Help! Mijn ex-vrouw is hulpverlener
Ik heb al enige tijd een meningsverschil met mijn ex-vrouw over de noodzaak voor diagnostiek en behandeling voor onze oudste zoon van 14. Zij ervaart veel problemen met hem en wijt dit aan ADHD problematiek. Mijn vriendin en ik herkennen deze problematiek niet en wijten deze derhalve aan de wisselwerking tussen moeder en zoon waardoor bepaalde kenmerken wellicht versterkt worden, of eventueel een opvoedkundig probleem. Vanuit de schoolarts is aan moeder het advies gegeven zich met haar hulpvraag te richten tot de opvoedpoli. Moeder heeft hier jammer genoeg geen gehoor aan gegeven Saillant detail is dat moeder post HBO gezinswerker is in een wijkteam.
Als alternatief voor diagnostiek heb ik moeder een systeemtherapie voorgesteld, met als argument dat de problematiek zo in zijn gehele context bekeken wordt en geen stigmatiserende uitwerking heeft op onze zoon. Daarbij heb ik de belofte gedaan dat, mocht er vanuit de systeemtherapie een advies volgen voor verder onderzoek in gedragsproblematiek, ik mijn toestemming hiervoor geef.
Moeder ziet niks in een systeemtherapie en blijft vasthouden aan de urgente noodzaak voor diagnostiek. Thuis is alles onder controle, zij is tenslotte een professional dus in house expertise. Moeder meld, zonder mijn toestemming, onze zoon aan bij een instelling. Ik maak bezwaar en eis van de behandelaar per onmiddellijk de patiëntenovereenkomst te verbreken.Voor de volledig meld ik alvast dat de begeleider passend onderwijs, na verschillende observaties, geen aanleiding ziet voor voor verder onderzoek.
Moeder beschuldigt mij van het ernstig bedreigen van de ontwikkeling van onze zoon en doet een melding bij jeugdzorg.Vanaf hier begint het proces kafkaiaanse vormen aan te nemen, welke ik zal proberen ze te omschrijven in komende posts. Ik kan wel alvast zeggen dat ik alle vertrouwen in een rechtvaardig en ethische hulpverlening verloren ben. .
Deze post, en de posts die zullen volgen schrijf ik voornamelijk vanuit een therapeutisch belang, maar ik hoop ook dat ik misschien van iemand op deze site adviezen kan krijgen.
inproces
En...
De goede adviezen van hun vader. Gelukkig kon ik dat wel herkennen ook al zaten er in ons geval ook hele dysfunctionele dingen bij.
Jazeker
Ik heb geen tips voor mijn ex-vrouw. Ze is een prima moeder voor de jongens. Ik heb in het hele proces geen verkeerd woord over haar gezegd.
Maar nogmaals, voor een adhd diagnose zijn er een aantal criteria waar aan voldaan moet worden. Het kan inderdaad ook zo zijn zoals jij zegt en lijkt mijn zoon veel op mij, wat de negatieve wisselweking tussen moeder en zoon dan ook gelijk verklaart.
Diagnose
'Er is overduidelijk sprake van complexe echtscheidingsproblematiek' Ah, dat is weer een andere diagnose waarvoor systeemtherapie dan zou moeten helpen. Bij echtscheidingsproblematiek zijn er vooral twee mensen verantwoordelijk, twee volwassenen nog wel. Die beter zouden moeten weten.
Een rechter zal in een kinderbeschermingszaak geen uitspraak doen over wie is de beste ouder, dus je hele verhaal over helpen met huiswerk etc. doet er weinig toe.
Op zijn best zal de rechter oordelen, dat er mediation moet plaatsvinden, oftewel overleg tussen beide ouders onder begeleiding van een deskundige. Jouw opstelling maakt de kans op succes vrij klein en dan zal de rechter opnieuw moeten een oordeel moeten geven en de knoop moeten doorhakken. Het is onvoorspelbaar hoe dat uitpakt, maar met jouw houding, waarbij jij alle wijsheid in pacht hebt en met modder gooit (hulpverleners die haar aanspreken met haar voornaam....hoe erg kun je het hebben) is zeker niet in jouw voordeel.
