet.
Het gevoel als ze haar telefoon niet op neemt gun ik niemand. Ik zou hetzelfde doen als de vader van de kinderen. Die psychologische belasting zou ik niet bij mijn kinderen willen leggen. Dan maar een rechtzaak etc, maar echt dat ik dit zo lang mogelijk zou traineren.

En ik ben echt een groot voorstander van goed en gelijkwaardig contact met beide ouders maar hier is echt wat aan de hand dat ik daar van afwijk.

Is het een wedstrijd?

Ik begrijp dat er ernstige zorgen zijn, echter je kunt geen beleid maken op grond van een incident. Ernstig dat wel, maar een incident. Het leven gaat niet zonder incidenten.
Was er geen vader geweest, dan was alles bij het oude gebleven. Want, hulpverleners beoordelen de situatie voor het gezin als goed genoeg en bovendien is er ook een partner mocht moeder toch kwetsbaarder blijken te zijn.

Helaas krijg je nu het getouwtrek waar iedereen onder gaat lijden.

Dus ja, ik zou zeggen, houd de oude routine aan, laat de oude omgangsregeling in tact. Rust aan het front. Vraag dit indringend aan vader om die balans niet te verstoren want daar zijn ook zijn kinderen niet bij gebaat.

En voor moeder: houdt je kalm, het is inderdaad nu ineens heel moeilijk want beide ouders willen voor de kinderen zorgen en getouwtrek is niet te vermijden. Zorg goed voor jezelf. Ga zonodig naar de rechter, maar doe vooral een beroep op redelijkheid bij vader en diens familie.

Een hel

Het leven met een ouder die een zelfmoordpoging heeft gedaan en psychisch dus niet in orde is is een hel, aldus een ervaringsdeskundige, deze ervaringsdeskundige weet van meerderen die in dezelfde situatie zijn opgegroeid dat ze er hetzelfde over denken. Dus ja ik sta achter ex.

Nee echt niet

Volkomen eens met Flavia. Hier ook ervaring, maar dan omgekeerd; mijn ex heeft een serieuze poging gedaan, die op het randje af goed is afgelopen. Hij had overigens al eerder een doodswens en er zit een heel psychiatrisch verleden achter, geen alcoholverslaving zoals de zus van TS, maar het effect op de partner en de kinderen is hetzelfde! Ik kan de man van zus heel goed begrijpen!

Wij waren op dat moment nog getrouwd maar het rommelde al een hele tijd. Zijn poging was mijn laatste druppel. Hij is, na een korte opname in het ziekenhuis en daarna is het crisiscentrum, bij familie/vrienden gaan logeren. Ik wilde hem niet meer in huis en in de buurt van de kinderen hebben. Ik had ook een 'enorm afwijzende houding'.. We zijn onze echtscheiding ingezet met een psycholoog-mediator (zijn keuze..). Ik kan me nog zo goed het gesprek herinneren, waarin deze man reageerde toen ik mijn zorgen uitsprak; 'mevrouw, als alle kinderen wiens ouder een zelfmoordpoging doet in het weeshuis zouden zitten, zat het weeshuis vol'. Het is vele jaren geleden, maar ik kan er nog kwaad om worden! 'Gelukkig' ging mijn (toen a.s.) ex uiteindelijk de afspraken met de mediator traineren en zijn we uiteindelijk gescheiden via de rechtbank.

Ondertussen woonden de kinderen bij mij en hadden een omgangsregeling met vader. Ex wilde co-ouderschap. Bij de rechtbank haalde hij GGZ rapporten en verklaringen aan, waarin zou staan dat er niets met hem aan de hand was en hij dat prima aan zou kunnen.. ik stond met mijn mond open! Pas veel later heb ik geleerd dat de GGZ alleen naar buiten mag brengen wat de patiënt goed keurt. Dit 'om de vertrouwensband met de patiënt niet te beschadigen'. Want die zou zich dan niet meer laten behandelen. Tot zo ver het vertrouwen dat je kunt hebben in de uitspraken van de psycholoog en psychiater. En daarbij; opname is altijd vrijwillig. Patiënten kunnen niet worden gedwongen (tenzij met gerechtelijk bevel, in extreme gevallen, maar dat gaat heel ver). Als de patiënt opname niet nodig vindt, hoeft er niks.

