Help! Mijn ex-vrouw is hulpverlener

snap je argumenten

en zou het misschien wel met je eens zijn. Maar....hee, het is de moeder van je kind, waarmee je beleid samen zult moeten maken. Je kunt niet om haar heen! Er zou maar één belang moeten zijn en dat is het belang van je zoon. In zijn belang moeten jullie samenwerken juist, óók als je het niet eens bent!
Waarom neem je je ex niet serieus,haar zorgen en problemen met zoon? Waarom niet samen kijken naar wat er aan de hand is en wat jullie samen kunnen doen?
En tsja, als zij toch echt vindt dat hij gescreend moet worden, vanwaar de vijandigheid? Ik snap dat je het er niet mee eens bent maarja, je kind heeft twee ouders he?
Ik zou zelf gezocht hebben naar een psychiater waar ik achter kon staan, en er voor gezorgd hebben dat mijn verhaal goed gehoord zou worden.
Die wegen heb je wel erg afgesloten.. Nu kan het niet meer op jouw voorwaarden. Nu moet je gewoon kapituleren en iedereen het gevoel gaan geven dat je heel erg mee wil werken, anders wordt de situatie voor je zoon alleen maar erger.

Juist dat.....

....over dat er volgens jou niets aan de hand is met je zoon en je geen noodzaak ziet, had je in het onderzoek naar voor kunnen brengen, in plaats van zaken af te sluiten. En daarmee moeder en zoon in de puree te laten, want kennelijk gaat het bij haar thuis wel mis.

Het is overigens niet zo dat anderen dan AnneJ niet weten hoe je opgeslokt kunt worden in het systeem.

Gedragsformulier voor persoonlijkheidstest

Als een 'vrijgevestigde' kinderpsychiater een persoonlijkheidsonderzoek doet, dienen de ouders en school een anamnese formulier in te vullen over het gedrag van een kind in het dagelijks leven. Je schrijft dat school het beeld van moeder niet herkent. Jij ook niet. De psychiater krijgt dus drie beschrijvingen waarbij het formulier van je ex afsteekt aan die van jou en van de school.

Het is belangrijk dat het kind de psychiater durft te vertrouwen en eerlijk durft te zijn over zijn band met vader en moeder.
Als je al van te voren zoveel bezwaar maakt tegen een psychiater, vertrouwt je zoon die persoon ook niet. Wanneer de verstandhouding van zoon met moeder niet prettig is, zal je zoon dit niet durven te vertellen aan een psychiater terwijl die info juist nu naar buiten moet.

Hier was in de tijd van rugzakjes een diagnose voor de school financieel interessant . Zo ken ik een geval waarbij het formulier van de school sterk afweek van de form van de ouders. De psychiater vertrouwde de boel niet nadat de school ook nog eens zonder toestemming de psychiater had opgebeld met aanvulllende info.
Het kind vertelde de psychiater dat het op school niet leuk was maar dat de ouders dat niet eens wisten. Een goede psychiater luistert vooral naar het kind.
Uit de test kwam geen diagnose, tot ongenoegen van de school. Het resultaat was eigenlijk daardoor een soort vrijbrief, opgesteld door een deskundige op dit gebied.
Daarmee is deze ervaring een bevestiging van de posts van Jippox en Angela, een ervaring waar je geen hulpverlener voor hoeft te zijn.

Zonder een dergelijk resultaat, sta je als vader (met een tot hulpverlener hbo opgeleide ex) met lege handen. Maar als het onderzoek jouw visie bevestigt, zal dat de visie van de moeder afzwakken. Haar beeld van je zoon is dan niet meer objectief.

Het is dus belangrijk dat het onderzoek wordt uitgevoerd door een objectief persoon. Als school positief is over je kind, kunnen ze je misschien een goede psychiater aanbevelen.

'Het was mij een genoegen'. (ot)

Ai, als ik #36 eerder onder ogen had gekregen, had ik niet gepost.

hulpverlener?

Ik ben helemaal geen hulpverlener . Hoe heten die dingen ook al weer, argumenten ad hominem?
gr Angela

daar ga je weer

wat wil je nou bereiken inproces?
ik vermoed - zomaar - dat je dit verhaal al op vele plekken hebt geventileerd maar dat je weinig bijval vindt. Kijk, mij maakt het niet uit op hoeveel plekken je advies vraagt, hoe meer hoe beter zou ik bijna denken, maar ik krijg niet het idee dat je wanhopig bent dat het met je zoon slecht gaat. Je bent wanhopig omdat je je vrouw niet tot andere gedachten kunt brengen. En zelfs dat geloof ik nog niet, uit je toon en reacties te lezen: je denkt gewoon echt dat jij gelijk hebt. Daar ga je het niet (meer) mee redden ben ik bang.
gr Angela

