Gesprek met kinderen erbij goed idee of niet?
Hallo allemaal,
Even hier toetsen of ik een blinde vlek heb 
. Korte schets, gescheiden sinds 2 jaar en twee kinderen (11 en 13). Ex heeft sinds vorig jaar april zijn eigen huis op 25km afstand van het 'ouderlijk' huis waar ik ben blijven wonen. Er is sprake van een 50/50 regeling dit gaat behoorlijk moeizaam, communicatie is stroef, ex communiceert alles eerst via de kinderen en komt afspraken uit het OSP niet na. Ex is direct gaan samenwonen met degene waarvoor hij ons huwelijk beëindigde en ondertussen is zij ook al bevallen van hun eerste kind. Omdat hij nu nog pendelt tussen het huis van zijn vriendin en zijn huis willen ze naar 1 huis verhuizen. Begrijpelijk, echter dit zou betekenen dat er ruim 65 km tussen beide huizen gaat zijn. Ik heb voorgesteld om de zorgregeling aan te passen waardoor de belasting voor het reizen naar sport en school en sociale activiteiten niet bij de kinderen gelegd wordt wat in zou houden dat ze in 1 van de huizen doordeweeks gaan wonen en de vakanties en weekenden zouden dan herverdeeld moeten worden. Ex wil vasthouden aan de 50/50 regeling omdat hij dat uitgebreid met de kinderen had besproken en dat hun wens is en eist voordat we verder samen (met mediator) in gesprek gaan een gesprek met zijn vieren. En als ik dat weiger zou hij de kinderen goed duidelijk maken dat ik niet naar de wensen van de kinderen zou luisteren. Nu ben ik voor dat laatste argument niet gevoelig, mijn band met de kinderen is erg goed en ik ga niet meedoen aan deze strijd, aan ze trekken of negatief doen over hun vader. Ik sta alleen niet positief tegenover een dergelijk gesprek omdat ik bang ben dat ze in een loyaliteitsconflict verzeild raken. Dit is mede ingegeven dat de kinderen het al heel lastig vinden als wij beiden ergens zijn ze worstelen met loyaliteit (bijv bij een wedstrijd waar ik kom kijken niet goed naar mij toe durven te komen als het papa zijn dagen zijn). En met onze communicatie op een dusdanig laag niveau (kreeg gister nog naar mijn hoofd dat ik moest sterven) denk ik niet dat dit verstandig is.
Maar goed hier mijn vraag, zijn er goede redenen te benoemen waarom ik een dergelijk gesprek wel zou moeten aangaan? Ben benieuwd naar jullie reacties!
65 km
Ik ben een groot voorstander van co ouderschap maar hoe ziet je ex het voor zich als de kinderen 65 km van en naar school moeten reizen?
En sport en spelen met vriendjes?
Heeft hij daar al over nagedacht?
vlinder72
Ik ben er ook zeker voorstander van, als hij in de buurt van het huidige huis blijft of dichterbij komt wonen is er geen enkel probleem en hoeft de verdeling mi niet te worden aangepast, graag zelfs, maar goed dat is zijn keuze.
Het van en naar school zullen ze met het OV moeten doen, sport zegt hij dat hij gaat brengen (in een complexe constructie) en sociale activiteiten met vriendjes worden of op mijn dagen ingepland of gaat hij rijden. Is allemaal geen probleem zegt hij.
Echter feit is nu ook dat hij deze toezeggingen al heeft gedaan voor de huidige afstand en niet nakomt om verschillende redenen (te moe, geen tijd, teveel reizen, hoofd staat er niet naar, andere afspraken ingepland, kind kan met niemand meerijden want niemand woont in de buurt etc). Wat er ook bij komt, nu hebben ze ook nichtjes en oma om de hoek wonen waar ze graag zijn en die een vangnet zijn, dit valt dan ook weg.
lachen
Als de kinderen hun leven hebben in jouw woonplaats gaat dat met het ouder worden alleen maar minder worden bij hun vader.
Kinderen worden zelfstandiger en gaan zelf hun afspraken regelen. Ik zie het nu aan mijn 14 jarige die echt niet beter weet dan het leven met een omgangsregeling. Die blijft nu toch ook vaker bij mij wegens: feestjes, afspraken met vriendinnen, schoolwerk, sociale stage en mogelijk straks een baantje.
