Gang naar de rechter, wat zijn de gevolgen?
Wie mijn andere topic heeft gelezen (ex maakt geen haast om te vertrekken) weet dat ik voor de keuze sta om al dan niet naar de rechter te stappen om de huurwoning op te eisen.
Ik vind dat mij en (vooral!) de kinderen groot onrecht wordt aangedaan, en ik keuzes heb gemaakt uit wanhoop en door gebrekkige begeleiding bij de mediator. In dat opzicht zou ik zo naar de rechter stappen.
Maar wat zijn de consequenties? Stap ik dan in een jarenlange strijd? Ik moet dan voorlopig nog thuis blijven wonen, wat ook een hoop stress oplevert en ruzie. Daar lijden de kinderen ook onder.
Ik baal. Scheiden doet altijd pijn, maar nu hebben vooral de kinderen veel meer te verduren dan nodig is. Mijn ex gaat zijn visie niet bijstellen (een rijtjeshuis en anders niks), dus ik moet of grote verliezen nemen maar sneller rust vinden, of strijden voor gerechtigheid en de veilige haven van mijn kinderen met alle mogelijke gevolgen van dien.
Voor de mensen die voor een soortgelijke keuze stonden:
Wat kozen jullie en hoe kijken jullie daarop terug?
Hier hebben we destijds een maand of twee bij mijn ouders gelogeerd totdat de uitslag van de voorlopige voorzieningen rond was. Gelukkig kregen wij toen tijdelijk het gebruik van de echtelijke woning. Het was hier sowieso lastig gezien de afstand, ik heb van mijn werk nog wat extra speciaal verlof gekregen omdat ik daar zijn niet kon combineren met mijn werk.
Vaaas schreef op 29-11-2021 om 07:32:
Hier hebben we destijds een maand of twee bij mijn ouders gelogeerd totdat de uitslag van de voorlopige voorzieningen rond was. Gelukkig kregen wij toen tijdelijk het gebruik van de echtelijke woning. Het was hier sowieso lastig gezien de afstand, ik heb van mijn werk nog wat extra speciaal verlof gekregen omdat ik daar zijn niet kon combineren met mijn werk.
Dank voor je reactie. Ik bedoel eigenlijk meer de overige gevolgen. Door naar een rechter te stappen, zet je wel echt iets in gang. Het zal doorgaans niet bijdragen aan een snelle en enigszins rustige afwikkeling van de scheiding. En ik vraag me af of dat het waard is, als er kinderen in het spel zijn. Ik denk namelijk dat ik mijn energie veel liever stop in hun ondersteuning.
Je moet even in de gaten houden dat voorlopige voorzieningen precies dàt zijn: een regeling voor de periode totdat de scheiding is afgerond. Je kan dus als voorlopige voorziening vragen om het gebruiksrecht van de echtelijke woning, maar dat wil helemaal niet zeggen dat jij uiteindelijk ook het huurrecht van die woning krijgt bij de definitieve regeling.
En verder herhaal ik wat ik hier eerder heb gezegd: de situatie is nu voor jou niet leefbaar. Je man heeft geen enkele stimulans om daarin verandering te brengen. Van hem gaat het niet komen. De situatie is nu belazerd, die gaat niet per se verslechteren door nu naar de rechter te stappen.
Ook tijdens een rechtszaak kan er nog mediation plaatsvinden, kan het zijn dat de gemoederen bedaren, kortom, er is nog van alles mogelijk. Het idee dat er altijd strijd komt als je zelf een advocaat in de arm neemt is een waanidee. Een echtscheiding waarbij beide partijen een eigen advocaat hebben die hun belangen behartigt hoeft helemaal geen vechtscheiding te worden, en omgekeerd is een echtscheiding waarin maar 1 advocaat zit niet per definitie een scheiding die soepeltjes verloopt - zoals jouw situatie laat zien.
