Ex ziet niet in dat het ook anders kan

Waarom denk je dat jij iets verkeerd doet?
Ik begrijp je vraag niet zo goed, geloof ik.

Vader gooit, afgaand op jouw verhaal, wel enorm zijn eigen ruiten in. Pubers van bijna 16 kun je nu eenmaal niet verplichten een co-ouderschap volgens strakke regels te hanteren, hooguit stimuleren, wat je ook doet.

Verdrietig dat hij zo star is en zijn kinderen niet écht hoort en serieus neemt, maar in mijn ogen doe jij hier niets verkeerds.

Ik vroeg me af wat de reden was dat je steeds water bij de wijn deed. Was hij zo volhardend, waren het zijn argumenten, deed mediation met name een beroep op jou, was je de eindeloze discussie beu? 

Het is duidelijk: het is tijd om zijn spelletjes niet meer mee te spelen. Lees maar eens wat over parallel ouderschap. 

Als hij liegt over jou, haal je schouders op. Als je kinderen met rare verhalen over jou thuiskomen zeg je: ja, papa verzint wel vaker rare verhalen. Dat weet je toch. Hoe denk je dat het echt zit?
Als hij instanties voorliegt denk ik dat je wel moet ingrijpen. Maar reageer niet naar hem toe. Naar hem toe blijf je neutraal, beleefd, alsof hij een vage kennis is. Die groet je als je hem tegenkomt, maar daarmee deel je geen persoonlijke dingen, geen emoties en ga je geen ruzie maken. Wat kan jou het schelen wat die vage kennis over jou denkt en zegt. Laat gaan. Binnen de kortste keren zijn je kinderen groot en bepalen ze zelf hoe vaak ze hem zien. In de tussentijd probeer jij je kinderen liefdevol en met gezonde grenzen op te voeden. Wat hij aan de andere kant doet, dat is zijn zaak.
En onthou: when he goes low, I go high.

IMI-x2 schreef op 17-03-2023 om 08:54:

Het is duidelijk: het is tijd om zijn spelletjes niet meer mee te spelen. Lees maar eens wat over parallel ouderschap.

Als hij liegt over jou, haal je schouders op. Als je kinderen met rare verhalen over jou thuiskomen zeg je: ja, papa verzint wel vaker rare verhalen. Dat weet je toch. Hoe denk je dat het echt zit?
Als hij instanties voorliegt denk ik dat je wel moet ingrijpen. Maar reageer niet naar hem toe. Naar hem toe blijf je neutraal, beleefd, alsof hij een vage kennis is. Die groet je als je hem tegenkomt, maar daarmee deel je geen persoonlijke dingen, geen emoties en ga je geen ruzie maken. Wat kan jou het schelen wat die vage kennis over jou denkt en zegt. Laat gaan. Binnen de kortste keren zijn je kinderen groot en bepalen ze zelf hoe vaak ze hem zien. In de tussentijd probeer jij je kinderen liefdevol en met gezonde grenzen op te voeden. Wat hij aan de andere kant doet, dat is zijn zaak.
En onthou: when he goes low, I go high.

Eens met Imi, behalve dan dat ik tegen de kinderen niet zou zeggen dat hij wel vaker rare verhalen vertelt. Ik zou het houden bij de vraag hoe zij denken dat het zit.

Ik zou zijn gedrag zoveel mogelijk loslaten en inzetten op parallel ouderschap. Hij doet zijn ding, jij het jouwe. Hij zal wel oogsten wat hij zaait.
Ik wist niet dat je zomaar de bedrijfsarts van een ander kan benaderen. Dat vind ik wel heel ernstig. Ik denk overigens niet dat hulpverleningsorganisaties dat normaal vinden. 
Verder zou ik proberen rustig te blijven en je niet op te laten fokken door zijn gedrag, hoewel ik dat zelf waarschijnlijk ook niet zou kunnen.