Tsjor
gewoon
Inproces, ik denk dat je in je hele opstelling even een tikkie terug moet. Van een afstand de dingen opnieuw bekijken en zien hoe dit conflict gaat bijdragen aan het welzijn van jullie zoon.
Het goede in de ander zien en samen tot een overeenkomst komen waarbij het kind geen slachtoffer is en pa en ma hun energie in het kind steken ipv aan een gevecht om welke hulpverlening er evt. nodig zou zijn.
Een stempel kan helpen bij hulp die nodig is en kan tegenwerken bij latere arbeid. Je kunt idd die hulp ook geven zonder stempel, maar soms zijn er nuances in hulp nodig en kun je met een algemene hulp net de plank misslaan. Het kan ook helpen begrijpen waar het misgaat, je hebt de macht met een diagnose om kennis te vergaren.
Feitelijk
Het is handiger om het wat klein, concreet en feitelijk te houden. 'Complexe echtscheidingsproblematiek' is niet feitelijk. En leidt af waar het over gaat. Je exvrouw ziet adhd problematiek bij je kind die anderen niet zien. Het zou goed zijn als vrouw en zoon daar wat beter mee om leren gaan. Zelf door bijscholing of met deskundige begeleiding. Het gaat je te ver om in dit stadium voor een diagnose, laat staan medicatie, te gaan. Je gaat voor een psychiatrische diagnose als zoon er onder lijdt en dat is nu niet zo.
Ook als het later blijkt wel ADHD te zijn is er meer winst bij het vergroten van inzicht en vaardigheden omdat medicatie ook zo beperkingen kent en met name op school gegeven wordt om de concentratie te verbeteren en niet thuis. En zoon heeft op dit moment geen problemen op school. Vandaar het, door je exvrouw verworpen, voorstel voor systeemtherapie. Maar als dat niet goed valt is een andere deskundige, gericht op het in beeld brengen van de situatie en waar beiden tegenaan lopen en daar ondersteuning bij bieden ook goed. Het gaat niet om de naam van het beestje, het gaat om het concreet ondersteunen.
Exvrouw kan daar zelf het beste in kiezen omdat zij daar, gezien haar beroep inzicht in heeft, maar ook vertrouwen in moet hebben. Als richting kan exvrouw best zoeken naar informatie over ADHD maar een diagnose is in dit stadium, zoon heeft geen problemen elders en laat daar de verschijnselen niet zien, niet noodzakelijk en kan daarmee meer nadelen hebben dan voordelen.
Verder zou ik geen stofwolken meer opwerpen aan beschuldigingen richting de hulpverlening. En je ook niet verdedigen tegen de subjectieve onzin die men in dossiertjes tegen jou opbouwt. Dat is nou eenmaal de gewoonte.
Het het klein, concreet en feitelijk, en neutraal van toon. En houdt verder die verhalen over karaktermoord en complexe echtscheidingsproblematiek voor je.
Vertel je zoon
Dat je een hekel hebt aan ADHD gedoe waar jij denkt dat het een gewone puberjongen is, supernormaal. En dat is nou eenmaal een dispuut in deze tijd. Maar dat hij winst kan hebben door samen met haar uit te zoeken waar ze moeite mee heeft. Dan leer je ook veel over jezelf en over anderen. En dat is altijd handig en zeker omdat zijn moeder dat graag wil uitzoeken. Maar jij vind een diagnose niet nodig. Daar gaat het niet over.
En wat wilt je zoon?
@ inproces, het is voor pubers lastig om op het vo op twee adressen te wonen; altijd gedoe met boeken etc.