Stap af van het idee dat je iets fout doet of het vuurtje opstookt door nu een advocaat in de arm te nemen en voorlopige voorzieningen te vragen. Je man zal het mogelijk wel zo presenteren trouwens, maar daar moet je je zo weinig mogelijk van aantrekken. Nogmaals: de huidige situatie is voor jou niet leefbaar. Voor je man wel. Dus hij gaat geen vervolgstappen zetten, dat zal jij moeten doen.
Groeten,
Temet
MevrouwKrul schreef op 29-11-2021 om 09:04:
[..]
Dank voor je reactie. Ik bedoel eigenlijk meer de overige gevolgen. Door naar een rechter te stappen, zet je wel echt iets in gang. Het zal doorgaans niet bijdragen aan een snelle en enigszins rustige afwikkeling van de scheiding. En ik vraag me af of dat het waard is, als er kinderen in het spel zijn. Ik denk namelijk dat ik mijn energie veel liever stop in hun ondersteuning.
Deze gang naar de rechter draagt bij aan snelle duidelijkheid over jouw opgave: moet je wel of geen woonruimte zoeken? Ook voor je ex geeft dit dezelfde duidelijkheid. Die zal, gezien hoe je zijn opstelling tot nu toe hebt geschetst, niet snel op een andere manier ontstaan. Ik zou dit dus zeker doen. Weten waar je aan toe bent, is heel belangrijk in deze fase. Je kunt je energie maar een keer besteden. Om eventueel urgentie aan te kunnen vragen (?), zul je deze duidelijkheid ook moeten verkrijgen. Stel dat het mogelijk is om urgentie te krijgen als de rechter het huis aan ex toewijst, dan heb je naar ex een praktische, zakelijke reden om deze stap toe te lichten. Je kunt hem ook gewoon zeggen dat je het om die reden doet. Dan ‘kom je er later achter’ dat het misschien zo niet werkt. Dit maakt het minder persoonlijk. Je hoeft dan niet allerlei redenen aan te voeren die met zijn opstelling te maken hebben: het is een processtap en het moet nou eenmaal gebeuren.
MevrouwKrul schreef op 29-11-2021 om 09:04:
[..]
Dank voor je reactie. Ik bedoel eigenlijk meer de overige gevolgen. Door naar een rechter te stappen, zet je wel echt iets in gang. Het zal doorgaans niet bijdragen aan een snelle en enigszins rustige afwikkeling van de scheiding. En ik vraag me af of dat het waard is, als er kinderen in het spel zijn. Ik denk namelijk dat ik mijn energie veel liever stop in hun ondersteuning.
Als je voorlopige voorzieningen aanvraagt, schep je juist meer rust voor de rest van de afwikkeling. Het schept duidelijkheid op de korte termijn én het geeft de grootste kans om je kinderen weer in hun vertrouwde omgeving te krijgen, waar ze zich het veiligst voelen. Dat geeft jou minder zorgen om hun situatie en geeft meer focus op waar ze de meeste ondersteuning nodig hebben: hun ouders gaan scheiden.
En als je bang bent dat je ex hierdoor nog meer de hakken in het zand gaat zetten: ook voor hem geeft het duidelijkheid. Niemand verwacht dat hij staat te juichen, maar hij moet wel in beweging komen. Probeer je emoties niet te veel de overhand te laten krijgen, maar beschouw de praktische kant wat zakelijker.
Hier dezelfde situatie: ex wilde niet uit de woning. Wij hadden een kind van anderhalf en ik kon niet bij familie terecht. Ik heb uiteindelijk een eigen advocaat genomen en voorlopige voorzieningen aangevraagd. Ik mocht met kind in de woning blijven. Ex was woedend! Hij kon gelukkig een paar dagen bij een vriend logeren, maar die had daar wel een tijdslimiet aan gesteld. En wat mij al die maanden niet was gelukt, ging toen ineens wel: binnen een week had hij een appartement gevonden. Het bleef wel drama: elke keer dat hij het kind kwam halen of terugbrengen kreeg ik weer te horen hoe ik hem uit zijn eigen huis had laten zetten en blablabla/schreeuw/gedoe. Uiteindelijk (niet direct, maar een flinke tijd later) ben ik zelf ook verhuisd, zodat die lading eraf was.
