Goed verkloot
Beste Ouders,
Ben super slecht om alles op papier te zetten maar ga het proberen.
Ik, vader van een gezin waarbij ik en mijn vrouw 6jaar samen zijn, 5 jaar getrouwd. 2 kinderen van 2 en 4 jaar oud.
Ons huwelijk gaat laatste 3 a 2.5 jaar niet lekker, veel verbale geweld en vernedering vanuit mijn kant. Mijn vrouw zegt wel altijd, op vakantie ben je zo leuk. Ik heb ADHD, gebruikte daar geen medicatie voor. Ik kan mij goed bedenken dat ik op vakantie leuker ben gezien er minder prikkels en verplichtingen zijn die mij stress opleveren, maar ook mijn vrouw die ontspanneder is
omdat ze minder hoeft te doen dan thuis. Ik werk zelf 36U, mijn vrouw is fulltime moeder, dit hebben wij in het begin zo afgesproken, zolang we het financieel kunnen opbrengen, vind/vond ik het super als een van ons 2 onze kinderen zag opgroeien. Mijn vrouw heeft mij vaak gewaarschuwd en gezegd dat ik hulp moet gaan zoeken. Als ze dit zei legde ik het balletje bij haar neer, en als ze zei dat ze anders zou scheiden bedreigde ik haar, bedreigen uit onmacht.
Ben in het verleden diverse keren bedrogen of voort gelogen met andere "relaties", dit heeft zich geuit dat ik altijd voorzichtig ben en bang ben dat mijn liefde oog heeft voor een ander. Ondanks dat ik weet dat mijn vrouw dat niet zal doen. Misschien heb ik zelfs wel verlatingsangst.
Mijn vrouw heeft zelf ook trauma's uit het verleden waarbij haar stiefvader haar heeft mishandeld en haar moeder haar nooit gesteund heeft en een moeder is geweest wat mijn vrouw gewild had.
Ben in de afgelopen weken tot besef gekomen dat ik afgebrand ben door ADHD, word overdag zo overprikkelt dat wanneer ik thuis kom vaak op de bank zit zonder een woord te zeggen en op ben. Het is niet zo dat ik nooit iets doe met de kinderen, echter zou dat meer mogen.
Ze gaf aan dat er 3 opties waren, scheiden, behandeling of mediator inschakelen.
Ben dag erna naar een adhd praatgroep gegaan om te kijken hoe men dingen oppakt in het praktijk, dag erna naar huisarts gegaan voor medicatie en doorverwijzing voor een psycholoog. Volgende dag heb ik een psycholoog gevonden die ADHD heeft en zich gespecialiseerd heeft in mensen met ADHD. Weekend met kerst, zou zij gaan eten met haar familie waar ik eigenlijk niet heen wou, toen ik die ochtend opstond dacht ik: ik moet mijn best doen en gaan voor mijn kinderen waardoor ik opstond en mijn eigen klaarmaakte, tot ik beneden hoorde dat ze klaar waren om te vertrekken. Toen mijn vrouw haar stem verhief en zij dat er voor mij geen cadeaus, eten, plek was en geen rekening mee gehouden was. Deed dit mij zo zeer dat ik heel boos ben geworden en thuis wat dingen vernield heb, hierbij waren de kinderen al in de auto. Hebben zij niks van meegekregen. Mijn vrouw heeft politie gebeld, waardoor nu Veiligthuis zich mee bemoeit om risico te bepalen hoe groot het kans is dat er iets gebeurd. Ik heb mijn vrouw nooit lichamelijk schade toegericht!
Mijn vrouw is nu met de kinderen elders, reageert minimaal op mij. Ze heeft mij verteld hoe zij onze relatie ervaart en dat ze de kinderen een veilige omgeving wil bieden en hiervoor waken. Wachten nu op een gesprek met/bij veiligthuis. Ik besef nu pas hoe ik mij gedragen heb, heb een hele grote dikke plaat voor mijn kop gehad die nu door een trekker weggehaald is. Ik realiseer mij nu, na 34 jaar, dat mijn gedrag voort komt uit het gedrag van mijn vader, hoe mijn vader mij en mijn moeder behandelde. Nooit bij stilgestaan dat dit zoveel impact gehad heeft of mij. Aan andere kant is mijn vrouw altijd passief geweest (geen verwijt!) waardoor ik niet ingezien heb hoe kwalijk situatie is.
