Frustraties over gedrag ex, hoe gaan jullie daarmee om?
Hi!
De afgelopen maanden heb ik al vaker gepost. Ik heb een heel vervelend 1,5 jaar achter de rug met een ex die ervandoor is gerend met een ander en in zijn ogen zat ik zijn nieuwe leven dwars door niet direct te doen wat hij wilde. Ach ja. Een heleboel tranen, stress en ruzies verder ben ik tot rust gekomen, heb ik mijn plek gevonden met een nieuw huis, nieuwe baan etc etc en wil ik geen strijd meer.
Ex blijft hier echter doorgaan. VT en politie zijn op een vervelende manier betrokken geweest (details laat ik buiten beschouwing. In elk geval; ik ga niet zeggen dat ik alles goed heb gedaan, een perfecte moeder ben en niet kwaad ben geweest, maar bij ex loopt het allemaal niet zo lekker thuis. In plaats van naar zichzelf te kijken, projecteert hij alles op mij, blijft valse meldingen maken en doet zelfs aangifte tegen me om geen enkele reden). Iedereen heeft ex ervan geprobeerd te overtuigen dat hij wellicht ook even tot rust moet komen en naar zichzelf zal moeten kijken, maar hij weigert dat. VT heeft mij gezegd dat in ieder geval 1 iemand uit de strijd moet stappen en dat is mij gelukt. Aan de andere kant blijft het echter doorgaan….
Het zijn soms kleine dingen, maar het is zo vervelend. Kleding van de kinderen achterhouden, telefoons afpakken en niet meer teruggeven, nare dingen zeggen over mij tegen de kinderen, kinderen weghouden van de sportclubs (waardoor ze noodgedwongen moesten stoppen), naar praten over mij tegen de juffen van de kinderen, contact tussen mij en de kinderen weigeren, kind geen contact laten opnemen op zijn verjaardag, vakantie blokkeren… Het houdt niet op. En soms, als hem blijkbaar echt iets dwarszit, dan komt er zomaar weer een melding bij VT over mij, vaak over iets onbenulligs, VT doet in ieder geval niet eens onderzoek meer.
begrijp me goed, ik kan er steeds beter tegen. Het lukt me steeds beter om hem te negeren en puur zakelijk te communiceren. Vaak krijg ik echter niet eens antwoord, het is onmogelijk om met hem een belangrijk besluit te nemen over de kinderen en als er een reactie komt, staat er sowieso iets naars over mij in. Soms frustreert het echter wel, het raakt me, vooral als hij de kinderen ermee belast of als hij de kinderen iets leuks ontneemt. Ik snap het ook echt niet; hij wilde dit allemaal, hij is vertrokken en hij wilde graag dat o zo gewenste nieuwe bestaan. Ik heb er echt mee geworsteld, maar ik zit inmiddels weer lekker in mn vel en probeer hoofdstuk ex af te sluiten. Waarom lukt het hem dan niet?
iemand ook ervaring mee? Hoe kan je hier het beste mee omgaan? Negeren lukt me best, maar echt niet altijd…
Nog even een algemene opmerking - helaas heb jij er nu nog niet zoveel aan. Als het gaat om medische zorg en om hulpverlening aan kinderen van 12-16 jaar oud is in principe toestemming van beide ouders met gezag vereist (al wordt in de praktijk instemming meestal verondersteld, zie mijn eerdere post).
Als echter de instemming van ouders of éen van hen niet komt en het kind wil de medische behandeling/hulpverlening toch, dan mag de arts/hulpverlener die behandeling/hulp uiteindelijk toch geven ondanks het ontbreken van de instemming van de ouder(s). In de praktijk zal een weigering van de ouder bij wie het kind woont vaak de hulp onmogelijk maken, maar als er de ouder bij wie het kind niet woont geen toestemming wil geven, dan valt daar dus in de praktijk soms best wel omheen te werken, ook bij artsen of hulpverleners die in principe instemming van beide ouders vragen.
Is het kind eenmaal 16 dan is instemming van de ouders met gezag sowieso niet meer vereist.
Dit betekent in de praktijk dat je bij kinderen van 12+ de andere ouder met gezag alleen nog maar echt nodig hebt voor het aanvragen van een paspoort, toestemming voor buitenlandse vakanties en inschrijving op school.