De voorlopige voorzieningen worden door de deurwaarder betekend, je ex krijgt dus de uitspraak van de rechter zwart op wit en als hij zich niet aan de gestelde termijn houdt, kun je hem laten verwijderen. Mijn ex heeft het niet zover laten komen gelukkig.
Dymo schreef op 29-11-2021 om 10:30:
Hier dezelfde situatie: ex wilde niet uit de woning. Wij hadden een kind van anderhalf en ik kon niet bij familie terecht. Ik heb uiteindelijk een eigen advocaat genomen en voorlopige voorzieningen aangevraagd. Ik mocht met kind in de woning blijven. Ex was woedend! Hij kon gelukkig een paar dagen bij een vriend logeren, maar die had daar wel een tijdslimiet aan gesteld. En wat mij al die maanden niet was gelukt, ging toen ineens wel: binnen een week had hij een appartement gevonden. Het bleef wel drama: elke keer dat hij het kind kwam halen of terugbrengen kreeg ik weer te horen hoe ik hem uit zijn eigen huis had laten zetten en blablabla/schreeuw/gedoe. Uiteindelijk (niet direct, maar een flinke tijd later) ben ik zelf ook verhuisd, zodat die lading eraf was.
De voorlopige voorzieningen worden door de deurwaarder betekend, je ex krijgt dus de uitspraak van de rechter zwart op wit en als hij zich niet aan de gestelde termijn houdt, kun je hem laten verwijderen. Mijn ex heeft het niet zover laten komen gelukkig.
Ja dit dus. Hier heb ik geen zin in. Daar wordt niemand beter van.
Ik merk dat ik steeds meer neig naar gewoon het beste maken van de situatie hoe hij nu is. Jouw ex kon nog naar vrienden, die van mij heeft helemaal niemand. En nee, dat is niet mijn verantwoordelijkheid, maar het speelt wel een rol in mijn beslissing. Hij gedraagt zich nu als een klootzakken, maar is wel de vader van mijn kinderen.
Daarnaast merk ik dat het geruzie mij veel energie kost en nerveus maakt. Het zorgt ervoor dat ik er niet voldoende kan zijn voor onze dochters, met name de oudste. Zij mist haar plekje thuis, maar als ik haar dat geef door naar de rechter te stappen (die misschien niet eens in mijn 'voordeel' oordeelt), krijgt ze er weer extra stress van ruzie en strijd bij. En voor hoe lang?
Ik vind het ontzettend lastig en ga echt van de ene beslissing naar de andere. Maar de gedachte om het te laten voor het welzijn van de kinderen, komt steeds vaker naar boven.
Hier gaven de rechterliijke uitspraken juist duidelijkheid voor de kinderen. Duidelijkheid over wanneer ze bij papa of bij mama waren, duidelijkheid over de woonsituatie. Jullie scheiding is nu ook niet leuk voor de kinderen, een rechtszaak maakt dat niet erger. Pas na die rechterlijke uitspraken hebben we een succesvolle bemiddeling gehad.
" Daarnaast merk ik dat het geruzie mij veel energie kost en nerveus maakt."
En dat heeft je man ook opgemerkt.
Misschien niet eens bewust, maar hij zal echt wel hebben gezien dat ruzie jou van je stuk brengt en maakt dat je niet verder kan. Dus is het in zijn belang die ruzie te laten voortduren, want dat vertraagt de boel.
Groeten,
Temet
Temet schreef op 29-11-2021 om 11:15:
" Daarnaast merk ik dat het geruzie mij veel energie kost en nerveus maakt."