Argumenten

Als je zoon werkelijk zo'n drukte in zijn hoofd heeft dat hij daar last van heeft in het functioneren thuis of elders door impulsiviteit, gebrek aan concentratie, hyperactiviteit, slapeloosheid, en daarmee de omgang met klasgenoten, leerkrachten, ouders en anderen negatief wordt en zijn schoolresultaten met veel moeite toch kelderen. Kortom je zoon lijdt er onder. Dan wordt het tijd voor een effectieve behandeling, vaak eerst cognitieve therapie maar daarna toch mogelijk medicatie.
Als jij van mening bent dat je zoon niet 'lijdt' dat het alleen zijn moeder is die lijdt dan kun je dat aangeven.

Zoon 'lijdt' niet dus is er geen argument voor een psychiatrische diagnose als ADHD. Die bovendien niet ondersteunt wordt door school en door vader/stiefmoeder/zoon zelf(?).
Een diagnose heeft alleen zin als er ook medicatie nodig is. Medicatie wordt, vanwege de bijwerkingen oa. gebrek aan eetlust, met name overdag op school ingezet. Dus moeder heeft er thuis niets aan.

Thuis kan ze haar opvoedvaardigheden verbeteren met literatuur en trainingen. Door zichzelf beter te scholen kan ze ook haar kind helpen met meer inzicht en betere vaardigheden.
Veel genoemde literatuur hier is

Ross Green http://www.livesinthebalance.org/

http://wij-leren.nl/executieve-functies-slim-maar.php

Boeken over het puberbrein
http://www.kinderboekenpraatjes.nl/home-blog/jijbentjebrein-dickswaabenjanpaulschutten
Ook geschikt om door pubers zelf gelezen te worden

Boeken over het opvoeden van jongens
Steve Biddulph, jongens hoe voed je ze op.
http://www.stevebiddulph.com/Site_1/Home.html

En ze heeft vast genoeg collega's die haar kunnen adviseren want uiteindelijk gaat het om de ondersteuning van moeder en zoon en niet om het labeltje.

Pas als zoon zelf 'lijdt' en er komen meer signalen wordt het tijd voor meer deskundige hulp.
Maar die systeemtherapeut zou ik nou toch niet meer noemen.

Er zijn ook ouderbegeleiders die ouders begeleiden bij pubers zonder diagnose te stellen. Er is coaching voor ouders.

Dit kun je hanteren als argumenten. Valsspelen zou ik verder negeren of er een apart epistel aan wijden.

Je verweer is eenvoudig. Argumenten waarom moeder aan zichzelf kan werken om haar vaardigheden, maar daarmee ook die van zoon, te verbeteren.

http://www.stichtingdester.nl/de-vakanties/sterkamp
Kind kan ook nog naar een Sterkamp.

Overigens ben ik benieuwd wat de huisarts ervan vind. Die heeft moeder blijkbaar wel doorverwezen op grond van haar argumenten.

non argumenten

"Gelukkig heeft een begeleider passend onderwijs genoeg expertise in huis om tot een zorgvuldige beoordeling te komen."

non argument. En een veel te triomfantelijke toon. Ik ken ook begeleiders passend onderwijs die er niets, echt niets, van bakken, en grote beginnersfouten maken waar niemand op zit te wachten.

Er heeft hier niemand de uiteindelijk doorslaggevende deskundigheid. If any dan is het de kinderpsychiater.
Maar iedereen heeft eigen belangen en die wegen vaak onbesproken mee. En iedereen heeft ook een eigen positie in het debat. Dus het is handiger om wat neutraler te formuleren.

Alleen moeder heeft een probleem. Zoon lijdt niet. Anderen zien het niet of willen moeder wel terwille zijn. Moeder kan zich eerst nog bijscholen en daarmee zichzelf en zoon helpen. Diagnose voegt niets toe zolang er toch niet aan medicatie gedacht wordt. Medicatie helpt met name op school en is thuis overwegend uitgewerkt, dus scholing is sowieso aangewezen.

Valide argument

Moeder is al deskundig. Als iemand zoon kan helpen is het moeder zelf. Met haar opleiding en niveau kan ze, door zich bij te scholen met literatuur en trainingen, inzicht en vaardigheden voor haarzelf en daarmee voor haar zoon verbeteren zodat de situatie thuis verbetert.

Opvoedkundig probleem?