Op een of andere manier heb je nog steeds de idee dat je hem kunt veranderen. Dat is wat je fout doet. jij kunt hem niet veranderen (misschien heeft hij wel een vorm van PDD-NOS) en hij kan jou niet veranderen (ADHD). Maar wat de reden ook is, zo is hij en zo was hij eerder ook al.
Je drie kinderen gaan er ieder op een eigen manier mee om. Dat is mooi. Wat de tweede doet is niet erg, maar erg slim. Wat de jongste doet ook in haar keuze en haar wensen met betrekking tot vriendinnen. Wat de oudste doet vind ik herkenbaar bij mijn kinderen: in de puberteit komt er een moment waarop ze teleurgesteld kunnen zijn: de ouder is niet de ouder waarvan ze dachten dat het de ouder was. En dan verwerken ze die teleurstelling door afstand te nemen. Geen probleem, als ze zich maar realiseren dat dit wel de ouder is die ze hebben, dus ze zullen zich daar toch toe moeten gaan verhouden.
Realiseer je dat jouw taak is om de kinderen te begeleiden in hun leven en daar hoort ook bij: in hun omgaan met hun ouders.

Tsjor

tsjor schreef op 17-03-2023 om 11:09:

Op een of andere manier heb je nog steeds de idee dat je hem kunt veranderen. Dat is wat je fout doet. jij kunt hem niet veranderen (misschien heeft hij wel een vorm van PDD-NOS) en hij kan jou niet veranderen (ADHD). Maar wat de reden ook is, zo is hij en zo was hij eerder ook al.
Je drie kinderen gaan er ieder op een eigen manier mee om. Dat is mooi. Wat de tweede doet is niet erg, maar erg slim. Wat de jongste doet ook in haar keuze en haar wensen met betrekking tot vriendinnen. Wat de oudste doet vind ik herkenbaar bij mijn kinderen: in de puberteit komt er een moment waarop ze teleurgesteld kunnen zijn: de ouder is niet de ouder waarvan ze dachten dat het de ouder was. En dan verwerken ze die teleurstelling door afstand te nemen. Geen probleem, als ze zich maar realiseren dat dit wel de ouder is die ze hebben, dus ze zullen zich daar toch toe moeten gaan verhouden.
Realiseer je dat jouw taak is om de kinderen te begeleiden in hun leven en daar hoort ook bij: in hun omgaan met hun ouders.

Tsjor

ik hoopte al dat jij het kwam omschrijven, want dit is wat mijn gevoel was toen ik de beginposting las. Ik hoop dat TO haar eigen banden met hem op gevoelsniveau kan doorsnijden, ook al blijft hij de vader vd kinderen. Het helpen van de kinderen in de omgang met hun vader zal energie kosten maar zal veel meer opleveren dan rechtstreeks met hem proberen te dealen. Ze is van hem gescheiden, dus hij is een 'gegeven'.

gr Angela

D 

Dat kan wel gevaarlijk zijn in de zin dat je opeens met een verhaal geconfronteerd wordt dat van a tot z niet waar is maar wel gevolgen heeft voor jou. Hoe langer je dat op zijn beloop laat, hoe groter en kwalijker de leugen kan worden. Dat soort dingen kunnen een eigen leven gaan leiden en dan opeens als waarheid worden gezien, ook door de omgeving, Het zorgt er eigenlijk voor dat je met betrekking tot die persoon altijd ultra alert lijkt te moeten zijn, altijd afvraagt of het wel klopt en waarom dan wel niet.

Ik snap je want ik zou mijn kinderen daar wel weerbaar tegen willen maken want anders grijpt het tot in je gezin. 

Tsjor noemt pdd-nos: ben je bekend met de term 'contekstblindheid'? Zoek maar op die term icm Peter Vermeulen bij YouTube. De term is controversieel maar ikzelf had meteen een aha-erlebnis bij een bepaald persoon in de familie. Het omschrijft perfect wat er steeds mis gaat. Is dat ook iets dat hierbij opgaat?

Uiteindelijk ben ik dankzij die term er achtergekomen wat er fout gaat en wanneer, waarmee ik het niet meer zo vaak als iets (te) persoonlijks ervaarde. Het heeft wel een tijd geduurd maar ik ben af van de eeuwige twijfel, of ik nu gek ben of de omgeving, de verwarring en paniek welke uitwerking dit heeft. Dat maakte het een stuk makkelijker om wat meer layback te worden.

