Frustraties over gedrag ex, hoe gaan jullie daarmee om?

Ik heb wel eens gehoord dat exen de post/mail via een derde lieten gaan. Die filterde dan voor jou alleen de essentie eruit en liet de onnodige nare teksten weg. Dit gaf veel rust. Maar goed, dan zou je een vertrouwenspersoon moeten vinden die dit voor jou zou willen doen. Naar je ex toe kan je gewoon een nieuw mail adres doorgeven, zeggende dat je oude mail niet meer werkt. En verder je ex blokkeren op alle social media, (maar dat heb je waarschijnlijk al)  Sterkte hoor!

Wel alles bewaren, zodat je als het nodig is tzt voldoende onderbouwing hebt voor iets als een verzoek wijziging verdeling zorg/opvoedtaken of verzoek eenhoofdig gezag. 

Hoe oud zijn je kinderen en hoe ver wonen jullie van elkaar af? 

Ik vraag mij ook wel eens af wat zit daar voor mechanisme achter bij mannen die zelf uit een relatie stappen en daarna boos worden op hun ex en die op allerlei manieren gaan dwarszitten. Ik snap dat niet en ik vind het heel vervelend voor je

Ja, ik heb ervaring helaas. Hier is ex na een aantal jaar wel bijgedraaid, gelukkig. Maar soms is er nog een oprisping.
Ik heb geleerd hem te zien voor de psychiatrisch patiënt die hij is. Dat hielp om het niet persoonlijk te nemen. Als hij mij uitschold, wist ik dat hij baalde van zichzelf. Dat inzicht hielp mij echt.
Puur praktisch gezien heb ik hem vaak genoeg (nette, beleefde) mails gestuurd waarin ik schreef: als je voor datum x niet reageert, neem ik aan dat je akkoord gaat met mijn voorstel/keuze. Soms hoorde ik dan niets (mooi), soms kwam er een lading bagger terug, die ik weer superbeleefd en alleen over mijn initiële vraag beantwoordde. Ik kan je niet anders dan een heel dikke huid en bergen geduld toewensen.

Ms_Z schreef op 25-09-2024 om 15:46:

[..]

Ik bewaar alles. Soms zijn er echt wekenlang geen mails trouwens, omdat ik dan gewoon zo’n nare stiltebehandeling krijg. Heel vervelend, omdat er dan júist gecommuniceerd moet worden over iets. Kan iets heel simpels zijn, zoals een kinderfeestje of een oudergesprek, maar hij maakt alles lastig.
Ik blijf gewoon rustig communiceren over de belangrijke onderwerpen (we zullen het ooit moeten leren toch?). Als ik al reactie krijg, is het meestal nergens op gebaseerd, geen antwoord op de vraag die ik stelde, maar alleen een dom verwijt richting mij. En geloof me, ik probeer het echt. Ik wil namelijk ook niks achterhouden voor hem, want dan krijg ik ook weer de wind van voren.
De kinderen zijn inmiddels 10 en 8. Voor de oudste zullen we het binnenkort ook eens moeten hebben over middelbare scholen. Dat gaat ons natuurlijk never nooit lukken…

[..]

Tja, zoals ik al zei: het is niet constant. Soms krijg ik dus hele rare mails, maar andere keren is er dus lange stilte. En juist omdat mail onze enige manier van communiceren is, ben ik anders best bang dat ik belangrijke info mis.

Zo te lezen mail jij eigenlijk nog steeds teveel. Je weet al dat dat geen bevredigend antwoord van hem gaat worden. 

Waarom nog zoveel vragen en doorgeven via de mail? 

Ga meedelen aan hem en laat het daarna los. Geen vragen meer stellen aan hem.

Trek je eigen plan. bv met de middelbare scholen, trek je eigen plan met je kind en geef aan vader alleen door dat dan en dan zoon en jij naar een open dag gaan bv. Stel geen vragen meer aan hem, deel alleen mee. Dat zelfde geld voor oudergesprekken, deel mee wanneer ( datum/tijd) en geen vragen stellen. 

Zo kan je dat met alle onderwerpen doen. Trek je eigen plan en laat hem maar in z'n eentje tieren. 