Hier is haar leven, niet bij haar vader.
65 km overbrug je niet even met het ov. Niet na een schoolfeest of andere activiteit in de avond. Of voor een activiteit in het weekend, spontaan even met je vrienden de stad in of naar de film wordt dan wel een hele organisatie. Gelukkig sport mijn kind 3-6 dagen per week en dat maakt de mogelijkheden om zelf af te spreken wat kleiner waardoor een omgangsregeling wat makkelijker standhoud, maar als dat er niet is denk ik dat dochter hier nog vaker zou blijven omdat dat beter uitkomt.
Dus nee, ik denk niet dat je ex een reeel beeld heeft over een 50/50 regeling met een afstand van 65 km
Gesprek
Ik vind het geen goed plan, een gesprek met de kinderen erbij. Maar hij heeft al wat met de kinderen besproken en het gaat uiteindelijk ook om de kinderen.
Kun je je mentaal zodanig instellen, dat je ervan uitgaat dat de beslissing al gevallen is (ex verhuist en co-ouderschap blijft)?
Als dat zo is zou je vooral in de 'dat moeten we dan gaan regelen'-stand gaan staan. Dan kun je vooraf vooral praktische vragen voor jezelf op papier zetten (hoe gaan we het doen met vervoer, school, clubjes, vriendjes, afspraakjes etc.) Dus vragen waar je kinderen echt hun mening over kunnen geven, waarover je een mening mag hebben, waarover je ex een menig mag hebben en uiteindelijk telt wat praktisch haalbaar is.
Vooraf kun je wel even goed nadenken over wat je zelf wel of niet kunt doen. en dan niet in de dwarsligmodus vervallen, maar realistisch gezien: waar ku n je ene bijdrage leveren aan het leven van je kinderen die ongevraagd met deze complexe situatie te maken hebben?
De vraag of ex/vader wel of niet mag verhuizen en of co-ouderschap wel of niet goed is, dergelijke vragen hoeren niet op het bordje van de kinderen te liggen en eigenlijk ook niet op jouw bord.
Tsjor
Die afstand
is echt te groot voor co ouderschap, dit mag je gerust aankaarten en blokkeren. Het ziet ernaar uit dat je ex zijn prioriteiten nu bij zijn tweede leg heeft. Hij houdt de vaart er goed in, na twee jaar alweer zwanger van de volgende.
Heel triest 
Ik zou denken in het belang van je kinderen. Ik zou hen niet te veel betrekken bij gesprekken die moeilijk zijn en over hen gaan. Ga het gesprek aan met je ex, maar wees hard in de onderhandelingen, anders wordt het een logistieke ramp.
Eens
Lanza, je gaat er weer met een gestrekt been in..
Maar ik moet zeggen dat ik het bij deze gelegenheid met je eens ben. De vader in dit verhaal wil verder met zijn leven en de kinderen uit de eerste leg zijn duidelijk bijzaak. Natuurlijk is het heel politiek correct om te zeggen dat TS zijn hele gedrag maar moet negeren en vooral moet slikken en meewerken. Maar dat is toch echt niet reeel in dit geval..
Zelfs dat 'de kinderen zeggen dat ze dit willen' geloof ik niet. Ja, als vader ze vraagt of ze hem vaak willen blijven zien, antwoorden ze natuurlijk positief. Maar ik denk dat ze helemaal niet gelukkig worden als ze met de consequenties geconfronteerd worden.. 11 en 13 gaat -of is- al middelbare school en gaat een eigen sociaal leven leiden. Daarin worden ouders ondergeschikt. Dan zijn ze echt niet meer zo makkelijk om zich te voegen.
Kortom, vader lijkt me behoorlijk egoistisch bezig en TS mag best tegengas geven. Ik zou eerst maar eens samen -via een mediator- gaan praten ipv direct met de kinderen erbij. En wees ook niet bang om eens 'nee' te zeggen.