Ik besef nu pas wat ik gedaan heb, nu alles weg is, mijn kinderen, mijn vrouw, wij.
Wens dat mijn vrouw mij 1 kans geeft om mijn eigen te bewijzen, op zijn minst tegenover mijn kinderen dat ik normaal kan doen tegen mijn vrouw. Ik weet zelf hoe kwaad ik altijd op mijn vader was als hij schreeuwde tegen mijn moeder. Heb aangegeven dat als ik ook maar 1 tik verkeerd geef ik zelf ermee stop. Ben zelf radeloos. Heb momenteel medicatie gekregen voor mijn ADHD, dit geeft mij veel rust en zorgt dat ik niet alle prikkels binnen krijg. Daarnaast begint vanaf morgen mijn behandeling bij de psycholoog. Ik wil niet scheiden, we (ik) moet vechten voor ons en voor mijn gezin. Ik zie nu pas in hoe mooi het is, ja wellicht te laat. Maar men moet eerst beseffen voor er naar gehandeld kan worden. NU besef ik het...
Graag hoor ik wat jullie hiervan vinden, ik weet het niet meer.
MVG hopeloze vader
Begin met jezelf te bewijzen door alles vol te houden. Mooie woorden en zelfinzicht komen altijd te laat en zijn leeg en betekenisloos als er geen daad bij zit om het te zien en voelen.
Dus niet meteen focussen op je vrouw en de relatie, maar op jezelf. En ondertussen therapie trouw volgen, elke keer, zonder overslaan, zolang als het moet.
Je hebt het recht niet om jezelf of anderen te beschadigen, ADHD of niet.
Zet m op.
ik weet dat ik het kan, heb echter nooit het besef gehad. Ben nu 7 dagen zonder kinderen, en zie dat ze anders zijn tegen mij. Kan mijn eigen alleen bewijzen aan mijn zelf als ik ook in het zelfde omgeving bevind. Anders wordt het heel makkelijk, ha ha.
Daarnaast is mijn ADHD zeker geen excuus, wel een hele grote reden voor mijn impulsiviteit. Als ik altijd 5 seconden nadacht voor ik wat riep of deed, zat ik nu in een ander trein.
Hopeloos88 schreef op 01-01-2023 om 18:22:
ik weet dat ik het kan, heb echter nooit het besef gehad. Ben nu 7 dagen zonder kinderen, en zie dat ze anders zijn tegen mij. Kan mijn eigen alleen bewijzen aan mijn zelf als ik ook in het zelfde omgeving bevind. Anders wordt het heel makkelijk, ha ha.
Daarnaast is mijn ADHD zeker geen excuus, wel een hele grote reden voor mijn impulsiviteit. Als ik altijd 5 seconden nadacht voor ik wat riep of deed, zat ik nu in een ander trein.
Natuurlijk kun je jezelf bewijzen zonder per se met ze te wonen. Doe wat mogelijk is, haal ze op als dat overeengekomen kan worden, ontlast je vrouw, vraag wat ze nodig heeft, wees een trouwe stabiele vader mét je ADHD, blijf je medicatie slikken, vertel je vrouw zonder druk hoe het gaat en vraag haar in hetzelfde gesprek hoe het gaat. Bespreek met je psycholoog open en eerlijk alles wat misging en draag verantwoordelijk voor je gedrag.
Je bent structureel de fout in gegaan en ver over de grenzen van je gezin gegaan. En pas als ze weg is of kort ervoor heb je ineens besef. Dat is te laat, dat moet je eerst beseffen, plus dat de weg terug langer is dan de weg voor haar was om weg te gaan. En dat houdt waarschijnlijk in dat het lang duurt voordat jullie samen kunnen zijn en in het ergste geval nooit meer.
Sorry is niet genoeg. Je zult langdurig jezelf moeten inzetten en daar mag je niet meer van afwijken.
Desalniettemin ben ik blij dat je alsnog actie hebt ondernomen, maar dat had je uiteraard al jaren geleden moeten doen. Achteraf is een koe in de kont kijken, ik kan alleen maar zeggen dat je vol moet houden en niets van je vrouw moet verwachten, maar wel goed voor jezelf moet blijven zorgen. En misschien een boksbal gaan kopen of onder begeleiding intensief gaan sporten om opgekropte emoties en prikkels er op die manier uit te laten gaan ipv je af te geven op meubilair en in een ernstiger vervolg op een menselijk wezen.