Lang verhaal kort: ik zou blij zijn als de ex van zus -althans voorlopig- de primaire zorg voor de kinderen wilt nemen en zus een omgangsregeling krijgt. Dat geeft haar de kans om te herstellen en aan zichzelf te werken. Wat is er zo erg aan de zorg even omdraaien? Dat geeft de kinderen een stabiele basis bij de vader, van waaruit ze het contact met moeder kunnen onderhouden. Kinderen mogen nooit, maar dan ook nooit, de dupe worden! Mijn kinderen zijn ondertussen volwassen. Gelukkig heb ik al die jaren na de scheiding hun stabiele basis kunnen zijn (rechtbank is niet in het verzoek van ex mee gegaan) en zijn het stabiele volwassenen geworden die goed in het leven staan. Maar de schade van toen is nog regelmatig merkbaar. Onderschat die schade niet!

Kinderen naar vader

Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd. Eerst meerdere pogingen. Steeds overtuigde ze de hulpverleners ervan dat het niet meer zou gebeuren. En toch deed ze het weer.
Toen ze dood was, heb ik me jarenlang schuldig gevoeld. Had ik niet liever moeten zijn als kind? Had ik haar niet meer moeten steunen, of helpen, of ontzien? Dat is een hel voor kinderen!

Je zus drinkt ook nog regelmatig en heeft emotionele uitbarstingen. Dan zijn de kinderen beter af bij hun vader.

AnneJ

Als je dit afdoet als een incident begrijp je niets van de impact van verslaving op kinderen, en niet van mensen die suïcidaal zijn. De meeste mensen die suïcidaal zijn doen niet eens een suïcidepoging. Deze moeder wel. En een verslaving is al helemaal geen incident te noemen.

De vader van mij vader heeft suïcide gepleegd toen mijn vader 17 was. Dat ‘incident’ heeft er voor gezorgd dat mijn vader zeer ernstig trauma heeft opgelopen. En uiteindelijk ook zelf niet in staat bleek het vaderschap een beetje behoorlijk in te vullen.

Mijn moeder is opgevoed door 2 alcoholisten. Ook zij heeft daar een ongelooflijk klap van gekregen. En ook zij heeft door dit trauma instabiel het moederschap in kunnen vullen.

Ik zit er wellicht wat gevoelig in maar het bagataliseren en het afdoen als een incident richt echt grote schade aan bij kinderen.

Groet Pom

Ja pom

Het lijkt mij handig om diverse geluiden te laten horen. Mij staat ook altijd voor de geest wat het alternatief is en of dat zoveel zonniger zal zijn voor de kinderen.
Hier voorzie ik een jarenlang getouwtrek en drama en je hoopt toch zo dat beide volwassen ouders hun best doen om het drama in te dammen, maar je vreest het ergste.
Hoe pakt dat uit voor de kinderen?
En wat betekent het voor kinderen als ze inderdaad gescheiden worden van de mogelijk te instabiele ouder. Het getouwtrek om de kinderen, het elkaar afbreken meemaken. Aan de zijkant of niet meemaken hoe het met je ouder gaat kan ook een aanslag betekenen op de veerkracht van kinderen.
Het leven zit vol risico. Dat iets ernstig kan zijn wil niet zeggen dat het alternatief de oplossing is. Helaas. Was het maar zo simpel.

Maar AnneJ

Als de kinderen bij hun vader wonen, is er toch geen getouwtrek?

Rechtzaak

Dan komt er een rechtzaak met vooraf een onderzoek. Je wil niet weten wat een ongein er over beide ouders in de rapporten geschreven kan worden. En het onvermogen om daarbij tot een redelijke afweging te komen.
Wie weet wat vader nog in de kast heeft waar moeder mee op de proppen komt. Dat moeder nu faalt wil helaas niet zeggen dat vader een groot wonder van pedagogiek is of zal blijven.
Kortom, het leven is inherent onzeker en ik zou goed nadenken voor je kinderen grote veranderingen aandoet die hun basis zondermeer uitdagen, dat doet elke grote levensverandering, zeker op jonge leeftijd.

Annej

Het is eigenlijk best wel simpel: moeder richt zich op haar herstel en de kinderen bezoeken haar regelmatig terwijl ze voorlopig bij hun vader verblijven. Geen getrouwtrek, geen juridische procedure.

Groet Pom

Dus

Het gaat om hun eigen vader, niet om een pleeggezin of zo. Waarom is bij hun eigen vader wonen slechter dan bij hun suicidale alcoholverslaafde moeder?

Voorlopig

Dat de kinderen voorlopig bij vader zijn kan betekenen dat ze nooit meer naar moeder gaan. Was het maar zo simpel.
We kunnen hier zonnige scenario's bedenken wat we willen, uiteindelijk komt het op beide ouders aan, zij hebben dat gezin, hoe gaan zij nu om met deze situatie.