De wind dan van voren krijgen is zijn probleem, lekker van je af laten glijden. Hij kan fatsoenlijk meedoen of niet, die keuze ligt bij hem. 

Met die middelbare school kan het trouwens wel zo zijn dat er voor de inschrijving een handtekening van beide ouders met gezag wordt gevraagd. Dus de techniek "als ik voor datum x niks hoor neem ik aan dat je akkoord bent" lijkt mij een prima benadering maar bij dat soort dingen werkt het dus mogelijk niet. 

Bij medische kwesties is officieel ook de instemming van beide ouders met gezag vereist, maar daar wordt in de praktijk nooit om een handtekening van de andere ouder gevraagd: als je als ouder een afspraak maakt voor je kind en daar met je kind verschijnt, mag de arts ervan uitgaan dat de andere ouder instemt. Daar is bovengenoemde benadering dus wel werkbaar, tenzij hij actief dwars gaat liggen.

Hoe ziet de omgang eruit? Is de zorg 50/50 verdeeld of wonen de kinderen in hoofdzaak bij jou? 

Ik snap je gevoel goed. Ik kan je alleen een tip richting je kinderen geven. Als de kinderen jou vertellen dat papa of zijn liefje nare dingen over jou gezegd heeft, ga er dan niet (of nauwelijks) op in, maar antwoord rustig: "Jammer dat jullie vader (of Miepje) dat tegen jullie heeft gezegd. Als hij boos is op mij, dan moet hij dat met mij bespreken."

En hoe je het volhoudt? Door je kinderen voor ogen te houden. Jij zult hen toch willen voorleven hoe het ook kan (en hoort).

'Ik blijf gewoon rustig communiceren over de belangrijke onderwerpen (we
zullen het ooit moeten leren toch?). ' Nou nee, dat hoeven jullie niet meer te leren. Als je dat had willen leren had je bij elkaar kunnen blijven met therapie. Nu communiceer je als twee mensen die ieder voor hetzelfde kind zorgen, maar waarbij ook ieder een eigen verantwoordelijkheid heeft. Er hoeft dus heel veel niet gezegd te worden, niet meer, dat is voorbij.

'Ik wil namelijk ook niks achterhouden voor hem, want dan krijg ik ook weer de wind van voren.' Die wind krijg je toch wel. Wees wat selectiever in wat je communiceert. 'Niets achter willen houden' legt de lat wel erg hoog. Moet iets vooraf, of kan het ook achteraf. Moet iets met een vraag of kan het ook met een mededeling?

Zoals Temet zegt, er zijn maar een paar momenten waarop je elkaar echt nodig hebt, dat gaat over inschrijven school, paspoort aanvragen en reizen naar het buitenland.

Tsjor

Hier heb ik beide kinderen in mijn eentje op de scholen ingeschreven, werd nooit om een handtekening of toestemming van vader gevraagd. Heb altijd alle info van de scholen aan ex doorgegeven.
In het begin ging hij nog mee naar de 10 minutengesprekken maar dat was na 2 jaar weer voorbij. Dan niet.

Helaas door de wol geverfd zeg maar

Wat betreft emailen: kies een vast moment van de week. Stel hem op de hoogte dat je vanaf nu alleen nog op woensdag gaat mailen / appen.
Hou het kort en objectief. Alleen wat noodzakelijk is.
Staat er een vraagteken in zijn mail, beantwoord die dan, maar is het oeverloze tirade zonder vraagteken? Dan ook geen antwoord.

Het mooiste zou zijn als het via iemand zou gaan, maar ik heb nooit een slachtoffer gevonden voor die ondankbare taak.

Als het over belangrijke dingen gaat als vakantie of middelbare school, toestemming vragen voor bepaalde datum en anders vervangend toestemming vragen en punten sparen voor eenhoofdig gezag.

Als kind het nodig heeft om bij zichzelf te blijven in de chaos zou je een vertrouwenspersoon/ coach op kunnen zoeken.

En ondertussen , zorg voor je zelf. Heb je een therapeut? Coach oid? Werk aan jezelf en verwerk je oude rommel, brainspotting heeft mij erg geholpen. Of desnoods de poh ggz om dingen op een rij te zetten en bij hem te laten wat van hem is.