Ik zou even goed de situatie in beel brengen hoe het nu is. Waar gaan je kinderen naar school en naar clubjes en muziek, zwemles en wat ze verder nog hebben. Hoe gaan ze daar nu naar toe. Hoe gaan ze van vader naar moeder en andersom.
Daarbij breng je in beeld wat voor ergernis en gebroken afspraken, die dan bij jou terecht komen, dat nu al heeft opgeleverd.
Dan breng je de 65 km verhuizing in beeld en hoe de kinderen dan naar vader en moeder, heen en weer, en naar school en meer gaan.
Bespreek dat met de kinderen zonder dat je ze in de beslissing betrekt.
Communiceer dat naar vader.
Ik zou opteren voor een andere omgangsregeling en als je kunt een advocaat daarvoor inschakelen. Het heeft ook mogelijk ook consequenties voor de kinderalimentatie.
Zelfs dat zal niet meevallen want pubers hebben vaak ook dingen in hun weekend. Dat wordt contact in de vakanties en eventueel kan vader ze door de week een keer halen en brengen, of ze reizen vanuit school naar hem en hij brengt ze 's avonds, na het eten, naar huis. Net wat goed uitkomt.
Je kunt ook co-ouderschap beginnen, zodat iedereen duidelijk wordt hoe ingewikkeld en stressvol dat zal zijn en dan is dat maar duidelijk.
En dan komen de kinderen vanzelf meer bij jou terecht, ja of bij hun vader natuurlijk, en dan formaliseer je dat met een advocaat.
Ze kan
ook weigeren toestemming te geven voor de verhuizing. Dat lijkt me een slimmer plan. Vader is zich langzamerhand aan het onttrekken van zijn verantwoordelijkheden omwille van zijn nieuwe leg. Daar mag je best tegenin gaan ten bate van je kinderen.
sorry hoop tekst
Dank voor de reacties, deze zetten mij aan het denken. Er wordt gevraagd of ik mentaal kan instellen dat keuzes al gemaakt zijn. Dit kan ik deels, de keuze voor verhuizen ligt niet bij mij of bij mijn kinderen en is al gemaakt en dus makkelijker om te accepteren, ik kan alleen kiezen op welke wijze ik reageer. De gevolgen die hieruit voortvloeien zijn vooral voor de kinderen en daarmee in het verlengde voor mij en daar hebben we mee te dealen en daar kan ik wel keuzes in maken.
Laatste jaren zijn voor mij een enorm leerproces geweest in loslaten waar je geen invloed op hebt, dit is ook zoiets. Waar ik wel invloed op heb (doordat mijn toestemming nodig is om kind mee te laten verhuizen) is de inrichting van de zorgregeling bij een gekozen verhuizing. Ik heb dit goed kunnen overdenken met voor- en nadelen voor de kinderen (en secundair voor mijzelf!) op de lange termijn, en ik ben bij mezelf te rade gegaan of mijn beslissing ingegeven wordt door mijn ego en dus vanuit boosheid, wrok of afgunst. Dit is zeker niet het geval, ik zie wel door de ervaring de afgelopen anderhalf jaar dat een 50/50 regeling niet werkt met een afstand van ruim 25 km laat staan een nog grotere afstand.
Daarbij hebben de kinderen zich ook tegen mij uitgelaten wat ze wel en niet willen (ze willen überhaupt geen verandering 
heel menselijk). Daarbij hebben ze ook rust ervaren in de laatste schoolweken van vorig schooljaar toen vader voornemens was om op 100km afstand te gaan verblijven met de kinderen maar ik hier tegen in opstand ben gekomen en de uitkomst was dat ze doordeweeks bij mij verbleven en een extra weekend bij vader waren.
Wat het extra lastig maakt voor de kinderen is dat ze aangeven (dus 1 kant van het verhaal!) dat papa aangeeft dat hij bang is ze te verliezen als ze meer bij mij komen wonen, dat als ze niet naar hem luisteren en doen wat hij zegt (qua gedrag, haardracht en kledingkeuze) ze niet van hem houden en nog meer. En met de komst van de baby en de relatie van zijn vader zijn de verhoudingen veranderd waar ook mijn kinderen aan moeten wennen en hun weg in moeten gaan vinden.