AnneJ

Ik ben het vaak met je eens, maar in dit geval niet. Moeder is op dit moment niet in staat voor de kinderen te zorgen. Haar eerste prioriteit zouden die kinderen moeten zijn, dus naar mijn idee zou zij zelf aan haar ex moeten vragen/voorstellen of hij voorlopig voor de kinderen wil zorgen. Als ze met hem goede afspraken kan maken daarover, en ook over hoe de situatie tzt weer teruggedraaid kan worden, dan is er helemaal geen rechtszaak nodig.
Juist als zij vast blijft houden aan de kinderen loopt dit gezin volgens mij het risico dat er een rechtszaak of jeugdzorg aan te pas komt. Omdat de situatie bij moeder op dit moment niet stabiel is.

Ik denk dat het heel erg kan helpen als moeder zelf contact legt met de vader om te bespreken hoe het verder moet. Dat zou mij, als ik de vader was, veel meer vertrouwen geven in een goede afloop. Als ik het gevoel zou hebben dat de moeder het probleem serieus neemt en zelf serieus aan de slag gaat om weer op te krabbelen zou ik eerder bereid zijn om samen toe te werken naar terugkeer naar de oude situatie. Als zij erop staat om de kinderen 'gewoon' weer terug te krijgen zou ik denk ik, vanwege het belang van de kinderen, zeker een weg via de rechter niet uitsluiten. En eerlijk gezegd denk ik dat de vader dan een grotere kans maakt dan de moeder...

En wat ik me ook nog afvraag: hoe staat de nieuwe partner van de moeder hierin? Die zou, als de kinderen bij haar terug zouden komen, de zorg hebben voor een psychisch instabiele, alcoholverslaafde, suïcidale vrouw én voor 2 kinderen in de basisschoolleeftijd die niet van hemzelf (haarzelf?) zijn. Persoonlijk zou ik er niet aan moeten denken... En ik kan me levendig voorstellen dat de vader daar ook vraagtekens bij heeft.

Geen co ouderschap

Als de vader de kinderen alleen maar om het weekend zag, is zijn leven helemaal niet ingericht op kinderen. Ik kan me voorstellen dat het voor hem ook haalbaarder is als er na verloop van tijd wat meer evenwicht komt in de verdeling van de kinderen. Misschien meer evenwicht dan er was, dat lijkt me voor de kinderen ook helemaal niet verkeerd. Dus een langzame afbouw van de kinderen full time bij vader naar co ouderschap, of een 40/60 verdeling oid lijkt me niet verkeerd, ook niet voor zus die het blijkbaar allemaal niet goed aankan.

Donker scenario

'Dat de kinderen voorlopig bij vader zijn kan betekenen dat ze nooit meer naar moeder gaan.' Dus?

Tsjor

Namens de kinderen.

Hoewel ik me kan voorstellen dat betrokken psychs in het belang van moeder het ‘kind bij mam’ toejuichen, zou ook ik niet zo staan te springen. Natuurlijk kan het helend zijn, en zingevend, als ze haar kinderen weer ziet.

Maar - even heel bot en onaardig - dat heeft haar eerder niet tegengehouden om toch suïcide te proberen. En is eerder ook geen motivatie geweest om te stoppen. IMHO is het dan ook een veel te zware last op de schouders van de kinderen. En dat zeg ik als moeder van een kind met veel problemen, waarbij kind ook ooit zelfmoord als oplossing zag. Ik weet nog hoe ik elke keer dat ik weg was, of even niets hoorde, ontzettend onrustig was. Dat gevoel, die angst- die zou ik echt even Bij de kinderen proberen weg te houden.

Dus ja, ik geef vader gelijk. Geef moeder tijd om aan haar problemen te werken, en laat de kinderen vooral bij haar langs gaan. Luchtig, zonder zware gesprekken of discussies met vader. Een ochtend je, een keer lunchen of uit school thee drinken - bouw het gewoon heel rustig op.

Natuurlijk is het lastig om dan te bepalen wanneer er een ander schema moet komen. Want dan komt eigen belang van iedereen weer om de hoek kijken. Daar zul je dus iets voor moeten afspreken, als in per maand kijken wat handig is.

En annej, hoewel ik je kruistocht jegens jeugdzorg en consorten soms best begrijp, denk ik dat het vrij naïef is om te verwachten dat die hier buiten blijven. Als ze al niet betrokken zijn. Mede daarom; laat het niet escaleren met rechtszaken enz, want bij vader zijn kinderen volgens mij nog altijd beter af dan in een pleeggezin.

Waarom dan?