Zo ken ik een jongen die na overleg met ouders doordeweeks bij vader woonde en om het weekend bij moeder. Dat was een hele verbetering van de sfeer en de band tussen moeder en zoon; als een man uit huis is, kan een oudste zoon neiging krijgen de positie van man in het huis over te nemen. Zie het als een soort bescherming Alleen ziet een moeder dit eerder als een ongewenste dominantie, helemaal als haar ex daar ook een handje van had..
Als een jongen van 14 zelf niet wilt, kan je hem niet dwingen pillen te slikken. Zijn schoolresultaten zijn goed dus er zijn geen pillen nodig om beter te kunnen concentreren. In tegensteling tot kinderen van de bs, is hij in staat een toets te ondermijnen wat een onbetrouwbaar resultaat oplevert. Dus als je zoon zelf niet meewerkt, heeft een onderzoek geen zin, lijkt mij.
Afgaande op wat je schrijf, heeft je zoon meer baat aan een spanningsvrije omgeving. Je ex zal op haar werkvloer ook situaties tegen komen waarbij een kind bij oma of een ander familielid goed gedijt, alleen maar omdat het niet meer geconfronteerd wordt met die verstikkende lading tussen kind en ouder.
Als je zoon ook zo'n verandering van co-ouderschap wenst, hoop ik dat je ex inziet wat goed is voor hen beiden. Bij een rechter wordt ook aan een tiener gevraagd wat hij wilt.
(@ Emine, ik bedoelde niet jouw post maar de toon in post. #35)
16 jaar
https://www.kindenziekenhuis.nl/patintenrecht/kinderen-vanaf-16-jaar-en-ouder/
Over 2 jaar is je zoon 16 jaar. Dan kan hij zelf beslissen in deze zaken die over zijn gezondheid gaan. Niets mis mee om dat dan aan hemzelf over te laten en daar gewoon even mee te wachten.
Je zoon heeft 2 ouders die over een medische behandeling gaan.
Niet nodig
Om er nu zo'n drama van te maken.
Zet je verweer op papier
Ik raad je aan je verweer op papier te zetten en bij te schaven tot het neutraal, kort, concreet, begrijpelijk en logisch, nondramatisch, is, geen diagnose wel training en scholing, ondersteuning moeder en zoon naar wens, aanbieden zoon zelf vaker of anders in huis te nemen omdat het jullie wel lukt en school ook lukt. Over 2 jaar kan zoon zelf beslissen. Per slot heeft zoon 2 ouders en je toestemming is nu nog nodig.
Zoon 'lijdt' niet dus geen psychiatrische traject nodig. Diagnose voegt niets toe en kan dan meer schade toebrengen dan helpen aan het ontwikkelen van zelfvertrouwen en vaardigheden.
En deel dat uit. Nu aan de 'onderzoekscommissie' en zonodig later aan de rechter.
Laat je niet verleiden tot al te dramatische verhalen, daar groeit zo'n dossier alleen maar van omdat ze alles kunnen verdraaien. Het advies van de stichting KOG: ga niet zitten babbelen. Slot op je mond. Blijf bij je verhaal.
Gesprekken
Overweeg naar gesprekken en zittingen iemand mee te nemen die je vertrouw, die mee kan luisteren wat er nu precies gezegd is, het zonodig zelfs opnemen op band, dan kun je dat nabespreken. Iemand die jou tijdig kan waarschuwen je in te houden en kalm te blijven.
Diagnose
AnneJ, de uitslag van een onderzoek kan toch ook zijn dat er géén sprake is van ADHD, o.a. op basis van een aantal punten die al genoemd zijn. Wat is daar erg aan?
Tsjor
Diagnose wel of niet
Het is geen wiskunde Tsjor, het heeft een behoorlijk subjectieve kant.
Dochter kreeg bij de ene psychiater geen diagnose autisme en bij de andere wel.
Als het niet volstrekt noodzakelijk was geweest was ik er ook niet voor gegaan.