Dan nog even over die toestemming voor de buitenlandse vakantie. Die moet je wel hebben. Heb je die niet, dan zou de andere ouder aangifte van kinderontvoering kunnen doen. Maar als jij met je kinderen in de zomervakantie met de auto naar een camping in de Dordogne vertrekt in plaats van naar een camping op de Veluwe dan kraait daar natuurlijk geen haan naar, en als de ouder die geen toestemming gegeven heeft erachter komt en vervolgens aangifte gaat doen, is die kampeervakantie al voorbij voordat de politie in aktie komt (als die dat überhaupt al van plan zijn). Het is niet sjiek en niet zoals het eigenlijk hoort en ik zou het beslist afraden als er nog een juridische procedure loopt of in de lucht hangt, maar ondertussen...
Dymo schreef op 26-09-2024 om 09:14:
Maar goed, ik draaf door, jouw kinderen zijn nog niet zo groot.
Nou, maar wat een herkenbaar verhaal! Hier denkt ex ook echt alleen maar aan zichzelf en plaatst nieuwe partner ver, heel ver boven de kinderen. De kinderen moesten sowieso al snel dealen met haar; ze werd al geïntroduceerd voordat de kinderen wisten dat wij uit elkaar zouden gaan. En vanaf dat moment is ze er altijd 100% bij geweest, altijd. En durfde mijn oudste na heel veel twijfelen en heel veel moed verzamelen eindelijk eens te zeggen dat hij graag met papa alleen iets wilde doen, kon hij een snauw in de trant van ‘hoezo? Ze is toch aardig?’ verwachten. De boel klapt regelmatig daar, zowel ex als nieuwe partner barsten regelmatig in woede uit en ook de nodige tikken zijn uitgedeeld aan de kinderen. Bij ex zit daar ook nog wel wat gedoe met alcoholgebruik als reden, maar zei ik daar ooit iets van, kon ik weer een gemene actie terug verwachten. Een verslaafde zal nooit toegeven natuurlijk, nooit. Ik ben maar gestopt met me daarmee bemoeien, want daar heb ik natuurlijk niks meer over te zeggen, maar dat wil niet zeggen dat ik me nooit zorgen maak.
Ik word daarnaast ook ontzettend moe van iedereen die maar blijft zeggen dat het een communicatieprobleem is. Tuurlijk, ik zal er ook echt nog niet 100% zijn, echt niet, maar ik ben vele stappen verder dan hij. Hij zal echt eens moeten inzien dat ook bij hem dingen moeten veranderen, maar dat lijkt dus een onmogelijke opdracht voor hem. Zelfreflectie heeft hij niet.
Ik herken ook wat je zegt over niet heel handige opmerkingen maken. Soms is de frustratie zo hoog dat ook ik wel eens uit m’n slof schiet en niet helemaal de juiste dingen roep over ex tegen de kinderen. Maar jeetje, neem het me eens kwalijk.
Alimentatie zal hier hetzelfde gaan. Hier dan in de vorm van een eigen bedrijf met ineens verrassend weinig inkomsten…
Ik herken echt heel veel, maar het is ook fijn om te lezen dat de storm ooit zal gaan liggen en dat je er zelf een weg in weet te vinden, hoe moeilijk ook. Dank voor je verhaal.
Temet schreef op 26-09-2024 om 09:50:
Dan nog even over die toestemming voor de buitenlandse vakantie. Die moet je wel hebben. Heb je die niet, dan zou de andere ouder aangifte van kinderontvoering kunnen doen. Maar als jij met je kinderen in de zomervakantie met de auto naar een camping in de Dordogne vertrekt in plaats van naar een camping op de Veluwe dan kraait daar natuurlijk geen haan naar, en als de ouder die geen toestemming gegeven heeft erachter komt en vervolgens aangifte gaat doen, is die kampeervakantie al voorbij voordat de politie in aktie komt (als die dat überhaupt al van plan zijn). Het is niet sjiek en niet zoals het eigenlijk hoort en ik zou het beslist afraden als er nog een juridische procedure loopt of in de lucht hangt, maar ondertussen...