En dat heeft je man ook opgemerkt.
Misschien niet eens bewust, maar hij zal echt wel hebben gezien dat ruzie jou van je stuk brengt en maakt dat je niet verder kan. Dus is het in zijn belang die ruzie te laten voortduren, want dat vertraagt de boel.
Groeten,
Temet
Klopt. Maar ik heb al gezegd dat ik na een bepaalde tijd niet langer meebetaal aan de rekeningen van de woning, aangezien ik er niet meer woon. En als er tegen die tijd nog geen goed ouderschapsplan is, dwing ik dat af bij de rechter. Zonder toeslagen kan hij de woning niet betalen, en zonder scheiding krijgt hij geen toeslagen. Dus stoppen met vechten om de woning betekent niet per se dat hij morgen weer iets anders vindt. Want dat is ook niet in zijn belang.
'Temet: 'Je man zal het mogelijk wel zo presenteren trouwens, maar daar moet je je zo weinig mogelijk van aantrekken.' Bedoel je niet 'ervaren' in plaats van presenteren?
Tsjor
'Maar ik heb al gezegd dat ik na een bepaalde tijd niet langer meebetaal aan de rekeningen van de woning, aangezien ik er niet meer woon. En als er tegen die tijd nog geen goed ouderschapsplan is, dwing ik dat af bij de rechter.'
Als je voor de keuze staat om voorlopige voorzieningen aan te vragen bij de rechter of zelf allerlei 'strafmaatregelen' bedenken, dan zou ik kiezen voor de voorlopige voorzieningen. Dat gaat over het huis, maar kan ook gaan over kosten etc.
Tsjor
Eens met Tsjor. Een rechter laten besluiten is niet persoonlijk. Jullie komen er samen niet uit. Dan moet er op basis van objectieve criteria een besluit van een professionele derde komen. Je spant niet een zaak tegen hem aan. Je vraagt om een besluit waartoe jullie niet in staat zijn. Daar ligt dan een objectieve basis onder: de wet. Wat daar uitkomt, daaraan zijn jullie allebei ondergeschikt.
Het is moeilijk in te schatten op basis van het verhaal of hij het op zal geven als jij het huis opgeeft of wacht tot hij zelf vertrekt (en dan en passant de huur opzegt! Misschien even alvast melden bij de WVB dat je daarmee niet akkoord gaat?). Er is vziw ook nog de impasse over de school van je kind. Is die inmiddels wel ergens ingeschreven?
Dat het een drama was, betekent niet dat ik er spijt van heb dat ik voorlopige voorzieningen heb gevraagd! Buiten de contactmomenten om was het heerlijk rustig in huis. Kind kon gewoon naar het vertrouwde kinderdagverblijf om de hoek en in het eigen bedje slapen.
Ik stap definitief niet meer naar de rechter voor het huis. Het doet me ontzettend veel pijn en er zit heel veel onrecht in dit verhaal. Maar mijn oudste dochter had achteraf gezien toch wel last van de spanningen. Het zijn subtiele dingen die ik niet eens echt in de gaten had, maar die nu ineens veranderd zijn. Ze zoekt bijvoorbeeld veel minder mijn nabijheid en gaat veel meer zelfstandig spelen.
Ze mist haar huis wel heel erg, maar daar praten we over. En eigenlijk heeft ze er alleen de eerste drie dagen soms om gehuild. Ook op het kdv zien ze dat ze weer helemaal opvrolijkt.
En dat is wat ik voor ogen moet houden. Hoe moeilijk het praktisch gezien ook is, het welzijn van de kinderen gaat voor. Vrijwillig gaat mijn ex nooit vertrekken (hij krijgt immers nooit een rijtjeshuis), en de gang naar de rechter zou weer heel veel spanningen opleveren.
Ik houd mezelf overeind met de gedachte dat ik, als alles voorbij is, kan zeggen dat ik altij het belang van de kinderen voorop heb gehad.