Maar... hij blijft hun vader, daar houden ze onvoorwaardelijk van en ze zullen zelf hun weg moeten vinden in de omgang met hun vader. En op zijn eigen wijze houdt hij ook zeker van hen en wil hij ook een goede vader zijn. Dit staat los van wat ik van hem vind, dat is mijn mening en geen feit en hoeven mijn kinderen niet mee belast te worden.
De oudste is qua school en sport geworteld bij mij, de jongste wil op een nieuwe sport (wordt alleen geblokkeerd door vader die niet extra wil rijden ervoor en die bij dochter heeft aangegeven dat hij het ook leuk zou vinden als ze bij hem in de buurt gaat sporten) en gaat volgend jaar naar de middelbare. Heeft haar vrienden bij mij in het dorp maar gaat een nieuwe start maken. Vader heeft zelfs (zonder overleg en afwijkend van het schooladvies) een meeloopmiddag georganiseerd op een middelbare school nabij zijn nieuwe woonplaats...zucht.
Dit alles neemt niet weg dat ik zeker in de " 'hoe kunnen we het dan goed regelen', stand moet en ook kan staan. Ik denk alleen dat dit ook kan met wel de voorwaarde dat de belasting voor reizen niet bij de kinderen gelegd wordt en dus met een aanpassing van de zorgregeling. Ik ben in contact met een advocaat om mij goed te laten voorlichten en heb genoeg mensen om me heen die me op de feiten kunnen houden en die de emotie in mijn reacties er uit kunnen halen. Gelukkig ben ik ook niet bang meer om nee te zeggen of me te laten raken door zijn manipulatie en chantage.
Vanavond de oudste opgehaald, vader had er geen gras over laten groeien dus die wist mij te zeggen dat de verhuizing mij hoog zat en dat ik niet in gesprek wil. Heb hem gevraagd hoe hij zich voelt wanneer ik naar zijn wedstrijd kom kijken als hij bij papa is, en hij kwam daarop zelf tot de conclusie dat een dergelijk gesprek voor hem niet fijn zou zijn. Denk dat ik weet wat mijn reactie naar ex gaat zijn....
toestemming
Lanza, ik ga ook geen toestemming geven om te verhuizen met behoud van huidige 50/50 regeling. Die keuze had ik al gemaakt.
Maar
je kunt met co- ouderschap toch alleen ver weg verhuizen als de ander toestemming geeft?
Eens met de rest
Een co ouderschap gaat op deze manier niet werken. Dat zal elke mediator ook vinden. Dus ik zou erop aandringen zonder de kinderen naar een mediator te gaan.
Lanza
Je mag vziw niet zonder toestemming van de ander ver weg verhuizen als er sprake is van gezamenlijk gezag. Ook al is er geen 50/50 regeling (wat meestal wordt bedoeld met de term co-ouderschap), maar een omgangsregeling (kind woont bij de een, heeft regelmatig omgang met de ander).
Wat betreft de vraag in deze draad: nee, het lijkt mij ook geen briljant plan om een gesprek met de mediator te hebben met de kinderen er bij. Dat is voor die kinderen toch geen doen? Als het een soort eindgesprek is om details te regelen als de ouders het al bijna volledig eens zijn, dan is het wat anders, maar niet aan het begin van het traject, is hij helemaal mal geworden.
Overigens: je kunt natuurlijk wel zonder toestemming verhuizen, alleen als je dan vervolgens naleving van de oorspronkelijke omgangsregeling/ zorgregeling probeert af te dwingen nadat de andere kant heeft geroepen dat je de boom in kan, dan krijg je bij de rechter vermoedelijk de kous op de kop. Er zal wel omgang blijven, maar niet ongewijzigd. Dus als Roos zegt: geen verhuizing met behoud van de huidige regeling,dan staat ze vziw ijzersterk.
Groeten,
Temet
Waarom zou
vader geen gezag hebben?
Co ouderschap
Lanza dat klopt In mijn geval in ieder geval. In het ouderschapsplan is opgenomen dat voor verhuizen met meer dan 5 km van huidige adres toestemming van de andere ouder nodig is.