Met die denigrerende toon heb je bij voorbaat verloren. Je zou het ook serieus kunnen nemen dat je exvrouw meldt dat het tussen haar en zoon moeilijk gaat thuis. Zonder die verwijtende opmerkingen dat het wel aan haar zelf zal liggen.
Aan wie het ook ligt, misschien ligt het wel aan jou! Misschien heb je zelf wel ADHD en kun je je goed herkennen in je zoon danwel ben je blind voor de problemen van je zoon bij jou thuis omdat hij zich zit in te houden en dat allemaal uitleeft bij zijn moeder.
Die triomfantelijke denigrerende houding is echt ongepast als je het serieus meent met je zoon.
Die houding getuigt van ruziezoekerij met je ex.

Overigens

heb ik ook een kind naar de psychiater gestuurd omdat het niet lekker liep en broer een diagnose had, maar daar kwam uit: geen diagnose, dus daar ligt het niet aan. En dan kan je dat wegstrepen en inderdaad eens naar andere zaken kijken. In dit geval bleek de oplossing uiterst eenvoudig. Maar het was wel handig dat die andere mogelijkheid niet meer in ons achterhoofd zat, toen we die oplossing uitvogelden. Ik ben dus wel voor testen. Volgen mij ben jij bang dat er altijd wel een diagnose uit komt, maar bij een goede psychiater gebeurt dat niet.

diagnose moeder

Moeder hoeft geen diagnose te krijgen over zichzelf om zich bij te kunnen scholen. Dat ze hulpverlener is kan in haar voordeel werken omdat ze dan kan begrijpen dat ze zelf het gereedschap is waar ze mee werkt, haar houding doet er toe. Doordat ze zelf leert begrijpen wat er in haar kind omgaat kan ze daar zelf deskundiger mee om leren gaan. Met het aanreiken van deskundige kennis, en het zelf binnenhalen daarvan kan ze haar zoon en zichzelf goed helpen.
Zelfs beter want als hulpverlener heb je ook toegang tot professionele trainingen en cursussen. Misschien wel over ADHD. Weet ik uit mijn ervaring met autisme.
Daarbij kan ze zelf het beste beoordelen wat haar kan helpen haar zoon beter te benaderen. Cursusjes van de opvoedpoli als Triple P zijn voor haar niet geschikt. Voor wie wel eigenlijk, maar het is zaak dat ze zich traint en ze kan het.

gevecht

Je begint met 'help mijn vrouw is hulpverlener"en dan vermeld je dat ze post-hbo-zorgverlener is. Ondertussen gooi je met verder onvernoemde wetenschappelijke bewijzen. Is hier gewoon een hanengevecht aan de gang?
Waar ben je mee bezig?
Je zegt steeds dat er helemaal geen diagnose hoeft te komen. Maar je verhaal over systeemtherapie ís een diagnose, het is namelijk een behandeling voor iets, dus dan moet je eerst zeggen wat je denkt dat er aan de hand is. Dat heb je ook gezegd (het ligt aan de chemie tussen haar en je zoon, waarbij zij het verkeerd doet), maar die diagnose wordt verder nergens door onderbouwd.
Je hebt je heel wat op d ehals gehaald met BJZ en AMK. Je hebt er geen idee van hoe erg dit voor je zoon kan worden. En dat ligt allemaal niet aan haar, maar aan jou.

Stel je nu eens voor, dat je gewoon 'ja' gezegd had. Je vrees is dat je zoon dan gelabeld zou worden, maar dat gebeurt alleen als er iets aan de hand is. Als er niets aan de hand is krijgt een kind ook niet zomaar een labeltje en als je het niet vertrouwt kun je altijd nog een second opinion vragen. De grote hausse aan adhd-etiketjes is wel voorbij.
Stel je voor dat eruit gekomen was dat er iets aan de hand was. Wat dan? Dan hadden vader en moeder adviezen gekregen hoe hiermee om te gaan. Uiteraard hoef jij die adviezen alleen maar beleefdheidshalve aan te horen, want jij doet het al helemaal goed. Maar moeder had dan ook die adviezen gekregen en dat was precies wat je wilde: dat moeder zou leren dat het aan haar lag.
Met andere woorden: als je 'ja' gezegd had en je had ongelijk gekregen wat betreft de diagnose (er is sprake van adhd) dan was je uiteindelijke doel (moeder moet leren anders met het kind om te gaan) wel bereikt.
Als je 'ja' had gezegd en de diagnose was geweest dat er geen sprake was van adhd, dan had moeder zelf nog met de vraag gezeten hoe ze dingen anders aan kon pakken, want blijkbaar gaat er zo iets niet goed.
Nu heb je 'nee' gezegd, fors ingegrepen, allerlei mensen erbij betrokken, ook mensen die je liever niet wil (de karaktermoord), voor je zoon gebeurt er nog steeds niet en je ex-vrouw is alleen maar verwikkeld in een wanhopige strijd met jou.
Je hebt niets bereikt, alleen dat je ergens bovenop een berg je vermeende gelijk mag uitzingen, terwijl je ondertussen iedereen die iets anders zegt een klap verkoopt.
Het kan zijn dat je denkt dat je de grote beschermer bent van je zoon tegen de etikettenplakkers en dat je daarmee iets goeds hebt gedaan. Maar je hebt de problemen die moeder met hem heeft niet serieus genomen, daar is ook niets in veranderd, dus op dat gebied heet je zoon nog geen enkele baat gehad bij je actie. Bovendien ben je in een onzalig gevecht belandt met de moeder van je kind en daar is je zoon altijd op een of andere manier de dupe van.
Het kan zijn dat de rechter gaat beslissen, dat de rechter gaat beslissen dat het gevecht moet ophouden end at dus één van de ouders de ouderlijke macht krijgt. De kans is groot dat het dan de moeder wordt, omdat die bereid is specialisten te raadplegen voordat ze een diagnose stelt en aan een behandeling begint. En dan ben je je zoon kwijt. Je zult nog meer gaan razen en tieren, bovenop die berg. en niemand kan je dan nog laten zien wat je anders had kunnen doen.
Ik hoop dat je op zo'n moment heel even denkt: wat als ik 'ja' gezegd had.