Probeer je boosheid en frustratie los te laten. Hoe moeilijk ook. Nu gaat er heel veel (negatieve) energie naar je ex en alles wat hij wel of niet doet. Die tijd en energie kan je niet gebruiken voor jezelf en jouw gezin (met je kinderen). En je blijft continu met hem bezig. Probeer dat los te laten. Richt je op ouderschap ipv partnerschap. Hij zal niet veranderen en zeker niet voor of door jou. 

Leer je kinderen zelfstandig in hun schoenen staan. Maar ook zelf ermee omgaan en hun grenzen aangeven. Ga niet met hem in discussie maar regel je eigen zaken en laat hem in zijn huis zijn eigen opvoeding doen. Hoe vervelend het ook is. Niet mee bemoeien (tenzij er sprake is van onveiligheid en je instanties moet inschakelen). 

Een kind van bijna 16 kan niemand dwingen nog iets te doen. Laat zoon dit dus zelf bepalen en ga daarover niet in gesprek met ex. 

Wellicht is therapie voor jou om te kijken hoe jij hier sterker in kunt staan beter dan mediation. Ga uit van jezelf en laat hem en zijn mening/roddels/oordelen los. 

Hou op te denken dat jij iets verkeerds doet en dat hij het wel zou snappen als jij maar het juiste doet. Dat gaat niet gebeuren want jij bent niet verantwoordelijk voor zijn denkwijze en gedrag. Zie de realiteit onder ogen dat hij is zoals hij is en dat jij hem niet gaat veranderen in de vader die jou voor ogen staat. 
Ik vind wat hij gedaan heeft naar jouw bedrijfsarts schokkend. Hij probeert je actief grote schade te berokkenen. Je hebt de politie ingeschakeld, schrijf je. Was het mogelijk om er aangifte van te doen? Als dat mogelijk is, zou ik geneigd zijn dat te doen. Je gaat hem op persoonlijke titel niet overtuigen dat dit onacceptabel is dus misschien moet hij er via het strafrecht van doordrongen raken dat zijn gedrag alle grenzen te buiten gaat. Is hij verder ook fysiek bedreigend naar jou? Je schrijft dat hij tegen jullie dochter zegt dat je dood moet. Is dat een dreigement waar je bang voor moet zijn? Weet Veilig Thuis dit? Zijn er nog andere intimidaties of destructieve acties geweest waardoor je bang voor hem moet zijn? Je schrijft dat VT betrokken is geraakt door zijn poging jou te benadelen via leugens naar de bedrijfsarts. Heb jij het idee dat ze dit serieus nemen of heerst er een stemming ‘waar twee vechten hebben twee schuld’?

Jij kunt niks met die man dus je moet ervoor zorgen dat hij je niet meer kan raken of in ieder geval niet meer ziet dat hij je raakt. Je kinderen moeten hun oplossingen vinden. Het is de vraag welke ruimte er is voor welke oplossingen. De interventie van Veilig Thuis is immers niet vrijblijvend. Ik zou ze wel het voordeel van de twijfel geven: geef aan dat je hulp wil om afstand van hem te nemen en stel parallel ouderschap voor. Als zij beoordelen dat er binnen de ruimte waarin vader verantwoordelijk is erg schadelijke dingen met de kinderen gebeuren, moeten zij professionals inschakelen die dat met hem oppakken want als jij dat doet, leidt dat niet tot verbetering voor de kinderen maar tot meer spanning en agressie, waar de kinderen door hem betrokken worden. Dat ligt niet aan jou maar het is wel de realiteit en dus moet je beseffen dat je je kinderen niet helpt door je te mengen in conflicten of klachten die ze over hem hebben. Hij doet zijn vaderschap en als hij dat verkloot, ligt dat bij hem en zullen zijn kinderen daar zelf (eventueel met hulp van anderen dan jij) mee om moeten leren gaan.