Je kunt bijvoorbeeld al geen piloot meer worden of andere zware voertuigen besturen als je een diagnose add of adhd hebt. Als dat niet strict noodzakelijk is ga je daar toch geen risico voor lopen?
inproces
Ik heb dit draadje gevolgd en wil een paar dingen kwijt.
Als ik me probeer te verplaatsen in jou en jouw postings lees kan ik me jouw frustratie heel goed voorstellen.
Realiseer je alleen: jouw waarheid is niet altijd DE waarheid.
Ik zou graag het verhaal van je ex horen voor een vollediger beeld.
En: gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen. En dan laat ik even in het midden of jij feitelijk gelijk hebt.
Kern van het geschil
Het heeft een behoorlijk aantal postings geduurd, maar kan het kloppen dat de kern van het geschil is/was: jij wil GEEN label adhd voor je zoon omdat je denkt dat het schadelijk is VOOR HEM en je ex wil WEL een label omdat ……
Tja: waarom wil ze dat? Is dat jou nou eigenlijk duidelijk?
Wil ze een diagnosetraject + label omdat ze denkt dat ze dan hulp kan krijgen die ze zonder diagnosetraject niet kan krijgen? Denkt ze dat ze alleen met een label goede/ de juist hulp voor jullie zoon kan krijgen en dat hij dat nodig heeft nu of om (grotere) problemen in de toekomst te voorkomen?
Hebben jullie ooit met elkaar over de – volgens mij – kern van de discussie gehad: jouw zorg dat een label schadelijk is voor je zoon en haar wens (eventueel toch) een label adhd voor hem te krijgen en de redenen die zij daarvoor heeft?
Dit is voor mij het probleem achter het probleem.
Volgens mij moeten jullie die discussie met respect voor elkaars zorgen met elkaar voeren. De discussie moet niet gaan over “ik wil dit” en “maar dat wil ik niet, ik wil dat”. Een nietes-welles-discussie. Het moet serieus gaan over jullie beider zorgen. En dat kan haar zorg om jullie zoon zijn, of haar eigen zorg. Maar laat haar dat vertellen en neem dat serieus. Pas als de zorgen van jullie allebei echt helder zijn, kan je volgens mij naar een oplossing zoeken. Samen. In het belang van jullie zoon.
NB Ik ben volgens mij adhd-er. Niet gediagnosticeerd. Wil ik ook niet! Er zitten nadelen aan een label (bij rijbewijs aanvragen, hypotheek, etc.), zoals ook al genoemd in dit draadje. Na mijn onderzoek heb ik geconcludeerd: een label adhd is – voor mij – alleen nuttig als ik medicatie wil hebben. Aangezien medicatie alleen een uiterste middel is – voor mij - wil ik vooralsnog geen label. Ik heb wel andere op adhd gerichte, speciale hulp gezocht, waarvoor ik geen label nodig heb.
wens van zoon
En gezien de leeftijd van zoon (14 jaar) zou ik toch ook eens met zoon praten. Wat hij wil. Heeft het zin om een kind van 14 in een traject te duwen waar het helemaal geen zin in heeft?
Ik heb oudste van toen 14 ook gevraagd of ze bepaalde psychologische hulp wilde ivm bepaalde fysieke problemen (die mogelijk met psychologische klachten te maken hadden, was niet zeker). Daar had ze echt geen zin in. Ging ik haar niet dwingen.
Als ik ervan overtuigd was geweest dat psychologische hulp wel zinvol voor haar zou zijn, zou ik vanzelfsprekend wel proberen haar te overtuigen dat het n.m.m. wel nuttig zou zijn. Maar ik heb haar mening wel serieus genomen. Het gaat immers om het kind, toch?
Dus TS, heb je dit aspect, wat wil zoon, ook met je ex besproken? Hoe reageerde ze daarop?