Max zegt het heel goed: geen woorden maar daden. Het is supergoed dat je de plaat voor je kop in gruzelementen hebt laten vallen. Maar nu er nog naar handelen! Want wat je beschrijft is niet mis: verbaal geweld, vernederingen, bedreigingen, vernielingen! Sjonge, daar mag je je gerust kapot van schrikken, dat je je dat allemaal hebt gepermitteerd tegen iemand van wie je zegt te houden. Je hebt je emoties en frustraties op haar uitgeleefd en jij hebt dat voor jezelf goed gepraat omdat je niet wist hoe je er anders mee moest omgaan. Dat moet gewoon áfgelopen zijn! Geen smoezen meer. Je zult je vrouw moeten laten zien dat je anders met haar kunt omgaan, dat je haar kunt respecteren als eigen mens, niet alleen als iemand die jou gelukkig moet maken, óók als het spannend wordt. Je zult moeten leren je spanningen en frustraties bij jezelf te houden als het akelig wordt. Je zult eerder moeten uitstappen als je die woede voelt opkomen en er op een andere manier mee moeten leren omgaan. Dat moet je hoe dan ook doen, niet alleen voor je vrouw maar ook voor je kinderen en uiteindelijk ook vooral voor jezelf. Dit is de enige manier om het heft van je eigen leven in handen te krijgen. Anders zal je altijd het gevoel blijven houden dat anderen het voor je verpesten of je in de weg staan en zal je je tegen je geliefden keren op het moment dat je je overprikkeld voelt.
En dus: ga vol voor die behandeling, ben therapietrouw, slik die medicatie, léér. Ga door het stof voor je vrouw en verwacht niks van haar. Je hebt het inderdaad gewoon heel zwaar verkloot. Je gaat alles op alles zetten om te laten zien dat je je consequent betrouwbaar en veilig kunt gedragen. En daarbij is het aan haar of je nog haar partner kunt zijn of dat je haar ex en de vader van haar kinderen wordt. Jij kunt niet bepalen hoeveel ruimte zij nog heeft voor jou. Dat is echt alleen aan haar. En je zult het ermee moeten doen.
Misschien heb je hier wat aan:
https://agressieendaarna.nl/
Inderdaad geen woorden maar daden! En zorg voor een gelijkwaardige relatie; dus jouw vrouw ook op haar eigen benen staan met een eigen inkomen. (Het is 2023. Niet 1950.) Ook als je werkt ben je fulltime ouder. Wellicht kun jij dan minder uren draaien en meer tijd aan jezelf/jouw persoonlijke ontwikkeling steken.
Helemaal eens met de wijze woorden hierboven. En: doe het allemaal niet om haar terug te krijgen in de oude situatie zodat je weer terug kan zakken in de kussens ihkv 'bezit van de zaak, einde van het vermaak'. Nee probeer de verandering die je nu inzet te behouden, en sta weer op bij terugval en blijf bereid te vechten voor jezelf, je vrouw en je kinderen. Succes
ik sluit me aan bij de wijze woorden van voorgangers. Al vraag ik me wel af in hoeverre je nou echt spijt hebt van je acties. Als VT ingeschakeld is, de politie langs komt en je vrouw de kids niet langer in een onveilige situatie wil, dan lijkt het me dat er heel wat meer aan de hand is dan alleen jij die een lamp door de kamer gegooid heeft.
Gelet ook op het feit dat je zegt " dat je nu pas inziet hoe mooi het is". Sorry, maar dat slaat nergens op. Ook al was het niet mooi, dan had je nog het recht niet om iemand zo te behandelen.
Oei, ik vind jouw gedrag wel serieus heel heftig. Zeker omdat het geen incidenten zijn, maar structureel. Daar is geen excuus voor. Zowel ADHD als een slecht voorbeeld zijn dat niet. Wel begrijp ik dat het meespeelt. Je ouders hebben immers jouw beeld van een 'normaal' huwelijk vormgegeven op een verkeerde manier. Je kunt dat echter niet meer veranderen, wel besluiten dat jij het anders, beter gaat doen en nadenken over wat dat dan inhoudt, samen met je partner.