Pff, dat is dus exact hoe het hier zo moeilijk ging. Er was al getekend voor de vakantie, maar pas na heel veel gedoe en pas nadat ik hem toestemming had gegeven voor paspoorten en zijn eigen vakantie. Alles goed en wel, ik hoorde tijdens die 3,5 weken helemaal niks en wist dat zij hun vakantie in elk geval hadden moeten verplaatsen omdat de paspoorten niet op tijd binnen zouden zijn. Ik hoorde echter niks over een nieuw toestemmingsformulier en heb verder ook helemaal geen updates ontvangen of contact met de kinderen gehad die 3,5 week (‘ze wilden je niet spreken, dus tja’) en toen de kinderen terugkwamen, bleek dat die hele verre reis van ze niet was doorgegaan. Helemaal niet, totaal niet, ook geen andere vakantie. Zelfs geen dagje weg in Nederland, helemaal niks. Ik vroeg me echt af waar al dat gezeur voor nodig was geweest, want man man man, wat had hij lopen zeuren om die paspoorten (die hij zelf te laat had aangevraagd). En tegen de kinderen had hij uiteraard gemakshalve verteld dat ze niet op vakantie konden en dat dat mijn schuld was. Ach.
Inmiddels had ik een andere reis moeten boeken, omdat hij zolang had gewacht met tekenen dat alles wat ik wilde vol was. De reisdata veranderden daardoor en ik vroeg voor de volledigheid een nieuwe handtekening op een nu kloppend formulier. Formaliteit dacht ik, want hij was al akkoord met de andere reis. Maar nee. Tot op de dag van vertrek bleef het onduidelijk of ik eigenlijk wel kon vertrekken. Uiteindelijk volgden de handtekeningen wel, maar kopie paspoort is nooit bij mij aangekomen. Ik ben wel gegaan, dan maar met een niet helemaal compleet dossier. Niemand die erom heeft gevraagd, maar toch. Waarom zo moeilijk doen, vraag je je dan af. Uiteindelijk heeft hij namelijk niet mij ermee, maar de kinderen en je vraagt je af waarom iemand dat zou willen…
Helaas moet je nog even wachten, maar als je kind 12 jaar is kan het zelf een ID-kaart aanvragen, dan is toestemming van de ouder(s) niet meer nodig. Met een ID-kaart kan je reizen in Schengengebied, en dat is groot.
"Ik herken ook wat je zegt over niet heel handige opmerkingen maken. Soms is de frustratie zo hoog dat ook ik wel eens uit m’n slof schiet en niet helemaal de juiste dingen roep over ex tegen de kinderen. Maar jeetje, neem het me eens kwalijk."
Ja, dat neem ik je kwalijk. En mogelijk je kinderen (later) ook. Jij bent volwassen, het is hun vader. Beheers je. Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen: ik kan me zo ongeveer nog elke lelijke opmerking herinneren die mijn vader over mijn moeder maakte. Heel erg naar was dat, heel erg naar.
Dus ventileer je stress of onmacht over je ex bij vrienden, hier, familie, in het bos. Maar niet bij je kinderen. Nooit.
Kunnen we misschien mensen - ook moeders - toestaan om geen heiligen te zijn? Kunnen we ze misschien vergeven als ze 5000 keer op hun tong gebeten hebben, ze bij keer 5001 keer uit hun slof schieten en duidelijk laten blijken dat ze tabak hebben van het gedrag van hun ex?
En is het zelfs misschien denkbaar dat het voor een kind ook ok kan zijn om te zien dat ook moeder maar een mens is die boos of gefrustreerd kan zijn, en zich misschien niet altijd kan inhouden?
Tja. Als kind ben je weerloos. Je zit er al tussenin. Hebt geen enkele invloed. Je móet naar je vader, je móet naar je moeder. En je moet je bij beide staande houden. Wetend dat zij onderling, vaak over jóu, ruzie hebben. Als ze dan tegen jou ook nog (niet één keer maar vaker lees ik in de post van TO) hun ongenoegen uiten ('uit hun slof schieten') waar jij hélemaal niets mee kunt. Dan wordt je leven wel moeilijk. Mogelijk is mijn blik te gekleurd, maar ik vond het vreselijk en kan de pijn nu nog voelen.
