Gemis
Hallo iedereen,
Ik ben 4 jaar geleden gescheiden. Ik heb 2 kinderen, een zoon (8jr) en dochter (12jr).
Intussen is mijn leven terug op zijn plooi, maar 1 ding kan ik maar niet dragen en dat is het gemis van mijn kinderen. Mijn ex en ik hebben co-ouderschap, week week. Ik heb na 4 jaar nog steeds zo een groot verdriet wanneer de wissel is. Ook wanneer de kinderen weg zijn kan ik in een zeer groot leeg gat vallen… Dat blijft maar duren dat gevoel. Ik zie hen nochtans ook wanneer het mijn week niet is. Ik breng de kinderen steeds naar school. Pik ze terug op, soms blijven ze nog even bij mij tot wanneer hun papa gedaan heeft met werken. Met hun papa heb ik nog een goede band, vandaar dat we dit zo geregeld hebben. Maar desondanks…
Zijn er nog mensen die dit hebben?
Heb er geen ervaring mee.
Maar denk dat je moet proberen om die weken zonder de kinderen toch wat in te vullen. Ga een keer wat leuks doen met vriendinnen, weekendje weg...
Ik denk dat je inderdaad een invulling moet vinden voor de tijd dat je kinderen niet bij jou zijn. Je ziet ze in principe elke dag nog, dat kunnen ook niet alle gescheiden ouders zeggen.
Spreek wat af met vriendinnen, zoek een hobby, ga sporten of lees thuis een boek, maak een puzzel, luister podcasts, wat je ook maar graag doet.
Je ziet ze elke dag nog. Werk je niet of weinig?
Ik doe alles wat jullie zeggen. Er is geen sprake van verveling. Maar desondanks voor ik die leegte. Ik heb intussen ook een vriend reeds 2 jaar die een supergoede band heeft met mijn kinderen. We doen veel met de kinderen, maar als de kinderen bij hun papa zijn, doen we ook veel apart. Zelfs tijdens de grote vakantie, toen de kinderen bij hun papa heb ik nog deelgenomen aan een groepsreis naar China (voor Corona dus 
). Het is dus niet dat ik niets onderneem. Ikzelf geef fulltime les en doe aan sport, namelijk zwemmen. Maar desondanks die zaken blijf ik het zeer lastig hebben. En inderdaad, ik heb geluk dat ik mijn kinderen meer zie… Maar het schoentje blijft wringen en ik vind dit zeer vervelend…
Je oudste is al 12. Over een paar jaar ga je die nog veel minder zien, zoals dat nou eenmaal gaat met pubers. Hoe denk je daar mee om te gaan dan?
Ik zou op zoek gaan naar professionele hulp, een therapeut die je kan helpen bij de vraag: Wat maakt dat jij zo erg aan je kinderen ́'hangt'. Het lijkt mij namelijk niet gezond zo. Niet voor jou maar zeker ook niet voor je kinderen!
Als je verder een rijk en vervullend leven hebt, lijkt dat teveel aan je kinderen denken in hun afwezigheid me vooral een slechte (denk-)gewoonte. Kun je voor jezelf de vraag beantwoorden waarom je dat doet? Waarom ga je op verdrietige gedachten over je kinderen in? In plaats van ze voorbij te laten gaan en te gaan met je leven?
Zoals Jippox het stelt is het wel sterk overdreven. Ik heb nooit omschreven dat ik ‘hang’ aan mijn kinderen. Dat is er wel over en ook niet wat ik omschrijf.
Blijkbaar is het haast abnormaal geworden om uw kids te missen eens ze terug bij hun vader zijn. 🤷🏻♀️
Mij ging het erom dat voor mij de wissel nog steeds moeilijk is na 4 jaar. Dus als ik ze afzet en dan zie ik ze een volledige week niet zoals in vakanties, dan maakt me dat nog steeds triest. En dat is nog steeds na 4 jaar. Ik vroeg me af of nog mensen dit hebben…? Tips? Met het vingertje wijzen of oordelen vellen, daar heb ik niet naar gevraagd.