ADHD gaat niet over. Je zult dus een manier moeten vinden om daarmee om te gaan. Dat je de stap voor hulp hebt gezocht is goed, wel een beetje laat, maar beter laat dan nooit. Het lijkt me een goed idee dat je aan jezelf en je zelfbeheersing gaat werken, los van of je huwelijk wel of niet stand houdt. Je blijft de vader van je kinderen. Je blijft iemand met ADHD die toch op een of andere manier moet gaan functioneren in het leven. Probeer de hulp die je nu gevonden hebt in te zetten om die dingen structureel zo goed mogelijk te laten functioneren.
Ik sluit me aan bij alle wijze woorden die je, ook zelf, gezegd hebt. Je weet waar het probleem ligt, in jouw gedrag. Je hebt een aantal mogelijkheden om daar iets aan te doen (medicatie, gespreksgroep, therapie) en je wil dit ook gebruiken.
Als ik jou was zou ik wel even nadenken over je perspectief. Het meest voor-de-hand-liggende is dat je dit doet om de relatie met je vrouw en kinderen weer goed te krijgen. Maar ik zou daar twee kanttekeningen bij plaatsen.
Wat betreft de relatie met je vrouw: het kan zijn dat je in de afgelopen 6 jaar zoveel schade hebt toegebracht aan die relatie, dat het niet meer goed komt. Probeer dat dan te accepteren als verlies, het verlies wat je opgelopen hebt omdat je de dingen nog niet goed zag. Respecteer je vrouw als ze daar niet overheen kan komen, want het nis niet niks wat ze meegemaakt heeft.
Wat betreft de relatie met je kinderen, neem dat als een van je belangrijkste doelstellingen in je herstelproces (naast je eigen geluksgevoel): je wil een goede vader zijn voor je kinderen, je hebt de dagelijkse zorg overgelaten aan je vrouw, maar nu is het opnieuw de vraag hoe jij vader kunt zijn voor je kinderen. Ga ervan uit dat je daarin alleen staat, dus niet alles over kunt laten aan je vrouw. Houd rekening met de belasting die dat geeft en probeer een plek te vinden waar je daar goed over kunt praten.
Ik kan me voorstellen dat je nu een soort rouwperiode doormaakt: je weet nu dat je echt teveel kapot hebt gemaakt. Dat is verdrietig. Je weet ook dat je niet meer terug kunt naar die oude 'ik' en je weet nog niet hoe je nieuwe 'ik' eruit kan zien. Dat is geen gemakkelijke tijd, maar wel een tijd die je kansen biedt om belangrijke dingen voor jezelf te ontdekken. Ik hoop dat 2023 voor jou een intensief, goed jaar wordt, met een onbekende uitkomst, maar wel met grote kans op een beter leven en betere relaties.
Tsjor
als je dat echt nu inziet dat je fout bezig was dan vecht er nu voor, haal alles de kast, iedereen verdiend een 2de kans. Maar dan moet je er wel echt voor gaan en niet terugvallen in je oude habits.
Begin met je behandeling. Het is hardstikke goed dat je dat wel in gang hebt gezet. En dat is nog maar het begin. Los van je vrouw zou ik dit met beide handen aanpakken. Doe dit dus ook voor jezelf, jij hebt dit nu pas goed door waar het mogelijk vandaan komt.
Verder zou ik je vrouw even met rust laten. En voor de kinderen hooguit laten weten dat je er aan werkt zodat je gezonde reacties kunt aan leren. Dat je ze wel wilt blijven zien en het maakt niet uit hoe.
Probeer je vooral in te beelden hoe het tot nu toe is geweest voor je vrouw en kinderen. Het kan je nog beter doen begrijpen waar de ernst in heeft gelegen en nog zit. Dat is nu gebeurd en zoals eerder werd gezegd, hun reactie daarop of eigenlijk je vrouw haar reactie is logisch. Ze hadden al eerder kunnen besluiten zonder je verder te gaan. En zeggen dat je gaat veranderen en daar ook echt hard aan werken zijn twee verschillende dingen.
Zet hem op en bekijk het geheel weer over een aantal weken. Hoe het nu verder moet en je voorlopig elkaar de ruimte gaat geven. En pak die dus zelf vooral ook. Iets wat al zo lang speelt is niet in een korte tijd weer afgeleerd. Succes!