Temet schreef op 26-09-2024 om 16:11:
Kunnen we misschien mensen - ook moeders - toestaan om geen heiligen te zijn? Kunnen we ze misschien vergeven als ze 5000 keer op hun tong gebeten hebben, ze bij keer 5001 keer uit hun slof schieten en duidelijk laten blijken dat ze tabak hebben van het gedrag van hun ex?
En is het zelfs misschien denkbaar dat het voor een kind ook ok kan zijn om te zien dat ook moeder maar een mens is die boos of gefrustreerd kan zijn, en zich misschien niet altijd kan inhouden?
Exact. Mijn dochter zal dr hele leven moeten jokken over de voor haar ongewenste scheiding om "pa" te beschermen en kind te beschermen voor volwassen informatie en haar expartner verliet de boel fluitend.
Van mij mag ze een keer ongelofelijk uit haar dak gaan, dat is heel menselijk.
Waarom zou je moeten jokken?
Mogelijk lees ik bericht van to niet goed. Natuurlijk kun je aangeven bij een kind dat een ouder niet meewerkt, of dat je het niet eens bent met de manier waarop hij of zij iets aanpakt.
De waarheid brengen op een toch zo respectvolle manier die past bij de leeftijd van een kind is iets anders dan je frustratie uiten en uit je slof schieten. En zo las ik het bericht van to.
" Als ze dan tegen jou ook nog (niet één keer maar vaker lees ik in de post van TO) hun ongenoegen uiten ('uit hun slof schieten') waar jij hélemaal niets mee kunt"
Ik heb niet gelezen dat TO vaker tegenover haar kinderen uit haar slof is geschoten over vader. Heb ik iets gemist?
Vader beheerst zich niet, maar dat is dus precies het probleem waar TO mee zit. En hij dumpt al zijn shit maar overal, en zij moet maar braaf blijven slikken en vooral alles verdragen want als zij zich éen keer negatief over vader uitlaat zou zij de kinderen zo erg belasten? Ik snap dat het beter is als zij zich niet te negatief uit, maar als het echt zo gaat als TO zegt (en daar moeten we vanuit gaan, andere info is er niet) dan valt het haar toch niet te verwijten als ze af en toe haar ergernis niet kan verbergen.
En dan nog iets. Het gedrag dat TO beschrijft bij ex klinkt schadelijk. Uitvallen tegen de kinderen, af en toe een tik, spullen achterhouden, valse meldingen bij VT, kinderen niet naar sport brengen, etc. Als die kinderen daar last van hebben, en die kans lijkt me aanwezig, dan schieten ze er denk ik ook niet veel mee op als de andere ouder krampachtig gaat lopen doen alsof alles ok is. Dus aan de ene kant moet je erkenning geven voor het feit dat er iets vervelend is, want anders voelen de kinderen zich onvoldoende gezien, maar aan de andere kant moet je niet negatief praten over degene die voor dat vervelende zorgt. Ik vind "blijkbaar kan je vader niet beter" - wat iemand anders hier zei - nog best een nette oplossing, maar voor hetzelfde geld wordt je dan ook nog verweten dat je vader diskwalificeert, dus foei.
Maar volgens mij is het ook niet zo dat je kinderen overal maar tegen moet en kunt beschermen. Iedereen maakt van alles mee in het leven, leuke dingen, minder leuke dingen en nare dingen. Dat vormt ons tot de mensen die we zijn geworden, dat maakt ons diegene die zoveel inlevingsvermogen heeft, of er juist niets van begrijpt, dat maakt ons tot degene die de ander het gevoel geeft dat hij/zij precies weet waar je het over hebt.
Het hoeft en het kan allemaal niet perfect!
Doe je best met de mogelijkheden die je hebt, dat is goed genoeg.
Ik zei altijd "Tja, zo is je vader". En verder niets. Ze vroegen me wel eens wat ik nu van hun vader vond, en dan zei ik "een flapdrol" en daar konden we dan wel samen om lachen.
Pas toen ze 18+ waren, heb ik ze iets vaker de waarheid gezegd (nog steeds hoogst zelden, maar bv als hij weer een leugen over mij verteld had), en ook over zijn aandoening ingelicht. Dat was om ze te leren zich te beschermen tegen het schadelijke gedrag. Dat lukt inmiddels aardig.
TrefleQ schreef op 26-09-2024 om 17:13:
Waarom zou je moeten jokken?