Wat een rotsituatie!
Ik mag toch hopen dat je het LBIO inschakelt als hij geen alimentatie betaalt?
Verder geen echt advies. Sterkte.

Goh, dit draadje brengt me terug naar jaren geleden, toen ik zelf in precies dezelfde situatie zat. Wat een hoop bagger heb ik over me heen gekregen. En dat gejank bij juf, ugh, ik kreeg later weer een discussie met juf want het was aan mij om de communicatie te verbeteren. 
Ik ben het eens met de vorige reacties. Zoveel mogelijk mededelen, zo weinig mogelijk vragen. Alles bewaren aan haatmails en andere ellende en een logboekje bijhouden wanneer je ex de kinderen niet ophaalde of op belangrijke dagen het contact met jou verbood. 
Wat hier uiteindelijk heeft gezorgd dat ex ging dimmen was toen dochter een nieuw paspoort nodig had en ex weigerde te tekenen. Dat betekende dat we niet naar een familiebruiloft zouden kunnen die in het buitenland werd gehouden. Het gezeik was toen al zeker 8 jaar aan de gang en we kwamen ook in de buurt van het kiezen van een middelbare school voor dochter. Ik was er toen ZO ongelofelijk klaar mee dat ik persoonlijk aan ex heb medegedeeld dat als hij niet subiet tekende voor het paspoort en zijn overige gemanipuleer staakte, ik het hele dossier aan de familierechter zou voorleggen met het verzoek ex uit de ouderlijke macht te zetten. Dat heb ik blijkbaar met zoveel venijn in zijn gezicht gesist dat hij ter plekke een pen pakte om het formulier te tekenen. 
De overige handtekeningen (nieuwe school, enz.) kwamen daarna altijd heel vlot. 
Inmiddels is mijn dochter volwassen. Ex is aan zijn derde huwelijk bezig en daar is ook alweer politie aan te pas gekomen. Dochter heeft sporadisch contact met hem. Wat zij als kind moeilijk te begrijpen vond, was dat hij zijn nieuwe vrouw (en haar kinderen) altijd boven haar verkoos. Ik heb haar uitgelegd dat het niets met haar te maken had. Hij is iemand die zelf zo weinig mogelijk gezeik aan zijn hoofd wil en dus meegaat in wat de mensen die hij het vaakst ziet, willen. Die 2e vrouw moest mijn dochter niet, die wilde gewoon alleen haar eigen gezin. Dus mocht dochter niet komen, niet mee met vakantie, mocht ze erbij zitten met Sinterklaas om te kijken hoe haar kinderen cadeautjes kregen, terwijl ze zelf alleen een paar sokken kreeg. Het was echt heel pijnlijk.
Zorg dat jij de rots in de branding bent voor je kinderen. Mijn vaste kreet als ik weer van alles te horen kreeg van dochter: 'Blijkbaar kan papa niet beter.'  En dan gingen we koekjes bakken/een spelletje doen/een puzzel maken/een disneyfilm kijken. 
Je kinderen worden vanzelf ouder en gaan hun eigen plan trekken. Als ze het bij jou fijn hebben, komt het helemaal goed met ze.

Oja, die alimentatie... Ik heb nooit wat gehad. Eén keer een deurwaarder erop gezet en toen heeft hij zijn baan opgezegd. En vervolgens in het dorp rondgebazuind dat ik hem wilde kaalplukken. Gelukkig heb ik zelf een goed inkomen, want bij dit soort mannen kan zelfs het LBIO helemaal niks doen. Mijn dochter wist dit allemaal niet, tot ze in de puberteit een keer zo aan het zuigen was over iets wat ze per se wilde hebben en ik niet wilde betalen, dat ik riep dat ze maar bij haar vader moest gaan drammen, omdat die mij sowieso nog 40.000 euro kinderalimentatie verschuldigd was. Het was geen handige of pedagogische opmerking, maar tegelijk was het wel een lesje in 'zorg dat je voor jezelf kunt zorgen' en 'het geld in een eenoudergezin is niet onuitputtelijk'. 

Maar goed, ik draaf door, jouw kinderen zijn nog niet zo groot.