'Dat de kinderen voorlopig bij vader zijn kan betekenen dat ze nooit meer naar moeder gaan.'

Waarom dan? Dat blijkt toch nergens uit?

Als de volgende zelfmoordpoging lukt, weet je zeker dat ze nooit meer naar moeder gaan.

Ik zeg ook kinderen bij vader

Ook mijn moeder was depressief, dreigde met zelfmoord, en een van de doelen van mijn bestaan was om haar leven een doel te geven
Ik wou dat mijn vader me niet teruggestuurd had. Ik ben het volstrekt met de meeste eens. Een ouder (ongeacht moeder of vader) die een alcoholverslaving heeft en een zelfmoord poging doet is even niet geschikt als primaire opvoeder. Ook ik heb tot mijn 40ste gedacht, elke keer dat mijn moeder de telefoon niet opnam, dat ze zelfmoord had gepleegd.
Laten we hopen voor de kinderen dat papa het goed kan.
Sini

Wel omgangsregeling

Het is wel belangrijk dat er contact blijft tussen moeder en kind, maar ik denk dat het goed is als moeder zich realiseert, dat ze niet met het volle gewicht van de zinvolheid van haar leven, en met alle emotionele beladenheid die er is haar kind gaat benaderen. Ze zal dus erg terughoudend moeten zijn als het gaat over haar eigen emoties.
Het zal tijd kosten om alles weer op te bouwen. Tijd, en hard werken aan de inrichting van haar eigen leven.
Zus, ik hoop dat je haar in die richting kunt steunen.

Tsjor

belang kind voorop

Eens met degenen die zeggen dat kinderen in deze tijd beter af zijn bij hun vader. Ik begrijp dat AnneJ het recht van de ouders om hun kinderen bij zich te hebben zwaarder laat wegen, maar ik zou belang van de kinderen voorop stellen.

Alkes

'Ik begrijp dat AnneJ het recht van de ouders om hun kinderen bij zich te hebben zwaarder laat wegen'

Dat recht geldt blijkbaar alleen voor moeders, en niet voor vaders

Recht van ouders?

Het gaat niet om het recht van de ouders. Het gaat ook in Anne’s posts over de rust en balans in het leven van de kinderen. Ik lees het als: “Je gooit het hele leven van die kinderen overhoop om 1 gebeurtenis. Dat moet je niet willen.” Je kunt het daarover natuurlijk met haar oneens zijn maar ik vind het bepaald geen totale onzin.

Het is moeilijk om hier een goed oordeel over te vormen op grond van de zeer beperkte informatie. We weten bijvoorbeeld helemaal niet wat er in de aanloop hier naartoe heeft plaatsgevonden en hoe de kinderen daar al dan niet mee geconfronteerd zijn. Ik denk wel dat de moeder zichzelf in ieder geval eens goed in de spiegel moet aankijken en zich moet afvragen of zij voldoende in staat is in het belang van haar kinderen te handelen. Ik zou een suïcidepoging ook niet licht opnemen. Het heeft natuurlijk geen zin om het als verwijtbaar te behandelen maar feit is dat (een poging tot) suïcide op geen enkele manier geïnterpreteerd kan worden als verantwoordelijk gedrag naar je kinderen. Ze zou daarover op zijn minst eerlijk moeten zijn en daarvoor erkenning moeten geven. Alleen dan geeft ze er blijk van de werkelijkheid onder ogen te zien. Ze moet aan haar problemen gaan werken en daarnaast genoeg ruimte ervaren om moeder te zijn voor haar kinderen. En ze zal de vader dat vertrouwen moeten (terug)geven. Het is natuurlijk zo dat als er geen vader was, die kinderen gewoon in de situatie bleven. Maar die vader is er wel. En ik vind het ook alleszins begrijpelijk dat die ze niet zomaar durft toe te vertrouwen aan hun moeder. Ik vind het ook logisch dat die zich rot is geschrokken en kwaad op haar is. Ze zouden er verstandiger aan doen samen te werken aan het opnieuw opbouwen van veiligheid en stabiliteit. Het zomaar, eenzijdig ‘houden’ van de kinderen door vader, vind ik ook niet zo’n constructieve zet. Die zou zich ook communicatiever kunnen opstellen, in het belang van zijn kinderen. Het is hun moeder en het doet ze ook schade om in deze situatie hun gewone leven en het dagelijkse contact met hun moeder, van wie ze gewoon houden, abrupt te verliezen. In zoverre ga ik met Anne mee.

Contact zeker

Contact met moeder moet zeker blijven en ook zo veel en vaak als mogelijk maar stabiel en daarom op dit moment als basis bij vader.