Mogelijk lees ik bericht van to niet goed. Natuurlijk kun je aangeven bij een kind dat een ouder niet meewerkt, of dat je het niet eens bent met de manier waarop hij of zij iets aanpakt.
De waarheid brengen op een toch zo respectvolle manier die past bij de leeftijd van een kind is iets anders dan je frustratie uiten en uit je slof schieten. En zo las ik het bericht van to.
Gelukkig niet zeg, zo ben ik nou ook weer niet 
. Ja, ik heb dus wel eens dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen. Maar dat is gelukkig niet dagelijks. Ook niet wekelijks en zelfs niet maandelijks. Ik kan een miljoen redenen bedenken dat ik dat heb gedaan, maar het keurt het natuurlijk niet goed. Maar zoals mijn psych ook zegt: dat zijn emoties en die mogen er zijn, dat is heel logisch.
En de hoeveelheid shit die ik inderdaad over mij heen heb gekregen en krijg, dat maakt je soms gewoon even aan het wankelen. Ik ben, zeker in de tijd dat hij mij net had verlaten en mij supersnel dwong om het huis te verlaten omdat meneer de overwaarde nodig had, echt niet altijd de moeder geweest die ik had willen zijn. Ik was prikkelbaarder dan ooit, moe, op. Maar ik deed mijn best. En dat doe ik nog steeds. En dat is wat mij betreft het allerbelangrijkste. Ik zet mijn kinderen op de eerste plaats en dat zal ik altijd blijven doen.
En die rotte appel van een ex van me zal me blijven terroriseren. Maakt dat me nog steeds wel eens aan het wankelen? Ja, zeker, anders zou ik dit ook allemaal niet opschrijven. En daar baal ik wel eens van, dat hij nog steeds die invloed op mij kan hebben. Die olifantenhuid moet zich blijkbaar vormen en dat duurt even.
Nou, als de andere ouder van je kind dingen doet die gewoon écht fout zijn, zoals schreeuwen, slaan, spullen afpakken, etc. dan hoef je dat als ouder echt niet goed te praten hoor. Dat gedrag mag en moet veroordeeld worden. Als de leraar of trainer van je kind dat doet, zeg je daar toch ook wat van? Als je dat niet doet, leer je je kind dat het oké is om zo behandeld te worden.
Daarmee erken je ook de pijn en het verdriet van je kind. Doe je alsof dat wel normaal is, dan voelt een kind zich niet gezien en niet gehoord. Het meest onveilige voor een kind is als volwassen mensen van wie het afhankelijk is foute dingen doen en andere volwassenen dat zien maar niet ingrijpen en nog erger, doen alsof dat normaal is en erbij hoort.
En daarbij, we zijn allemaal mensen en geen van allen onfeilbaar. We hebben allemaal wel eens een moment van zwakte waarin we dingen zeggen en doen waar we later spijt van hebben.
Deze ex klinkt heel giftig en niets ontziend in zijn gedrag. Hopelijk prikt VT daar doorheen. Dit beschadigt de kinderen hoe dan ook. De kunst is om de schade zo beperkt mogelijk te houden. En dat houdt ook in dat je ze meegeeft wat normaal gedrag is en wat niet. En vaak kunnen kinderen zelf ook wel aangeven dat ze bepaald gedrag niet normaal vinden.
Hoe zijn je kinderen eronder? Want het klinkt niet echt gezellig bij vader met veel ruzie en af en toe een tik.
Per kind verschillend hoe het daar op reageert.
Mijn oudste reageerde daar heel sterk op namelijk.
Leer je kind erover te praten als het thuis niet oke is. Mijn kind zat niet lekker in haar vel en heeft wat vaker gesprekjes met de juf gehad. De juf gaf aan dat kind veel stress had, vader heeft toegestemd in gesprekjes. Kind had zo een neutraal persoon om af en toe haar verhaal kwijt te kunnen als dat nodig was.
Nog steeds lastig, want heel veel mensen weten het, maar willen zich er niet aan branden is mijn ervaring. Maar uiteindelijk toen veilig thuis op de stoep stond had dochter de ervaring om er over te praten en kon ze goed haar verhaal doen. En werd er naar haar geluisterd met haar 10 jaar.
Maargoed, dan moet je zoon het natuurlijk wel als een probleem zien.