Erger
' Je kunt bijvoorbeeld al geen piloot meer worden of andere zware voertuigen besturen als je een diagnose add of adhd hebt. Als dat niet strict noodzakelijk is ga je daar toch geen risico voor lopen?' En het risico van een piloot met ongediagnostiseerde problemen dan?
Tsjor
"En het risico van een piloot met ongediagnostiseerde problemen dan?"
Tsjor, er is niet een soort "adhd'er" (of add'er of wat dan ook). En ze hebben zeker allemaal niet dezelfde kenmerken.
En nog belangrijker: veel ad(h)d'ers kunnen prima functioneren in het echte leven, ook als piloot (of wat dan ook).
Ik ben bijna 50, en ben er pas sinds kort achter dat ik - vermoedelijk - adhd heb.
Mijn hele leven ben ik wel druk, enthousiast, levendig, soms wat chaotisch geweest (maar ook vaak juist heel gestructureerd - vermoedelijk om het wat chaotische juist in goede banen te leiden) , en heb altijd prima gefunctioneerd, vwo afgerond, gestudeerd, (zeer) goede banen gehad en daarin altijd (zeer) goed gefunctioneerd.
Ik hoop echt dat je niet denkt dat iemand die adhd heeft gehandicapt is en dus niet als piloot of wat dan ook kan functioneren. Dat lijkt mij - in elk geval voor mezelf sprekend, maar vast ook voor heel veel andere ad(h)d'ers - een grote misvatting.
De piloot
kwam van AnneJ, ik ken de criteria niet. Als er geen probleem is moet je er geen maken. Maar in deze situatie ervaart moeder wel een probleem en zij vraagt zich iets af. Het lijkt mij een verstandige stap om dat dan te gaan onderzoeken.
Tsjor
Tsjor
Ik zeg niet dat je nooit een diagnosetraject in moet gaan.
Ik denk wel dat als de een (nu vader) tegen is en de ander (moeder) voor, dat ze eerst met elkaar moeten praten over hun zorgen.
Ook als moeder er 200% van overtuigd is dat zoon adhd is, is het de vraag of hij een diagnosetraject en label "nodig" heeft om hem (of moeder of de relatie zoon-moeder) te helpen.
Je kan je ook verdiepen in adhd of hulp daarvoor vragen en vervolgens doen alsof zoon adhd heeft, en vervolgens kijken of het beter gaat als je je zo gedraagt.
Alleen krijg je geen medicatie. Dus als je er uiteindelijk met allerlei gedragsaanpassingen niet uitkomt en dus medicatie wilt proberen, dan is een label toch nodig.
Maar goed, dat is de kennis die ik heb.
Of zou het bij een kind nog meer uitmaken of er wel of niet een label is, in de zin van meer/betere hulp met een label dan zonder? En belangrijker is: *waarom* wil moeder een diagnosetraject en label?
Uiteraard
zou het beter zijn als vader en moeder met elkaar een open gesprek hierover aangaan. Maar dat is helemaal niet gelukt en het is van kwad tot erger geworden in de communicatie.
'En belangrijker is: *waarom* wil moeder een diagnosetraject en label?' Uiteraard kan ze daar alleen zelf antwoord op geven, maar het zou zomaar kunnen dat ze haar kind graag beter wil begrijpen of wil leren hoe ze beter met hem om kan gaan.
Ik denk dat TS zich nog wel eens achter de oren zal krabben en zich af zal vragen: was het niet beter geweest als ik gewoon 'ja' gezegd had? Ook al ben ik er zelf van overtuig dat dat niet het probleem is (en dan maar hopen dat dat er ook uit komt). Ook al denk ik dat ex-vrouw gebruiksaanwijzingen nodig heeft (en dan maar hopen dat er wel een probleem is, waardoor er adviezen komen). Met een positieve insteek had je bovendien dat oen gesprek kunnen hebben, waarin je ook je eigen bedenkingen kunt uitspreken, zonder dat je de ander hindert in het ouderschap.
Tsjor