Maaike83 schreef op 20-02-2022 om 16:11:
Zoals Jippox het stelt is het wel sterk overdreven. Ik heb nooit omschreven dat ik ‘hang’ aan mijn kinderen. Dat is er wel over en ook niet wat ik omschrijf.
Blijkbaar is het haast abnormaal geworden om uw kids te missen eens ze terug bij hun vader zijn. 🤷🏻♀️
Mij ging het erom dat voor mij de wissel nog steeds moeilijk is na 4 jaar. Dus als ik ze afzet en dan zie ik ze een volledige week niet zoals in vakanties, dan maakt me dat nog steeds triest. En dat is nog steeds na 4 jaar. Ik vroeg me af of nog mensen dit hebben…? Tips? Met het vingertje wijzen of oordelen vellen, daar heb ik niet naar gevraagd.
Nou, maar je hebt het wel over een zeer groot leeg gat en verdriet als ze er niet zijn. Dat klinkt alsof je er behoorlijk veel moeite mee hebt, en gezien je deze vraag stelt hier op een forum denk ik dat je jezelf ook afvraagt of het wel helemaal normaal is. Jippox denkt van niet en denkt dat je gebaat kunt zijn bij therapie. Dat is geen oordelen, alhoewel het woord 'hangen' aan de kinderen je niet bevalt. Ik ben het wel een beetje eens met Jippox, dat het de moeite waard kan zijn na te gaan waarom jij na zoveel jaar nog steeds er niet aan gewend bent dat je kinderen periodiek niet bij jou in huis slapen. Het is toch jammer voor jouzelf als jij de helft van de tijd zo verdrietig bent als ze er niet zijn?
Ik vind het allemaal nogal raar qua reacties.
Als je dus als mama je eigen kinderen mist ga je best in therapie en hang je teveel aan je kinderen. Ik vind dit best allemaal raar. 🤔 Het is niet dat ik depri of openlijk triest rondloopt ofzo hoor. Ik mis gewoon mijn kids als ze er niet zijn 🤷🏻♀️
Kinderen nog steeds missen is dus niet toegelaten blijkbaar, of althans niet na 4 jaar…
Best dat we dit topic afsluiten dan… Vraag me wel af aan diegenen die reageerden, zijn jullie gescheiden en moeten jullie de kids missen?
Maaike83 schreef op 20-02-2022 om 19:58:
Ik vind het allemaal nogal raar qua reacties.
Als je dus als mama je eigen kinderen mist ga je best in therapie en hang je teveel aan je kinderen. Ik vind dit best allemaal raar. 🤔 Het is niet dat ik depri of openlijk triest rondloopt ofzo hoor. Ik mis gewoon mijn kids als ze er niet zijn 🤷🏻♀️
Kinderen nog steeds missen is dus niet toegelaten blijkbaar, of althans niet na 4 jaar…
Best dat we dit topic afsluiten dan… Vraag me wel af aan diegenen die reageerden, zijn jullie gescheiden en moeten jullie de kids missen?
Ok, maar dan moet je het misschien anders schrijven dan dat het een groot verdriet is wanneer ze er niet zijn en een 'zeer groot leeg gat' waar je in valt. Dat klinkt nl. wel depri. En misschien ben je niet openlijk triest, maar als je wel degelijk innerlijk zo triest bent, is dat ook niet goed.
Maaike83 schreef op 20-02-2022 om 19:58:
Ik vind het allemaal nogal raar qua reacties.
Als je dus als mama je eigen kinderen mist ga je best in therapie en hang je teveel aan je kinderen. Ik vind dit best allemaal raar. 🤔 Het is niet dat ik depri of openlijk triest rondloopt ofzo hoor. Ik mis gewoon mijn kids als ze er niet zijn 🤷🏻♀️
Kinderen nog steeds missen is dus niet toegelaten blijkbaar, of althans niet na 4 jaar…
Best dat we dit topic afsluiten dan… Vraag me wel af aan diegenen die reageerden, zijn jullie gescheiden en moeten jullie de kids missen?
Wat is dan eigenlijk je vraag? Ik dacht dat je dit bericht postte omdat je er zelf een probleem mee had. Waarom word je nou eigenlijk boos dat anderen het als een probleem beschouwen? Hoe zie je het dan zelf? Wat had je dan eigenlijk van ons willen horen?