Ik ook; ik stel ook mediaton voor zonder de kinderen, hulp in communicatie is (ook voor mij) nodig maar zijn eis is om eerst met de kinderen om tafel te gaan voordat hij daarin mee gaat. En daar ben ik mijn standpunt in Aan het bepalen
Billen
Sorry, maar met een ouderschapsplan cq convenant kun je je billen afvegen. Leuk papiertje, maar het geeft geen enkel wettelijk recht. Het is gewoon een afspraak tussen twee mensen op basis van goede wil. Als een van beiden anders besluit, kan de ander daar niets mee.
Nog verder OT; verder weg verhuizen mag alleen niet als de kinderen daarmee verder van de andere ouder af verhuizen. Ofwel; vader/moeder verhuist met de kinderen en de andere ouder blijft achter. Dan heeft die ouder het wettelijk recht om daar tegen in beroep te gaan. Andersom, de ouder zonder kinderen verhuist en de ouder waar de kinderen wonen blijft achter, dat mag wel.
Paasei
Je hebt gelijk. Het plan is alleen wel een uitgangspunt als je naar een mediator of naar de rechter stapt.
"Andersom, de ouder zonder kinderen verhuist en de ouder waar de kinderen wonen blijft achter, dat mag wel."
Inderdaad, en dan wordt de verblijfregeling zo nodig aangepast. 65 km tussen school en huis is niet realistisch, dat staat als een paal boven water. Al helemaal niet als 25 km in de praktijk al niet werkt.
Maar de kinderen
zijn toch hoe dan ook van allebei de ouders? Je kunt toch niet zeggen dat de ouder die ver weg verhuist geen kinderen heeft? Hij is gewoon vader. Hoe dan ook.
je kunt wel aangeven
dat je wel bereid bent bij de mediation de kinderen te betrekken. Er zijn mediators die juist ook met de kinderen willen praten. Hier hebben kinderen dat als erg waardevol ervaren.
Lanza #19
Dan wordt het waarschijnlijk de ouderwetse regeling: een weekend in de 14 dagen en de helft van de vakanties.
Lanza
Natuurlijk heeft vader het gezag, daar ga ik tenminste wel vanuit, want dat is standaard na een echtscheiding. Het ouderschapsplan zegt feitelijk dat voor verhuizen geen overleg nodig is als die verhuizing binnen 5 km blijft, een verdere verhuizing, zoals vader hier wil, kan niet zomaar. Hij is al verder verhuisd dan het OP regelde, onduidelijk is of Roosje daarvoor toen toestemming heeft gegeven of dat ze zich er maar bij heeft neergelegd.
Vader kan nu een aantal dingen doen. Hij kan gewoon verhuizen, toestemming of geen toestemming. Roosje zal dan vervolgens niet meer instemmen met 50/50 omdat dat totaal onrealistisch is. Als vader dat toch wil afdwingen is het meest waarschijnlijke scenario dat hji naar de rechter moet stappen en dat er in die procedure uiteindelijk een meer ouderwetse (zoals Kiki zegt) regeling uitrolt.
Vader kan ook toestemming proberen te krijgen, maar vooralsnog stelt Roosje zich op het standpunt dat die toestemming er wat haar betreft niet komt met handhaving van die 50/50 regeling. Dus ook dan zal de regeling worden aangepast, anders zijn we terug bij scenario 1.
Mogelijkheid 3 is dat vader van het hele plan afziet (ik vermoed zomaar dat dat niet zal gebeuren)
Mogelijkheid 4 is natuurlijk dat Roosje vader zijn zin geeft. Dat lijkt mij het minst waarschijnlijk. En ik vermoed dat vader dat ook weet of in elk geval aanvoelt, dat hij daarom een gesprek met de kinderen erbij wil in de hoop (bewust of onbewust) dat hij de kinderen dan in dat gesprek zover krijgt dat die zeggen dat ze het allemaal geen probleem vinden - ze willen immers geen ruzie met vader- waarna hij dan zijn zin kan doorzetten.
Als Roosje daarin mee zou gaan, wat mij onverstandig lijkt, dan zal vermoedelijk vrij snel daarna blijken dat het in de praktijk toch voor geen meter werkt en volgt een aanpassing alsnog.