Tsjor

Dat is snel opgelost

'Ik denk eerder dat het probleem is dat mijn vriendin werkzaam is in de psychiatrie en zich dagelijks bezighoudt met diagnostiek.' Dat is snel opgelost: 'Bemoei je er niet mee' en op de tweede plaats: 'Ga nooit diagnostiseren in je eigen huis'.

Tsjor

nieuw in de jeugdhulpverlening

Dat is zo jammerlijk. Ouders denken dat ze er goed aan doen de publieke opinie 'er wordt teveel gelabeld' te volgen. Net als 'weer samen naar school'. Het hele politieke beleid wijst daar naartoe. Ouders denken dan dat ze daar rechten aan kunnen ontlenen. Want 'iedereen' 'de deskundigen' vinden toch dat er teveel onnodig gelabeld wordt en dat kinderen gebaat zijn bij regulier onderwijs?
En voor je het weet kom je in het moeras van de jeugdhulpverlening terecht, met name dat deel dat zich helemaal niet bezighoudt met 'deskundigheid' en 'hulp' maar met kinderen tegen hun ouders 'beschermen'.

Het AMK

Dat zijn de deskundigen!

De kinderrechter

Is in wezen onvoorspelbaar. Die maakt een eigen afweging. Met name wat de impact is voor de kinderen. De rechter is aangewezen op 'beeldvorming' en 'subjectieve' verhalen. Tel uit je winst.
Als je niet zelf kalm en rationeel, neutraal en niet beschuldigend, overkomt sta je al met 1-0 achter.
Het is een tombola. Je komt er nog wel achter.

Autisme?

Had je het nou over jezelf met dat autisme in #50?
Voor de duidelijkheid: ook het AMK heeft hier niet de waarheid in pacht. Dat was een 'cynisme aan' opmerking van mijn kant.
Ik zie hier wel een andere mogelijkheid.
Jou karakter verschilt sterk van het karakter van je exvrouw. Jij kunt met je zoon lezen en schrijven omdat je eenzelfde karakter hebt. Daardoor kun je ook goed inspelen op wat hij van jou vraagt aan inzicht en begeleiding, je hebt het zelf doorgemaakt en er je eigen strategien voor ontwikkeld. Maar net zomin als je exvrouw en jij met elkaar overweg konden door een groot verschil in karakter gaat dat nu ook zo met je exvrouw en je zoon.
Het is je overduidelijk niet gelukt met je exvrouw, je bent niet voor niets gescheiden. Maar het is nooit zwart wit. Sommige dingen zijn je vast wel gelukt in de omgang met je exvrouw. Daar kun je mogelijk gebruik van maken bij het adviseren van je zoon hoe om te gaan met zijn moeder. Niet cynisch of aanvallend, maar neutraal en effectief, met respect, geduld, kalmte.
Je vrouw kan leren, bijvoorbeeld door zich te verdiepen in de benadering van ADHD hoe je beter leert luisteren naar wat er omgaat in een kind dat heel anders in elkaar steekt dan zijzelf. En daar beter mee om te gaan. Misschien heb je nog wel een tip voor haar? Natuurlijk niet opgedrongen of ongevraagd.
Nou ja, dat was hier in mijn gezin in een notedop ook wat er speelde. Maar dan extreem. Maar was het niet voor de toegang tot het speciaal onderwijs voor mijn kinderen en medicatie voor dochter, diagnose vereist, dan had ik toegekund met de trainingen en de literatuur.