Ik ben zelf gescheiden toen mijn kinderen nog heel jong waren en heb mijn kinderen niet of nauwelijks gemist als ze bij hun vader waren. Alleen in vakantieperiodes van 2 weken of langer begon het op een gegeven moment wel te kriebelen. Maar ik heb altijd behoefte gehad aan alleen-tijd dus voor mij was het goed als ze er niet waren.
De een mist haar kinderen niet. De ander wel. Maar als het je niet lekker zit dat je je kinderen na vier jaar nog steeds zo mist, kun je toch niet anders dan wat zelfreflectie doen en kijken of je er op een andere manier mee kunt omgaan, al dan niet met hulp van een professional? Of zie jij een andere oplossing?
Ik zit niet in jouw situatie. Maar ik kan mij er wel veel bij voorstellen. Als je samen kinderen krijgt, ga je er vanuit dat je ze ook samen tot ze volwassen zijn begeleid. Daar komt wel een streep door als je gaat scheiden. Hoe goed je het ook regelt met je ex.
Het zou mij ook echt vreselijk lijken. Scheidingen zijn over het algemeen ook naar voor ouders en bovenal ook voor kinderen.
Maar ja... Het is gebeurd. Ik denk dat je nu niet veel meer kan doen dan accepteren dat er een kras op je leven zit. ( Zoals andere mensen ook krassen kunnen oplopen van andere zaken).
Verder wel eens met de anderen die zeggen dat je beter hulp kan gaan zoeken als dit je leven zodanig beïnvloed dat je daardoor slechter functioneert
Ik zou het me zeker voor kunnen stellen als je je kinderen in die week dat ze bij je partner zijn de hele week ook niet zou zien. Maar wat je nu schrijft, je brengt en haalt ze elke dag naar en vanuit school, ze blijven in de middag nog bij je thuis en je werkt. Op welke momenten mis je ze dan? In de avond als ze er niet zijn? Tijdens het eten? Dat kan natuurlijk zeker. Maar in een gat vallen dat klinkt inderdaad wel heel heftig. Natuurlijk mag je verdriet hebben als je ze mist en verdriet hebben van de scheiding en het leven dat er niet meer is. Maar therapie kan zeker iets zijn om je verder te helpen.
Ik zou vooral mild naar jezelf blijven. Natuurlijk mis jij je kinderen nog steeds. Ik sta pas aan het begin, maar kan me voorstellen dat het wegbrengmoment altijd wel dit gevoel zal oproepen. Het is toch ook gewoon tegennatuurlijk moet grote regelmaat je kinderen weg te moeten brengen?
Jouw gevoel klinkt heel normaal en gezond. Je bent nou eenmaal een ouder van kinderen. Uit je overige berichten maak ik op dat het niet per se je geluk in de weg staat, en dat je niet eenzaam zit te verpieteren als je kinderen er niet zijn. Zolang dat niet het geval is, zou ik echt mild voor jezelf zijn. Die pijn mag er best even zijn. Het voelt niet fijn, maar het is er omdat je zo ontzettend veel van je kinderen houdt. En dat is een heel groot geluk ❤
Mis je je kinderen ook als ze ergens anders zijn dan bij hun vader? Bijvoorbeeld logeren bij opa en oma of bij een vriendje, op kamp met school of de sportclub? En missen je kinderen jou als ze niet bij jou zijn?
Dat je ze in een vakantie waarin je ze twee weken niet ziet mist, snap ik wel, maar zeker de oudste gaat wel richting een leeftijd waarop hij/zij zich los gaat maken van de ouders, een eigen leven gaat ontwikkelen.
Ik weet niet of het ooit nog gaat slijten. Ik hoop voor jou van wel, want je kinderen gaan natuurlijk ook een keer het huis uit.
Ik ben niet gescheiden en heb mijn dochter graag bij me, maar als ik weet dat ze het elders naar haar zin heeft, heb ik daar geen verdriet om en mis ik haar ook niet. Wel ben ik dan blij als ze weer thuis is.