Ik denk dat Roosje haar standpunt, zoals ze dat weergeeft in # 11 gewoon moet handhaven. En dan bij een mediator kijken wat er wel voor werkbare afspraken kunnen worden gemaakt. En ik denk, zoals ik al zei, dat de kinderen daar niet in de beginfase bij zouden moeten zitten - zeker niet zonder mediator, en vermoedelijk ook niet met (maar als die mediator daar goede redenen voor heeft en kan zorgen dat die kinderen zich echt vrij kunnen uiten, is dat wellicht nog te overwegen. Maar ik zie niet zo hoe dat kan werken).
Groeten,
Temet
Is het niet omgedraaid Temet
Roosje kan wel geen toestemming geven, maar wat als vader toch verhuist met de kinderen? Moet zij dan geen procedure starten?
Naar de rechter
Ook bij een weekend om de week regeling is het belangrijk om aan te geven of een kind al een sport heeft op zaterdag of zondag. Dan komt het kind pas vanaf die sport naar vader of er moet een andere oplossing gevonden worden. Bijvoorbeeld vrijdagmiddag tot zaterdag de sport begint. Vader is namelijk niet bereid om het kind te halen en te brengen. Neem dat mee.
Ginny
Ik zie niet zo voor me hoe vader kan verhuizen en de kinderen gewoon kan inpakken samen met het serviesgoed. Op enig moment gaan ze toch weer naar Roosje en als zij dan zegt dat ze - in lijn met wat ze eerder al zei - niet meer meewerkt aan 50-50, dan denk ik nog steeds dat vader aan zet is.
Meer in het algemeen zou ik denken dat als vader wil verhuizen op een manier die in strijd is met het ouderschapsplan en hij geen toestemming van Roosje krijgt, hij degene is dit dit aan de rechter zou moeten voorleggen. Doet hij dat toch niet, dan kan Roosje het doen (dat zou dan de vorm krijgen van een verzoek tot aanpassing van de zorgregeling als vader niet terugverhuist, denk ik), maar wat ze ook kan doen is gewoon weigeren die 50/50 regeling nog uit te voeren, en nogmaals, dan is vader denk ik alsnog aan de beurt.
Mediator dus maar, om dit soort dingen te voorkomen...
Groeten,
Temet
gezag en zo
Dank voor je heldere uiteenzetting Temet!
Vader heeft idd gewoon gezag, ivm fiscale voordelen is ten tijde van zijn verhuizing 1 kind op zijn woonadres bijgeschreven de ander is bij mij ingeschreven gebleven.
Toen het OSP opgesteld werd bij de mediator, was nog niet bekend waar ex zich ging vestigen, vandaar dat is opgenomen in het OSP dat toestemming nodig is bij verhuizing >5km van eerste woonplaats. De reden dat ik akkoord ben gegaan met die 25km afstand is omdat zijn familie daar woont en hij de kinderen daar op terug kunnen vallen. Blijkt niet te werken, geen verrassing maar nu is het ervaring in plaats van verwachting. Wel is het ontzettend fijn voor de kinderen dat de familie om de hoek woont, ze zijn daar zeer regelmatig helaas gaat dat nu ook weg vallen.
Mogelijkheid 4 gaat idd niet gebeuren, en daardoor zit hij ook klem. Kinderen geven bij mij idd óók aan dat ver reizen helemaal niet erg is maar ook dat ze niet willen verhuizen en ook dat een andere verdeling meer rust geeft en ook dat ze 50/50 willen houden. Tegenstrijdige boodschappen maar allemaal waar voor hun. Geeft des te meer aan hoe klem ze zitten en indien ze voor beide ouders tegelijk staan in gesprek wel van de antwoorden moeten ze geven om een ouder niet teleur te stellen...
Maar goed mijn standpunt is ingenomen, handreiking binnen dat standpunt ook gedaan richting ex en nogmaals voorgesteld samen met een mediator te gaan praten. Wat ook gezegd wordt dat, mits goede begeleiding door een echte professional, een gesprek met de kinderen ook mogelijk is kan inderdaad en zou wellicht zelfs de kinderen helpen. Maar dan wel als wij als ouders al op hoofdlijnen over uit zijn, dit ook gecommuniceerd naar ex. Nu afwachten, de bal ligt bij hem
Tja of
Ik zou toch ongerust zijn dat als je het niet regelt bij de rechter dat vader dan zelf de kinderen bij zich houdt en ze instrueert om dat te wensen.
Je kunt natuurlijk ook wachten tot hij zoiets doet en dan naar de rechter. Maar dat geeft vader teveel tijd, voor er werkelijk een zitting is, om een kind te instrueren.
Overigens zou ik vader wel bevestigen dat je kunt begrijpen dat hij bang is om zijn kinderen weinig tot niet meer te zien. En dat hij zich in alle bochten wringt om het toch mogelijk te maken. Helaas is het een manier van kool en geit sparen die een te grote belasting is voor iedereen, en vooral voor de kinderen.
wat ik me afvraag
Ik heb de openingsposting nog eens nagelezen en lees daarin dat Roosje heel neutraal stelt: 50/50 gaat niet werken (dat doet het kennelijk nu al slecht), dus bij een verhuizing zullen de kinderen meer tijd bij een van de twee ouders moeten blijven. Ik ben er te makkelijk van uitgegaan dat dat dan Roosje wel zou zijn, terwijl zij dat niet zo gezegd heeft. Ik vraag me af: in hoeverre hebben beide ouders het idee dat de kinderen ook het grootste deel van de tijd bij vader zouden kunnen wonen? Is die mogelijkheid überhaupt aan de orde geweest? Vader heeft gekeken naar een middelbare school in zijn woonplaats begrijp ik, moet ik daaruit afleiden dat hij dan vindt dat oudste bij hem komt wonen, of was hij van plan om steeds heen en weer te rijden? Wat zijn zijn ideeën eigenlijk hierover?
Ineens twee tieners vrijwel full-time in je huis terwijl je ook net een nieuwe leg hebt geproduceerd - het lijkt me geen recept voor een harmonieus gezinsleven, maar wie ben ik?
Groeten,
Temet
Waarom zou
dat niet kunnen? Genoeg moeders die nog een tweede leg krijgen, terwijl ze al tieners in huis hebben. Ik denk dat een 12/2 regeling bij een dergelijke afstand het meest realistisch is, omdat meer keren pendelen echt een te grote belasting is voor de kinderen. Maar het is niet vanzelfsprekend dat ze die 12 dagen bij ts zullen zijn.
Als een van de twee het fijner vindt om bij vader te wonen, omdat daar een goede middelbare school staat bijvoorbeeld, dan is dat evengoed een mogelijkheid neem ik aan. De kinderen zullen zit zelf moeten bepalen. Ze zijn daar oud genoeg voor.
Lanza, ze zijn 11 en 13!
Kinderen van 11 en 13 kun je nog niet alle beslissingen zelf laten nemen, ze overzien de consequenties echt nog niet, zover zijn hun hersenen nog niet uitgerijpt.
temet
12 bij vader / 2 bij mij zou theoretisch natuurlijk gewoon kunnen, vaders hebben net zoveel rechten als moeders en het ik vind het geen vanzelfsprekendheid dat moeders de ' meeste rechten' hebben. Echter de sociale activiteiten van de kinderen zijn toch echt bij mij in de buurt aangezien de kinderen in dit huis wonen sinds ze zijn geboren. Neemt niet weg dat ook bij vader in de buurt sportclubs zijn waar naar overgestapt kan worden en ik dat ook heb aangeven als mogelijkheid, echter dat willen ze pertinent niet.
In de relatie met zijn vriendin en hun vader is het wel lastiger voor de kinderen en lopen ze, naar eigen zeggen, op hun tenen om 'het goed te doen' (voorbeeld, oudste van 13 moest laatst 2 weken iPhone inleveren omdat er een papiertje in zijn broekzak zat in de was, mag niet zelf bepalen hoe zijn haar zit en moet een spijkerbroek aan). En de dreiging met allerhande straffen voor verschillende 'vergrijpen' is volgens de kinderen continu aanwezig. Ik kan me ook niet voorstellen dat je zit te wachten op pubers als je net bevallen bent, ik weet vrij zeker dat ik dat iig niet zou hebben. Ze wist echter waar ze aan begon, pubers waren er al....